hersenpaniek

Vakantie is al goed en wel, - ik zit nog niet eens aan de helft - maar ik vrees het ergste voor mijn hersenen. Geen intellectuele gedachte komt er nog uit, en het lijkt alsof alle zintuigen alleen op genieten staan.

Het is zelfs zo erg geworden dat ik mij afvraag of mijn hersenen nog behoorlijk werken.
Ik doe ook alles op een ritme dat zo traag is dat het maar de vraag is of ik de eerste werkweek niet onmiddellijk ontslagen zal worden wegens gebrek aan competentie, allerheid en bovenal : gebrek aan intellect.

Mijn intellectuele uitdagingen bestaan voornamelijk uit : welke ingrediënten moeten in dat recept, het lezen van De Morgen (dat valt nog mee hé ?), afspraakjes maken met vrienden en vriendinnen, en verder niets.
Nu is vakantie geen excuus om intellectueel lui te worden, al ben ik het ondertussen al geworden.

Dus behalve het dagelijks sporten, moeten vanaf vandaag ook mijn hersentjes weer aan het werk.
En terwijl ik het schrijf zucht de grijze massa al.
Pffff...

koppig

Deze morgen vol goeie moed begonnen. Vroeg uit het bed, flink en gezond ontbijt en dan hup te voet (!!!) naar het fitnesscentrum.
Eerste confrontatie van mijn luiheid : ik had geen idee meer hoe ik mijn kaart moest scannen om binnen te geraken. Dus kroop ik letterlijk onder dat tafeltje en gaf met enige spijt toe dat ik niet meer wist hoe ik mijn kaart moest inscannen gezien ik (tuuuuuuuuuuut) maand niet meer geweest was.

Tweede obtakel : "de sleutel". Dat is een klein chipje in de vorm van een sleutel waarin je trainingsprogramma wordt opgeladen en je vorderingen bijgehouden worden. Zou die pc mij nog herkennen ? Gelukkig !
"Hallo Kaat, dit zijn je oefeningen : step, bike, run voor conditie". Veel zin had de herkenning niet, ik had mijn hartslagmeter niet bij en zo had de pc het moeilijk om mijn echte niveau in te schatten.
Overmoedig als ik was heb ik overal een behoorlijk niveau ingesteld, oefeningen 50 minuten zonder onderbreking gedaan.

Resultaat ? Liters zweet en voor de rest van de dag knock out, een pijnlijke knie, en ... nog een grotere koppigheid om daar drastisch iets aan te veranderen.

Morgen volgende poging dus. Maar braafjes met een hartslagmeter. Mijn eigen koppigheid kennend kon ik daar wel eens een hartaanval opdoen !

as big as her bubbly toes

Ik kan er niet genoeg van krijgen en vervelen doet deze muziek nooit.

Van zinnetjes als

It's as simple as
something that nobody knows
that her eyes are as big
as her bubbly toes

word ik nog vrolijker. Johnson is behalve zanger ook surfboarder (zo leren kennen in Bali) en filmmaker. Onbekend hier maar heel erg geliefd in Australië ! Johnson lijkt er altijd zin in te hebben, ziet de humor in alles, relativeert waar het kan, en leeft met alle zintuigen.

Great !

36 uur per dag

Iedere vakantie loop ik over van de goede voornemens voor het volgende werkjaar, net als ik iedere vakantie overloop van energie en mij afvraag waarom ik de rust, dat relaxe gevoel, the happiness (sinds het woord tristesse nu te pas en ten onpas in de media opduikt) niet kan vasthouden.

Niet dat ik niet gelukkig ben op mijn werk. Heel erg zelfs. Reuzegoeie collega's en het werk bevalt mij, al sluipt er soms wel enige eentonigheid in.

Het is net die eentonigheid die ik ieder jaar opnieuw breek door nieuwe plannen en activiteiten. Zo wil ik mij weer lid worden van een sportclub. Een tijdlang was ik hier in de zwemclub van Leuven, maar jammergenoeg had die weinig aandacht voor 'volwassen' die niet competitief waren, alle aandacht ging naar de jeugdcompetitie. Toch was het een leuke bedoening, al was er zo goed als geen clubsgeest, wat ik ook wel miste.
Ik wil ook weer minstens 3 keer per week gaan lopen, omdat het lichamelijk zo'n verrukking is.

Ik wil (nog) meer reizen en meer bij mijn vrienden zijn. Mij verdiepen in Aziatische kookkunst. Misschien een taal bij leren, dit machientje beter leren kennen, vooral achterliggende talen voor webdesign.
Ik wil nog meer babbelen met L'je, om nog meer leven te proeven, te groeien, mijn kijk te verbreden.
Ik wil meer uitgaan, meer naar de film, cultuur en evenementen. Minder thuis zijn - al verdenk ik er mezelf van in het diepste van mijn hart een huisduifje te zijn - meer 'overal zijn'.
Kortom, ik wil minstens 36 uur per dag leven.

Wie doet mij een aanbod ?

Het is hier veel te goed

Maandagavond ben ik uit Leuven richting 'De Vlaanders' (zoals ze in Brabant menen te zeggen) vertrokken voor hooguit een halve week. Na twee weken Azië dacht ik dat ik het huis wel niet te lang zou kunnen missen.
Ondertussen is het echter al vrijdag en ben ik hier nog altijd. Langzaam begin ik zonder kleren en vers goed te zitten, al is uit logeren stukken beter dan in een hotel : alle mogelijke (was-)faciliteiten zijn aanwezig.

Sedert enkele dagen begin ik ook te denken dat behalve het bed, ook de voeding, ook het weer beter is. En de lucht. En de mensen. Wat dus alleen maar kan verraden dat ik hier in een warm nest zit en totaal niet objectief meer ben.

Zalig.

Twee nachtjes thuisgeslapen ....




...en het thuisbed alweer geruild voor een ander en groter. Ik lijk Leuven en het thuisfront nauwelijks te missen.
Het is tenslotte vakantie voor iets. Gentse Feesten, lang lekker leven bij vrienden, zalig genieten van een terrasje, nieuwe restaurants uitproberen en alles 'slow down'.
I love it !

Oude gewoontes blijken ook verwoestbaar, zoals het werken met pc. Terwijl ik mijzelf als een echte adict zie, merk ik dat ik hier in 'De Vlaanders' zelfs vergeet om mijn mail te checken.
Niet dat dat allemaal erg is natuurlijk. Want menig vakantieganger leeft momenteel zonder internet.
Gelijk hebben ze !

Brunch met vrienden

T. en C. hadden mij uitgenodigd voor een brunch gisteren. Pure luxe was dat, beetje langer slapen en dan een paar straten verder, genietend van de zonovergoten stad naar het apartement van T.
Het ontbijt was een ware crescendo : na de chocoladekoeken, cake, fruitsap en koffie wachtten ons lekkere pannekoekjes met banaan en yoghurt, nog eens gevolgd door een kommetje met verse aardbeiden.

Ware vakantie, en dat kon je ook voelen en zien aan ons : we bleven aan de tafel hangen, uren lang. T. met allerlei spannende verhalen over zijn reis in Zuid-Afrika, zijn sollicitatie-avonturen die altijd maar grappiger worden. Hij solliciteert natuurlijk vanuit een luxe positie, hij heeft al een goeie job maar zijn ambitie en talenten sporen hem aan tot meer.
Onwijze verhalen over de vrienden ook, want die hadden niet stilgezeten. Liefdesverhalen en -perikelen, kortom toestanden waar je later best wel kan om lachen, maar niet op het moment zelf.

We moeten zo vlug mogelijk weer es allemaal samen komen.

Life is great, ook buiten Bali.

Cd's van Bali bevatten virussen

Tja, en dan denk je eens dat je een koopje gedaan hebt. Sommige CD's waren niet te lezen op mijn stereo en omdat een kopie soms wel te lezen is dacht ik er maar meteen eentje te maken.

