België-Nederland

Gisteren was er naast mijn oude woonstek - die ik nog even ter beschikking heb - een feestje. Het waren allemaal Nederlanders. De Vlamingen morden onder elkaar dat "die Nederlanders" toch zo luidruchtig zijn. Twee discussies konden we tot in het huis horen : de zaak Feyenoord-Ajax en later op de avond de discussie hoeveel elk moest bijdragen tot de barbecue. Zo luid ging het er aan toe. Maar geen enkele Vlaming stapte naar de volkje om iets te zeggen. Typisch denk ik. Tweemaal. Want ik denk echt wel dat Nederlanders meestal meer volume gebruiken om iets in groep te zeggen.

Later op de avond kwamen Nederlanders nog eens ter sprake. Vanaf volgend jaar gaan de huurprijzen weerom flink omhoog. We herinnerden ons de Nederlanders van jaren geleden die met veel gebaren gingen onderhandelen over de prijs én hun slag min of meer thuis haalden. Ik opperde even aan mijn ex-buren om ook eens zoiets te doen.

Niemand zag dat zitten. Zijn we te bescheiden ?
Soms kunnen we nog leren van die Nederlanders.

Lazy Sunday Afternoon


Gisteren de hele dag aan het huis gewerkt, wellicht het programma voor de komende maanden. Ons boerderijtje moet helemaal worden omgebouwd. Manlief heeft de stallingen gisteren schoongemaakt. Daar worden nieuwe vloeren gegoten, nieuwe muren gezet, nieuw plafond zelfs, kortom het wordt geheel en al op mensenmaat gemaakt. Door de volledige hoeve als woonruimte om te bouwen krijgen we een flink ruim huis met landelijk karakter.

Nu en dan fantaseer ik hoe het geweest moet zijn toen er nog dieren leefden. (Klinkt als een ver vervlogen sprookje ?) Volgens de nog levende kinderen van de toemalige boer was er een paardenstal, een koeienstal en een varkensstal. De varkensstal wordt onze verranda, onmogelijk voor de stellen !
Om al die maanden werk te overleven proberen we op zondag plichtsbewust rust te houden. Vandaag was het wandelen in Archennes, op een wipje van Leuven maar een heel ander landschap.
Het was lente geblazen, en de kikkers weten het ! 

Getrouwd !

Vadertje Staat gunde ons beiden maar welgeteld 1 dag verlof. Naar verluidt krijgen onze ouders maar liefst 3 dagen verlof. Niet dat ze ze nodig hebben, ze zijn al op rust, maar soit, gekoppeld aan een zondag en Paasmaandag wisten we er toch nog een bijbels tridium van te maken. 3 dagen mini-vakantie in Brugge alwaar we wél de koninklijke suite op de Markt hadden geboekt.

Deze morgen 'herintrede' bij de collega's en het jonge volkje. Heerlijk. Totaal irrationeel natuurlijk, maar ik vond mezelf op wolkjes lopen. Niets kostte mij moeite. De muren fluisterden me toe 'Kaat is getrouwd' en ik fluisterde in het gebouw kreetjes van geluk. Het zou op mijn gezicht te zien zijn. Zeiden ze. De collega's. Het Jonge Volkje.

Ik voel mij een ander mens. Rustig. Heerlijk. Nog volop genietend van de vrienden en familie op het feest. Onverwachte warme wensen en mensen. (Dankjewel !!!)
Het feest : heel rustig en genietend.
Ik besef ook des te meer dat een relatie een geschenk is : dat die fantastische man met mij oud wil worden ! Wauw ! Dat we elkaar gevonden hebben, ik vind het steeds minder evident.
Grote solidariteit ook met allen die getrouwd zijn en 'op trouwen staan' : wauw, wat goed zeg ! En aan de twijfelaars : het is echt een serieuze stap maar vooral ook een stap van verdieping en bevestiging.

Veel ga ik er niet meer overtellen. Veel blogjes zijn al aan mijn toekomstig en nu voltrokken huwelijk gewijd. Ik zou trouwens alleen maar reclame maken : als je je liefste bemint, trouw, trouw trouw trouw !

Kaat op wolkjes.

