mannen !

Vandaag, na maanden, het nog eens geprobeerd : te lopen met een man. T'is te zeggen, mijn man ! En weerom was het een mislukking. Hij schoot in snelheid aan mij voorbij. Ik riep 'm nog : pas op, je gaat jezelf opbranden (of zoiets) maar hij lachte en wees naar de heuvel. Zullen we die heuvel pakken ?
Na amper een kleine 2 km zei hij 'gaan we wandelen ?' en schoot na 2 minuten weer als een pijl voor me uit. Om weer te wandelen nadien.
Ik zag mijn Garmin alle mogelijke snelheden aangeven. Wat een 'leuk loopje' moest worden (ik ben een beetje op rust, dus geen zware trainingen) werd regelrecht een soort intervaltraining !

Mijn man en ik. We zijn de beste vriendjes, we sporten heel graag samen, maar lopen, daar loopt het mis !

Stilte !

Oma (schoonmama) belde gisterenavond met een uitnodiging voor het lokale koffiehuis. Want opa wou dat het zondag in het huis 'stil' was. Dus liever zonder vrouw. Schoonzus A. zou ook mee gaan, moest van haar man ook stil zijn. Mijn liefste durft het niet aan om het zo expliciet te zeggen maar knikte 'blijf maar lang weg, je hoeft je helemààl niet te haasten, geniet er maar hééééééél erg van'.

Verdacht, zegt u ? Wat gaan die 3 mannen doen in alle stilte ?

Simpel : hun gebed leveren voor Luik-Bastenuiken-Luik.

Zoals u weet, bidt men in stilte. Zo ook deze drie mannen.

Ik ben stil geweest. En heb het goede voorbeeld gegeven.

Vol energie voor het weekend !

Wauw ! Op vrijdagavond sta ik altijd iets moeilijker op maar begin des te enthousiaster aan de werkdag. Laatste dag weet je wel, de hele tijd door werk ik in het besef : straks weekend ! Yoewie ! Vol energie ren ik door de werkuurtjes, met middagvergadering er bij, nog wat babbelen met collega's na de werktijd. Over het werk, jawel !

Wat een enthousiasme !

En dan, dan is het weekend. Dan kom ik thuis. Kan ik lekker doen wat ik wil. De hele avond voor mij. Niets al werken voor morgen.

Ja, dan kom ik thuis.

Ben ik doodmoe.

Wil ik alleen maar gaan slapen. Niks straffe plannen voor deze avond. Niets 'allerlei leuke dingen' deze avond. Niets energie.

tja, 't is weekend.

de collega's - we zijn ons

Ik heb, wat je noemt, een vlakke loopbaan. Net als mijn collega's trouwens. Veel nadelen zijn daar aan, maar ook voordelen. Rust bijvoorbeeld. Geen collega's die je willen wegconcurreren. Weten hoeveel je zal verdienen. Voorlopig kies ik voor de voordelen.

Eén van de gevolgen is ook dat de meeste collega's lang, zo niet voor hun leven, 'bij ons' blijven. "Bij ons", dat is ook typisch. Want behalve op een regenachtige dag waarop alles misloopt, spreekt niemand over 'weg gaan', of 'bij een ander' gaan. Wij zijn ons. Wij zijn 'het werk'.

Sommige collega's heb ik weten trouwen. Dat zijn ze nog altijd. Na 10,15 jaar. Er zijn er die nog jong waren en vrijgezel en intussen al vader en moeder zijn. Sommigen zijn zelfs - wat een gemak ! - met elkaar getrouwd. Er worden kinderen geboren en er gaan vaders en moeders dood. Er zijn kleine, zieke kinderen. Er zijn ouders die dementeren en verzorging nodig hebben. Er zijn ook zieke collega's. Er zijn er die bondig in woorden zijn maar groot in gedachten. Er zijn praters en doeners. Er zijn er die alles kunnen. Maar de meeste kunnen gewoon veel.

