Eerste afspraakje in Bali

Zaterdag postte ik een berichtje via internet of er mensen geïnteresseerd waren om met mij een auto met chauffeur op Bali te huren. Dat zou enerzijds de kost drukken, en mij anderzijds toch een veiliger gevoel geven. Een hele dag op stap met dezelfde chauffeur in the middle of nowhere zag ik niet echt zitten.

Gisteren (zondag) kreeg ik al bericht van 4 Nederlanders die twee dagen later dan ik in Bali aankwamen en best met mij wilden samenreizen. Als bonus vertelden ze mij dat 3 van hen de taal goed machtig waren en ze flink konden onderhandelen.

Mailtjes werden heen en weer gestuurd en ondertussen heb ik een adres waar ik zaterdag om 11 uur (niet ver van Nusa Dusa) in Bali verwacht word.

Vandaag niet veel meer gedaan dan de typische vakantie-aankopen : nog wat medicatie (Touristil, ontsmettingsmiddel), T-shirts, een bijkomende geheugenkaart voor in mijn digitaal toestel en voor de rest van de dag alleen maar lichtjes zenuwachtig geworden.

L'je ziet het allemaal aan en is er heel gerust in. "Het wordt een onvergetelijke reis", moedigt hij mij aan.

Een sms-je vanuit Indonesië naar België kost 30 cent en internetcafé's zijn er in overvloed. Het contact met het vaderland zal dus nooit echt ver weg zijn.

bijten

Deze morgen om 6 uur opgestaan. Op een zondag. Bij het begin van de vakantie.
Pure gulzigheid is het, alsof ik bang ben een minuut vakantie te missen. Bijten en verslinden die vakantie !

... zal nog veel moeten leren.
Afkicken van 'zoveel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd'.

9 weeks

9 weken vakantie ! NEGEN WEKEN !
De fuifmuziek blijft hier klinken en ik blijf swingen !

't kan niet meer op !

Laat de vrienden en Summerparty's maar komen !
Let's dance, let's party. Let's come together !

Lang leve L'je !

Back online thuis !

Joehoe !
Blogger heeft moeite met afbeeldingen, snik !

kampvuur

Het was een bijzonder korte nacht gisteren. Rond tien uur werd een grootse kampvuur aangestoken als viering van het eind van het werkjaar. Nou ja, vieren, we waren behoorlijk uitgeput.
Op eigenaardige manier werden we er ook allemaal stil van. De marsmellows werden op stokjes geprikt en bij het vuur gezet.

Maar om middernacht was er genoeg gemijmerd, de fuif kon beginnen. Wat een geluk dat ons werk beschikt over een volledig ingerichte ruimte met surround system. Waar normaal doffe conferenties doorgaan, werd nu gedanst en gezongen. You better think !

Midden in de nacht ontdekte ik ook dat ik geen internetverbinding had, ook deze morgen niet. Dit blogje is dus geschreven vanop het werk. Ik hoop dat het euvel gauw verholpen is en ik ook thuis op internet kan, want morgen (zondag) sluit de deur hier heel kordaat !

Rond drie uur lag ik in mijn bed, behoorlijk vroeg was dat, maar ik was - net als mijn andere collega's - in de wetenschap dat de volgende werkdag (zelfs op zaterdag) om 8.30 begon en de zaal ook liefst voor dat uur moest opgeruimd worden.
Ik was hier iets voor acht, en opnieuw schalden de boxen luid. Collega's waren swingend aan het kuisen, zongen met de stofzuigerslang als micro, veegden ritmisch het stof en het vuil van de vloer.

De fuif leek nog altijd niet voorbij.

een taal voor de liefde

Ik las bij rigoureus een ware liefdesverklaring voor zijn vriendin.

Van zoiets sta ik dus te kijken. Want ik vind nooit de woorden en zou ieder woord al weer willen corrigeren door een ander.

Taalarm voel ik mij anders niet.
Is het gewoon verlegenheid ?

