kort

De telefoon gaan over. 'Privé' lees ik op het schermpje.

"We zijn van Testaankoop en ... en wel willen graag je mening weten over enkele zaken, heeft u een momentje ?"

Ik wil de vrouw een kans geven én duidelijk communiceren.

Ik antwoord :

"Ik wil best mijn mening geven, maar ik kan nu al zeggen dat ik geen abonnement neem".

"Dan zal ik je tijd niet nemen".

Slechte training hebben ze daar, die verkoopsters.

Want had ze me aan de praat gekregen (ik was duidelijk bereid te praten) dan had ze mij misschien toch nog mijn interesse gewekt. Door onmiddellijk af te haken zei ze meteen dat haar enige doel was om mij tot abonnering te overhalen. Wat ik over Testaankoop dacht, interesseerde haar dus geen fluit.

...

(ze moest eens weten dat ik het best een goed tijdschrift vind !)

15 +1 = 16 (= 10 mijl ?)

Na vorige week 15 km te hebben gelopen heb ik er deze week eentje bij gedaan. Ik heb het ook een beetje sneller gedaan. Een ietsjepetietsje.

In mijn zoektocht naar informatie las ik dat 'tot en met de marathon' je trainingsvolume per week 2,5 keer je wedstrijdafstand moet zijn. Heeft iemand daar ervaring mee ? Ik zit er intuïtief een beetje boven, maar niet echt veel.

Van mijn hartslag ben ik tevreden, al merk ik op dat ik altijd hoog begin (een klein piekje) en dan pas regelmatig word. 'Schrikt' het lichaam even van mijn loopje ?

Het theatergen

Toen ik klein was ging ik meermaals naar 'het toneel'. Geen grote namen, maar wel bekende namen : die van de mensen uit mijn dorp. Ik woonde in een klein dorp waar het leven, althans in mijn kinderogen, bevatbaar eenvoudig was. Ik fietste naar school en groette de mensen onderweg, want die kende ik allemaal. En zijn kenden mij. Bij ons thuis kwam veel volk over de vloer en zij wisten dat ik 'de dochter van' was, net zoals ik wist dat mijn ouders die en die kenden.

Het toneel dat ik meermaals bezocht was dan ook het dorpstoneel in onvervalst Westvlaams. Het had een begin, een corpus en een einde. Of : een inleiding, een probleemstelling of onverwachte wending en een goed einde. Klassieker kon niet. Het waren ook altijd 'kluchten', ik heb in mijn lagere schooltijd nooit iets anders gezien.

Misschien komt het daarom dat ik last heb met het meeste hedendaags theater. Zo zag ik gisteren "het huis van de moskee". Ik had mij deze keer dubbeldik voorbereid en het boek op voorhand gelezen. Het huis van de moskee vertelt het verhaal van een familie in Iran die zowel het leven onder sjah als onder de ayattolah's meemaakt. Gelukkig had ik dus kennis van de geschiedenis van Iran en kende ik al de verhaallijn.

Maar ondanks het bejubelde theater én mijn goede voorbereiding kon het theater mij niet bekoren en al zeker niet de zovele jongeren die mij vergezelden. Het ging allemaal zo flitsend snel, men speelde verschillende rollen door elkaar zodat je nauwelijks nog kon volgen.

Is theater voor een elite ? Ik begin het te denken. Of je moet er een gen voor hebben. En weerom blijkt dat ik het niet heb.

Gelukkig heb ik precies wel een léésgen, want het boek viel best te smaken !

Is smog slecht voor de GPS ?

Het lijkt wel zo, want ik wachtte maar liefst 20 minuten tot de Garmin de satelieten zou gevonden hebben maar zonder resultaat. Ondertussen was ik natuurlijk bijna bevroren (literaire overdrijving !) en rende vlug het huis binnen om de oude stopwatch te halen.

5 km gelopen. Een 'tussenloopje'. Bovenal omdat ik zin had - maar ook weinig tijd en behoorlijk vermoeid. Morgen meer : meer kilometers maar ook meer slaap.

De vele loopblogjes hier en daar (van veel strafferen mannen en madammen !) zijn echt wel motiverend !

twijfel in lopersland

Wat lang een beetje vrees is geweest, hoeft niet meer : ik kan meedoen aan de 10 mijl. Dit is : ik zal het volume kunnen lopen en zelfs zonder problemen. Vorige week had ik moeten opgeven na 12 km, maar de redenen waren overduidelijk, ik had immers amper wat gegeten. Na nogmaals een goede week training (volume bijna verdubbeld) begon ik gisteren opnieuw aan het avontuur met als doel 12 km of meer. Het werden er welgeteld 15, en wel omdat ik gewoon terug aan het beginpunt was, ik had nog reserve om meer te lopen. Een kilometer meer dus oftewel de vereiste 16 km (1 mijl = 1,6 km !).


Deze keer had ik mij niét laten opjagen door de Garmin. Ik had mezelf zelfs als doel gesteld om zo traag mogelijk te lopen. Ik zou dus niet om de zoveel tijd naar mijn uurwerk kijken om te zien hoe snel ik liep. Ik zou louter alleen 'op goesting' lopen.

Het blijkt dat het werkt. Ik heb niet alleen de 15 km gelopen, maar ik heb ze ook relatief moeiteloos gelopen. Toen ik thuis kwam had ik nog energie om eender wat te doen.


Hip hip hoera hoor ik je zeggen. En ja, ik zou best tevreden moeten zijn, vooral gezien het feit ik pas vorig jaar in april niet eens 3 minuten aan een stuk kon lopen toen ik beruchte Start-to-Run begon. Maar kan ik wel meedoen aan de 10 mijl met een snelheid van 8,2 km per uur ?


Bedenkingen voor :
a) er zijn nog twee maanden training te gaan
b) ik kan sowieso wel een beetje sneller, want doelstelling was nu zo traag mogelijk
c) mijn doel van deelname was (en is) : uitlopen die 10 mijl.


Uiteindelijk heeft die 10 mijl bijna alle voorgaande trainingen gemotiveerd. Ik wou zo graag meedoen dat ik 2 weken geleden zelfs behoorlijk het volume heb opgedreven omdat het er naar uitzag dat het niet zou lukken.


Bedenkingen tegen :
al die snelle lopers.


Nu weet ik dat dat het domste argument is dat er is. Ik heb totaal geen ambitie in het loperswereldje behalve lopen, ervan genieten, gezond zijn en blij in mijn vel te zitten.
Maar toch...

Valentijn

Wij zijn precies gisterenmiddag begonnen met het vieren van Valentijn en zullen er pas deze nacht om middernacht officieel mee stoppen ! Meer dan 24 uur dan, maar verdeeld over twee dagen omdat we beiden moeten werken. Gelukkig zijn het voor beiden geen zware werkdagen.

Gisteren hebben we onze Valentijnsdag ingezet met een wokrestaurant. De vlammen laaiden hoog op (in de pan !) van de kok. We dronken er - wegens werkdag - wel braafjes cola light bij, wat wel jammer was bij dit gerecht. Verder hadden we nog afgesproken om naar de gym te gaan. Daar deden we beiden een straffe work-out. Hij op de fiets, ik op de loopband. Nadien hadden we nog een filmpje gepland maar we waren beiden te moe om nog tot de bioscoop te rijden. Het is voorlopig uitgesteld.
Maar vandaag is het dan écht Valentijn ! Een briefje bij het ontbijtbord (hij kan tekenen !), geen cadeautje. Ik moest vroeger opstaan en versierde zijn plaats en stoel. Bloemen, chocolade, een cadeautje. Het liefje bleef nog liggen, (gelijk had hij !) maar had me wel al een fijne Valentijn gewenst en nog een heel leven samen. Wauw ! Een heel leven samen, dat is het grootste cadeau !

Toen ik deze middag terugkwam van het werk had er iemand in mijn auto 'ingebroken' : het liefje ! Ook origineel om je cadeautje te verstoppen !

Jammer genoeg hoorde ik op het werk van een collega een wellicht pijnlijke waarheid over Valentijn. "Ik ben tegen Valentijn", zei ze. Het drukt mensen die geen goede relatie hebben nog eens op hun hartzeer en het is alleen maar leuk voor koppels voor wie het sowieso al leuk is".

Mijn hart kromp even ineen. Niet iemand die tegen Valentijn is voor de commercie, maar iemand die gewoon hartzeer heeft op zo'n dag. Dubbel en dik.

