Auschwitz

Een overbekende foto,
iedere keer vraag ik mij af wat er met dit kind gebeurd is...

Ook op mijn werk gaat de 60ste verjaardag van Auschwitz niet ongemerkt voorbij. We mogen het niet vergeten, is het, al komt er slijtage op de beelden, de zoveelste film, het zoveelste verhaal.
Maar het mag niet en mag nooit vergeten worden, zeker niet voor de volgende generatie.
Toevallig of niet ben ik voor het werk ook bezig met het herwerken (updaten) van een dossier over de Palestijnse kwestie. Eigenaardig om met beide zaken tegelijk bezig te zijn.
Tussendoor moet - ook al voor het werk - het boek "Grenzen" van K. Seynaeve gelezen en besproken worden. Het is een boek dat tegelijk beide kanten belicht : de joodse en de Palestijnse.

Mijn hoofd tolt bij zoveel wereldnieuws en ellende, bij zoveel heen en weer gereis tussen begin twintigste (eerste migratiestroom naar Israël) en begin éénentwintigste eeuw. In honderd jaar is niets opgelost.
Pogingen en beloftes gedaan en gebroken.
Mijn oog valt zwaar ten moede toe...
... terwijl het zo banaal lijkt om gewoonweg reikhalzend uit te zien naar een vrije dag...

teveel en te weinig

Mijn leven is samen te vatten in volgende woorden : te weinig en teveel.
Ik heb te weinig tijd en te weinig geld. Dat ik meer geld zou willen heeft niets te maken met een verlangen om meer bezittingen te hebben, ik wil meer geld om meer vrijheid te hebben om iets te doen aan een ander “te weinig”, nl. : te weinig tijd.
Tot zover het te weinig, aan de andere kant staat het ‘teveel’ en dat – het zal niemand verbazen – heeft weer alles te maken met het te weinig.

Ik heb teveel werk. Niet dat ik het niet graag doe, maar ik heb gewoon te weinig tijd. Ik wil dus best zoveel werk hebben, als ik er maar tijd genoeg voor krijg om er voldoening uit te halen, om het niet op dat eeuwig stresserende tempo te moeten doen, om niet altijd het gevoel te hebben dat ik het net iets beter had kunnen doen.

Nieuwe ‘teveel’ is hier : een teveel aan schuldgevoelens, de onrust dat het anders had gekund, had ik maar zus, had ik maar zo, maar ik zou nooit genoeg tijd hebben om het allemaal zus en zo te doen, ik heb moeten kiezen tussen het teveel en te weinig en moest mij dus bijgevolg tevreden stellen met het middelmatige, iets waar ik een hekel aan heb, want de voldoening zit juist in het streven naar je eigen bovengrens. (Weerom : frustratie).

Ik wil ook teveel. Daar ben ik mij zeer sterk van bewust maar oplossingen zie ik nog niet. Ik wil heel veel lezen (te weinig tijd, teveel boeken), ik wil veel reizen (te weinig tijd, te weinig geld), ik wil nog heel veel studeren (idem als reizen).
Het blijft dus schipperen tussen teveel en te weinig.

Sommige mensen hebben dan weer teveel van wat ik te weinig heb en te weinig van wat ik teveel heb. Zo ken ik mensen die – zij het niet zo ethisch – gewoon niet meer gaan werken. (Die hebben volgens mij een teveel aan zowel geld als vrije tijd, wat zowat de ideale combinatie is). Ze argumenteren dat ‘ons systeem dat nu eenmaal toelaat’, en dat ze ‘ook wel willen leven’.

Ik wil ook leven. Maar ook werken.
Ik wil veel, maar toch ook mijn steentje bijdragen aan deze maatschappij. Al betekent het nog maar simpelweg dat ik teveel moet werken voor te weinig geld. Nee, dat laatste klopt niet. Ik ben best tevreden. Want tegenover mijn loon staan immers teveel mensen die het – buiten hun wil om – met te weinig moeten doen.
En dat weet ik ook nog wel.

ik heb een visioen...

Iedereen waarschuwt me dat je bij het (ver-)bouwen wel weet waar je aan begint, maar niet weet waar je eindigt. Voorlopig zijn ze nog niet begonnen maar ik begin wel stilletjesaan ongeduldig te worden.
Het plaatje in mijn hoofd is perfect, ik zie het al allemaal voor mij en ik heb in gedachten al meermaals een bad genomen in onze nieuwe badkamer en de nieuwe keuken heb ik zelfs al schoongemaakt, kwestie van te weten waar het rioolputje moet zitten. Ik ben heerlijk in slaap gevallen in onze bibliotheek en ik kan maar niet wachten om met het liefje eindelijk wat surround bioscoopervaring op te doen.
Maar waar blijven die metsers* ?

*is dit hoofdstuk 1 ? : de metsers komen niet opdagen ?

moviemania

De voorbije week weer flink wat films gezien. In de bioscoop raken we jammergenoeg niet, maar we proberen toch nu en dan een goede film te huren. We zijn gewapend met Leonard Maltins Movieguide, die zowat alle mogelijke films van oud naar jong bespreekt.
I am Sam maakte grote indruk op mij, The Village draaide heel anders uit dan voorzien. Ik had gedacht dat ik het niet zou houden van de spanning, maar zo'n vaart liep het niet, al was hij wel heel goed. Wellicht had ik teveel gelijkenis verwacht met 'The Sixth Sense' en 'Unbreakable', ook films van Shyamalan. Maar, zoals mijn filmgenootje meesterlijk samenvatte : The Sixt Sense begint in een rationele normale wereld om te eindigen in het bovennatuurlijke, The Village doet het net andersom.
Ik kan het niet beter samenvatten !

Hoe overleef ik al dat werk ?