Feel good at work

Er wordt bij ons op het werk nogal wat gedaan om onszelf (?) op te peppen.
Mijn dag ziet er als volgt uit

• een uurtje administratief werk


• receptie met humorvolle presentaties over de gevierde collega's


• speeches


• presentatie over alle collega's : grappig en humoristisch


• barbecue


• koffietafel met aardbeientaart


• samen sporten


• pauze + inkopen fuif


• broodjesmaaltijd


• avond : fuif

En ja, ik word betaald voor deze dag, net als alle andere collega's hier.
Of dat verantwoord is ?

Reken maar, want de gepensioneerden van dienst pinkten niet enkel een traantje weg omwille van eventueel loonsverlies. Ik wens het iedereen toe trouwens : een werk met waar je je thuisvoelt met veel, heel veel vrijheid en groeimogelijkheden...

Dik geluk heb ik !

oeremoties


Veel oeremoties de laatste dagen. Intens leven en bovenal voelen hoe dat leven mij goed vast heeft en ik sterk verbonden ben met anderen.

Wie in Leuven woont en wat binding heeft met de universiteit vindt na veel zoeken wel altijd een specialist ter zake. Zo dacht ik plots op M., die geneeskunde gestudeerd had en zich later gespecialiseerd heeft in palliatieve zorgen. Ik ken hem al van zijn studententijd, maar later zijn onze wegen uiteen gegaan, op een paar toevallige ontmoetingen per jaar na.

Hoe dan ook, aan hem zou ik mijn verhaal over D. kwijt kunnen. Ik mailde hem en kreeg een mooie en wijze mail terug. Ik kon maar niet begrijpen dat D. zo vaag was over zijn ziekte en zo weinig aan ons wou vertellen en totaal niets deed.
M. leerde mij dat ontkenning een functie heeft en het niet zonder gevaar is om D. onder druk te zetten.

Hij begreep onze machteloosheid ook en schreef dat het belangrijk was om te onderkennen wat onze en wat zijn verlangens waren om het authentiek te laten. Dat laatste begrijp ik ten volle maar ik heb er ook problemen mee. Wij willen dat hij verder leeft, en zich laat verzorgen. Wat als hij dat niet wil ?

Op hetzelfde moment dat wij onze zorgen bijna niet meer aankonden is D. opgenomen in het ziekenhuis, met tekenen van ondervoeding. Het is een geruststelling, omdat we nu weten dat hij in goede handen is en er misschien kleine stapjes in behandeling kunnen gezet worden.

Stap voor stap. We raken er wel.

Ook mailtje van T. gekregen. Hij telt het gelukkig goed in Cape Town.

Het leven zorgt altijd voor zichzelf

Net zoals ik moeilijk schrijven kan over de levensbedreigende ziekte van D., kan ik al evenmin goed schrijven over gisteren.

Terwijl de dood waadt bij D. groette het leven mij gisteren in al zijn tederheid en lieflijkheid. L'je was hier : synoniem voor warmte, aandacht, gezellige babbelen, genieten van het feit dat we tijd zat hadden.
Groot contrast dus. En al even woordenloos.
Of ik moet het zingen met Lou Reed :

Just a perfect day,
Drink Sangria in the park,
And then later, when it gets dark,
We go home.
Just a perfect day,
Feed animals in the zoo
Then later, a movie, too,
And then home.

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

De sfeer was dezelfde : doodgewone dingen samen doen, gewoon genieten en merken dat in het doodgewone het leven zich van z'n beste kant toont.

Geen blogger gisteren

Blogger lag er gisteren behoorlijk lang uit ...

Update Bali

De dood waadt

Gisteren, rond middernacht, kreeg ik nog bezoek van F. Een aarzelende klop op de deur, maar omdat ik in alle stilte achter dit kameraadje zat had ik het toch gehoord.
"Ik kom van D.", zei ze, "Het gaat er niet goed mee, hij zei dat iedereen het toch moet door hebben dat hij dood aan het gaan is."

D. is al een tijdlang ziek en ondanks de vele onderzoeken in het universitair ziekenhuis is er geen enkele vooruitgang. Week na week zien we hem vermageren, verschraalt zijn huid. Vroeger kon hij nog rechtzitten, nu lukt dat ook niet meer. Hij vergaat van de pijn terwijl zijn lichaam niets meer verdraagt aan medicatie en voeding.

