Rust

Het verdict was simpel : rust. Een doos pilletjes en de doorverwijzing naar een specialist. Gelukkig kunnen er ook heel wat zaken 'stemloos' gebeuren.

Stemloos

In alle opzichten stemloos. Straks naar de dokter. Het is niet echt handig, in een job waar niet alleen gesproken moet worden, maar het volume ook dikwijls behoorlijk hoog moet raken.
Misschien leidde verkeerd stemgebruik tot het stemloos zijn.

Stemloos ook in veel andere zaken. Democratisch betekent toch dikwijls schijndemocratisch. De zaken zijn al lang beslist.

weather blues


Normalitair zou ik tegen deze tijd zo'n 3 km moeten kunnen lopen. Maar daar is niets van geworden. Ieder jaar begin ik rond de paasvakantie opnieuw met looptraining. Die hou ik vol tot een stuk in september, tot het werk weer teveel wordt en het weer ook al niet zo'n supporter is.
Al wekenlang zucht ik dat ik opnieuw moet beginnen lopen, het lijf en leden zijn immers stijf en lopen is een goeie remedie om de geest te laten leeglopen, om te vechten tegen alle negativiteit in deze wereld. Alsof je het uitzweet.

Maar de regen en rugkwalen hielden mij tegen. Onterecht misschien.

Vandaag stond ik om 6 uur (!!!) op en zag hoe de zon mild glimlachte en naar mijn loopschoenen wees. Dankjewel zon ! Alleen stond ik vandaag op om de deadline van morgen te halen. Morgen moeten immers vele documenten klaar en veel van mijn collega's zitten wellicht, net als ik, achter hun bureau.

Dinsdag zet ik een nieuwe markering in mijn agenda. Dan begin ik weer. Weer of geen weer. Regen of niet. Langzaampjes aan opnieuw beginnen.

Want ik doe het zo graag. Lopen. Zelfs in de regen. Al moet ik daar eerst basisconditie voor hebben, en die heb ik jammergenoeg (nog) niet.

consumeren maar !


Tweede digitaal fototoestel is kapot. Ik ben begonnen met een toen dure Canon Powershot 10. Een log ding als je het nu ziet. Die kostte wel 750 euro en kon niet eens wat mijn tweede toestel, een Kodak Easyshare kon. Die kostte zo'n 199 euro. Beide toestellen werden indertijd gefinancierd met cadeaubonnen.
Een herstelling kost standaard 99 euro, en dat terwijl er wéér betere toestelletjes op de markt zijn voor minder dan 200 euro. En dat ik weer cadeaubonnen heb. Twijfel alom. Het toestel is gevallen, misschien is er niet eens iets ergs aan de hand, maar nee, 99 euro standaard, of het nu erg is of niet.
We leven in een wegwerpcultuur.

Manlief heeft ook een toestel, misschien moeten we er niet elk één.
We zijn niet eens alletwee foto-experts.
Maar zo'n digiding in je tas, het is toch vréselijk handig. Wij schieten er heel wat op los, zonder professionele kennis.

Dus ja, toch weer een nieuw kopen.
Met een klein, klein beetje schaamrood.

PS : het oog is voorlopig gevallen op de Kodak C340. Complexer hoeft niet, SD kaart is evenwel een vereiste, want overal hebben wij zo SD-kaartjes...

Sollicitatie

Sommige vacatures zijn nep, dat weet ik nu wel heel zeker. Ze zijn er alleen om de schijn op te houden maar zijn bijvoorbaat al ingevuld.
Door 'de zoon van' of 'de dochter van'.

Soms zijn mensen nog zo naïef om te kandideren voor zo'n functie.
Sommige mensen denken dat objectieve feiten er iets toe doen. Als bewezen diensten, voorgaande ervaring, diploma's.

Iedere dag word ik wat ouder. Vandaag een heel stuk.
Wanneer zal ik ophouden naïef te zijn ?

surrealisme


Nu de Da Vinci code als film uit is, laaien de discussies weer op. Wij zijn zondag gaan zien na een dagje hard werken en vonden het best ontspannend. Ron Howard volgt het verhaal zeer getrouw en maakt het voor wie het boek gelezen heeft één en al herhaling. Voor mij dus. Anderzijds wist ik dat ik zou genieten van de prachtige décors als Parijs en London. Natuurlijk zou de film het boek niet evenaren, maar dat deerde mij niet. Ik was de hele film lang 'weg van alledaagse zorgen' en voor mij krijgt dat al een voldoende. Veel meer ook niet.

