Bizar China

China zit vol bizarre verhalen wat geschiedenis betreft. Zo liepen de eunuchen met hun mankerende lichaamsdelen altijd bij de hand. Kwestie van man te blijven. Eerst dacht ik dat het een maatregel was om ervoor te zorgen dat de eneuchen zich niet te goed zouden doen aan de vele concubines van de keizer, maar dat is maar een deel van de waarheid. Door die ingreep was de keizer zeker dat iedere zwangerschap aan het hof door zijn toedoen was, kwestie van de opvolging te verzekeren. Wie hem zou opvolgen werd geheim gehouden. De keizer schreef de naam van zijn opvolger op en stopte dit in een doosje dat pas werd geopend als hij gestorven was.
Het eten met eetstokjes kwam er dan weer omdat er een gebrek aan ijzer was, hout en bamboe waren dan weer overvloedig aanwezig.


Wat het heden betreft heb ik ook merkwaardige dingen gehoord.Zo wees een student mij onmiddellijk terecht toen ik - bij een bezeerde vinger - zei dat ik nog niet zou doodgaan. Dood is geen onderwerp voor grapjes of humor.
Taiwan is China, zoveel als de noordpool in het noorden ligt.


De houding van China tegenover het eigen verleden is er een van miskenning. Het is moeilijk om historische gebouwen te vinden. Massa's tempels - dikwijls architecturaal knap - werden onder heerschappij van Mao afgebroken. Er zijn er nog, maar hun getal is klein. De typische Chinese huizen zoals wij ze in uit boeken kennen, met hun krullende puntdaken (scherpe hoeken moesten worden vermeden) maken plaats voor westerse flats. Beijing ligt vol puinhopen van afgebroken huizen en hele straten worden heraangelegd. Voor vele Chinezen - zoals ik hoorde op het nieuws - is dat een groot probleem. Huurder of eigenaar, met de compensatie die ze krijgen voor het afbreken van hun woonst kunnen ze zich geen nieuwe woonst permiteren.


De geschiedenis van Chinezen is er een van vreemde overheersers of van Chinezen die uit een minderheidsgroep kwamen. Eeuwenlang. Dikwijls betekende een nieuwe dynastie een verwerping van het vorige. Zo verordende menig keizer de verbranding van al het geschrevene uit vroegere tijden. "Met een nieuwe lei beginnen" zeg maar, al werd dit wel heel letterlijk gezien.


Het museum van "Geschiedenis van China" was jammer genoeg dicht. Ik had zo gehoopt om er een bezoek aan te brengen. Volgens The Rough Guide is het een en al propaganda voor het communistische China en moet de geschiedenis zoveel worden aangepast dat het museum zelden open is ...

Teveel maar vriendelijk volk

Echt. Ik sta niet achter de verplichte anti-conceptiewet die overigens ook in China sterk gecontesteerd wordt maar er is hier werkelijk heel veel volk. Ik kan mij niet herinneren dat het zelfs in New York zo druk was. En het blijft druk, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Tel daarbij de hitte, de altijd aanwezige smog en sterke pollutie PLUS de hoge vochtigheidsgraad en je weet : leven in een Chinese grootstad is geen lachtertje ! Mensen hebben ook constant water bij zich, kwestie van dit alles te overleven.
Over de Chinezen zelf overigens geen woord kwaad. Als westerling blijf je eigenaardig maar dat weerhoudt hen niet om je te helpen en hulp heb ik vaak nodig.

Ondertussen loopt de vermoeidheid op. Ik dacht dat een kleine westerse injectie mij deugd zou doen en besloot te eten in Ikea. Dat was echt een ware schok want die Ikea was precies dezelfde als in Zaventem, zelfde volgorde van goederen en al, ik raakte er gedesorienteerd van !

Vandaag staat nog een bezoek aan een Tibetaanse tempel op het menu. Volgens de Rough Guide is het wel een lama aangeduid door de Chinese overheid en niet diegene die de Dalai Lama aanduidde !
Of course, zouden ze hier met de glimlach zeggen !

