Westvlamingen

Ik ben een fiere westvlaming, al moet ik tot mijn spijt zeggen (echt waar ! spijt !) dat ik er al een half leven niet meer woon. Als het over levensjaren gaat ben ik een halve westvlaming en een halve vlaamsbrabander. Maar dat is natuurlijk niet zo, want ik ben doordrongen door de westvlaamse winden en geluiden en beheers tot mijn eigen tevredenheid, nog perfect de westvlaamse tongval én grammatica.

Die grammatica is net Latijn, zegt mijn echtgenoot die dit weekend met mij in 'the far west' verbleef. Hij oefende zich in enkele basiszinnen :

"Oe est ?"

"moa bè nee gij"

"jattendoet"

en natuurlijk ook de vervoeging van ja. Jok (1e pers. enkelvoud) en jo em (1e per. meervoud).

Na veel oefenen probeerde hij het uit op een westvlaams familielid. Vol goede moed vroeg hij 'oe est' maar kreeg enkel een niet begrijpend gezicht als antwoord.

Het lukt hem dus nog altijd niet.

Lieve zielen, als mijn zusje bijvoorbeeld, willen wel eens vertalen, maar de hele ziel gaat uit het verhaal wanneer vertaald wordt. Daarom doe ik het zelden, letterlijk vertalen. Ik hou het bij de conclusie.

Maar niet alleen de taal is anders. Volgens mijn liefje-echtgenoot is de hele cultuur van de westvlamingen anders. Totaal anders. Volgens mij heeft hij daar de wildste fantasieën over, want hij is ervan overtuigd dat zelfs de vrouwen anders zijn dan de Brabantse, dat ze anders communiceren en anders omgaan met mannen.

Iedere keer we naar West-Vlaanderen gaan is er een hoofdstukje bij zijn theorie over dit volkje bijgeschreven. Het wordt zo erg dat ik het op den duur zelf ga geloven.

Ze zijn zo ondernemend, zei hij laatst. Dat hij mijn familie vereenzelvigt met het hele volkje, heeft hij nog niet door. "Ze zijn zo bezig met zaken, en klantenwerving". "Er gebeurt hier zoveel tussen de regels door". Ik keek hem aan en glimlachte om zijn nieuwe theorie.

Jullie zijn net als de settlers, zei hij laatst. Ik kan het met niets beters vergelijken.

Hebben we echt zo'n bolle buikjes ?

op naar de vakantie !

Het hangt bij mij 'aan een zijden draadje', zei een collega me toen ik hem vroeg of hij ook de indruk had dat het zo ontzettend druk was. Nu is deze collega in kwestie geen doetje en niet makkelijk onder de indruk te brengen, maar wat hij zei verraste me. Hij dus ook al, dacht ik. En een vrouwelijke collega zei : ik tel af tot de vakantie.
Vakantie, dat is nu nog 5 werkdagen te gaan.
Ik vind het onbegrijpelijk : hoe kunnen we nu met z'n allen (want het lijkt een collectief gegeven) zo moe zijn ? We zijn amper 3 weken terug aan het werk ? Hoe kunnen we nu al weer toe zijn aan vakantie ?
Toch is het ook hier het geval. Alles gaat prima, maar het is zeer berekend. Er is geen overschot. Ik moet continu waken over de uren slaap, want die schieten er het eerst bij in, met alle gevolgen van dien. Wanneer ik de werkkalender bekijk dan zie ik dat er de voorbije week inderdaad heel wat extra's zijn binnengeslopen. 7 werkdagen met een extra vergaderuur over de middag. Het lijkt niet veel. Twee extra avonden werken.

Deze week is er ook de deadline voor een aantal rescensies, een ontzettend leuk werk maar ook uren en uren leeswerk (leesplezier !). Deze middag heb ik maar liefst 4 uur aan een stuk geschreven.

Vandaar dat de blog er een beetje bij in schiet.

