tijd voor het meest evidente


Daar zaten we dan, gistervond. Hij achter zijn laptop, ik achter die van mij. Hij geconcentreerd aan het werk, ik al met evenveel moeite mij worstelend door het werk. Het was twintig voor elf toen we besloten er mee te stoppen.
Geen van ons beiden had nog de moed tot veel gesprek, al beseften we beiden dat we nog niet veel aandacht aan elkaar gegeven hadden. We waren beiden moe en wilden slapen.
Deze morgen liep de wekker af om half zeven, het gewone uur. Tegen kwart voor acht waren we op ons werk. Na het werk boodschappen gedaan. Ik heb het avondeten ongezondsgewijs overgeslagen. Hij heeft net enkele papieren ingevuld voor het werk. Morgen moet die informatie binnen zijn om door de secretaresse te worden verwerkt en wellicht geklasseerd waar niemand het ooit nog zal lezen (nutteloze planlast heet dat). Het is half negen en we zitten beiden weer achter het laptopje. We beginnen erweer aan. Want er is zoveel werk.
Het weekend voorspelt weinig goeds. Het wordt nu rennen tot Kerst. Zondagnamiddag kan er wel vrije tijd van af. Maar voorlopig nog niet.
Gelukkig moet een mens eten en babbelen we bij tijdens het eten, al zijn lunchvergaderingen ons niet vreemd.
Ik ben hier aan het bloggen nu, met groot schuldgevoel. Naast mij ligt immers nog een stapel werk, en op het werk wacht de secretaresse ook nog op mijn verslagen.
Ik wou dat we meer tijd hadden.
Ik kan naast mijn liefje zitten werken en hem intens missen.
Zullen we altijd zo hard moeten werken ?
Als we de keuze hebben - en ja, natuurlijk hebben we die ! - dan niet.
Maar de overweging om minder te werken is niet enkel van praktische aard (mogelijkheid om het te doen en financiële gevolgen), in ons werk zit ook een groot stuk idealisme, levensvreugde en zelfrealisatie. En die zijn moeilijker op te geven dan de praktische kanten van de zaak.
Een vriendin van mij overweegt om er voor enige tijd uit te stappen. Te herbronnen, nieuwe horizonten te verkennen. Moedig vind ik dat.

Post-academische vorming

De combinatie van studeren en werken heeft mij altijd al goed gedaan maar wat mijn huidige (dure !) opleiding aan het UIA vraagt, lijkt buiten alle proportie. Nu begrijp ik wel dat een instelling als de UIA zichzelf ernstig wil nemen door het niet al te gemakkelijk te maken, maar de schoolse manier waarop alles gebeurt heeft niets te maken met de volwassen studenten die nu eenmaal aan een universiteit zitten.
De eerste ergernis begon bij mij toen ik zag dat de 'werkjes' (what's in a name) in arial 12 moesten staan, dat de titel zus moest en de het papier zo. Er stond nog niet niet dat het geheel 'netjes' moest worden ingeleverd.
Voortdurend horen wij dat wij weinig zullen moeten 'blokken' maar veel moeten 'doen'. Het doen vertaalt zich in allerlei groepsdynamische activiteiten die nu en dan het spelniveau van een 12-jarige halen. Naderhand moeten we ons eigen gedrag analyseren. Bijkomend moeten we een 'trainingsmaatje' zoeken, kwestie van ons niet alleen te voelen.
Voor een no-nonsense girl als ik is dat allemaal teveel flowerpower en wil ik - tja, als vegetariër dan nog wel - vlees om het bot. Men mag het in het onderwijslandschap van de daken schreeuwen dat doceren out is en ervaren in , wij als studenten zien kostbare tijd verloren gaan.
T., die in het tweede jaar al zit, zei me dat "de groep' (let op de benaming !) in rebellie was gegaan. Ze wilden rendement uit hun opleiding. Ze stelden het maken van enkele werkjes duidelijk in vraag, niet uit luiheid, maar omdat ze zich geen onnozelheden konden permitteren.
"Maar, pas op, jullie graden komen dan in het gedrang", was de respons van de docent. Of hoe de zogezegd meest progressieve onderwijsdocent toch vervalt in eeuwenoude middeltjes als 'leren voor de punten'. Leg dat maar eens uit.
Ze laten zich niet doen, die mannen en vrouwen in het tweede jaar.
Ik hoop, wij - van het eerste jaar - ook niet.

Waarom bloggen wij ?

Dat u, als lezer, weet wat een blog is, is geweten, maar hoeveel anderen weten het ? Tijd om er een artikel* over te schrijven dachten ze bij de Standaard. Enkele welbekende bloggers aan het woord, maar jammer genoeg heeft de journalist het daar bij gelaten. Wat te zeggen over dit nieuw literair genre ? Wat te zeggen over journalisten hier en daar die dit medium gebruiken om te zeggen wat ze in hun eigen pers niet kwijt kunnen ? Een gemiste kans !

*enkel voor geregistreerde lezers, maar als u vandaag toch de krant in huis hebt...

