dat heet dan gelukkig zijn

Niet dat dit een speciale dag was. Maar toch.

• toen we naar het werk reden scheen de zon
• er zijn heel wat collega's niet komen opdagen wegens de vulkaan, maar heel wat mensen achter de schermen zorgden ervoor dat we dat amper gemerkt hebben. (merci !)
• ik had een goede stagiaire, ik leer van haar, zij (hopelijk) van mij !
• lekker op restaurant geweest
• mijn lief is nog altijd de liefste en de knapste
• ondanks mijn sportverbod kan ik het toch relativeren (maar het moet niet al te lang duren)
• straks nog een aflevering van Wallander op het menu
• woensdag - als het nog goed weer is - ga ik buiten ontbijten, al moet ik een paar truien aan
• mailtje van vriendin om af te spreken - bij te benen (fijn !)
• zelfs het niet snoepen valt mee
• hé, wat een leven !

werken uit frustratie

Eind van de vakantie en het doet pijn. Zoveel pijn zelfs dat ik uit pure zenuwen nog maar es een begin gemaakt heb aan het lappen van de vensters (ik heb het eindelijk door hoe dat moet), dat de tuinmeubels gekuisd zijn, de kussens bovengehaald, de keuken gedweild, ... samengevat : een hoop karweien gedaan zijn die totaal niet op een zonnige zondag horen.
Maar zo ben ik altijd. Als ik zenuwachtig ben begin ik overal werk te zien. En begin ik haastig nog te werken. Alsof dit mij een ticket geeft om al de rest uit te stellen. In dit geval : dat ik opnieuw moet gaan werken.
't zal niet lukken denk ik.

wat een dag !

... het liefje ligt met een ingepakte grote teen op de zetel. Een kleine operatie. En ik loop hier met een slepend been over en weer : een sportblessure en dat een dikke week voor dé wedstrijd van het jaar.

Het kan dus ook wel eens niet zo leuk zijn !

Maar anderzijds : ten huize Kaat loopt iedereen er gezond en wel (op uitzondering van bovenstaande kleine zorgjes) bij, genieten we van het goede weer en de tuin en zien we de relativiteit van alles in. Dat maken we onszelf toch wijs !

blog is verhuisd !

Er is dus een verhuis gebeurd. Ik ben benieuwd of ik er tevreden van zal zijn. 't was niet van willen, maar van moeten, omdat Blogger geen FTP meer ondersteunt...

schuldgevoelens

Gaat dit decennia in als het decennia van de schuldgevoelens ? Althans voor vrouwen ? Want het valt mij op hoeveel van mijn vriendinnen zich verontschuldigen of allerlei voornemens maken. Ze vinden het erg dat ze niet genoeg sporten, dat ze eigenlijk gezonder zouden moeten eten, dat ze teveel werken en te weinig tijd hebben voor zichzelf, dat ze te weinig met de kinderen bezig zijn, dat ze graag meer zouden willen lezen en met heel veel dingen niet meer bezig zijn.

... dat ze zich schuldig voelen omdat ze zich schuldig voelen.

"Ik heb dat niet", zegt mijn echtgenoot.
"Je bent dan ook een man", antwoord ik, wat ik meen, want hij kan zich in het zeteltje nestelen met het voornemen dat hij 'straks' wel de keukentafel opruimt. Waarop ik dan met veelzeggende blik antwoord 'straks ? Wanneer dan straks ?' Kom, we doen het nu !"

Waarop hij mij helpt, omdat hij anders schuldgevoelens (!) heeft omdat ik het alleen moet doen. En ik weer schuldgevoelens heb omdat ik hem dit aandoe.

Hmmm ?

Dit blog is verplaatst

Deze blog bevindt zich nu op http://dewereldvankaat4.blogspot.com/.
Je wordt binnen 30 seconden automatisch omgeleid, maar je kunt ook hier klikken.

Als je een abonnement op een feed hebt, kun je dit bijwerken op
http://dewereldvankaat4.blogspot.com/feeds/posts/default.

Gelezen en al dan niet goedgekeurd !