Maar wat mij deze dagen weer ongelooflijk intrigeert, zijn de pertinente stellingen over en naar aanleiding van het boek. Een man schrijft een fictief boek, zonder één voetnoot of verwijzing naar (academische) bronnen en vele mensen nemen zijn deducties, fantasieën aan als zoete koek.

Gisteren zag ik in deel 2 van de canvasdocumentaire Dan Brown nog beweren dat heel wat (priorij van Sion etc.) 'historische' feiten waren.
Is Brown een historicus ? Een volkskundige ?

Toch heb kan ik de man best waarderen. Gegevens uit legendes, vermoedens, fantasieën op dergelijke manier combineren dat zoveel mensen aan 'waarheden' (what's in a name ?) doet twijfelen, vind ik sterk. Dat je een boek schrijft waarover overal ter wereld mensen, van de man op de straat tot hoge geleerden zich over buigen, dat vind ik een prestatie.

Daarom, beste Dan Brown, ik vind dat u best uw succes verdient.
Uw succes als romanschrijver. Maar meer krediet geef ik u toch niet.

met ma en pa achterin de auto


Mijn ouders hebben nooit een boek over time-management gelezen, laat staan dat ze het woord zelfs kenden. Ik heb ze niet eens een agenda weten bijhouden, wat niet betekende dat er op dat gebied blunders gebeurden of mijn ouders a-sociaal waren of alles domweg vergaten. Ze wisten wel degelijk wanneer ze ergens moesten zijn. Hoe ze dat onthielden weet ik niet. Ik kreeg immers de grote blanco agenda's van de banken waar ze klant waren. In die tijd bestond nog het 'relatiegeschenk', en ik was meestal de dankbaarste erfgenaam van balpennen, notaboekjes en agenda's die met een heel blad per dag perfect waren voor mijn dagboeklust.
Ik lees wel boeken over timemanagement, orde, ik ben verliefd op systemen van orde, en kan juichend thuiskomen als ik weer eens datgene ontdekt heb dat mijn leven ordelijker, georganiseerder en efficiënter zal maken.

Toch hadden mijn ouders in al hun onwetendheid veel wijsheid als het over timemanagement ging. Ze hadden een eigen zaken en volgden toch gedeeltelijk de natuur. Er werd langer gewerkt in de zomer dan in de winter. Onder de zomerzon werd opgeruimd en buiten gewerkt, dikwijls tot zonsondergang. 's Winters kwamen ze vroeger het huis in.
Over de middag maakte mijn moeder ("de vrouw van de baas") steevast koffie voor alle werknemers en familie. Stipt om 13.15 u. Iedereen kreeg koffie en speculaas. Jaar in jaar uit. Er werd gebabbeld over wat in de krant stond of wat er te werken viel. Nu zouden ze dat personeelsmanagement noemen denk ik. Of zaken die de interne cohese van de werknemers bevorderden.

Op zondag - hoeveel werk ook, en het waren nochtans 'zelfstandigen' - werd er nooit gewerkt. Na het middagmaal deden mijn ouders traditoneel een dutje, tot pa zei 'wie gaat er mee een tourke doen ?'. Dat betekende een rit met de wagen, en in tijden dat diesel goedkoop was en mijn vader maar al te graag auto reed, werd er niet op een paar tientallen kilometer gezien. 's Avonds gingen we dikwijls een 'kaasplank' halen. Zeg maar kaas- en wijnavond.

Ik denk niet dat ze er ooit veel over nagedacht hebben. Over het belang van de zondag.

Ik denk er wel over. En zie mij al heel de dag werken en werken. Nog meer werken.
Wie is nu de slimste ?