Blijkt mijn pc nu helemaal ziekjes te zijn, want hij is een CD-station 'verloren' en ook de printer is hij 'kwijt'. Dus op naar Mc Affee First Aid, en dat is echt maar first aid want die wist mij wel te zeggen dat die aparaten voor problemen zorgden, maar dat hij het NIET kon oplossen.
Nog meer onderzoek vertelt mij dat het om bronnen gaat. Dat die aparaatjes bronnen nodig hebben die momenteel door iets anders opgesoupeerd worden.
Kijk, DAN stop ik, als het met cijfertjes begint hou ik mijn handen thuis.
Net zoals ik mij onmiddellijk gewonnen geef bij wiskundige problemen ook hier.

Alle hoop op pcwarehouse gesteld nu, maar blijken die weer net deze week vakantie te hebben.
Tuurlijk ben ik verslaafd aan dit machien. En nog meer aan internet. En voel mij te onkundig om mijn laptop dan maar op internet aan te sluiten.
Zal volgende week iedere dag een uurtje internet in de bib moeten reserveren.

Daar gaat de Bali-euforie !

Snik !

dag later : wellicht is het niet te wijten aan een virus en moet ik mijn woorden terug nemen. De mailservers van de KULeuven moesten ook veranderd zijn en misschien is de ziekte van mijn pc aan een samenloop van omstandigheden te wijten. Gelukkig werkt hij nog, al kan ik één CD-rom station niet gebruiken (maar ik heb er twee en twee branders) maar vooral, kan ik niet printen. Gelukkig is het vakantie, anders was het nog wel veel vervelender.

Doodmoe

Thuis !
Vers brood
Vrienden
Telefoontjes
L'je
De Morgen
Eigen badkamer
...
Warmer dan in Bali
dus nog evengoed zweten
...
Het hoofd nog overvol
en het hele lijf moe, moe o zo moe.

terug naar huis

De vlucht van Denpasar naar Hong Kong verliep vlug. Ik die nog nooit last had gehad van zenuwen op een vliegtuig of een onaardige maag, begon werkelijk te zweten. Een van de te kiezen films - Je hebt keuze uit vele films waarvan enkele premieres - was immers Phone Boot en die was zo spannend dat het eten precies in mijn keel bleef zitten. Een echte aanrader !

Het wachten op de volgende vlucht naar Amsterdam duurde veel te lang : drie uur in Hong Kong op een moment van weinig drukte. Gelukkig bleek ik tijdens de vlucht naast een alleraardigste Karen te zitten die op weg was naar Nederland om daar te trouwen met een Australier die ze in Hong Kong had leren kennen. Karen woonde al verschillende jaren in Hong Kong en had sinologie gestudeerd, en terwijl haar ouders Azie verlaten hadden om een beter (?) leven te vinden in Belgie, besloot deze jonge twintiger dat ze terug moest naar haar roots en keerde de beweging weer om : zij en haar Australische vriend droomden van een coffeeschop in Hong Kong, eentje om rustig te relaxen....

laatste dag

De dag verliep een beetje zoals ik hem verwacht had. Wat langer slapen dan gewoonlijk (om 9 uur op ipv 7), ontbijt op mijn dooie gemak (dat was ook al lang geleden, ik eet rustiger als ik uit werken moet !!!) en daarna op het terrasje van mijn hotelkamer wat gelezen. In de namiddag de laatste boodschappen gedaan en hier en daar al afscheid genomen van mensen met wie ik intens geleefd heb maar waarvan ik ook weet dat die periode nu ook afgebakend en gedaan is. Toch bleef het raar.
Opnieuw een wandeling gedaan in het avondschemer en gewacht tot de zon helemaal onder was, wat hier vrij vlug gebeurt (en vrij vroeg, om half zeven is het al stikdonker) om uiteindelijk de lichtjes van de vissersbootjes op de zee op en neer te zien deinen.

Uiteindelijk heb ik mij dan ook laten gaan aan de CD-verleiding. 1 euro per stuk is wel heel verleidelijk, en iets moest toch de beginnende treurnis wegvegen ...
Morgen laatste verslagje uit Bali, want om 14 uur lokale en voor jullie 8 uur Belgische tijd, vertrek ik naar Hong Kong ....

three white single females


We waren met drie vandaag, drie vrouwen en drie keer alleen-reizigsters (er zijnmeer vrouwen die alleen reizen dan er mannen alleen reizen). Mijn reiscompanen waren Melanie uit Australie en Emma, een jonge Britse dokter die zowat de hele wereld gezien had en net een jaartje Australie achter de rug had.


Op het programma stond allerlei work in progress wat concreet betekende het bezoek aan een zilversmid, woodcraving (houtsnijwerk) en een batikatelier. Het viel allemaal een beetje tegen, want na de gebruikelijke introductie volgde het obligate bezoek aan de (veel grotere) winkel waar de prijzen torenhoog waren.

Ook een bezoek aan de vulkaankrater stond nog op ons lijstje, maar toen we de rekening van het buffet kregen werden we geconfronteerd met een rekening die ongeveer drie maal zo hoog was als soortgelijke buffets tijdens toers. We voelden ons behoorlijk uitgezogen, maar dat kon gelukkig de sfeer niet verpesten.

In de voormiddag hadden we gelukkig een voorstelling van de barongdance meegemaakt de uitbeelding van een mothologisch verhaal waarin de strijd tussen het goede en het kwade werd aangegaan. Het meest trof mij het "cultureel verschil in humor" : de Aziaten onder het publiek vonden totaal andere dingen grappig dan de westerlingen. Of verstonden wij het verhaal gewoon verkeerd ?

Voorlaatste avond

Daarnet nog eens langs het strand gelopen om de ondergaande zon te zien. De zonsondergangen zijn hier zo mooi dat we ook veel volk lokken, heel wat mensen van Kuta zelf en toeristen uit Java zitten op het strand, kinderen voetballen (Balinezen met blonde jonge Australische kinderen, voetbal is universeel) en de vendors die een laatste poging doen om hun waar verkocht te krijgen.
Nu vind ik zonondergangenbest wel altijd mooi, eender waar ze zijn, naar mijn hart zuchtte toch even : wat ga ik dit vreselijk missen. Veel mensen hier hebben mij gevraagd om morgen nog afscheid te nemen : de mensen van de pub waar ik 's avonds meestal ben (Bagus), die van het reisbureau waar ik ongeveer elke dag was omdat zij bijna al mijn vervoer geregeld hebben, en dan de vele travelmates die ik hier gemaakt heb.
Ik heb dat gevoel eerlijk gezegd nog nooit gehad, integendeel, ik was altijd gelukkig met de reis maar ook gelukkig dat ik mocht terugkeren.
Wat de aantrekkingskracht van Bali is kan ik moeilijk uitleggen, maar ik weet wel dat de meeste mensen (getuige hiervan zijn "de vrienden van Bali") dat ook wel hebben. Er gaat iets betoverends uit van het eiland. Alles is heel relaxed, heel eerlijk ook, niets gehaast, alles veilig, alles met een gemeende glimlach want niets hoeft hier zo nodig. Dat geldt trouwens ook voor de soms zeurderige verkopers op straat, een kordaat nee wordt geaccepteerd en je krijgt toch nog je glimlach.

De Bali-aanslag heeft de mensen dan ook dubbeldik getroffen. In het fysieke verlies van mensen, in het verlies van inkomsten maar ook in hun identiteit. Overal zie je stickers "Love Peace Bali" en daaronder de datum van de aanslag. Het blijft leven, geen dag gaat voorbij of je wordt er op de een of andere manier mee geconfronteerd.

En dat terwijl Bali echt wel een paradijs is...
... natuurlijk mis ik best "de geliefden" in Belgie... laat daar maar geen twijfel over zijn !

peddle peddle, forward forward, boem boem !