Zomaar voor de vuist weg, boeken die ik dit jaar gelezen heb. Ook een beetje om het zelf bij te houden, maar ik zal er zeker vergeten, want ik lees gewoon altijd maar meer.

De Aanslag, van Harry Mulisch. Ik zag het boekje toevallig in de bibliotheek en het was ontzettend leuk uitgegeven. De verpakking doet ook al iets, dus dacht ik : waarom niet ? Het boek ligt al een eeuwigheid bij mijn ouders in paperback (meer nooit gelezen, door niemand) en nu las ik het en het beviel me prima. Dat het tot aangeraden literatuur behoort of zelfs verplichte, vind ik niet onterecht. Het plaatst je terug in de oorlog en wat die voor 'gewone' mensen betekende. Echt een aanrader !

In de kringloopwinkel kreeg ik tijdens een of andere actie een boek naar keuze cadeau. Het werd 'Klaaglied om Agnes', van Marnix Gijsen. Weeral een klassieker, maar die beviel me bijlange niet zo goed als De Aanslag.

Voor Kerst en Nieuw kregen we hier ook een stapeltje boeken waaronder 2 van die leuke Dwarsliggers, boeken die nauwelijks 2 kredietkaarten groot zijn, en zo'n centimeter dik. Ze zijn gedrukt op 'bijbelpapier' (vgls verkoopster) en ze passen letterlijk in je achterzak. Ik ben heel erg te vinden voor het concept van die Dwarsliggers, want nu heb ik minstens altijd één boek in mijn handtas. Ik las mijn eerste van Nicci French en dat viel o zo tegen : Wat te doen als iemand sterft. Wil iemand mij aub zeggen dat het een toevalstreffer is dat dit boek zo'n slecht plot had ? Want iedereen is er o zo enthousiast over en nu ben ik niet geneigd om er nog eentje te lezen van hen !

Evengoed in de reeks Dwarsliggers las ik Kind 44 (Tom Rob Smith), dat zich afspeelt in de Sovjet-Unie toen alles daar nog onder toezicht oog gebeurde. Best interessant, al was het maar om in de huid van iemand uit die tijd te kruipen. Dat was trouwens het beste aan het boek en niet de zogezegde suspens van de seriekindermoordenaar. Maar goed, het heeft gesmaakt !

Bekoord door de mooie uitgaven bracht ik 'Mijn nieuwe familie' van Abigail Thomas mee, De kaft is dezelfde in het Nederlands. Dat vond ik een ontzettend aangrijpend boek. Abigail vertelt over het leven met haar man sedert hij een hersenletsel heeft opgelopen. Overleeft je relatie zoiets en hoe leef je met een man die niet meer dezelfde is als diegene ervoor ? Die soms onzin uitkraamt en dan weer helder is ? Iemand waarmee je getrouwd blijft (en wil blijven) maar waar je niet meer kan mee samenleven omdat de zorg te groot is ? Een ontzettend mooi boek en o zo realistisch. Helemaal niet heroïsch maar een pareltje in z'n eenvoud en eerlijkheid.

Helemaal iets anders is dan weer Besluitloosheid (Benjamin Kunkel), ook een boek dat ik gewoon op de kaft meegenomen heb en omdat er stond dat de schrijver vergeleken kon worden met Jonathan Foer. Geen idee of dat waar is, maar het is gewoon een grappig en zeer onderhoudend boek. Het gaat over een jongeman in New York die helemaal niet weet wat met z'n leven te doen en geen enkel besluit kan nemen over niets of niemand en op die wijze maar wat aanmoddert. Hij is filosoof en dat maakt er zijn leven niet makkelijker op. Uiteindelijk stelt zijn vriend hem voor om een experimenteel medicament tegen die besluitloosheid te nemen, al weet niemand of het werkt en vanaf wanneer het werkt. Grappig en leest als een vaart !

Zo, dit was even uit het hoofd opgesomd wat ik mij nog herinner te hebben gelezen de laatste 2 maanden, het zijn er meer, maar er komt wel een vervolg van dit blogje !