kerstboom

Ik vind onze kerstboom best mooi maar ik kreeg hem niet goed op de foto. Met zo'n ijzige flits is de foto gewoon 'hard'. Dus heb ik voorlopig een collage gemaakt van een gedeelte (!) van de kerstversiering, want er is meer dan hier op de foto staat.

Wanneer ik het binnen enkele weken opruim zal ik weer tot de vaststelling komen dat het veel is, en dat ik voldoe aan het criterium van een echte Christmaslover.

Dat klopt niet helemaal, want eigenlijk zie ik er tegenop, tegen al die etentjes, feestjes en zelfs cadeautjes. Maar in deze winterse tijd kan ik anders wel genieten van vrienden en het 'nestgevoel'. Eindelijk tijd om lang aan tafel te zitten, afstanden van West-Vlaanderen naar hartje Brabant worden plots niet meer als lastig ervaren.

Kerstmis is voor mij toch bovenal genieten van familie en vrienden. Er tijd voor nemen en bovenal dankbaar zijn dat wij het goed hebben, dat we gezond zijn, dat we mogen genieten van de warmte en gezelligheid thuis en onze zorgen meestal vrij klein zijn.

Omdat ik het stokje van de kerstboom maar gedeeltelijk heb 'ingelost', zal ik nog eens met een ander fototoestel een poging doen.

voor de zusjes

Voor de zusjes had ik een 'bokestas' gemaakt, naar een idee van eloleo, zij het dan in zeer vereenvoudigde versie, een mens moet zijn beperkingen kennen. De afmetingen zijn net goed voor een brooddoos, een flesje water, een snijplankje en een stuk fruit. Het is allemaal gemaakt van katoen dus kan het best tegen een wasje. De stof komt van Ikea, en als je meisjesmama bekijkt, zie je dat er nog veeeel mooiere tassen van gemaakt kunnen worden !
En dan de naamlintjes. Ik wou al lang zoiets, tot ik het op het net een site vond waar je stempels kon ontwerpen. 24 uur later zouden ze gebracht worden. Ze bieden zelfs sjablonen met tekeningetjes aan mocht je zelf niets kunnen verzinnen. Bij de Banier ging ik dan stempelinkt voor stof halen. Ik stempelde een goedkoop biaislint dat ik hier nog liggen had en streek naderhand het lint om de tekst vast te zetten zodat die niet zou uitwassen.
Zo simpel kan het zijn !

Kerstdwang

Het cadeautje van het liefje ligt al een tijd onder de boom. Simpel : een maand geleden wist hij al duidelijk wat hij wilde en is het dan maar gaan kopen ook. Hij leverde het pakje op mijn bureau met de opdracht of ik het wou inpakken.

De slimmerd ! En de pragmatische !

Omgekeerd (het pakje voor mij) gaat minder goed. Hij weet niets te verzinnen. Hij heeft een extreem kort geheugen. Vroeger loste ik dat op door heel veel te herhalen, in de zin van 'dat zou een mooi cadeautje zijn voor mij', of door de kinderen in te schakelen. "Als papa vraagt ...." en zij hebben wél een goed geheugen. Zij zijn, wat dat betreft, de persoonlijke assistenten van vaderlief.

Maar dit jaar heb ik niets gezegd. Ik weet echt niet wat ik wil. Of eigenlijk wel, maar niet echt naar de zin van manlief denk ik. Zoals : een halve dag een klusjesman inhuren. Dat zou ik echt wel willen, maar dat ligt natuurlijk gevoelig met een man in huis. Nochtans vind ik niet dat mannelijkheid gelijk staat aan 'kunnen klussen', net zomin als 'vrouwelijkheid' gelijk zou staan aan 'goed kunnen koken'.

Maar goed, vandaag werd ik met strenge blik gevraagd of ik 'een lijstje wou maken', want morgenavond is het kerstavond en er zijn nog maar twee dagen te gaan ! Ikea en Decathon (geliefde winkels) kon ik al vergeten wegens de voorwaarde 'in een uur te kopen' en beide winkels zijn wel even ver weg van de deur.

Twee dingen hou ik na lang 'gepeins' over. Een boek te bestellen bij Proxis (want nergens te verkrijgen), dat kan je in een uur (maar niet geleverd, ha !) ofwel een haardroger te koop bij Vandenborre (en in voorraad, gecheckt).
U mag mee raden wat ik zal krijgen ;-)

Het boek of de haardroger ?

Tilda's Winterwonderland, T. Finnanger

Een boek vol prachtige werkstukken, zoals: engelen, een rendier, decoraties voor kerst en ook praktische 'gebruiksartikelen' zoals: een sjaal, wanten en sloffen. Een schattige verzameling van snel en eenvoudig te maken projecten. Allen met de hand genaaid, gebruikmakend van eenvoudige stoffen en voorzien van de benodigde patronen. De sfeervolle kleurenfoto's en zo mogelijk nog mooiere illustraties ondersteunen de projecten. Ideeën van keuken tot kinderslaapkamer!

Iedereen gewonnen ? (Millenium trilogie)

Dat was een makkie, 2 mensen voor deel 1 en één iemand voor de andere delen. Dus hoefde ik eigenlijk alleen maar tussen de twee mensen te 'randomnizen', waarbij de eerste nummer 1 was en de tweede nummer 2.

En het werd RozeBril. Maar RozeBril kent dan weer nummer 2, dus iedereen gewonnen ?


Als je je adres mailt, dan stuur ik ze (over-)morgen op, heb je ze nog net voor Kerst !
kaat at dewereldvankaat (punt) be

Tricky, voor jou dus deel 2 en 3.

ondergesneeuwd

(uitgestelde) verjaardag

Tijdens de examens verjaren is toch maar neits. Maar uitgesteld is niet afgesteld ! De 'worteltjes' zijn redelijk favoriet, vandaar.

kerstkaartjes

Het is niet zo creatief geworden als vorig jaar... teveel projecten, maar de wensen zijn even warm !

ik kan er niet afblijven

Voor het eerst in mijn leven kruidkoek gebakken. Het ruikt hier naar kaneel en ho, ik kan er niet afblijven !

Ketnet Freezzz in Winter Plopsaland

... ik heb hier een digitale bon van 7 euro korting, maar kinderen die vééél te groot zijn. Als iemand toch gaat stuur ik hem wel door ! Mocht iemand interesse hebben, hij gaat gewoon naar de eerste !

Wie wil nog Millenium lezen ?

Ik heb ontzettend genoten van de triologie van Millenium maar ik maar ze mogen nu best het huis uit. Dus als iemand één of meer boeken wil, geef me een seintje, liefst met vermelding welk deel/delen. Ons huis puilt ondertussen al uit van de boeken en misschien vinden ze hier sneller een lezer die ervan genieten kan dan via de kringloopwinkel.

