a room of my own

Toen we van het boerderijtje een leefhuis wilden maken voor ons vier hadden we heel specifieke vragen. Het huis moest ruim zijn en de ruimtes moesten enerzijds in elkaar overlopen maar je moest ook de kans hebben om apart te zitten. Er moest een aparte TV-kamer zijn voor de filmliefhebbers (de mannelijke kant), een grote ruime keuken en ook nog een aparte zitruimte voor wie niet geprikkeld wou worden door geluid of beeld.
En tenslotte : er moest voor ons allemaal (allemaal !) een aparte kamer zijn waarin we ons konden terugtrekken. Na de ruimte keuken vind ik dat de beste optie die we ooit genomen hebben. We kunnen samen een filmpje pikken, samen lezen of lang aan de keukentafel hangen, op een bepaald moment wil iedereen wel eens alleen zijn.

Een eigen territorium met eigen zetel en dekentje, eigen muziek, ... of gewoon de stilte.

We proberen elkaars ruimte ook te respecteren. Het is immers ook innerlijke ruimte van rust.

Even de deur dicht en niet meer denken aan de afwas, de was, het werk maar alleen omringd met mooie dingen. Niet gestoord worden.

Ik raad het iedereen aan. Want het is luxe ! Het is tijd voor jezelf.

Wat vinden vrouwen luxe ? Je leest het in het artikel van De Standaard. En ondertussen weet je : hier is het niet enkel de man die zich kan terugtrekken.

life !

Lees het bij Bruno, ik kan het niet beter schrijven. Wel korter : dat er o zo veel leuke dingen te doen/beleven zijn dat één leven niet lang genoeg is.

En al die bloggers, die brengen mij alleen maar op nog méér goede ideeën van 'dat wil ik doen' !

rekeningrijden vergroot de sociale ongelijkheid

Het is me toch wat, dat verkeer. Manlief en ik doen iedere dag 45 minuten over 25 kilometer, over en weer. Wel, dat went, en de rit (van het werk) doet ons psychologisch ook een beetje afstand nemen. Maar toch, 45 minuten over 25 kilometer... Ooit hebben we overwogen om het met de fiets te doen, maar omdat de weg één en al heuvel op heuvel af is, hebben we dit plan na een paar experimenten opgegeven. Spijtig !

Gisteren moest ik naar een congres aan de rand van Antwerpen. 47 km klonk het bij Mappy. Hoe lang doe je over 47 km als het daar pas om 9.30 u begint ? Ik bespaar u het denkwerk : net geen 2 uur en dit zonder Leuven of Brussel te moeten passeren. Ook files, die niet zozeer te wijten waren aan het spitsuur, maar wel aan wegenwerken. Die lijken precies wel heel erg in trek.

Rekeningrijden dan maar ? Ik mijd de auto waar ik kan, maar ik heb het toch bijzonder moeilijk met het idee van rekeningrijden. Misschien ben ik verkeerd, maar het lijkt mij toch iets dat de sociale ongelijkheid zal versterken. Méérverdieners hebben dikwijls een auto van het werk. Dus zij hoeven zich al geen zorgen te maken. Ook over het commercieel vrachtvervoer vrees ik dat dit niets uithaalt. Het is een wet dat een product zoveel kost als grondstoffen + kosten + winst. Dus zal veel gewoon duurder worden. Tenslotte zijn er mensen die niet buiten een auto kunnen en het sowieso al moeilijk hebben. Ik denk aan de vele gezinnen met kinderen die niet in de stad wonen, al zullen die laatste het toch ook moeilijk hebben. Je stopt kleine kinderen wel niet even in een rugzak op je fiets. Er bestaat zoiets als fietszakken maar al je boodschappen krijg je er ook niet in kwijt.

Vergeet het tenslotte maar dat het openbaar vervoer een alternatief is voor de auto. In sommige gevallen wel, als je van stad tot stad moet reizen. Maar duur is het zeker. Ik geef u een voorbeeld. Als je met 2 personen van Aarschot naar Brussel moet kost dat 28 euro voor 88 kilometer, terwijl het volgens Mappy 4,75 euro brandstof kost. Zelfs als ik grofweg x3 zou rekenen (verzekering, aankoop, onderhoud), dan kom ik nog maar aan 15 euro en dan heb ik nog niet gerekend dat ik ook nog eens tot het station moet rijden, wat ook weer 6x2 kilometer is.