Leesexcuus

3 uur kapper. Er zijn mensen die ervan genieten, er zijn er die erom balen en het gewoonweg haten. Zoals ik. Maar soit, Zaterdag lonkt en het knippen, kleuren en wat nog meer, gebeurt beter 'op voorhand'.
Het enige voordeel aan al dat gedoe (zoals je hoofd een kwartier onder een barbecue houden en hopen dat het niet in brand schiet) was dat ik zonder schuldgevoel lekker lezen kon in mijn nieuwe liefde. Extremely Loud and Incredibly Close van Johanthan Safran Four. Ook al een boek dat mij hier via deze blog is aangeraden.

Maar nu is het weer werken geblazen, al vind ik dat echt wel leuker dan zoveel uren kapper... 

Life Laundry

Ik ben vandaag voor het eerst naar kringloopcentrum Het Spit geweest als aanbieder. Ik ben er al een paar keer eerder geweest op hoop van originele meubeltjes, maar nog nooit met succes en nog nooit als aanbieder.
Geheel en al gesterkt door allerlei programma's als Life Laundry, Clean House en buitengewoon gemotiveerd door de lente, probeer ik van mijn hart een steen te maken en zoveel mogelijk buiten te werken richting kringloopcentrum en containerpark.

Enig schaamrood is mij niet vreemd. Wat verzamelt een mens toch, jaar na jaar. Maar ook : wat een consumptie. Want voor veel zaken is ooit betaald maar zijn nu reddeloos gedateerd of verwijzen naar periodes in mijn leven die afgesloten zijn en blijven.
Binnen een half jaar verhuizen we immers naar onze nieuwe stek en ik kan toch moeilijk de rommel mee verhuizen.

Toch blijft het lastig en ik blijf mij afvragen waarom. Enerzijds zijn er duiveltjes die blijven zeggen 'dat is toch te mooi om weg te doen', 'je hebt het ooit gekocht dus...' en of cliché : 'je moest het maar nog eens nodig hebben'... Ik probeer als regel te houden dat als ik het een jaar niet gebruikt heb, ik het wellicht nooit meer zal gebruiken.
Anders (en dat is een opdracht voor deze week) zit het met kleren. Daar heeft het duivelse stemmetje bijna onweerlegbare excuses. Bijvoorbeeld dat ik ooit wel weer verdik of vermager (beide waar), dat het in dit landje heel erg koud kan zijn (dikke jassen, truien) en ook heel erg heet (topjes, korte broeken), dat ik vrouwelijke kleren moet hebben, gemakkelijke kleren en kleren die ik wel nooit meer aandoe maar toch best blijf houden voor 'vuile werken' (als zijnde naar het containerpark gaan).

Toen ik in de vooravond nog boodschappen deed zei een Engeltje in mijn hoofd : 'alles wat je koopt moet je een plaats geven en straks sta je weer te rommelen en te overwegen wat naar het Spit mag'. Hmmm... ik heb de deco-artikelen niet eens bekeken en zelfs niet de tuinspullen.

Morgen begin ik een nieuw leven. Met minder spullen. Met meer orde. (sic!)

Tips zijn altijd welkom ! (Waarom denk ik nu weer dat vooral vrouwen met dit bezig zijn ? Stellen mannen zich ook zo'n vragen ? Of houden ze gewoon van alle troep ?)

Brooklyn Dwaasheid

Soms valt het mee, soms valt het tegen. Vingervlug vond ik fantastisch, Brooklyn Dwaasheid stelde me teleur. Ik veronderstel dat ik een verhaal nodig heb, geen beschrijving. Er moet iets gebeuren, er moet een zekere spanning zijn, kortom : een begin, een midden en een einde. Brooklyn dwaasheid vertelt het verhaal van een gescheiden gepensioneerde verzekeringsmakelaar die met het lot van kanker voor ogen naar Brooklyn verhuist. Hij komt er opnieuw in contact met de broer van zijn zus, Tom die in de boekenwinkel van Harry werkt.

De drie mannen hebben hun grote dromen opgegeven, hun Hotel Het Bestaan en vragen zich af hoe het verder met dat leven moet. Er gebeuren geen grote dingen (meer) maar langzaam blijkt dat de vriendschap tussen deze mannen hun leven draagt en warmt. Wanneer plots een zwijgende Lucy, het kind van Toms zus, voor de deur staat zonder enige verwijzing naar waar haar moeder kan zijn lijkt het even spannend te worden.
Jammer genoeg wordt het dat nooit.

