avondritueel

Iedere avond, rond 21 uur, hot chocolate en een goeie wafel. Keeps me going !

muggenzifterij

Natuurlijk heb ik ook eens de resultaten van het schoolrapport bekeken van mijn vroegere middelbare school.

Nu draag ik deze school eerlijk gezegd niet echt een warm hart toe, maar te horen krijgen dat dit een punt is waar je moet aan werken vind ik toch overdreven :

"het gebruik van de juiste onderwijsterminologie (de school spreekt van ASO, TSO en BSO in de eerste graad, van ‘afdelingen’ i.p.v. ‘onderwijsvormen’, van ‘examens’ i.p.v. ‘proefwerken’ e.a.)."

Hoeveel mensen kennen het verschil tussen examens en proefwerken ? En denkt niet iedere ouder (en leerling ! - of het nu jammer is of niet maakt weinig uit) in ASO-, TSO- en BSO-termen ? De gedachte dat iedereen na het eerste jaar middelbaar eender welke richting (eu, is dat de juiste term ?) kan uitgaan, is al evenzo verkeerd. Wie in het tweede jaar Latijn kiest kan maar best Latijn in het eerste jaar gevolgd hebben, of niet ?

Dat er maar doorgelicht wordt, daar ben ik helemaal voor. Als het tenminste eerlijk gebeurt. Dat er maar gepubliceerd wordt : als het tenminste relevante informatie is. Hekel punt is juist dat de meest - voor leerlingen en ouders - relevante informatie, dikwijls moeilijk in papieren en verslagen te vinden is...

van Dale :
proefwerk : werk dat men iem. opgeeft om daaruit zijn bekwaamheid te beoordelen
examen : onderzoek naar de kennis of kundigheden van iem. die naar een graad of een betrekking dingt of tot een school of een hogere klas toegelaten wenst te worden, door ondervraging, hetzij mondeling of schriftelijk, of beide.

Geen examens in het middelbaar ? Of in de eerste graad ? Ik snap er niets van.

Realisme


"Wat zijn we toch bang om ongelukkig te zijn. Geluk is de norm geworden en dat maakt ons massaal depressief. Ben je af en toe gelukkig ? Zo veel te beter. Ben je wel eens ongelukkig ? Dat is niet meer dan normaal. Ben je soms angstig ? Menselijk. Heb je een rare kronkel ? We hebben er allemaal wel één. Paniekstoornis is samen met depressie de meest voorkomende psychische klacht tegenwoordig. Maar wat wil je, als we zo veeleisend zijn voor onszelf ?"

Wilfried Van Craen in Knack nr. 3, 2007

Volledig artikel

alles voor mijn kind

"Je kan het toch niet riskeren dat je kind later zegt dat je niet al het mogelijke voor hem gedaan hebt ?", zei een doodmoeë moeder me.
"Je moet toch al het mogelijke doen zodat ze je later niets verwijten !".

Ik wist niet wat zeggen.
Ze was werkelijk doodop. Haar hele leven stond in het teken van haar kinderen. Twee kinderen, eentje in de lagere school en eentje in het tweede middelbaar.
Dat je hele leven in het teken van je kinderen staat lijkt het moederschap zin te geven. Moeder als getheologiseerde Maria : zij die haar leven gaf.

Sinds Freud weten we dat de kindertijd tekenend is voor het volwassen leven.
Maar had hij kunnen vermoeden dat massa's volwassenen hierdoor continu met schuldgevoelens zaten ? Dat volwassen moeders en vaders zich te pletter werken om maar nooit een streepje negativiteit, een wolkje voor de zon, een regendruppeltje in zoonliefs ogen te zien ?

