In de ban van Descartes

Heerlijk vind ik dat, die "kopstukken filosofie" die je iedere woensdag tegen een prikje bij De Morgen kan vinden. Aanvankelijk meende ik dat ik het weektempo zou kunnen volgen : een boekje per week, maar dat is mij niet gelukt. Voorlopig ben ik dan maar van de oudheid naar (een voorloper ?) van de Verlichting gesprongen : Descartes. Ik heb altijd een zwak gehad voor de onknappe man die de werkelijkheid wou ontbinden in mathematische fyscia en daarvoor een beroep moest doen op de metafysica.
Wij, kinderen van de 20ste eeuw, bekijken het vanop afstand en grijzen nu en dan, zeker wanneer hij zich in allerlei bochten wringt. Alsof ze toen zo weinig wisten en wij nu zoveel. De permisse dat onze kennis beter is. Juister. Wellicht wel.

Toen ik las hoe Descartes zich alle mogelijke moeite getroostte om het onderwerp van een bewegende aarde te omzeilen schudde ik even het hoofd. Het is ondenkbaar dat iemand wetenschappelijke kennis zou achterhouden uit schrik voor reactie uit ideologische hoek.

Alhoewel. Het creationisme (o.a. Intelligent Design) in de VS leeft en nu en dan heeft de wetenschap zich ook al religie verheven als iets dat absoluut is en niet mag worden tegengesproken of weerlegd.

Ik vind het een moeilijke vraag. De grenzen van de wetenschap versus ideologie, ethiek. Zelf ga ik bijna altijd aan de kant van de wetenschap staan, aan het uitlegbare, oorzaak-gevolg, cijfers, metingen, experimenten, bewijzen.
In Descartes' tijd was het niet evident.

Alleen in zijn tijd ? Ik heb vrienden die beweren dat de klassieke geneeskunde failliet is. Onbetrouwbaar. Dat therapieën niet noodzakelijk onderbouwd moeten worden door wetenschappelijk onderzoek. Dat iemand die gestudeerd heeft per definitie niet het alleenrecht heeft op het uitoefenen van een beroep dat hoe dan ook enige kennis vergt.

Behoorlijk gevaarlijk vind ik dat. Ik heb toch nog liever een dokter die gestudeerd heeft en - als het ooit nodig zou blijken - een psychotherapeut die door studie inzicht heeft in de menselijke psyche én een overzicht heeft van mogelijke problemen en therapeutische strategieën. Maar niet iedereen is daarvan overtuigd.
Misschien is dat de vooruitgang ten aanzien van Descartes. Dat dat mag.

Soiree Extentrique

We wachtten geduldig - en ver over het geprogrammeerde uur - op de komst van Tom Helsen en ja, daar was hij dan. Met gitaar in de hand, intimistisch... maar geen kat die luisterde, hij was niet eens goed hoorbaar boven de stemmen van het publiek.
De muziek voor hem was ruig en opzwepend, uren aan een stuk, en het leek alsof het publiek nu niet meer de energie had rustig te luisteren.

Hij probeerde het nog te redden door in gesprek te gaan met het publiek, door ze te vragen iets dichterbij te komen, maar het verdict was al gevallen : er kwam geen aandacht meer.

Ik kon het niet aanzien en bleef maar 3 nummers. Op de een of andere manier was zijn optreden een spreekwoordelijke 'tang op een varken'.
Hadden de organisatoren dat moeten voorzien ?

Ik denk het wel. Uiteindelijk is Tom Helsen een uur later dan geprogrammeerd begonnen, dik na middernacht, terwijl zijn muziek wel enige vorm van aandacht vraagt. Ondertussen was het publiek al moe en een deel al te dronken. Verder "riep" het verplichte sluitingsuur van 2, zodat hij nooit op tijd z'n programma kon afwerken, of Lokomotiv moest er aan geloven.

Afsluiten met Lokomotief, de sierlijke steltenlopers leek mij ronduit gevaarlijk. Die heb ik dan jammergenoeg ook gemist.

Het aperitiefje in de museumsite van Leuven mocht ik dan weer heel erg waarderen. Een oud klassiek museum waar ik nog nooit geweest ben, maar dat mijn aandacht kreeg doordat er werd in gedanst, voorgelezen en sketches gehouden. Van de dans (fAbuleus) kreeg ik het zelfs koud. 2 jongeren die dansten rond het thema territorium en egoïsme en zelfs een band wisten te vinden met de schilderijen van de lijdende Christus die her en der in het museum hingen.

