Bijna vakantie

"Ga je echt nog naar Iran ?" is de vraag die ik de laatste weken veel te horen kreeg. Door de verkiezingskoorts en alle naweeën ervan bleek dit niet evident. Wie we ook raadpleegden - mensen ter plaatse - we kregen altijd verschillend advies. Zo geeft de Nederlandse ambassade negatief advies voor het hele land en ziet de Belgische ambassade het dan weer helemaal zitten, zo zeer zelfs dat ik een persoonlijk mailtje van de consul alginder kreeg : dat toeristische reizen best kunnen en de onlusten lijken uit te doven. Maar ook : dat de spanning blijft en aanleiding kan geven tot nieuwe onlusten en voorzichtigheid geboden blijft.
Toch lijkt het in Iran langzaamaan rustiger te worden, voor zoverre je zoiets op een dergelijke korte tijdsspanne (vorig week nog rellen) en afstand (veel pers vertrokken) kan weten.

Het maakt er onze beslissing niet gemakkelijker op. Ondertussen blijf ik in mijn hoofd naar Iran reizen. Ik heb de catalogus van het Nationaal Museum in Tehran opgevraagd (en ontvangen !) en ik heb nog een paar documentaires bekeken over Isfahan en Persepolis. In mijn studie geschiedenis ben ik terecht gekomen bij de Abbassiden en 's avonds ligt er nog een fijne roman op mijn nachtkastje over een Spaanse vrouw die een tijdje in een bazar is gaan wonen.

Tijd lijkt onze beste bondgenoot te zijn. Tijd zal hier werkelijk raad geven. Hoe meer ik er echter over lees en mij erin verdiep hoe meer ik ook echt wil gaan. Mijn hoofd is al langzaam aan het 'verhuizen' naar Iran dus moet nog nu de rest volgen !

Dwars door Geel

Het was fantastisch ! U kan het hier lezen.

zomer en zomerrokjes

Er ligt nog stof voor 3 zomerrokjes en 1 zomerrukje ! Laat de zon maar schijnen !
Links 'mijn bijbel' : Patroontekenen en Ontwerpen van Rietveld. Het boek is niet meer verkrijgbaar, vandaar de kopie.

Parick Janssens achterna - reisvoorbereiding

Toen ik Ahmadinejad in Rusland ontspannen zonder das zag dacht ik even : ho, die gaat Patrick Janssen achterna !



Tot ik weer bijleer dat in Iran alles anders is : "Een keurig geschoren kin wordt gezien als decadentie, zoals het dragen van een das gezien wordt als westerse frivoliteit". (Van Camp)

Reisvoorbereiding Iran

Verbazing worstelt met afschuw in de stem van Koen.

"Naar Iran ?"

Hij bekijkt me alsof ik iets obsceens in zijn oor gefluisterd heb. Hij spuwt het woord Iran uit als een hinderlijk insect op zijn tong.

"Wat ga je in hemelsnaam in Iran zoeken ?" (...)

"Iran is wel het land waar fanatieke moslimfundamentalisten de schrijver dan De Duivelsverzen ter dood veroordelen zonder het boek gelezen te hebben."

Zoals altijd wanneer de kwestie Salman Rushdie in mijn geest opduikt voel ik me beschaamd over de al te gemakzuchtige, om niet te zeggen laffe houding die westerse politici op de eerste, westerlijke intellectuelen op de tweede, westerse schrijvers op de derde en ikzelf op de vierde plaats in die kwestie hebben ingenomen. En nog innemen, de fatwa is nog niet herroepen. Koen ziet dat hij scoort. (...)

Joke mengt zich in het gesprek.

"Stel dat je daar ziek wordt. hebben ze daar goede dokters, ziekenhuizen, geneesmiddelen ? Een beetje fatsoenlijke wegen ? Hotels ? Is er openbaar vervoer ?"

Ik heb er geen flauw benul van. Ik voel me verplicht om mijn reisbestemming te verdedigen.

"Iran is geen derdewereldland," zeg ik, "Het heeft aardolie, dus petrodollars. Natuurlijk hebben ze daar goede wegen. Olie, dus asfalt, toch ?"

"Zijn die mensen een beetje vriendelijk voor rugzaktoeristen ?"

"Nogal, ja"

Ik weet het eigenlijk niet.

Mensen die met een groepsreis Iran bezochten vertellen me dat de doorsnee Iraniër uitgesproken vriendelijk tegen vreemdelingen is. Maar ik reis alleen".

Gaston Van Camp, tussen gratie en gruwel.

Het fragmentje zou zou door mij geschreven kunnen zijn. Ook ik ontmoet steeds meer mensen die zich afvragen wat ik in hemelsnaam in Iran ga doen. Ik ga al evenmin in groep reizen, maar met zus en vriendin. Evengoed met een rugzak.

Ik zou alleen bij de laatste regel nog iets toevoegen. "Maar wij reizen alleen. En wij zijn vrouwen".

Voorlopig gaat alles nog netjes door. We volgen het nieuws zo goed als we kunnen. Met spanning en avontuurlijke blik. En toch ook al met bezorgdheid voor het land. Bij iedere reisbestemming begin ik toch sympathie voor het volk te krijgen. Geen uitgesproken meningen, want ik ben geen Iranees en het is onmogelijk om de dingen door hun ogen te zien. Maar wel : met sympathie. Dat het hen goed gaat. En dan denk ik aan de vele mensen die we zullen ontmoeten : de mensen op de trein, de mensen aan de kraampjes, de man aan het loket met de ticketjes. Zeg maar : de gewone mensen. Dat zijn tenslotte de boeiendste.