Ondertussen groeien de plannen om meer te (nog meer ?) te sporten of toch zeker het sporten een beetje te veranderen. Mijn passie voor lopen is ontzettend groot maar een paar keer 12 kilometer op een week lopen begint toch saai te worden. Ik lijk steeds meer 'start'moeite te hebben. Leuke wedstrijden staan niet op het nabije programma en door de winterduisternis is de looptijd (voorkeur nog altijd overdag in het licht, al loop ik ook wel in het donker) beperkt.
Zwemmen, fietsen vind ik ook heerlijk, dus dat kan er nog bij. Thuis hebben we een goede hometrainer én een flinke roeimachine met een inspanning die niet te onderschatten is.
Wat zou ik nog kunnen doen ?

Tweestrijd

Het groene goedje is er nog altijd. De luchtwegen zijn nog altijd bezet gebied.
Geduld is niet mijn ding. Anti-biotica ook niet. Maar misschien passen anti-biotica en het niet hebben van geduld heel goed samen.

Het is oorlog hier. Een oorlog om de stem die keer op keer uitvalt. Een oorlog ook (en die is heviger dan ooit) in welles en nietes in de zin van 'kan ik eigenlijk gaan lopen met zo'n invasie in mijn lijf ?'.
Ik wil lopen ! Ik wil lopen !
Om het mezelf moeilijk te maken heb ik meteen ook nieuwe loopschoenen gekocht. Die gaan nog zachter zijn voor mijn rug. 1200 km gaan zo'n loopschoenen mee, zei de verkoper, maar dat wist ik, en ook dat mijn vorige die 1200 km hadden overschreden. De loopgekte van dit jaar is niet de eerste in mijn leven, wel de fanatiekste.

Een weekend zonder lopen. Ik kan het niet geloven.


Het duiveltje in mij zegt : als je dit weekend niet gaat lopen zal je nooit de 10 mijl in Antwerpen halen. Als je dit weekend niet gaan lopen zal je geeneens meer 5 km kunnen lopen. Al je inspanningen zullen tevergeefs zijn. Je zal niets meer kunnen.
Wat een slappeling ben je !

Het engeltje zegt natuurlijk dat dit allemaal niet waar is. Dat je je conditie niet in één week verliest en ik braafjes mijn lichaam moet laten genezen.

Bwaaa wat een ellende !

als je ouders zorg nodig hebben

Velázquez, 'An Old Woman cooking Eggs', 1618. The National Gallery of Scotland, Edinburgh.
© National Galleries of Scotland. Photo Antonia Reeve, Edinburgh.

Ik behoor stilaan tot de generatie wiens ouders 'oud' worden. Minstens in pensioen en soms ook langzaamaan hulpbehoevend.

Als jongste uit een nest van vijf waren mijn ouders - bij wijze van spreken - al oud toen ik geboren werd. Nu mag "40 jaar zijn" voor het moederschap meestal iets als het beginnen van een nieuw leven met een nieuwe man zijn, in mijn moeders tijd was het gewoon een kwestie van de natuur. Dus zag ik mijn ouders al snel ouder worden én hulpbehoevend. Met alle zorgen vandien.

Vandaag herinnerde ik mij het eerste onderzoek van mijn moeder. We zagen hoe ze weggleed in haar geheugen, hoe vandaag en gisteren door elkaar liepen en jaren voor haar dagen waren of net omgekeerd. Ondertussen weet ik dat dementerende mensen wel degelijk weet hebben van hun ziekte. Misschien brengen ze het niet onder woorden, maar ze voelen - als kinderen ? - intuïtief aan dat er iets mis is, en willen hebben prachtige strategieën om het probleem te maskeren.

Zo vroeg de arts mijn moeder welk jaar we waren. Ik dacht nog dat het om een introductievraag ging, het soort vragen waar iedereen goed op scoort en je op je gemak moet stellen. Mijn moeder moet evenzo gedacht hebben, want ze antwoordde gezwind 1302.

(Ze had haar jonge jaren in Kortrijk doorgebracht, ja ... ).

Een van de volgende vragen van de arts was om het woord 'dorp' omgekeerd te spellen. Aanvankelijk vond ik het een rare vraag. Er waren toch heel wat mensen die niet konden stellen maar geen zwijmpje van dementie vertoonden ? Anderzijds wist ik dat een dergelijk woord 'peanuts' zou zijn voor mijn moeder. Ze las alle dagen de krant (deed ze de laatste jaren alsof ?) en volgde het nieuws en ondertitelde series.

