Intellectuele constipatie

Het thatcherisme staat onverminderd model voor het politieke klimaat waarin we vandaag leven. Harteloze privatiseringen en bezuinigingen, het middenveld de mond gesnoerd, vakbonden bij het grof vuil, het sociale gezicht van Europa helemaal zoek. 

Alsof de tijd heeft stilgestaan.

 Het is intriest dat de huidige politieke klasse in de strijd tegen de economische crisis niets beters kan bedenken dan de kille Thatcher-logica van de jaren tachtig. Niet eens de nuances van sociaal misprijzen en hardvochtigheid. 

Wat een nederlaag, wat een intellectuele constipatie ! 

Hugo Camps in 'De Morgen', 14 janauri 2012

zoete oorlog

In twee winkels heb ik dit al gezien. Dus gewoon, in de 'rayon' suiker en zoetwaren, is een ijverige ziel bezig om een krantenartikel te kleven over Stevia met niets dan slechte kritiek.
Een tijd heb ik gedacht dat dat van de producent van Candarel kwam, dat diegene die de rekken vulde (soms zijn dat toch de mensen van het merk zelf, of vergis ik me ?) een vorm van 'anti-reclame' wilden houden. Maar later zag ik (ik kan me vergissen), dat Candarel zelf Stevia zijn zijn assortement heeft opgenomen. Misschien is het dus wel dat andere merk, waarvan ik niet onmiddellijk zie dat ze stevia hebben opgenomen.

Toch blijf ik het raar vinden, zeker omdat ik het in twee supermarkten gevonden heb. Stel u voor dat een of andere ijverige ziel van de CM nu plots naast de bierbakken hun nieuwe campagnemateriaal over het gevaar van het bierbuikje hangt ?

Ik vind het uiterst verdacht !

De wondere wereld van het www !

Even geleden - zondag - mij geamuseerd met twee schoonheden op het internet. Mindbloom en Pinterest.

Mindbloom is software die simpelweg over je leven gaat. Welke doelstellingen wil je bereiken en hoe ? Wat is je motivatie om iets te doen ? Grafisch heel erg mooi gemaakt vind ik, misschien zelfs té mooi waardoor je ook wat tijd verliest. Check out deze clip die meer zegt dan (mijn) woorden !

Mindbloom Life Game - Tour from Mindbloom on Vimeo.

De uitnodiging voor Pinterest zat ook al even in mijn mailbox, maar mijn account werd vandaag pas geactiveerd. Ook hier weer : geweldige software, een soort Delicious, maar nu met beelden ! 

Soms denk ik : ik wil wat minder voor die computer zitten. Maar hé, er valt hier veel te ontdekken én te beleven ! 

Het eerste boek

Het eerste boek van 2012 is gelezen. Het is een totale toevalstreffer, het gevolg van de bibliotheek die hier helemaal opnieuw werd georganiseerd (volgens SISO) en het bijgevolg ontdekken van nog niet gelezen boeken. Tijdens het herschikken van alle boeken vond ik immers een nieuwjaarscadeautje van ... 2009.

Twee jaar heeft het boek geduldig op mij gewacht, hoog tijd dus ! 

Het autobiografisch boek vertelt het verhaal van Catherine Sanderson die blogt en door haar blog andere mensen ontmoet. Van het een komt het ander en soms weet ze zelf niet meer of ze nu wel nog Catherine is dan wel Petite Anglaise, haar nickname op de blog. Want geef toe, is niet iedere blogger virtueel knapper, socialer, alerter, attenter dan the real thing ? 

Daarnet zag ik dat de blog nog altijd bestaat, maar niet meer echt bijgehouden wordt. Dat je op je blog best niet vertelt dat je dit tijdens je kantooruren doet, heeft ze zelf ervaren, het is maar of je baas je daarom kan ontslaan. 

Geen superboek, maar toch goed geschreven en voor blogsters toch wel aan te raden als zeer ontspannende literatuur. En dat mag er ook soms zijn ! 

Catherine Sanderson, Petite Anglaise 

als ik terug 20 was

Pimkie vroeg aan heel wat vrouwen wat ze zouden doen als ze terug 20 waren. Een mooi filmpje is dit. De 70-jarige dame die gewoon 'a boyfriend' zou willen, deed me glimlachen, liefde en verliefdheid is wat het leven mooi maakt.

Soms mis ik wel dat gevoel van 20 jaar zijn. Dan zie ik mezelf terug in mijn studententijd, omringd door goede vrienden, in een leven dat eigenlijk bijna geheel geleid werd door mijn passies. Want als student mag je je geheel en al overgeven aan wat je boeit, leef je nog eens in een omgeving die dit alles versterkt. De grootste zorg was voor mij toen gewoon slagen en omdat na het eerste jaar al bleek dat dat niet problematisch was, mocht ik me inderdaad vol zelfvertrouwen aan die passie overgeven.