Dat waren hoofdzakelijk de instructies die we kregen van de raftingguide. We raften op een rivier categorie 3-4) (5 is het wildste) maar laat ons zeggen dat het nu 3 was daar het nu geen regenseizon was. Wild genoeg dit riviertje dat zijn kracht ontvangt enerzijds van een bron en anderzijds van de talloze watervallen die langs de kant nog meer water in de rivier pompten.
Ik stond echt met knikkende knieen naar de instructies te luisteren, want beneden hoorde ik het overdonderend lawaai van de rivier en ik mocht ook al meteen vooraan plaats nemen. Naast mij zat Daniel, een Australische jongen en achter mij Paul (vriend van Daniel) en helemaal achterop de guide. Ik had al gauw door wat "boem boem" betekende : dat we tegen een rots aanvlogen en ons moesten vasthouden en naar de andere kant zwenken. Rotsen IN het water is een ding, maar frontaal op een grote rotswand aan de kant botsen is een andere zaak.

Er waren wel meer "obstacles" zoals heel lage loopbrugjes voor de lokale bevolking waar we onder moesten zien te geraken. Dan was het "lay down, lay down" maar het ging allemaal zo verschrikkelijk vlug dat ik soms amper de tijd had om te beseffen wat er gebeurde. Daniel gaf me dan maar gewoonweg een grote duw naar beneden waardoor ik in het midden van de boot viel met mijn benen vooruit op de zitplaats en no way dat ik alleen weer recht geraakte. Zo'n boot is alles behalve stabiel. Dan trokken ze mij met mijn reddingsvest gewoon weer boven, want behalve dat de boot niet stabiel is, is hij ook vol vol water en ik denk dat je evengoed IN de boot kan verdrinken dan ernaast. Nu en dan kreeg ik van pure schrik en opwinding de slappe lach en kon echt geen enkele spier meer gebruiken. Daniel begon dan te schreeuwen "Kate is on drugs" wat nu niet onmiddellijk de ernst in mijn lijf bevorderde.

Na een uur raften hadden we een kleine break bij een waterval. Dat betekent dat men de boot opzettelijk laat vastlopen en vervolgens probeert aan land te raken. Bij land mag je je geen vlak land voorstellen maar keien tussen grote rotswanden. De hele rivier ligt tussen gigantisch hoge rotswanden. Het proleem met uitstappen is echter de wilde stroming van het water en weer werd iemand meegesleurd hop verderop. Men vertrekt echter gelukkig in team met een 7 tal boten zodat er wel altijd ergens een gids is die kan ingrijpen.

Een groots avontuur zonder weerga, misschien zelfs een van mijn beste dagen al is het eigenlijk onmogelijk om al dat goeds met elkaar te vergelijken. Na afloop kregen we een schitterende foto : bewijs dat ik wel degelijk aan het peddelen was en IN de boot zat.

Op het eind van de tocht wachtte ons nog een verrassing : de dijk. Dat betekende 2 meter in een keer naar beneden, recht aan toe (zie foto), dan kan je eigenlijk alleen maar je verstand op nul zetten en "lay dooooooooown".

waterbombpark

Vandaag naar Waterbombpark geweest ondanks de weerom maar drie uur slaap (en de angst zit er diep in dat zich dat ooit eens heel hard zal wreken). Waterbompark is als een gigantisch Centreparks : wildwaterbanen, een lazy river waar je je een half uurtje kan laten drijven op een band, smash-down slides waar je 70 km per uur haalt (en waar de meesten zich dan ook niet aan waagden), massages, relaxatieoorden, kortom, weerom paradijs onder de prachtige zon. Het enige nadeel aan al die glijbanen is natuurlijk dat je iedere keer behoorlijk veel trappen moet doen om zo hoog te raken en dat je dat ook nog eens moet doen met een band of een glijmat op je rug.
Maar ik kan je verzekeren, het was het allemaal waard. Ik werd er evenwel niet fitter of meer wakker van nadien.

weetjes tussendoor

Ik heb het nog nergens gezien, maar nu en dan komt het als topic naar boven, zowel bij de buitenlanders als de Balinezen hier : hier wordt hond gegeten. (L'je sluit even je ogen voor deze zin).

Fruit hebben ze hier ook in alle mogelijke soorten en ze maken er heerlijke fruitsappen en milkshakes van. Ook aardbeien en druiven kan je hier, netjes naast mango's en pomelo's gemakkelijk kopen.
Legendarisch is echter de doerian, een grote vrucht die zo verschrikkelijk stinkt (je maag keert er van) dat het verboden is ze binnen te brengen in je hotel. Sommigen zeggen dat voorbij de geur het best een smakelijke vrucht is en er moeten zeker weer liefhebbers van de geur zijn ook want ... er zijn zelfs condooms met doeriangeur te verkrijgen. Nou ja, elk zijn voorkeur dan maar.

Zondag zoals wij dit kennen bestaat hier niet echt, althans dat hebben een paar Balinezen mij verteld. Volgens hen houden de moslims zich wel aan de vrijdag als rustdag, maar nemen de hindoes vrijaf wanneer hen dat uitkomt of wanneer ze naar een ceremonie moeten. Geen nood, die xijn er hier met hopen, ook vandaag was er opnieuw een religieuze plechtigheid in de stad en waren een aantal straten afgesloten. Meestal gaat zo'n plechtigheid gepaard met een stoet.

bloggerraadsel

Wanneer ik via blogger iets publiceer gebeurt er iets eigenaardigs. Hij ZEGT dat het gepubliceerd is maar als ik de betreffende pagina bekijk staat er nog niets nieuws op. Wanneer mijn zusje, met wie ik op dat moment aan de chat ben gaat zien naar mijn pagina ziet zij WEL het nieuw gepubliceerde, wat mij doet vermoeden dat ze hier met een veel tragere refreshrate zitten, maar dan wel met uren verschil, en dat vind ik best eigenaardig. Of heeft iemand anders een andere verklaring ?

driestemming

... gisterenavond stapte ik een groepje tegemoet dat aan het luisteren was naar Arid. Het deed mij deugd deze Vlaamse groep 13 000 km ver van huis te horen. Ze kenden de groep niet maar vonden het goeie muziek. Ik bleef bij hen zitten, allerlei nationaliteiten waren verenigd en er werd afwisselend in het Engels en in het bahasa gesproken.
Tot iemand zijn gitaar naar boven nam en we zongen zoals scouts bij het vuurkamp.
De meeste liedjes kende ik totaal niet, zelfs niet van horen, maar ik prijs de Beatles voor hun internationaal repertoire. Het waren rustige liedjes, de meeste liefdesliedjes en ballades, soms driestemming gezongen. Echt prachtig was dat. Het was twee uur toen ik naar boven ging - om welgeteld drie uurtjes te slapen, tot het moment dat de iman de oproep tot gebed over de stad schalde (een minderheidsgroep van moslims met het meeste lawaai) en het eerste zonlicht door het raam prikte. De stad begon weer langzaam te leven voor een nieuwe dag.

Isn't life great ?

Vandaag had ik ronduit last om mijn hoofd recht te houden en het niet continu in mijn bord voor me te laten belanden. Ook mijn schouder deed heel erg pijn maar daar heeft de plaatselijke apotheker wel wat op gevonden : het Aziatisch wonder dat Tiger Balsem heet, en het leek nog te werken ook. 1 euro voor een grote portie van het goedje.


De rest van de dag heb ik de westerse snob uitgehangen, lees : Mac Donalds (met zicht op zee), Haagen Dagz (met navenante Europese prijzen) en daarna Mattahari (groot warenhuis). Op de terugweg heb ik nog 3 topjes gekocht ( je zweet je hier te pletter) en ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn zus verschrikkelijk mis want die kon pas onderhandelen ! Iedere keer ik iets koop aan zo'n stalletje blijkt het veel goedkoper te zijn in het warenhuis en ik denk niet dat dat normaal is.
Anderzijds gun ik het die mensen. Hun inkomsten zijn de dieperik ingegaan omwille van de aanslag vorig jaar.

