paradijselijke oorden...

Thailand, Indonesië, het zijn landen waar ik prachtige vakantie-herinneringen aan overhoud. Ik trok er met de rugzak rond en had er geen vast adres, dus 'vermist' zou ik zeker ook al geweest zijn.
Nu pas besef ik ook hoe moeilijk het in zo'n situatie van algemene paniek zou geweest zijn. Het openbaar vervoer in Indonesië is zo goed als nihil. Je raakt maar via veel informatie vragen en liften van de ene plaats naar de andere. De luchthaven van Denpasar ligt gedeeltelijk in de zee, wellicht is die nu gesloten.
In Thailand is de taal een zware barièrre. Hun schrift is voor ons onleesbaar.
Indonesië heeft de voorbije jaren haar rampen al meegemaakt : aanslagen, SAR, ... het houdt niet op. Het toerisme was langzaam weer op gang geraakt.
Zowel Indonesië als Thailand doet hard zijn best om zijn economie op te rakelen.
Erg vind ik het. Geen paradijs is gevrijwaard voor de kracht van de aarde.

Kerst als catalysator ?

Deze kerstweek hoorde ik van twee koppels uit mijn omgeving dat ze uit elkaar gingen. Ik had het niet zien aankomen en ben altijd onder de indruk als ik zoiets hoor. Ik deel het naieve geloof dat er heel wat gebeurd moet zijn voor twee mensen zo'n beslissing nemen. Je moet er moed voor hebben om de droom - die er toch altijd geweest is, niemand begint toch een relatie met als verwachting later uit elkaar te gaan - op te geven.
Is de Kersttijd een catalysator ?
Misschien wel. Misschien willen mensen op zo'n momenten niet meer aan het plaatje van 'gezellig koppel' voldoen. Met Kerst moet iedereen immers volop genieten van zijn gezinnetje, het is bijna een dwangbevel.
Wij waren - zoals wellicht vele koppels - op kerstavond bij de ene familie en op kerstdag bij de andere. We genoten van het eten, de grapjes en van het gezellig samenzijn. Familie is iets raars. Je kiest ze niet, je raakt er niet van af, je hebt ze broodnodig.
Ik ben blij met deze Kerst, blij ook voor het eigen gezin dat ik dit jaar gestart heb.

seksisme

Gisteren zo'n kleine vijf minuten gezondigd aan seksisme. Ik moest langs bij een jrist voor een aantal formaliteiten en voor mij zaten een jonge man en vrouw. De man had een pak aan en de vrouw een rok en blousje. Het was niet uit te maken wie de oudste was en ik vond het al vreemd dat ze met twee waren.
Hoe dan ook, mijn taak bestond er enkel en alleen in om hen op de hoogte te brengen van een aantal documenten.
Na twee minuten besefte ik dat ik mij geheel en al tot de man richtte.
Het deed mij pijnlijk beseffen dat ik onbewust voor de man als gesprekspartner had gekozen en geen enkele grond had om er van uit te gaan dat hij de beste gesprekspartner zou zijn.
Na het gesprek had ik zelfs een sterk vermoeden dat de man een soort stage volgde bij de vrouw.
Het maakte het alleen maar pijnlijker.

Ik zal het nooit meer doen, snik !

oud en lelijk

Kijk om je heen : bejaarden maken een steeds groter deel uit van onze leefwereld. En ze worden ontkend in onze maatschappij. Als journalist weet ik dat veel media doen alsof aftakelende 70-plussers niet bestaan. Als je na een zware werkdag even op de bank een vrouwenblad openslaat, heb je geen zin om geconfronteerd te worden met oud en lelijk. Die magazines moeten dromen verkopen. En dat is oké. Maar dan vind ik dat ik in de literatuur de taak heb om er op een esthetisch verantwoorde manier op te wijzen dat die dingen wel bestaan. (...)

Zou je zelf voor een bejaardentehuis kiezen ?
Ik vind het een reservaat en ik vind dat je jezelf inderdaad de vraag moet steeln of het wel zin heeft om naar zo'n reservaat te gaan. Misschien moet je er wel voor zorgen dat je niet zo oud en afhankelijk wordt. Ik begrijp euthanasie perfect : één van mijn personages in het boek kiest daar ook voor.