Naar wat ik gelezen heb is Brooklyn Dwaasheid een buitenbeentje van Auster. Zijn zijn andere romans echt zo anders ?

Parijs-Roubaix : 3 sterren

Wat hebben die mannen toch met wielrennen ? Reeds vroeg in onze relatie maakte hij duidelijk dat er 'bepaalde zondagen' waren waarop ik niet op hem kon rekenen. Dat het huis bij voorkeur leeg zou zijn en dat hij het niet zo erg zou vinden als ik de hele dag uithuizig was. Hij nam de wielrennerkalender en duidde er met sterretjes de dagen op.

• 3 sterren : geen discussie, het huis mag invallen, er wordt gekeken !
• 2 sterren : als jij persé iets anders wil doen en het is o zo belangrijk voor jou, dan wil ik die koers nog missen.
• 1 ster : het zou lief zijn als ik naar deze koers mocht kijken, maar ik wil best ook iets met jou doen.

Vandaag is het dus een 3 sterrenkoers. Alles moet wijken. Omdat hij lief is wou hij gisteren met mij nog naar Battel, waar een mooie wandeling langsheen de Zenne en Dijle was uitgestippeld. We reden er naar toe en het regende pijpestelen. Van pure ellende maakten we rechtsomkeer.

Deze morgen vroeg zei hij met ietwat schuldig gezicht : wil je graag nog een korte wandeling voor de koers ?

groene vingers

Toen we aan onze bouwplannen en annex tuinplannen begonnen was ik overduidelijk : de tuin is voor jou, ik heb geen groene vingers. Na een hele dag werken 'op de werf' is een straaltje zon echter al genoeg om mij toch in de tuin te laten verdwijnen. Het werfwerk is stoffig en grof, de tuin is elegant en vol leven. Net zoals met ons huis in wording is ook de tuin in wording. Stilaan krijgt het plan duidelijkheid : onderhoudsvriendelijk, met een aantal hoekjes... Een vijver hebben we al, een natuurlijke vijver waar na twee jaar 'laat maar waaien' heel wat leven is.

Volgende week trouwen we (vandaar de stilte !) en iets later komen eindelijk de metsers. De trouwstress wordt er niet minder om, want dikwijls gaat meer aandacht naar het huis dan naar onze trouwdag. Zeg maar : altijd. Geen idee dat je zoveel dingen moet beslissen bij een huis. Voor alles is zoveel keuze, zowel in prijzen als materialen en binnen dezelfde materialen is er meestal nog eens een groot assortiment.

Maar we bouwen dus traditiegewijs aan ons nest.
Ik vind het heerlijk.
Zo heerlijk dat ik zelfs groene vingers krijg en met manlief afgesproken heb dat ik het voortuintje ontwerp. Als de kranen, de betonmolens, de paletten met bakstenen enzovoort verdwenen zijn. Ik wil zelfs een studiedag bij "De landelijke gilden" volgen over het ontwerpen van een voortuin.
Nu nog uitzoeken wat landelijke gilden zijn....

ouder worden

Ik word oud. Het is een vaststelling die ik al een vijftal jaren doe. Het jong-zijn is er van af. Tot vijf jaar geleden kon ik nog een beetje doen alsof, Leuven is immers de stad van de jeugd en ik leefde in de illusie dat een ouder iemand niet opvalt. Maar ik word wel degelijk oud en 'gesetteld' : huisje tuintje, autootje, vast (?) werk ...