Toen ik daarnet mijn dagen overliep zag ik tot mijn grote schrik dat ik nog welgeteld EEN vrije dag heb, Nu hou ik eigenlijk niet van die vrije dagen, maar het confronteerde me met het feit dat ik hier niet eeuwig ben. Ik heb nog even gedacht om mijn verblijf te verlengen tot mijn zusje kwam, maar zij komt pas binnen een kleine twee weken en die tussentijd is mij even te lang.
Morgen ga ik naar het Waterbomb park en ik heb heel grote verwachtingen te zien aan de foto's op de brochure. Maandag is het raften en dinsdag, eindelijk de lang verwachte vulkanentocht al waar ik ook kennis zal maken met de verschillende batiktechniken en oef oef oef de beroemde Balinese dans zal meemaken. Het is niet de Ramayana vertelling, die duurt vele uren, maar de voorstelling van een gevecht tussen de goede en de kwade geesten hier.
En echt, demonen liggen hier overal op de loer !

het hele hotel bij elkaar geschreeuwd

Toen ik gisterenavond rond een uur of 12 het hotel binnenkwam zeiden de jongelui zoals gewoonlijk dat ik veel te vroeg het bed in dook. Toen ik hen naar gewoonte zei dat ik nog zou lezen lachten ze dit antwoord weg en bekeken me als een veel te braaf katholiek meisje. Een uurtje later - ik las inderdaad een boek - ging er een felle schreeuw door mij. Op de muur tegenover mij liep een kakkerlak met een gigantische grootte. Echt een reus. Het tekeningetje dat hierbij staat is bewust klein gehouden kwestie van geen nachtmerries te voeden. Ik wou het beestje doodmeppen maar het was me te vlug af.Hoe dan ook, de rede moest het halen boven de emotie anders zou ik geen oog meer durven dicht doen.
Dergelijk beestjes zoeken vocht en warmte, nou wat dit betreft kon ik geen troost vinden want het hele eiland komt hiervoor in aanmerking en ik ben warm en zweet mij te pletter. Toch weet ik dat het weinig waarschijnlijk is dat het beestje mij zou opzoeken, ik ben nog nooit gehoord dat ze verlekkerd zijn op mensenvlees. Mijn grootste vrees was echter de volgende : kakkerlakken zijn geen solitaire beesten.
Dus hup kleren aan en weerom de receptie gepasseerd die vriendelijk lachte (eindelijk gaat ze toch uit tot een stuk in de nacht dacht hij) en hup naar Circle K om insecticide. Dergelijke winkels vind je om de tien huizen en ze zijn 24 uur open. De verkoper kende me al en lachte zich werkelijk te pletter toen ik het vertelde. Hij gaf mij een degelijke spuitbus Bayon mee en daarmee was de schrik ook bezweerd.
Ik lokte het monster uit zijn hol en dacht plots het volgende : als hier achter die kast een nest zit gaan ze hier allemaal spurten en DAN heb ik mijn schrik alleen maar vergroot. Maar nee, het beestje was alleen en ik heb gespoten tot zijn vlugge dood.
Echt veel schrik heb ik niet van die beesten maar dat is omdat ik er rationeel geen schrik van heb, ik wist wel niet wat dat met mijn nachtrust "het rijk van het onbewuste" zou doen. Maar nee hoor, ik heb geslapen als een engeltje, wat wellicht niet anders kon gezien een halve bus insecticide in mijn kamer gespoten....

Alleen reizen

het nadeel van alleen te zijn hier is dat mijn geboekte dagtrips nu en dan gecanceld worden en ik geen idee heb wanneer ze dan wel doorgaan. Zo zou ik morgen verschillende (nog actieve) vulkanen gaan bezoeken.
Of toch maar hopen dat ze deze avond een briefje onder mijn hotelkamerdeur steken want ze boeken hier 24 uur door.

Rustdagje

Vandaag eigelijk niets gedaan behalve de boekhandels afgeschuimd bij gebrek aan goede literatuur. Bij boekenwinkels moet je je hier in Kuta voornamelijk tweedehands boekenwinkels voorstellen met boeken in ongeveer alle talen als er toeristen zijn. In principe kan je hier je meegebracht boek verkopen, maar ik veronderstel dat ook veel hotelgasten hun pockets gewoon laten liggen. Morgen breng ik mijn uitgelezen boeken mee en die mogen ze zo hebben, ik was toch niet van plan ze terug naar Europa mee te brengen.
Een eerste boek "reis naar Java" heb ik uit, maar het was net te middelmatig om het niet helemaal uit te lezen. Het is een dagboek van een zekere Engelse diplomaat in de jaren 30-40.
Het tweede boek leest gelukkig gemakkelijker : asbestemming van A.F.Th Vanderheijden. Ik vond het boek tweede hands in De Slegte en heb het op goed geluk meegenomen.

In elke reisgids lees je : neem zo weinig mogelijk mee ... maar goeie boeken had ik echt wel mee mogen brengen. Kan iemand trouwens een goede titel van Tom Clancy aanraden ? Die liggen hier in grote getale, liefst de Engelse titel indien mogelijk.

Blogger doet weer normaal

... tenminste die indruk heb ik. Tijdens deze vakantie was ik zowaar vergeten wat ergernis betekent of je ergens even niet gelukkig om voelen. De eerste frustratie was de grootste : een halve dag op toer met Duitsers die het vertikten om een woord tegen mij te zeggen, ondanks al mijn pogingen en het feit dat ik zelfs Duits sprak. De gids wou het gewone programma doen en zij wilden het wijzigen. Toen zei die gids dat ze het programma zouden volgen zeiden die hetvolgende : dat ze geld genoeg hadden. Toen de gids opperde dat ze zich geengageerd hadden tegenover mij ook en wat ik daar allemaal van dacht zeiden ze gewoon dat het 4 tegen 1 was en ik dus niets kon inbrengen.
De ergernis kwam dus weer uit Europa aangewaaid. Ik kookte zowat en dat is heel lang geleden.
De tweede keer is eigenlijk niet eens belangrijk : blogger werkte niet en ik werd meteen geconfronteerd met mijn webverslaving ....

cremation ceromonie

Deze morgen stond er dus een begrafenis op mijn programma. Begrafenis is eigenlijk niet het goede woord gezien er vandaag niet begraven werd. Er wordt wel degelijk begraven op Bali, meestal zelfs, en dat is omdat de prijs van en crematie zo hoog is dat het soms wel een maand duurt alvorens de familie dit geld bijeen krijgt. In tussentijd worden ze dus begraven.
Het meemaken van zo'n begrafenis maakte heel wat indruk op mij. Ten eerste vond ik het al heel raar om tijdens de hele plechtigheid aanwezig te zijn terwijl ik de overleden vrouw helemaal niet kende. Maar via via was ik uitgenodigd en aangezien het hele dorp er ook al is valt een buitenlander niet eens op. Ten tweede heb ik ook mijn bijdrage in offerandes en geld voor de crematie.

In het huis van de overledene was het hele dorp verzameld en werden de offergaven voorbereid. Er speelde ook een orkest, voornamelijk percussie, maar geen gamelan. Het was wachten en nog eens wachten tot ze het lijk in een kist deden en de kist bovenop een toren deden. Vervolgens gingen we in stoet richting tempel. Die toren wordt dan door veel mannen gedragen en er wordt rond gezongen en gedansd. Ook schudden ze met die toren en draaien hem rond om de geesten in verwarring te brengen zodat ze het spoor bijster zouden geraken.

Eenmaal bij de tempel wordt het lijk uit de druk versierde toren gehaald en op een klein bedje van bamboe gezet. Tenslotte wordt het lijk verbrand en ook de spullen van de overledene samen met opnieuw massa's offergaven. Tussendoor krijg je drankjes aangeboden en zitten de mensen rond de crematie.

