Op zoek naar een boek

Gisteren ben ik een paar boekenwinkels binnengestapt, op zoek naar het boek 'For Ever Young' van Strunz. Het boek blijkt overal uitverkocht te zijn en ook op de internet bookshops is het altijd 'niet leverbaar', maar dus wel gekend.

Weet iemand of er diensten of internetsites bestaan waar je een zoekertje kan plaatsen om een boek te vinden ? Het is maar een paar jaar oud en gaat over o.a. over sport en voeding.

smoor




Net terug van "De Zaak Alzheimer" en bravo voor Erik Vanlooy ! Bravo voor de Vlaamse film !

Even deze bedenking : zeggen de lijnen in je gezicht iets over wie je bent ? Verraadt je blik inderdaad je ziel ?

Natuurlijk, hij is een acteur. Misschien kan hij wel alles insinueren.
En toch, kwam hij fysiek in mijn buurt, dan vrees ik dat mijn hart meer dan één sprongetje maakt !

PS : Dankjewel B. voor de gratis filmkaarten !

Genoeg


De familietraditie, komende van de voorouders van Kaat dus, zegt dat je huis met kerstaankleden niet mag voor de goede Sint voorbij is gegaan.
Die traditie houdt bij al mijn broers en zussen stand en zelfs de onmiddels volwassen kleinkinderen zijn zich ter dege bewust van de traditie.

Ik heb er echter genoeg van : zoveel moois dat dan hooguit een week stand mag houden ? En ik heb het niet over de kerstboom die ik niet zet, maar die lichtjes, die kleine sterretjes... dat moet toch kunnen ?

Mooie vrouwen

Terwijl het buiten wintert en de mist hardnekkig blijft hangen, ondergedoken in het Stuk om er geheel zomers Swimming Pool met Charlotte Rampling te zien.

Bij aanvang van de film leer je een vrouw kennen, veertiger, stug en stijf, succesvol maar zonder enige energie. Haar uitgever stelt voor dat ze een tijdje in zijn huis in het zuiden van Frankrijk logeert.

Van een vrouw die totaal vervreemd is van zichzelf en haar lichaam komt ze langzaam terug bij wie ze is : een seksueel wezen, met verlangens, met fantasie die niet langer vecht tegen de hele wereld en zich als een bang muisje afschermt. Een vrouw die de oorlog tegen haar lichaam staakt (geen Candarell en platte kaas meer maar foi gras, en behoorlijke porties alcohol) en eindelijk genieten kan van alles wat de wereld haar biedt.

"Een vrouwenfilm", zei mijn filmmaatje, en ik antwoordde hem dat het voor vrouwen niet evident is zomaar te genieten, zich zomaar aan het pure genot van eten, seksualiteit, het vrouw-zijn, over te geven. "Een ballast van eeuwen schuldgevoelens dragen we", zei ik, "en nu we seksueel vrij zijn en ons al niet meer beladen voelen met alle zonden van Egypte, moeten we de dagelijks de strijd leveren tegen de spiegel die niet beantwoordt aan het plaatje dat we van onszelf willen".

"Ach jij," zei hij, "en dat zat allemaal in die film ?" "Ik vond het mooie vrouwen," vervolgde hij, "en ook wel een goed verhaal".

*zucht*

Leuk seksisme


Met broeflief en vrienden van hem uitgegaan en genoten van 'Westvlaamse eerbaarheid' (???) oftewel : ouderwets seksisme. De deur werd voor mij open gedaan, ze stonden erop dat ik niets betaalde en ik werd er met alle mogelijke égards behandeld.

In Leuven ken ik dat niet, de gelijkheid van mannen en vrouwen heeft zich ook in de omgangsregels helemaal genesteld.

Maar eerlijk gezegd, stiekem vond ik het wel heerlijk, zo'n oude fatsoensregels over hoe je een vrouw behandelt.

Blijft maar beter verzwegen denk ik, slecht voor mijn reputatie !

Zalig


De Vrienden net buitengewuifd. We wilden veel langer blijven, maar de zorg voor het tere lichaam dat slaap nodig heeft om morgen weer fris te beginnen dwong ons vroeger te eindigen.

B. citeerde gedichten, voor dit keer de meest malle verzen uit al evenzeer malle erotische stukken die hij ooit tijdens zijn opleiding Woord had moeten studeren.
Ondertussen zit hij al lang niet meer op de schoolbanken maar heeft hij zijn weg in het medialandschap gevonden. Heerlijk zijn zijn verhalen over zijn interviews met sterren van groot kaliber.

Dergelijke mediawereld waarin hij leeft, die van de BV's, de Vlaamse en de overzeese, de soaps en de zoveelste VIP-receptie, het is totaal mijn wereld niet.
Maar wel die van B. en hij voelt er zich als een vis in het water.
Zalige verhalen.