Komaf maken met de ander

Nu en dan zie ik hoe leerlingen elkaar verschrikkelijke dingen aandoen. Pesten heet "sytematisch" te zijn, maar soms hoeft het maar één voorval te zijn dat je leven op school voorlopig tot hel maakt.
Zo hoorde ik onlangs een jongen luidop roepen naar een klasgenoot dat die dringend naar een plastisch chirurg moest, 'Jouw borsten trekken op niets'. Sommigen giechelden, anderen durfden uit plaatsvervangende schaamte niet eens opkijken.
"Grapje !" riep de jongen in kwestie. Niets aan de hand dus in zijn ogen.
Lang leve de vrije meningsuiting !

Cyberpesten blijkt te groeien. Roddelen via msn over klasgenoten. Maar ook websites maar bewerkte foto's en niet al te flatterende tekst.
Pamfletten uitdelen waarbij een bepaalde leerling belachelijk wordt gemaakt.

Alle bovenstaande voorvallen heb ik meegemaakt.
Gebeurde dit in een omgeving van volwassenen, dan werd er meteen 'een zaak' van gemaakt. Laster, eerroof.
Nu wordt het binnenshuis opgelost. Als het al opgelost kan raken. Het is immers gebeurd en niets kan de tijd terugdraaien. De vraag naar 'in hoeverre verantwoordelijke', 'in hoeverre beseft hij/zij...' wordt altijd gesteld.

Ouders wijzen naar leerkrachten. Alsof zij wondermiddelen hebben. Alsof zij erbij zijn als ze thuis dergelijke sites en pamfletten maken. Alsof zij hun kinderen beter kennen (alhoewel....) dan zijzelf.
We zijn allen verantwoordelijk. We kunnen en mogen het niet tolereren dat andere mensen fysiek, verbaal, of op welke wijze ook, 'afgemaakt' worden.

In concreto gebeurt er met 'de dader' echter weinig. Een fikse preek, soms enkele dagen uitsluiting. Soms doet dit zijn imago juist nog meer goed.
Ik geloof niet in een strafcultuur, maar wel een verantwoordelijkheidscultuur.
Meestal weet ik dat echter niet te vertalen. Meestal verandert er niets essentieels.

Iedereen vindt het erg en jammer.
Maar niets verandert.

(Ver-)bouwen schaadt de gezondheid

Momenteel - maar dat kan de kracht van het moment zijn - denk ik : dat zou ik nooit meer doen : zo'n ingrijpende verbouwing.
Het vraagt een half-time op zich, ondanks het feit dat we werkelijk niets zelf doen. Maar er is toezicht nodig en die werkmannen vragen over alles en nog wat wat we 'precies' willen. Kleine problemen duiken op (budgetoverschrijding - hoort tot de normaliteiten - materialen die niet meer in voorraad zijn, onverwachte constructieproblemen). Dat alles moet worden opgelost. Niets wordt ooit op tijd geleverd of uitgevoerd, ook een gouden stelling.
Alle goeie vakmannen verdrinken overigens in het werk. Ze kunnen ook maar 'verder' doen.

Ondertussen moet ondergetekende ook boekhouder, coördinator en administrator spelen. Hier een beetje boven het budget, daar een beetje eronder, schipperen en zorgen dat we op het eind van de rit met geen financiële kater zitten. Want die duurt decennia lang, zo'n kater. Maar anderzijds ook zorgen dat er geen overhaaste beslissingen worden genomen die op korte termijn financieel voordeel brengen maar op lange termijn toch onverstandig bleken.

Wij zijn net getrouwd en voelen hoe dit misschien onze grootste project wordt, hoe onze relatie meteen al uitgedaagd wordt. We doen het uitstekend, dat zeg ik zonder blozen maar met vermoeide ogen.

Al weken lang bestaat ons leven uit werken. Enkel werken. Geen tijd meer om te sporten, om te lezen, om te wandelen, om op restaurant te gaan. Geen tijd meer om van elkaar te genieten en dat vinden we doodjammer. 's Avonds vallen we doodmoe in bed. We proberen elkaar te sparen door niet al te veel over 'het huis' te zeuren.

Op ons werk woedt eenzelfde vermoeidheid onder heel wat collega's. De 'eindejaarsvermoeidheid' of is het voorjaarsmoeheid ? Het jonge volkje met wie wij werken wil het liever voor bekeken houden : dat mooie weer en nog een maand te gaan, die combinatie hoeft voor hen niet. Voor hen mogen de boeken letterlijk dicht worden gedaan.