Gedurfd !

Copyright foto : Wereldkeuken.

Ten aanval !

De komende winter haalt het licht uit mijn ogen, de energie uit mijn lichaam. DUS moest er dringend iets gedaan worden aan al die duisternis !
Ten Aanval !
Eindelijk heb ik de weg naar het fitnesscentrum teruggevonden. Weeral ! Want hoeveel keer zou ik al niet 'terug begonnen' zijn ? Iedere keer begrijp ik niet (en ook wel) waarom ik gestopt ben : ik bruis immers van energie na een uurtje zweten.
Voor het eerst is zelfs het vriendje mee geweest, dus misschien hou ik het nu wat langer vol !

En verder nog tegen de winterduisternis :
Morgen worden we alvast verwend op twee gratis tickets voor een concert van Tom Helsen, en het gaat maar door : film op vrijdag, en zaterdag misschien naar Amsterdam, al schrikt de koude mij een beetje af !

Heimwee naar ....

 

... en meteen ook de kracht en efficientie van Picassa (klik op icoontje) uitgeprobeerd !
Iemand die weet waar deze foto genomen is ? 

verloren

De herfst brengt weer haar duisternis mee. Rondom mij vallen mensen als blaadjes van de bomen, tasten in het duister waar het verder heen moet in hun leven. "Het leven is niet simpel", zei gisteren Kris Cuppens tijdens zijn voorstelling van Lied, in de Molens van Orschoven.
Een klein gemengd publiek luisterde anderhalf uur naar hem, naar zijn leven. Over een gebroken liefde, over het moeizaam terug opstaan, het vinden van een nieuwe liefde, stukken leven van vroeger (ouders, kindertijd) die plots hun plaats niet meer vinden. Nu en dan schreeuwde hij het uit.

Ik dacht aan mijn buurman die ik nu en dan 's avonds hard hoor schreeuwen tegen zichzelf, vloeken, huilen , tieren, jammeren. Tot ik hoor hoe hij stampt en klopt op de muren. Dan zie ik hem weer 's morgens en begroet hij mij vriendelijk, alsof niets is gebeurd. Ik ben al even weten-loos.

Later belde B. om te vertellen over zijn zoon. Ook hij is door vrouwlief verlaten en vecht zich een toekomst bij elkaar met nieuwe dromen en een aarzelende nieuwe liefde. Het is nooit hetzelfde, die tweede keer. Het hart blijft zeer hebben. Maar als hij naar zijn zoon kijkt, dan licht zijn gezicht op, dan stroomt de liefde, vult het hart zich met warmte, want in zijn zoon ziet hij nieuwe toekomst, belangloze liefde, de droom niet gekwetst te worden.
Geen vrouw kan daar tegenop.
Zij, de nieuwe vriendin weet dit.
De eenheid is voorgoed gebroken. 'Nieuw samengesteld gezin', de stukken passen nooit meer zo goed als in het origineel. Het nieuwe samenstellen is puzzelen met stukken die gebroken zijn.

Het leven is niet simpel, zei Kris Cuppens.
Na de voorstelling ging ieder weer zijn eigen weg.
Alleen de liefde is nog complexer, dacht ik.

My secret life

Het is weer zover, de site van het jaar wordt verkozen. Tot mijn grote verwondering sta ik ook bij de (50) blogs in Clickx. In alle eerlijkheid vind ik dat totaal onverdiend, want ik weet weinig af van lay-out en mijn postjes zijn weinig origineel. Ik steek er ook nauwelijks werk in.

Het fijnste aan een blog vind ik de interactie. Dat kan gebeuren via de reacties, maar het leukste vind ik mijn vrienden die mij op die manier volgen en weten wat er gaande is.

Mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat mijn collega's op het werk (een kleine honderdtal) en alle jongeren met wie ik werk (van 250 tot 650 die mij kennen !) plots massaal de link gaan leggen tussen Kaat bij hen en de Kaat op deze site. Niet dat ik hier geheimen post, maar ik zie het al gebeuren : "Mevrouw, u bent gisteren met u vriendje hier en daar geweest ?", "Mevrouw, vindt u het echt zo'n goed boek dat u nu leest ?".
Brrr... ik mag er niet aan denken.