Beijing

Deze morgen vroeg opgestaan omdat alles hier om 17 uur dicht gaat en gelukkig rond 9 uur al open is. Rond tien uu was ik in de Verboden Stad, na een groet aan nog een van de enige publieke grote portretten van Mao. Ik stak het immense Tiennanmenplein over en liet het mausoleum van Mao en het museum van Chinese geschiedenis en geschiedenis van de Revolutie rechts liggen. Misschien een idee voor morgen.

De Verboden Stad is indrukwekkend maar tegelijkertijd was het een teleurstelling. Deze stad die vergeleken wordt met het Versailles van China is nogal eu ... vergane glorie. Gelukkig heb ik de film The Last Emperor gezien en kan ik het mij in een ietwat betere staat voorstellen. Anderzijds waren ze met heel wat restauratiewerken bezig, zou dat door de komende Olympische Spelen komen ?

Verder liep het er overvol van de toeristen, wat zo een beetje het geval is voor alle toeristische trekpleisters. Ik voel mij hier als een bij in een bijenkorf !
Na het bezoek aan de Verboden Stad heb ik het park bezocht dat recht tegenover de uitgang van Verboden Stad ligt. Een verademing maar parken zijn hier zelden publiek goed : er moet worden voor betaald. Voor ons een peulschil maar toch jammer dat de gewone stadsbewoners er niet dagelijks kunnen van genieten !

Daarna begon het grote avontuur : met het openbaar vervoer naar het Zomerpaleis ! Ik moest twee bussen nemen en was de enige westerling met dat doel. Alle andere westerlingen die ik hierover geinformeerd had raadden het mij af, taxis zijn echt niet duur maar toch tien keer tot 20 keer duurder dan de bus. Er rijden ook wel honderden bussen door Beijing en we zijn dan ook nog propvol. Tot overmaat van ramp moest ik ook nog overstappen. Maar het is een principe : ik wil het doen zoals de Chinezen !

Ik ben er vast van overtuigd dat ik niet de korste weg genomen heb maar ben toch op mijn bestemming geraakt.

Beloning : de zomerpaleizen en een koel briesje aan het water. Later meer !

eerste nieuws uit China

Grappig, ik krijg hier blogger in het Chinees dus hoop ik dat het voor jullie wat leesbaar is. Gezien de moeilijkheid om met Chinese software te werken kan het hier wel eens fout gaan dus ik excuseer mij nu al op voorhand voor alle mogelijke fouten.

Vandaag heb ik de Chinese muur beklommen. Het is werkelijk een klim en geen wandeling. Zeggen dat je het moet gezien hebben om te beseffen dat het zo "straf" is, is natuurlijk open deuren intrappen maar het is vooral de lengte die indrukwekkend is. Hoe ver je ook ziet de muur (of muren want soms vertakken ze) blijft verder gaan.

Dat Chinezen geen Engels spreken is waarheidsgetrouw, je moet hier echt inventief zijn om uitleg te krijgen of te communiceren. Anderzijds is mijn ervaring dat ze wel heel erg hun best doen en hulpvaardig zijn. De jonge generatie spreekt wel al wat Chinees maar ze konden niet zwijgen over mijn grote neus (opgepast, wel in hun ogen !!!) en mijn grote(ook volgens hen) blauwe ogen. Gisteren nog werd ik door een Chinese familie aangeklamd, ze toonden mij hun fototoestel en ik dacht dat het was om een familiefoto van hen te nemen maar nee hoor, het was omdat ik blank was ! Gekke toestanden !

Ten Huize van Kaat

wordt flink gestudeerd ! China en nog eens China, voornamelijk geschiedenis, omdat dit nu eenmaal een van mijn favoriete domeinen is. Met een lekkere kop thee voel ik mij al helemaal in de sfeer ! Zaterdag is het zover, dan vertrek ik richting China. Alleen en niet alleen, want zus en ik nemen beiden hetzelfde vliegtuig maar eenmaal geland scheiden onze wegen al !
Zusje blogt ook !

Lord of the Flies

De zolder opruimen betekent gelukkig ook dozen vol boeken (terug-)vinden. Zo zijn heb ik een doos klassiekers gevonden en in de vakantie wil ik die wel eens lezen.

