intro

"Sinds de inbraak van de personal computer in de huiskamer is de
informatie verdampt*." (Johan Pas)

Dat kan tellen als intro. Inbraak ? Verdampte informatie ? De zin was een slag in mijn gezicht. Ik hou immers van die personal computer. En verdampen, dat klinkt als 'verdwijnen', 'verluchtigen', 'minder'.

Helemaal niet mee akkoord.

Maar als intro kan het tellen. Zo'n zin.

* uit : Van Wim Delvoye tot Luc Tuymans, Actuele Kunst Deel 1, reeks 600 jaar Belgische kunst in 500 kunstwerken.

om een depri week af te sluiten...

... besloot ik om vandaag mee te lopen met 'Dwars door Mechelen'.

Eerst wat uitleg over die depriweek. Er is natuurlijk die arm waardoor ik mij vreselijk beperkt en gehandicapt voel. Maar toen was er ook nog de auto die maandag iets te enthousiast een paal omarmde met destastreuze gevolgen.

Gevolg : (de rest van het lichaam) compleet verstijfd, zorgen rond een nieuwe auto maar bovenal een zelfvertrouwen onder nul. Hoe kan ik nu zo dom zijn om een paal ... enzovoort.

Dus moest ik iets doen dat mij een beetje zou 'opkrikken'. De benen doen het nog goed, vooral het bovenlichaam is verstijfd. Zou je dan kunnen lopen ?
Het plan lijkt volledig gelukt. De beentjes deden het goed, al zeurden de armen en het bovenlijf continu en doen ze dat nog. Dus heb ik toch al de helft van dat lijf weer 'op de been'.

Naar mijn gevoel (ik heb niet eens naar de exacte tijd gekeken) heb ik goed gelopen, maar ik moet morgen de "Gazet van Antwerpen" kopen om de uitslagen te zien. Niets op het internet, 'exclusief' in de krant, stond er.
Een beetje spijtig vind ik dat, zeker als je bedenkt dat het inschrijfgeld behoorlijk hoog lag ... Maar genoeg : eerste stap naar normale kaat is gezet !

oogst

Onze perenboom die nog schitterend jong is, buigt onder het gewicht van de oogst. Nu zijn wij niet eens echte fruiteters, ondanks de lekkere smaak van de peren. Misschien valt het te leren ?
Hoe dan ook, vandaag heb ik mijn eerste potten 'perengelei' gemaakt, en dat smaakte wel degelijk. Om kelder en familie niet te overvallen met grote voorraden perengelei ben ik echter op zoek naar nog recepten met peren. Kent iemand soms een lekker recept van 'perenmoes' ?
Hoe dan ook, we zijn tevreden met de vruchten van onze tuin !

links

Ik moet links worden. Oftewel : alleen mijn linkerhand en linkerarm gebruiken. Want die rechter, die heeft het laten afweten. RSI zo heet dat mooi.
Glazen, strijkijzer, balpennen, ze vallen allemaal door mijn hand.

Tikken met dit linkerhand valt niet mee. Een blikje openen met linkerhand : noppes. Pilletjes (voor die RSI !) doordrukken met het linkerhand : njet.

Linkse SMS, links met de afstandsbediening. Met je linkerhand de schakelen met de auto. Het stuur (ik heb geen stuurbekrachtiging) van de auto. Gaat allemaal niet.

Compleet afhankelijk van het linkerhand. En van het liefje.

Zolang je je rechterarm en -hand niet gebruikt mag je verder bijna alles doen. zegt mijn veel te opgewekte dokter. Tja, hoeveel schiet er nog over denk je ?
Damn !

Van god los

Een paar dagen geleden had ik een onverwacht gesprek met iemand over de schepping. Hij maakte zich zorgen over de discussie boven (want volgens mij niet in) het onderwijs of de evolutietheorie nu al dan niet nog gegeven moest worden of vervangen door intelligent design of simpelweg zelfs door de scheppingstheorie zoals die in de geschriften van joden, moslims en christenen staat.
Ik probeerde de man gerust te stellen : de discussie leeft niet binnen het onderwijs en ook niet bij de godsdienstleerkrachten of het bisdom. Voor zover ik kan weten natuurlijk.
Toch werd het gesprek langzaamaan een dovenmansgesprek. Want de man in kwestie had het toch best wel moeilijk. Ik haalde al mijn kennis boven en situeerde de scheppingsverhalen binnen hun historische context : Babylonische ballingsschap (schepping in 7 dagen, priestertraditie) ; de vervreemding van het joodse volk binnen een samenleving van anders-gelovigen. Het mocht niet baten. Ik werd net niet als een afvallige gezien - al zag ik zelf geen tegenstelling tussen de verhalen en de theorie.