Van het ziekenhuis horen we weinig tot niets. Nooit de naam van een ziekte, nooit concrete informatie, nooit hoop.
We zien hem alleen onder onze ogen stilletjesaan verdwijnen.

F. suggereerde dat D. misschien wel medische behandeling weigert.
Allemaal zitten we vol vragen. Kan de vreselijke pijn niet behandeld worden ? Kan hij geen voeding krijgen met een infuus ? Hoe is het mogelijk dat de ziekte niet benoemd wordt ? Kan hij - als er fysiek niets meer aan te doen is - tenminste niet begeleid worden voor pijnbestrijding en psychische ondersteuning ?
Mogen wij naar de dokter gaan als hij het opgeeft ? Mogen wij ons 'moeien' in het verloop van de behandeling en de ziekte ?

"We kunnen hem toch niet laten doodgaan", zuchtte ik.

Wat kunnen we doen ?

België - Nederland - Zuid-Afrika


Vakantiedagen en het hoofd vol. Van West-Vlaanderen richting Geel en vervolgens Nederland om naar handelaarsbeurzen te gaan. De wereld van de 'commerce' is mij van kindsbeen ingelepeld maar ik ben er zelf nooit in gestapt. De grote bedragen waarmee gekocht en verkocht wordt zouden mij waarschijnlijk gek maken. Het heeft geen vergelijk met het geld dat hier rolt, maar ik heb dan ook niets te verkopen.

Hoe behandelt een groothandelaar zijn klanten ? In België werden we getrakteerd op een barbecue na het zien van de beurs en het optekenen van lange bestellingen, in Nederland kwamen ze om 15 uur (sic !) langs met vleeskroketten, niet als middagmaal - want dat was daar ook al lang voorbij - maar als 'tussendoortje'. Ik zie het in België nog niet gauw te gebeuren, laat staan dat je in Engeland op het tijdstip van High Tea zo'n drol voor je neus krijgt.
Ik vond het maar niets.

T. is vandaag naar Zuid-Afrika vertrokken, rustiger dan enige dagen geleden, minder angstig ook, blijkbaar hadden mensen hebben toch kunnen geruststellen. Als reizigster in verschillende continenten durfde ik zijn angst gegrond noemen : alleen naar Zuid-Afrika met als doel onderzoek in de townships is nog iets anders dan alleen naar Thailand of Bali trekken.

Ik wens hem een goede reis, alleen heel erg jammer dat hij pas terug zal zijn als ik net vertrokken ben.
Ik zal hem verdorie nog missen ook.

West-Vlaanderen

Ik mag dan al meer dan tien jaar West-Vlaanderen verlaten hebben, meestal kom ik er toch terug uit pure heimwee.
Zussen en broers hebben er hun stek en sommige zaken zijn in West-Vlaanderen - wellicht totaal subjectief gekleurd ! - nu eenmaal veel beter dan in Leuven.


In een digitaal tijdperk zou je denken dat het reizen om administratieve redenen een gegeven uit de oertijd is, maar niet zo in België, want om de zoveel tijd moet ik toch nog een officiële instantie passeren om allerlei paperassen in orde te maken.

Wanneer ik argumenteer dat ik alle gegevens al via e-mail heb doorgestuurd kijkt de ambtenaar mij vragend aan en zucht dan richting computer. Ik zie een grijs scherm met een foutmelding, verder niets.
Email, .... tja, zucht de man in kwestie. Als we dat nu eens zouden kunnen automatiseren... zodanig dat u een bewijsje hebt van uw mail. Zoiets in de zin van : "we hebben uw mail gekregen" of een automatisch antwoord als we gesloten zijn, maar dat kan de computer nog niet...

Moe en gefrustreerd om een weerom zinloze administratieve reis zeg ik : uw werkt met Windows en hoogstwaarschijnlijk met Outlook, zo'n automatische antwoorden zijn in een wip geregeld.