Het eerste boek werd Lord of the Flies (1954) van William Golding. Het verhaal gaat over een groep Britse jongeren die door een crash op een onbewoond eiland terecht komen. Hoofdpersonages zijn de rationele en evenwichtige Ralph versus de charismatische en op macht beluste Jack. Ralph doet er alles voor om gered te worden (rooksignalen) en de groep geordend en gestructureerd te houden. Bij Jack gaat het om jagen en vlees, macht én sterkte. Het eindigt in het recht van de sterkste waarbij de jongens kritiekloos (en bang ?) luisteren naar Jack en ook moorden. Ze worden - naar Goldings woorden - 'echte wilden'. Ralph wordt opgejaagd als een dier.

Het verhaal is mij niet vreemd. Een vriend van mij die opgroeide in een zeer beschermd en cultureel hoogstaand milieu, ging uit puur idealisme in een vluchthuis van daklozen en verslaafden wonen. Hij had er zijn eigen kamer en was er een aanspreekpunt voor vragen over administratie. Hij had geen regulerende functie. Het huis moest zichzelf regelen. In het huis ontbrak elke structuur. Er werd van elkaar gestolen, niemand ruimde ooit iets op. De inwoners hadden zo hun handen vol met zichzelf dat ze zo goed als niet tot groepsvorming of een 'geregeld' huishouden kwamen. Na twee maand zag ik hoe mijn vriend veranderd was. Het waren kleine dingen : onverwacht sterke taal, het gebrek aan tafelmanieren tot het zichzelf niet meer verzorgen. Op mijn aandringen is hij daar weggegaan. De jongeman die regelrecht van een streng internaat en 'doodbraaf' en vol idealisme in het vluchthuis als vrijwilliger werkte, verdronk in in de wetteloosheid en de structuurloosheid van dat huis.

Zelf maakt ik jaren later hetzelfde mee toen ik in New York, op de rand van The Bronx en Harlem in een vluchthuis werkte, maar het ergste voorval was een immense ruzie in Egypte. Het was er echt stikheet en V. en ik hadden beiden een watervoorraad die gezien de afschuwelijke hitte levensnoodzakelijk leek. Op een zeker moment was er nog een halve liter water over en we dachten beiden dat deze fles de onze was. De ruzie die onstond uit deze opvatting was ongehoord hevig. We maakten ruzie alsof ons leven er van afging. Wij waren beste vriendinnen en er moest niets worden uitgepraat, het ging hier niet over een uitgesteld conflict dat in het voorval de aanleiding tot uitbarsten vond, het was doodgewoon een primitieve behoefte (water !) die zo alomvattend werd dat we er beiden onze redelijkheid bij verloren. We waren er (later !) van onder de indruk.

Zelf ook grootgebracht op een streng katholiek internaat heb ik de noodzaak en het goede van regels nooit in vraag gesteld. Ik ben nooit, zelfs niet in mijn wildste filosofische fantasieën een aanhanger van het anarchisme of het nihilisme geweest. Ik heb altijd geloofd in cultuur. In wetten, in afspraken. Soms lijkt dat heel ouderwets.

Bovenal geloof ik in rationaliteit, net zoals de jonge Ralph in het boek. Soms wordt die drang naar redelijkheid ook afgestraft, wordt redelijkheid opgejaagd als wild en hullen zelfs politieke leiders zich als charismatici over hun leden met als enig doel te jagen en de macht te versterken.

Een actueel boek.

Opnieuw beginnen

Ik was vandaag te gast op een 'verbondssluiting'. Huwelijk werd het niet genoemd, omdat één van de partners ooit al gehuwd was geweest en de Kerk het woord huwelijk verbindt met éénmalig.

Toch gebeurde de 'verbondssluiting' in een kerk en die zat stampensvol. Er werd gezongen, vrienden getuigden over de lange en moeilijke weg van het koppel. Want de echtscheiding had wonden geslagen. Diepe wonden.