Kreeg ik dit weekend nu net een boek in handen dat gaat over het gevaar van absoluut geloven en letterlijke interpretatie van gods woord - (van alle religies !). In de Verenigde Staten blijkt het volgende :

Volgens het Amerikaanse onderzoeksbureau Gallup gelooft 35 procent van
de Amerikanen dat de bijbel het letterlijke, onfeilbaar woord is van de schepper van het universum. 48 procent denkt dat de bijbel het door God ‘geïnspireerde’ woord bevat - nog steeds onfeilbaar, hoewel sommige passages een symbolische interpretatie behoeven om de waarheid ervan aan het licht te brengen. Slechts 17% betwijfelt of God in zijn oneindige wijsheid zelf de tekst heeft geschreven - en de aarde met zijn 250.000 soorten kevers zelf heeft geschapen. Zo’n 46 procent van de Amerikanen vat het scheppingsverhaal letterlijk op (40 procent denkt dat God de schepping in de loop van miljoenen jaren heeft begeleid). Dit betekent dat zo’n 120 miljoen Amerikanen denken dat de oerknal zo’n 2500 jaar nadat de Babylonische en Soemeriërs bier leerden brouwen, heeft plaatsgevonden.
Als we onze enquêtebureaus kunnen vertrouwen, geloven 230 miljoen Amerikanen dat een boek dat noch eenheid in stijl noch interne samenhang vertoont, werd
geschreven door één alwetende, almachtige, alomtegenwoordige godheid.

Volgens Sam Harris zijn absolute, net als gematigde gelovigen een van de grootste bedreigingen van onze aarde. Dat was even slikken. Absoluut associeert hij met intollerantie tegenover andersgelovigen en de wil te sterven in naam van een god indien inderdaad geloofd wordt dat het martelaarsschap een rechtstreeks ticket naar het paradijs is.

Ook de gematigd gelovigen gaan niet vrij uit volgens Harris :

Het probleem waar de gematigde godsdienst ons voor stelt, is dat er niet kritisch gereageerd mag worden op de letterlijke opvatting van de heilige tekst. We mogen niet zeggen dat fundamentalisten getikt zijn, want ze genieten nu eenmaal geloofsvrijheid.

Hoe verder ik in het boek las, hoe meer ik Harris' angst op alle bladzijden zag. Hij zoekt als een wanhopige naar alternatieven (die hij niet vindt) en wil de lezer in de ban van zijn eigen angst trekken.

Toch blijft één vraag mij bezighouden, en dat was al voor Harris ze ten berde bracht. Waarom mag je over alles een mening hebben en niet over religie ? Als morgen een religie opstaat die meent dat de blanke superieur is aan de zwarte, moet dat dan ook gerespecteerd worden als een 'overtuiging' ? Alle religies zijn ontstaan uit sektes, alle religies zijn cultureel ingebed, dus alle mogelijke uitingen en overtuigingen zijn mogelijk.

Wanneer ik zie hoe in Europa omgegaan wordt met religie dan ben ik er redelijk gerust in. Tot nu toe wagen weinig politici zich aan religieuze uitspraken. Als ik echter lees in Harris boek hoe in de V.S. religie tot in de hoogste politieke regionen (uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht) wel degelijk een rol spelen, dàn maak ik mij wel wat ongerust, net zoals ik toch wel wat bang ben van theocratische staten.