Of mijn baas die mij plots zegt : ach zo, je hebt zo je bedenkingen bij het generatiepact ! Stel je voor dat hij als politicus (want dat is hij) mij uitnodigt om daar eens verder over te ellaboreren !

Ik mag het niet dromen gewoon !

dillema

Het vriendje wil de nieuwe X-box. Al een paar weken doet hij aan regelrechte research om maar 'het juiste' te kopen en 'op tijd' te reserveren.
Ik dacht dat het al beslist was, maar nee hoor, de X-box (zelfs de nieuwe die uitkomt op 2 december) blijkt nog niet aan zijn dromen te voldoen.
Ten eerste speelt hij het liefste strategische spelletjes, zeg maar type Age of Empires. Hebben ze niet op de X-box, zelfs geen gelijkaardige spelletjes.
Secundo : hij speelt graag met anderen in huis. Met het netwerk dat we hebben lukt dat aardig, elk aan een pc, spelen en roepen en ik ondertussen drankjes schenken (wishfull thinking !).
Bloederige en moorddadige spelletjes ziet hij niet zitten, maar die zijn juist goed verkrijgbaar bij de X-box.

Blijft het simpele alternatief : onze pc's voorzien van een nog krachtigere grafische kaart en pc-spelletjes blijven kopen. Probleem hier is het groeiend aantal laptoppen. We hebben momenteel maar één desktop meer, de rest is laptop. Is het gemakkeljk om een nieuwe (sterkere) grafische kaart in een laptop te (laten) installeren ?

Ik vrees dat hij nog heel wat research voor de boeg heeft, maar wie hem kan helpen met raad, is welkom !

vreemd...

Ik las vandaag in De Morgen over het brute en willekeurige geweld (foldering, moord, seksueel geweld) op vrouwen in Guatemala. Het is verschrikkelijk nieuws en ik had het liever niet gelezen, maar bedacht meteen dat het goed is dat organisaties als Amnesty International ons nu en dan 'vervelen' in onze zetel.
Dus liep ik prompt naar mijn laptop, zocht de site op en schreef mij in als lid.

Ik moest door een rimram van vragen om lid te worden : GSM-nummer melden, geslacht melden, vast telefoonnummer, emailadres.
Ik voelde er mij niet goed bij.
Het papier is nog niet ingevuld, al zal ik het doen, maar het ontsnapt mij geheel waarom Amnesty zoveel over mij wil weten.

Ik vind het zelfs een beetje griezelig....

hobbies en passies

En, wat wil je deze avond doen ? Spelen en genieten ? , vraag ik hem.
Het vriendje en ik doen 's avonds dikwijls elk ons ding. Together/apart : elk met een boekje in een hoekje, of achter de pc, samen in een ruimte, in verschillende ruimtes of ik in onze pied-à-terre in Leuven en hij verderop in het Hageland waar ons nieuwe huis rijst.
Daarnet belde ik hem. Hij had z'n telescopen buitengezet en had zich geconcentreerd op het Andromedastelsel (zeg ik het goed ?). Het was niet eens koud zei hij, en nu hij de spiegels van zijn telescopen grondig had gereinigd moest hij wel een behoorlijk resultaat hebben.

Ik heb hem meermaals bezig gezien met die kolossale werktuigen : hoe nauwkeurig die moeten worden afgesteld, de honderden foto's die hij van allerlei hemellichamen neemt (met op nummer 1 de maan en haar kraters !), hoe hij hij geheel en al verzinkt in gedachtenspinsels over al dat moois.
Het is natuurlijk romantisch, maar de kou en het gepeuter doen mij meestal het huis kiezen. Roep mij maar als je iets moois ziet, zeg ik dan, maar meer dan 'wauw' komt er niet, ik heb al moeite met het onderscheid tussen sterren en planeten.
En, wat heb jij gedaan, vraag hij me.
De Assyrische deportaties vergeleken met de Babylonische.
Net als hij vertel ik vol enthousiasme wat ik gelezen heb en wat mijn ontdekkingen zijn.
Hij luistert aandachtig maar het is voor hem al even ingewikkeld als voor mij de sterren en de planeten...