Na al die jaren wordt het als familie. Ik ken mijn collega's. Ik ken hun verhalen. Net als familie zitten er bij de collega's allerlei soorten. Net zoals bij familie stel je je op een bepaald moment geen vragen meer. Ze zijn er en je moet er mee leven. Ze zullen er altijd zijn. In goede en kwade dagen. Dat vind ik het sterke aan deze lange collegaband. Als het er vandaag 'tegen' zit, dan weten we - willen of niet - dat we morgen weer verder moeten. Samen. Willen of niet.

Dat mondt uiteindelijk uit in solidariteit. We kennen elkaar. We zijn ons. Wie raakt aan één raakt, raakt aan allen.

Dit stukje is geschreven voor mijn collega's.

ochtendritueel

Wanneer ik wakker word vertoeft hij meestal nog in dromenland. Ik kijk hem aan. Hoe hij rustig slaapt. De vertrouwde lijnen van zijn gezicht. Hoe hij ver weg is, en toch helemaal dichtbij. Dan draai ik mij om. Mijn rug naar hem gekeerd. Om nog even in te dommelen, want het is nog vroeg. Te vroeg.

Hij wordt wakker, schuift zich naar mij toe en legt z'n arm over mij. Hij glimlacht. We zeggen niets. Ik glimlach terug.

Dat ik nooit of te nimmer achteloos voorbij ga aan dit dagelijks geluk !

De Tuinkamer (1)

Goed nieuws van E-bay ! Ik heb 'gewonnen'. Nou ja, dat zeggen ze daar dan zo mooi. Ik was de hoogste bieder. En de enigste. Wat betekent dat ik de startprijs betaald heb, en wel voor dit :
4 zo'n (zoals de vooraan op de foto, met de meer ronde vorm) stoelen voor 15 euro. Nu nog hopen dat ze in redelijke staat zijn. 4 stoelen voor mijn 'Nieuw project' waar ik vandaag echt aan begonnen ben : de tuinkamer !
Het is superleuk omdat ik eigenlijk een NUL budget heb. Toch heb ik de indruk dat het zal lukken. Ik heb al een oude houten tafel. Ik heb ze nog niet goed bekeken maar ik denk dat ze zelfs kan uitschuiven. Er is zeker zo'n mechanisme voorzien. De tafel heeft de voormalige boerin-eigenaar laten staan toen het huis hier verkocht werd. Vandaag hebben we die uit een van de stalletjes gehaald en in de schuur gezet. Vervolgens was het de beurt aan een ovalen spiegel, zo groot als een mens. Die heb ik tegen de achterste muur gezet. Zo'n spiegel is niet alleen mooi maar hij weerkaatst ook het licht.
Het volgende was de broodkast. Ik weet niet echt hoe zo'n kast in elkaar zit, maar er is een compartiment in voorzien dat van binnen metaal is, terwijl de rest allemaal in hout is. Volgens het liefje was dat om het brood in te bewaren. En waar heb ik dat op de kop getikt ? Bij de 'oude' rommel van het liefje die dat 'ooit' eens gekocht had ... en naar (weeral) een van de stallingen had verhuisd.
Op zolder (god mag weten van waar dat komt) heb ik een oud schoolbordje gevonden, een rieten smalle mand van meer dan een meter, nog een kleine oude spiegel en een thermometer. Allemaal op zolder. Daar staan trouwens nog meubels van de boerin zaliger. Zelfs zo'n glazen (kristal ?) flesjes die zeker iets met 'je mooi maken' vandoen hebben. Voorlopig nog helemaal onder het stof.
Nu ja, voorlopig heb ik genoeg. Sterk, ik ben gaan winkelen in ons eigen huis. Met een beetje geluk kunnen we deze week de stoeltjes halen ! En als het echt zomer heb ik ook al tuinfakkels ! Die kregen de deelnemers aan de Sylvesterloop cadeau na hun loop ! (Dit blogje lijkt wel zoiets als 'alles gratis !')
Here comes the summer !
@Buffs : fotootjes komen. Nu 'vergaap' ik mij altijd wel aan jouw tuin, verwacht evenwel niet hetzelfde ! ;-)

na de (loop-)depressie, de euforie !