De man keek mij aan alsof ik van Mars kwam.
... maar ik kwam van Leuven ...

Ik zal maar niet denken dat het aan West-Vlaanderen ligt.

Gelukkig zijn is een keuze



Gisteren : een dag van onvoorziene maar leuke ontmoetingen. K. kwam langs met het nieuws dat hij ontslagen was. Een volledig departement had er moeten aan geloven. Een slechte periode, meende hij, want straks moet hij concurreren met al die pas afgestudeerden. K. voelt zich al een tijdlang niet meer goed in zijn vel, noch in het leven dat hij leidt. Zo'n ontslag kon wel eens de uitdaging zijn om een nieuwe weg in te slaan, om te kiezen voor geluk.
Toch zag ik weining enthousiasme toen ik deze gedachte uitte.
Hij blijft waar hij is, bij wie hij is, bij het leven dat hij leidt. Ook al is hij al jaren ongelukkig.
Het zijn dingen die ik moeilijk begrijpen kan. Mobiliteit in alle mogelijke interpretaties is zowat de grond waarop ik leef. Vastzitten lijkt mij het meest verschrikkelijke, zeker als je vastzit in een leven dat je niet zint.

Later op de dag kwam ik een andere vriend K. tegen die ik al maanden niet meer gezien had. Hij vertelde mij over enkele drastische veranderingen in zijn leven. Iemand uit zijn naaste omgeving was gestorven en dit had hem tot volgend besef gebracht : als ik bepaalde dingen in mijn leven wil heeft het geen zin om te zeggen dat ik ze 'ooit' wil doen of 'als er tijd is'. Ik moet ze nu doen.
Dat besef en die daadkracht had hem geen windeieren gebracht, hij stond achter zijn keuzes, zei hij, en was gelukkig dat hij de waagsprong gedurfd had.

Twee vrienden en tweemaal mensen die geconfronteerd werden met een ingrijpende gebeurtenis. Voor de één het startsein van een nieuw en kwalitatief beter leven, voor de ander de bevestiging van zoveel pech in het leven.

Geluk is dikwijls ook een keuze.

gezocht : hersenen

Ik geef toe, het is op het genânte af, maar een week nadat het zo warm werd, ondervond ik het voor het eerst : die hersentjes werkten op een veel trager tempo dan normaal.

Gelukkig heb ik nu vele vrije dagen en hoeft de intellectuele inspanning niet zo nodig, maar toch, ik vraag mij af : waar zijn mijn hersenen gebleven ?

Of komt het juist door de vakantiedagen, de afwezigheid van stress en is stress juist mijn voedingsbron om snel na te denken ?
Het lijkt alsof alles onder mijn hersenpan gesmolten is en er maar hier en daar een beetje overblijft.

Gelukkig gaat mijn huidige lectuur enkel over chocola en niet (meer) over de zoveelste discussie over de (nieuwe) genocidewet.

... Maar gerust ben ik er niet in...

waarom vrouwen chocola nodig hebben
part I

Gisterenavond zalig genoten van "chocolate". Ik kreeg een heel andere Juliette Binoche te zien dan in Bleu of Damage, maar toch viel het mij op dat Binoche het vooral moet hebben van haar soberheid. Ze zegt en doet nooit veel in die films, maar zet toch altijd sterke karakters neer.

Zit er iets magisch in chocolade ? De film suggereert van wel.
Meteen voor mij reden om het boek "Waarom vrouwen chocola nodig hebben" te halen en lekker lui in de zetel te lezen.
Zonder chocolade evenwel.

Hoe lang zou ik dat volhouden ?
Of schrijf ik mij beter meteen in voor de workshop : chocolade zonder schuldgevoelens ?

gruwelverhalen

Voorproefje Bali

Het hele weekend staat in het teken van de reis... al moet ik daarvoor naar Den Haag !

zomernachten

De zomer nodigt uit tot lange nachten .....

Er is een update
van de boekenpagina !

vakantiedagje

• lekker lui ontbijten in de tuin
  
• op mijn dooie gemak naar het zwembad (gesloten wegens herstellingswerken !!!)
  