Bezoek in mijn bed

Toen ik daarnet terugkwam zat er een kleine hagedis op de steilen van mijn bed. Ik probeerde het te pakken maar het beestje was te snel voor mij. Het is de eerste ongenode gast in mijn kamer, en best een vriendelijk. Het beestje schrok zich ongeveer rot toen ik het wou pakken.

Happy Birthday Sophie !

Alle Aussies hebben zich hier de keel schor gezongen met een (vals) happy Birthday Sophie ! Je moet het echt tot in Belgie gehoord hebben !

Sweet dreams are made of this ...

Het was opnieuw een lange prachtige dag en ik ben eerlijk gezegd wel blij dat mijn programma (pick up time) morgen pas om 10 uur, want ik geraak hier zeker oververmoeid. Vrijdag wordt het hoe dan ook een rustdagje.
Het programma van vandaag was te uitgebreid om helemaal te overlopen, maar laat ik zeggen dat ik vooral genoten heb van de helende werking van de warmwaterbronnen. Echt een zaligheid, ik weet niet wat er juist in het water zit en ik weet al helemaal niet wat de werking ervan is, maar in zo'n mooie natuur kunnen genieten van natuurlijk warm water is heerlijk !!!
Minstens zo heerlijk was mijn gezelschap : twee jonge Noren die - u raadt het juist - op honeymoon waren. Frisse jongelui waren dat en het klikte voortreffelijk.
Lovina viel tegen, al was ik al gewaarschuwd door andere toeristen die het ook niet zo mooi vonden. Verder stond er een boeddhistisch klooster op ons programma, enkele tempels, tussendoor opnieuw hopen apen gezien en vooral van een prachtig landschap vol rijstvelden genoten.

Als ik niet zo enthousiast klink als de andere dagen dan is dat omdat ik via webmail net een berichtje gekregen heb dat een goede vriend van mij deze namiddag aan een plotse en onverwachte hartaanval is gestorven. Het is heel onwezenlijk om zoiets aan de andere kant van de wereld te horen en ik geef best toe dat het liefste wat ik nu zou doen is even mijn tranen de vrije loop laten bij iemand bij wie ik mij vertrouwd voel.

Lieve lieve Tuur, je leeft in mijn hart verder, zoals je dat altijd al gedaan hebt, warm en geborgen. Ik weet dat je heel diep geloofde in een hemel na dit leven en dat ervan overtuigd was dat het beste nog komen moest. Ik weet dat je geborgen wist in een leven na de dood en hoop dat je ondertussen die vervulling gevonden hebt.

I am sailing ...

Kijk, dit is nu echt wel het schip waar ik vandaag 4 uurtjes op zat met 20 mensen. Ik kan mijn ogen niet geloven als ik zie hoeveel mensen er volgens deze foto meevaren. Wij kregen slaapmatjes om lekker te zonnen en werden tussendoor op drankjes en cake getrakteerd. De tocht naar Lembonga island duurde ongeveer twee uur. Lekker koel was dat, maar ondertussen zie ik er wel uit als een rooie pioen en is het alsof het zout overal bijt.

Zout is het zeewater hier meer dan behoorlijk, al kan dat natuurlijk een pure gok van mij zijn, aangezien ik wellicht in geen tien jaar meer een slok noordzee binnegekregen heb. Hier kon het niet veel anders, want ons laatste ritje was er eentje op een bananaboat waar het juist het doel is om eraf gekieperd te worden.

Lembonga island is nog veeeeeeeeeel kleiner dan Bali wat erop neerkomt dat er gewoon twee vrij primitieve dorpjes zijn. Ik vond de verkenning per fiets dan ook heel erg geschikt, al pufte ik het uit. Wie komt nu in hemelsnaam op de idee om op het middaguur te gaan moutainbiken ??? Daarna werd het een boottocht door de jungle die toch behoorlijk verdacht was : donker en tussen de wortels van de bomen, smal ook, veel smaller dan in Thailand bv. Maar we hadden gelukkig een oudere Australier bij die geinspireerd door dit tochtje allerlei verhalen begon te vertellen over krokodillen. Ja, er zijn er weer meer en meer.
Leuk is het ook het Belgische visitekaartje bij de Australiers : "O the country of Kim Clijsters (spreken ze uit als Klaisters) and you have lots of good beerbrands ! en de Japanners blijken ons dan weer te kennen van de Brussels Waffels and very good chocolate. Oef, gedaan met de tijd dat ze over pedofilie begonnen het moment je zei dat je van Belgie was.

Tijd nu om een paar vragen te beantwoorden die ik via mail gekregen heb als reactie op mijn blogje. Ten eerste : ja, je kan very low budget naar Bali gaan en het is goedkoper dan twee weken aan zee. Ten tweede : er zijn wel degelijk muggen op Bali maar geen malaria en naar wat andere toeristen hier zeggen komt er ook geen malaria voor in Java. Ik heb daar zelf geen officiele documentatie over. Ten derde : hoe dat zit met alleen reizen ? Als het over veiligheid gaat denk ik dat er geen enkel Europees land veiliger is dan Bali. De mensen zijn hier bijzonder rustig en vredevol en er is weinig armoede, wat niet betekent dat ze onze luxestandaarden kennen, maar misschien zijn ze gewoon veel wijzer dan wij ? Over de emotionele kant (of je het leuk zou vinden of niet en je goed zou voelen) ligt het wellicht meest aan jezelf. Kan je langere tijd alleen zijn of maakt dat je onrustig, leg je gemakkelijk contacten, ben je gauw in paniek en heb je hoge eisen over alles ? Het ligt er een beetje aan wat je wil. Als alleenreiziger kan je trouwens net zo sober of luxueus gaan als je wil. Ik zit wat eten en logement betreft bij de very low budget, maar helemaal niet wat mijn transport en mijn uitstappen betreft. Daar geef ik toch verhoudingsgewijs wel wat meer aan uit en het kan echt ook low budget (bv via publiek transport, echte trekkings etc.)
Ik hoop dat ik hiermee de meest voorkomende vragen die ik per mail gekregen heb beantwoord heb. Het klinkt alsof ik een expert ben maar dat is niet zo, al leer je bij iedere reis altijd gigantisch veel bij, enerzijds door ervaring en anderzijds omdat anderen goeie tips geven.

Zelf zie ik veel voordelen in deze manier van reizen, maar ik kan mij best voorstellen dat ik er ooit een moment komt waarop ik meer de nadelen dan de voordelen zal zien....

Lieve groeten aan allen en in het bijzonder aan Danielle die terug in Nederland is en Bali wellicht al heel erg mist !!!

It's a beautifull day !!!

...maar het was niet zo'n mooie nacht. Er zijn een aantal zaken die op termijn misschien problematisch kunnen worden : ik eet te weinig (geen honger) en ik slaap te weinig (wel moe maar na een uur of 4 is het altijd gedaan). Tenslotte heb ik de indruk dat ik hier te weinig sport, iets wat natuurlijk moeilijk is in een land dat zo heet en vochtig is, maar ik voel dat mijn hart er naar uit ziet om nog eens op volle kracht te werken. Gelukkig is daar een oplossing voor (zie verder).

Deze morgen naar Ubud en het dorp leek in de verste verte niet op hetgeen ik gezien heb met de Nederlandse kennissen zaterdag zodat ik wel moet besluiten dat we er gewoonweg niet geweest zijn.
Is Kuta een stadje vol prullaria, hier heeft het toerisme een heel ander effect gehad. De locale kunstnijverheid wordt aangemoedigd en ook het behoud van de lokale cultuur. Ubud is in zekere zin strenger dan Kuta, dat merk je in tal van voorschriften, maar Kuta is dan ook Bali niet.
Het is een prachtig (kunstenaars-)dorp te midden rijstvelden. Een wandeling in Ubud betekent meteen ook een flinke inspanning, want de heuvels zijn nogal steil.