Bloggewijs laat ik er dan zo'n random machientje op los en stuur ze u op net voor Kerst.

Ik kan het u van harte aanraden !

winter !

Het lijkt dit jaar moeilijk op gang te komen : het huis in een kerstsfeer dompelen. En dat alles terwijl ik daar vorig jaar bijna niet kon voor wachten !

Gisteren stond op mijn to-do lijstje : kerstboom zetten. Het was echt een karwei ! Toen ik hem plaatste was het huis zonoverladen. Ik blijf met het gevoel zitten dat het "niet klopt" en wellicht is dat omdat de temperaturen nog zo mild zijn.
Vandaag stond ik op en zag een laagje rijm op het gras en de daken. Dus eindelijk, misschien toch, ook de kerstsfeer buiten ?

Soms lijkt het alsof ik de tijd gewoon niet meer kan bijbenen, dat ik nog met mijn hoofd ergens anders ben. Mijn handen en hersenen zijn bijna altijd bezig met de nabije toekomst : zorgen dat dit in orde is tegen dan en dat alles 'als het zover is' op wieletjes kan lopen. Ik mag dit niet vergeten en dat. Ik bekijk mijn agenda meermaals per dag. Maar mijn hart is niet mee. Dat leeft op een heel ander tempo. Dan neem ik even pauze tussen al het werken door en zit maar naar de klok te kijken alsof ik die 'pauzetijd' niet weet te plaatsen. Want er moet wel altijd iets gedaan worden en dat iets heeft zo goed als altijd met toekomst te maken.

Niet veel mindfullnes hier dus !

Maar toch, om mezelf op te peppen, een foto van vorig jaar, ja, weerom het verleden. Maar daar kan ik nu nog van genieten !

lang leve de zoete Sint !

O ja, er was ook nog anders goeds, maar al wat zoet is wordt hier zeker ook gesmaakt !

a room of my own

Toen we van het boerderijtje een leefhuis wilden maken voor ons vier hadden we heel specifieke vragen. Het huis moest ruim zijn en de ruimtes moesten enerzijds in elkaar overlopen maar je moest ook de kans hebben om apart te zitten. Er moest een aparte TV-kamer zijn voor de filmliefhebbers (de mannelijke kant), een grote ruime keuken en ook nog een aparte zitruimte voor wie niet geprikkeld wou worden door geluid of beeld.
En tenslotte : er moest voor ons allemaal (allemaal !) een aparte kamer zijn waarin we ons konden terugtrekken. Na de ruimte keuken vind ik dat de beste optie die we ooit genomen hebben. We kunnen samen een filmpje pikken, samen lezen of lang aan de keukentafel hangen, op een bepaald moment wil iedereen wel eens alleen zijn.

Een eigen territorium met eigen zetel en dekentje, eigen muziek, ... of gewoon de stilte.

We proberen elkaars ruimte ook te respecteren. Het is immers ook innerlijke ruimte van rust.

Even de deur dicht en niet meer denken aan de afwas, de was, het werk maar alleen omringd met mooie dingen. Niet gestoord worden.

Ik raad het iedereen aan. Want het is luxe ! Het is tijd voor jezelf.

Wat vinden vrouwen luxe ? Je leest het in het artikel van De Standaard. En ondertussen weet je : hier is het niet enkel de man die zich kan terugtrekken.

life !

Lees het bij Bruno, ik kan het niet beter schrijven. Wel korter : dat er o zo veel leuke dingen te doen/beleven zijn dat één leven niet lang genoeg is.

En al die bloggers, die brengen mij alleen maar op nog méér goede ideeën van 'dat wil ik doen' !

rekeningrijden vergroot de sociale ongelijkheid

Het is me toch wat, dat verkeer. Manlief en ik doen iedere dag 45 minuten over 25 kilometer, over en weer. Wel, dat went, en de rit (van het werk) doet ons psychologisch ook een beetje afstand nemen. Maar toch, 45 minuten over 25 kilometer... Ooit hebben we overwogen om het met de fiets te doen, maar omdat de weg één en al heuvel op heuvel af is, hebben we dit plan na een paar experimenten opgegeven. Spijtig !

Gisteren moest ik naar een congres aan de rand van Antwerpen. 47 km klonk het bij Mappy. Hoe lang doe je over 47 km als het daar pas om 9.30 u begint ? Ik bespaar u het denkwerk : net geen 2 uur en dit zonder Leuven of Brussel te moeten passeren. Ook files, die niet zozeer te wijten waren aan het spitsuur, maar wel aan wegenwerken. Die lijken precies wel heel erg in trek.

Rekeningrijden dan maar ? Ik mijd de auto waar ik kan, maar ik heb het toch bijzonder moeilijk met het idee van rekeningrijden. Misschien ben ik verkeerd, maar het lijkt mij toch iets dat de sociale ongelijkheid zal versterken. Méérverdieners hebben dikwijls een auto van het werk. Dus zij hoeven zich al geen zorgen te maken. Ook over het commercieel vrachtvervoer vrees ik dat dit niets uithaalt. Het is een wet dat een product zoveel kost als grondstoffen + kosten + winst. Dus zal veel gewoon duurder worden. Tenslotte zijn er mensen die niet buiten een auto kunnen en het sowieso al moeilijk hebben. Ik denk aan de vele gezinnen met kinderen die niet in de stad wonen, al zullen die laatste het toch ook moeilijk hebben. Je stopt kleine kinderen wel niet even in een rugzak op je fiets. Er bestaat zoiets als fietszakken maar al je boodschappen krijg je er ook niet in kwijt.

Vergeet het tenslotte maar dat het openbaar vervoer een alternatief is voor de auto. In sommige gevallen wel, als je van stad tot stad moet reizen. Maar duur is het zeker. Ik geef u een voorbeeld. Als je met 2 personen van Aarschot naar Brussel moet kost dat 28 euro voor 88 kilometer, terwijl het volgens Mappy 4,75 euro brandstof kost. Zelfs als ik grofweg x3 zou rekenen (verzekering, aankoop, onderhoud), dan kom ik nog maar aan 15 euro en dan heb ik nog niet gerekend dat ik ook nog eens tot het station moet rijden, wat ook weer 6x2 kilometer is.