Misschien ben ik cynisch maar ik denk : wie rijk is, of de kosten kan doorschuiven via een werkgever of bedrijf, zal met dit systeem aangenaam kunnen rijden. Want voor wie het zelf moet betalen wordt het wel zeer duur.

ik zal wel moeten blijven naaien

En toen kwam ik zo'n pop tegen. Ik had al gedacht dat dat best handig zou zijn. Voor de leken : onder u : door aan de witte knoppen te draaien kan je exact de pop op je maat maken. Borstomtrek, heupwijdtje, en nog van dat. Véél knoppen.
Nu vind ik dat ik dat niet echt verdien. Want ik ben niet eens een vlijtige naaister en ik zit nog maar in het tweede jaar naaiwerk. Ik ben niet eens gepassioneerd. En zo'n dingen zijn best duur.
Of toch niet ?
Want waar kwam ik zo'n pop tegen ? In de kringloopwinkel. Voor 5 euro. In perfecte staat.
Toen ik ze kocht meende ik nog even dat ze 'vast' zat, op een bepaalde maat. Tot manlief het ding bekeek en zei 'duwen én draaien' en toen kon ik er alle kanten mee op.
Ze is van het merk Singer, en wordt nog altijd verkocht.
Het enige dat onbreekt is zo'n stok om ze op te zetten, maar dat is echt wel het minste van mijn zorgen.
Het loont dus, zo'n bezoekjes aan de kringloopwinkel !

dagje Brussel

wie de hemel probeert te verwezelijken brengt de hel voort

Het liefje en ik hebben ons op donderdagmiddag - het regende pijpestelen - onder een dekentje met een boek verschanst. We lezen beiden graag en veel, maar het ontbreekt ons aan 'lange' tijd om te lezen, zeg maar meer dan een uur aan een stuk.

Wat een luxe om je in alle rust en stilte te kunnen wijden aan een boek ! Ik heb het boek van Friedl Lesage uit en heb er van genoten. Bekende Vlamingen & Nederlanders (politici, kunstenaars, schrijvers) over levensbepalende boeken. Het lezen van dergelijk boek brengt natuurlijk een nieuw lijstje te lezen boeken mee ! Je krijg goesting nog meer te lezen als je het enthousiasme over bepaalde boeken merkt.

Guy Verhofstadt was voor mij toch wel een verrassing. Ik had echt niet gedacht dat zijn lijstje mij zou boeien en wel in die mate dat ik mij zelfs eens aan die mastodont van Karl Popper wil wagen.

Hij (Popper) streeft naar een multiculturele en mult-etnische samenleving.
Een samenleving die zich niet opsluit in een of ander identiteitsdenken.
Identiteit moet je respecteren, of je nu man bent, of vrouw, Vlaming, Waal,
Brusselaar of Gentenaar. Iedereen bestaat uit verschillenden identiteiten. Je bent
bijvoorbeeld politicus, je houdt je met bepaalde zaken intens bezig, je hebt ook
hobby's. Mijn identiteiten zijn veelvoudig. Popper zegt : je moet rekening
houden met die complexe identiteit, sterker nog, we moeten de maatschappij
daarnaar organiseren. We mogen de maatschappij niet opsluiten en alleen
identificeren via bepaalde criteria zoals taal, cultuur en religie. Ik denk dat
de theorie van de open samenleving enorm goed past bij onze tijd en onze wereld,
de 'geglobaliseerde' wereld. Maar natuurlijk moet je op je hoede zijn. Wie de
hemel op aarde probeert te verwezenlijken, brengt de hel voort. Kijk maar naar
ideologieën als het nazime, het fascisme of het communisme. Ze zijn allemaal
terecht gekomen in de hel.

Ondertussen ben ik met een nieuw boek begonnen dat mij verrast. Europese Revolutie : hoe de islam ons voorgoed veranderde. Ik ben nog niet zover gekomen in het boek, maar het klinkt als een refrein doorheen de hoofdstukken. Puur demografisch wordt Europa steeds meer een moslimgemeenschap of een gemeenschap waarvan de meerderheid van de burgers uit een moslimcultuur komen of de moslimcultuur onderschrijven. Ik denk dat het schrijven van Verhofstadt hier goed bij past : een pleidooi voor een open samenleving. Open maar wel 'op je hoede zijn', want naar analogie van zijn schrijven denk ik ook dat eender welke religie of ideologie die pretendeert de hemel (of anders gezegd 'de beste maatschappij') te willen verwezenlijken, het gevaar in zich draagt de hel te realiseren.

The sixties are back !