Dit is een verslagje van de dag waar ik heel erg naar uit zag : zondag 20 april, de Ten Miles !

9:00
We staan op. Ik heb bijzonder goed geslapen, geen spoortje van angst of zenuwen meer voor de Ten Miles. Een klein ontbijtje (toch zenuwen) en op richting station.

11:40 : treinreis
Op de trein zitten al duidelijk lopers voor Antwerpen. We halen ons doosje pasta met stukje appel, ham en fetakaas boven. We zullen een klein uurtje over de rit doen.

12:20 : hoe raken we op Linkeroever ?
De metro's zitten overvol en de ticketautomaat begeeft het. De kaartjesverkoper is nergens te vinden, wellicht is hij gevlucht voor zoveel volk. Uiteindelijk lukt het, we raken ter plaatse.

13:00
Wat een drukte ! Het doet mij denken aan Dwars door Hasselt maar er is hier duidelijk meer volk. De sfeer is ontspannen. Het weer is uitermate goed : alsof de weergoden de 10 Miles in hun agenda gezet hebben en goed weer verzekerd hebben.

14:50
Ik ga naar de start. Iedereen is opvallend rustig. Geen gedrum. Mijn Garmin was de eerste 80 meter al aan het lopen. Stop/Start. Ik haal rustig en diep adem : dit gaat lukken, al heb ik nog maar één keer in mijn leven 16 km aan een stuk gelopen. De sfeer is zo goed dat ik alleen maar rustiger word : dit kan niet stuk.

15:10
Het is begonnen. Ik loop over de blauwe registratiemat. Iedereen lijkt hetzelfde tempo te lopen. 9 km per uur. Dat is meer dan mijn streefdoel (8,5) maar ik wil ook niet achterop geraken. 9 km hou ik wel een paar kilometer vol en na verloop van tijd zal de massa zich wel verspreiden. De sfeer is nog altijd optimaal.

Kennedy-Tunnel
Al snel komen we de Kennedytunnel in. Garmin heeft geen contact meer met satelieten. Voor we de tunnel inlopen besef ik dat we op 'De Ring' lopen. In de Kennedy-tunnel beginnen mensen te loeien, fluiten en een regelrechte Mexican Wave te maken. G e w e l d i g ! Eenmaal uit de Kennedy Tunnel is het even inspannen om boven mijn 8,5 km te kunnen blijven, het is een behoorlijke klim. Ik steek een tandje bij.

Op 6 km is er waterbevoorrading. Zijn we nu al op 6 km ? Ik check mijn Garmin en die klokt ook af op zo'n afstand. Blijkbaar 'stelt' hij bij. De bevoorrading gebeurt knap. Geen opstopping, geen flessenhals. Ik probeer mijn snelheid redelijk te houden. Na een paar slokken gooi ik het flesje aan de kant. Lopen en drinken vergt een bijzondere training !

De mensen aan de kant zijn geweldig. Applaus, aanmoedigende blikken. Vrouwen zijn in het voordeel, want die lijken meer aanmoediging te krijgen. Nu en dan kijk ik op mijn Garmin. Ligt de snelheid onder de 8,5 km per uur, dan doe ik een kleine versnelling. Geen probleem wat de draagkracht betreft : ik voel dat ik nog veel overschot heb. Véél zelfs !

De trainingen worden beloond. Het parcours is gevarieerd dus het loopt als niets. Op de Meir verlies ik even mijn oriëntering. Lopen we nu richting Schelde of juist niet ? Wat geeft het, verkeerd kan ik toch niet lopen. We naderen de Waaslandtunnel.