20 jaar en ook het gevoel dat de hele wereld nog open lag. Ik weet dat ik grote idealen had over wat ik zou kunnen doen als werk, dat ik totaal niet honkvast was - waar ik gretig gebruik van maakte door tussen mijn 18 de en 25 ste zowel enkele jaren in Gent, Leuven als Antwerpen te wonen en dat ik in alles "heel mobiel" was.

2 x 20 + ...

Ondertussen ben ik dubbel zou oud en kan ik misschien mijmeren dat ik 'alles ligt open mis', ik waardeer het ondertussen ook dat er een boel grote zaken zijn waar ik mij geen zorgen meer over hoe te maken : of ik wel een (goed) lief zou hebben, of ik voldoende inkomen zou hebben, of de vriendschappen zouden blijven bestaan. Ja, ja, en grotendeels zijn ondertussen de antwoorden op deze vragen.

20 terug, het is een mooie herinnering. Maar of ik echt zou willen teruggaan ?

Al bij al niet denk ik, omdat iedere leeftijd nieuwe perspectieven betekent en de weg gaande misschien 't mooiste is.

Tenslotte heb ik al geleerd dat wat écht telt trouwens toch blijft. De liefde bijvoorbeeld. De vriendschap.

verantwoordelijkheidsbesef bij de bank

Onrechtvaardige structuren veroorzaken nieuwe ongerechtigheid. (...). Maar laten we dichter bij huis blijven, met een actueel voorbeeld : de kwestie van de bonus en het salaris van de manager. Bestuursvoorzitters verlangen topsalarissen, ook nadat ze de onderneming hebben geruïneerd. Bankmanagers incasseerden hun contractueel overeengekomen hoge bonussen, ook toen de economische situatie van het bankbedrijf daar absoluut geen aanleiding toe gaf. Hier dient zich niet alleen de kwestie van matigheid (zelfbeheersing) aan, maar ook die van structurele gerechtigheid : de een verarmt en de ander weet niet war hij zijn geld aan moet uitgeven. Ik ben er in principe tegen dat in dergelijke situaties de staat altijd ingrijpt. We mogen bij banken toch zoiets als verantwoordelijkheidsbesef veronderstellen : dat ze zelf voor toezichthouders zullen zorgen en dat ze zich zullen onderwerpen aan de door hen zelf opgelegde regels. De elite van ons leidinggevend kader geeft een brevet van onvermogen af als ze van buitenaf moet worden beteugeld. 

NOTKER, W. De zeven zuilen van geluk, Averbode 2011

Ik kan daar moedeloos van worden. Dat banken gered worden, daarvan kan ik de noodzaak van begrijpen, al zou het natuurlijk nooit zover mogen komen. Maar toen ik gisteren over de bonussen van Dexia hoorde en dat dit is om het 'goede personeel' te houden, dan kan ik niet anders dan besluiten dat een kleine groep mensen (die van de topbonussen) zeer goed voor zichzelf weet te zorgen en wellicht op die manier dat ze totaal buiten schot blijven wat ze ook doen. Verantwoordelijkheidsbesef hoort blijkbaar niet bij de omschrijving van een (top-)bankjob.

om te onthouden ...

Mindfullness

1. In het  nu zijn

Meer in het nu zijn : dat is mindfullness. Dat betekent niet dat je geen plannen mag maken voor de toekomst; het gaat om de intentie waarmee je met die toekomst bezig bent. Schrijver van het boek ‘De kracht van het nu’ Eckhart Tolle : “opruimen na de afwas, een strategie voor een bedrijf ontwikkelen, een reisje voorbereiden – wat is belangrijker : het proces zelf of het resultaat dat je door dat proces wil bereiken ? Dit moment of een toekomstig moment ?”

Uit : de stilte spreekt, Eckhart Tolle, Ankh – Hermes.

Uit de Flow Special 'Mindfullness doeboek' 2011 

Simpel !

en wie er persé nog tekst bij wil kan dat hier vinden. 

prepensioen jobs in plaats van prepensioen

Door de nieuwe pensioenhervorming ziet de nabije toekomst van sommige collega's er plots heel anders uit. In plaats van nog een jaar, of twee jaar te werken, wordt dat 7 jaar.

Daar heb ik toch wat mee te doen en ook al begrijp ik best dat we met z'n allen langer moeten werken (of liever : mogen, want het is toch het gevolg van een betere gezondheidszorg en een hogere levensverwachting), heb ik best wel met hen te doen. Misschien hadden ze al concrete plannen (een jaar is niet zo ver) of telden ze al een beetje af. Maar goed, die collega's van mij die houden het nog wel even vol.

