nieuwe wereld




Elk boek is een wereld op zich en zo volg ik nu het leven van twee halfbroers in Frankrijk.

Houellbecq blijkt een omstreden Frans auteur, maar tot nu toe nog niets schokkends - veel bronnen - gelezen...Wordt vervolgd...

Morgen vertrekken we zeewaarts... Ik heb er lang naar uitgekeken. Rust, wind, stilte. Geen schrik voor het weer...

onmacht

Pressure pushing down on me
Pressing down on you no man ask for
Under pressure
That burns a building down
Splits a family in two
Puts people on streets

Queen

Ik ben geen rebel, geen harde prater. Het met vuisten op tafel slaan ken ik niet. Ik geloof in de weg van overleg. Wellicht ben ik te conflictmijdend, "niet assertief genoeg".
Ik heb het niet gezien op al die assertiviteitscursussen en 'komopvoorjezelf'- dingen'. Ik geloof er zelfs niet in.

We leven in een gemeenschap, we zijn geen aparte individuen met levens die andere levens niet raken. Ik kan niet doen alsof de andere niet bestaat.
Nu en dan echter is het vechten tegen de bierkaai.

Als andere mensen voor je beslissen, je plannen helemaal in de war gooien, je niet op de hoogte gebracht hebben, kortom : je voor feiten zetten.

Is rebelleren beter ? Moet ik assertiever worden ? Opkomen voor mezelf ?

Ik wil niet eens zo zijn : met vuisten op tafel, eisen stellen, "mijn" grenzen stellen.
Waarom heb ik echter de indruk dat de wereld steeds meer evolueert naar individualisme en elk voor zich ?

lieve vriendinnen,

Jullie waren hier gisteren weer de sterren. Het moet gezegd : het gezelschap van enkel vrouwen is ronduit plezant. Niet dat wij de mannen vergeten, integendeel, zij zijn dikwijls het onderwerp van gesprek en vrolijkheid. We lachen met hen in hun afwezigheid en missen hen op precies hetzelfde moment.
De meest triviale zaken worden plots belangrijk (gewicht, kapsel, kleren) en worden daardoor gigantisch gerelativeerd. Wij weten immers dat kappers nooit luisteren, dat de Zara geen idee heeft hoe een Vlaamse vrouw er uit ziet en dat ons figuur een blijvende frustratie is.

We troosten onszelf met Melocakes vergezeld van Celebrations, al wachten we daarmee tot het dessert is genuttigd.
Weten jullie trouwens dat jullie hier een doos pralines hebben laten staan ? Die staat hier eenzaam in een plastic zakje op de grond in existentiële crisis te wezen : zijn ze ter consumptie of hadden jullie ze toevallig bij ?
De flessen wijn herinneren nog aan jullie komst gisteren. Volle flessen nota bene : veel drank voorzien, weinig drank genuttigd. We waren zo al goed op dreef.

Zijn jullie goed thuis geraakt ?
Alvast bedankt voor jullie komst en geniet vandaag maar van het shoppen. De zon is jullie bondgenoot. Vergeet de vrouwonvriendelijke winkels.

Een lieve groet,

Kaat.

Als mijn leven een film was

... zou dit het genre zijn... Tenminste als ik het testje mag geloven !

"The Movie Of Your Life Is A Black Comedy"

In your life, things are so twisted that you just have to laugh. You may end up insane, but you'll have fun on the way to the asylum. Your best movie matches: Being John Malkovich, The Royal Tenenbaums, American Psycho.

Ook eens proberen ?

...strange, strange... meteen een maandagfilm...

Le choc des idées

"Sommigen vullen hun leven met het zoeken naar gezelschap van gelijkgezinden. Ze verenigen zich in clubjes om elkaar in hun vertardheid te ondersteunen en delen de maatschappij vervolgens op in blank, gekleurd, tjeven of vrijdenkers, in Wij en Zij. Die clubjessfeer heeft me nooit gelegen, omdat ik juist op zoek ben naar verscheidenheid, naar mensen die mijn eigen wankele geloof op de helling zetten, me een ander gezichtspunt aandienen, een ander venster op de wereld openen. Iets in de aard van wat de Fransen le choc des idées noemen, en waaruit in het beste geval het licht daagt."