Maar bovenal het zalige gevoel dat D., die zo lang ernstig ziek geweest is, er weer gewoon bij was, eindelijk niet meer als skelet, maar met brede glimlach.
Txs guys !

einde zwangerschap


Zeer zeer eigenaardig. Heb ik al zo lang getobt over die site voor het werk (lees : maanden) en toen ik deze avond thuiskwam van werk (!!!) zette ik mij voor mijn pc en de eerste pagina stond er in een kwartiertje op. Er hoeft zo goed als niets meer aan te veranderen, behalve dat ik nog iets moet vinden om de resolutie van mijn foto's te minderen. Ooit heb ik dat nog gedaan, maar ik ben vergeten hoe het moet.

Ik schrijf voor wat tijdschriften en ik herken het gevoel : het zit ergens in mijn hoofd te wroeten en plots is het er, helemaal helder en al. Het heeft totaal geen zin om te beginnen voor dat 'zwangersschapsgevoel' voorbij is, want dan is het maar prutsen en weet ik toch niet waar ik heen wil.

Maar de kleine is er dus. Staat al op het net (als test dan wel) en al. Met de kleuren van de huisstijl. Lukte in één twee drie.

Hersenen zijn eigenaardig.

PS : Natuurlijk was het eerste werk vandaag een nieuwe muis kopen !

Grrr.... die muis !


De komende week zit barstensvol leuke dingen. Morgenavond lekker etentje met vriendin in Lukemieke, hét vegetarische restaurant van Leuven. Overmorgen raken 'de vrienden' van overal en van ver in het verleden eindelijk weer bij elkaar. Om vrij toevallige redenen hebben we elkaar veel te lang gemist. T. zal er dus niet bij zijn (T.,lees dit als : kom terug !).

Woensdag is cultuurdag, De Volle Tent. Heel Leuven wordt ondergedompeld in dans, zang, theater, film enzovoort. Het meeste zelfs gratis. Ik begin mijn dag met Bar, "Een verhaal over een stad, over herinneringen, teruggaan in de tijd om vooruit te komen, om niet te vergeten. Wat komt er na de gekte, na het verzet, de chaos en de euforie ?" Daarna ga ik naar de film "Promises" over Israëlische/Palestijnse kinderen, pik dan even de tentoontstelling 'Womb' (Dirk Hendrickx) mee, om tegen 17.30 present te zijn bij Tom Helsen. Ik eindig de dag met een dansvoorstelling.

Donderdag wordt het West-Vlaanderen en vrijdag ... staat nu nog maagdelijk in mijn agenda, maar lang duurt dat niet.

Vandaag heb ik, zoals veel op zondag, behoorlijk hard gewerkt. De nieuwe website die ik voor het werk wil maken staat op papier. Ik ben, wat ICT betreft, van de oude generatie, het moet toch altijd op papier beginnen. Als ik het uit ongeduld onmiddellijk op de pc doe, dan zie ik door het bos de bomen niet meer en werk ik maar wat zonder doel.
Vreselijk is wel dat mijn muis het niet doet, die wil nog enkel naar boven en naar beneden. Met een programma als Dreamweaver is dat niet te doen, je moet daar continu klikken. Het ding geopereerd maar het blijkt ten eeuwigen dage gehandicapt.
Weinig resultaat dus.

Er moest een spoedopvang voor pc's en toebehoren zijn !

nuchter

Brigitte Becue kan het competitiezwemmen toch niet achter haar laten en is daarom weer volop aan het trainen in de Verenigde Staten om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen.
Getuige daarvan is de docu-soap over haar leven aldaar op Vitaya.
Wanneer Brigitte op een romantisch strand wandelt tussen allerlei koppeltjes en de journalist bij gebrek aan inspiratie wellicht peilt naar haar liefdesleven, antwoordt Becue doodnuchter :

Een lief ? Dat heb ik niet nodig. Wat zou ik daar mee doen ?

De zon zakte van pure verbazing als een loden bal de duisternis in.

elf minuten


Vriendin W. heeft zonder het zelf te beslissen een antwoord gegeven op mijn boekenprobleem (lees het hebben van teveel boeken)
Groot in zijn eenvoud : weggeven.
Vorige week bracht ze een boek mee en zei lachend : maar ik heb het al gelezen hoor.
Ergens in het boek zat een stukje papier, een kleine reclamefolder.
Niet toevallig, bleek.
Ik las het door haar aangeduide stuk en kreeg het warm van binnen. Warm omdat ik de context begreep waarom zij mij juist dat stuk liet lezen. Warm ook omdat sommige schrijvers het zo goed weten te formuleren dat het regelrecht naar je hart gaat.

Het boek krijgt meteen twee verhalen : het verhaal van de auteur en het verhaal van vriendin W. met het boek.

We lieten H., de enige man in het gezelschap, het stuk lezen.
"En ?" keek ik hem aan.
(Eigenlijk wou ik zeggen : krijg je het er ook zo warm van van binnen ?)

Hij las en zei zoiets als 'dat zijn woorden'. (hoor : ik krijg het daar niet warm van).