• dan maar anderhalf uurtje lezen
  
• afspraakje met B.
  
• vegetarische lasagne in het Ikea-restaurant
  
• promenade in Ikea en leuke dingen kopen voor binnen en buiten
  
• Ikea arbeid en ...
  
• Ikeavoldoening
  
• half uur met buurman : bewonderende blikken om aankopen
  
• krant halen
  
• buiten krant lezen
  
• mailtje van L'je lezen
  
• slaatje maken
  
• opnieuw buiten eten
  
• filmpje halen ... ingeval
  
• genieten
  
• genieten
  
• genieten
  

Morgen opnieuw (en ander zwembad bezoeken !!!!)

Belgische Weblog Service

Ik zit mij al een tijdje te vergapen aan de weblogs die via Skynet gegenereerd worden. Wat mij het meest aantrekt is het feit dat ze een automatisch commentaarsysteem hebben.
Ik ben een van die late bloggers (een jaartje) die nergens meer aangemeld raakt voor een commentaarsysteem omdat die allemaal 'volzet' zijn. Soms vind ik er wel eentje, maar dat draait dan in zo'n zeldzame taal dat mijn server het niet wil verstaan.

De nadelen om te verhuizen naar een skynetblog zijn echter nog te groot : geen mogelijkheid tot FTP (dus reclame), weinig mogelijkheden tot creativiteit...
Maar dat commentaarsysteem ... dat zit toch in mijn maag ...

Nooit meer verloren

L'je vertelde mij over een elektronische chip die ze onder de huid van honden steken als identificatie.
Wanneer de hond verloren zou lopen of gestolen, kan de chip ingescand worden en kan je de gegevens van de eigenaar vinden, zelfs via internet.
Heel erg nuttig, vindt L'je, want (nogmaals), 'stel dat je verloren loopt'.

Zou hij heimelijk hopen dat ik, met het vooruitzicht van mijn alleen reizen naar Bali, ook zo'n chip draag ?

Commentaar van L'je :
- het is sinds de nieuwe spelling eleKtronisch, eleKtrisch en eleKtriciteit. (hmm, wie is hier oud ?)
- Die chip op die afbeelding zie ik nog niet door een injectienaald gaan … laat staan dat jij je daarmee zou moeten laten chippen … brrrrrrrr (haha, toch aan gedacht !!!)

Hij is toch slim ....

wereld van verschil

Net terug uit L. waar we, onze twee wekelijkse afspraak hadden met D. Tijdens de terugtocht begonnen we te rekenen : hoe lang is hij nu al zo ziek ? Een vlugge rekensom leerde ons dat heel 2003 al in het teken van ziekte stond.

D. is ietsje ouder dan wij zijn, onze vriendschap gaat jaren terug en het leven dat hij leidde was er een van zelfstandigheid en vrijheid. We hebben samen talloze cafeetjes bezocht, of beter, zoals hij het verkiest, "tearooms" en deelden honderduit onze plannen voor de toekomst. Alles was mogelijk.

D. is ondertussen heel erg mager geworden, en woont genoodzaakt bij zijn ouders. Zijn tijd wordt ingedeeld door de bezoeken die hij moet brengen aan het academisch ziekenhuis dat hem binnenste buiten keert maar zonder veel resultaat. Voor het ziekenhuis lijkt hij steeds meer lichaam te worden en steeds minder mens.

We waren stilletjes toen we deze avond voor de zoveelste keer terug naar huis reden. Misschien was het de warmte die ons loom gemaakt had, maar evenzeer rees bij ons de vraag hoe lang dit nog zou duren.
Geen van ons wou de regelmaat van de bezoekjes opgeven. Wat zijn vrienden anders ?
Wij zien geen lichaam maar een mens. Een mens beperkt door dat lichaam.

D. had moeite met rechtzitten en zijn krachten waren gering deze avond.
Tussendoor had T. het over zijn komend vertrek naar Zuid-Afrika en had ik over mijn reis naar Bali.
D.'s eerste toekomstplan is opnieuw een bezoek aan het ziekenhuis. Weeral.