Toch mooi, elk met onze passies.

het leven van een ander

Vorig jaar heb ik de biografie van Madelein Albright gelezen en dat was een waar genoegen. De voorbije weken heb ik - hier niet besproken - enkele boeken over lifemanagement gelezen en daarom wou ik iets totaal anders nu. (Zeg maar : van het in mijn eigen leven reizen naar dat van een ander !). Daarom ben ik gisteren begonnen aan Bill Clintons leven.
Je kan niet omheen het Amerikanisme (iedere jongen/meisje dat eenvoudig en arm was is wel een of andere beroemdheid geworden) maar toch geeft het boek te denken. Clinton schrijft over het alcoholisme van zijn (stief-)vader en het geweld dat hij thuis kende. Hij schrijft het 'vanop afstand', niet al te emotioneel, maar tussen de lijnen door merk je toch dat hij het niet zo gemakkelijk kan hebben gehad. Overal lees je ook hoe hij - wellicht een politieke zet - mensen spaart en soms excuses voor hen verzint. Over het alcoholisme en de agressie van zijn vader volgend citaat :

Ik kon gewoon niet accepteren dat iemand die in wezen een goed mens was, zijn eigen pijn probeerde weg te nemen door iemand anders pijn te doen. Ik wilde dat ik met iemand over dit alles kon praten, maar dat kon niet, en ik moest het dus allemaal zelf zien uit te zoeken. Ik leerde de geheimen van ons gezin te accepteren als een normaal onderdeel van mijn leven. Ik heb er nooit met iemand over gesproken, niet met een vriend, geen buurtgenoot, geen leraar, geen pastor. Toen ik jaren later in de race was voor het presidentschap, hebben diverse vrienden tegen journalisten verteld dat ze er nooit van hebben geweten. Zoals bij de meeste geheimen wisten sommige mensen er natuurlijk wel van. Daddy kon zijn agressieve gedrag uiteraard niet beperken tot ons gezin, hoewel hij dat wel probeerde. Maar de mensen die ervan op de hoogte waren - familieleden, goede vriendinnen van moeder, enkele politieagenten — spraken er niet met mij over, zodat ik dacht dat ik een echt geheim had en ik mijn mond hield. Het parool in ons gezin luidde: 'Niets vragen, niets zeggen."

Ik denk dat dit heel eerlijk is...

Ik heb het, in tegenstelling tot het lezen van deze boeken misschien laat vermoeden, niet zo voor de VS, maar twee dingen vallen mij toch altijd op : ten eerste dat deze - evengoed westerse - cultuur totaal anders is dan die van ons. Er zijn daar mechanismen (zoals religieuze) die wij in Europa niet meer kennen. Het liberalisme is er sterker dan bij ons en de tijden onder Bush zijn naar mijn mening echt een achteruitgang...

Allerheiligen

En we kunnen niet eens om hem heen staan, hier is geen enkele omhelzing mogelijk. En waar kijken we naar ? (...) En elk jaar opnieuw die polyfonie van bloemen over al die liggende doden. Dat dekbed van geurende, zichtbare muziek.

Bernard Dewulf in De Morgen

Lieve C.,

Het gaat al wat beter, het bezoeken van je graf. Ik weet het, ik heb het lang nagelaten, ik wist niet wat ik er moest zoeken, zeker jou niet.
Het is lang geleden dat je stierf, ik ben al ouder dan jij toen was.
Ik zag, dat je tussen twee hoogbejaarden lag. Ik glimlachte, je kon altijd goed overweg met ouderen en kinderen, alles daartussen was moeilijker.
Weet je dat ik ondertussen een lieve vriend heb ? Het gaat mij goed. Ik vertel hem over jou en ik denk zelfs dat hij jou mag, misschien alleen al om het feit dat jij zo van mij gehouden hebt.
Liefste C., ik heb meer angst voor de dood dan ooit. Niet mijn eigen dood, ik kan mezelf best wel missen, maar de gedachte nog eens geliefde te verliezen verlamt mij soms tot in het kleinste zenuwbaantje.

Vind je de bloemen mooi ? Ik heb jouw kleur gekozen. Kan je ze ruiken ?
Ik groet je vanuit de verte en blijf dichtbij.