Slecht, slecht, slecht !

OK, 1 ster is nog teveel, maar anders dacht u misschien dat ik vergeten was het boek raten. Dit was ronduit een slecht boek. Les voor mezelf : er zijn wel meer auteurs met de naam Child en deze Child heeft niets te maken met Lee Child ! Ik heb mij dus laten misleiden. Het genre is immers hetzelfde.
Dit boek is een doorslagje van een slechte B-film, het mag een wonder heten dat iemand dat ooit heeft laten vertalen. Aanvankelijk dacht ik nog dat het bij wijze van grap was, maar nee, het hele boek gaat zo door. Het genre is het aan zichzelf verplicht dat er een moord gebeurt en dat is hier niet anders. Alleen gebeurt dit hier in Afrika (aannemelijk), door een getemde en afgerichte leeuw die daar rondloopt (voel je het B-genre komen ?), wiens manen ook nog eens geverfd zijn. Verder wordt het verhaal alleen maar spectaculairder doordat er ook een vrouw ten tonele wordt gevoerd waarvan men denkt dat ze gek is omdat ze om onduidelijke redenen (die nooit worden verklaard) haar baby overboord heeft gegooid. De vrouw geboren te zijn in de 19de eeuw. Eu, bent u nog mee ? Ik hoopte dat alle stukjes nog ergens bijeen zouden komen, maar nee hoor, zelfs dàt hoeft niet.

Moraal van het verhaal : lees het boek niet. Zelfs niet als u van B-movies houdt. Want ik vrees dat het zelfs in dit genre nog ondermaats is.

Fury

Traditioneel gaan we in Den Haag naar de bioscoop en al even traditioneel kiezen we een Imax-film. Dit jaar was het Fury, een oorlogsdrama met Brad Pitt in de hoofdrol.

Ik heb het niet zo op oorlogsfilms en zeker al niet op Amerikaanse. Maar deze film is toch anders omdat hij zo realistisch is : het gaat om de bemanning van 1 tank. De film situeert zich op het einde van WO II, wanneer de Duitsers al verdreven zijn uit bezet gebied. De tegenstand in Duitsland zelf is echter nog groot.

Het is geen lofzang op de Amerikaanse soldaat, hij wordt geportreteerd als een man van vlees en bloed, die een job te doen heeft ('the best job I ever had', zij het ironisch) en voor wie de taak simpel is : het zijn zij of de Duitsers. You kill them or they kill you.  In deze film is niets geromantiseerd. Geen grote overwinningen of veldslagen, momenten van grote vriendschap maar ook momenten dat ze elkaar behoorlijk op de huid zitten. 

Brad Pitt verdient hier toch een behoorlijke pluim. Hier en daar wordt hij al als oscarnominé genoemd voor deze rol en dat is mijn inziens toch wel verdiend. Hij is duidelijk meer dan een knappe man die charmeren kan. 

"Ideals are peaceful,

history is violent"

Toch even bang geweest

Gisteren was het weer mild en daarom dacht ik nog snel tot het strand te rijden (fiets) om er de zonsondergang te gaan zien. Altijd rustgevend is dat. Ik liep het strand op en keek richting zonsondergang. Ik was er zo goed als alleen, al liepen er verder nog wel mensen langs de vloedlijn. Het was nog niet echt donker, maar lang zou dat niet duren.

In stilte keek ik en zag hoe de zon langzaam in het water zakte. Tot ik een groep mensen om mij heen gewaar werd. Ze stonden achter mij en een paar gingen ook naast mij staan. Het waren bikers. Allemaal gekleed in zwartleren jassen en de meeste kaalgeschoren. Ze leken zo weggelopen uit een groep Hells Angels. Links van mij, rechts van mij. Ze spraken één of ander Scandinavische taal.

Ik geef toe, ik durfde niet roeren. Ik durfde ze niet aankijken. Ik zag het bier in hun hand. Wat zijn de omgangsvormen in deze groep ? Meteen dacht ik : och Kaat, stel je niet aan, kijk gewoon naar die ondergaande zon, tenslotte doen zij hetzelfde. Ik bleef strak kijken en merkte hoe hier en daar een van die stoere mannen z'n mobieltje nam en een foto nam. Uiteindelijk zakte te zon helemaal weg in de zee en eentje van hen hief het glas (hier : flesje) en riep zoiets wat 'proost' moet hebben betekend. De rest stak z'n flesje omhoog en beaamde. 'proost' op de zon !