Wie was het nu ook al weer die schreef dat mannen van Mars kwamen en vrouwen van Venus ?

Het leven als vlucht

Het was pijnlijk mooi.
Pijnlijk : omdat het herkenbaar was, ik werd als het ware zo hevig op mijn plaats gezet dat ik al wat blij was dat het donker was in de zaal.
Mooi : omwille van de herkenbaarheid en het mededogen. Het is zo. Hoe wij zoeken en wroeten, hoe wij worstelen met dit bestaan.

Mooi : ik ben niet alleen in dit gewroet, dit geworstel.
Mooi : dat er altijd de kracht tot worsteling is.
Mooi : dat we gepassioneerd kunnen zijn, al verliezen we er ons in, dat we geloven in het goede, al worden we honderdmaal bedot.

Mooi vooral : dat we altijd weer opstaan. Altijd.

Vandekeybus' ex-dansers wagen zich steeds verder op choreografenpad. Theater en dans in een voorstelling over vluchten. Over onze verdedigingsmechanismes. Over onze passies en verslavingen. Over geen keuze hebben en erachter komen welke het is. Over het fenomeen van de mensheid die kakt in porseleinen stoelen, geparfumeerd zacht papier in de hand. Over ieders kleine diamant, over de tijdbom die in ieder van ons tikt. Rasmus Ölme aan het werk.

De kunst van het vluchten

De kunst van het vluchten, moeten we dat niet elke dag doen om te overleven ? In L’Art de la fuite, de nieuwste voorstelling van Rasmus Ölme en Max Cuccaro, herken je de ongekende maar sterke instincten die ons vooruit duwen alsof we slaapwandelaars zijn in ons bekrompen bestaan. (…) Refug-Collective nodigt ons, met een verrassende energie, uit voor een vrije val in het menselijke wezen.’ (Anna Angström, SVENSKA DAGBLADET, 24/06/03)

Dit staat deze avond op het programma, ik houd jullie op de hoogte !

bloggen


Behalve dat ik hier bijna dagelijks een gedachtje drop, volg ik ook de log van enkele andere bloggers. Een paar ken ik persoonlijk, hun log is soms aanvulling op gedeelde ervaringen, soms leert het mij die andere uit een andere hoek kennen.

Maar de meeste ken ik dus niet 'in levenden lijve'. Toch blijken ze na maanden wel in mij te leven, merk ik dat ik mij soms bij de vaat afvraag : hoe zou het nu met die of die zijn ? Wanneer een blog plots uitvalt en daar een kleine vermelding tussendoor staat dat er iets medisch gebeurd is, dan word ik zenuwachtig en wil ik eigenlijk een kaartje sturen naar de weblogger, zo vertrouwd voel ik bij hem.

Maar ik weet natuurlijk niets van die ander behalve zijn geschrijf.
Van eentje stond ik op het punt om af te spreken omdat hij ook van Leuven bleek te zijn. Tot ik tijdens een concert merkte dat hij zo goed als naast mij zat. Ik herkende hem van zijn webcam en foto's. Hij had mij nog nooit gezien dus knikte gewoon vriendelijk goeie dag.

Zou ik zeggen dat ik .... eu dat ik 'Kaat' ben ?

Ik heb het niet gedaan toen. Maar moest het nog es voorvallen ... dan trakteerde ik hem direct op een koffie in zijn meest geliefde koffiehuis... Tja, dat weet ik immers ook.
Van zijn blog natuurlijk.

one of those days


Lange werkdag en daarna nog veel erger : personeelsvergadering. Op de een of andere manier verlies ik altijd alle moed na die vergadering. Geen interactief gebeuren (daar hebben we trouwens de kracht niet meer toe) één grote briefing die mij tegemoet kwam als : nog meer op mijn kop, nog groter de stress.

"Kruip maar vlug in je bed", zei een collega me. Blijkbaar was het mij aan te zien dat ik me al de hele dag van uur tot uur sleepte. Maar ik wil niet toegeven aan slaap of de eisen van het lichaam, heb het daar zooooo moeilijk mee. Er is nog zoveel te doen, altijd, immer.

Dus tegen zijn advies in naar een vriend verder op alwaar ik meteen begon te zagen.
"Kom, ik geef je hier mijn pyama en kruip maar in mijn bed, want je bent niet om aan te zien". Snif, stuurt iedereen mij het bed in.

Dat slaapgebrek en diepe vermoeidheid ook werkt op het gemoed. Wellicht wel, ik geef het niet graag toe.
Ik zeg liever doodleuk dat ik vandaag even mijn roze bril heb laten liggen.
Alles grijzig vandaag.

Snif !

Slaap zacht !

Levensovertuiging


Welke religie of ideologische stroming past het beste bij jou ? Weerom een testje !

Eerlijk gezegd wist ik het zoal op voorhand : humanisme met inslag van boeddhisme en christendom. Helemaal correct zou ik zo zeggen en totaal niet verwonderlijk gezien mijn levensloop.