De rit ernaartoe was eigenlijk een behoorlijk avontuur, want mijn busje stopte echt in the middle of nowhere (en dus zeker niet in het centrum) en voor ik al goed kon vragen aan de chauffeur waar en wanneer hij mij terug zou oppikken bleek dat hij dat helemaal niet zou doen. Nu was dat op zich geen probleem, in het ergste geval zou ik wel een overnachting kunnen vinden in Ubud zelfs zonder bagage (geld is nog altijd de sleutel) maar op dat eigenste moment wist ik zelfs helemaal niet waar ik was, ik was gewoon op een baan afgezet. Gelukkig zijn de Balinezen altijd tot hulp bereid en bracht een vriendelijke jongeman mij naar een ander shuttle-office al waar ik blijkbaar de terugtocht moest boeken. Vervolgens deed ik iets behoorlijk doms : ik nam de taxi naar Ubud zonder mij te vergewissen waar die pick-up plaats eigenlijk was. Ik dacht verkeerdelijk dat ik het wel allemaal zou onthouden ;maar zo'n auto rijdt nogal kris kras langs allerlei kleine wegen. Op dat moment had ik het trouwens nog niet door.

Ik bezocht het stadje en enkele tempels en zeeeeer leuke cafeetjes. Tenslotte kocht ik ook een ticket voor het Monkey Forrest, een bos waar het krioelt van de bavianen en makakken en waar ook tempels zijn. Bij de tempel van de dood was een crematie bezig : er zaten vele mensen rond het vuur en ik moest even glimlachen toen ik zag dat ze een gasbrander gebruikten bij de crematie. Ondertussen liepen die apen echt wel overal door, eentje had trouwens zijn oog op mij laten vallen en ik kon hem maar met moeite afscheppen.

En toen sloeg de paniek : ik wist niet alleen niet waar mijn opstapplaats was (buiten het dorp) maar ik vond ook mijn voucher niet. Die had ik nog aan een taxi kunnen tonen, maar zeggen dat je naar een opstapplaats wil is behoorlijk dom als je bedenkt dat er ongeveer om de 20 huizen zo'n kantoortje is (wat nog niet betekent dat het ook opstapplaatsen zijn). Hoe dan ook, ik heb het op goed geluk gevonden en toen de brave man al zijn kopievouchers bovenhaalde en ik mijn studentenkaart als bewijs van identiteit wou uithalen (dat ik het wel degelijk was die betaald had) kwam daar naar boven : de voucher ! De man kwan niet bij van het lachen en zei terloops dat hij mij zo ook wel zonder voucher had meegenomen naar Kuta, hij had tenslotte nog een dubbeltje.

De terugreis (van meer dan een uur) was een zaligheid omdat het op een paar mensen na allemaal individuele backpackers waren. Ze kwamen werkelijk van alle mogelijke landstreken en de vraag die je altijd onmiddelijk bij hen (of bij de Balinezen) hoort is : where are you from ? De tweede is dan : where are you staying, de derde is How long have you been staying in Bali en de vierde is How long will you be staying in Bali ?

Ik zat bij een zalige Australier van midden dertig of misschien zelfs veertig die hier al vele jaren kwam en nu van Java kwam. Hij had een andere jonge man leren kennen, een Oostenrijker. Een Australischer surfer is niet klein te krijgen van een aanslag zei hij, dat soort volk blijft komen, en toen vertelde hij mij allerlei horrorverhalen over wat mensen allemaal konden voorhebben tijdens het surfen, zoals te pletter vallen op een koraalrif en je hele gezicht scheuren. Verder vertelde hij ook nog een verhaal dat ik al nog gehoord had : dat de kans dat je door een haai gekwetst wordt kleiner is dan dat je sterft door een kokosnoot. Dat er (vooral vroeger) veel doden vielen door die kokosnoten heb ik echt nog gehoord. Als zo'n noot van tien meter hoog op je kop valt kan je het inderdaad wel vergeten (laat de fysici maar rekenen !!!!) Als gevolg hiervan komen bepaalde kokosbomen niet meer voor omdat ze niet meer geplant mogen worden : zo'n boom mag nu hooguit 4 meter worden en hiervoor komen maar een paar soorten in aanmerking. Misschien is het een indianenverhaal, maar ik heb het echt nog ergens gehoord.
Hoe dan ook, het was en is pure verbroedering onder de backpackers !!!

Stiekem begin ik trouwens al te denken aan een volgende bestemming : China staat nog altijd op mijn lijstje maar dat zal bijlange niet zo vlot gaan als hier !

Morgen cruise naar Lembonga (zie voor meer info blog van enkele dagen geleden) en overmorgen dagtrip naar oa Lovina en de rest moet ik nog een beetje plannen. Een rafting zie ik ook wel zitten en ik denk dat mijn hart dat ook wel wil. Het moet niet allemaal cultuur zijn !!!

Dat hartje is trouwens ook heel erg blij en verwarmd door al de lieve mailtjes dat het hier krijgt van zusje en nichtjes en ook L'je is in zijn literaire pen gekropen. Het SMS-en lijkt ook goed te werken (en dat aan 0.30 euro !!!)

Kortom, ik ben hier nog altijd dik content, ook met jullie !!!!

No Lovina tomorrow

De Lovinatrip gaat morgen niet door omdat ik de enige was met dit idee en ze minstens twee mensen nodig hebben. Voorlopig is het verschoven naar woensdag, dus maar hopen dat er dan mensen zijn ! Ik heb er goede hoop op en anders stel ik het wel uit tot er wel mensen zijn.

Voor morgen heb ik een shuttle geboekt voor Ubud (30 000 roepia) , want eigenlijk heb ik daar nog veel te weinig gezien. Dat ik er hier altijd prijzen op zet geeft misschien de indruk dat ik met niets anders bezig ben, maar het is voornamelijk bedoeld voor de andere backpackers of reizigers die ook naar Bali willen komen en een idee van mogelijkheden en kosten willen hebben.

Vanavond terug in Bagus gegeten (Indonesisch gerecht, behoorlijk gekruid !!!) en weer van een film genoten op groot scherm, Basic met John Travolta. Ik ben mijn filmkennis aan het updaten ! Je legt hier ook gemakkelijk contacten ook en dat is goed meegenomen !!!!

rustdag

Een rustig dagje met niets bijzonders gepland en ik heb de indruk dat het lichaam mij daar heel erg dankbaar om is. Tijd om nog en paar leuke dingetjes op een rijtje te zetten, voor de vrienden thuis !

Op de weg naar Ubud zagen we een paar keer mensen in de weer een soort kleine huizen aan het bouwen in hout. De chauffeur vertelde ons ze bezig waren een soort toren te maken om de dode in te cremeren. De dode wordt eerst gebalsemd en blijft thuis. Volgens hem is het heel natuurlijk dat kinderen in die kamer blijven spelen of rondlopen. De balseming is omdat het bouwen van zo'n toren nogal wat tijd in beslag neemt of dat de familie het geld moet bijeen zien te rapen. Tenslotte zal de dode in zo'n toren worden gelegd en gecremeerd. De asse wordt dan verstrooid. Naargelang het uitzicht van de toren kan je iets zien over de overledene en tot welke stand hij behoort.
Het Balinees hindoeisme is bijna niet vergelijkbaar met dat van India, maar het zou mij te ver leiden om dat hier uit te leggen. De verschillen kan je eigenlijk zelfs met het blote oog onmiddellijk zien.

