agenda's


Ik werkte ooit voor een man die behoorlijk geërgerd was dat je de agenda's van het komende jaar hooguit een half jaar op voorhand kon kopen. Mijn ergernis liep zover niet, ze beperkte zich tot zorgelijke blikken wanneer voor Sinterklaas kerstmuziek werd gedraaid.

Nu begin ik mij af te vragen wat dat toch is met die tijd en het leven in tijd. Zo maak ik mijn afspraken ongeveer anderhalve maand op voorhand, lees : mensen uitnodigen voor etentjes. Die anderhalve maand blijkt in 2004 niet te lukken, laat staan met 4 mensen samen te raken. Ik zit al in half april. Zo willen wij met ons vieren ook nog op weekend, maar hoe we ook zoeken, het lukt niet.

Verder heb ik ook nog een aantal vrienden die het vertikken vaste afspraken te maken. We spreken 'nog wel eens af', 'ik kan dan misschien komen'. In hun gedachten zit iets als : je weet nooit wat er ondertussen nog gebeurt. Ze willen en kunnen zich niet vastleggen in de (nabije of verre) toekomst, levend in de hoop dat op die korte termijn er nog 'fantastische dingen' te gebeuren staan. Wat overigens niet zo is.

Tenslotte zijn er de die hards : zij die weigeren een agenda te gebruiken en leven van het spontane moment. Hun levensfilosofie is er eentje van (volgens mij ingebeelde) vrijheid : ik laat mij niet vastzetten. Wie weet heb ik dan nog zin. En omgekeerd : ik kom gewoon langs als ik zin heb, zo erg is dat toch niet ?

Agenda's zijn een issue, wees gerust. Het heeft mij al relaties gekost. De ergste zijn immers de 'gemengden', die doodleuk met jou afspreken, maanden tevoren, en die je dan op het moment zelf zeggen dat het hen niet uitkomt of dat ze het 'vergeten' zijn.

Zelf vind ik agenda's geen dwingelandij maar juist vrijheid. Ik kies in alle vrijheid mijn afspraken, ik weet waaraan ik toe ben en ik ben niet onderhevig aan het 'laatste moment'. Ik weet wanneer ik mag rekenen op vrienden. Door bewust met tijdsmanagement (iemand schreef ooit : "zelfmanagement", aangezien aan de tijd niet veel te managen valt) creëer ik voor mezelf vrijheid.

Maak dat een paar anderen maar eens wijs !

Dapper

Meer nog dan een ochtendzoen
heb ik 's morgens moed van doen.
Wakker worden is geen kunst.
Dat gaat.
Van kwaad is beddengoed
zich niet bewust
en koude slaapt niet graag
onder een deken.
Het is de mat die
met de wereld vergeleken
veel te klein is als ik begin,
en zelfs, met mij er middenin,
een beetje knelt.
Ik aarzel lang, rechtop in bed,
bedenk dat net als ja of het
woordje bang
vaak in mijn dagboek staat,
maar dapper is mijn broer
en zelf ben ik een held.
Dat helpt.

Opstaan is de kunst.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.

Bart Moeyaert
'Verzamel de liefde', Querido, Amsterdam 2003

gedichtendag !

Gekleurde rollen papier


Toen ik deze avond de deur van mijn lokaal sloot en door de gangen, de trap af naar beneden liep, bleek er nog behoorlijk wat volk op post te zijn.
Eigenaardig is dat, bij de koffietafel kan men al eens blijven hangen, maar in de kille gangen ?

Ik zei : hé, jullie zijn ook nog laat aan het werk !
Ze antwoorden me, met gekleurde rollen papier onder de arm : ja, we hangen nu alvast overal gedichten op. Morgen is het gedichtendag.

"Liefste, .... " zo begon een gedicht.

Eenmaal beneden bleek dat ze ook al de benedenverdieping onder handen hadden genomen. "Moed", "Geliefden", "Dood".

Werken tussen poëzie door.
Ik werk in een papieren huis met warme woorden.

Kaat was virtueel dood ...

"Vannacht mislukte de generatie van .kuleuven.be adressen. Hierdoor was o.a. toegang tot mailboxen onmogelijk. Probleem is nu opgelost."

Het was helemaal niet enkel 'vannacht' ! Van zondagavond tot dinsdagmorgen zat ik zonder verbindingen naar mijn mailbox en naar deze pagina, omdat ze beide de user-id nodig hebben.

