Hoe lang blijf je weduwe ?

Het gebeurde tijdens een gesprek met een niet zo bekend iemand. Ik zei : o, daar was ik toen met mijn man ! 
Hoezo ? zei die ander, "In 1998 was je toch nog helemaal niet getrouwd ?".

Oeps.
Die andere zag dat ik aarzelde, slikte en niet onmiddellijk iets te zeggen had.
- O, sorry, ik wist niet dat je gescheiden was. 
-  Nee, dat ben ik ook niet. Mijn eerste man is overleden. 

En lap, ik kom mezelf wel vervloeken dat ik die onnozele zin 'ooit met mijn man daar geweest' uitgesproken had. Dit gesprek ging over vervlogen tijden van De Vooruit, niet eens diepgaand.

Toen haalde ik in mijn herinneringen "het bandje" naar boven :  "11 maand getrouwd, onverwacht overlijden, onduidelijke doodsoorzaak en o, maar nu gaat alles prima ! "

Ik merk dat ik het bandje steeds korter maak en met de dreigende ondertoon "Durf mij niet om meer te vragen", alsof iemand dat ooit doet, want als het al gebeurt is het zo onverwacht dat die andere meestal het liefst snel over iets anders praat, of liever nog, zich uit de voeten maakt.

Mijn hele leefwereld is veranderd. Lag mijn zwaartepunt vroeger in West-Vlaanderen, het ligt nu in Vlaams-Brabant. Ik heb de meeste vrienden van toen geruild. Want zij trouwden en kregen kinderen en ik voelde me als een zwarte fee die ongeluk kon brengen. Bovendien wist ik mezelf geen houding te geven. Wat moet je als 24-jarige weduwe ?

Ik herinner me nog een weduwengroep waar ik uit pure wanhoop naartoe ging. De jongste was 48. Net dubbel zo oud en alle anderen waren een stuk ouder. Zij hadden een gezinsleven achter de rug, kinderen en kleinkinderen en al bedoelden ze het nog zo goed, ze zeiden met dat ik 'tenminste nog alle kansen had op een nieuw leven'.

Dit is wat ik deed : ik maakte een nieuw leven. Op nieuwe plaatsen, met een nieuw werk, kortom, waar niets mij zou herinneren aan dat oude leven.

Ja, ik kreeg dus dat nieuwe leven, natuurlijk !  Het zou sowieso nooit worden als voorheen. En uiteindelijk ben ik opnieuw getrouwd, wat mij een prima excuus gaf om het woord "weduwe" nooit meer te gebruiken. Burgelijke stand : Gehuwd ! Weggeveegd dat label van zieligheid en groot verdriet.

Soms zeggen mensen me, als ze me zien, dat het allemaal goedgekomen is. Ze zien mijn lieve echtgenoot - die geen enkele band heeft met mijn 'vorige leven' - en hoe er aan niets te zien is dat er ooit een ander leven geweest is.

Weinig mensen lijken het zich nog te herinneren. Ik heb dan ook nog met zeer weinig mensen uit die tijd contact. Het leven gaat verder en dat is goed.

Maar soms vraag ik het mij af : hoe lang blijf je weduwe ? en ik vrees, dat dat altijd zo zal zijn. Hoe groot mijn pogingen ook zijn om alles te vergeten. Hij is letterlijk begraven. Alleen wie overleeft weet dat het nooit over is. Maar niemand spreekt er nog over, het is een zwijgzaam clubje.