Emile


Onlangs hadden het liefje en ik een gesprek over opvoeding. We durven nogal eens van mening verschillen maar zijn anderzijds helemaal complementair. Als ik al - naar zijn zeggen - een romantische ziel ben in het dagelijkse leven, dan is hij het zeker als het over kinderen gaat.
Wanneer ik hem bezig zie, dan zie ik dat ze elkaars hart stelen, zij het zijne en hij het hunne. Ik zie het soms als we bij vrienden zijn, hij is de eerste die de kinderen opgemerkt heeft en er in dialoog mee treedt, kinderen voelen zich op hun gemak bij hem. Hij speelt en ravot met hen en meermaals zie ik het kind in hem terug wanneer hij met hen stoeit. Of ik zie de jongen die hij zelf moet geweest zijn wanneer hij vrieskoude doorstaat om door z'n telescoop aan kleine R. de zoveelste maanbespiegeling maakt met z'n telescoop. Daar staan ze dan, op hun pantoffels met dikke jas. Die zie je niet gauw terug.
Wanneer ik zijn mama zie - een en al warmte en zorg - dan glimlach ik van herkenning.
Zelf ben ik een internaatskind, dat evenwel veel warmte van veel broers en zussen kreeg maar toch grotendeels ben opgegroeid tussen veel regels. Aan de internaatsjaren heb ik 'tics' overgehouden denk ik : nood aan structuur, regelmaat, ... ik vrees zelfs, regels en grenzen. Op dat uur in bed, dan eten, dan werken. "Discipline is vrijheid", stond er op mijn pennendoos. Behoorlijk straf, vind ik dat nu, die zusters moeten nogal wat invloed gehad hebben.
Wat is het beste ? Het is een idiote vraag, al merk ik dat liefje over meer relativeringsvermogen beschikt dan ik.
Gelukkig-zijn en vrij-zijn, dat lijken de waarden in liefjes opvatting op opvoeding. Zo erg soms dat ik hem verdenk een achterachterachterkleinzoon van Rousseau te zijn. Natuurlijk wil ik ook dat onze kinderen gelukkig zijn en zich vrij voelen, maar ik ben veel meer bezorgd over het zich invoegen in de samenleving. Terwijl hij vooral op het nu moment denkt, denk ik dikwijls aan later. Hoe zullen ze later dit of dat ?
Ik merk dat ik bezorgd ben of ze hun weg gaan vinden in die grote wereld, of ze hun plaatsje gaan vinden. Of ze over genoeg sociale vaardigheden zullen beschikken om om te gaan met een wereld waarin waarden heersen die niet de onze zijn.
Ik kom dikwijls als de strenge tante over.

Toch geloof ik dat we goed complementair bezig zijn. Alsof hij vooral bezig is met de innerlijke groei, het sterken van wie het kind is en het daarin laten groeien in wie het is, en ik hoe dat kan samengaan met een samenleving die niet altijd even vriendelijk is. Ik die altijd als eerste bezorgd is of ze genoeg slaap hebben, verse kleertjes aan hebben, met hun handen niet in het eten zitten.
En hij maar spelen met hen...

Waarom klink ik altijd als de saaiste ?

talent, veel talent


Er zijn dingen die mij in de mensheid doen geloven. Of anders en beter gezegd : dat we meer zijn dieren die voedsel nodig hebben en bijgevolg leven om te werken. Het gebeurt wanneer ik een werk zie van een groep mensen of een individu waarbij ik zo diep het enthousiasme en het talent voel, dat ik nog moeilijk kan geloven dat die mensen dat enkel omwille van het geld hebben gedaan. Van sommige reclames (jammergenoeg de minderheid) kan ik genieten : omdat het zo af is en dat je de lol van de makers er zo kan uit afleiden. Die had er veel "goesting" in. Dat het onmiddellijke doel geld binnenhalen is kan onmogelijk de drijfveer voor zoveel kunstwerk geweest zijn.
Gisteren waren we te gast op The Night of the Proms. (Dankje wel H&D !) Ooit begonnen twee nog net(geen ?) studenten meer met het idee iets van het vervallen sportpaleis te doen. Het begon kleinschalig - al kan je het sportpaleis nauwelijks kleinschalig noemen - maar het mondde uit in een nu al 20ste editie. De vereniging van klassieke muziek en pop. De creatieve breinen achter de programmatie inviteren de top van de hedendaagse muziek en gaan geen risico's uit de weg door totaal nieuwe en onbekende muziek te presenteren. Damian klonk bijna onwerelds vreemd maar intrigeerde.
James Brown zette de hele zaal op stelten. Je moet maar kunnen, met 71 jaar achter de boeg. De man lijkt door de bliksme bezeten. Joe Cocker blijft een oude rat in het hertalen hits. Ook John Miles was opnieuw van de partij : Music was my first love.Wie kon het ontkennen ? Shaggy bewees dat humor en muziek best samengaan.

