Overwinning !

Gisteren ruim 5 km aan een stuk gelopen. Er mag nog gewerkt worden aan de snelheid (8,5 km/uur) maar beseffende dat ik op 16 april al moeite had met 3 minuten lopen aan een stuk vind ik dit echt een overwinning !

Dit betekent dat ik mijn doel, 5 km lopen aan een stuk voor de grote vakantie, heb bereikt.

Het liefje is niet geslaagd maar zal moedig verder doen. Hij is wél met grote onderscheiding geslaagd wat het aanmoedigen betreft. Hij is de allerbeste mental coach !

Meteen ook een levensles (melig ?) geleerd : aanhoudende kleine inspanningen leiden écht wel tot resultaat !

Het volgende doel is het opdrijven van de snelheid en het deelnemen aan een straatjogging. Of hoe heet zoiets ?

nieuw mens

Ik begin het al te voelen. Mijn lichaam voelt het al. Rust. Geduld. Genieten. Volle concentratie. Mindfullness zonder problemen.

Vakantie heet het.
In praktijk niet eindeloos maar in gevoel zalig lang.
Het doet iets met een mens. Of moet ik zeggen : werkdruk doet iets met een mens ?

Hoe dan ook, Kaat op haar best in de vakantie. Zalig evenwicht tussen werken (huishouden, klussen), studeren (lezen, vakliteratuur, bijwerken), sporten. Tijd om zalige lekkere gezonde maaltijden klaar te maken.
Tijd om te genieten van mijn liefje. Nog eens verliefd worden. Nog eens op het liefje.

En dat alles heet 'gewoon' vakantie...

Dip. Diepe dip ? Dip.

Binnen 10 minuutjes sta ik opnieuw klaar om aan mijn looptraining te beginnen. Les 23, oftewel 1 x 10 minuten lopen en 2 x 12 minuten lopen met 1 minuut wandelen tussenin. Het is niet dat ik denk dat het niet zal lukken, ik wéét dat ik het kan en de vorige keer was er maar 1 rustpauze, zij het van 2 minuten.

Maar ik lijd aan verveling. Saaiheid. Ik verlies het doel uit ogen. Of liever : ik word wat ontmoedigd dat ik de deadline van eind juni niet zal halen.

Officieel heet het : 5 km aan een stuk lopen. En dat moet kunnen zeggen ze, als je je netjes aan de Start-to-Run trainingen houdt.

Maar was ze vergeten is dat de STR-trainingen geen rekening houden met snelheid. Zo loop ik die trainingen wel netjes uit tot op de second, of ik gooi er zelfs een minuut bij, ik haal echter niet de veronderstelde 10 km per uur. Want dat is het toch : als je op het eind van de rit een half uur kan lopen, volgt het 'examen' van de 5 km.

Het liefje daarentegen, sloeg gewoon een maand training over (12 trainingen) en kan welliswaar minder lang lopen dan ik, maar hij haalt toch 11 km per uur. Frustrerend !

Och, dit is echt een Dip. Een dikke DIP.

Update : nou ja, het ging. Zonder de tong op de grond te moeten slepen. Het lichaam zegt me 'dankjewel'... Voorlopig haal ik mijn motivatie uit rationele overwegingen : ik word zeker fitter en energieker ! Maar ik hoop toch dat de funfactor gauw terugkeert, want daar heb ik wééééken mogen van genieten !

Fotomodel

Eergisteren ontdekt dat we door onze verhuis wel een heel stuk dichter bij Hasselt wonen. Hasselt of Leuven, we lijken een beetje 'middenweg' te wonen.

Na meer dan 15 jaar Leuven hebben 'de stad' dus maar eens verhuisd en trokken we richting Limburg. Het liefje en ik waren het onmiddellijk met elkaar eens : in Hasselt zijn de mensen rustiger. Het is er minder gejaagd.

We hebben geen idee of het maar indruk is of dat wijzelf gewoonweg rustiger waren. Hoe dan ook, Hasselt viel in de smaak.

De reden dat we Hasselt boven Leuven kozen was omdat het liefje een nieuw fototoetsel wou. Een digitale reflexcamera. Hij ging voor een Nikon maar kwam thuis met een Canon Eos huppeldepup. Sedert gisterenavond is het een en al fotogeklik.

Ondertussen ben ik ook fotomodel geworden, want bij gebrek aan andere 'schoonheden' (????) moest ik maar poseren. Na een paar honderden shoots heb ik hem bedankt voor de eer en is onze kat het nieuwe slachtoffer.

Toch vind ik het geweldig wat sommige mensen (ook bloggers !) met hun camera kunnen doen. Zoals Herman, of de mensen van Drieduizend. Maar zelf heb ik niet het geduld om mij door al die cijfers en wetmatigheden van sluitertijd en licht te worstelen.

Als troost heb ik gisteren een paar fotoboeken gekocht. Onderander van Doisneau*. Zou het liefje ooit zo goed worden ?

* Het liefje is ervan overtuigd dat alles bij Doisneau geposeerd is. Zijn overtuiging is zo sterk dat ik ook begin te twijfelen...

Weg ermee !