Voor ons ook trouwens.

Pardon ????!!!!


Na bijna 4 weken huwelijk meende ik dat het hoog tijd was om mij in te schrijven als inwoner van mijn nieuwe gemeente. Gewapend met trouwboekje en identiteitskaart in de hand, een big smile, vroeg ik om adreswijziging naar onze nieuwe stek.
De schepen van burgelijke stand had het immers klaar en duidelijk gezegd : man en vrouw moeten onder één dak wonen.
Zodoende, met een maand vertraging, wou ik het in orde brengen.

Stadsbediende : nee, dat gaat niet.
Ik : Hoezo ? Hier is het trouwboekje en de identiteitskaart.
Stadsbediende : Uw man moet toestemming geven.
Ik : ????
Nogmaals ik : Maar ik ben toch bij wet verplicht om samen te wonen als ik getrouwd ben ?
Stadsbediende : Mijnheer moet dit formulier invullen. En toelating geven dat u bij hem woont. (Heleba, het is wel ONS huis ! moet ik hém dan geen toelating geven ?)
Ze schoof het papier voor mijn neus. "En u moet zijn identiteitskaart meebrengen, anders gaat het niet".
Op het papier staat het volgende te lezen

"Ik, ondergetekende, (mijn man dus), wonende te .... bevestig hiermee dat ik toestemming verleen aan de ondervermelde persoon om bij mij te wonen en één gezin te vormen. Zij/hij zal er werkelijk verblijven. (Tja, waar anders ?).
Ik verklaar dat hiermee dat er voldoende woonruimte aanwezig is om hem/haar te huisvesten."

Beste Minister van Administratieve Vereenvoudiging, hier hebt u opnieuw werk !

Nu maar hopen dat manlief mij toestemming geeft !

Noodgevallennummer

Vroeger had ik een GSM voor noodgevallen. Mijn noodgevallen welteverstaan. Voor het geval ik iets zou voorhebben of als ik te laat zou komen. Of de weg niet wist. Of lekke band had. Je wist maar nooit.
Nu is mijn nummer het 'noodgevallennummer' geworden. Iedereen belt. De electricien, de 'chaufachist' (???), de metsersbaas, de schrijnwerker.
En allemaal hebben ze noodgevallen. "Hoe wil je die muur ?". "Die venster moet eruit, kan je bellen naar die of die ?", "monofase of ....." ?

Vroeger lag mijn GSM meestal thuis. Nu is het anders. Ik durf 'm niet meer te vergeten.
Want iemand moest eens een 'noodgeval' hebben.
(Elke dag zijn er noodgevallen in ons huis !!!).

Maar ze werken zich te pletter. Hele ploegen mensen. Met de zon op hun rug en liters water in de buurt.

Ze leveren prachtig werk.

Zo mogen mij altijd bellen.
Als het af is.
Voor een bak bier.
Of zoiets.

Camping Kaat

Nog geen maand getrouwd en al te druk om nog te bloggen. Nieuwe familie bij dus meteen ook (grote !) familiefeesten hier en daar. We wilden maandag net naar het feest vertrekken toen een robuste 4X4 onze oprit blokkeerde. De 'metsersbaas' kwam op deze 'dag van de Arbeid' zijn arbeid voorbereiden, dinsdag zou hij immers in volle glorie (lees : met een hele ploeg) onze 'Vlaamse boerderij' onder handen nemen.

Toen we dinsdag na het werk nog even richting Nieuwe Thuis reden zagen we vol verbijstering wat zo'n ploeg aanrichten kan : muren waren verdwenen, een kamer bij, andere tot één grote ruimte gebracht, van de stallingen was niets meer te merken. Grond weg, muren weg. Op de muren stonden al markeringen voor de toekomstige vensters.
Onze toekomstige tuin hadden ze alvast tot camping omgetoverd.
De dag erop : vensters helemaal uitgesneden, dak eraf. En ook : telefoonlijn dood, waterafloop afgesneden.

We maken er ons niet druk om. Want het is onze droom die dichterbij komt...