Het lijkt wel of iedereen in mijn omgeving weet dat ik op de naailes zit. Niet dat dit mijn grote passie is, maar het is wel een heel nieuwe wereld en ik droom ervan dat ik het ooit onder de knie zal krijgen. Misschien is dat dromen genoeg om mensen op ideeën te brengen. Zo kreeg ik vorig jaar een pracht van een paspop. Zo'n ouderwetse, met linnen en gemaakt uit buigzaam hout. Ik kreeg ze zomaar cadeau, sterker nog, ze stond voor onze 'achterdeur'.

Gisteren kreeg ik pakken patronen uit de jaren 60 en 70, uit jaren toen ik nog niet eens geboren was ! Tel daarbij mijn liefde voor 'vroeger' en veel nostalgie, en je kon mijn hartje al horen bonken.

Zomaar bij de koffie, meegebracht door een vriendin. Ik weet niet of ik er ooit iets zal uit maken, maar ik vind het wel heerlijk. Ze krijgen een ereplaats je in mijn naaihoekje !

goodbye halloween !

Halloween is een beetje aan ons voorbij gegaan. Te grote kinderen en onbekendheid met het feest. Verder dan pompoensoep maken en lichtjes voor het raam hangen ben ik niet geraakt. Ik weet niet wat er van te denken. Zo lang het maar niet te commercieel wordt. Maar de combinatie 'licht' en 'winter' kunnen me wel overhalen. Al ware het maar omdat ik niet van de winter hou en de feesten het allemaal een beetje dragelijker maken. Al ware het maar omdat ik van pompoensoep hou. Van het ritmeren van de tijd. Ieder seizoen zijn charme, ik leer het nog wel !

Een leven in boeken

In het boek "Een leven in boeken" vertellen mensen welke boeken hen zijn bijgebleven. Hugo Matthysen begint bij zijn kindertijd. Het deed me denken aan mijn geschiedenis met boeken. De toegang tot boeken is altijd gemakkelijk geweest. Ik kreeg als kind gemakkelijk boeken, moest daar totaal niet moeilijk over doen. Mijn ouders zullen het wel deels uit pedagogische overwegingen gedaan hebben, maar de praktische voordelen van een kind met boeken moeten veel sterker hebben doorgewegen, anders had ik er nooit zoveel gekregen. Het praktische voordeel hoorde ik mijn moeder aan andere volwassenen vertellen. "Geef ons Kaatje een boek en je hoort ze niet meer". Met vijf kinderen en een Kaatje dat een tatertalent bleek te zijn kan ik best begrijpen dat ze het thuis een handige manier vonden om wat meer rust in huis te hebben. Later ontdekte ik de bibliotheek. Ik mocht er vanaf het derde leerjaar de fietsrit alleen doen, 3 kilometer heen en terug, en voelde me als een piraat die altijd met schatten terugkwam. Controle op wat ik las is er nooit geweest, dus kon ik eender wat lezen.

Maar goed, hier komt het lijstje van "5 boeken van mijn leven".

Toen ik in het eerste leerjaar zat moest ik naar het ziekenhuis omwille van ontstoken amandelen. Ik herinner me van die periode vooral veel cadeautjes, maar ook een groot boek van Richard Scarry. Het boek was groter dan een A3 formaat en had een thema per 2 bladzijden. Zo herinner ik mij zoiets als 'de brandweer', of 'de boerderij'. Ik vond het prachtige tekeningen en je kon er blijven naar kijken. De (dieren-)personages kwamen altijd terug.
De boeken zijn ondertussen verloren gegaan maar het kostte me maar 10 minuten zoekwerk op internet om het boek toch terug te vinden. Ik wist dat het oorspronkelijke boek in het Engels was en met het intikken van 'childrens bok' en 1974 vond ik het redelijk snel. Ik overweeg zelfs om het te bestellen, want zelfs in het Nederlands bestaan deze boeken (het is een hele reeks) nog altijd. Of ze pedagogisch zo verantwoord zijn weet ik niet.

Het tweede boek was een kinderbijbel. Het was een hele reeks blauwe boeken met grote prenten die ik in de bibliotheek haalde. Ik zou ze herkennen als ik ze zag, maar vind het niet terug op internet. Ik moet ongeveer 10 jaar geweest zijn, ik bleef maar delen van die bijbel meesleuren naar huis. In die kinderbijbel stonden heel wat sterke verhalen en op die leeftijd (vijfde leerjaar) wou ik, zoals dikwijls typisch is - een wondermooie wereld waarin iedereen goed was en lief. Een god die voor alles zorgde maakte het plaatje compleet. Mooie herinneringen heb ik eraan.