De vrienden die mij al mee geholpen hebben met een vorige verhuis weten het. Wanneer ze vragen 'wat moet daar mee gebeuren ?' dan is het 1 op de 3 keer : weg ermee !

Een verhuis zie ik als minstens een derde van je rommel elimineren : weggeven, naar de kringloopwinkel of finaal naar het stort/de papierbak.

Een dik jaar geleden zijn het liefje en ik getrouwd en in december hebben we onze intrek in het nieuwe huis genomen. Dat betekende de samenvoeging van 2 huisraden, want we waren beiden al jaren op onszelf en goed voorzien van alles en nog wat.

Met de zomer en de vakantie in het vooruitzicht meenden we dat we eens echt moesten beginnen 'schiften', veel zaken hebben we dubbel. Voor mijn verhuis van Leuven naar het dorp had ik al heel wat weggedaan. Mijn verhuisdozen heetten dan ook 'keuken', 'badkamer', 'boeken', 'zomerkleren' enzovoort. Liefje had gewoon alles in dozen gestopt en in de bijhorende schuren van ons huis gestockeerd. Alles zonder onderscheid, zonder sorteren, zonder label.

Gisteren moest het dus beginnen. We hadden een container van maar liefst 12 m2 gehuurd en mijn percentage van 'wegdoen' lag deze keer niet op 30 procent maar wellicht op 80 procent. Sommige spullen lagen al meer dan een jaar in de schuur en we hadden ze nooit gemist. Meer nog : we wisten nog nauwelijks van hun bestaan af.

Wat voor mij een kwestie van transport werd (kruiwagens vullen en hup de container in) werd voor het liefje een romantische schattenjacht. Als mijn weg naar de container leidde, dan leidde die van hem meestal naar de zolder.

'Maar straks gaan we toch ook de zolder uitmesten ?' vroeg ik, bedenkend dat de weg 'schuur-zolder' en vervolgens 'zolder container' meer dan een kleine omweg was.

'Ach, ik heb er zooooooveel herinneringen aan', zei hij.

'Ik kan het gewoon niet wegdoen'.

Dan maar zeggen dat vrouwen hamsteraars zijn.

Deze morgen vertrok hij naar het werk met zijn tot op de draad versleten lievelingshemdje. Er was wéér een gat bijgekomen. Gat nummer 6, nog niet hersteld door oma.

In een vorige discussie had hij beloofd dat hij het hemdje enkel nog zou aandoen om buiten in de tuin te werken.

"Je kan zo toch niet naar het werk ?". Hij beaamde dit, gelukkig.

"Zou oma het niet kunnen herstellen ?"

Straks breng ik het hemdje naar oma in de hoop dat ze het ergens vergeet. Want zo lang het hier blijft liggen, is het nergens veilig.

'Herinneringen ?'

Leesvoer

Echt gebeurd (deel 2)

Hoe is het afgelopen met het verhaal van de koning ?

Het vertrouwen was weg. De verklaringen werden ervaren als onwaarschijnlijk.

- "We moeten ons landje redden van de ondergang" zeiden velen tegen elkaar. "Als de andere landen dit weten, vallen ze binnen, want ze weten dat we zwak zijn en zonder verweer"

- "En dan krijgen we het zwaar te verduren" !

Dus besloot het volk te zwijgen om het land te beschermen. Ze keken de koning vol ontgoocheling en verontwaardiging aan maar zagen geen andere oplossing.

De koning zei dat het nu anders zou worden : beter, dat het nooit meer zou gebeuren.

Maar het volk luisterde maar met een half oor. Ze waren verdoofd door hun verontwaardiging en ontgoocheling, door hun onmacht dat ze niets konden doen tegen wat zij als sterk onrechtvaardig beschouwden.

Het land-zonder-zorgen werd een land-van-ontgoocheling. Er stonden partijen op : voor en tegen de koning. Die namen het tegen elkaar op. Alle energie stroomde weg naar eindeloze discussies.

Kunnen we het dan niet oplossen ? Goed maken ? Als de koning nu eens alles terug gaf wat niet van hem was ? vroeg een kleine jongen.

Nee, dat kunnen we niet, zei de koning. Jullie kunnen niets bewijzen. En zelfs als je dat kan, dan zien de andere landen wat hier gebeurd is, en vallen ze binnen. Als verdeeld volk zijn we zwak.

Dus werd het volk dat zo was ontgoocheld ook nog eens bedreigd.

Ze zeiden niets meer tegen de koning, maar in het binnenland gonsde het van de onrust.

Onervaren

Het staat zowat in àlle boeken over lopen : herstel is belangrijk. Daarmee bedoelen ze dan doodgewoon herstel van een training. Blijkbaar moet je lichaam terug op adem komen en herstelt het zich niet alleen in de rustpauze, het versterkt zich ook.
Nu zit ik nog maar altijd in de aanloop van een betere conditie (dwz 5 km lopen zonder problemen), en zal dat lichaam sowieso wel de rust nodig hebben van mijn onverwachte inspanningen, maar meestal kan ik niet wachten om wéér te gaan lopen.

