overbodige luxe
Na een maandje autorijden is de conclusie nog eender : een auto is een overbodige luxe. Tegenstrijdig genoeg beweer ik evengoed dat ik hem niet meer zou kunnen missen, maar dat is larie, ik heb het jaren zonder gedaan en mijn leven is met de komst (het cadeau !) van de auto niet echt veranderd.
Wil men echter minder auto's en bijgevolg minder files op de baan dan zal men toch iets moeten doen aan het openbaar vervoer ! Ten eerste aan de prijs : wanneer je op eender welk uur van Leuven naar Kortrijk wil rijden met de trein, kost je dat meer dan met de auto. Hierbij reken ik niet het risico, maar wel de benzine, (diesel zou nog goedkoper zijn), de verzekering en de autotax.
Ten tweede zat ik vorig jaar minstens 10 keer een uur vast in Gent omdat ik mijn aansluiting niet had wegens vertraging bij de eerste trein. Ooit al de wachtzaal in Gent-St. Pieters bekeken ? Je zou van minder depressief worden !
Tenslotte gebeurde het niet zelden dat ik in overvolle treinen zat en tussen Leuven en Gent moest rechtstaan. Dat gebeurde vooral, maar niet enkel (!) rond de zomermaanden, laat ons zeggen op het totale gebruik 10 procent.
Als alles goed gaat met de trein vind ik de trein best confortabel, een auto blijft een overbodige luxe die het milieu veel geld kost en nogal wat mensen - wegens files ! - op de zenuwen werkt.
Maar als ik nu al hoor dat de treinbiljeten opnieuw 3 procent in prijs stijgen dan blijf ik toch maar bij mijn autootje en maak ik de files met één wagentje toch weer langer.
Waar blijft het beleid ?
Het is een altijd terugkerend fenomeen bij mij : in de weekends (met minder werk) voel ik mijn lichtjes ziek en zonder veel fut of energie, eenmaal maandag en het werk weer begonnen, dan barst ik weer van de energie en kan ik bergen verzetten.
... en wat zijn uw sterke punten ? Bent u gelukkiger dan Jan Mondaal of juist niet ? ... Hoe zit het met je emotionele toestand ? je komt het allemaal te weten op Authentic Happiness !
Gisteren een bezoekje aan het crematorium gedaan. Ik vertrouwde het niet helemaal. Maar het is er mooi, heel mooi. Schoonheid kan troosten.
En weer schreeuwt de dood. Onverwacht, of misschien niet. We wisten dat het ooit zou komen. Ooit : zoals ik ooit sterven zal, zoals een ieder. Maar het bericht op de voicemail was loeihard : je kan maar beter onmiddellijk komen, misschien duurt het niet zo lang meer.
Mijn werkschema zit zo in elkaar dat ik 60 procent van de te presteren uren per week, op maandag en dinsdag doe, wat betekent dat er op maandag en dinsdag niet veel tijd meer over voor iets dat niet met het werk te maken heeft.
Daarnet mijn GSM laten vallen. Grote barst op het schermpje met als gevolg dat maar de helft leesbaar is. Hij doet het nog net, maar morgen toch over de middag een andere halen. Ik hoop dat ze nog net dezelfde hebben, het Nokiamodel waar de halve aardbol zich van bedient.
Zou het kunnen dat sommige mensen simpelweg bang zijn van gevoelens ? Het maakt dan nog niet eens iets uit of gevoelens van positieve of negatieve aard zijn, nee er wordt consequent gekozen voor het vlakke pad van het voorspelbare, het geplande, het risicicoloze pad van die dingen waar je nooit problemen kan mee hebben. Een leven in regelmaat, relaties zonder veel diepte, en wanneer er zich al eens een mens aandient die het hart beroert of een glimlach doet ontluiken, terugglimlachen maar evengoed 'dankjewel en daaaaag ! ' zeggen. Die glimlach moest maar eens niet blijven duren, fluistert de achterdochtige geest.
Na het lezen van een voorpublicatie in De Standaard, was ik meteen verkocht : ik zou het boek van Johan Anthierens kopen. Misschien was ik meer verkocht aan de man dan aan het boek, de manier waarop hij over de dingen schrijft, de liefde die hij voor zijn kinderen heeft - zonder ze te romantiseren ! - de manier waarop hij in de wereld staat.
Het is een biografisch stuk, stukken dagboek misschien al loopt de tijd lang niet chronologisch, flarden herinnering geweven tussen heden en toekomst. Geen idee hoe het boek ontstaan is.