Misschien ben ik cynisch maar ik denk : wie rijk is, of de kosten kan doorschuiven via een werkgever of bedrijf, zal met dit systeem aangenaam kunnen rijden. Want voor wie het zelf moet betalen wordt het wel zeer duur.

ik zal wel moeten blijven naaien

En toen kwam ik zo'n pop tegen. Ik had al gedacht dat dat best handig zou zijn. Voor de leken : onder u : door aan de witte knoppen te draaien kan je exact de pop op je maat maken. Borstomtrek, heupwijdtje, en nog van dat. Véél knoppen.
Nu vind ik dat ik dat niet echt verdien. Want ik ben niet eens een vlijtige naaister en ik zit nog maar in het tweede jaar naaiwerk. Ik ben niet eens gepassioneerd. En zo'n dingen zijn best duur.
Of toch niet ?
Want waar kwam ik zo'n pop tegen ? In de kringloopwinkel. Voor 5 euro. In perfecte staat.
Toen ik ze kocht meende ik nog even dat ze 'vast' zat, op een bepaalde maat. Tot manlief het ding bekeek en zei 'duwen én draaien' en toen kon ik er alle kanten mee op.
Ze is van het merk Singer, en wordt nog altijd verkocht.
Het enige dat onbreekt is zo'n stok om ze op te zetten, maar dat is echt wel het minste van mijn zorgen.
Het loont dus, zo'n bezoekjes aan de kringloopwinkel !

dagje Brussel

wie de hemel probeert te verwezelijken brengt de hel voort

Het liefje en ik hebben ons op donderdagmiddag - het regende pijpestelen - onder een dekentje met een boek verschanst. We lezen beiden graag en veel, maar het ontbreekt ons aan 'lange' tijd om te lezen, zeg maar meer dan een uur aan een stuk.

Wat een luxe om je in alle rust en stilte te kunnen wijden aan een boek ! Ik heb het boek van Friedl Lesage uit en heb er van genoten. Bekende Vlamingen & Nederlanders (politici, kunstenaars, schrijvers) over levensbepalende boeken. Het lezen van dergelijk boek brengt natuurlijk een nieuw lijstje te lezen boeken mee ! Je krijg goesting nog meer te lezen als je het enthousiasme over bepaalde boeken merkt.

Guy Verhofstadt was voor mij toch wel een verrassing. Ik had echt niet gedacht dat zijn lijstje mij zou boeien en wel in die mate dat ik mij zelfs eens aan die mastodont van Karl Popper wil wagen.

Hij (Popper) streeft naar een multiculturele en mult-etnische samenleving.
Een samenleving die zich niet opsluit in een of ander identiteitsdenken.
Identiteit moet je respecteren, of je nu man bent, of vrouw, Vlaming, Waal,
Brusselaar of Gentenaar. Iedereen bestaat uit verschillenden identiteiten. Je bent
bijvoorbeeld politicus, je houdt je met bepaalde zaken intens bezig, je hebt ook
hobby's. Mijn identiteiten zijn veelvoudig. Popper zegt : je moet rekening
houden met die complexe identiteit, sterker nog, we moeten de maatschappij
daarnaar organiseren. We mogen de maatschappij niet opsluiten en alleen
identificeren via bepaalde criteria zoals taal, cultuur en religie. Ik denk dat
de theorie van de open samenleving enorm goed past bij onze tijd en onze wereld,
de 'geglobaliseerde' wereld. Maar natuurlijk moet je op je hoede zijn. Wie de
hemel op aarde probeert te verwezenlijken, brengt de hel voort. Kijk maar naar
ideologieën als het nazime, het fascisme of het communisme. Ze zijn allemaal
terecht gekomen in de hel.

Ondertussen ben ik met een nieuw boek begonnen dat mij verrast. Europese Revolutie : hoe de islam ons voorgoed veranderde. Ik ben nog niet zover gekomen in het boek, maar het klinkt als een refrein doorheen de hoofdstukken. Puur demografisch wordt Europa steeds meer een moslimgemeenschap of een gemeenschap waarvan de meerderheid van de burgers uit een moslimcultuur komen of de moslimcultuur onderschrijven. Ik denk dat het schrijven van Verhofstadt hier goed bij past : een pleidooi voor een open samenleving. Open maar wel 'op je hoede zijn', want naar analogie van zijn schrijven denk ik ook dat eender welke religie of ideologie die pretendeert de hemel (of anders gezegd 'de beste maatschappij') te willen verwezenlijken, het gevaar in zich draagt de hel te realiseren.

The sixties are back !

Het lijkt wel of iedereen in mijn omgeving weet dat ik op de naailes zit. Niet dat dit mijn grote passie is, maar het is wel een heel nieuwe wereld en ik droom ervan dat ik het ooit onder de knie zal krijgen. Misschien is dat dromen genoeg om mensen op ideeën te brengen. Zo kreeg ik vorig jaar een pracht van een paspop. Zo'n ouderwetse, met linnen en gemaakt uit buigzaam hout. Ik kreeg ze zomaar cadeau, sterker nog, ze stond voor onze 'achterdeur'.

Gisteren kreeg ik pakken patronen uit de jaren 60 en 70, uit jaren toen ik nog niet eens geboren was ! Tel daarbij mijn liefde voor 'vroeger' en veel nostalgie, en je kon mijn hartje al horen bonken.

Zomaar bij de koffie, meegebracht door een vriendin. Ik weet niet of ik er ooit iets zal uit maken, maar ik vind het wel heerlijk. Ze krijgen een ereplaats je in mijn naaihoekje !

goodbye halloween !

Halloween is een beetje aan ons voorbij gegaan. Te grote kinderen en onbekendheid met het feest. Verder dan pompoensoep maken en lichtjes voor het raam hangen ben ik niet geraakt. Ik weet niet wat er van te denken. Zo lang het maar niet te commercieel wordt. Maar de combinatie 'licht' en 'winter' kunnen me wel overhalen. Al ware het maar omdat ik niet van de winter hou en de feesten het allemaal een beetje dragelijker maken. Al ware het maar omdat ik van pompoensoep hou. Van het ritmeren van de tijd. Ieder seizoen zijn charme, ik leer het nog wel !

Een leven in boeken

In het boek "Een leven in boeken" vertellen mensen welke boeken hen zijn bijgebleven. Hugo Matthysen begint bij zijn kindertijd. Het deed me denken aan mijn geschiedenis met boeken. De toegang tot boeken is altijd gemakkelijk geweest. Ik kreeg als kind gemakkelijk boeken, moest daar totaal niet moeilijk over doen. Mijn ouders zullen het wel deels uit pedagogische overwegingen gedaan hebben, maar de praktische voordelen van een kind met boeken moeten veel sterker hebben doorgewegen, anders had ik er nooit zoveel gekregen. Het praktische voordeel hoorde ik mijn moeder aan andere volwassenen vertellen. "Geef ons Kaatje een boek en je hoort ze niet meer". Met vijf kinderen en een Kaatje dat een tatertalent bleek te zijn kan ik best begrijpen dat ze het thuis een handige manier vonden om wat meer rust in huis te hebben. Later ontdekte ik de bibliotheek. Ik mocht er vanaf het derde leerjaar de fietsrit alleen doen, 3 kilometer heen en terug, en voelde me als een piraat die altijd met schatten terugkwam. Controle op wat ik las is er nooit geweest, dus kon ik eender wat lezen.