Waaslandtunnel
We lopen de Waaslandtunnel in : in tegenstelling tot de Kennedytunnel is het bijzonder stil. Dit zijn de laatste kilometers.Er staan ambulances in de tunnel. Ik zie een man op een brancard liggen, zuurstofmasker op. Ik ben onder de indruk. Een beetje verder nog eens. De tunnel lijkt eindeloos. Maar ik heb nog altijd krachten. Nog altijd overschot.
We komen de waaslandtunnel uit en hup daar staan de mensen weer te supporteren. Ze zijn geweldig en roepen : 't is bijna gedaan, nog even ! In mijn gedachten dacht ik dat er nog zo'n 2,5 km volgden maar plots zie ik duidelijk 'finish' staan. Ik geef er een lap op en doe de laatste kilomter boven de 9 km.Ik loop over de registratiemap vol blijdschap en (nog !) in volle conditie. Ik loop onder de 2 uur maar dat is mijn bruto tijd.

Resultaat
In de Gazet van Antwerpen staat vandaag de netto-uitslag : 1:49 uur. Volgens Chat'n run (berekeningen) betekent dit dat ik een gemiddelde snelheid gehaald heb van 8,9 km per uur. Dat is werkelijk top gezien ik dacht dat ik geen 8,5 zou kunnen volhouden.

Mario heeft zijn beloning binnen : Kaat heeft met volle glimlach de 10 mijl beëindigd. Maar dat is niet alles. Ik heb deze 10 mijl ook echt op 'het gemak' kunnen lopen, volop genieten, nooit mezelf moeten motiveren of op mijn tanden bijten. Dankjewel Mario !


Proficiat aan alle lopers en dank aan alle supporters : de onbekende in Antwerpen en de bekenden die mij via mail, telefoon, SMS veel succes wensten ! Wauw !

Het liep van een leien dakje !

Morgen meer ! Yoewie !

Tuindromen

Gisteren de hele namiddag in mijn kleine voortuin gewerkt. 'Mijn', want het is hier mooi verdeeld : manlief staat in voor de grote achtertuin, ik voor de kleine voortuin én de bijgebouwen van onze voormalige hoeve.

Na missie maagdenpalm werd het deze keer : witte clematis en (ook al witte) bruidssluier. Omdat beide planten iets nodig hebben om te hechten betekent het ook het zetten van bedradingen. Beide planten kunnen tot/meer dan 4 meter hoog worden en het is de bedoeling dat ze een groot stuk van een muur bedekken.

Clematis én bruidssluier is echter een gewaagde combinatie. De bruidssluier is veel heviger en wilder in groei dan de clematis, het zal dus een kwestie worden om een goed evenwicht te bewaren tussen beide partners. Ik heb getracht dit op te lossen door een kleine meter 'zonder hechting' te zetten, met andere woorden, een halve meter waar ze niet kunnen op kruipen. Zo hoop ik dat ze een beetje uit elkaars buurt blijven.

Ondertussen ondergaan de hortenisa's van vorig jaar een groeischeut. Ze zijn al bijna verdubbeld in aanvang ! Ik hoop dat het mooi zal worden, ze zijn roomwit.

Omdat ons huis een verbouwde hoeve is, wil ik de tuin er ook 'ouderwets' laten uitzien. Ik meen dat hortensia's, bruidssluier en clematis het hier goed zullen doen. Er zijn maar 3 tinten : groen (van de blaren), wit van de bloemmetjes en tot slot wat blauwig van de maagdenpalm. Het liefst had ik die ook wit gezien, maar we hadden nu eenmaal enkel blauwe en een nieuwe aankoop zou pure verspilling geweest zijn.

Voor de 'stallingen' heb ik nog prachtige ideeën. Wij hebben één grote schuur (waar vroeger de traktoren van de boer in stonden). Het is een hoge schuur die langs één kant helemaal open is. Hier komt een oude tafel en stoelen een mansgrote ovalen verweerde houten spiegel. Het zijn meubels die we hier en daar hebben bijeengeraapt : van de boerin die ze had laten staan in het (oude) huis en van hier en daar. Ze worden gebleekt, geschuurd en dan krijgen ze een crèmeachtige tint om het geheel er wat verweerd te laten zien. Ik kies wit om de schuur wat 'lichter' te maken.