Wat we onderweg ook verschillende keren gezien hebben zijn hanengevechten ook al zijn die officieel verboden. Ik heb ze gezien waar een grote groep mensen omheen stonden en ook waar ze maar met twee waren. De hanen hebben mesjes aan hun poten en sterven vrij vlug. De haan die 4 keer wint moet nooit meer deelnemen. Uiteraard wordt er heel wat gewed op die gevechten, het is de enige vorm van enig agressie of verandering in emotie die ik hier al gezien heb. De indruk die ik van Balinezen heb is dat ze vrij gelijkmoedig zijn, rustig en vreedzaam.

Een prachtig land EN volk dus !!!

Wat hier ook heel leuk is zijn de honderden grote vliegers die je hier in de lucht ziet. Er is geen vergelijk mogelijk met onze kust en dat om twee redenen. De eerste is dat ze niet van de kust vliegen. Ten tweede hebben ze een spanbreedte van minstens een paar meter en zijn er altijd verschillende mensen nodig om ze te trekken. Ze zitten bijzonder hoog en je kan ze van heel ver zien. Ze worden gemaakt met een lichte bamboo en daarover wordt plastic gespannen. Kinderen maken er ook met afvalzakken.
L'je : je zou hier nogal wat tips kunnen krijgen voor goeie vliegers !!! Er zijn er hier ook heel mooie te koop maar iets in mij zegt me dat die zelfgebouwde veel beter van kwaliteit zijn.
Later deze zomer gaat hier trouwens een internationaal vliegerfestival door, en naar verluidt kan je flink veel geld winnen dan. Kan dat je verleiden om toch eens mee naar Bali te komen ?

shop untill you drop

Deze morgen was ik opnieuw om 6 uur wakker en ik heb de tijd meteen te baat genomen om mijn nieuwe thuis eens goed schoon te maken. Ik reken nog altijd verkeerd, niet in geld meer maar in afstanden... zo was ik meer dan een uur te vroeg bij Yvonne en Bob. Het was bloedheet en in het villapark was werkelijk geen schaduw en ook geen cafe of zo, maar de beleefdheid vroeg toch dat ik nog meer dan een uur buiten zou wachten wat ik dan ook gedaan heb. Nusa Dua heb ik ook heel even bezocht en het is totaal niet mijn ding : zoooooo sjiek !!! Je zou vergeten dat je in Bali bent ! Maar wel heel rustig en heel mooi, net als dat villapark trouwens, dus niet iets voor mijn oudere zusje die misschien niet zo van avontuur houdt (haha). Anderzijds zal een Nusa Dua type (ik denk echt dat dat bestaat) zich ook wel niet zo goed voelen in Poppies Lane, een plaats waar ik mij ongelooflijk goed voel !!!

Om 12 uur vertrok het busje naar Ubud. Heeeeeel lieve mensen die Nederlanders, ik voelde me er direct thuis en meteen weet ik ook waarom Molukkers ooit die trein gekaapt hebben ook al was Indonesie op dat moment al onafhankelijk. Bob speelt trouwens in een Indonesisch of moet ik zeggen Moluuks orkest, hij bespeelt er de Siefa, een soort trom en ik hoop maar dat ik het woord juist onthouden heb.

In Ubud zijn we naar de woodcraving gaan zien, heel erg nieuw was dat niet voor mij, ik heb het ook al meermalen in Thailand gezien. Maar ontzettend mooi was wel de omgeving, de rijstvelden en de drukte op de markt.

Op stap zijn met Hollanders betekent ook op stap zijn met mensen die een bijzonder talent hebben om voor weinig geld veel te bekomen !! De hele namiddag hebben we geshopt, ook in een nabijgelegen stadje Sukuwat dat bekend staat om zijn textielmarkt. De Surinaamse dames die trouwens het bahasa machtig zijn durfden over de prijs onderhandelen tot een dieptepunt waarbij ik alleen maar naar de grond durfde staren. Zo hebben ze voor mij heel wat koopjes gedaan en dit alles zonder commissieloon. Veeeeel centjes uitgegeven dus !

'avonds hebben ze mij afgezet in Kuta wat al net zo goed was. Het was 19 uur en ik had een flyer gekregen dat ze in Bagus (restaurantje in Poppies) The Matrix Reloaded speelden. Dus heb ik maar meteen een spaghetti (ja dat hebben ze hier ook) gegeten met cola en The Matrix Reloaded ook meegepikt, en dat voor een prijsje van 35000 roepia of 3.5 euro.

Omdat mijn centjes toch aan het minderen waren en ik de taxi's aan de dure kant vond moest ik een oplossing vinden voor mijn transportprobleem. Anderzijds wou ik ook nog de andere kant van het eiland bezoeken dus ik moest een budgetplanning opmaken. De taxi vond ik te duur en te eenzaam, en verhuizen van referentieplaats deed ik ook liever niet want ik amuseer me hier heel goed in Poppies, het is goedkoop en je kan er 's avonds nog van alles doen.

Het toeval wou dat ik een Nederlandse en Duitse met hetzelfde probleem tegenkwam in een reisbureau alwaar we onze onderhandelingstalenten hebben samengelegd. Nou ja, eerlijk gezegd heeft die Nederlandse dame dat gedaan en had ik ze afgeluisterd en aan die man gezegd (Nadat de Nederlandse goed had onderhandeld) " I want the same at exactly the same price"

Dat betekent concreet dat ik maandag aan mijn hotelletje wordt afgehaald om een hele tour te doen(zoek maar op zusje !!!!) Bedugul - Puncak - Gitgit waterfall - Lovina 9hele middag verblijf) en dan via Banjar Village (boeddhistisch klooster en warmwaterbron waar je in mag) en dan nog eens via Pupuan dat bekend staat om zijn rijstvelden.

Op dinsdag maak ik een luxecruise naar Nusa Lembogan (eiland) en daar is een fietstocht , een trekking en hoera een ritje met een bananaboat !!! Ik wilde dat al altijd doen maar vond het te duur. Verder ook nog snorkelen en in zo'n boot met glas in de grond .... Maaltijden en drank, entree edm kortom alles inbegrepen ... de twee dagen voor 615 000 roepia's ! Ik vind dit een heel goede prijs en de groep is hooguit met 6. er zit in een van die dagen ook nog een waterpark met wildwaterbaan, .... I just love it !!!

Morgen las ik een rustdagje in met misschien bezoek aan Waterbomb Park hier in Kuta al denk ik dat een zondag niet de juiste dag is om naar zo'n wildwaterpark te gaan.... Woensdag wordt het zeker ook een rustdagje !!!

Nu moeten jullie toch allemaal groen worden van jaloersheid ??? Ik amuseer mij hier echt te pletter en dan heb ik nog niets verteld over de zalige (en eigenaardige !!!!!!) Aussies die hier het land nog plezanter maken !!!

Nou ja, ik hoef natuurlijk ook niet alles te vertellen !!!!

Eerste volledige dag in Bali !

Deze voormiddag heb ik Kuta verkend en ik kan je alvast vertellen dat het bijlange niet zo groot is dan de grootte van de letters op de kaart doen vermoeden. Anderzijds vraag ik mij af of er wel iets is dat hier groot is, (behalve de golven dan en de bruine basten van de knappe Australiers !!!0 want het eiland is tenslotte maar zoiets als een 80 op 120 km in doorsnee. Ik kan hier gerust zoveel op restaurant gaan als ik wil, de keuken is uitgebreid met een Indonesische en een westers menu. Voorlopig heb ik het nog op fish and chips gehouden. Fantastisch lekkere fruitsappen en fruit hebben ze hier ook, njamie.