Margot Vanderstraeten in een interview in Feeling, naar aanleiding van haar boek "De Vertraging" (Querido)

uitziend naar Kerst


De kerstboom staat er, maar er zijn nog geen pakjes te vinden, een combinatie van tijdgebrek en angst voor te drukken winkelstraten (en natuurlijk de illusie dat het op het laatste moment minder druk zou zijn !)...

Het beste aan Kerst voor ons is wel dat er vakantie aankomt... Want weerom is er in het weekend druk gewerkt. We kunnen niet anders, onze papieren moeten 'binnen zijn op maandag'. Natuurlijk kan je altijd schuiven en zeggen dat het niet gelukt is, maar een hele keten van collega's zit dan in de problemen.
We leren steeds meer samen te werken. Dit wil zeggen : op dezelfde plaats en nu en dan een kwartiertje pauze.
We zijn gezegend door de electronica die alles draadloos maakt, we kunnen van waar ook printen, beamen, whatever.
Volgende week vakantie...
Zalig !

ouderen en zelfmoord


Werd deze morgen wakker met het niet al te opbeurend nieuws dat Vlaanderen het hoogste zelfmoordpercentage van Europa heeft. Proportioneel zijn het het vaakste ouderen. Tijd om er iets aan te doen, benieuwd wat er vandaag in de Senaat gezegd zal zijn.

Heel erg vreemd vind ik het niet. Er zijn de evidente factoren als eenzaamheid, een verminderde financiële toestand, maar er is ook het niet meer mee kunnen in de maatschappij die aan de ouderen moeilijke dingen vraagt.

Gisteren nog was ik bij een oudere dame op bezoek wiens administratie en boodschappen ik geregeld doe. Haar administratie is veel ingewikkelder dan die van mij, zij moet zich overal tegenover allerlei instanties verantwoorden. Om in haar eigen huis te mogen en blijven wonen moet zij - omdat haar man onlangs is gestorven een belasting betalen die wraakroepend is. Geen idee of ze het kan betalen. Misschien niet. Ik probeer haar uit te leggen waarom ze het moet betalen : omdat ze zogezegd een half huis rijker wordt.

Oud minister van sociale zaken Vandenbroucke zei ooit (terecht ?) dat een eigen huis de beste vorm van pensioensparen is. Nu wordt ze daar toch flink voor gestraft. Er vindt immers geen verkoop plaats, dus is er geen 'winst'.
Voor iedere zorg die ze krijgt moet ze om de zoveel tijd geëvalueerd worden of ze nog hulpbehoevend is. Ze lijdt aan dementie, al jaren lang, maar moet toch iedere keer die 'testen' doorstaan. Voor een dergelijk iemand is dat een zware vorm van stress, want al doorstaat ze de test niet, ze beseft wel degelijk dat ze getest wordt. Dat ze niet weet welke dag we zijn, dat ze haar kinderen niet kan opsommen. Een wildvreemde dame met pak en koffertje komt haar ondervragen.

Ze moet leven van het vertrouwen van de buren, de bank en het buurtwinkeltje. Want ze wil graag nog alleen brood kopen, haar centjes afhalen van de bank. Geen euro's aub, maar graag 4000 BEF. Ze moet wel hopen dat niemand haar in de luren legt. Want hoeveel euro iets is, daar heeft ze geen idee van.

Ik begrijp dat veel ouderen moe worden, dat ze het niet meer overzien. Alleen al het administratieve gedeelte is zo ingewikkeld dat je bijna een superouder moet zijn om er nog aan uit te geraken.
Van oudere mensen wordt dan nog vaak geprofiteerd, en verweer hebben ze zelden, de redenering gaat te vlug, de argumentatie van de andere is dikwijs verbaal agressief.'Maar begrijp je het dan niet ?' hoorde ik laatst iemand tegen haar zeggen ?
Ze zweeg en zei niets meer.