Vooraan zat het 'nieuwe' koppel, beide vijftigers, F. & M. Ze glunderden als waren het twintigers. Maar in alles wat verteld en gelezen werd klonk door dat ze dat niet waren. Dat ze niet naief waren en wel degelijk wisten dat liefde geen evidentie is, of dat trouwen geen garantie is op een gelukkig leven. Vrienden vertelden hoe dit koppel nu en dan 'een duwtje in de rug' nodig gehad had omdat hun geloof in de liefde en relatie diep beschadigd was geweest.

Ik ken M. al lang en het op de klippen lopen van haar huwelijk was ontzettend pijnlijk geweest. Jaren van duisternis en verbittering. Van niet-begrijpen.

Nu zongen haar kinderen voor haar, jongvolwassenen. Haar kleinkinderen liepen zomaar door de kerk. De bladzijde was omgedraaid. Het leven opnieuw begonnen. Ik vond/vind het prachtig.

K., theologe van opleiding vertelde me na afloop : dit was precies een huwelijk. Het wàs en is een huwelijk. Wat de Kerk er ook van zegt. En wat mij betreft mag het meer gebeuren : wanneer mensen weer opstaan uit gebrokenheid dit vieren in een grote gemeenschap van vrienden en familie. Iedereen mag het weten ! F. en M. zijn getrouwd !

Moed

"Gelukkig zijn vergt moed", knikt Vandevelde. "Moed om in waarheid te leven, joùw waarheid. En om niet te geloven in geluksillusies die anderen je aanpraten. Moed ook om te erkennen dat je gefaald hebt en om opnieuw te beginnen. Geluk vergt bij uitstek de moed om risico's te nemen. Om op tijd en stond je leven in de wweegschaal te gooien en te dùrven een andere richting te kiezen. (...) Veel mensen zijn ongelukkig in hun gouden kooi, ze hebben een mooi loon en veel vakantie. Er is moed nodig om uit die kooi te stappen. Om alleen al een ander leven te dùrven voorstellen. "

In Weekend Knack 4/07/2007

Ooit ontmoette ik iemand die net de 30 gepasseerd was en zijn vrouw had verlaten. Het was een zachte en redelijke man die ik niet van onbezonnenheid verdacht, noch van affaires of wisselvalligheid. "Klikte het niet ?" vroeg ik aarzelend.
"We waren gewoon verkeerd getrouwd, er was niets meer tussen ons, ook geen ruzie of ergernis, we leefden gewoon naast elkaar. Er was geen warmte, geen humor, geen tederheid maar bovenal kilte en vervreemding. Waren we gebleven waar we waren dan waren we emotioneel dood.".
Ik schrok van de rationaliteit van zijn spreken. Ze hadden net een nieuw huis gebouwd met alle zorgen vandien.
"Natuurlijk konden we ook gewoon samenblijven. Maar ik verwacht meer van het leven, warmte, gezelligheid, humor, blij zijn met elkaar".
"We zijn ook zonder ruzie uit elkaar gegaan, met een regeling waar we beiden helemaal achter stonden".

Dat vond ik moedig. Hoeveel mensen zouden niet gewoon samenblijven ?

Naar aanleiding van het artikel heb ik me afgevraagd wat ik onder moed versta en wie ik moedig vind. Het werd mij snel duidelijk dat er een groot verschil is tussen moed en durf. Zelf vind ik durf gemakkelijker omdat het dikwijls éénmalig is, een soort berekende god.

Moedig vind ik alle ouders die dag in dag uit bewust voor hun kinderen zorgen. Ik denk dat dat onderschatte moed is. Ouders die bewust met opvoeding bezig zijn en weten waar ze heen willen met hun kind. Veel mensen - en dat begrijp ik - vinden na het vele werken niet meer de moed om grenzen te stellen of tijd te nemen voor hun kinderen. Kinderen opvoeden is investeren, jezelf investeren en dat kost moeite, gaat niet vanzelf.

Moedig vind ik mensen die voor een zieke partner zorgen. Of een ziek kind. Moed hier dus als 'altijd opnieuw' in tegenstelling tot 'eenmalig'.
Soms vind ik topsporters moedig. Wanneer ze bij duidelijk verlies nog alles geven en weigeren het kopje te laten hangen. Een houding die in het leven ook bewonderendswaardig is.

