Heb ik vandaag teveel kranten en tijdschriften gelezen, volg ik te nauwgezet het nieuws op radio, enig gevoel van moedeloosheid was mij vandaag niet vreemd. Al zie ik angst als een van de grootste bedreigingen van mijn geluk en meestal onnodig, vandaag viel ik er werkelijk ten prooi aan. Over het algemeen heb ik zoiets van 'ik val altijd wel op mijn pootjes' maar de laatste dagen lukt dat mij niet meer. Mijn geheugen werkte plots op volle toeren. Het eindeloopbaandebat. Dat we tot ons 65ste moeten werken. De logica zelve wellicht, zeker als je ziet hoe groot het aandeel in-actieven versus het aandeel actieven is. Op zich ben ik niet zo bang om langer te werken, maar ik vraag mij bangelijk af of ik dan nog met zo'n bende pubers overweg kan (en zij met mij), of mijn hersenbanen niet letterlijk op ontploffen gaan staan. Als ik merk hoeveel werkstress er nu al is, dan vraag ik mij echt af of ik dat nog kan dragen op mijn 60ste. In mijn buurt zie ik dan B. die al jarenlang werkloos is en geniet van de vele vrije tijd. Hij heeft het niet breed en moet echt wel goed zien wat hij met iedere euro doet, maar nu en dan vraag ik mij af of zijn kwaliteit van leven niet beter is. Werk delen dus : ik minder verdienen en minder werken, hij meer verdienen en meer werken. Wiskundig is het gemakkelijk, maar blijkbaar is dat in concreto niet zo. F. vertelde me onlangs dat ze al maandenlang adverteren om mensen te vinden die in hun call-center willen werken, middelbaar onderwijs is genoeg, 15 vacante banen, ze vinden niemand. Zelfde geval op mijn werk : daar werkt één team al met meer dan een maand 'achterstand van een fulltime', omdat ze niemand vinden. Pessimisme bij Kaat dus. Beetje angst ook, en wetend dat die angst niet goed is.
Volgens Knack ben ik geheel en al normaal, want jongeren zijn "bang voor de toekomst". Ze geloven, volgens de schrijver, in drie verhalen : het eind van onze economie en noodzaak van competitiever en flexibelder werken (nog meer stress ?), de onoverbrugbaarheid van de kloof tusen politiek en burger (gevoel van machteloosheid, dat het er toch niets toe doet), en tenslotte het derde verhaal, het falen van de multi-culturele samenleving. De auteurs zeggen terecht dat politici deze verhalen au serieux moeten nemen en er een antwoord op moeten geven, maar zelf zwijgen ze als vermoord. Dus zit ik daar maar, als jongere tussen de jongeren. Snif snif. Geen sprankeltje hoop in dat artikel.
Geen Knack, geen Standaard, geen Morgen meer ? Ik weet het niet.
Maar vandaag leek het, alsof ik alleen maar pessimistische verhalen las.
Morgen lees ik fictie !
PS : tot overmaat van ramp las ik ook nog een dossier rond pensioenen én rond het rendement van spaarboekjes. Meer hoef ik niet te vertellen....
1 opmerking:
Ik zou ook nooit in een callcenter willen werken. Een vriendin van mij werd daar eens voor aangesproken. Constant mensen lastig vallen en als je minder dan vijf geslaagde oproepen per dag hebt, vlieg je buiten... help!
Een reactie posten