Het leuke is dat je daarna nog lekker kan doorbomen. Bv. rondsnuffelen in de 'opdrachten' die bij bepaalde stromingen horen. Of Grote Vragen oplossen !

Any Way The Wind Blows

Ik ben al een paar dagen helemaal in de ban van Tom Barmans Any Way The Wind Blows, de soundtrack van zijn gelijknamige film. (Klik op de link, het is de moeite !)

Aanvankelijk vond ik de film maar niets (maar de muziek des te beter) maar het verhaal speelt na maanden nog altijd in mijn hoofd.

De muziek past helemaal bij mijn levensgevoel : de stad, de haast soms, jazzy, nachtleven, dan weer het alledaagse van werk en relaties.

De film eindigt in een feestje waarop een allegaartje van mensen vertegenwoordigd zijn. Ik kan het mij zo voorstellen. Gewoon, de mensen met wie je een band hebt, de één zus, de andere zo, soms elkaars tegengestelde. Prententieloos.

Tom Barman zei ergens in een interview dat hij de mens als een knoeier ziet. Een knoeier of een zoeker, wat is het verschil ? Altijd op weg, van hier naar daar, soms één stap vooruit en twee achteruit.

Any way the wind blows. Zou ik ooit een autobiografie schrijven, dan pikte ik de titel.

leeg hoofd


Net een tweedaagse zee geboekt. Lang getwijfeld of ik er geen drie van zou maken, maar twee maal een tweedaagse lijkt mij leuker dan eenmaal een driedaagse en financieel moet dat ongeveer hetzelfde zijn.

Het is aartsmoeilijk om hotels te vinden die niet meteen 50 % bijrekenen als je alleen op kamer gaat. Het is mij net gelukt. 10 euro surplus, dat vind ik meer dan redelijk.

Alleen dan maar weer ? Net zoals alleen naar Bali enzovoort ?

Ja hoor, en weerom bewust. Zo nu en dan wil ik uit de drukte, zo nu en dan wil ik weg van alle mogelijke verleidingen tot werk want die zijn er thuis ook altijd, wil ik gewoon volop in de tijd zitten en het liefste met een leeg hoofd.
Het geeft mij ook ongelooflijk veel energie, inspiratie, kortom het laadt de batterijen totaal weer op !

Of dat leeg hoofd zal lukken weet ik niet.
Maar ik heb alvast weer een mooi vooruitzicht.

Nu is goed

Gisteren lekker etentje met vrienden hier. Een risico, want het gezelschap half toevallig bijeen geraapt en ze kenden elkaar niet. Het moest maar eens niet klikken dacht ik.
Ongegronde angst, bleek later.

Being Thirthy and something. Gesprekken over relaties dus. Over het leven. Of liefde voor eens en altijd bestaat. Vooral dat 'voor altijd'.
Over beginnen en herbeginnen. Over verlangens en het opgeven van verlangens, het bijsturen van dromen.

Zelf weet ik het allemaal niet zo goed. Alles wat is, het is goed zo. Wordt het anders, ook goed. Ik hoef de toekomst niet te kennen.

Nu is goed.

Wordt vervolgd...

Alzheimer


Ik werd deze morgen gebeld met de vraag of ik wou meewerken aan een onderzoek over de ziekte van Alzheimer. Het onderzoek wou nagaan welke gevolgen deze ziekte heeft voor de partners of kinderen.

Ik twijfelde geen minuut en had onmiddellijk redenen te over waarom ik er wou aan meewerken. Ik geloof dat het goed zal zijn als ik eens mijn verhaal kan doen. Alzheimer is een bijna verboden ziekte, er is niets sexy aan, het is taboe omdat het misschien boven ons allerhoofden hangt.

Taboe ook omdat het niet vatbaar is. Je kan niet zeggen : daar en daar zit het. Je kan het niet uitsnijden als een gezwel.

Alzheimer wekt zelfs ongeloof op : laat hij of zij zich niet te veel gaan ?
Ongeloof ook bij de rest van de familie : ze doet alsof, ze doet ook geen moeite enzovoort.

Er zijn veel varianten in dementie. Mijn vader die niet alleen niet meer wist hoe ik heette maar zelfs ronduit ontkende dat ik zijn dochter was. In zijn ervaring was hij immers maar twintig, hooguit vijfentwintig.

Maar bij haar... Soms zijn er momenten dat ik denk : ach, er is helemaal niets met haar aan de hand, gewoon een beetje oud en traag. Dan denkt ze helder en is ze rustig, lijkt het alsof ze nog alles goed in de hand heeft.

En dan weer zit ze als een hopeloos wezentje in elkaar. Weet ze het allemaal niet meer, lukken eenvoudige dingen niet meer.

Hoe is dat toch mogelijk ? denk ik veelal. Hoe kan je het ene moment zo helder zijn en het andere zo verward ?