Zo'n wereld van verschil.
Onmacht ook.
Besef dat dit ons allemaal kan overkomen.
Besef dat vrienden belangrijk zijn, al leek het deze avond maar een heel klein lichtje in deze duisternis.

Nieuwe versie van blogger

Daarnet kennis gemaakt met de nieuwe versie van blogger. Gebruiksvriendelijker voor niet HTML-kenners, maar veel beperkter in mogelijkheden, althans de gratis versie. De keuze van lay-out is heel erg beperkt en spoort de blogger aan tot het zelf maken. Misschien probeer ik nog om de template van een vorige versie te kopieëren, wie weet werkt dat nog.
Ik heb een nieuwe blogje over Bali gemaakt, met de bedoeling het in Bali zelf iedere dag aan te vullen.
Mijn nieuwe blogje verhuist niet naar mijn eigen webspace omdat het vanuit Bali wel eens problemen zou kunnen geven die ik daar niet kan oplossen.

Wat deze blog betreft is hij ook aan vernieuwing toe, maar dat is werk voor in de vakantie... Na Bali dus !

Back online

ICT is een kwestie van trial and error en ... van geluk. Tenminste zo denk ik dikwijls. Ik heb er een heel klein beetje verstand van, miniem echt waar, en na de wellicht 100ste trial lukte een van mijn experimentjes.
Het zou mij tever leiden om het hier uitleggen, maar ik denk eigenlijk dat ik mijn pc'tje misleid, of beter omgeleid heb.

Hoe dan ook, oef, het leven is er ook weer in cyberspace !
I'm back !

... al sedert zondagmorgen zonder internet.
Pingtesten lukken, maar naar de loginpagina gaan lukt niet.
En alle diensten gesloten ...

Vlug dit berichtje dan maar ... Kaat leeft nog, ondanks alle ellende van de laatste dagen (dit moest er dus nog bijkomen !)

toch aangeslagen

Het is een vertrouwd beeld in de filmwereld. Man of vrouw komt thuis en het hele huis is overhoop gehaald. Overal liggen glasscherven, de hele vloer ligt vol, het is alsof er een orkaan door het huis heeft gewoed.

Dit overkwam mij 10 minuten geleden. De buurvrouw had iets door en had een briefje op mijn deur gehangen.
Een goeie zet, want ik zou heel erg aangeslagen geweest zijn.

Het is verschrikkelijk, een hele kast vol met glazen bokalen die gevuld waren met allerlei pasta, speculoos. Waterkannen met de mond geblazen, er schiet niets meer van over. Kadertjes, of kortom, alles wat breekbaar is is zo ongeveer gebroken. De vloer ligt bezaaid met dingen die niets meer waard zijn, met stukken en scherven. Alles door elkaar.

Buurvrouw stond erbij en keek er naar. Ik zei dat het niet erg was, omdat ik paniek of ontgoocheling altijd wegrationaliseer. Zoals: ze zijn ergere dingen, alles is materieel vervangbaar, niemand gewond etc.

Maar ik ben toch diep onder de indruk. Het eerste opruimen is nog maar gedaan, het beste wat je in zo'n geval kan doen, maar mijn hart ligt nog helemaal overhoop.

België aan de top !

Voor mij maakt het al niets meer uit wie wint ! Belgische topklasse is het !

alfabet

T. is aan een soort 'identiteitsalfabet' begonnen en heeft het er nog goed van afgebracht ook. C. heeft er dan weer een commentaar op gezet die wel treffend is.
Ik dacht dat het ook wel eens een leuke oefening zou zijn voor mij, maar dat bleek helemaal niet zo makkelijk.

Even raad vragen aan L'je. Misschien heeft hij nog inspiratie. En ja, de L heeft al een woord. ;-)


Tussen alle Bali-euforie ook de eerste donkere wolk : ziek van het zoveelste spuitje dat mij beschermen moet tegen allerlei vieze ziektes daar. Ik vroeg mij af - en wie het weet mag het mij mailen, ik zou er blij om zijn - of mensen van de andere kant van de wereld ook weer allerlei (andere) spuitjes krijgen voor ziektes die ze hier kunnen oplopen maar niet resistent voor zijn.
Ik weet alvast dat menig buitenlander hier ziek wordt van ons 'drinkbaar' water.