Ben ik moedig ? Ik vrees van niet, maar als moed kon krijgen , dan toch het liefst om steeds opnieuw te beginnen. Trouw in kleine dingen.
Maar dat is een andere deugd. Trouw.

In opleiding

Al vindt het liefje de Tour minder belangrijk dan de Klassiekers, dit is alvast mijn leesvoer :

Gelukkig ken ik al een paar jaar het verschil tussen de gele, de groene en de bolletjestrui. Waar ik nog altijd het hoofd over breek is het ploegspel. Toen liefje voor het eerst zei dat wielrennen een ploegsport en geen individuele sport is, viel ik zowat achterover.

Hoezo, rijden ze dan niet om als eerste te eindigen ?

De zucht op liefjes gezicht deed vermoeden dat ik nog veel, heel veel moet leren.

Bouwverlof

Een van de meest voorkomende woorden vorig jaar rond deze tijd was 'bouwverlof'. Alle aannemers hadden het over 'voor' en 'na' het bouwverlof of 'ze leveren niet meer voor het bouwverlof (en dus ook niet tijdens !).

Dit weekend begint opnieuw het 'bouwverlof' en klinkt het woord ons gelukkig wat minder bekend in de oren.

Onze verbouwing (waarbij enkel het geraamte bleef bestaan) heeft ruwweg 8 maand geduurd. Begonnen op 1 mei en half december konden we er in trekken. Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuwe kamers overal, overal nieuwe electricteit en verwarming.

We waren dolgelukkig. Dat zijn we nog.

Maar één voor één moeten de meeste aannemers nog terugkomen voor 'afwerking', en daar houden ze niet van. Zo hadden we langs één muur geen electriciteit en zaten er ook twee slaapkamers zonder electriciteit. Blijkt dat de pleisteraars stopcontacten gewoon 'overpleisterd' hadden, zodat we zeker een mooie egale muur hadden.

De pomp in de regenput begeeft het nog regelmatig. Zo'n pomp moet ergens in het midden of bovenaan 'vlotten' om geen slijk op te pompen, die van ons zakt altijd als een baksteen naar beneden.

Zo is onze vakantie begonnen met logé's. De schrijnwerker die de buizen bekast en voor acht uur bijna letterlijk aan ons bed staat. Dezelfde man die het - gezien het regenweer - toch handig vindt om te zagen IN ons huis, met alle stof vandien en ondanks een grote lege schuur die we hier hebben. De mannen van de loodgieterij komen nog vroeger. Die arriveren hier rond 7 uur 's morgens.

Het is en wordt een lang 'einde'. Toch zijn we gelukkig in onze nieuwe woonst. Groot en helemaal naar onze wensen en voorzien van alle comfort. Het is ooit anders geweest. Tussendoor konden we wonen in een studio in Leuven. Klein maar beter dan het alternatief caravan. En nog beter dan ergens minimaal voor een jaar te huren.

Verbouwen is stresserend. Net getrouwd werd onze relatie wel getest. Niet eens gewoon om samen te wonen moesten we nu wonen in stresserende omstandigheden, moest er alle dagen beslist worden. Beslissingen die 'voor altijd' (het huis) waren en die ook behoorlijke financiële gevolgen hadden.

We hebben het overleefd. Het ergste is voorbij.

Onze buren leven nog altijd in het tuinhuis. Hun verbouwing vlot minder, zit met veel meer vertraging en duurt nu al langer dan voorzien.

Als ik buurvrouw en haar man tegenkom denk ik altijd : oef, bij ons is het voorbij.

Veel succes Esther ! Ik begrijp het helemaal dat je even wil wachten !

Vakantieritme

Lezen - siësta - lekker koken - 'soms' genieten van de tuin (regen) - voorbereiden China - babbelen - mailtjes en ouderwetse kaarten schrijven - lange telefoontjes - doodgewoon : genieten !

Doel bereikt en nu de beloning !

Ik heb de 5 km gelopen en al opnieuw bevestigd.

En nu komt de beloning ! Een sportieve beloning om nog meer te lopen !

Nu nog een winkel vinden want online is hij nog altijd 'nog niet beschikbaar'.