Alleluia het is voorbij !

Kaat vraagt raad


Mijn zus - volgende maandag trouwens opnieuw te horen op radio 1 - is er alweer een maand mee bezig : het uitpluizen van de nieuwe reisbrochures. Ze wikt en weegt en is prima geïnformeerd, ondanks het feit dat ze altijd in groep en begeleid reist.
Dit alles in tegenstelling met mijn eigen reisvoorbereiding die dikwijls pas op het laatste moment begint. Het zou niet mogen, want ik trek met de rugzak, koop enkel een ticket en zou (ai ai ai, schuldgevoelens duiken op !) mij best wél eens goed voorbereiden. Dat zou bijvoorbeeld al kunnen door een reisbestemming te kiezen.

Een van de vage mogelijkheden is Cuba, waar momenteel zeer voordelige vliegticketten voor te verkrijgen zijn. In feite zou ik dus ongeveer moeten beslissen, want het lijkt wel alsof ze ook 'in solden' zijn met hun prijzen die maar de helft zijn van wat je normaal voor Havanna betaalt.

Heeft iemand ervaring met trekken in Cuba, of weet hij/zij waar ik dergelijke informatie kan halen ? Klopt mijn vage veronderstelling dat Cuba best veilig is ? Kan er gemakkelijk alleen reizen ? Heb je er alle vrijheid ?

Ik doe maar een gooi.
Eigenlijk ben ik er nog totaal niet mee bezig en wie weet vlieg/rijd/wandel ik een totaal andere richting uit, maar zoals mijn zus zegt : de voorbereiding is ook al reizen.

Tja, ze is dan ook 'grote zus' om zo'n wijsheden te verkondigen...

natuur

Gisteren lange wandeling doorheen het pajottenland. We kwamen in dorpen waar ik nog nooit van gehoord had : Beert, Bellingen....

Het blijft heerlijk, dat lange wandelen in de natuur, alsof het een mens ook eens deugd doet van zich in een ruimte te begeven die niet volgebouwd is, waar het kleurenpalet beperkt is tot schakeringen van groen en bruin.
De talrijke boerderijen, de kleine kerken, maar bovenal de immense stilte, wat een medicijn na een week hard werken !

Deze namiddag opnieuw de wandelschoenen aan. Op geen 3 km ligt hier een heus natuurreservaat. Benieuwd hoe het met de winterbewoners is.

majeur


Als kind worden je een aantal evidenties ingelepeld die als bomen geworteld lijken. Ik heb het dan niet over Sinterklaas of de Paashaas maar evidenties die je als kind als werkelijke 'levenslessen' om je door het volwassen leven te loodsen, aanneemt.

Zo is er de evidentie dat je later een lieve man, vrouw (bijna altijd het hetero-model) ontmoeten zal en het huisje tuintje kindje verhaal. Vraag aan kinderen hun toekomst en je zal dit verhaal horen. Ondanks de zovele echtscheidingen en varianten in seksueel gedrag blijft dit het 'spiegelbeeld' waarin kinderen zich spiegelen.

Tweedes : de onrust en het gebrek aan evenwicht, eigen aan de puberteit, je vragen stellen bij zowat alles in het leven en bovenal jezelf, gaat over eenmaal je volwassen bent. Volwassen mensen kennen hun eigenwaarde, nemen vervaard beslissingen, hebben een doel voor ogen en weten wat ze met het leven willen. Ze zien het voor zich en werken er naar toe.
Je hoeft maar één blik in een boekhandel te werken en je weet dat de boekenmarkt meteen gehalveerd is, mocht dit het geval zijn.

Toch blijft dit voor kinderen en jongeren het beeld waaraan ze zich spiegelen en waar ze naar toe leven, waarvan ze denken dat het "zo moet".

Het maakt hen kwetsbaar.

Wanneer ik hen zeg dat ik het juist zo fantastisch vind dat een mens in z'n leven altijd moet bijsturen en soms regelrecht van koers mag (moet) veranderen, bekijken ze me alsof ik een leven leid in mineur. Dat het juist interessant is voor uitdagingen te staan, dat die je bij mensen, plaatsen en krachten brengen die je niet vermoedde, kan hen niet boeien.

