Twee nieuwe begrippen geleerd dit weekend : Volvomentaliteit (alles voor de veiligheid en het beperken van risico's) en curling-ouders. Het tweede gaat over ouders die er alles om doen om alle mogelijke obstakels die hun kind kan tegenkomen in het leven, te verwijderen. Net zoals ze bij de curlingsport doen : het ijs met speciale borstels zo krasvrij maken zodat de platte schijf zo weerstandloos z'n doel bereikt. Dat van die curlingouders zie ik alle dagen. Jongeren van 14 die nog nooit alleen een fietstocht hebben gemaakt. Die 24 uur per dag onder de het letterlijke toezicht zijn van "iemand". Ouders die mee alle lessen studeren of die de leerkracht terecht wijzen wanneer zoon- of dochterlief een nota in de agenda kreeg.
Ik heb het dikwijls te doen met die jongeren. Hoe kan je zelfvertrouwen krijgen als volwassenen je voor elk falen proberen te behoeden ? Als geen enkele prestatie helemaal van jezelf is ? Als je nooit de kans hebt gekregen om jezelf te bewijzen en jezelf te overwinnen ?
Tegelijkertijd met het bericht over de volvo-mentaliteit en de curling ouders las ik in verschillende tijdschriften over het schrijnend aantal zelfmoorden onder jongeren. Zou er een verband zijn ? Want tegenover de bescherming die jongeren dikwijls krijgen staat ook een hoog verwachtingspatroon. Die jongere mag nog zo berschermd zijn, wat groepsdruk betreft, moet hij het zelf klaren. Op de een of andere manier moet hij zichzelf vinden, wat hij belangrijk vindt. Hij moet de kans krijgen te falen zonder dat dit grote gevolgen heeft.
Falen is out en wordt dikwijls afgestraft. Bij jongeren, bij volwassenen. Boeken, magazines, televisieprogramma's leren ons hoe we ons moeten kleden, hoe onze relatie moet zijn, hoeveel keer naar bed en op welke wijze, hoe we kinderen moeten opvoeden (en hoe niet) vanuit de veronderstelling dat mensen het zelf allemaal niet meer kunnen.
Is het zo erg om soms regelrecht de bal mis te slaan ?
De mensen die ik het meest bewonder in mijn omgeving zijn zij die altijd opnieuw opstaan. Die risico's durven nemen maar niet te beroerd zijn om het roer om te slaan als blijkt dat de ingeslagen weg niet succesvol genoeg is naar hun normen.
Risico's nemen. Kan het nog vandaag ?
Durven we nog ?
Ik durf er geen volmondig ja op zeggen, maar ik stem wel voor.
Durf !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten