Van Blogger naar Wordpress

De wereld van Kaat is verhuisd naar www.dewereldvankaat.be

Deze site wordt automatisch doorverwezen binnen 2 seconden. 

Hello there

Wijsheid van Krznaric, De Wonderbox

All the light we cannot see

Soms mispak je aan een boek, louter en alleen omdat iedereen er zo lovend over lijkt en omdat het zelfs dikke prijzen heeft gewonnen. 

All the light we cannot see, van Antony Doerr was er zo eentje. Ondanks alle lofprijzingen kon ik maar niet in het verhaal komen. Missschien komt het omdat het het zoveelste oorlogsverhaal was - er zijn limieten ! - maar waarschijnlijk ook omdat de auteur het nodeloos ingewikkeld maakte. 

Er zijn drie verhaallijnen, dit van de jonge Duitse Werner, die ingelijfd wordt als radiotechnicus bij het Duitse leger, dit van Marie Laure, een jong blind Frans meisje dat met haar vader uit Parijs vlucht omwille van de oorlog. En tenslotte het verhaal van Sergeant Major Reinhold von Rumpel, een zieke Duitser op zoek naar een diamant die de bezitter het eeuwige leven zou schenken. 

Hier en daar zijn nog uitstapjes naar andere verhalen (de vriendschap tussen Werner en Frederick), de relatie tussen Werner en zijn zus Jutta , maar die zijn nergens uitgediept. Het zijn uitstapjes die geen echt doel hebben. 

Om het nog ingewikkelder te maken zijn die verhaallijnen niet chronologisch. Bij ieder hoofdstuk moet je dus ook even zien of we nu nog voor de oorlog, dan wel middenin de oorlog zitten of in de eindfase waar Duitsland zich moet terugtrekken. 

Met meer dan 500 bladzijden te gaan was het dus een kwestie van volhouden. Ik dacht : misschien komt het nog, maar het werd alleen maar vreemder. 

Smaken verschillen, da's duidelijk ! 

Anthony Doerr, All the Light we cannot see, 2014 (?), 531 pagina's
Vertaald in het Nederlands onder de titel : Als je het licht niet kan zien. 
Ik heb zelf de Kindle-editie gelezen. 

De lente hou je ook niet tegen

Toen ik zondag mijn duurloopje liep kon mijn geluk niet op. In korte broek ! In T-shirt ! En heimelijk genieten van de eerste katjes aan de bomen, voelen dat het toch gaat gebeuren : lente ! 

Van het werk thuiskomen en merken : hé, er is nog altijd daglicht ! Turen naar de tuinmeubels en denken 'zou ik ?'. 

De lente is vol belofte. 

Laat ons 's avonds aub gerust

De meeste secundaire scholen in Vlaanderen - althans dat denk ik - beschikken tegenwoordig over een digitaal platform. In veel scholen is dat Smartschool, maar de werking van al die platformen is wellicht overal een beetje hetzelfde.

De scholierenkoepel waarschuwde terecht voor een te intens gebruik hiervan. Laat ons 's avonds aub gerust, was hun stelling en ik kan ze volledig begrijpen.

Omgekeerd - van de kant van de leraar dus - is het net hetzelfde. Leerlingen blijven 's avonds en in het weekend doorvragen. Vragen die niet gesteld zijn in de les komen netjes in mijn berichtenbox terecht. Excuses en hele uitleggen waarom de taak niet zal afgeleverd worden. " Ik had u toch gemaild" zeggen (sommige) leerlingen dan. Of : "U heeft geen antwoord gemaild op mijn vraag, dus ik kan de toets niet maken". 

Het werkt langs beide kanten. Niet enkel tussen leerlingen en leerkrachten trouwens, maar ook tussen collega's. Het werk gaat gewoon door : 's avonds, in het weekend, je moet veel ruggegraat hebben om niet te antwoorden op (werk-)vragen die in een pre-digitaal tijdperk tijdens de werkuren en op de werkvloer zouden worden gesteld.

Ik ben geen voorstander van Smartschool voor leerlingen. Leerlingen zitten al 7 uur op school.
Meer dan genoeg. Als ze ons zoeken weten ze ons wel te vinden. En wij hen.

Lopen tussen de beesten !

 

Voor dit weekend stond er een training van 12 km op het programma. Het hele weekend stond echter in het teken van 'hard werken' en gisteren had ik dan ook taak na taak afgevinkt, kwestie dat het een beetje vooruit zou gaan.

Ondanks het feit dat het een duurloop was (zonder stress voor snelheid !), had ik toch de indruk dat ook dit een taak was die ik moest 'afwerken'. Tot ik mij de Zoorun in Lommel herinnerde : vrij aanvangsuur en lopen tussen de dieren ! Die 'loop' zag er al heel wat aantrekkelijker uit ! Deze morgen vertrok ik dan ook richting dierentuin Lommel. 

Uit niets bleek dat het pas de eerste keer was dat ze de loop organiseerden. Er waren parkingwachters en van ver stond de weg naar de ZooRun aangegeven. De inschrijvingen verliepen vlot en er was een bagagedepot voorzien. Geen startnummers maar een gekleurd armbandje naargelang je afstand, 5, 10 of 15 kilometer en nee, géén rondjes. 

De informatie die op de website stond was heel correct, ik liep grotendeels op onverharde grond (60 %) en single track (10 %) en maar een beetje (10%) op verharde weg. Voor mij leek het bij tijden meer op een veld- of trailrun dan wel een gewone loop. Bij tijden zakte ik tot boven mijn enkels weg in de modder, maar dat kon de pret niet derven. 

 Door de 'vrije start' was dit voor mij een prima oefening om mij 'af te schermen' van medelopers. Tijdens gewone wedstrijden brengen ze mij in de war, ik wil precies altijd ergens aan hangen of inhalen terwijl het toch belangrijk is dat ik mijn eigen tempo loop en niet bijna doodval de laatste kilometers. De vrije start zorgde er ook voor dat er nooit echt veel volk tegelijk liep, want er was best veel volk komen opdagen, meer dan voorzien denk ik - er waren toch geen goodybags meer op het einde en ik had er héél veel zien staan ! 

Het laatste stuk had ik het lastig. We gingen over de 10 km (dus geen exacte afstand) en de paar bruggen en het manoevreren in modder begonnen hun tol te eisen.  Die laatste kilometer liep ik tussen de leeuwen en zag ik nog zijdelings een panter naar mij kijken alsof ik een happige brok was en dat deed me toch nog die laatste kilometer volhouden om niet te stappen. Dat was even wel verleidelijk, zeker toen de apen show gaven en er vele gewone bezoekers gewoon op de weg stonden. 

Deze loop heeft mijn weekend toch nog goed gemaakt. Ik vind de formule super en ik hoop dat ze het volgend jaar opnieuw zullen doen, al besef ik dat ze maar een beperkt aantal lopers zullen aankunnen, vooral voor het stuk dat door de zoo gaat. 

Prestatiegewijs ben ik content, want ondanks het feit dat de loop zwaar was (door de ondergrond, de bruggen, de vele draaien en hoeken) heb ik dezelfde gemiddelde snelheid gehaald als voorgaande duurloop en dat terwijl er hier en daar stukjes waren waar je verplicht was om te stappen wilde je niet in een modderbad terecht komen. Hier zit een contente loper !

Deze blog staat ook op mijn sportblog.