En zeggen dat ik dit juist Majeur vind. Veerkracht. Mogelijkheden. Verandering.

Ik wil het allemaal !






Gelezen bij een fellowblogger :

A child psychiatrist recently said to me:

“It’s not that you don't have attention for things. You give attention to everything. What you can’t do is narrow it down to one thing. It’s a filtering problem, everything that enters your mind gets equal consideration, and though it isn’t possible, you try to focus on all of it.”

Nu en dan moet ik mijzelf tot concentratie op één ding aanmanen. Ondertussen heb ik er wel trukjes voor geleerd, maar de wereld is mij dikwijls zo interessant dat ik met duizende dingen tegelijk wil bezig zijn. Energievretend is dat, maar ook razend interessant, want op die manier - door met duizend dingen bezig te zijn - voel ik mij burger van vele werelden, alleen kan ik ze niet altijd bijhouden.

Ik ben voor alles enthousiast te maken. Gelukkig heb ik ook een behoorlijke portie energie, maar nu en dan betaal ik toch tol, slaat de vermoeidheid toe als honderden hamers.

Ik wou dat ik meer levens had.

Swingende dag !


Als mijn muziekkeuze iets zegt over wie ik ben, dan is Kaat vandaag niet meer de Kaat van vroeger. Justin draait hier immers op volle toeren en ik vind het zalig.

Vroeger zou ik de CD diep hebben weggeborgen en bijna stiekem beluisterd. Timberlake is nu eenmaal behalve goed ook echt commercieel en de kringen waar ik - bij tijden - in vertoef, kijken enkel maar met minachting naar dergelijke producten. Proust zou hoog scoren (evenwicht deze week dus al bereikt !) en ik kom wel uit een wereld waar de dingen altijd 'verantwoord', 'diepzinnig', etc. moeten zijn.

Gelukkig zitten dergelijke schuldgevoelens me niet meer achterna. In principe maakt het mij niets meer uit of Timberlake, of de andere muziek waar ik naar luister, naar objectieve normen - die in de meeste gevallen enkel door de beroepsmusicus gekend zijn - goede of slechte muziek maakt.

Ik vind het leuk en ik swing.
Mij genoeg.

En dankjewel C., "dat je de kleren moet dragen zoals je ze zelf wilt en niet persé de rits links omdat een ander zegt dat dat nu eenmaal zo hoort !"

Uitputtingsslag


Het was een mentale en fysieke uitputtingsslag die ik na 20 minuten al verloor. Nu duren de meeste theaterstukken die ik gezien heb een dik uur, hooguit twee uur, al is dat zelden. Maar wat Proust betreft stond er al in niet mis te verstane letters dat het eind van de vertoning voorzien was om 22.40 u ! Reken dus maar uit : van 20 uur tot 22.40 !

De videokunst kon ik best smaken, al vroeg ik mij af of je daarvoor theater nodig had. Verder werd er ontzettend veel verteld, meer dan gespeeld. Verteld dus : ellenlange zinnen à la Proust, in Latijnse zinsconstructies met oneindig veel lijkende nevenschikkingen, onderschikkingen en bijwoordelijke bepalingen. Tel daarbij het gebrek aan drama en de veel te warme stadsschouwburg en ondergetekende viel na 20 minuten al in slaap.
Mijn theatergenootje hield het langer vol, maar ook hij kon het knikkebollen niet weerstaan en zakte plots fysiek in elkaar.

In de lounge ontmoette ik nog een tiental kennissen die mij in volle eerlijkheid vertelden dat ze ook in slaap gevallen waren. Na een veel te lang eerste deel hoopte ik dat de suiker in de cola mij het tweede deel zou wakker houden. Het begon goed, ogen en oren open en ja hoor, er was eindelijk een beetje dramatiek.
Minder video, zelfs een beetje intrige.

Ik was ondertussen echter zo ver heen dat mijn aandacht werd afgeleid ... door de enkele andere slachtoffers in de zaal : mensen die ook weggezakt waren, sommigen die in alle stilte voor het eind van de vertoning weg muisden.

Was Proust I dan zo slecht ? Het was lang. Het was warm. Het was Proust.
En misschien, dacht ik, moet je Proust laten waar hij is. In de lome zomers van Combrai, huizend in zijn hersenspinsels onder een tijdloze zon en bovenal in een boek. Veel dramatiek en beweging in Proust steken zou inderdaad het boek oneer aandoen zijn, wat meteen in de vraag resulteert of Proust wel goed is voor theater.

