zinvol leven

De poster is hier te koop ; en net nu de lente me weer tot schoonmaken kriebelt !

Vakantie verdienen

Ik weet niet wat werk met een mens doet, of gaan werken. Ik weet wel wat vakantie met een mens doet.
Soms lijkt het alsof mijn lichaam echt een 'schok' krijgt, evenals mijn geest, ... het krijgt bijna ter plekke een paniekaanval omdat het allemaal niet meer 'zo snel' moet.  Paniekaanvallen maar ook aanvallen van schuld. Want moet ik, nu het vakantie is, niet eens beginnen met de lenteschoonmaak ? Moet ik niet beginnen verven ? Moet ik niet als een furie door het huis gaan en alles omkeren ? En wie ben ik dat ik mij in de zetel durf te zetten om zomaar, midden op de dag, een boekje te lezen ?
Wij zijn met twee hier. Twee mensen met vakantie. Nu is het echtgenootje daar een beetje beter in dan ik, maar gisteren liep het  bij hem toch ook dik fout. Door mijn toedoen trouwens.

Hij had zich voor de computer geïnstalleerd om een nieuw computerspel te spelen. Denk nu niet dat ik hier met een computerspelverslaafde zit, hij zou wel willen, maar speelt alleen in de vakantie. Meestal in de zomervakantie trouwens. Goed. Manlief achter de computer en ik met veel lawaai in de keuken. Met manden strijk, met borstels, dweils, emmers water, met gesleur langs hier en daar. Ik dacht : ik werk een paar uur stevig en dan verdien ik het : boekje lezen !

Na een uur merkte ik dat manlief weggeslopen was. Was hij naar zijn bureau gegaan ? Maakte ik teveel lawaai ? Nee. Hij was bezeten door hetzelfde virus en was begonnen met het opruimen van 1 van onze zolders. Met hele dozen kwam hij naar beneden. Kringloopwinkel, Groot Vuil, Oud Papier.
En ik, die na die paar uur wou stoppen, voelde me natuurlijk meteen aangemoedigd om te helpen. Kom hier met die dozen ! We werkten van 's morgens vroeg tot een dik stuk in de middag. Gelukkig was het containerpark op maandag dicht, zodat we niet echt verder konden werken.

Ha, we hebben een beetje vakantie verdiend !

Gaan we zwemmen ? vroeg ik. Beetje genieten ? We reden naar het zwembad alwaar ik er een heuse training van maakte. (Je gaat toch niet 'zomaar' zwemmen). Manlief was al stikkapot na een paar lengtes. Thuisgekomen, beetje gedronken en op de klok gekeken. Ha, er kan nog een krachttraining en een cardiotraining gedaan worden !

Die vakantie die komt wel !


Die vakantie kwam inderdaad, vandaag, toen we richting Ardennen reden, richting vrienden en onze auto het halverwege begaf en we een paar uur zoet waren bij de takeldienst.
De vakantie is duidelijk nog niet verdiend !

Good ideas

Je zal maar jong zijn

Ik werk graag. Ik ga graag naar mijn werk en ik geef graag les. Voila, het staat erop. Toch maak ik mij nu en dan zorgen in dat werk, en vraag ik mij af hoe dat zal zijn binnen 5, 10 jaar. Het onderwijs 'lijkt' dan misschien niet te evolueren, het doet niet anders !

• Bang van de advocaat
  Het laatste nummer van Klasse titelt 'Bang van de advocaat'. Ouders en leerlingen zijn mondig geworden en wanneer zij niet akkoord zijn met het eindresultaat van hun kind (het gaat dan meestal over de attestering op het eind van het schooljaar), dan gebeurt het wel dat ze een advocaat inschakelen. In zekere zin is dat eigenaardig, omdat, op de hoogste jaren na en dan nog gedeeltelijk, evaluaties schriftelijk gebeuren. Vroeger moest de leerling zich bewijzen, nu is het de leerkracht. Heeft de leerkracht wel voldoende inspanning geleverd om het kind te helpen ?
  Dat bang-van-de-advocaat resulteert in veel papierwerk. Iedereen dekt zich in. Soms komen leerlingen niet naar extra lessen of maken ze geen extra oefeningen. Dat moet opgeschreven worden. Getekend door de ouders.
  Het onderwijs is door een sterk democratiseringsproces gegaan en dat is goed. Examens kunnen worden ingezien, via digitale platformen kunnen ouders elke toets, evaluatie van hun kind volgen. Ze kunnen via het platform uitleg vragen (wat ze ook doen). Ik vind dat schitterend en bij deze nodig ik de ouders dan ook uit : doe dat ook, voor de problemen te groot worden.
  