Ik keerde me om en begroette ze. "Op de zon" zei ik, in het Nederlands, en liep weer richting stadscentrum. Al bij al vond ik het plezant en best grappig, al heb ik toch even geslikt. Nu heb ik spijt dat ik geen foto genomen heb. Van de ondergaande zon natuurlijk.

De durf en het wonder

Een paar weken geleden kregen wij een mailtje. Of we geen zin hadden om naar het buitenverblijf van vrienden te komen. Een heel weekend in de natuur, in een zalig huis. Super !
Er zouden nog mensen zijn, die we niet kenden. Och ja, waarom niet ?

Maar toen we in de auto richting Ardennen reden dachten we : da's wel gedurfd, mensen die elkaar niet kennen bijeen zetten voor een weekend. Wie weet zijn we niet compatibel. Of gaat het van 's morgens tot 's avonds over de nieuwe regering, alle pro's en contra's, met alle hevigheid van dien.

Dus toen we 's avonds arriveerden stelden we ons netjes voor en hoopten op het beste. Aanvankelijk was het aftasten, maar lang duurde dat niet of er werden hele verhalen uitgewisseld en het zat onmiddellijk goed. Echt goed ! Hector bleek trouwens de ideale ijsbreker.

's Morgens arriveerde er nog een koppel. 4 mannen, 4 vrouwen, 2 honden, 5 koppels waren het. We gingen op tocht op zoek naar het werk van een beverfamilie in de buurt en werden verrast door de gigantische dam die ze hadden gemaakt. We kregen, zomaar uitleg één van de biologen ter plaatse. Hij wees ons op zaken die ik nog nooit echt gezien had : vraatsporen van insecten in een boom, en hoe die groter werden naarmate de larve groter werd. Een wereld ging open. Of ook : hoe de bevers hele bomen vellen. Hier, in de Ardennen !

Het was een super gezelschap, dat bovendien ook nog eens schitterend kon koken. De vrouwen nestelden zich in de zetel, de mannen stonden rond het aanrecht. Het leek wel een gastronomisch weekend : Ardens everzwijn, appels in de oven.

Je moet maar durven : mensen bij elkaar zetten en zien wat dat geeft. Warmte gaf het, bovenal warmte, en zalige herinneringen.



Dankjewel !

Zijn die ouders dan schizofreen ?

Deze week was er het eerste "rapport"-oudercontact van het schooljaar. Veel nieuwe gezichten, het was nog een beetje aftasten wie wie was, zowel langs de kant van de ouders als van de kant van de leraren.

Ik vind zo'n oudercontacten, voor zover het geen marathon is van 3 uur na een lesdag, best interessant. Men zal het niet gauw denken, maar door de ouders leer je de leerling kennen. Dan vallen sommige stukjes van de puzzel in elkaar. Omgekeerd geldt ook, ouders "zien" hun kind door de bril van een leraar, en vooral als een kind dat functioneert met nog zo'n dikke 20 leeftijdsgenoten, dag in, dag uit, in ons geval van 8.15 tot 16.10 u.

Ik vind zo'n oudercontacten niet alleen verhelderend maar ook verwarmend. Ja, ik krijg waardering. Samen met mijn collega's zoeken wij de beste weg voor een kind en tegenwoordig zijn dat heel wat zorgkinderen, kinderen met allerlei "labels" als autisme, ADHD, dyspraxie, dyscalculie, dyslexie, hypersensitiviteit en zo voort. En zelfs binnen die groepen zijn er grote verschillen. Ieder kind heeft nog eens zijn eigen karakter en eigen noden. Dat maakt het juist ook zo boeiend.

Afgaand op mijn evaring van meer dan een half leven in het onderwijs durf ik zeggen : dat gaat wel goed, ouders en school. Uitzonderingen daar gelaten. De waardering is er wel, voor zover natuurlijk ouders naar het oudercontact komen of via digitale weg contact opnemen met de school.