De eerste tekenen vertoonden zich op het werk. Jarenlang waren wij met enkele vrouwen 'de jongste generatie'. Dat voelde goed aan. Ik heb heel wat vrouwelijke leeftijdsgenoten. Ik kende hun wereld min of meer, we deelden hoofdzakelijk dezelfde waarden en opvattingen.
Komt daar sedert een jaar of drie een nieuwe generatie aanzetten : net afgestudeerd, nog beginnend aan alles waar wij al de keuzes hebben gemaakt. Nieuwe waarden en opvattingen ook. Het is sterk hoe het op een kleine tien jaar kan veranderen. Deze nieuwe generatie lijkt mij in vele opzichten realistischer, met minder dromen en heel erg met hun voeten op de grond. Ze hebben financiële plannen en doelstellingen al zijn ze nog maar kort in de twintig. Ze zijn niet bang om hard te werken maar willen ook een luxueus leven.
Wij, zeg maar de serieuze dertigers, zoeken dan weer oplossingen om om te gaan met onze tijd en hoe we kinderen, werk, sociaal leven, partner kunnen combineren. Liever wat minder werken en meer tijd dan omgekeerd.

Zouden er in die generaties al geen verschillen zijn, dan nog kan ik niet ontsnappen aan de nieuwe levensfases. Mijn vader stierf een aantal jaar geleden, gisteren namen we afscheid van de moeder van eeen vriendin. Een prachtig sereen afscheid. Alsof de dood niet altijd lelijk hoeft te zijn. De dame in kwestie had er al heel wat jaartjes opzitten en kon terugkijken op een rijk gevuld, en geliefd leven. Misschien maakt dat het verschil.

We zaten aan de koffietafel met een paar vriendinnen. Hoe lang gaan ze al mee ? Van in onze studententijd. Lang, lang geleden. Diezelfde vriendinnen die ook al de grote pijnen en vreugdes in mijn leven hebben meegemaakt.

Wordt dit nu de nieuwe fase ? Het elkaar ontmoeten op begrafenissen van onze ouders ? Nadat we een aantal jaren geleden bewonderende blikken wisselden om de nieuwe generatie door ons verwekt ? Al onze ouders worden immers ouder. Sommigen nog in prima gezondheid, anderen niet meer zo best.

Dat al die grote momenten met dezelfde mensen mogen gedeeld worden geeft troost en kracht. "De vriendinnen'. Die mensen die al lang meegaan. Heel lang.

Dankjewel.

verkeersagressie

De verkeerspolitie bevestigt het : u bent een creatief mens. U komt op de proppen met de meest waanzinnige excuses om u niet aan de verkeersregels te houden. Terwijl er geen zinnig excuus bestaat. lees ik op de campagnesite.


Laat ik eerst zeggen dat ik bijlange geen creatief mens ben en vind dat verkeersregels moeten worden nageleefd. Is net zo netjes. Uiteraard moet het allemaal een beetje duidelijk zijn en rijd ik niet graag door een oerwoud van verkeersborden, maar laat ons samenvatten dat ik een brave rijder ben. Niets is een ongeval waard, zelfs geen klein ongevalletje. Het is altijd dom. Dus ja : voorzichtigheid troef hier. Ik heb in mijn hele leven al 1 boete gehad. Toen Leuven plots helemaal veranderde wat de toegelaten snelheid moet zijn en ja, het was helemaal mijn fout.

Dus mensen van het verkeerswezen : u hoeft mij niet te overtuigen noch te beledigen. U rijdt rechts want... Ik rijd niet rechts, de meeste mensen trouwens niet. Bij wegenwerken heb ik gewoonweg schrik een of andere werkman omver te rijden, dus ik kijk wel uit. Ik wil trouwens ook geen schade aan mijn auto.

Ik wil ook niet doen alsof alleen ik zo'n rijder ben en de rest allemaal slechte autobestuurders. Njet ! Ik doe niet mee aan al die agressie.
Maar als ik op en neer rijd naar mijn biotoop-to-be moet ik echter verschillende keren lezen dat ik oliedom ben, dat ik mijzelf allerlei excuses wijsmaak, dat ik zowat de lompste rijder ben van het land. Ik word er niet vrolijker van.


Het doet mij denken aan leraars die collectieve straffen en donderpreken geven aan een klas waar een paar behamels zitten. Je kan er donder op zeggen of de echte behamels laten het aan zich voorbij gaan en de 'braafjes' kijken verveeld rond. Niet echt motiverend.
Lessen uit algemene pedagogie : de terechtwijzing moet over een concreet te omschrijven gedrag gaan, moet uitleg bevatten.

Dus lieve mensen, ik heb er geen boodschap aan. Het brengt mij niet tot meer sympathie voor uw actie, integendeel.