Pierre Darge in Weekend Knack

Ik heb een vriendin met wie ik bijna geen waarden deel. Nu en dan wekt dat extreme ergernis bij mij op. Wat ik onethisch vind, wordt door haar verheerlijkt. Waar ik het individu nooit los kan zien van de maatschappij, richt zij zich tegen de maatschappij en zingt een lofzang op een anarchistische maatschappij geheel ten dienste van de allerindividueelste grillen.
Waar ik de rede, rationaliteit hoog draag, spreekt zij over intuïtie, emoties, en vele woorden waar geen tastbare werkelijkheid tegenover staat.

Tuurlijk leidt het tot conflicten. Nu en dan moeten we onze tong alletwee afbijten. Een believer versus een non-believer.

Maar het moet ook gezegd : door haar sterke overtuiging doet ze mij 's nachts menigmaal nadenken. Door haar aanwezigheid en haar sterke kritiek op mijn visie, ben ik wel genoodzaakt mijn visie te verantwoorden en niet als evident te zien. En het licht daagt inderdaad, want dankzij de confrontatie kom ik soms tot nieuwe inzichten, leer ik een wereld kennen die niet de mijne is.

Maar de kring van andersdenkenden wordt kleiner. In jonge studententijd botste het vaak met andersgezinden, ik zat ook op een faculteit waar levensvragen en maatschappijvisie continu in vraag werden gesteld.

De kring van andersdenkenden is kleiner geworden. Ik merk hoe het 'fatsoenlijk' is om geen uitgesproken ideeën te delen met andersdenkenden. Kwestie van het conflict te vermijden.
Soms vind ik dat ronduit jammer.

Choose life

Gisteren naar Trainspotting gekeken. Ik had the Definitive Version voor een prikje op de kop kunnen tikken.
Ik heb de film lang gemeden omdat ik vreesde dat ik er geen antwoord kon op verzinnen.

"Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television. Choose washing machines, cars, compact disc players and electric tin openers. (...) Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than a embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why do I want to do a thing like that ?"

Ik doe mijn job graag. Ik geniet van mijn collega's en de mensen met wie ik werk. Soms haat ik mijn job, maar meestal niet. Ik ben blij dat ik niet naar de wasserette moet, dat ik nette kleren kan dragen, die ik overigens dankzij mijn job kan betalen. Ik geniet van de muziek hier, in alle soorten.
Ik zie uit naar het nieuwe huis waar ik inderdaad nog jarenlang moet voor betalen. Ik kies voor een partner met wie ik mijn leven lang wil delen.

Ben ik gesetteld ? Bourgeois ? Heb ik de oude idealen verraden ?
Ik ben alvast gelukkig.
'Vast' betekent ook : altijd thuis kunnen komen, zekerheid, weten waar je aan toe bent, twee armen om je heen, rust en geborgenheid.

Waarom zou ik daar niet voor kiezen ?

Bloglines

Er is iets aan de hand met Bloglines. Er verschijnt simpelweg geen sterretje meer bij een heel aantal blogs die wel degelijk geüpdated zijn. Het eerste merkte ik het bij Tom. Dan bij Lien. En gisteren of zo melden mailde mij iemand dat ik in zijn bloglines geen refresh meer kreeg. Zo had hij gedacht dat "Kaat" al onder de zoden lag.
Nee dus !
Het rare is wel dat hij sommige sites wél controleert (en aanpast) en andere niet. Zou het aan de browsers van de betreffende sites liggen ?

Dementeren hoeft geen hel te zijn

Ik geef het onmiddellijk toe : het angstzweet breekt mij uit wanneer ik mezelf, dementerend als oudje zie. Bij alle euthanasievoorstellen denk ik altijd : ik moet eens opschrijven dat ik - eenmaal dement - dit leven niet meer hoef. Want doorheen mijn hersenen zie ik de wereld en kan ik die ordenen, mijn hersenen zijn het licht in de wereld van duisternis, want ze stellen mij gerust als ik irrationele angsten heb en ik kan altijd op hen rekenen als ik het niet meer zie.
Mocht ik zelfs niet op hen kunnen rekenen en het mocht het zwarte gat zo groot zijn dat ik het inderdaad allemaal niet meer weet, dan zullen mensen beroep doen op mijn rede en mij inzicht geven in wat er gebeurt. Voilà, een lofrede op de rede !