Dan denk ik : hé, het onderwijs mag er best zijn. Dit is echt wel zinvol ! We doen ons best en dat wordt gewaardeerd !

Maar andere dagen, wanneer er weerom bericht wordt over het onderwijs in de krant, dan lijkt de waardering voor 'het onderwijs', 'de leraars' ver weg. Dan zijn er bakken kritiek. Op sociale media is het soms leraarbashing. Over de vermeende weinige uren die we moeten werken, over de vele vakanties. Dan heeft iedereen plots een mening over het onderwijs en die is dikwijls alles behalve mals. Het onderwijs moet dit en het onderwijs moet dat, het onderwijs schiet hier tekort en daar.  Weinig goeds valt er te lezen.

Die ouders die wij zien op onze oudercontacten, zijn die dan een beetje schizofreen ? Zo van 'Jullie zijn wel goeie leraars, maar in het algemeen zijn leraars lui' Of denken die ouders dan 'Op jullie school zal het niveau wel oké zijn, maar we hebben onze twijfels bij andere scholen ?". 

Ik heb ooit eens het plan opgevat om alles bij te houden wat in de media gepubliceerd wordt over het onderwijs. Het is zelden, zeer zelden positief.

En toch zag ik deze week zeer tevreden ouders. Had ik fijne gesprekken, hebben we voor sommige leerlingen strategieën op maat bedacht waardoor het leer- en groeiproces beter wordt.
Dus dankjewel ouders. En ja, die media, ik weet niet wie er achter zit. Ook niet op al die zeer negatieve reacties op de sociale media. Mensen zonder kinderen ? Ik kan mij alvast niet voorstellen dat onze school uitzonderlijk zou zijn en dat alleen bij ons de ouders tevreden zouden zijn.

Maar het hakt er dus wel in hoor - als een hele beroepsgroep keer op keer negatief in het daglicht komt, waarvan ik mij dan nog afvraag, gebaseerd op wat ?

Dus nog eens : dankjewel aan de ouders die ik deze week zag. Ik vond jullie fantastisch. Eerlijk waar.

*De foto's zijn van onze school. Ik ben er best fier op !

De leesclub (vol vrouwen)

Lang geleden, toen het zomervakantie was en de zon mild was, zat ik onder een boom en maakte lijstjes. Lijstjes over dingen die ik nog wou doen. Lijstjes over wat ik in mijn leven wou veranderen. Lijstjes met lijstjes die ik wou maken. Vakantie is bezinningstijd.

Hoe dan ook, op een van die lijstjes stond "Leesgroep zoeken" en na een paar mailtjes heen en weer was ik lid van een leesgroep, zij het dat die dan wel maar 2 keer per jaar samenkomt, waar ik trouwens best kan mee leven.

Gisteren was het zover, en goed dat het al van in juli in mijn agenda stond en ik mij officieel had aangemeld, of het was alweer van 'te druk', 'te weinig tijd'.

Het te lezen boek was "De Witte Veer" van John Boyne, ook al bekend van De jongen met de gestreepte pyama. Toen het boek mij 'opgegeven' werd, dacht ik 'lap, weer eentje die wil meevaren op de (soms commerciële) stroom van de Eerste Wereldoorlog. En ik had al het fantastische Post voor mevrouw Bromley gelezen (Brijs), zou Boyne nog iets beters kunnen ?

Ha, ik werd waarlijk verrast ! Het boek leest als een vaart, is goed geschreven en zit geweldig goed in elkaar. Het vertelt het verhaal van een jongen (Will) die zich aanmeldt te gaan vechten in Frankrijk. Het boek vertelt inderdaad over het leven in de loopgraven en de zinloosheid van de oorlog, maar eigenlijk gaat het boek over de relaties tussen die jonge mannen in de loopgraven. De hele werkelijkheid om hen heen, die hele oorlog, definieert ook hun omgaan met elkaar. Het boek gaat over vriendschap en verraad, over moed en lafheid.

De eerste vraag die ons werd gesteld - behalve een algemene indruk over het boek - was : wie was laf ? Wie was moedig ? En dat leidde tussen ons vrouwen, al meteen tot lange gesprekken. De lijn tussen moed en lafheid is dikwijls zeer dun.