Met een beetje geluk hebben we deze winter een fijne zomerkamer !

Voor de winter heb ik ook al plannen : met de 'houtkachel' die we hier op overschot staan hebben wil ik deze winter graag een 'winterkamer' buiten, mét lekker hout in de kachel ! Dromen maar !

Het Bernini-mysterie

De laatste postjes kan ik - op een paar uitzonderingen na - meestal spreken van 'genieten'. Zo heb ik de voorbije 2 weken echt genoten van het Bernini mysterie van Dan Brown. Ik vond het bijlange niet zo goed als het de Da Vinci code, die ik overroepen, maar toch een goede detective vond.

Hoe dan ook, het Bernini-mysterie kon mij boeien, al heb ik het boek niet gelezen. Ik heb ook de film nog niet gezien (uit in 2009) maar wel lekker genoten van de luister CD's. In onze onovertroffen bibliotheek hebben ze tal van luisterboeken, en voor iemand met beperkte tijd is dat superleuk. Want zo strijk ik en 'luister' ik ondertussen naar een boek. Ik erger mij niet aan een file, want dat betekent dat ik nog wat verder in het verhaal kan blijven. Wachten bij de dokter ? Met mijn oortjes in vertoef ik in andere oorden. Kuisen ? Het hele huis galmen de stemmen van Robert & Victoria !

Als ik straks (juli) weer lang op het vliegtuig moet zitten zal ik via mijn lekkere Archos én filmpjes meepikken én naar boeken luisteren. Laat de anderen maar dik jaloers zijn !

alles is relatief

Onder mijn collega's zijn er alle soorten lopers. Er zijn er die het haten (al dat gezweet), er zijn er die het wel willen (maar het komt er niet van), er zijn de Start-2-Runners, de zwijgzame maar al jarenlange (goede !) lopers, de beginners, de volhouders en zelfs een dame die naar een marathon meer of minder niet omziet.
Er zijn ook andere sporters. Voetballers. Die kunnen er ook wat van. Wielrenners. Een echte volleyballer. En ook nog een paar spelen tennis, al weet ik niet of het hen om het tennis dan wel het drankje achteraf te doen is. We hebben verder nog een ooit-in-competitie-tafeltenniser en zelfs een schermer. Kortom, best sportieve collega's !

Maar om de een of andere (voor mij onbekende reden) 'scoort' het lopen toch wel altijd hoog. Alsof alle andere sporten peanuts zijn en lopen net dat ietsje meer is.

"Ferm", zegt collega P. mij, "je loopt nu toch al een hele tijd hé ? "
Ik vertel haar over mijn dromen en angsten voor de 10 mijl.
"Geweldig", zegt ze. "Ik zou ook moeten beginnen met lopen. Maar ik heb last van mijn knie. Ik ben ook meer een wandelaar dan een loper."
"Doe je dan volgend jaar mee aan de 20 km van Brussel ?", vraagt ze me verder.
"Geen idee", zeg ik, "ik heb het voorbij jaar echt hard moeten werken om van 0 naar 16" toe te werken. 20 lijkt mij onmogelijk veel, maar op een jaar tijd misschien wel haalbaar". (*) Trouwens, ik denk dat die 20 km van Brussel echt wel zwaar is, met al die heuvels en dalen. Klimwerk en zo."
"Ik heb er al aan deelgenomen", zegt ze.
"Wauw", antwoord ik oprecht vol bewondering, want ik wist niet eens dat collega P. liep.
"Een vriendin van mij had ons ingeschreven. Alleen wisten we niet dat een loopevent was, we hebben 'm dan maar uitgewandeld.
We waren de laatsten".

Ik onderdrukte een lachje. Zij ook.
Ferm vind ik dat !

leuk !

