Sinterklaascadeautje

...gekregen ! Nu nog wachten tot de vakantie om er van te genieten !

U2 by U2, uitg. bij Lannoo 2006

Weg uit Leuven

Dit is het laatste postje vanuit Leuven. "L e u v e n", het lijkt alsof ik nooit afscheid zal kunnen nemen. Leuven is hip, Leuven is vol energie, Leuven is the place to be. Mijn studentenjaren niet meegerekend heb ik maar liefst 18 jaar van mijn leven hier door gebracht. Niet min, al heb ik mij nooit een Leuvense gevoeld. Daarvoor moet je hier geboren zijn.
Maar goed, ik verhuis dus dit weekend (!!!) voor eens en altijd naar een doodgewone gemeente zonder glamour. Nu en dan pep ik mezelf op met argumenten als : alles is dichtbij en er is overal parking, het is veel rustiger, Leuven is maar 20 minuutjes ver weg.

Nu zijn er wel meer leuke dingen te verzinnen aan mijn verhuis. Zo lijkt het bijvoorbeeld alsof mijn huis zelf een klein dorp is. Van een kleine studio die gewrongen zat tussen andere studio's naar een heus huis waar mijn bureau al de helft van mijn voormalige woonruimte beslaat, dat is even wennen. Een keuken met een tafel waar we makkelijk met z'n achten kunnen aan zitten. Altijd parking. 3 bakkers in de buurt die voor 7 uur al lekker brood verkopen.
En stilte. Geen oorverdovende stilte maar in het bed liggen en niemand anders horen. Ik heb het jaren anders geweten, al heb ik er mij nooit aan gestoord. Meer privacy, daar zal ik zeker van genieten. Want hoe stil ik hier ook was, hoe discreet mijn buren, ze hadden het toch gezien, gehoord... Een grote tuin die er nu slapend bij ligt. Een wasmachine en een droogkast helemaal alleen voor mij ! Ik mag de was er laten inzitten zo lang ik wil ! Een afwasmachine ! Een inloopdouche !

Soms lijkt het alsof ik de Lotto gewonnen heb met als grootste prijs mijn liefje. We richten het huis in alsof we onnoemlijk rijk zijn. De centen vliegen de deur uit. Geld dat we onbestemd hadden gespaard om ooit eens in ons huis te investeren.
Het is zover.
De droom is er.

Het geschenk

Een boek om te lezen in december : Het Geschenk van Flusfeder. Het doet je meteen nadenken over de zin en onzin van het hele gebeuren. Zo wordt het ik-personage danig gefrustreerd door zijn getalendeerde geschenkgevende vrienden dat hij er ronduit wanhopig van wordt.

Aan ieder geschenk geeft hij een waarde naargelang originaliteit, esthetische waarde etc. De balans slaat echter altijd in zijn nadeel uit. Hoe meer hij zich uitslooft om het gegeven geschenk te overtreffen, hoe beter zijn 'tegenstanders' lijken te zijn. Ten lange laatste moet zelfs de vriendschap er aan geloven : vrienden die je frustreren omdat ze betere geschenken weten te geven, kan je beter laten waar ze zijn !

Dit grappige boek zette mij aan het denken over de komende kerst- en nieuwjaarsperiode. Ik vind het heerlijk om cadeautjes te kopen maar hou gelukkig geen boekhoudig bij. Toch herinner ik mij enkele 'regels' die ik van thuisuit of via vrienden al hen gehoord :

• Het geschenk moet de tegenwaarde van een mogelijk te krijgen geschenk evenaren. Geschenken zijn immers per definitie ruilwaren.
  Dat lijkt mij een absurde regel. Ik geef geschenken aan mensen die het financieel merkelijk beter hebben dan ik en ik heb ook vrienden die het financieel veel minder hebben. Dus hup deze regel lap ik aan mijn laars.
• Je moet iets geven dat je zelf graag zou hebben. Hmmm... ik denk niet dat veel mensen mijn voorkeur delen : boeken, boeken en nog eens boeken.
• Je moet iets persoonlijks geven : dat vind ik behoorlijk moeilijk. Je moet de persoon in kwestie al zeer goed kennen en hoe persoonlijker het is, hoe meer kans op blunder (herinnert Kaat zich toen Els uit de familie luxueuze zeepjes kreeg en meteen dacht dat dit een hint naar betere lichaamshygiëne was)
• Het moet grappig zijn. Zo zweert mijn liefje bij badeendjes. Tot iemand opmerkte dat deze ook te koop zijn in de erotische winkel... (wat doet/deed mijn lief daar ????)

Ik raak er al niet meer aan uit. Bestaan er regels voor geschenken ?
Toch zal het me zeker weer aardig lukken : de geschenkentijd, of doen de 'gelukkigen' maar alsof ?

FLUSFEDER D., Het Geschenk (vert. "The Gift") , Amsterdam 2003, 308 blz.

déja vu

De laatste dagen veel gedaan 'uit beleefdheid' en niet uit volle overtuiging. Zo ben ik vrijdag naar de Carré geweest alwaar ik een kader kreeg. Het was een prijs en de dag daarvoor had men mij verwittigd. De Stem van de Opvoeding zei me dat je een prijs uit beleefdheid in ontvangst moet nemen.
Aanvankelijk dacht ik dat het om een grap ging, net zoals vorig jaar. Ook toen was de hele heisa over de zogenaamde Blog van het jaar aan mij voorbij gegaan en kreeg ik ook een kader. Ik leerde er Herman (Goud 2005) en Asfaltkonijn (Brons 2005) kennen en dat maakte de rit wel goed. Dit jaar dus een volledige déja vu.