Vandaag dus al de hele dag op zoek naar de verloren tijd van gisteravond ,-) !

Nog eens Proust

Vanavond nog eens Proust van het Ro-theater.

De 'goesting' is eigenlijk al over, nadat wij twee keer al met een aflasting van het programma hadden te maken en het in Brussel (derde keer) ook al niet doorging.



Vierde keer, goede keer ?

morgen werk


Zondagavond, morgen terug aan het werk, midden de jongeren. Over het dragen van een sluier is bij ons nog nooit een probleem geweest, om de simpele reden dat geen enkele moslima die bij ons draagt, al houden ze zich nog zo goed aan de ramadan en houden ze zich aan alle voorschriften van de koran.

Zelf werk ik voornamelijk met autochtone jongeren, maar ik ben wel benieuwd wat de huidige politieke discussie teweeg gebracht heeft in de groepen met voornamelijk allochtone jongeren.

Ik verwacht mij aan discussies in de groep. Wat met jongeren die in de klas een pet willen dragen of kost wat kost de sjaal van hun voetbal groep ? Ik kan nog repliceren dat je voetbal of mode niet kan vergelijken met godsdienst, maar gehaaid als ze zijn zullen ze beweren dat het voor hen even belangrijk is, dat het voor hen evengoed 'tekens' zijn van wie ze ze zijn en bij welke groep ze horen.

Zondagavond en ik voel nu al waarover het morgen zal gaan. In de publieke discussie worden zoveel dingen op een hoop gegooid (vrijheid van godsdienst, integratie, onderdrukking van moslimvrouwen, democratische waarden etc.) dat het gevaar van simplisme en slogans groot wordt.

Ik hoop op serene gesprekken.

... op wandel

Het wandelen 'binnen de federatie' (zoals ze hier zeggen) heeft het grote voordeel dat het je naar plaatsen brengt waar je anders niet zou heen gaan. Soms kan het de plaats zijn, een onbekend dorpje, maar meestal zijn het de wandelpaden zelf.

De wandeling van vandaag liep anders dan voorzien. Ze bracht niet de rauwe natuur noch het typische waterlandschap dat je van Terneuzen zou verwachten. Eenmaal in Nederland kon ik best genieten van het vlakke land, van de grote partijen land zonder huizen, de fietspaden, de Nederlandse huisarchitectuur en de kleine verzorgde parken in de stad.

Maar bovenal toonde deze wandeling industrie, zware industrie. Geen strand hier, maar riolen die in zee uitkwamen, het schuim vloog op tot in onze gezichten. Zware tankers voerden de haven binnen.
Op de terugweg zag ik brandende rookpijpen en zware rookpluimen uit industrieschoorstenen.

Het was lang geleden dat ik geconfronteerd werd met zware industrie. In Leuven is er weinig zware industrie en mijn geboortestreek telt voornamelijk textielfabrieken die behalve hun omvang, weinig van zeg zijn.

Ik reed in mijn auto - op benzine - terug naar huis, lekker warm. Blij om zoveel vrijheid, het heerlijke weekend en bedenkend dat alles zijn prijs heeft.

theologie


Sinds jaren interesseer ik mij voor het fenomeen religie. De geschiedenis leert ons keer op keer dat religie mensen tot grote dingen aanzet, of dat nu ten positieve of ten negatieve is. Veelal zie ik hoe religie mensen dingen laat doen die hen boven zichzelf laten uitstijgen. Dat mensen dingen doen die je bijna niet voor mogelijk acht.

Dat de westerse mens moeite heeft met een religie die enkel uit het aanvaarden van geloofsinhouden bestaat, kan ik best begrijpen. Van Thomas van Aquino leerde ik dat het geweten de hoogste norm is en je kan niet 'tegen beter weten in' geloven, dat god mensenoffers zou willen - voor welke reden dan ook - dat moord gerechtvaardigd kan worden, dat de onderdrukking van vrouwen religieus legitiem kan zijn.

Heel erg genoot ik daarom van volgend citaat van Karen Armstrong, een dame die ik intellectueel/religieus echt kan omarmen.