Maar goed, hier komt het lijstje van "5 boeken van mijn leven".

Toen ik in het eerste leerjaar zat moest ik naar het ziekenhuis omwille van ontstoken amandelen. Ik herinner me van die periode vooral veel cadeautjes, maar ook een groot boek van Richard Scarry. Het boek was groter dan een A3 formaat en had een thema per 2 bladzijden. Zo herinner ik mij zoiets als 'de brandweer', of 'de boerderij'. Ik vond het prachtige tekeningen en je kon er blijven naar kijken. De (dieren-)personages kwamen altijd terug.
De boeken zijn ondertussen verloren gegaan maar het kostte me maar 10 minuten zoekwerk op internet om het boek toch terug te vinden. Ik wist dat het oorspronkelijke boek in het Engels was en met het intikken van 'childrens bok' en 1974 vond ik het redelijk snel. Ik overweeg zelfs om het te bestellen, want zelfs in het Nederlands bestaan deze boeken (het is een hele reeks) nog altijd. Of ze pedagogisch zo verantwoord zijn weet ik niet.

Het tweede boek was een kinderbijbel. Het was een hele reeks blauwe boeken met grote prenten die ik in de bibliotheek haalde. Ik zou ze herkennen als ik ze zag, maar vind het niet terug op internet. Ik moet ongeveer 10 jaar geweest zijn, ik bleef maar delen van die bijbel meesleuren naar huis. In die kinderbijbel stonden heel wat sterke verhalen en op die leeftijd (vijfde leerjaar) wou ik, zoals dikwijls typisch is - een wondermooie wereld waarin iedereen goed was en lief. Een god die voor alles zorgde maakte het plaatje compleet. Mooie herinneringen heb ik eraan.

Voor zover mijn herinnering terug kan gaan herinner ik mij van die periode ook volgend reeksen : De Olijke Tweeling , De Vijf en Nancy Drew. Dat waren niet zo'n goede boeken denk ik nu, maar wel te vinden in iedere supermarkt, wat wellicht veel verklaart !

In het secundair onderwijs werd ons eindelijk literatuur aangeboden, de boekenlijst ! Ik las toen veel boeken die uitgeven werden door uitgeverij Lannoo. Er was een boek dat heel populair was onder de meisjes 'Leven overleven' van Gie Laenen. Ik heb het ook gelezen maar vond er niets aan. Ik las ook de boektoppers van uitgeverij Averbode, maar ook hier is niets echt blijven hangen.

In het vierde middelbaar werd ik lid van een poëzieclub en werd ik hevige fan van Hans Lodeizen. Ik schreef er zelfs gedichten over !

In datzelfde jaar leerde ik ook Etty Hillesum kennen en zij hoort wel op het lijstje 'boeken van mijn leven'. Haar dagboeknotities, gebundeld in 'het verstoorde leven' pastten me als een op maat gemaakt kleedje. Haar dagboek is geschreven tijdens de tweede wereldoorlog, toen zij als joodse vrouw moest onderduiken. Haar leven bestaat uit boeken en literatuur (Rilke) en beperkt zich tot een kleine kring van mensen en haar bureautje waar ze leest en schrijft. Zo'n leven van lezen en schrijven heb ik lang gekoesterd, en zeker op m'n 16de. Die grote wereld hoefde niet, ik wou en kon net als haar leven op mijn kamertje, omringd met boeken en een paar goede vrienden met wie ik dan 'grote gedachten' uitwisselde.



Tijdens mijn studententijd in Gent en Leuven zijn me twee boeken bijgebleven die bijna uit elkaar vallen omdat ik ze meermaals gelezen heb en er tal van aantekeningen in gemaakt heb.

Het eerste is een biografie van Simone de Beauvoir, de bloei van het leven. de Beauvoir zou wellicht korte metten gemaakt hebben met Hillesum. Als Hillesum in een kleine wereld leefde waarin de gedacht bijna belangrijker was dan de daad, dan was het bij de Beauvoir wel het omgekeerde. Van de Beauvoir herinner ik mij de gedachten : je wordt niet als vrouw geboren, je wordt vrouw gemaakt. Of toch iets in die zin waarmee ze bedoelde dat de maatschappij vrouwen in een bepaalde rol duwt. Door haar leerde ik het feminisme kennen maar ook het (politiek) activisme. Later las ik Le deuxième sexe van haar, lang de bijbel van het feminisme, ... maar dat vond ik toen al sterk overdreven. Maar goed, ze had het boek in 1949 geschreven en ondertussen zat ik al in de 80er jaren ! de Beauvoir bracht mij ook liefde voor schrijven mee, net als Hillesum, maar op een heel ander niveau. de Beauvoir was een filosofe en haar taal was ontzettend goed verzorgd. Door haar leerde ik ook Sartre kennen, en lang heb ik gedweept met de intro van La Nausée.



Even sterk, en misschien het sterkste boek 'van mijn leven' zijn De Gebroeders Karamazov van F. Dostojewksi. Ook dit boek ligt aan flarden en is gelezen en herlezen. Wanneer ik het lijstje boeken bekijk, dan zit er echt wel evolutie in. De boeken van Richard Scarry waren deze van een perfecte, kinderlijke wereld. Met de bijbelverhalen wist ik al dat er iets niet klopte maar hoopte toch nog dat alles uiteindelijk goed zou komen als we maar genoeg ons best zouden doen. Hillesum was in zekere zin een afkeren van de wereld en kiezen voor innerlijkheid, het leven in boeken en gedachten. Bij de Beauvoir werd de richting omgekeerd : er was/is van alles mis en de wereld moet revolutionair hervormd worden !
Uiteindelijk kwam ik terecht bij De Gebroeders Karamazov en als daar over de rauwheid van het leven maar ook over de liefde. Over de aandacht en tederheid van kleine dingen maar ook moord en schuld. Wat ik bij 'de gebroeders' zo goed vond was dat Dostojewski daar mensen tekende in al hun grootheid en kleinheid. Er zaten heiligen en moordenaars bij, van alles, maar op een of andere manier kon je voor alle personages begrip opbrengen. Als ik een top 5 zou moeten maken, zou deze met stip op nummer 1 staan !