Ik heb heel leuk gelopen vandaag. Kijk maar.

Keep on moving ! (Even dromen)

Dit weekend is het hoogdagweekend (?) voor het liefje ! Moutainbikeweekend ! Gisteren passeerden ze tot diep in het donker ons huis voor de 'voorronden', dat zijn de (relatief !) kleinere afstanden, maar vandaag zijn ze er weer : de stoere jongens en dames vol modder op hun moutainbike.

Het liefje had er gisteren een 'kleintje' van 15 km opzitten en reed vandaag in sneltempo nog een rit van 32 km. Hij moest supersnel zijn omdat hij zijn hart nadien aan een andere geliefde moest geven : Parijs-Roubaix. Zelfs het warme eten werd naar de avond verschoven om alle sportactiviteiten te kunnen 'halen'.

Ik heb lang getwijfeld om mee te doen, maar met een 'gewone' fiets kan je zo'n parcours niet aan. We waren van plan om er eentje te huren maar toen bleek dat we dat vrijdag al hadden moeten doen. Dus geen moutainbike voor mij.

Lang zal dat niet duren, want het eerste het beste (nu ja, NIET volgend weekend, daar is al een andere afspraak) weekend zal ik er eentje huren en dan eens diep nadenken of ik dat ook wil. De snelheid van de wielertoeristen boeit mij ook, en nog meer het vlakke parcours. Uit ervaring weet ik dat ik altijd te kort schiet op hellende/dalende parcours, of het nu fietsen of lopen is. Ik kom zelden te kort in uithouding. Maar de snelheid van de wielertoeristen én die dunne bandjes jagen mij op een of andere manier veel schrik aan. Nog veel oefen en denkwerk dus voor de beslissing valt.

Of ik het lopen dan vaarwel zeg ? Helemaal niet ! Ik denk dat ik in wezen voor de triathlon ben. Niet dat ik zo goed ben in die sporten (helemaal niet) maar ik vind lopen, fietsen en zwemmen geweldig leuk. Het zijn sporten waarin ik mij heel erg kan in uitleven en ik vind ze ook heel erg complementair.

Mocht ik een win for live winnen en niet meer hoeven werken dan zou ik ook nog eens lid worden van een badmintonclub én een volleybalclub, want ook dat kan mij heel erg bekoren.

Maar, vandaag wordt het alleen maar lopen. Een lange loop en wellicht voor mij zware loop. Ik geef toe dat ik er een beetje tegenop zie, maar dat heeft alles te maken met dit.

missie maagdenpalm

Woensdag (vrije halve dag) en vandaag (zaterdag) geprofiteerd van het regenloze weer om nog eens in het voortuintje te werken. Het is pas sinds ons 'eigen' huis dat ik een tuinierder word, vorige jaren had ik altijd een tuinman in dienst. Dus moet ik nog alles leren.

Of niet ?

Terwijl ik bezig ben herinner ik dat ik bij mijn ouders toch wel 'iets' gedaan heb. Eenvoudige dingen als harken en onkruid wieden. Ik moet nu mijn hoofd pijnigen om mij daar meer bij voor te stellen (met wie, wat, waar) maar toch herinner ik het mij. Wat ik mij wél goed herinner is de jaarlijkse 'geraniumplant' : bakken vol geranium die dan op al onze vensterbanken stonden.

Mijn ouders waren zwijgzame mensen die niet wakker lagen van huisinrichting of hoe hun huis er binnen of buiten zou moeten uitzien. Het moest warm (ten huize ouders kaat betekende dat op z'n minst 22° !) en praktisch zijn, iets anders hoefde niet.

Dus vraag ik mij af wat ze met die geraniums hadden. Rode. Iedere jaar opnieuw. Snel geteld : 9 bakken.