"De enige test die een religieuze opvatting, een doctrinaire stelling, een spirituele ervaring of een daad van devotie geldigheid verleende, was of deze direct leidde tot praktisch medeleven. Als je begrip van het goddelijke je vriendelijker, empathischer maakte en je ertoe aanzette deze sympathie tot uitdrukking te brengen in concrete daden van liefhebbende goedheid, was er sprake van goede theologie. Als je godsidee daarentegen onvriendelijk, strijdlustig, wreed of zelfingenomen deed zijn of je ertoe bracht in naam van God te doden, dan was het slechte theologie. Barmhartigheid was de lakmoesproef voor de profeten van Israël, de rabbi's van de talmoed, voor Jezus, voor Paulus en voor Mohammed, en ook voor Confucius, Lau-tse, Boeddha of de wijzen uit de Oepanisjaden. De kruisvaarders vermoorden moslims en joden met de oorlogskreet 'God wil het !' op de lippen. Ze projecteerden hun eigen angst en afkeer simpelweg op een godheid die ze zich naar hun eigen beeld en gelijkenis hadden gevormd, waardoor ze deze haat de stempel van absolute goedkeuring meegaven. Een verpersoonlijkte god leent zich gemakkelijk tot deze vorm van afgoderij."

Armstrong, De Wenteltrap, p. 363

Het verwijt kan geuit worden dat Armstrong religie verengt tot ethiek of utilitair denken. Ik geloof het niet. Het gaat eigenlijk over transformatie, over welk soort mens religie van je maakt, met welk oog je naar de wereld kijkt.
En hoe je de wereld ziet, bepaalt wie je bent en wat je doet.

blind

Gisteren wou ik weeral dat ik een breedbeeldtv had, of liever nog zo'n immens groot scherm zoals op het werk, met surround system en alles erop en er aan. Dancer in The Dark (klikwaardig !) zou nog zo goed te smaken zijn geweest.

Ik ben geen bijzondere fan van Lars Von Trier, noch van Björk, maar Nic Balthazar viel wel helemaal tegen met zijn inleiding. Ik vroeg mij naderhand af of hij de film wel gezien had. Hij omschreef hem als een film waar je ofwel voor bent of tegen (begrijpelijk) in die zin dat je ofwel voor de sentimentaliteit bent en "er helemaal in op gaat", of er anderzijds aanstoot aan neemt. Film samengevat als sentimentaliteit dus.

De metaforen en die diepere lagen zijn hem blijkbaar ontgaan. De film heeft als kernthema "zien" : zowel fysiek (Selma wordt altijd slechtziender met blindheid als gevolg) als de manier waarop je de wereld ziet. Selma ziet de wereld in musicals waarvan ze weigert het laatste lied te horen omdat ze van een open einde houdt.
Daar tegenover staat de wereld die alleen maar ziet wat ze wil zien : de migrante die sowieso wel gestolen zal hebben en de neergeschoten blanke politie-agent die bij voorbaat al onschuldig is.

Hoe blind de ene kan zijn en hoe blind zijnde, een ander ziende is.

Terra College

Wat ik al vreesde is gebeurd : de voogd van de dader van het schoolincident wijst met de vinger naar de school. Ze hadden, het kunnen voorkomen, zegt hij, en ook : dat er veel 'Murats' (naam dader) rondlopen met problemen in hun hoofd.

De reactie van de school is sereen : De docenten deugen, de leerlingen deugen en het Terra College deugt'', zei hij. ,,Maar tegen waanzin kun je je niet wapenen.''

Geen vingerwijzing hier. In waanzin ligt al vervat dat het 'niet tot het normale en te voorziene gebeuren' ligt, dat het iets extreems is.
De rector voelt er ook niets voor om de school tot een vesting te verbouwen. Ik veronderstel dat wie dagelijks naar dergelijke 'vesting' trekt zich ook als een misdadiger gaat voelen.

Onder de indruk



Wellicht omdat ik zelf regelmatig in contact kom met jongeren trof het bericht van de schietpartij in een Haagse school me meer dan een beetje.
Mijn eerste reactie was er één van woede. Je zal maar eens leraar zijn op die school, als je al op school niet meer veilig bent. Met alle (terechte) leerlingen- en kinderrechten wordt het ook steeds moeilijker om iets te doen. Jonge mensen worden juridisch heel erg beschermd en uit ervaring weet ik ook dat ouders gemakkelijk met een juridisch klacht komen, als begeleider van jongeren moet je dus heel erg op je woorden en daden letten.

