Overmoedig en overmoe

We zijn op weekend geweest, het liefje en ik. Het was zijn idee, ergens midden in de week : heb je geen zin om dit weekend weg te gaan naar de Ardennen ?
Al wekenlang stellen we zoveel uit : babbeltjes, wandelingen enzovoort. We worden geheel en al opgeslorpt door ons werk.
Zo'n weekendje zou ons wel verplichten om te ontspannen.
Omwille van werkverplichtingen konden we pas om 21 uur op vrijdag vertrekken. We sliepen niet uitzinnig lang en genoten van het uitgebreide ontbijt.
Niet werken, ons nergens druk in maken was de boodschap. Dus trokken we onze stapschoenen aan en vertrokken richting Hoge Venen. Met onze laatste tocht van 32 km nog geen maand geleden moest 10 km een makkie worden.
Wat een illusie !
Na een klein uurtje wandelen - geeneens bergop - waren we beiden zo bekaf dat we al vreesden nooit meer terug te raken. We waren buiten adem.
Is het het gebrek aan slaap ? Aan conditie ? Wat scheelt er ons ?
De rest van de dag (meer dan een halve dag dus) op het hotel slenterend en slapend doorgebracht. Op zondag nog es geprobeerd, lang slapen, laat ontbijt en toch maar even sportief doen. Vandaag bleven we net overeind voor anderhalf uurtje mini-golf, maar in de auto vielen we beiden (opnieuw !) bijna gevaarlijk in slaap.
Vroeg terug thuis van ons Ardennen-slaapweekend konden we maar één ding besluiten : we zijn doodop. Werkelijk doodop.
En verlangen beiden opnieuw ... naar ons bed.
Hopelijk is dit de herfst die ons parten speelt, want erger mag het echt niet worden.
Hebben veel mensen dit voor dit seizoen ?

Vroeger was je jonger oud

Ze heeft een eigenaardige logica. Wanneer men haar wast wordt ze als een kind : gedwee laat ze zich leiden, armen omhoog, het hoofd even naar rechts. Ze glundert, want ze ziet in de spiegel hoe ze blinkt.
Dan weer begint ze te poetsen alsof het haar levenswerk is : het huis moet proper, wat zouden de mensen toch wel denken. Ze schikt haar ongewassen kleren terug in de kast, alles moet zijn plaats hebben en een wasmand is wachten op iemand anders, want zoveel electronica kan ze niet de baas. Dus liever doen alsof er niets aan de hand is, misschien merkt niemand het.
Dan weer zegt ze met de bezorgdheid van een moeder : "Heb jij al gegeten ?", zich niet herinnerend wanneer zij voor het laatst at.
"Hoe oud ben ik eigenlijk ?", vraagt ze me. "Zo oud ?" zegt ze met kinderstem en zegt er onmiddellijk bij, al was het om zichzelf te sussen : vroeger waren de mensen vroeger oud. Nu ben je veel langer jong. Zij is jong, zij is oud.
Meestal begrijp ik er niets van. Soms doet ze mij lachen, soms maakt ze mij innerlijk razend kwaad.
Dementie, hoeveel vormen zijn er niet ?
Toen ik haar 's avonds terug thuisbracht zei ze : 'nu zijn we toch flink weg geweest hé ? Wat hebben we veel gedaan !" Het is acht uur en ze zoekt haar pyama. De lichtblauwe, die we zonder haar weten tussendoor moeten wassen. Ieder andere pyama wil ze niet.

Jammer ?

In een nieuwe wereld terecht gekomen en het eist zijn tol. Aanpassing dan. Leven tussen twee huizen, over en weer. Dromen, veel dromen, maar geen tijd om ze te verwezelijken. Plannen.
Een herziening van mijn activiteiten dringt zich op, ik kom tot het pijnlijke besef dat de tijd zich beperkt laat uitpersen. Meer dan 24 uur krijg ik er niet uit. Concreet betekent dat : prioriteiten stellen.
Het is eigen aan mijn generatie veel te willen : de rust van een gezin, tijd voor mijn partner, gezellig thuis koken en het liefst zoveel mogelijk zelf doen aan het huis, maar ook : filmpje meepikken, boeken lezen, studeren, goed zijn op mijn werk, het hoofd cultureel hoog houden, sporten.
Momenteel krijg ik het niet gecombineerd en tot mijn grote verbazing merk ik dat het meest fundamentele misschien het eerst geschrapt wordt : het sociale leven, het 'tijd maken om stil te staan'.
Gek dat een mens zelden twijfelt aan zijn werk. Eerst werken werken werken. Of omgekeerd : als er aan iets geknabbeld moet worden dan aan al de rest maar niet aan het werk.
Ik moet eens goed nadenken.

berichtgeving

"Het televisienieuws is er op een zeker ogenblik mee gestopt de msnen te informeren over de kandidaten en hun programma. We weten nu alles over de haarsnit van John Kerry maar niets over wat hij met de ziekteverzekering wil doen. We weten precies hoe vaak en waar George W. Bush gaat joggen, maar we hebben het raden naar wat hij met het milieu van plan is."

Paul Krugman,
geciteerd door Hubert van Humbeeck, Knack 25 augustus 2004

Begrafenis

Na de dood de begrafenis. Het is een oud ritueel. De kerk zat barstensvol. Veel emoties kwamen boven. Het was een plaats van verdriet.
We waren er rond ML maar ook rond ons eigen verdriet. Want de confrontatie met haar dood herinnerde ons aan de dood die we het liefste doodzwijgen. Aan de vrienden die ongeneeselijk ziek zijn, maar met vreemde wilskracht toch nog restjes genieten uit het leven puren. Woede ook. Geen enkele God die het lijden van zij die achterblijven kan verzachten. Misschien later. Misschien nooit. Het lijden valt niet uit te leggen.
Confrontatie ook met onze eigen dood. Misschien overkomt het ons morgen.
Het herinnert ons aan zij die ML zijn voorgegaan. Aan het verdriet dat we toen hadden. Aan het verdriet dat we nog hebben.

