"Plots overleden". De eerste reactie is : ongeval ? Toen kwam het langzaam : S. had zelf een eind aan haar leven gemaakt.
We zaten er stil bij. We kenden S. eigenlijk niet. Via via. Maar haar dood schudde ons allemaal door elkaar. Niemand had iets zien aankomen. Of toch ?
We gingen niet in op de vraag. Laat het maar rustig en stil zijn. S. heeft dit beslist. Met alle gevolgen vandien.
"Kan het leven zo zwaar worden dat je dit als oplossing ziet ?", de vraag werd filosofischer gesteld, weg van het concrete lichaam van S., weg van haar gezin en haar familie.
Ik keek mijn collega's aan. Hoe goed kende ik ze ? Wat weet ik van hun verdriet ? Van de moeite die ze met hun leven, partner, kinderen, familie hebben ? Of met zichzelf ?
Wij zijn immers allemaal 'sterk' en 'gezond' en zitten psychisch niet in de knoei. Tenminste, zo lijkt het allemaal.
"Ik kan het mij wel voorstellen", zei ik.
De collega's keken al bezorgd naar mij, hun gezicht vol vraagtekens.
"Nee, echt. Je kan zo eenzaam worden dat je de moed niet hebt om het iemand te vertellen, of dat je misschien al duizend signalen gegeven hebt en dat niemand iets opmerkt, of iedereen het banaliseert... "
"O nee, Kaat ....! Is er iets ?"
Ik schudde ontkennend het hoofd. "Nee, maar het is toch allemaal niet zo simpel, leven, kinderen, partner, werk, stress..., enfin, alles bij elkaar kan het toch knap zwaar worden ?"
Weerom stilte op mijn interventie. Ik zag een paar mensen denken, wellicht aan hun eigen leven, de emotionele bergen die ze beklommen hadden, sommigen met ziekte en dood in de familie, anderen met relatieproblemen die nu en dan oplaaiden en dan weer verdwenen in de alledaagsheid.
Toch jammer dat het zo moeilijk is om dat te delen, zei collega B.
Eigenlijk willen we dat ook niet, je bent daar toch te beschaamd voor ?, zei M.
De wet van de sterkte laat zich overal gelden, ook waar schijnbaar geen gevecht is.
Ik hoop, lieve S., dat je hart rust gevonden heeft. In naam van misschien wel alle mensen, wil ik zeggen dat ik het spijtig vind dat niemand je helpen kon, dat niemand jouw stem gehoord heeft, dat de wereld zo koud is, dat ze aan jou is voorbij gegaan.
Ik ben doodmoe. Of ziek. Of er zit iets in mijn lijf. De grens tussen mentale en fysieke vermoeidheid is moeilijk te zien. Nog één dagje naar het werk en dan : uitslapen. Niet dat daar ooit veel van in huis komt, het lichaam is immers zo gebiologeerd door de klok dat het pas went aan het late uur als het maandag is, niet praktisch dus. Lang slapen : tot 8 uur, heerlijk.