Opruimen

Voilà ! Met de vakantie in het vooruitzicht is ook hier de grote opruimwoede begonnen en wel in mijn eigen kamer hier. Very girlish, zei mijn liefje toen hij binnenkwam.

Toen ik alles bij elkaar had (en ja, er ligt ook nog wat in de badkamer en op het nachttafeltje) dacht ik : o wee, ik kan een winkel beginnen !
En zeggen dat ik niet eens veel van die dingen aandoe.

Maar wegdoen doe ik ook niet, ik ben wel een 'meiske' hé !

PS : de batterij van 't toestel liet het weten tijdens de fotosessie, vandaar de weinige inspiratie !

Langzaam ontwaken

met zo'n wisselvallig weer wil ik zo veel mogelijk buiten ontbijten. Lang leve de tuinkamer, lang leve de zomer, lang leve de vakantie !
Wat ik echt ook heerlijk vind ? Om - net zoals op de foto - het bed uit te sluipen en iedereen binnen rustig te laten slapen. Weekend kranten halen en helemaal alleen, op m'n dooie gemak, genieten van het ontbijt en de vogeltjes. Langzaam ontwaken. Geweldig !

Bijna

Bijna vakantie. Nu nog 'de laatste' werken maar de top is genomen, er zijn nog een paar 'cols' te gaan maar voor de rest is het kwestie van uitrijden. En dan : zorgeloos vakantie. Ik heb zin om een sprongetje in de lucht te maken alleen al bij de gedachte. Om hele dagen bij bij mijn liefste te zijn, om te genieten van het huis en de tuin, de mensen in het dorp, boodschappen op wandelafstand en vooral om niet continu en timemanagement te moeten doen.
Nu moet ik continu van alles uitrekenen : als we deze avond om 19 uur dààr moeten zijn, wanneer moet ik dan vertrekken, wanneer eten en maar schuiven en doen om alles gepuzzeld te krijgen.
Binnen een goede maand ook naar Iran. Ik volg de verkiezingen en zie hoop, maar ik ben mij bewust van mijn bril. Ik zie wat ik wil zien. Ik hoop op verandering, al kan dat woord op verschillende manieren worden ingevuld.

Vakantie. O wat snak ik ernaar en zie ik er naar uit!
Kom maar snel en duur lang !

start je dag goed !

Inderdaad : wow ! 

experimenteren

Ik ken eigenlijk niets van tuinieren. Maar toch fascineert het mij. Toen wij een kleine drie jaar geleden naar dit oude boerderijtje verhuisden om het helemaal te (laten !) verbouwen zag ik dat er heel wat mogelijkheden waren wat 'buiten' betrof. Een beetje teveel naar mijn zin, want ik zag meteen ook het het arbeidsintensieve van al dat land.
Vorige jaar mei heb ik veel energie gestoken in de tuinkamer, waar ik deze morgen nog heel erg van genoten heb. Dit jaar wil ik wat experimenteren met groenten en de verdere uitbouw van het voortuintje.

Wat de groenten betreft is het begonnen met het zaaien, wat echt een makkie was. Na anderhalve maand waren die zaailingen echt wel zo groot geworden dat ik ze naar buiten moest brengen. Eind mei staat er in alle boekskes, en ik heb het dus maar letterlijk genomen.

Hoe ik aan het idee gekomen ben weet ik niet, maar ik heb altijd willen kweken in bakken. Liefst in die zeer grote houten bakken van een kubieke meter, maar omdat ik geen kennis en ervaring heb en de bakken prijzig zijn, heb ik mij dit jaar maar beholpen met wat we hier nog liggen hadden. Geen idee of het gaat lukken. Waarom in bakken ? Omdat ik meen - maar ik heb geen ervaring - dat het controleerbaarder is. Ik weet welke grond het is en als het niet lukt is het ook allemaal beheersbaarder. Nog beter zou ronduit een serre zijn, maar daar vind ik mezelf nog niet groot genoeg voor. Je moet al die dingen verdienen vind ik, en misschien bak ik er niets van !

Op de foto's zie je rode kool in bakken (4), kerstomaatjes (1) en courgettes (6) die ook nog via stokken geleid zullen worden. Van de komkommer heb ik geen foto's genomen, maar die staat ook in zo'n bak.

Aan onze achterdeur staan dan weer potten met bloemen. Op 9 zie je een foto van Hebe. Eerst komen er zo'n paarse bloempjes aan en later (tot november!) worden het paarse pluimstaartjes. Ik heb ze vorig jaar laat gekocht (in 'solden, toen het al pluimpjes waren) en heb ze in een pot gezet en behalve gesnoeid tot 1cm boven de aarde (kaal dus !) heb ik er niets meer aan gedaan. Ze hebben buiten gestaan in weer en wind, dus ook in vrieskou. Begin deze lente zag ik weer van alles bloeien en ja, ze komen dus wel degelijk terug. Helemaal Kaats ding dus : planten waar je kan op vertrouwen en niet eens erg moet naar om zien.

Met de klimrozen (3) hetzelfde verhaal. Gewoon snoeien tot op de grond en het jaar daarna bloeien die vanzelf en zonder zorgen (of verzorging). Dat is toch werkelijk prachtig ?

Het grootste probleem zal wellicht vijand nummer 1 zijn : de slakken. Manlief had een kruidentuin (!) aangelegd en in één week was alles naar de knoppen.

Ik heb alvast slakkenvallen en biologische korrels gekocht om ze op afstand te houden, al hoop ik dat zo'n kuipen al natuurlijke barrières zijn.

Allez, we'll see !