Talent met hopen aanwezig dus, de ene wereld ging over in de andere : van pop naar klassiek over de filmmuziek van Star Wars heen. En tussendoor het meest gedurfde maar mij zeer smakende moment : wanneer het stil werd en K. Hemmerechts op majestueuze manier Herman De Coninck las. De belichting en de visuals sloten haarfijn op het gepresenteerde werk, iets wat in menig concert dansen op een slappe koord is.
Perfectie, dat moet de maatstaf zijn van het organiserend commité van The Proms. Vernieuwing en durf.
Bij ons vooral veel emotie, positieve emotie, ontroerd door zoveel schoonheid.
We genoten zichtbaar. Soms swingend aan de dans, dan weer bijna met de tranen in de ogen. Dat laatste staat op rekening van Zuchero.

Hij is er !

Vandaag weer even in de stad, dat was lang geleden. Ik kon het moment niet slechter uitkiezen, want waarschijnlijk had half Vlaanderen een vrije shoppingsdag. Ik was best nieuwsgierig naar het Karl Lagerfield Effect in de plaatselijke H&M. Zou het stormlopen voor deze designkleding aan H&M-prijs ? Zou de winkel in Leuven überhaupt deelnemen aan het verrassende concept ?
Storm liep het niet, de H&M was zoals gewoonlijk volgepropt met mensen maar de KL-hoek had evenveel (en even weinig) bekijks als de andere waren.

Morgen terug stad, maar nu met tijd om te dwalen in grote boekenwinkels en mijn eigen 'boekenbeurs' in de Fnac te houden. Kookboeken, filosofie en theologie wordt het. Misschien zelfs, omwille van het vriendje, wat exacte wetenschap. Allemaal boeiender EN toegankelijker dan ik dacht.

11 november

Feestdag vandaag, alhoewel, wat valt er te vieren ? De eerste oorlog is zo'n triestige oorlog...
Vorige week nog waren we te gast in de Ijzertoren te Diksmuide. Geen poppies die ons toewuifden maar wel de stille schreeuw van duizend duizend doden. In de verte hoorden we Vermandere :

als ge van ze leven in de westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keert omme de tijd als g'alhier passeert
den oorlog ga je hier were vinde

ja, 't is den oorlog da je hier were vindt
en 't graf van duizend soldaten
altijd iemands vader altijd iemands knd
nu doodstil en godverlaten

laat de bomen nu maar zwijgen en dat 't gras niets vertelt
en de wind moet 't ook maar niet zingen
dat julr'n dood tot niet hè geteld
dat waren al te schrik'lijke dingen

Willem Vermandere

wintercocoon

De winter komt schoorvoetend dichterbij en brengt nieuwe gezelligheid. De kaarsen zijn opgediept, de zomer wordt binnen gebracht door verse bloemen. De houtblokken voor het haardvuur worden aangevoerd. Rozebottels worden verweven tot kransen.
's Avonds wordt met graagte thee en warme wijn gedronken. Het liefst met lekkere kruiden.

Bovenal is het een tijd van cocoonen : lekker weggeduffeld in de zetel onder een plaid en genietend van een goed boek. Momenteel is dat het leven van R. Descartes. Zijn filosofie is al meermaals tussen twee happen boterkoek besproken.
Descartes leefde heel wat jaren in het tolerante Nederland dat zich had afgekeerd van alle vormen van ketterij, schandpaal en inquisitie.
Met de herinnering van vervolging in het achterhoofd werd Nederland een vrijplaats voor originele denkers als voorgenoemde maar ook Leibniz (op de grens, Locke en Spinoza). In datzelfde Nederland wordt dat vrije denken en de historische tolerantie bedreigd. Het geeft te denken.

Gezinsuitbreiding


De gezinsuitbreiding houdt niet op. Madame Kip verraste ons zondag met maar liefst 9 kuikentjes. Voorlopig hebben we geen idee of het vrouwelijk geslacht nog altijd in de meerderheid is, dankzij de konijnen ligt het vrouwelijk geslacht (en de kans tot uitbreiding) momenteel lengtes voor.
Geen idee ook hoe onze hanen of hennen er zullen uitzien. De kruising van twee totaal andere rassen (zijdehoender en New Hampshire) zou wel eens een gevederde kip met een bol haren op de kop als resultaat kunnen hebben.
Twee dagen oud zijn ze nu en ze kwetteren alsof de lente volop in aantocht is. Moeder Kip houdt ze stevig onder de vleugels, zo stevig dat ze wellicht alle hoop voor de twee onuitgebroken eitjes heeft opgegeven. Ze liggen er desolaat bij, waarschijnlijk hebben deze kuikentjes het niet gehaald.

Onze boerderij is dus tegen wil en dank in grote uitbreiding. Wat begon met twee kippen en twee konijnen is nu al uitgegroeid tot 13 kippen, 4 konijnen , 2 katten, 1 cavia, 15 guppies en god mag weten wat de vijver ons in de lente brengt.

We worden hier 's morgens dus wakker in de lente... wat meer kan een mens nog wensen ?
Een warm leven is het hier, volop Leven en volop Natuur, ik ben er mijn liefje oneindig dankbaar voor.