Op de Nederlandse zenders begon men onmiddellijk mensen van deze school te interviewen. Een van de werknemers daar zei : je kan van deze school een vesting maken of nog meer gaan communiceren met de leerlingen.
De oplossing ligt uiteraard in het midden. Eigenlijk is het simpel : voor alle partijen zijn er grenzen. Of je nu opvoeder, leerkracht of leerling bent, er zijn zaken die niet door de beugel kunnen en zowel leerlingen als leerkrachten moeten hun frustraties kwijt kunnen via overleg en dialoog.

Een pad dat ik zelden bewandeld zie is een actieve samenwerking met ouders. Hoe meer we de thuiswereld, de 'straatwereld' en de schoolwereld op één lijn kunnen krijgen, hoe meer succes we kunnen halen. Dat veronderstelt kennis van die werelden, dialoog en begrip. De schoolwereld kan geen eiland in de maatschappij zijn en het is uiteraard weinig sturend voor een kind als hij thuis totaal andere dingen aangeleerd krijgt dan op school.

Ik besef ten volle dat ik gemakkelijk praten heb en wens alvast alle leerlingen en leerkrachten die morgen weer op het appèl zullen zijn in het Terra College in Den Haag, veel goede moed.

Gerry

Voor sommige films moet je echt in de mood zijn en ik was het dit keer niet. Zowel lichaam als geest hadden moeite om te volgen en ik vrees dat de wil ook al niet erg groot was. Gerry is het verhaal van twee jongens die dolen door een woestijnlandschap. Het levert een confrontatie op met barre natuurkrachten en de vraag (voor het publiek, niet voor de jongens) of ze wel ooit uit deze woestijn zullen raken.

De beelden zijn prachtig, maar het verhaal weinig uitgediept. De converstatie tussen beide jongens is tot het minimale beperkt, wat ik best kan begrijpen wanneer je in dergelijke omstandigheden rondzwerft, maar dat ze elkaar niets te zeggen hebben - ondanks de diepe vriendschap - lijkt mij sterk. Geen emoties ook : angst noch wanhoop, maar ook geen macho-gedrag.

Ik vroeg mij dikwijls af : is dit totale aanvaarding of gewoonweg zinloze verveling, waar het leven toch al weinig betekenis heeft ?

Tip voor een trip !


Ondanks de ellendige dag zaterdag wil ik toch echt van harte reclame maken voor Culturele Hoofdstad Lille (Rijsel) 2004. Opgegroeid in de nabijheid ervan, had Lille en heel het noorden van Frankrijk bij ons altijd het imago van oud, vuil, verarmd industriegebied, 'achternahinkend' en als enige positieve noot : Auchan.

Het noorden maakt langzaam een inhaalbeweging, maar Lille kan ondertussen met alle gemak de strijd aan tegen Kortrijk en Gent en wie Brugge moegelopen is (Brugge is zelf heel erg moe) moet echt eens naar deze frisse stad. Wie van mode en design houdt komt er zeker aan zijn trekken, want alle grote merken zijn er vertegenwoordigd en dan bedoel ik niet de grote ketens, die zijn allemaal weggestopt in een indrukwekkend grote mall. Alessi, Louis Vuitton, Cartier, etc. vind je echter in de binnenstad die bulkt van de kleine originele boetiekjes.

Heerlijk zijn ook de talrijke brasserieën. Wij bezochten Moulin D'or, dat ik deze morgen toevallig met foto en al in Knack Weekend terugvond. Zalige jonge sfeer en lekker eten.

Allen daarheen dus !

verantwoordelijkheid


Een VS-burger (wie anders ?) spant een rechtszaak in omdat hij en zijn gezin verslaafd zijn aan televisie. Hij wil zijn schadeclaim laten vallen als hij in ruil daarvoor een aantal pc's krijgt en een breedbandverbinding.
Hij wil de ene verslaving inruilen voor de ander.

Wat ik triest vind aan dergelijke berichten is het negeren van elke eigen verantwoordelijkheid. Het is altijd iemand anders schuld en iemand anders moet dan maar opdraaien voor je eigen zwakke momenten of gewoontes. In het land van "vrijheid" wordt die vrijheid is dus geen vrijheid maar, want het zijn allerlei multi-nationals die je allerlei dingen laten doen, zo schijnt het. Onderliggend ligt immers de stelling dat er geen keuzevrijheid is.