Ik ben wel eens benieuwd naar andere lijstjes. Zoals die van Michel, Bruno, Lies en Lien, Lichtindeduisternis ... Of goed, kies zelf maar of u zo'n blogje wil posten !

wachten

Iedere woensdag dit ritueel. Wachten tot de kinderen van school komen, om spaghetti te eten. Van rust naar veel gekwetter. En doodgewoon blij zijn, dat ze er zijn.

misschien is het nog zo erg niet

Tot nu toe kan ik alleen vanuit m'n venster kijken naar de prachtige kleuren die de herfst teweeg brengt en tegen het lief - als we naar het werk rijden en ik als een prinses gevoerd word - mijmeren dat het toch ook mooi is, die herfstkleuren. Want ik ben een zomertype en voor mijn part mag het altijd zomer zijn. Ik denk dat de herfst uitgevonden is om mensen als ik, die een hekel hebben aan de winter (veel te donker, veel te koud) te laten 'wennen' aan het het idee.

Spijtig genoeg heb ik nog niet écht kunnen genieten van de herfst zodat er misschien toch een beetje liefde zou komen, maar toen ik dit blogje in mijn mailbox viel, dacht ik even : misschien is het nog zo erg niet.

ouders als advocaten

De Humo komt hier zelden in huis. Niet dat we iets tegen Humo hebben, maar er zijn hier al zoveel tijdschriften en kranten. Een mens moet ergens kiezen. Maar goed, met een CD ben ik wel te verleiden.

Met een bang hart heb ik het artikel 'De Fuck-you' generatie gelezen. Bang hart omdat wat ik soms zie in mijn werken met jongeren hier gewoon stond. Alleen wil ik dat eigenlijk niet zien en denk ik altijd dat ik wel zal overdrijven, dat het niet zo problematisch zal zijn als ik denk.

Opmerking voor u verder leest : het gaat hier zeker niet over alle jongeren ! Ik ontmoet dagelijks zeer fijne jonge mensen. Ze zijn mondig en komen voor zichzelf op maar houden ook rekening met het anders-zijn van hun medeleerlingen. Ze zijn wijs en weten dat het leven geven en nemen is. Ze communiceren goed en hebben het beste voor. Dat is gelukkig de meerderheid van het jonge volkje !

Maar het thema dat er ook jongeren zijn die nauwelijks nog gevoelig zijn voor grenzen of gezag, wordt door mij en mijn collega's dikwijls aangesneden. Het zijn jongeren die gewoon hun zin doen en waar je met de beste wil van de wereld nauwelijks nog iets kan bereiken als het hen niet zint. Wil je al wat tegenwicht bieden, dan bots je op ouders en reglementeringen. Enerzijds moeten scholen alles doen om leerlingen zo ver mogelijk te brengen (en dat vind ik een zeer nobele gedachte !) en moeten scholen al het mogelijk doen om alle leerlingen te motiveren (even nobel !) maar als een leerling niet wil ... echt niet wil, is er weinig, tot niets aan te doen. Ik durf echt niet te schrijven wat ik leerlingen al heb horen zeggen en doen, mocht een leerkracht ook dergelijke, soms expliciet seksuele krachttaal gebruiken, dan werd dit aangeklaagd en mocht de leerkracht het wel vergeten. Fysieke intimidatie, wees gerust, het bestaat. Je zal maar als één vrouw tegenover een groepje van 5 leerlingen staan, een hoofd groter dan jou die allemaal naar jou toe stappen en je insluiten. Dergelijke jongeren weten meestal perfect de grenzen af te tasten : je aanraken zullen ze niet doen, en als je al eens klaagt is het 'allemaal in je hoofd', of wordt het doorgeschoven als 'probleem van de leerkracht'.

Wanneer gaan die leerkrachten eens opstaan en het taboe breken ? Wanneer gaan die leerkrachten eens aan de alarmbel trekken en zeggen 'dit nemen we niet meer ?'.

Wees gerust, voor zover mijn ervaring reikt is dit geen alledaagse kost. Maar het kan ook anders : leerlingen die niet willen studeren, niet willen werken en die les na les storen. Vroeger kreeg die leerling de verantwoordelijkheid, nu moet de school aantonen in hoeverre ze aan remediëring gedaan heeft en wat ze gedaan heeft om het probleem op te lossen. Maar wat kan ze doen ? Zeker als de ouders niet meewillen ?

In het artikel van de Humo staat een situatieschets van een jongen die zijn vader bijt. Ik vond het o zo herkenbaar wat Adriaenssens, die je niet als profeet van de autoritaire opvoeding kan verdenken, zei :

" De vraag is niet, waarom bijt Dirk (het kind) ? De vraag is : keurt Matthias (vader) dit af of niet. Die jongen doet dingen die niet kunnen, punt ! Maar er wordt geen punt achter gezet ! Zijn vader zet een komma, hij slijpt niet aan dat gedrag. Matthias is te kindvriendelijk, hij is een advocaat voor zijn zoon. Met dat fenomeen krijgen leerkrachten steeds vaker te maken. Stel :
zo'n jongen gaat voor het eerst naar school en bijt daar in één week drie kinderen. "U moet er iets aan doen", zegt de leraar tegen de vader. Maar die zegt : "Ten eerste : het zal wel uitgelokt zijn. En ten tweede : het voorval vond in de klas plaats, het is aan u om te reageren" Terwijl hij eigenlijk heel sec had moeten zeggen : " U hebt gelijk : hij hoort dat niet te doen. Ik spreek er met hem vanavond over'. En tegen het kind : als ik je morgen aan school kom
afhalen, zal ik je leraar vragen of je hebt gebeten. Heb je niet gebeden, dan gaan we fijn een spel spelen. Heb je wél gebeten, dan spelen we helaas niet en ga je na het eten naar bed. Dat is wat ik noem 'gehoorzaamheid uit keuze', het kind bepaalt zelf wat het wordt, de dag erna. Dat is iets heel anders dan het autoritaire geschreew van vroeger "als jij nog één keer durft te bijten, zul je geen tanden meer hebben".

kwantiteit versus kwaliteit in het onderwijs

"Ik ben ervan overtuigd dat over pakweg tien jaar naast de universiteit
iets zal
komen dat wél tegemoet komt aan de maatschappelijke nood aan
elitevorming. De
universiteit zal zich dan vooral toeleggen op het
voortgezet onderwijs. De
nadruk op het kwantitatieve staat een keuze voor
het kwalitatieve in de weg".

Rik Torfs in De Standaard 17/10/2009



... en nu nog hopen dat deze beweging zich ook voortzet in het secundair onderwijs. Alleen merk ik daar dat men ongelooflijk veel schrik heeft voor het woord 'elite', omdat men dit associeert met sociale elite en wel op gronden van maatschappelijke status en financiële rugslag.