Mijn beide ouders zijn dement geworden. Voor mijn vader betekende het pure isolatie. De communicatie vorderde niet meer en het was moeilijk contact met hem te hebben. Hij herkende ons niet meer. Wij hadden geen ervaring met rusthuizen of therapie en zagen met pijnlijke ogen hoe hij steeds meer een plant werd. Op een kamer met 4, veel te vroeg in bed, alleen televisie in een gemeenschappelijke kamer, op tijd eten en drinken en een wasbeurt. Allemaal heel correct. Een levende hel was het, een rusthuis zonder visie of warmte.
Op een zaterdagmorgen heeft zijn lichaam beslist dat het gewoon niet meer hoefde.
Schrikwekkend.

Geleerd uit de vorige ervaring gingen we deze keer wel op zoek naar een goede thuis voor ons mama. En wat blijkt ? Ze noemt zichzelf een prinses, een koningin en is ervan overtuigd dat ze de lieveling is van alle verpleegsters. Ze heeft haar eigen kamer die ze als een hotelkamer ziet waar ze 'personeel' heeft die komt kuisen. Wanneer de verpleegster binnenkomt, kan ze het niet laten haar te knuffelen. Ze vinden het niet erg, noemen haar "Mariatje" - waar ze bijzonder aan hecht - en luisteren naar haar verhalen, talloze keren.
Ze ontvangt ons in haar kamer met grote allure, toont ons de foto's, haar badkamer, vertelt over wat er in haar ogen allemaal gebeurd is, want het leven op afdeling D.0. heeft ook z'n roddels !

"Ik wil hier nooit meer weg" zegt ze. "Ze behandelen me als een koningin en soms krijg ik zelfs een extra snoep. Maar dat mogen de anderen niet weten".
Ze glundert.
"Jij bent toch Kaatje hé ? Of ben jij Carine ?" vraagt ze plots, midden in haar verhaal.

Maar glunderen blijft ze.
Ik heb haar in jaren niet zo gelukkig gezien.

mannen en Valentijn

"Hé, heb je boodschappen gedaan ?" , vraag ik hem, sporend naar de grote zak spullen...
"Ja," antwoordt hij, "Ik wou naar de winkel om je iets te kopen voor Valentijn".
Hij neemt de zak en haalt er van alles uit.
"Dat ?" vraag ik, met nieuwsgierige blikken naar de zak kijkend.
"O ? Nee, dat heb ik voor mezelf gekocht."

En fier als een gieter zet hij 3 volle DVD boxen met alle mogelijke afleveringen van Star Trek (De oude, met Captain Kirk en Dr. Spock) op de kast.
"Nu heb ik ze echt allemaal", zucht hij vol fierheid.

Hij frommelt de lege zak in elkaar.

Ik kijk hem aan met ogen vol verwachting. Ik ga er immers van uit dat mannen gedachten van vrouwen kunnen lezen. Read my eyes : en voor mijn Valentijn ?
Hij ziet mijn blik en beantwoordt mijn vragend gezicht met volle overtuiging :

Space, the final frontier. These are the voyages of the Starship Enterprise, its five year mission to explore strange new worlds, to seek out new life, and new civilizations, to boldly go where no man has gone before...

Hij heeft zich helemaal vereenzelvigd met Captain Kirk en Valentijn is een verre, verre planeet...

Hier nog enige tips voor mannen :
Als je a zegt, ook b zeggen, vrouwen besterven het als ze het niet zeker weten. Met andere woorden : hééft hij nu iets gekocht voor mij of niet !???
En jaja, hij is natuurlijk de slimste van ons twee : ZIJN Valentijn is alvast geslaagd !

Wordt vervolgd !

Alleluia !

Nanotechnologie kan een einde maken aan de wekelijkse poetsbeurt van de badkamer. Wetenschappers in Australië hebben een milieuvriendelijke deklaag ontwikkeld, waarbij de nanodeeltjes zelf poetsen en ontsmetten, aldus de BBC-website.
Gelezen op de RSS van Knack.