Wat gebeurt er dan met 'serieuze rechtszaken' ?

De 24 uur van Kaat

Een breedbeeld TV laten vallen van 1.70 m hoogte

op de E40 niets vermoedend in een hagelstorm terecht gekomen, niets meer te zien, verkeer stond op 5 seconden allemaal stil

Avond in West-Vlaanderen om werkje te doen : computercrashes en onverwachte problemen, pas om 2 uur het bed in

Bezoek aan Culturele hoofdstad 2004 Lille : CD-speler uit auto gepikt

In file - Lille uitrijdend - aanrijding met auto (jaja, de mijne !)

Wou uit pure frustratie onmiddellijk nieuwe CD-speler kopen : vijf voor zes, winkel zonder pardon dicht.

File in Wetteren (aangekondigd om 22 uur, maar al veel vroeger 'van dat')

Harde schijft maakt momenteel zeer eigenaardige slepende geluiden

Doodop

Filosofische dag


Toen ik vandaag verdiept was in een boek over kruistochten dacht ik - als navolging van de film gisteren - het hoeft niet altijd een menselijk leven te zijn dat op een leugen gebouwd is. Hele culturen, hele naties zijn soms gebouwd op een leugen. Leugens als superioriteit bijvoorbeeld. Op vijandsdenken.

Terwijl ik mij in de middeleeuwen begaf kon ik de beelden van Bush's speeches en dadendrang niet verdringen. Zo dichtbij zijn die kruistochten dus, terwijl we dat blad geschiedenis maar het liefste zo vlug mogelijk omslaan.

Ik vroeg mij verder af of je "leugenloos" kan leven. Als leugen een actief bewust iets is, formuleer ik het maar anders : kan je illusieloos (over jezelf, over je medemens) leven ? Wellicht niet.

Maar zoals Susan Saradon tegen Ruby Wax over een creatief moment zei : het gaat niet over goed of slecht, (over mooi of lelijk), vraag is : werkt het ?

Die van Bush alvast niet.

Blinde Vlek


De regelmaat van Het Stuk nog niet helemaal teruggevonden, dus toch nog maar eens commercieel : een avondje Kinepolis. Het was lang geleden en ik begrijp nog altijd niet dat electronisch je kaartje kopen meer kost dan via een lieve dame, en nog minder dat je eerst een magistraal groot A4-blad krijgen moet als ticket en daarna nog es getrakteerd wordt met een klein ticket.
Daar waar eten in Het Stuk not done is, voerden de bioscoopgangers hier hele schepen eten en drank aan. Ik raak er niet meer aan gewoon.

De film had ik gekozen op z'n hoofdacteurs Anthony Hopkins en Nicole Kidman. Het verhaal van The Human Stain heeft enorm veel potentieel in zich maar de filmmakers hadden wellicht geen zin om veel karakters uit te diepen.

Aanleiding genoeg nochtans : Silk Coleman is een omwille van beschuldiging van racisme ontslagen professor klassieke talen. De beschuldiging was onterecht, maar weerhield Coleman niet zijn geheim, een blanke afro-amerikaan te zijn, te onthullen.
Zijn leven bloeit echter weer open wanneer hij een relatie begint met de 32-jarige poetsvrouw. Beide hoofdpersonages zijn opgesloten in hun verleden.

Wanneer ze elkaar vinden door het verleden onder ogen te kunnen zien, kan het heden beginnen. Een heden dat hen niet gegund is, want worden beiden vermoord, door de hardnekkigheid van dat verleden trouwens.

werk

Opnieuw begonnen op het werk. Hoe zeer ik 's morgens ook dacht dat de vakantie langer duren mocht, eenmaal op het werk overspoelden de 'positive vibes' mij ; zoveel collega's die bruisen van de energie, je zou van minder goedgezind worden.