Het wordt een vroeg bed met een goed boek.

IJdel

B. is reuze bezorgd om deze foto.
"Hé, ik lijk wel borsten te hebben".
"Niks van," zeg ik, "geen mens die dat ziet".
"Kan je die niet wegwerken met Photoshop ?"
"Maar ze zijn er niet, het is maar schaduw !"

Hij was niet te overtuigen, dus morgen Photoshop bovenhalen ...

Wie zei dat mannen niet ijdel waren ?

Reageer

gebouw met zwarte ziel


Net terug van een seminarie met Frieda De Ceunynck over financiële planning. Ik werd overweldigd door het gebouw waar het plaatsvond : de KBC-tempel op de Brusselsesteenweg te Leuven. Grootste tuinen, fonteinen, geweldige glaspartijen, ruimte zat, blinkende vloeren in prachtige steen, kunstwerken hier en daar, een overweldigende luxe.

De ruimte was ook zo hoog dat je je letterlijk klein voelde. In de hal stonden een paar mensen in stevig pak ons op te wachten. Langs de kanten werden de tafels klaargezet voor de kleine receptie achteraf : warme en koude hapjes, wijnen en fruitsap. De luxe was alom vertegenwoordigd.
Omdat het avond was waren de - waarschijnlijk dagelijkse - poetsvrouwen hier en daar ook aanwezig. Onopvallend en geheel in contrast tot de uitgestalde luxe : met blauwe schort, gebogen over een dweil en kar vol schoonmaakspullen. Het was bijna alsof ze zich probeerden weg te steken en gegeneerd waren in het feit dat hier toch volk was, terwijl ze deze ruimte anders wellicht voor zichzelf hadden.

Het gebouw maakte het hele betoog ongeloofwaardig : dat banken op je welzijn uit zijn. Ook al kon ik het betoog en de statistieken best geloven en werd het spel niet agressief gespeeld, het gebouw ademde een zieke sfeer uit. Ik moest continu denken aan het verhaal van Faust, verkoop je ziel, verkoop je ziel...

Het was alsof het gebouw zelf een ziel had, ... zij het een heel duistere ...

het echte dagboek

Daarnet het pc'tje aan het opruimen en ik kwam terecht bij het mapje 'dagboek'.
Ik hou het dagboek nu welgeteld 14 jaar bij, eerst in oude ongebruikte agenda's die ik van mij ouders kreeg maar die wel netjes gebonden waren, vanaf mijn 18de - toen het zakgeld er ook naar was - in mooie linnen boeken, maar nog altijd geschreven. Na mijn studententijd, of misschien op het einde ervan, ben ik overgegaan tot een electronische versie.

Het meest eigenaardige is wel dat ik zelden zin heb om terug te gaan naar die voorbije tijd, hoe leuk die ook was.
Alsof mijn leven een boek is waarvan ik het hoofdpersonage ben : je hebt de vorige bladzijden nodig, maar je gaat ook niet 'achteruit' gaan lezen, je wil weten wat er komen zal.
Ik ben precies altijd het meest gelukkig op het eigenste moment. Het verleden is altijd ietsje minder, al klopt dat uiteraard niet omdat dat verleden het vroegere heden is en ik toen net hetzelfde zei.

Het leven als stijgende lijn ? Soms lijkt het zo, ik durf dat bijna niet te zeggen, omdat het leven toch een schommeling van ups en downs moet zijn. Of zou "de trendlijn" dan stijgend zijn ? Zelf durf ik stellen van wel.

Soms ook heimwee naar het linnen schrift, de motoriek van een goede vulpen die beweegt over het blad.
Maar ook onmiddellijk de confrontatie met mijn ongeduld. Het moet allemaal vlug gaan - jammer ? - en daarvoor is het klavier nog altijd de beste vriend !

Reageer