Ik wou dat op zo'n dagen iedereen verliefd was, bij wijze van betovering. Dan toch minstens voor één dag.

bang van zoveel geluk

Vandaag kwam E. ons een bezoekje brengen op het werk. E. is in bevallingsverlof, haar zoontje is nog maar een paar weken oud. Ze kwam suikerbonen brengen en gunde ons een blik naar haar nieuwe prinsje. Die werd bewaakt door het paar jaar oudere zusje dat van geen wijken wilde weten.

Met onder de ene arm de maxi-cosy met kleine prins en aan de andere hand kleine Hannah ging ze langzaam door de gang. We keken beiden naar het kleine grut.

"Ik word soms bang van zoveel geluk", zei ze, "dat je zo gelukkig kan zijn".

"En bang ook, dat hen iets zou kunnen gebeuren".

Bang van zoveel geluk. Soms heb ik het ook. Dan kijk ik rond mij heen en naar mijn geliefde en word ik bang van zoveel geluk. Bang dat hem iets zou kunnen gebeuren.

Ik wil een man zijn !

Begrijp me niet verkeerd, ik ben best tevreden met het lichaam dat ik heb en wil niet ruilen met dat van een man, maar er zijn voordelen aan het man zijn.

Zo gaat mijn liefje netjes zoals het hoort elke 'dikke' maand naar de kapper. Daarvoor neemt hij de fiets, rijdt richting kapper zonder afspraak en komt na een dik halfuur terug met een update van de laatste interessante software. En met een nieuwe coupe natuurlijk. Het halfuurtje mannenpraat en knipbeurt kostte hem welgeteld 9 euro.

En natuurlijk ziet hij er prachtig uit ! Wat dacht je ?

Ik haat kappers. Neem het niet persoonlijk, maar waarom woelen ze altijd zo in je haar ? Waarom kijken ze naar je hoofd alsof je onder de operatietafel ligt ? Waarom niet hup zoals bij mijn man, 1 blik, hoofd recht, knippen en gedaan is het ding.

Nee, een kappersbeurt bij vrouwen wordt gezien als een delicate aangelegenheid. Delicaat betekent : het moet voorzichtig gebeuren. Lees dus : u i t e r m a t e t r a a g. Zo traag zelfs dat ze me vragen of ik een koffie wil. Of heb ik liever thee, een frisdrank ?

Die schaar wil ik ! denk ik, maar ik zeg maar vriendelijk nee en bedel met mijn glimlach of ze alsjeblieft verder willen doen.

Nee dus. Want vrouwelijke kappers werken nooit alleen. Je zal zien, op een bepaald moment moet er altijd een advies komen van kapper 2. Ook deze kapper kijkt naar je hoofd alsof er een diagnose gesteld moet worden waar leven of dood van af hangt.

Vervolgens komt de comtemplatie. Ergens midden de kappersbeurt laten ze je zitten. Met een beetje geluk zit je nog ietwat comfortabel, maar het kan even goed zijn dat ze je laten zitten met je nek in de wasbak. Gegarandeerd nekpijn !

Maar wat kan je doen ? Met druipend haar flink rechtop zitten ? Dat hoort niet ! Op straffe van 'helemaal opnieuw te doen' !

Begint voor mij het moment van contemplatie (het product moet inwerken heet dat), dan begint voor de kapper het deel-moment. Je wordt als klant meegenomen in het privéleven van de kapper. Want de twee dames zijn tijdelijk werkloos en gebruiken het contemplatiemoment om hun weekend aan elkaar te vertellen. Ik kan niet anders dan toehoren, hopeloos als ik daar lig met mijn nek in de wasbak. Ik kan niet eens bewegen ! Ik hoor dat hij geen plannen heeft om zich te settelen, dat samenwonen nog niet voor morgen is.

Alsof ik een ei ben dat gekookt moet worden gaat na een aantal minuten de kookwekker af. Nieuwe fase. Nieuwe behandeling.

Was ik daarvoor een klant die behandeld werd als patient, ondertussen ben ik patient geworden : een zachtgekookt eitje, een willoos diertje, vermoeid en bijna depressief.

Ook daar wordt op gerekend. Want met stoute moed roepen ze de meest weerbarstige haren tot orde en doen me bijna geloven dat ik Scarlet Johansson ben. Na zo'n marteling geloof ik alles.

Tot ik thuis ben natuurlijk.