Werken met jongeren. Het is soms heel hard balanceren. Praatthema van deze en komende weken is homoseksualiteit. We beginnen met verhalen, wie herkent zich in wie ? Wat vindt je van de reacties van die en die ? Het voorkomt directe uitspraken.
Voor sommigen een opluchting, het onderwerp. Er mag wel eens over gesproken worden in alle openheid. Vragen ook, ontzettend veel vragen, vooral naar de ouders toe. De meeste van de jongeren waarmee ik werk hebben een goede relatie met hun ouders en zien 'hun best doen' (zoals zij het dan zeggen) als een soort blijk van liefde naar hun ouders toe. Bij sommigen zit de schrik er diep in dat wanneer hun ouders diep ontgoocheld zouden zijn als ze hen over hun anders-geaard zijn zouden vertellen.

Lopen op een slappe koord is het soms. Want jongeren zitten niet om holle slogans verlegen en kwetsen gemakkelijk onbedoeld. Groepsdruk. Willen zijn zoals iedereen. Jezelf leren aanvaarden. We hebben het er uren over gehad.

Ik ben bekaf.

winterlandschap

We hadden vlug door dat het sneeuwlandschap niet lang zou duren. Daarom trokken we onze dikke jassen, mutsen en handschoenen aan en trokken richting Blaugies, een immens klein dorpje dat we nauwelijks terugvonden op de landkaart. In het nabijgelegen dorp Erquennes houden de bewoners er naar jaarlijkse gewoonte een wedstrijd 'huiskerstversiering', wat de naam Village Etoille oplevert.

Het leek bijna een terugrijden in de tijd. Zo stil, zo landelijk. We zijn het al lang niet meer gewoon. Op onze wandeling van tien kilometer zagen we nauwelijks een bakkerij of slager - gelukkig wel een herberg. Waar moesten mensen heen voor hun dagelijkse boodschappen ? Het geheim werd vlug opgelost toen we een wagen met Franse nummerplaat hoorden toeteren : de mobile bakkerij. Frans brood.

T. vond het nog charme hebben. Ik vond de natuur geweldig, de stilte indrukwekkend, maar geef mij voor het dagelijkse leven toch maar de stad. We hebben hier een immense tuin, met vogels die je in de lente letterlijk wakker maken.
Op het werk hebben een heus natuurreservaat, met zoveel verschillende inwoners dat ik hun namen niet eens kan bijhouden. Lucky me.

Op zoek naar de raaf in kaat



Nu de feestdagen voorbij zijn, heb ik er zin in. Zin in wandelen, lezen, schrijven, studeren. Ik ben aan de laatste bladzijden van het 'De Wenteltrap' gekomen. In deze biografie blijft Armstrong zichzelf in vraag stellen.
Wanneer ze opmerkt dat ze, wat haar werk betreft, enkel uitziet naar het weekend en naar de vakanties, dan voelt ze dat dit niet het leven is dat voor haar is weggelegd, al kan ze het best met haar leerlingen vinden.
Het toeval gaf haar een duwtje in de rug. Toeval of noodlot misschien, want ze werd ontslagen. Zo moest ze wel iets nieuws weten te verzinnen.

In het VRT-programma 'Witte Raven' werd aan mensen een willekeurig beroep aangeleerd en wel op zo'n manier dat ze deskundigen wisten te overtuigen. Dat opent nieuwe perspectieven. Misschien had je iets heel anders kunnen doen, misschien liggen je echte talenten wel ergens anders.

Ontslagen wil ik liever niet worden, en wellicht zal men mij ook niet uitnodigen voor Witte Raven, maar soms vraag ik mij eens af, of het toeval mij niet ergens heel anders kan brengen. Ik heb in mijn leven nooit echt moeten solliciteren : wat ik wilde, kreeg ik. Dat er andere mogelijkheden waren heb ik mij niet afgevraagd, om de simpele en evidente reden, dat ik die luxe niet had. Brood op de plank.

Toch hoor je mij niet klagen over mijn werk...
Maar ik vraag mij toch af indien ...

... nog geen concrete plannen voor 2004

T. wil meer "rode vlekjes" op zijn kaart zien, oftewel meer reizen.
Op mijn kaartje is er al heel wat rood, maar toch geen idee waarheen ik reizen wil dit jaar. Gelukkig is reizen dikwijls maar twee stappen ver weg : het kopen van een ticket en de Lonely Planet.
Cuba staat op het verlanglijstje, maar wellicht net iets boven budget.
Wordt het opnieuw Azië ?

... aan alle lezers van deze blog !
Moge het je goed gaan in alles wat je onderneemt !