Opnieuw keek ze zelfzeker voor zich uit en lachtte vervolgens de dokter in het gezicht.

"Wat een idiote vraag," zei ze. "Waarom zou iemand omgekeerd moeten kunnen spellen, dat brengt toch niets op ?"

"Geef me maar een andere vraag", zei ze zelfzeker alsof het om een quiz ging.

Ik vond haar redenering van intelligentie getuigen.

Intelligent in het maskeren. Want ze kon het inderdaad niet. Toen het onderzoek afgelopen was slonk alle zelfzekerheid en liep ze weer schuifelend in de gang. Ze had moeite om met haar jas en handtas en leek in de war.

"Ik kon het niet Kaatje", zei ze, als een kind dat gezakt was voor een test.

"Ik vind dat je het heel goed gedaan hebt", zei ik, "ik zou het niet beter kunnen", loog ik.

Het was het begin van een lange weg, van steeds meer dwalen in gedachten en herinneringen.

anders leven

De stem werkt nog altijd niet behoorlijk. Een half uur telefoongesprek en ik kon het bed alweer in : doodmoe en stemloos.

Het leven is dus wel degelijk anders : een stille Kaat !

Meteen ook ziekenliteratuur : Er ligt ook een stapeltje DVD's te lonken.
Ik heb het er moeilijk mee. Niet werken. Ziek zijn. Ik voel mij niet ziek, ik kan alleen niet echt goed spreken. En laat dat nou net zo belangrijk zijn in mijn werk. "De stem".
Arts zegt : rusten. Jaja, denk ik dan, zo erg zal het allemaal niet zijn.
Dus vertrek ik morgen gezwind naar het werk.
Met een klein hartje.

dichtgeslibte wegen

Het hoeven niet altijd de invalswegen te zijn die dichtslibben. Het kunnen net zo goed de luchtwegen zijn. Het lijkt een jaarlijkse herhaling, het groenachtig slijm dat geheel onverwacht de luchtwegen bezet en zich vermenigvuldigt, het er zo naar z'n zin heeft dat het zo warm wordt dat je er koorts van krijgt en als toemaatje ook nog eens de stem meenemen. Alsof ik het partybeest ben geweest ! Niets van !

Klinkt sexy, zegt manlief, wanneer ik nauwlijks hoorbaar de pot confituur vraag. Twee dagen later stemloos later wordt het (hij lachend) : hier kan ik wel aan wennen, zo'n stilte in huis.
Wacht maar, denk ik, volgend week lig jij in de lappenmand, veel erger dan ik !

Want ook daar kan je een huis op bouwen : komt het groene goedje bij mij aanzetten, dan vieren ze dubbel zo lang bij het echtgenootje.

Tja, wie bij de hond slaapt ...

straffe madam

Vandaag, net 100 jaar geleden, werd Simone de Beauvoir geboren. Filosofe, maatje van Satre, feministe. In mijn jonge adolescentie dweepte ik met haar boeken en was zij - samen met Satre trouwens - één van mijn Grote Voorbeelden. Zo gaat dat in de in laat-puberteit. Foto's als bovenstaande (Doisneau) deden mijn fantasieën alleen maar groter worden : ook ik wou een schrijvend bestaan, zwervend in de stad, overal thuis en in mijn hoofd de hele wereld.

de Beauvoir maakte mij bij tijden ook bang, want toen ik in mijn late tienertijd nog geen verschil merkte in wat jongens of meisjes mochten of konden, waarschuwde ze me al voor 'de tweede sekse' die ik was. Ik zou vrouw 'gemaakt' worden. Nog geheel niet bezig met wat vrouw-zijn zou kunnen zijn, (en dus nog helemaal meisje in het hoofd) keek ik soms met kleine oogjes naar de volwassen vrouw die ik zou worden. Het zou hard worden, als ik haar mocht geloven.

Gelukkig ben ik meer dan een halve eeuw na haar geboren en mocht ik al genieten van de vruchten van haar werk en dat van de hele emancipatiebeweging. We zijn al zo ver gevorderd in de geschiedenis dat we als vrouwen ook de nadelen van die emancipatiebeweging zien en ondertussen al weer sukkelen met een teveel aan vrijheid en keuzes, teveel 'kunnen en willen'.