Uit 'De Standaard' 17/12/2004

Ik heb gegrasduind in de binnen- en buitenlandse literatuur over het onderwerp. Daaruit blijkt dat ouderen die zelfmoord plegen niet per se een geïsoleerd en eenzaam bestaan hebben geleid. De meerderheid onder hen heeft in de maand die aan hun overlijden voorafgaat nog een hulpverlener gezien. Misschien hebben ze niet over hun zelfdodingsgedachten gesproken, maar ze hadden wel een klacht.

boerderijbabbel


Ik ben ontzettend blij met de komende Kerst en niet in het minst om de twee weken vakantie die eraan verbonden zijn. Ook al weet ik dat die weer zo voorbij zullen zijn, ik zie er toch heel erg naar uit.
Na het lange intellectuele werk zie ik ook uit naar het werken op onze kleine boerderij. Ik leer ook alle dagen bij. Dat de (nieuwe) kippen op stok moeten leren gaan, dat die niet zomaar gaan. Dat dieren niet bijvoorbaat sociaal zijn. De nieuwe kroost wordt momenteel nog niet getollereerd door de oude.
Onze de uitgebreide familie konijnen doet het ook goed : allemaal alive and kicking. Veel hebben ze te danken aan de cavia die hen toen ze heel klein waren, warm hield, want moeder konijn liet het nogal aan zich voorbij gaan.
Als we het leven z'n gang laten gaan - en dat hebben we voorlopig maar zo gedaan - dan krijgen we thuis nog een heuse boerderij en dat is nu niet echt de bedoeling.
Stadskind zijnde blijft het voor mij allemaal wonder.
Nu ligt de tuin er weer doods bij maar toch zullen we op het eind van de zomer weer volop kunnen proeven van alles wat nu schijnbaar dood is.
Sterk !

Murphy loves Kaat

Deze morgen wou ik de auto starten. Een platte batterij. Twee uur wachten. Heel erg was dat eigenlijk niet gezien de voorbije week. Tenslotte was ik thuis en het is twee uur schoonmaken geworden.

De voorbije weken ben ik trouwens een bangelijke fan van clean house geworden, ik wil alles ordenen per soort, kastjes en doosje kopen om maar alles op orde te krijgen. Nu is dat geheel mijn stijl niet (denk ik toch) maar ik vrees dat het een soort wanhoopspoging is om niet te verdrinken in de Murphy week. Jammer trouwens dat opruimen en schoonmaken vooral een kwestie van tijd hebben (maken ?) is, want soms kan ik er mij best wel zoet mee houden. Zeker in het nieuwe huis ! Voor wie er ook een beetje dol op is : ook houses behaving badly kan ik wel smaken.

Hmmm.... iedereen die mij persoonlijk kent zal nu wel zeker denken dat mijn hersenpan een behoorlijke klap gekregen heeft ... wie weet is het ook zo.

Tenslotte nog dit. Ik heb heus al heel wat andere boeken gelezen sinds het raadsel van de filosoof. Maar gezien de pc problemen kan ik niet eens meer echt goed mijn webfiles binnenhalen (nou ja, kwestie van er mij eens aan te zetten)... hoe dan ook, dra komt er ook een update van boeken !

En nu opnieuw aan de schoonmaak ? Nee hoor ! Kerstspullen kopen, want 'Zie ginds komt de kerstboom uit huppeldepup weer aan.... hij brengt ons lichtjes, ik zie hem al staan !'
Joepie !

Murphy-week

Het wil maar niet ophouden. Vorige week verscheen, bij het opstarten van mijn pc de boodschap 'Operating System could not be found'. De enige witte lettertjes op een zwarte scherm. Mogelijke oorzaken : HD stuk, corrupte Windows, een virus. Dat laatste dacht ik niet, de KULeuven biedt mij toch enige bescherming en dag na dag krijg ik een mooie upload van McAfee, met andere woorden, dat laatste zou niet mogen zijn. Gelukkig weerom het liefje dat wat werk betreft in de ICT-sector zit en alvast mijn HD eruit haalde en kopieerde naar een andere locatie. Was ik alvast mijn documenten niet kwijt. De rest bleek inderdaad geheel en al vergiftigd door een serieus virus. Helemaal opschonen die boel : zo goed zelfs dat ik nu een Office 2003 heb. Flashy !

Maar UPC, mijn internetleverancier, wou deze week ook dat al haar klanten een nieuwe modem kwamen halen. Weerom fluitje van een cent dacht ik, (met zo'n vriendje) en ja hoor, na tien minuten zaten er 2 laptops en 1 desktop wireless online om het na een uur om onbekende redenen geheel te begeven.

Was er nog mijn auto die ik vorige week heb moeten laten wegslepen en die ik vandaag eindelijk, na het neertellen van heel veel centjes, terug mocht halen. Wat bleek ? Die valt ondertussen om de haverklap weer stil. Morgen dus terug naar die garage.
En de VAB die mij zo mooi onverwacht hielp dankzij mijn Visa-kaart ? Die hebben het bedrag netjes twee maal van mijn rekening gehaald.