Voor zover mijn herinnering terug kan gaan herinner ik mij van die periode ook volgend reeksen : De Olijke Tweeling , De Vijf en Nancy Drew. Dat waren niet zo'n goede boeken denk ik nu, maar wel te vinden in iedere supermarkt, wat wellicht veel verklaart !

In het secundair onderwijs werd ons eindelijk literatuur aangeboden, de boekenlijst ! Ik las toen veel boeken die uitgeven werden door uitgeverij Lannoo. Er was een boek dat heel populair was onder de meisjes 'Leven overleven' van Gie Laenen. Ik heb het ook gelezen maar vond er niets aan. Ik las ook de boektoppers van uitgeverij Averbode, maar ook hier is niets echt blijven hangen.

In het vierde middelbaar werd ik lid van een poëzieclub en werd ik hevige fan van Hans Lodeizen. Ik schreef er zelfs gedichten over !

In datzelfde jaar leerde ik ook Etty Hillesum kennen en zij hoort wel op het lijstje 'boeken van mijn leven'. Haar dagboeknotities, gebundeld in 'het verstoorde leven' pastten me als een op maat gemaakt kleedje. Haar dagboek is geschreven tijdens de tweede wereldoorlog, toen zij als joodse vrouw moest onderduiken. Haar leven bestaat uit boeken en literatuur (Rilke) en beperkt zich tot een kleine kring van mensen en haar bureautje waar ze leest en schrijft. Zo'n leven van lezen en schrijven heb ik lang gekoesterd, en zeker op m'n 16de. Die grote wereld hoefde niet, ik wou en kon net als haar leven op mijn kamertje, omringd met boeken en een paar goede vrienden met wie ik dan 'grote gedachten' uitwisselde.



Tijdens mijn studententijd in Gent en Leuven zijn me twee boeken bijgebleven die bijna uit elkaar vallen omdat ik ze meermaals gelezen heb en er tal van aantekeningen in gemaakt heb.

Het eerste is een biografie van Simone de Beauvoir, de bloei van het leven. de Beauvoir zou wellicht korte metten gemaakt hebben met Hillesum. Als Hillesum in een kleine wereld leefde waarin de gedacht bijna belangrijker was dan de daad, dan was het bij de Beauvoir wel het omgekeerde. Van de Beauvoir herinner ik mij de gedachten : je wordt niet als vrouw geboren, je wordt vrouw gemaakt. Of toch iets in die zin waarmee ze bedoelde dat de maatschappij vrouwen in een bepaalde rol duwt. Door haar leerde ik het feminisme kennen maar ook het (politiek) activisme. Later las ik Le deuxième sexe van haar, lang de bijbel van het feminisme, ... maar dat vond ik toen al sterk overdreven. Maar goed, ze had het boek in 1949 geschreven en ondertussen zat ik al in de 80er jaren ! de Beauvoir bracht mij ook liefde voor schrijven mee, net als Hillesum, maar op een heel ander niveau. de Beauvoir was een filosofe en haar taal was ontzettend goed verzorgd. Door haar leerde ik ook Sartre kennen, en lang heb ik gedweept met de intro van La Nausée.



Even sterk, en misschien het sterkste boek 'van mijn leven' zijn De Gebroeders Karamazov van F. Dostojewksi. Ook dit boek ligt aan flarden en is gelezen en herlezen. Wanneer ik het lijstje boeken bekijk, dan zit er echt wel evolutie in. De boeken van Richard Scarry waren deze van een perfecte, kinderlijke wereld. Met de bijbelverhalen wist ik al dat er iets niet klopte maar hoopte toch nog dat alles uiteindelijk goed zou komen als we maar genoeg ons best zouden doen. Hillesum was in zekere zin een afkeren van de wereld en kiezen voor innerlijkheid, het leven in boeken en gedachten. Bij de Beauvoir werd de richting omgekeerd : er was/is van alles mis en de wereld moet revolutionair hervormd worden !
Uiteindelijk kwam ik terecht bij De Gebroeders Karamazov en als daar over de rauwheid van het leven maar ook over de liefde. Over de aandacht en tederheid van kleine dingen maar ook moord en schuld. Wat ik bij 'de gebroeders' zo goed vond was dat Dostojewski daar mensen tekende in al hun grootheid en kleinheid. Er zaten heiligen en moordenaars bij, van alles, maar op een of andere manier kon je voor alle personages begrip opbrengen. Als ik een top 5 zou moeten maken, zou deze met stip op nummer 1 staan !


Ik ben wel eens benieuwd naar andere lijstjes. Zoals die van Michel, Bruno, Lies en Lien, Lichtindeduisternis ... Of goed, kies zelf maar of u zo'n blogje wil posten !