Verder kan ik er weinig over vertellen behalve wat u bij mijn collega Brons al kon lezen : een ironische speling van het lot, want ook hij had geen woord gerept over het hele gebeuren.
Ik ambieer ook geen verdere verkiezingen of nominaties. U doet wat u wil met mijn blog. Leest hem of laat hem, verfoeit hem of kan hem waarderen.

Rest mij, de mensen die voor mij stemden toch te bedanken. Blijkbaar heeft zo nu en dan iemand iets aan een of ander stukje tekst. Dankjewel.

En vanaf volgende blog is het weer : back to normal, al ben ik echt wel benieuwd, net als Asfaltkonijn, of de 2Girls (Goud) - eerst aangeven dat u wel 18 bent, kwestie dat uw kinderlijke ziel niet bedorven wordt - wel bestaan...
Ik zal het wel ergens lezen...

Men at Work

Dit is echt geslaagde reclame. Iedereen heeft hem ondertussen gezien, groot als hij daar zit op de Grote Markt.
Ondertussen zijn in ons huis ook nog altijd 'Men at Work'.
Eigenlijk wil ik ze eruit. Hoe vriendelijk ze ook zijn. Maar ze bewonen nu al 3 maand ons huis-in-wording en voelen zich bijgevolg altijd maar meer thuis.
Ze vinden het niet erg om op het nieuwe nog onbehandelde keukenblad hun lege blikjes te zetten. Of de nieuwe toiletten in gebruik te nemen en ze vuil achter te laten.
Wij laten speciaal twee wasbakken zetten : eentje in de keuken voor het "propere" werk en eentje in de bergruimte ernaast voor emmers en 'vuile' aanverwanten : zij vullen en kieperen hun emmers uit waar ze willen.

De mannen van de elektriciteit hebben de kabels voor internet, telefoon en televisie 'overgetrokken' zodat we opnieuw een vergunning kunnen vragen om 'gemeentegrond' te laten openbreken. Minimaal 2 maand zonder telefoon, televisie en internet. (Ik kan net zo goed op een eiland gaan wonen !)

Men at Work.
Please Leave.

Ik wil mijn huis.
MIJN huis.

PS : Een ADSL-kabel zal het probleem moeten 'overbruggen', dus zitten we noodgedwongen terug bij Belgacom....

De bom ontploft nooit

Nou ja, ik had er ook niet echt aan getwijfeld. Rond tien uur kwam ik de trappen van mijn werk af om naar mijn autootje te stappen toen ik zag dat er mannen in keurig uniform ernstig naar me keken. "Je moet naar buiten", zei een collega me. "Nee nee het is geen grap".
Technisch gezien hoefde ik niet eens meer op mijn werk te zijn, maar gezien er een groot Sinterklaasfeest gepland was wou ik wel meedoen met de ... grap.

Het brandalarm ging af en ik zag voor mijn ogen al de strenge blikken van mijn baas voor wie dit grapje had bedacht. Hij heeft wel humor, maar met veiligheid wordt niet gelachen. (Gelijk heeft hij !).

Na een half uurtje in de kou te hebben gestaan had ik het wel gehad. Ik ken het evacuatieplan al blindelings. Ik heb de procedure al tientallen keer gevolgd. Mijn collega's ook. Iedereen veilig naar buiten brengen, je vergewissen dat ze er allemaal zijn, aantallen opgeven.

Het is bar koud mannen, laat ons terug binnen !
Niets binnen. Bleek dat onze goeie secretaresse was opgebeld met de boodschap dat er een bom lag. Een bom ! Ook dat moest een grap zijn.
Maar hoe langer het duurde en hoe kouder onze kippenvellenhuid, hoe bitterder de ernst smaakte.

We moesten allen, met zijn meer dan 700 geëvacueerd. Ge-e-va-cu-eerd !

Het grapje was eraf. Ik herinnerde mij een tiener van op het werk die ooit eens een bom had gemaakt en die was thuis ontploft. Een bijzondere vlijtige leerling chemie. Hij moest nu een late twintiger zijn. Zou hij wraak genomen hebben ?
Hoe dan ook, we moesten een veilig onderkomen vinden.
Het OCMW (voor ons, arme zielen !) bracht ons soep en een wafel. De pers werd buiten de glazen deuren gehouden als waren we in quarantaine. Besmet met 'de bom' !
De Sint mocht er niet in. Chocolade werd uitgedeeld. Plots waren er 3 Sints.
Verwarring alom.

En toen werd het alarm afgeblazen. We mochten terug naar onze teergeliefde werkplaats !
Alleluia !
De kust bleek veilig te zijn. Ik weet echter wel beter : met z'n ondergrondse gangen en kelders en oude kloostergebouwen is er geen kat die weet waar het gebouw begint en eindigt ! Veilig ?

Speech van de baas en hup iedereen kreeg de rest van de dag vrijaf.

Om te bekomen zeg maar.
Wie zei dat werken saai was ?