Ik zou een pleister op vele wonden willen zijn, schreef Etty Hillesum.
Zaterdag wou ik, dat ik alle mensen met hun eigen verdriet omwille van de dood, omarmen kon.

Euthansie

"Vroeger gebeurde het ook", zei hij mij. "Mijn moeder zegt dat toch." Ik kijk hem verbaasd aan. Ik ken de theorie, ik ken de wetgeving en ik heb altijd gedacht dat het moet kunnen : waardig afscheid van het leven nemen, weten dat je niet zal stikken, weten dat je geest niet gevangen zal zitten in een lichaam dat enkel pijn betekent.

Nu is het dichtbij gekomen. Dinsdag koos M. ervoor te sterven, na veel pijn. Ze deed het met enorme overtuiging en vastberadenheid. Ze nam de tijd om afscheid te nemen.

Het blijft raar. Natuurlijk wil je niet dat je medemens crepeert van de pijn. Ik zou het zelf ook niet willen. Maar of ik de moed zou hebben om daadwerkelijk het serum in mijn aderen te zien lopen, weet ik niet.

De hele week al denk ik aan M. Hoe ze zorgzaam omging met haar dood, hoe ze aan haar kinderen dacht. Mijn herinnering aan haar is er een van een sterke vrouw met een duidelijk gedacht. Een taaie tante ook. Misschien wou ze dat iedereen die herinnering zou hebben, dat het beeld dat we van haar hadden intact zou blijven.

ML, ik denk aan jou en wens je een veilige reis toe, waarheen het naar de dood ook leidt. Je was een 'straffe madam'.

Standaard in the pocket

De Standaard is nog kleiner geworden. Wanneer 's morgens mijn pc opstart laat de krant zich gewoon op mijn palmpje en heb ik lekker de hoofdartikels op mijn PDA. En iedere keer ik op het knopje 'sync' duw, komt daar de nieuwste versie aan.

Ik ben onder de indruk, al gaat mijn voorkeur naar een papieren krant.
Toch best handig. Altijd de krant bij de hand. Handig tijdens het wachten.

Dankjewel mensen van De Standaard !

Weekend


Schaarste doet appreciëren, zoveel is zeker. Schaarste aan vrije tijd en daarom ook volop het genieten van het weekend. Buiten is het nog zomers warm. De BBQ mag nog worden bovengehaald, einde vakantie betekent nog niet einde genieten.

Vragen die ik mij bij het begin van het nieuwe werkjaar stel : hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel van rust en vrede, het talent om zalig te genieten, niet verloren geraakt in de sleur van het werken ? Hoe kan ik de herinneringen van een zomer vol warmte vasthouden ? Hoe kan ik de lichtheid van leven, zo inherent aan de vakantie ook plaats geven tussen de drukke werkdagen door ?

Zal ik er in slagen om op vrije dagen en weekends, het werk uit mijn hoofd te bannen en de stress en de gespannenheid inderdaad op het werk te laten ?
Voorlopig ziet het er goed uit. Ook al werken we soms wat in het weekend, het is in een ontspannen sfeer. Zondagen zijn nog altijd heilig en dat willen we zo houden, niets moet, alles lekker relax, tijd voor lang ontbijt en zalig eten, tijd om nu en dan een dansje te doen. Tijd om te genieten van de zalige grote tuin.

Ik hoop dat ik het niet vergeet, dat het werkjaar mij niet opslokt.

ik wil zoveel

De zeeën van tijd zijn voorbij. Het is weer werken geblazen. Gek genoeg borrelt de energie bruisend. Ik heb er zin in, veel zin, al moet ik na een paar dagen werken onmiddellijk toegeven dat ik niet begrijp waar die tijd allemaal naar toe gaat. Leef ik nog teveel op het ritme van de vakantie ?
Voor het vriendje en ik - beiden maanden zomervakantie achter de rug - is het ook weer zoeken. Hij moet werken, ik moet werken. De tijd is intenser. Maar er wordt toch nog genoten. De stress van het werk vindt het huisje nog niet, gelukkig.

In mijn hoofd heb ik nog altijd de naieve droom van gestructureerd werken. Je werkt een paar uurtjes hieraan, ongestoord, en dan daaraan en rond een uur of zes stop je om het eten klaar te maken. Langzaam aan - laat hé ? - begin ik te beseffen hoeveel tijd er in het huishouden steekt. Wassen, drogen, strijken, was plooien, in de kast leggen, ik heb altijd het gevoel dat ik dat wel 'even tussendoor' doe, maar dat tussendoor wordt hier een half uur, daar een half uur en onderstussen moet er toch alweer gekookt worden en afgewassen, of in het beste geval moet de vaatwasser geleegd worden.

Nog een illusie : als ik het maar goed genoeg organiseer kan ik nog meer in die 24 uur steken, kan ik nog meer werken, heb ik nog meer tijd over voor mezelf.

De waarheid echter is dat ik teveel wil doen of teveel te doen heb. Ik ben er nog niet uit welk van de twee het is.
Ik wil tijd hebben om rustig in de tuin te werken, ik wil rustig lief bij mijn vriendje zijn, ik wil heel hard werken, ik wil boeken lezen, ik wil computeren, ik wil zaliglang wandelen in deze late zomer, ik wil sporten, mijn hart uit mijn lijf lopen, ik wil taart bakken en lekker eten maken, ik wil mijn (betaald) werk goed doen en mij blijven bijscholen, ik wil ... ik wil ... ik wil zoveel.