In de namiddag heb ik een taxi genomen naar Tanah Lot, een plaats ten noord-westen van Kuta, 30 km verderop. Men zegt dat hier de mooiste zonsondergang te zien is van heel Bali en dat geloof ik graag. Het is ook de plaats van Chinese tempels en heel vreemde rituelen. Je kan hier trouwens nooit vergeten dat het een religieus land is, want behalve dat je nog overal de kleine offergaven voor de winkels en huizen van 's morgens ziet liggen, is wel in iedere straat iemand bezig met een offerplechtigheid ook.
In Tanah Lot heb ik ook al het eerste gamalanorkest gezien, mannen zitten in traditionele kledij voor hun muziekinstrument dat meestal in fel rood met goud geschilderd is. Het zijn voornamelijk een soort xylofonen en trommen. De muziek is voor mijn oren moeilijk te plaatsen maar toch beter dan al het andere oosterse dat nogal klettert.
Ik voelde mij daar een ware Herman Horsten met mijn fototoestel overal in de aanslag, maar toch ook met diepe verlegenheid. Foto's nemen gaat mij totaal niet af, al zijn de mensen hier helemaal niet fotoschuw zoals bijvoorbeeld in vele moslimlanden of in Israel waar de orthodoxen joden je bijna neerknallen.

De rit met de taxi liet het eche Bali zien, de rijstvelden in terrasbouw, de rijstgodinnen die overal vertegenwoordigd zijn, de elegante vrouwen met prachtig versierde rieten dozen op hun hoofd als boodschappentas of offergave.
Het enige minder leuke is dat taxi's hier behoorlijk duur zijn als je ze alleen moet betalen en de kosten niet kan delen.
Gelukkig komt daar morgen verandering in, al zijn de shuttlebussen ook veel betaalbaarder en zijn er natuurlijk ook nog altijd de bemo's alwaar ik geen erg heb om tussen de kippen en de scherpgeurende etenswaren te zitten.

The Sun is Rising over Bali

Het is hier vrijdag en kwart over negen. Ik heb meteen bijgeboekt voor nog twee dagen gezien ik gisteren tot het heugelijke feit van de prijs kwam. Ik had een collega en die begreep niet dat ik gisteren zo'n prijs gekregen had (te laag) en ik schaamde mij eigenlijk wel, want ik had hem voornamelijk gekregen omdat ik bleef zeggen dat zijn prijs (ik dacht euro) te hoog was. Hoe dan ook, als ik het niet aan de anderen zeg blijf ik deze prijs houden, anders komt er gegarandeerd ruzie van.

Rond 5 uur hoorde ik tot mijn grote verwondering toch de oproep tot gebed, ondanks het feit dat dit een hindoe land is. Daar kan je trouwens niet naast kijken, want op iedere hoek staan slecht onderhouden tempeltjes en voor de meeste huizen en winkels zijn er kleine offergaven gelegd inde vorm van een gevlochten palmblad met moois.
Surfen is hier hot, jongelui in kleurige beachkledij lopen hier met hun planken onder de arm. Westerlingen kunnen alleen maar toekijken hoe prachtig het is en hoe behendig ze wijn, want de golven en de zee is hier behoorlijk gevaarlijk en alleen de Australiers kunnen zoiets.

Ik kan best begrijpen dat sommige mensen de wenkbrauwen frontsen als ik zeg dati k in Kuta zit, hier is weinig te zien en weinig natuur, het gonst hier van de Backpackers, wat een cultuur op zich is en bij mij zeer in de smaak valt gezien ik er zelf een ben. De prijzen en het confort zijn hier allemaal low budget. Poppies Lane, waar ik zit is zowat het Mekka van de backpackers en te vergelijken met Khao San Road in Bangkok, al moet ik toegeven dat het daar mooier en gezelliger is. Voor wie dit niets zegt : dat is de straat waar Leonardo Di Caprio zijn avontuur in The Beach begon. Anderzijds zijn de kamers hier beter en geen beestjes te bespeuren.

aangekomen !!!

Eerste berichtje uit Bali. Eigenlijk is het nog maar een en al doffe ellende geweest sinds mijn aankomst hier, maar de vermoeidheid speelt parten en ik heb ook al wat pech gehad. De ervaring leert trouwens dat ik de eerste dag altijd rot vind.

• aankomst in Bali betekent meteen bijna 2 uur wachten in lange warme rijen om door de douane te geraken


• je krijgt je koffer niet zelf in handen, een officieel iemand doet je uitgeleide en verwacht een fooi, ik had nog geen roepie bij me en wou ook niets ongewild geven


• weinig geld bij mij, dus geld afhalen, Visa-machine weigert


• taxi naar Kuta, 25 000 roepies en 20 000 fooi (twee mannen)


• naar hotel dat in Trotter gerated is tussen de 10 en
  EURO, ik blijf onderhandelen maar na diverse pogingen en hotels moet ik genoegen nemen met 25 000 roepi per nacht (nu besef ik dat dat maar 2.5 euro is ipv 25 euro die ik dacht afgezet te zijn !!!! Ik ga het straks nog eens moeten bekijken maar ik denk echt wel dat ik eerst misrekend heb

Ik klink waarschijnlijk een beetje droef en ontevreden (maar al onmiddellijk voel ik mij beter nu ik besef dat ik totaal niet afgezet ben maar ik die mensen wou afzetten !!!!) maar dat is echt te wijten aan de lange vlucht en de jetlag. Het lichaam is echt wel zijn draai verloren. Alles komt ook zo op mij af, de drukte van Azie, de scherpe geuren waar ik weer moet aan wennen, de uitbundige mensen hier en voorlopig toch ook nog mijn schrik uit onvertrouwdheid.

Het eerste wat ik moet doen is mij wassen, en het bed gaan opzoeken.
Er is heel wat te zeggen over het alleen reizen, het zijn overwinningen op mezelf maar ook iedere keer op het wantrouzen in mensen, want het vertrouwen komt altijd.

Internetrates zijn hier 200 roepia per minuut oftewel 0,02 per minuut, dus dat valt mee 1.2 euro per uur dus. Wil iemand mij eens narekenen in al mijn sommen ? Ik geloof weer mezelf niet.

Tot gauw !!!!

Nog 6 uurtjes slapen...

(te weinig dus) en ik vertrek naar Bali.

Je kan mijn avonturen lezen op mijn Balilog die van daaruit zal worden geschreven !

Ik hoop dat ik veel leuks te vertellen heb !

Het voelt goed in mijn hoofd

Iedere keer ik voor iets groots sta : een reis, een examen, een belangrijke evaluatie, een groot project dan gaat het altijd als volgt. Ik neem me voor om me goed voor te bereiden en maak een grondige planning van de te treffen werken en tijdsplanning. Daar hou ik mij voor zo'n 90 procent aan, best goed dus.

Een korte tijd voor de deadline of in dit geval vertrek begin ik misselijk te worden omdat ik er geen goed oog meer in heb. Dat was dus eergisteren. En wanneer het werkelijk zover is (vandaag dus) doe ik alsof ik het alle dagen doe en verban ik het zelfs bijna uit mijn geest alsof het totaal niet belangrijk meer is.

Samengevat betekent het dat het nu zes uur in de avond voorbij is, en het huis niet in orde is, de valies nog niet gepakt en ik nog een filmpje op video wil zien en leef in het besef dat ik nog zeeën van tijd heb. Onzin natuurlijk, maar ik ben niet te vermurwen. Het is alsof mijn lichaam zegt dat ik allesbehalve zenuwachtig mag worden.

De ervaring leert ook : het loopt altijd goed, zeer goed af. Ik krijg altijd het resultaat van de voorbereiding. Wanneer ik voel dat het in mijn hoofd goed zit, dan weet ik dat ik mij geen zorgen moet maken, al is er uiterlijk nog niets gebeurd.
Ik weet het omdat ik het al talloze keren heb meegemaakt : het artikel of project rolt er zo uit, het is helder en klaar.

Nou, het voelt goed in mijn hoofd !

Bloggerproblems

Iemand ervaring (en oplossingen) voor volgend probleem ?

There Were Errors in Publishing.
550 archive/2003_04_01_archief: No such file or directory
550 archive/2003_05_01_archief: No such file or directory
550 archive/archief: No such file or directory
550 archive/2003_06_01_archief: No such file or directory