Zal ik ook zo eindigen ? Natuurlijk stel ik mij die vraag. Over de erfelijkheid van Alzheimer zijn verschillende meningen. Er zijn zoveel factoren die de ziekte bevorderen in haar verloop en andere die ze tegenhouden.

Liever niet, denk ik dan.
Het moet vreselijk zijn te leven in een wereld waarin je het gevoel hebt dat je hem niet meer aankan.

droom

Mijn grootste droom is altijd de liefde geweest.

Stijn Coninckx in DSM 8/11/2003

twee levensstijlen


Ik weet niet of ik Justine Henin nu moet bewonderen of meelijden mee hebben. In haar spel lacht ze zelden. Ik heb de indruk dat ze er nooit plezier aan beleeft maar in tegendeel regelrecht afziet.

Als Henin een bal misslaat of iets doms doet, dan komt er een uitdrukking van teleurstelling over zichzelf over haar gezicht.
Niet over die bal dus, maar over haarzelf.
Het lijkt mij alsof Henin kost wat kost iets bewijzen wil. Iets dat veel groter is dan nummer 1 zijn op de wereldranglijst van vrouwelijke tennissters.

Het is maar de vraag of er geen diepe put zal zijn eenmaal ze alle Grand Slams gewonnen heeft, en lang nummer 1 is geweest.
Want, het is zoals Lei Clijsters tegen Kim zei : na nummer 1 is het enkel en alleen bergafwaarts. Vreselijke waarheid.

Anderzijds wekt de verbetenheid waarmee Henin zich achter een doel zet wel enige verwondering in mij op. Je ziet zo dat ze enorm hard kan zijn voor zichzelf en dat ze een ijzersterke discipline heeft. Intelligent spel, bijna feilloze techniek.

Toch zou ik liever in Kim Clijsters' schoenen staan. Voor haar blijft het toch iets hebben als een spel. Zoals na de Masters. Haar - in de 70 jaar - jarige vriendin ten tonele voeren en de hele zaal doen zingen.

Clijsters heeft er precies toch nog altijd plezier in en ik denk dat Kim er altijd plezier zal blijven in hebben of ze nu nummer 1 of nummer 100 is.

Ik zie ze als vijftigjarige Navratilova nog achterna gaan. Hopelijk met Sugiyama. Want die twee samen ... ook dat is een plezier !

Doe mee !


Bouw mee aan die waterleiding ! Water hoort niet in privéhanden ! Onderteken de petitie !


"De privatisering van drinkwater is dan ook een proces dat volop aan de gang is. En dit proces wordt voluit gesteund door de Wereldhandelsorganisatie (WTO) die in de GATS-akkoorden de privatisering van de dienstensector vastlegt. Naast onderwijs, openbaar vervoer, ziekenzorg, gas en elektriciteit zou dan ook de watervoorziening geliberaliseerd worden.

Op die manier dreigt water gewoon onderworpen te worden aan de niets en niemand ontziende marktregels van vraag en aanbod. En zo dreigt water uiteindelijk het exclusieve privilege van een bemiddelde klasse te worden... Iets wat totaal onaanvaardbaar is. Water is en moet een basisrecht van iedereen worden, want de huidige situatie is dramatisch: meer dan anderhalf miljard mensen hebben geen toegang tot drinkbaar water.

Een wereldwijd waterverdrag is meer dan ooit noodzakelijk."

bron : www.11.be of de alombekende 11.11.11 actie.

Eerlijk gezegd hield ik dit niet voor mogelijk. Misschien wordt ook straks de zon geprivatiseerd en kost het je meer om in de zon te lopen dan in de schaduw, of omgekeerd als je in een warm land woont. Of straks zijn er maar een paar multi-nationals die er voor zorgen dat er maar een paar broodketens zijn, die het brood aan gigantische prijzen verkopen. Of ... één speler op de markt wat electriciteit betreft ... of .... olie ... (klinkt dat laatste niet heel verdacht ????)

vervelende pop-ups


Ik word al de hele dag achtervolgd door het woord lethargie. Ik gebruik het woord eigenlijk zelden en nu popt het op in mijn hoofd als die vervelende banners op een commerciele website.

Bij iedere gedachte zucht ik. "pop !", "lethargie !", gaat dat dan.

Lichaam wil winterslaap.

Grote Verhalen

Best wel grappig, ik mag dan geen plaats genoeg meer hebben voor al mijn boeken, toen ik daarnet een update maakte van mijn boekenpagina, merkte ik dat ook dit heel wat opzoek werk vergde. Of met andere woorden : ik kan al bijna niet meer bijhouden welke boeken ik gelezen heb !
Hoe dan ook, er is een poging tot update gemaakt. Ik zal er dinsdag nog verder aan werken.

Deze namiddag eindelijk het tweede deel van Lords of the Rings gezien. Het is niet mijn ding. Ik heb trouwens hele fragmenten doorgestuurd. Die Orks vind ik maar vieze wezens, en die oorlogen ... je ziet dan wel weinig bloed maar brrrr... niet aan dit gevoelig hartje besteed !