Nu en dan gebeurt het echter nog eens dat ik écht geconfronteerd word met een 'mindere' behandeling omdat ik vrouw ben. Of men vraagt onmiddellijk naar mijn man vanuit een redenering dat ik het klusje (wat het ook weze) niet kan klaren. Daar ga ik resoluut tegenin.

Beste Simone, dankjewel voor alles en een fijne verjaardag !

Het leukste kerstcadeau

Net (bijna) alle kerstgerief opgeborgen. Ik heb het werkje alleen gedaan, als een soort bezinning op de voorbije kerstdagen. Snif, snif, het is gedaan met feesten, met uitbundig genieten van vrienden, gedaan met gniffelen om gekozen cadeautjes. Alle cadeautjes zijn gegeven én gekend !
Het allerleukste kerstcadeau kreeg ik van mijn familie. Totaal onverwacht maar helemaal 'perfect'. Dat kan alleen familie.
Tot dit jaar had mijn zus de allermooiste kerstboom. Geen echte maar dat deed niets af aan de pracht. Het voordeel van onecht is immers dat hij er perfect uitziet en vol groen staat. Al jaren lang won mijn zus in mijn ogen de competitie van beste kerstboom. Hij was overladen vol (wat ik niet zou doen) maar boven alles feestelijk. Een kanjer van een boom om u tegen te zeggen.
Zetten jullie geen kerstboom ?, vroeg zus aan telefoon. Ik zei dat ik het wel zou willen maar dat ik het sober hield : kransen met kleine lichtjes in (zie foto), hier en daar een kerstornamentje, maar niet teveel. Groen en rood, de klassieke kleuren.
Meteen bekende ik ook dat de aankoop van mijn droomboom boven ons kerstbudget was. Net de aankoop van een huis achter de rug het zou voor een ander jaar worden. Met een boom ben je overigens nog nergens : die moet nog vol kerstballen en derglijke. Mooie kerstbollen ! Rode ! zei ik.
Ze begreep me. Als je iets doet, dan moet je het goed doen. Geen halve gare boom die eigenlijk palliatieve zorgen nodig heeft maar moet doorgaan als kerstboom. Als ik er ooit een zou zetten zou het een gigantische zijn. Zo echt als de kerstman !

Dat had mijn zus onthouden. Want op het kerstfeest verraste de familie mij niet enkel op (hoe wisten ze het ?) prachtige rode kerstballen maar ook met een kanjer van een kerstboom ! 2 meter 40 hoog ! 1 meter 80 diameter !
Zo zal iedere kerst nog wat meer aan familie herinneren. Want mijn droomboom, die heb ik !

voornemens (1)

Waar was u om middernacht ? Ik zal het alvast niet vergeten, want ik liep verloren. Letterlijk. In Westerlo. Daar ging immers de Syl-wester-loop door. Ik volgde het groepje waanzinnige lopers die kussend, zingend, knuffelend bleven doorlopen (hoe doe je dat ?) maar vond mijn eigen liefje niet. Dié had z'n voornemens (meer sport) al te snel waargemaakt : met een snelheid waar hij tien minuten later al spijt (lees pijn !) van had, had hij de oversteek naar 2008 gemaakt.
Geen nood, dan maar anderen gekust !

Ik heb mij voorgenomen om dit jaar opnieuw 'voornemens' te maken. In mijn dromen zie ik mij al voor mijn bureau zitten met een blanco blad om er ernstige gedachten op neer te pennen. Alleen is dat voornemen om voornemens te maken ook alweer een voornemen en vraag ik mij of of we niet 2009 zullen inrollen alvorens ik zo'n lijstje gemaakt heb. Want ik wil het dit jaar serieus aanpakken. Gewichtig. Waar wil ik naar toe ? Wat met al die dingen die ik zuchtend zeg 'dàt zou ik ook wel eens willen doen', maar die er nooit van komen ? Meestal zijn het niet eens straffe dingen. Bepaalde cursus volgen bijvoorbeeld. Een andere sport uitproberen. Een nieuw intressegebiede exploreren.

Soit, ik moet nog een blad vinden... (en tijd ?)

Alle goeds !