Wanneer ik opperde dat er toch ook gezien moet worden naar het belang van het volledige gezin (dus ook haar belangen !) keek ze mij verwijtend aan. "Je doet het toch voor je kind !".
En zo zie ik ouders die alle vrije tijd steken in het vervoeren van kinderen van her naar der, wiens huis volledig ingepalmd is door de kinderen, die totaal geen privacy meer hebben, noch beslissingsrecht. Het stadium van onderhandelen (gelijkheid) is al lang voorbij.
"Als ik moet kiezen tussen wat ik wil en daarmee een hele avond een mokkende zoon te hebben en ruzie, of ik volg gewoon zijn gedacht en er is rust, dan weet ik het wel", zei de moeder.

Ik wist werkelijk niet wat zeggen. Deze vrouw had geen leven meer en zat aan de rand van de afgrond. Hoe lang zou ze het nog volhouden ?
We namen afscheid en ze zei tot slot : "ach, hij zal later tenminste niet kunnen zeggen dat hij geen goede moeder had".

Hoe zou het later met haar zijn ?

Existentiële vragen

Sommige mensen liggen wakker over de zin van hun leven, anderen piekeren over de toekomst van hun kinderen of de bankrekening zorgt voor kopbrekers.
Niet bij mij. Nu toch niet. Mijn zin in het leven is groot, dus daar geen problemen.

Alleen vind ik de wereld niet volmaakt wat kuisen betekent. Het zou toch efficiënter moeten kunnen. Manlief oppert dat het meest efficient het inhuren van poetshulp is. Maar daar ben ik veel te ijdel en te bescheiden voor. Ijdel : omdat ik niet wil dat iemand anders hier in huis rondloopt. Bescheiden : omdat ik dat iets voor rijke madammen vind en stel mij daar 'madammen met een bontjas' bij voor.

Omdat veel vrouwen werk en huishouden willen combineren vind ik dat men een waarachtige leerstoel 'huishoudkunde' zou moeten inrichten, dat men beurzen moet uitreiken voor mensen die zichzelfreinigende vloeren uitvinden of dweilen die niet meer vies zijn.
Onze kuis moet professioneler !
Ik juich dingen als Swiffer toe en ben zelfs bereid dubbel te betalen mochten ze zo goed zijn als de reclame mij voorspiegelt.

Vandaag surfte ik wat op de site van Vileda. Hun dweilsysteem neigt naar iets goeds. Ik heb het al lang in huis maar het is : net niet dat. Nu zag ik dat er ook een electrische, oplaadbare versie bestond en kijk, daar heb ik een stuk nacht aan opgeofferd. Nadenken over hoe het beste dweilsysteem in elkaar zou moeten zitten.

Meteen dacht ik ook aan wat een gat in de markt dat zou zijn. De meeste burgies (burgelijk ir.) zijn mannen en worden wellicht zelden met het probleem geconfronteerd (omdat ze teveel verdienen kunnen ze zich natuurlijk ook de meest efficiente oplossing permitteren), maar het zou van o zo veel vrouwenliefde getuigen mochten die slimme mensen zich eens buigen over het probleem !

Tja, wakker liggen van een dweil.
Het kan erger !

ijdel, alles is ijdel

"De meeste mannen hebben geen zelfvertrouwen, maar zijn wel ijdel. Kwaadwillige vrouwen durven wel eens te doen alsof ze het verschil tussen beide eigenschappen niet onderkennen. Wij ijdel is, heeft zelfvertrouwen, zeggen ze. En wie zelfvertrouwen heeft, is ijdel. Dat is natuurlijk niet waar, en dat weten vrouwen maar al te goed. Ijdelheid wijst op een gebrek aan zelfvertrouwen. Lofprijzingen en eerbetuigingen zijn nodig om vertwijfeling en leegte te verbergen. Een man reageert op lofprijzingen geheel dan een vrouw. Een vrouw geniet van complimentjes, weet dat ze niet op waarheid berusten, maar denkt ondertussen koortsachtig na hoe ze hen kan verzilveren. Bij een man geschiedt precies het tegendeel. Hij is bereid te geloven dat al die lieve woordjes gemeend zijn, ook al weet hij diep in zijn hart dat ze alleen maar op verzinsels berusten.
Een man die een bordeel bezoekt, en daar te horen krijgt dat hij uitzonderlijk knap is, hecht aan deze verklaring uiteindelijk geloof. Hij is bereid om te betalen, niet om bevredigd, maar om bedrogen te worden."