Oef, dacht ik op het einde. Aragon leeft nog. Want geef toe, voor hem alleen al zou je toch de film uitzien ?

Hoe dan ook, tijd om weer in een boek te kruipen !

PS : weet iemand wel programma ik het beste gebruik om op een foto een woord (insert text dus) te zetten of is het echt nodig dat ik daarvoor Photoshop installeer ? In Word, PP etc. is het gemakkelijk, maar ik wil dus enkel en alleen de foto met de tekst erop als .jpg opslaan.

boeken, ik heb er teveel


Ik heb teveel boeken. Al jarenlang achtervolgt mij dit. Ik lees graag maar op termijn nemen de boeken teveel plaats in. Er mij aan hechten doe ik niet, er zijn er maar enkele die ik persé wil bijhouden omdat ze mijn leven wel een beetje veranderd hebben : de boeken van Simone de Beauvoir, Dostojevski, Sartre, Etty Hillesum, Kierkegaard en dat zal het zo ongeveer zijn.

Maar wat moet ik met al die andere boeken ? En ze komen hier nog met regelmaat van een minstens een vijftal per maand binnen. Ik lees ze ook, maar eenmaal gelezen hecht ik er eigenlijk nog weinig aan.

Sommige boeken geef ik gewoon aan nichtjes of vrienden van wie ik weet dat ze ze graag lezen. Tom Lanoye bijvoorbeeld of Kristien Hemmerechts. Maar voor de rest ... stop ik ze in grote kartonnen dozen en zet ik ze bij het oud papier.

Daarom dacht ik - maar ik moet er nog de tijd voor vinden - van een site maken met de boeken die ik weg doe, en wie ze wil kan ze dan komen halen of laten opsturen tegen de prijs van de verzendingskosten.

Nog beter zou zijn mochten nog wat bibliofielen die met hetzelfde probleem zitten, ook zo'n site maken en dat je dan gewoon boeken zou kunnen ruilen.
Een financiële kant zie ik niet echt : als ik een bepaalde prijs betaald heb voor het boek is dat gewoon omdat hij die prijs waard was. Dat goeie literatuur hier gewoon een stille dood sterft en vermalen wordt tot kladpapier, ... dat is een andere zaak.

Of heeft iemand een beter idee of zijn er al dergelijke initiatieven waar ik mij zou kunnen bij aansluiten ?

Noem mij naïef ...


maar vandaag dacht ik : mooi toch

dat het project waaraan ik deze week hard gewerkt heb en tegen maandag klaar moest zijn, deze middag al klaar was, dus zorgeloos weekend

dat ik met mijn collega's de breuk tussen werk en weekend kan overbruggen bij pot en pint

dat mijn autootje mij vervolgens nog tot in Brussel brengt, voor een kleine oogst nieuwe boeken en cd's

heerlijk, de lange mail die ik kreeg van een verre vriend uit een nog verder verleden, zo eerlijk, zo open

alle kaarsjes hier, de verse bloemen

mooi de blogs die ik hier en daar lees, wauw ... wat kunnen jullie schrijven ! Om de vingers van af te likken (ik ken jullie niet !)

mooi ondanks het feit dat heel wat van mijn lieve vrienden grote zorgen hebben, dat ik vandaag dacht dat 3 van hen een ziekte dragen die naar de dood zal leiden,
mooi ondanks het feit dat ik met hen zoveel onmacht voel en er niets kan aan doen dan enkel toekijken en zien hoe het de ene dag wel gaat, en de andere niet...

Dankbaar dat ik gezond ben, blij zelfs, dat ik kan hardlopen, dat ik kan zwemmen, dat ik mij geen zorgen hoef te maken en beschaamd dat mij dat toch niet brengt tot gezonder eten en behoedzamer omgaan met dat lichaam.
Dankbaar ook dat ik werk heb, dat ik niet door de hel van werkloosheid moet gaan, een lot dat velen beschoren is en dat meer is dan enkel financiele moeilijkheden.

Al zitten er zoveel vragen en zoveel onmacht in dat hart van mij, ... vandaag toch nog het gevoel ... Mooi.

Ik wou dat ik het kon delen.

Het experiment (part II)


Nu ik wellicht op de lijst van vrijwilligers sta om deel te nemen aan experimenten, krijg ik meer en meer uitnodigingen om deel te nemen.
Gisteren was het weer zo ver. Twee mensen geven geld aan elkaar. Het geld dat je aan de andere geeft verdubbelt in waarde... maar je weet niet van elkaar hoeveel je krijgen zal. Je kan kiezen tussen nul en 10 euro. Wie het meeste geld had op het eind van de rit zou ook het meest uitbetaald krijgen voor het experiment.

Zo werd het ons in groep uitgelegd. Een dappere studente zei vlug : "kom laat ons allemaal tien euro aan elkaar geven". In dat geval zouden we immers allemaal 20 euro per beurt bij verdienen.