Bij Barbaramama las ik een uitdagend berichtje dat er zijdelings mee te maken heeft. Niet zozeer met dat 'lange werken' maar : moet ik nog 20 jaar hetzelfde doen ? En misschien heb ook wel heel andere talenten. Zij is een veertig en verpleegster. Afgezien van het feit dat ik mij afvraag of alle jobs sowieso goed uit te oefenen zijn eens de 60 gepasseerd denk ik dat ze gevoelige snaar raakt die wel eens met het pensioendebat te maken heeft.

Het zou wel eens kunnen dat mensen echt wel willen blijven werken maar niet hetzelfde willen doen, dat ze tegen dan uitgebrand zijn, op automatische piloot werken en nog weinig vreugde in hun werk vinden.
Ik heb trouwens niet de indruk dat de meeste mensen die op pensioen willen - en gezond zijn - aan het eind van hun krachten zijn en zich willen terugtrekken uit de maatschappij om enkel en alleen maar een huisje-tuintje leven te leiden. Sommige van mijn gepensioneerde vrienden zijn heel actief in het vrijwilligers werken en ondersteunen onzichtbaar veel mensen. Denk maar aan de voor de hand liggende oma's en opa's in een maatschappij met een tekort aan kinderopvang en drukke ouders met weinig tijd voor hun kinderen. Niet dat ik het 'maar normaal' vindt dat grootouders dit doen. Ik weet niet of ik, nu nog 'in de kinderen' zo gretig ben om 'het nog eens te doen', maar mochten alle grootouders morgen plots 'afhaken', dan zou het land toch een beetje stil liggen denk ik en dat is niet het enige dat ze doen.

Komt de groep mensen voor wie de job te zwaar wordt eens de zestig gepasseerd. Ik besef dat het een heikel onderwerp is, maar mensen in de verzorging, met onregelmatige diensten, die veel moeten tillen, is dat evident ? Kleuterleidsters die ondertussen zelf oma zijn, voor een klas ? Als zoveel jonge leerkrachten in het onderwijs afhaken omwille van de werkdruk en vooral de stress, mag je dan verwachten dat een zestiger géén problemen daar onverschillig voor is ? Zo zijn er vast nog een aantal jobs, ik noem er maar enkele.

een pleidooi voor pre-pensioenbanen

Zou het een oplossing zijn om deze mensen een alternatief te bieden ? Of de jobs die ze uitvoerden, 'zachter' te maken door de werkbelasting te verminderen ? Ik verzin maar wat : dat die postbode van zestig wat minder straten moet bedienen ? Dat die leraar minder uren moet presteren ?
Of zouden er lieden zo creatief kunnen zijn om zoiets te zien als pre-pensioenbanen ? Iets helemaal anders dus, maar toch nodig in de maatschappij en iets waarin een zestiger zich nuttig voelt en niet overvraagd ?

Zo zou ik het best vinden mochten een oudere heer of oudere dame aan het onthaal van de bibliotheek zitten die heel belezen is en tijd heeft. Of misschien kan iemand al zoals leesmoeders hier en daar (het zijn nu wellicht allemaal leesoma's !) kinderen individueel of in kleine groepjes helpen bij het lezen. Of misschien kan ik als leerkracht uit het middelbaar onderwijs, ouders en leerlingen helpen met ADHD, autisme, leren leren. Die nood is ontzettend groot, maar de zorg is zeer klein.

Prepensioenbanen zouden de werkdruk én de frustratie van de actieve beroepsbevolking kunnen drukken. Frustratie en werkdruk omdat zij er de tijd niet voor hebben.

Is dat financieel haalbaar ? Ik heb er geen idee van. Ik weet wel dat ik (nu al !) minder ambitieus ben dan toen ik 25 was en het niet erg zou vinden om als 60er een job te hebben met 'minder prestige' en minder werkdruk. Wie als 60er een (nieuwe) job aanneemt zoekt eerder naar voldoening en zingeving en doenbaarheid. Het hoeft niet ambitieus te zijn, er hoeven geen doorgroeimogelijkheden te zijn en het mag best een plaatsje in de schaduw zijn denk ik.

Maar dat lost natuurljk nog het probleem niet op van Barbaramama : wil ik als veertiger nog 20 jaar dezelfde job doen ? Want die vraag kan zo dreigend zijn dat het gevoel alleen al 'nog 20 jaar van dat' iemand moedeloos doet verlangen naar 'pensioen' ; terwijl hij of zij misschien gewoon iets anders wil.