Toch denk ik dat er nood is aan een omgeving (lees : onderwijs) waar leerlingen - uit welke sociale klassen ook - met meer dan gemiddelde capaciteiten de kans krijgen zich te ontplooien. Het onderwijs moet alles doen om die te vinden en te stimuleren in plaats van ze demotiveren omdat ze niet uitgedaagd worden.

na een bezoek aan Leuven

kwamen we gewoontegetrouw terug met zakken boeken. We waren met de trein en onze armen begaven het zowat onder het gewicht. Voor één keer had hij het meeste boeken gekocht.
De voorraad Karin Slaughter is ondertussen aangevuld. Prima bedlectuur, al lukt het soms niet om het licht uit te doen omdat ik persé verder wil lezen. Ik kreeg de tip van Julie, toen ik zuchtte dat het spijtig was dat ik afscheid moest nemen na meer dan duizend bladzijden van Stig Larsson.

Andere boeken hebben voornamelijk te maken met mijn werk al zitten er ook leuke hobbyboeken bij als eentje over Amigurumi. (Wie nieuwsgierig is moet maar eens klikken). Dat ik weer veel plannen heb en veel te weinig tijd zal ook blijven over de gerealiseerde projecten uit dit boek

Hoezo midlife crisis ?

De voorbije woensdag volgde ik een seminar rond 40+. Mathematisch viel ik in de categorie. Ik ben 42 ! Laat dit meteen een statement zijn dat ik totaal geen probleem heb met het vermelden van mijn leeftijd.

Het seminar zou gaan over leven en werken als 40plusser. Nu had ik vooral op dat 'werken als' gehoopt, maar daar werd niet veel over gezegd.

Na een half uurtje had ik al door dat ik totaal niet op mijn plaats zat. Nu en dan vroeg de trainster-psychologe van dienst of ik het een en ander erkende. Niet veel eigenlijk. Dat ik mij minder fit voelde ? Eu, nee. Als je bedenkt dat sedert een dikke 2 jaar wekelijks meermaals loop en daar nog progressie in maak, dan denk ik niet dat ik minder fit ben. Last met de ogen ? Dat is bij mij al begonnen op m'n 16de en ik maak er een sport van om brilletjes in allerlei kleuren en vormen te kopen.

Dus nee, in de nadelen kon ik mij niet echt vinden. Geen problemen hier met zingeving, want eerlijk gezegd, ik heb het heel erg naar mijn zin ! Geen problemen met het gevoel dat ik 'aan de tweede helft' van mijn leven ben, want echt waar, het lijkt juist alsof het nu pas écht leuk wordt, al heb ik ook schitterende herinneringen aan mijn studententijd in Gent en Leuven.

En tenslotte : de sleur met mijn echtgenootje zit er niet in. Hij is zelf met zoveel interessante dingen bezig dat ik iedere dag van hem leer. Efin, hij is gewoon zelf ontzettend boeiend ! ;-)

De voordelen dan ?

Tja, in de voordelen kon ik mij dan gelukkig wel herkennen. Naar verluidt zouden veertigers dichter bij hun eigen waarden leven en minder 'voor het werk', 'voor de baas', 'voor de omgeving' omdat ze beter weten wat ze willen. Dat kan ik wel onderschrijven. "Een veertigplusser kan je niet veel meer wijsmaken", werd gezegd, "want die heeft al veel gezien".

Veertigplussers zouden ook over veel zelfkennis beschikken en beter in staat zijn om een onderscheid te zien tussen hun rollen (moeder zijn, echtgenote zijn, werknemer zijn, vriendin zijn) en wie ze echt zijn. Die rollen en het authentiek zijn hoeven echt niet in concurrentie met elkaar te zijn, in tegendeel 40plussers zouden congruenter zijn.

Tegen de avond was het seminar gedaan en ik snelde naar huis. Omdat ik bij mijn liefje wou zijn, en de kinderen. Omdat ik dacht : allemaal goed en wel maar toch liever thuis.

Het was best interessant, al ware het maar dat ik tot het grote besef kwam dat mijn leeftijd o zo 'voordelig' is.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik de jongste deelneemster was. Maar zoals ik het nu zie, zijn die zogenaamde nadelen nog niet echt in zicht !

weekendwerk

"zij die niet willen werken"

Ik wou als titel van dit blogje 'evenwicht' intikken, maar had dat al eens gedaan. Wellicht ging het toen ook over de moeizame zoektocht om evenwicht te vinden tussen werk en leven.
Dat er zo weinig geschreven is de voorbije maand heeft alles te maken met een gebrek aan evenwicht. In september leek het echt alsof er een hostile takeover gaande was. En dan bedoel ik echt een gerichte takeover. De druk van mensen om mij heen die leven met het motto 'werk voor alles', en iedereen een schuldgevoel aanpraten of veroordelen tot 'die willen niet werken' was niet min.

Nu durf ik daar al jaren inlopen, in dat aangepraat schuldgevoel. Uren kloppen, nog meer uren kloppen. Maar iets in mij - de wijsheid komt laat, ik weet het - zei me : dit is gekkenwerk. En bovenal : wie wordt er beter van ? Is de investering het rendement waard ? Is er wel zoveel rendement ?

Samen met al die drukte steeg ook het absenteïsme. Veel griepjes en 'een paar dagen ziekjes' mensen. Mensen zonder stem, uitgeput, kortom : gevloerd. Maar niemand legde de link. Niemand legt de link. "Mexicaanse griep" werd gefluisterd.

Waarom doen mensen zoiets ? Onze 'baas' meent dat het eigen is aan vrouwen. 'Elkaar opjutten' noemt hij het. "Je moet minstens zoveel, zo goed en liefst beter presteren dan je vrouwelijke collega'. Het perfectionisme van vrouwen. Het niet op z'n beloop kunnen laten gaan. Het dramatiseren. Het zich altijd verantwoordelijk voelen, zeker in zorgfuncties.

Misschien bestaat het bij mannen ook. Ik weet het niet. Het geroddel over elkaar.

Toen ik onlangs aan een collega zei dat ik blij was met de extra vrije dag die we kregen vertelde ze me dat het voor haar niet hoefde. "Ik kom even graag werken"zei ze.

Gelukkig ga ik ook graag werken en vind ik voldoening in mijn werk. Maar na een half leven werken durf ik zeggen : dat werk is mijn leven niet. Als ik kan kiezen tussen tijd met mijn gezin en thuis of naar het werk gaan, dan waardeer ik het om te genieten van kinderen en manlief, van mijn familie en mijn vrienden. Het werk verrijkt mij, maar ik besef dat ik erook voor betaal : spanningen, stress, tijd.