Maar wat bleek ? Eenmaal we in onze privévertrekjes waren gaf NIEMAND tien euro. Niemand, ikzelf ook niet. Per beurt zag je hoeveel je alletwee gegeven had.
Een afleider was het zogezegd uitvallen van de connectie van de pc waardoor de gevens zogezegd niet meer betrouwbaar waren. Zo kon je bv. wel 8 euro krijgen van de ander maar was dit door de ander niet bedoeld.

Zelf werd ik heel wantrouwig in het experiment. Ten eerste heb ik nog nooit zo stabiel een pc onstabiel weten worden. Ten tweede had ik helemaal niet de indruk dat ik tegen een echt persoon speelde, maar wel tegen de computer die mijn handelingen redelijk volgde. Met andere woorden : gaf ik veel, dan kreeg ik later wel veel terug, of omgekeerd.

Zo'n experimenten vind ik echte teasers. Dat ik niet de enige ben, bleek uit het gesprek met de onderzoeker achteraf. Na afloop mag ieder immers zijn indrukken opschrijven. Hij vertelde me dat het ongelooflijk was hoeveel mensen 'achter' zo'n experiment zoeken terwijl het dikwijls de eenvoud zelf was.

Misschien was dat we het doel van het experiment. Kijken hoe achterdochtig mensen werden als ze met zogezegd onvoorziene omstandigheden (het onstabiel worden van de pc) geconfronteerd werden.

Hoe dan ook, ik heb weer iets om over na te denken.
En volgende week mag ik weer meespelen.

Want dat is het altijd : een spel met onbekenden.

hoop



Ik had vandaag met de jongeren met wie ik werk, een lang gesprek over sterven. Twaalf jaar waren ze.
Nu en dan verwonderen ze mij op zo'n wijze dat ik er versteld van ben. De manier waarop ze hun gevoelens verwoorden, onberekend maar toch behoedzaam. Hoe ze in staat zijn om in een volledige groep niet enkel hun kwestbaarheid prijs te geven, maar ook in volle respect te luisteren naar anderen.
Hoe intelligent ze soms zijn.

Samen met die jongeren heb ik nu twee maand weg afgelegd. Ik kende ze drie maand geleden nog niet en nu beginnen we de vruchten van onze arbeid te voelen : het klikt, er is wederzijds vertrouwen.
Twee maand hebben we ons doorheen de wondere wereld van Sofie geworsteld, stelden we ons grote filosofische vragen.

Nu en dan zegt zo'n jongere iets wat mij met stomheid verbaast, opent gedachten waar ik nog nooit aan gedacht heb, stellen zo'n vragen dat ik er 's nachts in mijn bed over na denk. Confronteren ze mij gewoon met mijn eigen evidenties die niet zo evident blijken te zijn.

Als dit de jongeren van de toekomst zijn, dan is de toekomst veilig !
Ik hoop alleen dat, wanneer ze wat ouder worden, in staat zijn die authenticiteit te bewaren.

... en veranderen van werk ... het zal nog niet zo vlug gebeuren !

twijfel

Zoveel jaar geleden mijn Eerste Liefde verloren. Eerste, Eeuwige ? Wanneer het over de dood gaat en herinneringen is het moeilijk om nog bij de tijd te blijven.



Hij stierf gewoon, zomaar, naast me. Doodsoorzaak onduidelijk. Wellicht medische fout of medisch niet te voorzien. Hij had de griep.

Twijfel of ik naar het kerkhof ga. Twijfel of ik daar iets weet te vertellen. Ik zou zoveel willen vertellen. Twijfel of ik huilen ga of wel woedend word. Hij had niet moeten sterven.

Twijfel of er leven na de dood is. Ik denk van niet. Twijfels over zinvolheid. Wat is de zin dan, als iemand zo jong sterft ?

Ik spreek er zelden over. Ook niet met vrienden. Sommigen hebben hem nooit gekend. En toch weet ik, dat zij hem erkennen in mij. Al wordt er zelden iets over gezegd.

Aan mijn vrienden die hun vader, hun moeder, een geliefde verloren hebben. Ik weet dat ik er jullie ook niet over aanspreek. Weet dat ik - bijzonder in deze donkere herfstdagen - wel op jullie denk.

Ik kon mijn oren niet geloven ...

Ik stapte deze morgen welgezind en energiek het bed uit. Dinsdag is traditiegetrouw mijn zwaarste werkdag van de week, dus kan ik hem maar beter goed beginnen.

Toch kon ik mijn oren deze morgen niet geloven toen ik de radio hoorde :

1. Israël's ambassadeur in Brussel is verontwaardigd dat twee derde van de Belgen israël als een bedreiging van de wereldvrede ziet. Israël als groter gevaar dan Irak zeg maar. De reactie van vermoorde onschuld trof me wel. Of is het typerend ? Enige nuancering of zelfkritiek zou niet slecht zijn...
   