De angst voor het individueel geweten

In het bijna-uitgelezen-boek van Simone de Beauvoir, lees ik - haar interpretatie natuurlijk - dat de opstand tegen Luther niet zozeer een opstand was tegen zijn stellingen maar wel omdat hij verkondigde dat mensen hun eigen geweten moesten volgen voor wat ze als goed en kwaad beschouwden en niét een of ander instituut.
Interessant.
Vrijheid, zelfstandig denken, het maakt machthebbers altijd bang. Dus alles omkeren : mensen zo bang mogelijk maken en (o.a. stelling van Moore) als staat (vroeger de Kerk) de indruk geven dat als ze jou maar geloven en volgen jij ze soulaas zal bieden.
Het scheppen van een afhankelijkheidrelatie.

Het vraagt natuurlijk moed het eigen geweten te volgen...

PS : Ik heb Vingervlug (door "Anonymus" op deze blog aangeraden) gekocht en het liefje staat erop dat ik Wilt van Tom Sharpe lees. Hij heeft mij ooit het verhaal helemaal verteld en toen was het al grollen van het lachen ! Nu nog afwachten of het boek mij ook bekoren kan... Voorlopig een flink lijstje nog te gaan !

cartoons...


Half lijdend aan insomnia zwalpte ik gisteren van zender naar zender om iets te vinden dat mij in slaap zou wiegen. De meeste kanalen hebben nog een serie rond middernacht, andere zenders herhalen hun nieuwsuitzendingen.
Zo kwam ik deze nacht terecht op een Nederlandse zender waar Hirsi Ali
in een overvolle persconferentie haar gedachten op hetze rond de moslimcartoons gaf. Een straffe madam met al even straffe uitspraken. Zij pleit voor de vrijheid van meningsuiting en het recht om te beledigen. Klinkt mooi, dat laatste, maar wat houdt het in ? Het is een vraag die ik mij al de hele tijd stel : wanneer wordt iets beledigend ? Voor twee mensen onder elkaar is dat duidelijk : als je bewust geen rekening houdt met de gevoelens van de andere. Met groepen is het weer moeilijk, zeker als er humor bij komt. De een vindt het grappig, de andere vindt het zwak, nog een andere vindt het beledigend en nog een andere vindt het best kunnen.
Ik zou de hetze begrepen hebben mochten de cartoons in een moslimland verschenen zijn, al zou ik 'm nog verdedigen.
Maar dieper nog kan ik als individu - als ik empathisch probeer te zijn ! - moeilijk begrijpen dat een cartoon die duizende kilometers ver, verschenen in een land waar de moslimtraditie ongekend is en waar vele waarden gelden die moslim niet als waarde zien, zo kwetsend kan zijn. Voor moslims is het gebod geen afbeeldingen te maken blijkbaar zeer absoluut. Het gebod zelf kadert zelfs in de joods-christelijke traditie want is een afgeleide van het gebod god niet af te beelden. Door het niet af te beelden verkleint de kans op verafgoding, op 'beperking' van wie god is.
Ik heb er geen moeite mee dat mensen zoiets geloven. In Afganistan betekende dat meteen ook geen filmmateriaal en afbeeldingen van "eender wat".

Maar gaat het nu echt om die cartoons dat mensen op straat komen ? Ik betwijfel het. Volgens een collega die nogal wat kritiek heeft op de Westerse samenleving gaat het over de moslimwereld die zich constant verdrukt en vernederd voelt en dit als de zoveelste belediging en suprematie van het Westen ziet.
Wauw.
Worden de moslimlanden dan zo verdrukt ? Door het Westen ? En indien ja, hoe komt het dat het Westen deze macht heeft ?

Met alle acties tegen de cartoons wordt door onze Westerse media weerom het beeld geschetst van de 'geweldadige' moslim die op straat komt en zogezegd tegen democratie en vrije meningsuiting is. Maar gaat het daar wel over ? En over hoeveel procent moslims gaat het dan ?