Als een mens maar gezond is, zou een mooie troost zijn. Maar keel en longen worden niet gespaard door het rondzwevend virus hier.
Murpy week dus. I hate it.

Nachtwacht

Zaterdag weer eens te laat naar bed gegaan en ons laten verleiden tot 'Nachtwacht'. We hadden gehoopt dat het ons een goed gesprek zou opleveren maar dat bleek vergeefse hoop. Het thema van de avond werd als volgt voorgesteld : "Mensen scheiden te lichtvaardig, wat nefast is voor kinderen".
Eigenlijk had ik het al moeten weten, want zo'n stelling is zo wars van alle nuanceringen dat ze eigenlijk het beluisteren niet waard is.
Wie maar enig weet heeft van echtscheidingen weet dat er in de meeste gevallen - zelf ken ik geen enkel ander geval - veel verdriet aan vooraf gaat, dat ouders lange tijd en zo niet altijd met schuldgevoelens ten aanzien van hun kinderen zitten.
Omgekeerd ken ik ook heel wat ouders die na hun scheiding een verdiepte relatie met hun kinderen zijn aangegaan, alsof hun scheiding zich heel bewust gemaakt heeft van hun verantwoordelijkeid ten aanzien van hun kinderen.
In het programma werd het kerngezin als ideaal voorgesteld. Uiteraad is dat zo, wie begint immers een relatie en krijgt kinderen met in zijn achterhoofd de idee dat het niet voor eeuwig hoeft te duren ? Dat een mens zich geborgen wil weten bij zijn geliefden voor een leven lang is eigen aan zijn verlangen naar bemind worden.
Maar niet alle kerngezinnen zijn plaatsen van warmte en aanvaarding.
Ook dat mocht wel eens gezegd.

Zwaar onvoldoen voor Nachtwacht, zou ik zeggen. Weeral.

PS: er is een forum over het onderwerp op de site van Nachtwacht.

niets zo koud als de dood

November is de maand van sterven en ik zal het geweten hebben. De opa van één van 'mijn' jongeren is gestorven, de opa van een collega. Beiden hebben een lang en rijk leven achter de rug. Wie niet in het rijtje past is M.
Ik heb haar een paar keer ontmoet. Een vriendin van mijn zus. Ik kon nauwelijks geloven dat ze zo ziek was, want fier als ze was gaf ze de kanker geen kans om haar waardigheid aan te tasten. Het was, en is, een mooie vrouw.
M. heeft haar dood voorbereid. Ik kan mij daar nauwelijks iets bij voorstellen. Ik vrees dat ik niet het sterven, maar het achterlaten van allen die mij liefhebben ternauwernood zou kunnen dragen. Hoe vertel je aan je liefste dat je weg moet gaan ? Dat je geen andere keuze hebt, dat het je zwaar weegt ? Hoe probeer je je eigen dood te accepteren terwijl je ziet hoe die dood je liefste zo tekent ?
Liever dan mezelf te behouden voor de dood zou ik mijn liefste willen behouden, dicht bij mij willen houden en zeggen : dit doe ik je niet aan.
Maar het kan niet. Geen enkele onderhandeling keert in het voordeel van het leven.
Dat je je liefste niet kan behoeden voor dit grote verdriet.

Ik zag het bij M. en haar liefste : hoe ze elkaar wilden behoeden voor dat grote verdriet, plaatsen wilden ruilen maar met hetzelfde resultaat.
Straks ga ik slapen en ik weet dat mijn liefste zijn arm rond mij zal leggen en mij in slaap zal zoenen met 'ik zie je graag kaatje, tot morgen'.
Dat het bed leeg kan zijn. Te groot. Dat er geen armen meer zijn, geen warme plek.

Als ooit mijn liefste sterft, zal ik blijven zeggen : liefste liefje, ik zie je graag. En nooit ophouden dit te zeggen.
Op de een of andere manier heb ik de indruk dat M. dit ook doet. Liefde kan niet eindigen met de dood.
Ik kende M. niet zo goed, alleen denk ik dat ze iedere avond tegen haar liefste blijft fluisteren : liefste chouke, ik zie je graag, slaap zacht en tot morgen.