Ondanks dit alles schuilt er toch een kleine doe-het-zelver / wishful homedecorator / tuinierder in mij. Ik heb grootse plannen ! Pakken boeken in de bibliotheek worden meegesleurd voor al mijn plannen. Voor een ervaren tuinierder zal het allemaal peanuts zijn, maar ik ben alvast tevreden, want vandaag en woensdag heb ik (met succes, dat weet ik nu al !) maagdenpalm verplant. Ik weet het, het stelt niet zoveel voor, maar ik ben toch super tevreden met het resultaat. Vorig jaar hadden we de maagdenpalm te koop gezien en een kleine berekening leerde ons dat dit toch wel prijzig zou worden wilden we 1 plantje per 35 cm zetten of 9 plantjes per vierkante meter. Achteraan, bij onze voormalige stalingen bloeit de maagdenpalm echter weelderig. Ik wist niet dat je 'm zo gemakkelijk 'loskreeg'. Hij wortelt niet eens diep en het is een kwestie van 'scheuren'. Het lijkt één groot tapijt te zijn.

Hier zie je een fotootje over hoe het in juli vorig jaar was. Ondertussen is er ook al een pad naar onze voordeur aangelegd. Als de maagdenpalm een beetje bekomen is, zet ik er een nieuw fotootje bij. De hortensia's staan nu uiteraard nog niet in bloei, maar ze 'botten' (?) wel !

Lange leve de lente ! (kom je nog ?)

we kunnen niets !

Deze vakantie heb ik meer dan anders tv gekeken. "Méér" is bij mij gemakkelijk gerealiseerd, want ik hou niet echt van televsie. Britse detectives (maar die zijn schaars) kunnen mij bekoren, maar de rest niet echt. Meestal als ik de televisieknop heb omgedraaid heb ik spijt van de tijd die ik aan het ding gekluisterd zat. Op de Discovery Channels na, levert het mij bijna nooit iets op.

Wat mij deze vakantie echter opviel is de infantilisering van de kijker. Als je de programma's overloopt dan lijkt het alsof de kijkers niets kunnen en zijn heel wat programma's verkapte schooltelevisie voor volwassenen. Meestal laten de volwassenen zich ook helemaal van de wijs brengen door de zogenaamde 'leraars'.


Zo heb je het (ik moet toegeven, bij tijden grappige) programma 'how not to decorate'. Twee jonge designers nemen een huis onder handen nadat ze het zowat helemaal belachelijk hebben gemaakt. Op de vlaamse televisie - ik kan niet op de naam komen - is er eenzelfde programma, zij het dat het hier de bedoeling is dat het huis naderhand verkocht wordt. De dame in kwestie kijkt vol ontzetting naar de inrichting van het huis met een blik van 'hoe is het mogelijk' ? (zie ook de blik van Colin en Justin) En zo zijn er nog een paar huisprogramma's met dezelfde boodschap : mensen hebben geen smaak en dat moet maar eens veranderd worden.

Stel dat er toch een paar 'kenners' bij het kijkersvolkje zaten (huisje helemaal volgens de regels ingericht) dan beschikken ze wellicht niet over de nodige kennis om zichzelf te kleden. Nee ook dat moet helemaal opnieuw ! Trinny and Susannah met hun Vlaamse tegenhangers als 'moeders en dochters' die opnieuw gekleed moeten worden. Alles gerestyled !

Gezond eten kunnen we ook al niet. We moeten opnieuw worden opgevoed.

Opvoeden kunnen we al helemaal niet ! Weerom een resem programma's.
En we zijn te druk : volg yoga met Ingeborg !
Ons leven is één knoeiboel : kijk naar Dr. Phil.

En zo gaat het maar verder. Allemaal programma's om ons beter te voelen, want als je al dat advies en al die regeltjes bijhoudt, dan wordt het allemaal 'geweldig'.

Of we nog origineel zijn is iets anders.
Dan zit je daar, in je tijdschriftenhuisje en je jurkje uit het modeblad.
Liever toch gewoon jezelf !



PS : onzekere consumenten zijn natuurlijk zeer goede (grote !) consumenten !