   
2. Bert Anciaux wil een Europees verbod op nachtvluchten en wil daarvoor een Europese kruistocht ondernemen. Zoals in de Wetten gesteld : gaat hij het vliegtuig nemen om een babbeltje te doen met al die landen ? En als dit nog binnen deze legislatuur moet, zal-ie dan niet gedwongen worden een ... nachtvlucht te nemen ?
   Of gaat hij, net als vroeger, te paard ?
   
   
3. ... en dit sloeg dan werkelijk alles : dra moeten we geld betalen om aan ons eigen geld (via bankautomaten) te geraken... Tenzij je rijk bent natuurlijk. Want dan mag het gratis.... en dan maar slogans bedenken als 'we zijn er voor u'.
   Noppes !
   

Ik mis Tom. Al was het maar om mijn ergenissen over de kleine politiek te ventileren. Kon ik hier leukere dingen schrijven !

ingesnoerd


Vakantie gedaan en ik voel mij in alle opzichten beter. Het lijkt alsof geest en lichaam nu weer weten waarvoor ze staan en niet gaan uitzakken langs alle kanten. Werk als heilzaam korset ?

Ook de rust is teruggekeerd, al is er meer werk en moet er meer gedaan worden in kortere tijd.

... maar wat blijkt ? De energie is terug, de volle moed, het enthousiasme, ik krijg het geklaard ... En dat terwijl ik in de vakantie nergens energie voor had en het mij aan alle moed ontbrak.

Bestaat er geen woord voor dit fenomeen ?

Een eeuwig gevecht

Hebben jullie dat ook of ben ik de enige : een eeuwig gevecht met de tijd en met de rommel die je huis binnenkomt ? Nu en dan moet ik er nog es mijn enige en echt werkende bijbel op na slaan of ik verlies totaal de moed.

Gelukkig hecht ik mij niet zo gemakkelijk aan iets en heb ik een oneindig geloof in internet en bibliotheken, ZIJ moeten het maar bijhouden. Maar nu en dan slaat de twijfel toch toe.
Zo heb ik oa bibliotheekschool gevolgd : moet ik die cursussen nu houden voor een sollicitatiegesprek dat wellicht nooit komt ? En wat met die jarenlange inspanning ?

Hetzelfde met informatica : jarenlang gestudeerd, maar ik zit helemaal niet meer in die richting en alles is zo vlug veranderd.

Ik weet wel, vooral die ICT cursussen zijn echt wel niets meer waard... Maar dat ik daar zooooo hard voor geblokt heb, altijd netjes naar de les ben geweest, exaampjes allemaal netjes op een rij en met mooi resultaat erdoor ... om al na een paar jaar te merken : waardeloos die kennis !

Zooooo pijnlijk !

En tot overmaat van ramp ben ik ziekjes aan het worden. Snot en nog eens snot.
héééélllp !

PS : kronkel van de hersenen en hart :
eigenlijk heb ik weer zin om te studeren als ik zo die cursussen bekijk. Het geheel en al opgaan in nieuwe kennis, die flow ... wauw !

de macht van de klas


Wil je graag eens zien hoe jij het ervan af zou brengen voor de klas, dan kan dit via dit fotospel.
Je moet je leerlingen in de gaten houden en zelf beslissen of je bv. bij het gebruik van een gsm een grapje maakt, het gewoonweg toelaat, of beslist reageert.

Naar verluidt zou een echte leraar nog veel meer beslissingen moeten nemen per minuut dan hier aangeduid, maar je kan alvast zien of je talent in je mars hebt ...

Netwerken

Weerom van de VS overgewaaid (en wie zou daar voor gezorgd hebben ;-) ?) : Friendster.

De bedoeling is uitermate simpel : leer de vrienden van je vrienden, en diens vrienden enzovoort kennen.

Het begint normalitair met een uitnodiging. Persoon X vraagt of je, een vriendin van hem zijnde, opgenomen mag worden in zijn netwerk. Doe je dat, dan is jouw netwerk al meteen twee personen groot. Maar jij kan opnieuw mensen uitnodigen enzovoort.

Wanneer je met iemand in (direct) contact wil komen beschik je niet enkel over algemene gegevens over zijn hobby, leeftijd etc., maar er zijn ook zogenaamde 'getuigenissen' van zijn vriend(inn)en, wat het geheel wel realistischer maakt. Gelukkig moet de persoon in kwestie de getuigenis nog altijd goedkeuren, dus geen gescheld of afrekeningen hier.

Zo ver ben ik echter nog allemaal niet geraakt. Het interesseert mij ten eerste als fenomeen en hoe het werkt. Ik wil wel eens weten 'hoe ver' ik kan geraken. Hoe groot de kring is. In de VS zal ik nu wel zeker geraken, maar in principe kan ik ook mijn vrienden uit Noorwegen uitnodigen ... die dan weer.

Geen idee of het project ook maar iets voorstelt, maar het heeft wel mijn nieuwsgierigheid gewekt !