Ik las dit stukje voor bij de koffie. Manlief glimlachte maar sprak het niet tegen. "Ach, die Torfs heeft het toch ook wel over zichzelf, als hij zegt dat een man die zijn geklungel en stunteligheid tot kunst verheft, aaibaar en lief gevonden wordt door vrouwen. Zo is hij toch ook !". We mompelden wat. Torfs als hoogleraar die zichzelf weet te relativeren en zijn klungeligheid tot kunst heeft verheven. Soms zit hij daar toch echt als een grote teddybeer.

Hij slurpte verder aan zijn koffie.

"Ik ga nog wat trainen", zei hij. "Ik hou er niet mee op, ik ga hard trainen. Je ziet het toch al een beetje hé, die spieren die zich langzaam tonen ? "

"Ja hoor", knikte ik. "Je ziet er echt al gespierder uit."

Torfs heeft gelijk.

Rik Torfs, Lof der Lankmoedigheid, uitg. Van Halewyck 2006

Identiteitscrisis

Na (bijna) 9 maand huwelijk ... de volgende conclusies !

• sedert we in ons nieuwe huis wonen zien de mensen mij hier vooral als 'de vrouw van', ze onthouden ALTIJD de familienaam van mijn man (gekend, ok...maar dat is geen excuus) en als ik zeg 'Met Kaat V....' zeggen ze 'Met wie ?'. Het moment dat ik zijn naam gebruik, gaan de deuren met een glimlach open !!! Zo moet Kaat V. een voorschot geven, maar Kaat als 'vrouw van...' niet.
• mijn schoonvader is door iedereen gekend (en gelukkig geliefd ook geliefd !) Nog meer deuren die opengaan !
• ook al zorg ik voor de administratie en regel dus allerlei abonnementen, er lijkt in België een regel te bestaan dat 'wie-ook-betaalt' of 'wie-ook-de-aanmelding-doet' het altijd op naam van de man komt te staan.
• hij rijdt in de grote (duurdere) wagen, ik in de kleine. (maar dat vind ik niet erg !)
• anderzijds : hij rijdt ons s'morgens en 's avonds naar het werk
• hij zet de vuilbakken buiten

... hij is een schatje !

Dubbel geboekt

Zes meter boekenkast in het salon, en in ons beider bureau's ook nog eens een tweetal meter. Tien meter. We hadden gedacht dat dat genoeg moest zijn voor ons beider boeken, maar helaas, we moeten ze 'dubbel' zetten.
Voorlopig staan ze nog niet echt geordend (manlief lacht als ik over het SISO systeem begin, een tik die ik overhield uit mijn bibliothecarisopleiding), maar ze staan gelukkig al wel thematisch. Hij is uiterst rechts begonnen, ik uiterst links. Rechts staan dus de exacte wetenschappen (zijn ding) met onderaan de kast een uitgebreide collectie boeken over SF-films (nog meer zijn ding) en daarboven een verzameling boeken over ons heelal, fysica en astronomie. Hij trok langzaam naar rechts met natuurboeken.
Ik begon dus helemaal links, met voornamelijk mijn boeken. Filosofie, theologie, geschiedenis. In het midden staan kunstboeken en boeken over landen en landschappen.
Een mooie ontmoeting tussen ons beiden ?

Plaats voor romans hebben we voorlopig nog niet. Die stockeren we allemaal op zolder. Ik wou ze weggeven aan het Spit of de bibliotheek, maar hij wou niet.
De 'privémeters' in onze bureau's zijn bij mij ingenomen door poëzie en fotoboeken. Ook daar staan de boeken jammerlijk dubbel.
Hij kiest voor de filmboeken op zijn kamer.

