de wereld van kaat 2.0

het leven van een ander

Vorig jaar heb ik de biografie van Madelein Albright gelezen en dat was een waar genoegen. De voorbije weken heb ik - hier niet besproken - enkele boeken over lifemanagement gelezen en daarom wou ik iets totaal anders nu. (Zeg maar : van het in mijn eigen leven reizen naar dat van een ander !). Daarom ben ik gisteren begonnen aan Bill Clintons leven.
Je kan niet omheen het Amerikanisme (iedere jongen/meisje dat eenvoudig en arm was is wel een of andere beroemdheid geworden) maar toch geeft het boek te denken. Clinton schrijft over het alcoholisme van zijn (stief-)vader en het geweld dat hij thuis kende. Hij schrijft het 'vanop afstand', niet al te emotioneel, maar tussen de lijnen door merk je toch dat hij het niet zo gemakkelijk kan hebben gehad. Overal lees je ook hoe hij - wellicht een politieke zet - mensen spaart en soms excuses voor hen verzint. Over het alcoholisme en de agressie van zijn vader volgend citaat :

Ik kon gewoon niet accepteren dat iemand die in wezen een goed mens was, zijn eigen pijn probeerde weg te nemen door iemand anders pijn te doen. Ik wilde dat ik met iemand over dit alles kon praten, maar dat kon niet, en ik moest het dus allemaal zelf zien uit te zoeken. Ik leerde de geheimen van ons gezin te accepteren als een normaal onderdeel van mijn leven. Ik heb er nooit met iemand over gesproken, niet met een vriend, geen buurtgenoot, geen leraar, geen pastor. Toen ik jaren later in de race was voor het presidentschap, hebben diverse vrienden tegen journalisten verteld dat ze er nooit van hebben geweten. Zoals bij de meeste geheimen wisten sommige mensen er natuurlijk wel van. Daddy kon zijn agressieve gedrag uiteraard niet beperken tot ons gezin, hoewel hij dat wel probeerde. Maar de mensen die ervan op de hoogte waren - familieleden, goede vriendinnen van moeder, enkele politieagenten — spraken er niet met mij over, zodat ik dacht dat ik een echt geheim had en ik mijn mond hield. Het parool in ons gezin luidde: 'Niets vragen, niets zeggen."

Ik denk dat dit heel eerlijk is...

Ik heb het, in tegenstelling tot het lezen van deze boeken misschien laat vermoeden, niet zo voor de VS, maar twee dingen vallen mij toch altijd op : ten eerste dat deze - evengoed westerse - cultuur totaal anders is dan die van ons. Er zijn daar mechanismen (zoals religieuze) die wij in Europa niet meer kennen. Het liberalisme is er sterker dan bij ons en de tijden onder Bush zijn naar mijn mening echt een achteruitgang...