geef jongeren vertrouwen in plaats van examenstress

Kijk papa, zonder handen ! 

Daarnet las ik in De Standaard dat heel wat ouders examenstress hebben. Begrijpelijk, wie samenleeft voelt mee met de ander. 

Toch zie ik dikwijls ouders die meer examenstress hebben dan de jongeren zelf, en dat pakt niet altijd positief uit. Die jongeren beginnen te twijfelen aan zichzelf, zeker de jongste. Als ouders stresseren dan moet het wel écht stresserend zijn en dan moet het wel echt moeilijk zijn. 

Zou je mogen zeggen dat wie echt mee gestresseerd is, de jongere het signaal geeft dat hij er niet gerust in is ? 

Ik las ook dat er nogal wat ouders zijn die extra verlof nemen voor het studerende kroost. Omdat ze te jong zijn om alleen te zijn ? Omdat ze het niet vertrouwen dat ze gaan studeren ? 

Ik geef onmiddellijk toe, ik vraag het mij ook soms af. Zijn ze (de dochter, de zoon) wel aan het studeren ? Keren ze na school wel naar huis of blijven ze ergens hangen ? Beginnen ze er wel op tijd aan ? Hebben ze wel een goede studieplanning ? Ik moet het controlebeest in mezelf ook altijd heel erg temmen. Als ik het vrij zou laten dan vroeg ik om het uur de hele cursus op en maakte ik mee alle oefeningen. Om zeker te zijn. Om ze te behoeden voor slechte ervaringen. (Om mezelf gerust te stellen)

Maar ik tem het beest en hou de vragen beperkt tot 'lukt het wat ?' in de hoop dat dit de mogelijkheid geeft om iets te zeggen als het niet zou lukken, en natuurlijk in de illusie dat pubers een open boek zijn en alles zomaar op tafel zouden gooien. 

Wie echter in de juiste studierichting zit is normaal gezien goed voorbereid op de examens en moet dat zonder kleerscheuren doorkomen. Natuurlijk, leuk is iets anders. Plots zijn die jongeren bijna de hele dag alleen in plaats van in groep te zijn. Geen interactie tijdens de examens, in de namiddag zonder leeftijdsgenoten alleen thuis - al moet dat gerelativeerd door de sociale media. 

De 'vrije' tijd moeten ze zelf organiseren om te studeren, terwijl er niets echt 'moet', geen leerkracht die dirigeert van 'nu doen we dit' of 'nu doen we dat'. 

Lange concentratie en discipline, het is misschien moeilijker dan het afleggen van de examens zelf, dan de leerstof. Ook dit is leren : tijd indelen, zelf verantwoordelijk zijn. 

En laat dat nu net iets zijn wat mensen volwassen maakt, eigenwaarde geeft, een gevoel van zelfvoldoening : dit heb ik gedaan, hier ben ik verantwoordelijk voor, dit heb ik alleen gedaan. 

Jongeren ten lande, verenig u en zeg aan uw ouders : laat u zorgen varen, ik doe mijn best, ge moogt mij vertrouwen !