De kloof tussen het westen en de moslimwereld groeit en ik vind dat bedroevend jammer. Ik vind het spijtig dat er zoveel getrokken messen zijn langs beide kanten. Alsof wij (het westen) de slechten zijn, zonder waarden en zonder respect en zij de goeden. En omgekeerd : alsof moslims geweldenaars zijn zonder vatbaar te zijn voor rede en wij het allemaal zoveel beter weten.

Nederigheid langs beide kanten zou mooi zijn. Ik geloof niet in 'de' moslims of 'het' westen.
Ja, ik ben een idealist.

*de volledige toespraak van Hirsi Ali staat vandaag in De Morgen.

inclusief onderwijs

Nu en dan maak ik mij zorgen, veel zorgen. Ik pieker teveel. Ik zie alleen het negatieve. Ik zie een toekomst waarvan ik bang ben waar ze ons zal brengen.
In mijn werk zie ik een extreem groeiend aantal kinderen met ernstige problemen : verschillende soorten autisme, ADHD, ADD, NLD, dyslexie, dyscalulie, enzovoort. In een klasgroep kom je gauw aan 1/3 van de kinderen die een of andere bovengenoemde 'aandoening' heeft. Toch zouden al die kinderen het eind van het schooljaar moeten halen met succes. Klassen zijn gemiddeld 24 leerlingen groot. Voor al deze kinderen bestaan bijzondere maatregelen zodat de eenheid van de klas vervaagt. De een zus, de andere zo, met als gevolg dat ook het tempo voor sommige leerlingen te laag ligt en zij zich gaan vervelen. Wie verveling zegt, zegt meteen ook kans op gedragsproblemen. Wat doet een jongere immers als hij zich verveelt en geen uitdaging meer vindt ? Hij heeft er geen plezier meer aan.
Soms ontstaan er regelrechte oorlogen in klassen. De 'moeilijke' leerling wordt letterlijk door de andere leerlingen gedropt, omdat die volgens hen teveel aandacht krijgt (of vraagt), omdat ze het zelf moeilijk hebben om om te gaan met kenmerken van een autistisch kind.
Tenslotte zijn er de leerkrachten. Het houden van orde in de klas, het geven van een boeiende les het vraagt al heel wat energie zonder dat er nog moeilijkheden bijkomen.
De grootste slachtoffers zijn de gewone, niet al te sterke 'attestloze' jongeren. Zij vallen uit de boot. Of ze het nu moeilijk hebben met zichzelf, met het studeren, of met hun thuissituatie, ze krijgen geen bijzondere maatregelen en ze vallen niet eens op. Ze verdrinken in de stroom.
Het gevolg is dat niemand echt de aandacht krijgt die hij verdient. De 'sterke' leerlingen niet, de 'zwakke' leerlingen niet en ook zij niet met een leer- of neurologische stoornis. Autisme etc. bestaat immers in vele vormen en vraagt zo'n specifieke aanpak dat het vanuit de leerkrachten amateurisme blijft.
Niemand geholpen en veel frustratie.
Ook hier.

heartbeats

Ik ben helemaal in de ban van José Gonzalez' heartbeats en evenveel al van de reclame van HP die de song plots wereldwijd bekend maakte.
Het maakt mij rustig en doet mij vergeten dat het weer bar is (en te slecht om te lopen), het lied doet mij vergeten dat we in een gestresseerde wereld leven waarin tijd zo belangrijk is.
Als dat geen verdienste is voor het song !
Je kan de song hier beluisteren (clik verder op 'listen'.
Ook alle informatie over de clip vind je hier. Ik geloofde er niets van dat ze een minstens een half miljoen balletjes over de wegen hadden laten rollen, maar in de filmpjes (behind the scene) zie je evenwel hoe ze balkanonnen gebruiken en werkelijk massa's balletjes de lucht inschieten. Ik was er graag bij geweest al was het niet geheel zonder gevaar :

An entire block was closed off and special compressed-air cannons shot the balls into the air, while earth moving equipment poured thousands down the street. Not that you'd know it from the finished product, but these balls can do some damage, so all the cars were props and crew members went so far as to having protective shields and crash helmets.

Ondertussen kan ik niet wachten tot het alsjeblieft weer lente wordt en er overal licht is.