Heel erg onder de indruk

ben ik van Garmin maar het wil nog niet altijd lukken. Zo zou ik vandaag pieken gehaald hebben van 21 km per uur. Wauw ! In my dreams !

En ik zou na de derde kilometer ook een constante hartslag gehad hebben van 31 bpm.

Nee, Kim Gevaert liep niet naast mij !

Ik ben wel de snellerds van Demarsin tegengekomen, maar die flitsen zo voorbij aan mij (in hun fluopak !) dat ze mij nooit hebben gezien.

Bekendmaking

Het was echt een dag om iets te organiseren
of om een Bekendmaking te schrijven

met de Ondertekening :
Konijn, of om een Onderzoek te doen

naar Wat Anderen Ervan Vinden.

uit "365 dagen met Winnie de Pooh" (Van Goor)

Met de lente in het land stroomt het hoofd vol plannen. Het is immers alweer een paar maanden geleden dat de laatste aannemer ons huis verliet. Niet dat we de mannen in kwestie missen, maar het leek wel of de lente ons in actie zet om verder te werken aan ons huis.

De "Bekendmaking" zou dus kunnen zijn :

Gezocht :
Voegers

We hadden al een voeger die zo min of meer had toegezegd, maar die liet - nadat hij niet kwam opdagen - uiteindelijk weten dat hij er te weinig aan verdiende. Tja.

Plan 2 : het terras. Ook dat moet nog worden aangelegd. Het wordt hardhout, maar hoe wat waar ? Omdat onze regenput er onder ligt moet het nog 'open' kunnen. We hebben er geen kaas van gegeten. We zijn beiden niet handig en we hebben nul verstand van materialen en mogelijkheden.

Maar de mooiste Bekendmaking voor vandaag zou wel zijn :

Aangekondiging :

Lente

Want dit is toch het allerzaligste van deze dag : dat ik buiten kan zitten met de krant, dat mijn vingers kriebelen om in de tuin te werken, dat ik alle tuinmeubelen al buiten wil zetten, (hangmat incluis) en met open armen de lente verwelkom !

Wat vindt u ervan ?

opdracht voor één dezer dagen...

Wil ik blijvend "in de running" (what's in a name) voor de 10 mijl blijven, dan moet ik deze week toch minstens 13 km op de duurloopteller staan hebben. Ik heb best al flink getraind deze week (snelheidstraining, intervaltraining, korte loop van 6 km) maar de duurtraining is er nog niet van gekomen. De laatste weken zag ik er steeds meer tegenop, terwijl de duurtraining meestal de leukste is.
Ik vrees dat het ronduit verveling van parcours is. Ik heb mijn lopen altijd maar uitgebreid wat betekent dat ik de eerste 3 km en de laatste 3 km bijna altijd identiek loop.

Of misschien is het totaal iets anders : de voorbije weken waren grauw en regenachtig. Meestal geef het zonnetje en de natuur mij zoveel energie dat het een en al genieten wordt. Vandaag schijnt de zon weelderig, en met een halve graad boven nul moet het best te doen zijn. Kou in het begin maar lekker fris eenmaal het lichaam opgewarmd.

Ik geef toe : dit blogje is een zelfmotivatieblogje. Hop met de beentjes !

(O ja, en de Garmin uitproberen natuurlijk !)

kaat wordt professioneel !

joehoe ! Het is zover ! Vanaf vandaag ben ik de trotse eigenaar van de Garmin 305. Die combineert hartslagmeter met snelheids- en afstandsmeter en kan nog vele vele dingen meer !
Het goede nieuws was dat hij 'per 31 januari' nog maar eens in prijs gezakt was. Het blijft een prijzig beestje, maar ik glunder nu al van plezier !
Nu nog even wachten tot hij opgeladen is !

Het Werk : Feest !

Haha, vrijdag de laatste dag van de week, de zwaarste loodjes ?
Niet voor ons, want wij werden een hele dag verwend ! Met lekker uitgebreid ontbijt en een privéconcert van Axl Pelemans voor alle collega's !De sfeer was er helemaal ! Merci !
Wauw ! En iedereen kreeg een week vakantie cadeau !


Deze uitspraak van Pelemans bleef in mijn oren hangen : als je Antwerpen een wereldstad wil noemen moet je ook bereid zijn er de wereld te laten in wonen.