• Jonge leerkrachten
  Dit schooljaar heb ik jonge leerkrachten totaal gedemotiveerd zien vertrekken. Ze waren 'gebroken'. Misschien waren ze niet competent genoeg. Misschien hadden ze nog geen eigen leerstijl ontwikkeld. Ze werden door sommige klassen op harde wijze aangepakt, kregen verwijten, scheldtirades naar hun hoofd geslingerd en werden fysiek bedreigd. Er vlogen spullen door de klas en door het venster.
  Ik zeg het eerlijk : ik begrijp het niet, maar ik zeg meteen ook dat het te gemakkelijk is om te zeggen 'een leerkracht moet het maar gezag hebben'. U moest het maar eens proberen met 25 zestienjarigen die geen zin hebben om naar school te gaan en liever achter hun TV, computer zitten.
  Soms vindt de directie gewoon geen vervangleerkrachten meer en worden bepaalde lessen tijdelijk niet meer gegeven, wat de situatie voor geen enkele partij beter maakt.
  
• De ASO norm
  Soms is het overduidelijk waar het misloopt. Leerlingen die in een studierichting zitten die te moeilijk is voor hen. Maar ze willen of ze moeten het toch maar doen. Stel u zich maar voor dat u uur na uur het gevoel heeft dat u het totaal niet begrijpt en na een tweede, derde uitleg nog niet. Dat u nu en dan écht u best doet maar de resultaten blijven uit. Het lijkt mij voor ieder mens, jong of oud afschuwelijk. Wat kunnen zo'n leerlingen dan nog doen op school ? Er het beste van maken, dat lijkt mij logisch. En aangezien het niet lukt om dat via studeren te doen, dan is het maar plezier maken in de klas. Ik kan het hen niet eens kwalijk nemen.
  
• De attestering
  In het begin van mijn onderwijsloopbaan werd er al eens iets gezegd over dyslexie en heel uitzonderlijk over NLD, autisme, ADHD, ADD enzovoort. Het aantal leerlingen dat momenteel een attest krijgt is zorgwekkend. Ik vraag mij dikwijls af wat dit met het zelfbeeld van zo'n leerling doet. Sommige zien dit aanvankelijk als een opluchting, omdat de leerstof voor hen wordt aangepast. Meestal is dit echter van korte duur, want de meeste jongeren willen gewoon 'zoals de anderen' zijn en alles behalve 'de uitzondering'. Er zijn groepen leerlingen die andere proefwerken krijgen dan hun medeleerlingen, andere proefwerklokalen, andere examenvoorwaarden, ze krijgen leerstof-op-maat, examens-op-maat enzovoort. Sommige - heel wat - krijgen medicatie. Soms zie je zo het verschil of ze hun medicatie genomen hebben of niet.
  Ik ben geen arts en geen deskundige op dit vlak maar soms denk ik : wat voor een eenheidsworsten zijn we aan het maken ? Is het zo erg dat het ene kind druk is, het andere minder sociaal vaardig en nog een ander trager leest ? Moeten we er meteen een etiket op plakken en ze in een 'hokje' steken ?
  
  
  
• de leefwereld van de jongere
  Soms maak ik mij ook zorgen om de leefwereld van de jongere. Soms denk ik : er klopt iets niet. Maar dat kan mijn leeftijd zijn. Er klopt iets niet als ik zie hoe ze als (zeer jong toch) een vrijheid en mondigheid hebben die misschien toch boven hun kunnen uitstijgt. Als ik zie over welke financiële middelen ze beschikken - diegene die ik ken, hoe ze hun agenda vrij invullen met allerlei 'jongerenzaken' waarin school echt een bijzaak wordt. Soms denk ik : deze jongeren hebben de vrijheden van een volwassene in een wereld zonder volwassenen. Ik heb in mijn klassen jongeren die hun ouders soms dagen niet zien, of die zelden samen met het gezin eten. Ze trekken hun plan, trekken van hier naar daar met andere jongeren, organiseren zo goed als het kan hun werk. Er zijn leerlingen die soms letterlijk in slaap vallen en toegeven dat ze gewoon veel te laat gaan slapen of leerlingen die mij - het is mij recent nog overkomen - in alle eerlijkheid zeggen dat ze gewoon geen tijd hebben om te studeren. Ze krijgen het niet meer voor elkaar. Omdat ze ook nog dit en dat kunnen en willen. Er is de stress van school - in sommige gevallen toch nog - maar ook de 'stress' van allerlei parascolaire activiteiten gaande van jeugdbeweging over muziekschool, dansles, sport, ... er mag niets gemist worden. 

Het overkomt mij veel dat ik gewoonweg medelijden heb met die jongeren, omdat de druk waarin ze leven niet te onderschatten is. Er is druk van alle kanten, van een cultuur van 'niets mogen missen' en 'presteren'. Maar bovenal is er een druk om te voldoen aan een bepaald beeld van wat een jongere zou moeten zijn. Hun cultuur biedt enorm veel aan maar er is ook ontzettend veel druk.

Ik denk dat geen enkele leeftijdsgroep zoveel druk uitoefent op elkaar dan de tieners. Komt daarbij nog eens de druk van ouders en scholen. Je zou van minder in slaap vallen. 

denken over ...

Heel de wereld is verslaafd aan Facebook - cultuur & media - De Morgen