Dinsdag was dit te zien op BBC

G e w e l d i g !

geen schuldgevoel

Het is de laatste dag vakantie ! Sommige mensen vullen die dan met extra genieten, 'wat gaan we nog doen' ? is dan zoiets als 'wat kunnen we nog meepikken', want straks begint het werken weer en je moet zoveel mogelijk van de vakantie genieten.

Hier klonk het vandaag toch een beetje anders.

Manlief (nog altijd in de lappenmand) wou mee de boodschappen opbergen.

Dan doe ik toch nog iéts productiefs, zei hij.

Hij doelde niet zozeer op productief versus de zetel onder de dekentjes, maar wel productief versus 'nog niets gedaan in de vakantie'.

Want tijdens het gewone (werkende !) leven stellen we alle grote klussen uit ... tot de vakantie. Dat gaan we a l l e m a a l in de vakantie doen ! Het klinkt een beetje als 'in de eeuwigheid', want die vakanties lijken tijdens de werkdagen altijd zo veraf én zo geweldig lang.

Maar we hebben weer niets gedaan. Tenminste, dat zou ik vroeger zo geschreven hebben, maar na het boek 'Lof der Luiheid' van de filosoof Hodgkinson heb ik al heel wat minder schuldgevoel.

Een beetje minder maar, want de hele straat protesteert tegen onze ledigheid met ronkende grasmachines en vrouwen die de vensters lappen. Die van ons zijn dus niet gelapt en het gras staat groen en gezond.

Dingen die ik wel gedaan heb en waar ik hoge cijfers zou mee scoren bij Hodgkinson (alsof die cijfers belangrijk zou vinden) zijn het door hem voorgestelde flaneren. In een miniscuul stadje zelfs, met een nichtje. Koffie, thee en ander lekkers gedronken met jan en allemaal. Lekker gekletst met 'de moeder van' die ik niet eens kende. Oude kranten gelezen. Boeken gelezen. Luisteren naar het Bernini-mysterie op mijn MP3. Fietstochtje gemaakt. Gewandeld. Aan de telefoon gehangen. Mailtjes geschreven. Zelfs een brief en een kaart.

En het heeft deugd gedaan.

Fan : Willem

Interview met Hodgkinson

PS : Ik heb ook heel wat gelopen. Een gruwel in de ogen van Hodgkingson. Al dat gezweet voor niets ! Het blogje op mijn loopblog lijkt het tegengestelde van dit blogje. En toch weer niet. Of is het een kwestie van evenwicht houden ?

boys and their toys

Manlief heeft een moutainbike gekocht én een fietspak. Ongelooflijk knap en sportief ziet hij er uit. Alleen de helm ontbreekt nog, maar dat komt.
Hoe dan ook, het is hem diepe ernst. Ik vind het geweldig om z'n ogen te zien glinsteren en doe er graag een schepje bovenop. Het nieuwe boek van Merckx bijvoorbeeld.
Nog leuker is als hij tegen de middag helemaal onder de modder thuiskomt. De fiets wordt dan tegen de muur gezet en flink afgespoeld met de tuinslang zodat hij klaar is voor de volgende rit. Grote plannen heeft hij. Ook voor het lopen trouwens. Vrijdag nog een wedstrijdje, zei hij, en verwees naar een door kenners als zware loop beschouwd.
Het hele weekend sprak hij over de nieuwe aankoop en maandag morgen stond hij vroeg op (vakantie hier) om naar de fietswinkel te gaan. Rond halftien was hij al op de afspraak. Ik voerde hem, want hij 'zou naar huis rijden'. Geweldig.

Nu donderdag, 3 dagen later is dat, ligt hij in de lappenmand. Oververmoeid. "Algemene malaise" volgens zijn eigen verdict.

Het woord 'moutainbiken' wordt voorlopig niet gebruikt.
Wordt (zeker !) vervolgd.

(Het wedstrijdje pik ik trouwens ook mee, kwestie van 'in the running' te blijven.