Vrouwen, las u, jaja, ik zat daar te midden mij onbekende vrouwen en het werd weer eens bewezen : vrouwen hebben niet veel nodig om onmiddellijk tot serieuze gesprekken te komen ! Via het boek leerde ik ze kennen. Over hun eigen verleden, over hun (groot-)vaders in de oorlog, over hun denken over de actuele oorlogen. Maar ook over hun liefde voor het boek. Voor lezen.

15 vrouwen (ik heb ze niet geteld) betekent ook 15 paar verschillende ogen die een boek zien. Ongelooflijk wat sommige mensen gelezen en gezien hebben en waar ik zo over heen gelezen heb. Ja, je zou een boek meermaals moeten lezen, maar wie doet dat ? En dan 'de favoriete zinnen', hoe ze daar, gesproken, schitterden als kleine diamantjes tussen al die andere regels door. Puur genieten was dat.

En die vrouwen ja, die kunnen er wat van !

---
"Mijn" leesclub bleek een onderdeel te zijn van Femma

Is dit alles ?

Ik heb de lichte neiging tot werkverslaving. Ik zie en denk. Ik zie en bedenk : dit en dat kan nog beter en dit en dat zouden 'we' nog moeten doen. Dat leidt wel eens tot veel drukte in mijn hoofd, teveel.

Ik werk graag. Heel graag zelfs. Ik vind het geweldig dat er dingen in beweging komen, dat de trein loopt, dat iedereen mee is, hup naar het doel, op kruissnelheid en laten we meteen als doelstelling hebben om die kruissnelheid langzaam maar zeker op te drijven. We zijn toch niet voor traag ?

Tussendoor probeer ik technieken van timemanagement (liefst 4de generatie) te gebruiken en mijn werk zo goed mogelijk te organiseren. En ja, er gaat heel wat door mijn handen en door mijn hoofd. Ik passeer vele stations en de trein rijdt hard. Nu en dan kijk ik zelfs heel tevreden terug. Maar nog meer kijk ik terug en denk (het evaluatieprincipe in gedachten) : wat kon beter ?

Mijn avonden worden korter omdat mijn werken langer wordt. Mijn weekends worden korter. Want het werk dat 'lonkt', lonkt als een verleider soms,  'dat heb je weer goed gedaan', 'kijk eens wat een schoon rapport daar ligt' en 'Yes, de deadline weer schoon gehaald'. Een mens zou er wel eens verslaafd aan kunnen worden. 's Avonds zien dat de lijst die je afvinkt niet geheel 'weg' is maar toch behoorlijk gekrompen. Geheel af zou betekenen dat de verleiding weg is, de relatie af, zorg dus nooit dat je lijst af is, wat ga je anders doen ?

Soms kraakt mijn rug. De nachten die ik slecht slaap zijn groot in getal. Maar daartegenover staat dat ik nu ook al 's nachts kan denken en verwerken. Dat ik 's nachts wakker kan worden en denken 'hé, ZO moeten we dat doen'. Of ik pak mijn tablet en stuur toch nog een mailtje. Midden in de nacht. Het is soms een beetje creepy.

Sommige mensen waarschuwen me. Dat ik het alleen nog maar over mijn werk heb. Dat altijd gestresseerd ben. Dat ik altijd in termen van tijd denk. Dat ik zo weinig rustig ben. Heel energiek, maar met de dwingendheid van 'dat moet hier vooruit gaan, we gaan hier geen tijd verliezen'. Ik doe het met de glimlach. Zeer bewust trouwens, want met positieve energie krijg je (ook van anderen) meer gedaan dan met gezaag en een vermoeid gezicht. Zeg nooit (!) dat je moe bent ! Zeg nooit (!) dat je geen tijd hebt. Er is altijd tijd. Er kan altijd beknabbeld worden.

Ben ik samengevallen met mijn werk ? Kan ik er geen afstand meer van nemen ?

Heel soms overvalt mij de pijnlijke vraag naar de zinvolheid van dit alles. Dan lijk ik in een midlifecrisis terecht zijn gekomen met de vraag 'Is dit alles ?'. Werken en dan doodmoe zijn.