In een poging om op voorgaande vraag een antwoord te krijgen, hadden we afgesproken zaterdag goed door te werken om onszelf op een heerlijk vrije zondag te trakteren.
Het is gelukt. De zondag begon met een relaxed ontbijt en werd vervolgd met de wandelschoenen stevig in de modder van Hamme-Mille. Een tocht van 13 km werd het in dit kleine dorpje net over de taalgrens.
Ondanks het winterseizoen verraste de zon ons volop : blozende wangen maar stralende zon. Knalblauwe hemel.
Er zijn weinig zaken die zo deugddoend zijn voor lichaam en ziel als wandeltochten door de natuur. Je bepaalt je eigen ritme, je hebt tijd om te praten over alledaagse dingen, om te genieten van elkaar, 'to catch up'. Soms denk ik dat het een ideale manier zou zijn voor koppels die uit elkaar gegroeid zijn : trek er op uit in de natuur en wandel.
Mij wordt het steeds duidelijker dat het cliché, dat je investeren moet in je relatie, waarheidsgetrouw is. Van één ding ben je altijd zeker : er is altijd werk.
Daar hoef je totaal geen moeite voor te doen. Het werk is er altijd.
Dat je tussentijds elkaar zou kunnen verliezen, is iets wat ik mij nu en dan diep realiseer, want zelfs na nog maar een weekje hard werken, is het zo deugddoend gewoon te 'zijn'.

Realiteit

Mijn vriendje is een filmfan én huisduif. Gecombineerd betekent dit het uitpluizen van het TV-blad voor goede films, talrijke bezoeken aan de videotheek en goede naslagwerken over film. Op ons huisplan (joehoe, binnen een paar maand beginnen ze er aan !) staat ook een "Mediaruimte", zeg maar een mini-bioscoopje voor ons en een handvol vrienden.
In tegenstelling tot het vriendje ben ik niet zo'n filmfan maar wel een serie-liefhebber. Geef mij maar 24 of alle afleveringen van the X-files. Silent Witness, Frost, ik verkies ze boven een film.
Maar omwille van de goede vrede pik ik dus ook wel eens een film mee, zoals eergisteren Cape Fear. Ik vond het nog tien keer griezeliger dan de eerste keer (maakt leeftijd gevoeliger ?) en verstopte me tijdens sommige scènes onder het dekentje. Het vriendje bleef maar zeggen 'ach, het is maar film', maar wie schreeuwde midden in de nacht ? Ha, het vriendje. Of hoe in een droomwereld de scheiding tussen 'echt' en 'onecht' heel fijntjes wordt. Gisteren mocht ik de film kiezen. Zijn voorkeur ging naar het (volgens mij zeer flauwe) Body Double van De Palma, ik koos dan weer voor ExistenZ van David Croonenberg. Beide films gaan over perceptie van realiteit. Bij ExistenZ zitten de hoofdspelers in een computerspel dat zo werkelijk wordt dat ze zich afvragen of ze nu al 'in' of 'uit' het spel waren. Bij Body Double nam de hoofspeler het geziene aan voor realiteit. Het liep slecht af.

Wij zitten niet in spelletjes, maar de vraag in hoeverre onze perceptie overeenkomt met de werkelijkheid blijft toch de vraag. Hele oorlogen en bezettingen worden gerechtvaardigd vanuit 'perceptie' en zogenaamde 'gegronde redenen'.
Hoe kan je weten wat de werkelijkheid is ? Kritisch zijn, uiteraard, maar je blijft zien uit je eigen oog.

Ter Zake

We zappen al een paar nachten na elkaar richting Canvas om de herhalingen van TerZake te zien. Daar staat een reportage over bloggers te trappelen om uitgezonden te worden, waaraan o.a. Herman zijn medewerking verleende.
Nu werd de reportage al een paar keer weggeblazen door belangrijker nieuws.
Maar toch, deze avond misschien ?

Heerlijk, die cadeautjes !

We hadden net zo goed een karretje achter onze wagen kunnen spannen, zovele cadeautjes !

Aangezien 2005 ons een nieuwe keuken (zeg maar meteen een half verbouwd huis !) moet opleveren hebben we als het ware aanmoedigingscadeautjes gekregen als deze superromantische koffiekopjes. Meteen wat anders dan mijn kleurrijk moderne porcelein, maar veel beter passend bij het nieuwe huis.

Ondertussen ben ik al volop plannen aan het maken hoe het huis zal worden ingericht : welke keuken, welke kleurtjes aan de muur, welke ruimte zal dienen waarvoor. Gezien we hier aan ruimte geen gebrek hebben kan ik heerlijk fantaseren !

2005 en een nieuwe lay-out

Ik heb geen lijstje gemaakt voor 2005. Geen speciale verwachtingen of wensen (tenzij gelukkig te zijn) en wel omdat ik er niet aan uit geraak. Enerzijds heb ik grote plannen zoals bijvoorbeeld het zelf maken van een nieuwe lay-out voor deze weblog, hem van allerlei dingen te voorzien enzovoort, anderzijds wil ik het leven eenvoudiger en wil ik meer vrije tijd.
Het dillema voor 2005 is dan ook : hoeven al die grote plannen wel ? Want enerzijds heb ik ideeën en inspiratie ten over, wil ik van alles doen, maar anderzijds wil ik rust, rust en nog eens rust.
Dit - overigens niet zo gelukte - lay-outje is een template van blogger. Waarom wou ik het weer anders ? Omdat ik verandering wou. Waarom heb ik er niet hard op gewerkt ? Omdat ik er de tijd niet wou in steken. Omdat ik tijd wil hebben ... voor andere dingen.
En die zullen wel weer hier terecht komen.

Aan u, wat u zich ook voorneemt voor dit nieuwe jaar : succes !