En nee, ik voel mij (niet meer !) schuldig !

de tiranie van het leuk-zijn

Wanneer ik soms zie naar het onderwijs dan schud ik toch even het hoofd. En alvorens u denkt dat u hier weer iemand hoort zagen over de mensen van het onderwijs : ik behoor er zelf toe.
Wat ik hier neerschrijf is dan ook maar een indruk van wat ik jaren zie. Andere mensen kunnen andere dingen zien en andere dingen opmerken. Daar ben ik mij echt van bewust. Het zou mij zelfs geruststellen mocht de meerderheid het anders zien !

Wat ik vaststel is dat jongeren steeds meer bij de hand worden genomen en als kinderen worden behandeld. Kleine kinderen die geen of weinig verantwoordelijkheid aankunnen. Men 'rekent' er ook op : zowel de ouder als het kind. Bij slechte cijfers wordt vaak ten eerste naar de leerkracht gekeken. Heeft die wel voldoende geremedieerd ? Zijn de lessen wel leuk genoeg ? Of leerlingen/ouders die zeggen 'ze heeft gewoon geen tijd' ; en dat volgt de klassieke opsomming van alle mogelijke buitenschoolse activiteiten.

Ik heb niets tegen leuke lessen. Leuk is leuk voor iedereen. Leuk is meegenomen. Maar de eis dat onderwijs leuk moet zijn (anders zijn ze niet gemotiveerd) lijkt mij wel een brug te ver. Het leuke resulteert zich dan in projectdagen, waarbij vooral de leerkrachten ontzettend veel werken en waarbij het spel- en showelement hoog is. Spelen dus. Al leert men ook al spelend. En zeggen ze ook : "als we maar geen les hebben". Een snelle leerling vraagt nog vlug "we gaan het toch niet moeten leren zeker ?"

De meeste van mijn leerlingen vonden groepswerk vroeger leuk. Leuk, daar heb je het weer. Ze vonden het leuk omdat ze dan even niet geleid werden door de leerkracht en zelf hun ding konden doen. Nu vragen ze : kan je het niet gewoon uitleggen ? Moeten we dat echt zelf doen ? Ze hebben er geen zin in. Of geen tijd. Of, - en ik hoop echt dat dit het geval niet is - ze zien op tegen de intellectuele inspanning.
Wat ik ook vaak hoor : geef het op een kopie, dan moeten we het niet opschrijven.

Zijn onze jongeren dan zo moe ? Of schoolmoe ?

Sommigen zijn letterlijk heel erg moe. Met de GSM in bed (SMS !), tot de late uurtjes naar televisie kijken. Het gebeurt echt. Ook bij de jongste. Want televisie is leuk. En je mocht maar eens niet kunnen meepraten op de speelplaats.

7 uur op de schoolbanken. Er zijn leukere dingen. Veel leukere dingen. Eenmaal de bel en de poortdeur weer open opent zich een wereld aan leuke mogelijkheden. De school lijkt compleet achterhaald.

Het onderwijs moet leuk zijn wordt onderwijs als amusement, als vertier.
Binnen dat amusementskader passen dus ook : veel (meerdaagse) uitstappen in binnen- en buitenland. Op reis ! Het prijskaartje wordt zondermeer aangenomen (ondanks socialistische ministers van onderwijs !). Gezinnen moeten soms kiezen tussen of het financieren van de meerdaagse schoolreizen of een gezinsvakantie met z'n allen.

Op school leert een kind, tiener, een adolescent, de wereld kennen. Zo zou het toch moeten. De wereld is leuk, leren we de hen. De wereld is amusement. Werken moet leuk zijn.
Klopt er iets niet in mijn wereldbeeld als ik rond mij kijk en merk dat werken niet altijd leuk is maar ook andere doelen dient ? Dat er zoiets bestaat als uitgestelde beloning ? Dat wat niet leuk is niet per definitie minderwaardig is ? Klopt mijn wereldbeeld en mijn visie op de mens niet als ik denk dat frustratie inherent is aan een mensenleven ?
Heb ik een verkeerd beeld op het onderwijs als ik denk dat het organiseren van reizen, ieder leerjaar, niet echt tot de taken van het onderwijs hoort en dat scholen daardoor aan sociale schifting doen ?

U mag het echt zeggen.

machteloos

Soms kan ik mij behoorlijk machteloos voelen. Soms is dat naar aanleiding van één voorval, maar erger is als het om een jarenlange situatie gaat. Als ik zie dat er na jaren niets verandert. Dat er veel gezegd wordt maar weinig gedaan. Als ik zie dat sommige mensen er in slagen om toch altijd de beste stukjes voor zichzelf te houden (en te krijgen) en dan nog niet tevreden zijn.
Het gebeurt wel vaker dat ik soms een jaar van tevoren kan zeggen : dit loopt gegarandeerd mis. Soms knikken er wat mensen maar er wordt niets aan gedaan. Eerst de paniekvoetbal : redden wat er te redden valt en na verloop van tijd beseffen : dit is hopeloos. Weten dat je meewerkt aan wat hopeloos is en er o zo veel krachten in steken. Tot het inderdaad helemaal misloopt. Niet dat ik er een speciaal oog voor heb, mensen rondom mij zien meestal hetzelfde als ik. Maar de structuren zijn log en zwaar.
Mensen hopen soms op wonderen. Ik weet niet waar ze dat halen. Dat wij dat zouden kunnen. Wonderen verrichten. Soms zijn ze kwaad als we ze niet verrichten.

Evenwicht zoeken

zicht op Barcelona vanop Tibidabo

De eerste dag terug op het werk na een schitterende vakantie, het voelt toch een beetje pijnlijk aan. Want binnen de korste keren zit ik weer helemaal in de routine en glijdt de tijd weer zo door mijn hand. Dat laatste vind ik het ergste. Niet het werken op zich, maar dat de dagen zo snel voorbij gaan, dat de dag over is voor ik alles goed door heb.

Tijdens de vakantie heb ik dikwijls gedacht : ik wou dat ik een uurtje van deze dag in een doosje kon steken, dat ik Star Trek gewijs, mezelf tijdens het werkjaar dan kon 'beamen' naar dit moment : een moment in de zomer, tijdens een fietstocht, in het zwembad in de tuin, genietend van een ontbijt buiten. Kleine momenten die spijtig genoeg tijdens het werkjaar veel zeldzamer zijn. Ik zou zelfs gerust een uurtje per dag vakantie willen afstaan en het redden met dagen van 23 als ik daarmee tijdens het werkjaar nu en dan es een doosje met een uurtje kon openen. Als meer realistischer oplossing heb ik hier en daar vakantiefoto's op mijn mappen geplakt. Zo kan ik toch even in gedachten terugtoeven naar die zalige zorgeloze tijd én ondertussen ook beseffen dat die terug komt, hoera !