Ik zit op de trein en lijk geen weet te hebben van het landschap waarin ik vertoef. Een vriend van mij is levensbedreigend ziek. Zijn tijd is beperkt. Ik bezoek hem. Soms. Veel te weinig. Dat weet ik. Maar ik zit op die trein. Er zijn oude familieleden, die weinig bezoek krijgen, worstelen met dementie. Ik bezoek hen. Veel te weinig. Dat weet ik. Maar ik zit op de trein. Er zijn vrienden, er zijn kinderen, er zijn vrienden van me met verdriet. Ik moet hen bezoeken. Tijd voor hen maken. Ik weet het. Maar ik zit op de trein en die gaat hard.

Afstappen lijkt zo moeilijk en ik weet niet eens waarheen de trein mij leidt, zij het dat hij moet rijden, hard en efficient. Ik zit vast aan mijn werk.

Hoe lang blijf je weduwe ?

Het gebeurde tijdens een gesprek met een niet zo bekend iemand. Ik zei : o, daar was ik toen met mijn man ! 
Hoezo ? zei die ander, "In 1998 was je toch nog helemaal niet getrouwd ?".

Oeps.
Die andere zag dat ik aarzelde, slikte en niet onmiddellijk iets te zeggen had.
- O, sorry, ik wist niet dat je gescheiden was. 
-  Nee, dat ben ik ook niet. Mijn eerste man is overleden. 

En lap, ik kom mezelf wel vervloeken dat ik die onnozele zin 'ooit met mijn man daar geweest' uitgesproken had. Dit gesprek ging over vervlogen tijden van De Vooruit, niet eens diepgaand.

Toen haalde ik in mijn herinneringen "het bandje" naar boven :  "11 maand getrouwd, onverwacht overlijden, onduidelijke doodsoorzaak en o, maar nu gaat alles prima ! "

Ik merk dat ik het bandje steeds korter maak en met de dreigende ondertoon "Durf mij niet om meer te vragen", alsof iemand dat ooit doet, want als het al gebeurt is het zo onverwacht dat die andere meestal het liefst snel over iets anders praat, of liever nog, zich uit de voeten maakt.

Mijn hele leefwereld is veranderd. Lag mijn zwaartepunt vroeger in West-Vlaanderen, het ligt nu in Vlaams-Brabant. Ik heb de meeste vrienden van toen geruild. Want zij trouwden en kregen kinderen en ik voelde me als een zwarte fee die ongeluk kon brengen. Bovendien wist ik mezelf geen houding te geven. Wat moet je als 24-jarige weduwe ?

Ik herinner me nog een weduwengroep waar ik uit pure wanhoop naartoe ging. De jongste was 48. Net dubbel zo oud en alle anderen waren een stuk ouder. Zij hadden een gezinsleven achter de rug, kinderen en kleinkinderen en al bedoelden ze het nog zo goed, ze zeiden met dat ik 'tenminste nog alle kansen had op een nieuw leven'.

Dit is wat ik deed : ik maakte een nieuw leven. Op nieuwe plaatsen, met een nieuw werk, kortom, waar niets mij zou herinneren aan dat oude leven.

Ja, ik kreeg dus dat nieuwe leven, natuurlijk !  Het zou sowieso nooit worden als voorheen. En uiteindelijk ben ik opnieuw getrouwd, wat mij een prima excuus gaf om het woord "weduwe" nooit meer te gebruiken. Burgelijke stand : Gehuwd ! Weggeveegd dat label van zieligheid en groot verdriet.

Soms zeggen mensen me, als ze me zien, dat het allemaal goedgekomen is. Ze zien mijn lieve echtgenoot - die geen enkele band heeft met mijn 'vorige leven' - en hoe er aan niets te zien is dat er ooit een ander leven geweest is.

Weinig mensen lijken het zich nog te herinneren. Ik heb dan ook nog met zeer weinig mensen uit die tijd contact. Het leven gaat verder en dat is goed.

Maar soms vraag ik het mij af : hoe lang blijf je weduwe ? en ik vrees, dat dat altijd zo zal zijn. Hoe groot mijn pogingen ook zijn om alles te vergeten. Hij is letterlijk begraven. Alleen wie overleeft weet dat het nooit over is. Maar niemand spreekt er nog over, het is een zwijgzaam clubje.