Zoveel liefde voor boeken, zo weinig plaats. En dan ben ik nog een vaste bibliotheekgaander !
Sommigen hebben de liefde voor muziek, ik heb vrienden die gek zijn van theater (dat ik zelden begrijp), anderen laten zich onderdompelen in de wereld van dans.
Ik hou het op boeken.

Je krijgt (door boeken nvdr) inzicht in jezelf, in boeken zie je gedachten, emoties, situaties uitgedrukt die je misschien zelf niet zou ontdekken. Lezen is herkenning, waardoor je verstandiger, rijker en verdraagzamer wordt. Door te lezen doe je ervaringen uit zonder dat je die zelf moet uittesten. Het brengt je met snelle stappen vooruit.

Guy Verhofstadt in De Standaard van vandaag.

Lijstje van de vandaag gekochte boeken (helemaal in de thematiek van het huidige leven)

• Woon als VT Wonen
• N. BINGHAM & A. WEAVING, Modern Retro, wonen met design-klassiekers uit de 20ste eeuw
• De Koran Rainbow Pocket
• Nieuwe Bijbelvertaling (CD-luisterboek)

Ik weet weer wat doen ! Al zijn de eerste twee vooral strelingen voor het oog !

Stille omhelzing

"Dan begint de stille omhelzing, van de dingen", schrijft Dewulf in De Morgen wanneer hij het heeft over de dagen na de feestperiode. Alles valt weer in zijn plooi. Het normale leven.

Ik ben ook niet zo'n feestliefhebber. Twee op een goeie week tijd is teveel. Twee keer de hele wereld in feest. De aanloop vind ik best. Langzaam versnelt het ritme. De eerste kerstbomen, de lichtjes in de straten, meer kaarsen dan ooit. Dat licht kan mij wel raken. Eenmaal 20 december voorbij raast de geschenkenkoorts en de dwang toch iets te plannen. We zijn er beiden niet goed in. Vandaar onze vlucht naar Parijs misschien, waar we genoten van het zicht en het hotel en onze bezighielden met de vraag of we alleen zijn in dit heelal.

Ook bij familie en vrienden trof ik een zelfde zenuwachtigheid, adressen moeten worden afgewerkt, niemand mag worden vergeten.

Maar goed, ook die feestdrukte hoort bij het goede leven. Was ik nergens uitgenodigd, had ik geen cadeautjes gekregen, lieve wensen en kaartjes, dan had ik wellicht reden om klagen, nu niet.

De alledaagsheid is terug, maar niet voor ons. Het wonen in ons nieuwe huis is als een nieuwe huwelijksreis. We genieten er met volle teggen van, omhelzen in stilte de dingen.

Stoppen met roken


Hij is gestopt. Op nieuwjaarsdag. Een half jaar ik-ga-stoppen is er aan vooraf gegaan. In Parijs pakte hij zijn laatste sigaret. Voilà, gedaan.
Wijs besluit en toegejuicht door iedereen !

En zo was hij op nieuwjaarsdag ... ziek. Grieperig maar ook behoorlijk zenuwachtig. Ik kon maar beter uit zijn buurt blijven. Vandaag, dag 2 was het evenzo moeilijk. Nu en dan komt hij mij een knuffel geven : dan weet ik dat hij eigenlijk slechtgezind is maar met man en macht vecht tegen de demonen van het roken.
Hij wil geen winkel in waar ze sigaretten verkopen. Te verleidelijk.

Keer op keer loopt hij blindelings naar de snoepkast. "Wil je ook iets ?" vraagt hij me. Soms zeg ik ja en stop het er nadien weer in. Kwestie van solidair te zijn, hem niet al te veel schuldgevoel te geven.

Nooit gedacht dat ontwenning zo erg kon zijn. Het is maar dat ik het weet of ik zou mijn eigen echtgenootje bij momenten niet meer herkennen : hij raast door het huis en doet plots gekke 'turnoefeningetjes' omdat zijn lijf onrustig is.

We zijn bijna 48 uur verder ! Volhouden liefje !

Beste wensen vanuit Parijs !