Eind vorige week werd ik echter geplaagd met het griepvirus. Ik had het dinsdag tijdens het lopen al een beetje gevoeld : een toegenepen droge keel. Tegen donderdag zaten de longen gewoon vast en begon het koortsmetertje te piepen.
Het hele weekend dan maar 'gerust', of zal ik zeggen 'hersteld'.

Nu is het terug dinsdag en de luchtwegen zitten nog altijd vol slijm. Er zitten proppen in mijn oren. Ik zweet met te pletter - en ben niet eens aan het lopen.

Maar het schuldgevoel en de angst groeit. Ik was zo goed bezig, zegt het stemmetje binnenin, straks moet ik helemaal herbeginnen. Hoeveel achterstand loop ik zo niet op ?

Dit is dus het stemmetje van de onervaren loopster. Want ik weet niet of het goed is om te lopen. Straks ga ik lopen en misschien loopt het helemaal niet lekker, waardoor ik gefrustreerd terug naar huis kom... (Ik hoop o zo van niet !)

Les 19 Start To Run : 4' lopen, 1' rust, 6' lopen, 2' rust, 7' lopen, 2' rust, 8' lopen. (Totale training : 32 min.)

Update : Het ging heel goed. dus geen frustratie. Volgende les 4 x 8'. Dat 'lijkt' mij weer een grensoverschrijding, maar zo denk ik er meestal over als het iets nieuws is. Het lopen was dus geen probleem, geen noemenswaardige grotere inspanning dan anders, maar 'the fun' zat er helemaal niet in, ook niet 'na' het lopen. Ik zal dit maar op het conto van die griep schrijven...

Heimwee ?

Vandaag een foto uit de oude doos. Op de lichtreclame zie je Khao San Road staan. Het is een hippie-achtige straat in Bangkok, waar backpackers uit de hele wereld elkaar ontmoeten. Er zijn tal van goedkope winkeltjes (zoals de 7Eleven) waar je je voorraad kan inslaan en het bruist er van het leven en het jonge volk.
Twee keer zijn we er geweest. De eerste keer Leonardo di Caprio achterna, want 'hier' zou hij gelogeerd hebben volgens het verhaal van The Beach. De tweede keer waren waren we pas geland of we vroegen onmiddellijk een taxi van ons hotel naar Khao San Road. Je kon er tot diep in de nacht de laatste films op groot scherm bekijken.

Mijn volgende reis gaat opnieuw richting Azië uit maar er zal weinig Backpack zijn. De hotels zijn al vastgelegd. 4 sterren, met zo'n verhaal kan je bij backpackers niet aankomen.
Toch heb ik aan guesthouses heerlijke herinneringen. Want zo'n verhalen over reptielen, reusachtige kakkerlakken en niet kunnen slapen van de krakende bedden boven je, ... dat maakt het toch helemaal ?
Of niet ?

alleenstaande vader

Jaren geleden - heel wat jaren geleden dus ! - had ik een date met F. F. was een gescheiden man met twee kinderen. Ik leerde hem kennen via een gemeenschappelijke bijscholing en de manier waarop hij het continu over zijn kinderen had, was vertederend. Loes dit, Anton dat. Hij toonde vol fierheid de foto's van zijn kinderen en had het over hun vele, gezamenlijke avonturen.

Toen ik uiteindelijk bij hem thuis ging eten waren Loes en Anton ook van de partij. "Waarom ben jij hier ?" vroeg de tienjarige Loes zonder blikken en blozen. "Ik kom om jullie te bezoeken, en jullie vader natuurlijk". "Heb je al kinderen ?" vroeg Anton, en voor ik het wist, werd ik aan een kruisverhoor onderworpen. Ik nam het hen niet kwalijk.

F. dekte de tafel (met z'n allen plastic bekers, want dat vonden de kinderen zo mooi) en het eten werd geserveerd : kippennougets met appelmoes.

"De kinderen zijn er dol op", zei hij, en dat werd vol-met-eten-mondig, beaamd.

De avond vorderde, en ik dacht dat de kinderen wel op een bepaald moment naar bed zouden moeten. Nee dus. "Ze genieten van je bezoek, en zo mogen van mij zo lang ze willen opblijven". Dus bleven de gespreksonderwerpen beperkt tot Plopsaland, de nieuwste dance-acts van deze zanger en het schoolleven van een scholier.

Tegen elven nam ik afscheid.

"WIJ vonden het geweldig leuk", zei hij. "Tot nog es ?"

Dat "nog es" is er nooit meer van gekomen. S. was één geworden met zijn kinderen en er viel geen speld meer tussen te krijgen.

Onlangs moest ik op werkbezoek bij F. Op zijn bureau stond het vol foto's van Anton en Loes. "Alles goed met je ?" vroeg ik. "Het gaat ons geweldig", zei hij, verwijzend naar de laatste foto's. "Ze zijn nogal veranderd, niet ?".

Ik repliceerde instemmend.

"En ik heb een vriendin !" zei hij. Al drie maand.

Ik zocht nog ergens naar een foto van de vriendin op het drukbeplakte prikbord, maar geen volwassene te zien.

Zou de vriendin nu ook op kindervoeding en kinderonderwerpen leven ?