S. Harris Van God Los, de gevaren van religie en de toekomst van de rede. Arbeiderspers 2007

zwaar werk

We zijn nog geen twee weken terug aan het werk en het lichaam kreunt. Of liever : de voeten. En ik ben lang niet de enige de klaagt. Net als andere collega's mis ik mijn 'crocs'. Op de een of andere manier zijn dat niet alleen vrolijke schoenen, maar ook voetvriendelijk. Ik had ze meegenomen naar China als pantoffeltjes voor na een zware wandeldag, maar ik heb ze daar niet eens afgedaan. Kilometers heb ik met de crocs gelopen, tot groot jolijt van heel wat Chinezen die nog nooit zo'n gekke schoenen hadden gezien. Want een beetje gek zijn ze wel.

's avonds stak ik ze gewoon onder de kraan en ze zagen er weer helemaal nieuw uit.

Nu het gewone (lees : werk-)leven weer begonnen is heb ik weer 'klassieke' schoenen aan. Geen Crocs. Maar wel ernstige schoenen. Gisteren kon ik wel janken van zoveel vermoeidheid in mijn voeten. Alsof er klompen aan mijn voeten hingen. En dat ging niet eens weg na het verwijderen van de zondebokjes.

Dus polste ik even bij de collega's : als we nu - de crocsfans - onze crocs op het werk droegen ? Ik wil best een zwart paar kopen. Kwestie dat het niet al teveel opvalt. Kwestie dat we na het werk lieve voeten hebben. Maar de meeste collega's waren niet enthousiast over mijn voorstel. 'Eenmaal ik thuis ben...' zeiden ze in koor. Tja, maar ondertussen loop ik wel uren op die ondingen.

DUS... was ik genoodzaakt om mij naar een degelijke schoenenwinkel te begeven en daar schoenen te kopen die beloofden om mijn voeten evengoed te verwennen : Mephisto's. Nu wéét ik al jaren dat zo'n schoenen oerdegelijk en gezond zijn maar ik vind ze ook oersaai en overjaard. Gelukkig heeft Mephisto z'n collectie een beetje vermoderniseerd, maar bij de keuze tussen pijnlijke modieuze voeten en ondersteunde eu ... saaie voeten zal het toch het laatste worden.

Tenzij we allemaal onze crocs aandoen natuurlijk.

Want die vind ik best vrolijk.

Wat kan er tegen een vrolijke noot op het werk zijn ?

ambitieus (voor een nieuw leven)

In april kwamen we beiden tot de gedachte dat we 'iets aan onze conditie' moesten doen. Dat iets werd de Start to Run en na een puffend en wanhopig begin liepen we in juni gezwind 5 km. We blijven onze toertjes lopen.

Na de Start to Run vonden we dat we 'iets aan ons eten' moesten doen. De friteuze (?) werd weggedaan en heel wat van onze diepvries werd ongenadig weggegeven wegens volgens ons teongezond. Vetten werden drastisch beperkt, fastfood en chips verbannen en groenten en fruit volop verwelkomd. Na twee maand waren we samen 15 kg lichter !

Toen bleek dat we 'goed' (what's in a name) liepen en het liefje liever fietste vonden we dat we ook het fietsen moesten trainen. Zo fietsen we nu regelmatig een tochtje van 20 km in het heuvellandschap van het Hageland bijeen en doen dat netjes binnen het uur.

Deze morgen bij het ontbijt vonden we zwemmen wel een goed idee zou zijn om 'erbij' te nemen. We weten immers dat intensief één sport beoefenen te belastend is en dat afwisseling (crosstraining) alle sporten ten goede komt. Dus zoeken we vanaf volgende week een plaatsje in onze wekelijkse agenda om ook te zwemmen.

Tenslotte hebben we besloten, na enkele heerlijke experimenteerlessen, om iedere week Salsa te dansen.

Het lijkt een fanatiek verhaal. Toch is gewoon een verhaal van "goesting". Eenmaal we een beetje conditie hadden wilden we allebei meer bewegen. Het 'kriebelt' altijd maar meer.

Onze volgend plan is het verminderen van werkstress, het beter organiseren van onze (werk-)tijd om meer te genieten. Dat lijkt mij een bijzonder moeilijk te realiseren doel : meer ontspannen omgaan met het werk. Maar we voelen ons getroost door de vorige ambities die stap voor stap gerealiseerd werden. Misschien zal het ons dus wel ooit lukken. Al blijft het eerst volgend doel nu het inpassen van het zwemmen.