Het wordt opnieuw een balanceren en zoeken naar evenwicht. Soms weegt de lange rit naar het werk (minstens 45 min enkel) ons zwaar ; dan weer zijn we beiden gelukkig dat we - eenmaal thuis - 'ver' van het werk zijn en kunnen schuilen in een huis dat ons niet herinnert aan het werk. Omdat we allebei ook thuis moeten werken valt het ons niet altijd gemakkelijk om het evenwicht te behouden. Van buitenaf ziet het er misschien goed uit, dat wij ook vele uren thuis kunnen werken, maar voor je het weet achtervolgt het werk je overal en ben je nooit meer gerust. Ons werk is immers nooit af en ik heb zo'n stemmetje dat blijft herhalen : "Dit zou nog beter kunnen ...." Ik vrees dat het voor veel van mijn collega's eender is.

Ik heb het er niet gemakkelijk mee.

Hemels !

De voorbije week stonden vele mensen buiten, midden op straat. Er was dan ook iets te zien. In het westen zag het helemaal geel, alsof in de verte een grote brand bezig was. In het oosten was het ontzettend donker en stond de ene regenboog gekruld over de andere. Een echt spectakel.

Prachtig !
"Er hing iets in de lucht", en even waren we daar allemaal van onder de indruk !

ze gaat naar het 1e middelbaar

Vroeger kon ik nooit begrijpen dat ouders zo zenuwachtig konden zijn wanneer hun kind voor het eerst naar de middelbare school ging. Komaan dacht ik : hebben ze al drie kwart van hun leven op school doorgebracht, zo erg kan het toch niet wezen ? Beroepshalve weet ik ook nog eens dat scholen alle mogelijke moeite doen om de overstap te verzachten. Zelfs als dat betekent dat onze leergierige dochter de eerste week gewoonweg geen les krijgt (en dat écht wel wil, want wanneer begint het anders ?).
Maar goed, ze vertrekt dinsdag dus, en haar broer is al te groot om haar bij het handje te houden. 'Ik kon het, dus zij ook', lijkt hij wel stilzwijgend te zeggen. En gelijk heeft hij. Waarom niet ? Ze heeft het voordeel van een oudere broer en al vele verhalen (lees : die leerkracht wil je echt niet hebben !) en onderwijservaring in de familie. Wat kan er nog fout lopen ?

De papa vond echter dan 'een gesprek met de dochter' op z'n plaats was. Och arme, ik zag het al gebeuren. Dat ze voorzichtig moest zijn en van die dingen. Heeft hij dat ooit aan de zoon gezegd ? Voorzichtig ? In welk opzicht ? Hmmm...

Ze lijkt er zich niet veel van aan te trekken, chiromeid in hart en nieren heeft ze al ergere uitdagingen doorstaan (die we overigens niet willen weten).

Nergens zorgen in dus. Behalve in de badkamer regeling. De file wordt groter en er moet 'een meisje' tussengeschoven worden. We hebben er alvast een schemaatje gemaakt. Nu nog hopen dat iedereen op tijd uit zijn/haar bed raakt !

het Spook van Mexico

Ik heb ongeveer 3 dagen in bed vertoefd. Met de griep. O wee. Dit is de eerste dag dat ik opgestaan ben en alle moed verzameld heb om van bed tot de keuken te wandelen. Dat lukte !

Ik ben een slechte zieke. Ik verveel mij te pletter. Een beetje ziek-zijn valt mee : dan kan ik zonder schuldgevoel uren lezen en naar televisie kijken en tussendoor rusten. Maar dit was een Griep van zo'n gehalte dat ik als een vodje bleef liggen. Waterige ogen. Een neus waar eerst van alles uitkwam en toen alles verdween in de longen. Ik zal je maar niet vertellen wat voor vieze dingen zich daar allemaal nestelden.

Een griep ! Midden zomer dan nog wel ! Op het eind van de vakantie ! En dat terwijl ik - omdat het eind vakantie was - weer net zo'n mentale energiekick had gekregen : dit en dat wil ik nog doen voor de vakantie voorbij is !

Maar het is dag 4 en het tij lijkt te keren. Was het de Mexicaanse ? Ik weet het niet. Ik denk het niet, maar hoe zou ik het ook weten ? De mededeling 'kaat en griep' was genoeg om iedereen hier uit de buurt te houden. Ik moest es die Mexicaanse hebben. Wat natuurlijk mogelijk is. Ik ben een sociaal beest, ben op reis geweest en nog van dat.

Sterk dat ik door zo'n kleine dingen weer o zo dankbaar kan zijn dat ik door de band genomen meer dan gewoon gezond ben, dat ik kan lopen, fietsen, dansen, zumba doen en nog van dat meer. Dat ik in ons zwembad kan liggen luieren en o zo genieten.

Vandaag aan alle mensen die ziek zijn en niet van het zonnetje kunnen genieten, en in het bijzonder voor de mensen die meer dan gewoon een griep hebben : ik bewonder jullie moed en als die ontbreekt, dan wens ik die jullie toe. Dan wens ik jullie toch zomer en zon toe, dat jullie er toch een beetje kunnen van genieten. En natuurlijk beterschap. Uiteraard.

herinneringen

Niet de klassieke foto's uit Barcelona, maar de meeste net op de rand van de stad genomen. Great city !

vakantie, ieder z'n ding

In sommige dingen hebben 'het liefje' en ik elkaar echt gevonden. In boeken bijvoorbeeld. We hebben er veel, heel veel. Op vakantiedagen of in het weekend is het dan absoluut niet abnormaal dat we beiden met onze neus in boeken zitten, en wel achter ons bureau. Zo doorworstel ik mijn tweede boek 'wereldgeschiedenis van de 20ste eeuw' deze vakantie. Ik zit nu aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Manlief is zich aan het verdiepen in het kweken van guppies. Links de boeken en rechts de verschillende aquaria.

Zo blijft een mens bezig natuurlijk. We kunnen nooit vakantie genoeg hebben.

hotelkamers

Als ik hier van kamer naar kamer ga, zie ik hoe de bedden verschoond zijn en weer klaar voor de lichamen die erin zullen schuiven, kraakheldere lakens omgeslagen, bedden met open monden die zeggen : welkom, schiet op, kom erin, de slaap komt. De bedden zijn uitnodigend. Door het hele hotel openen ze iedere avond hun monden voor de lichamen die er met elkaar of alleen zullen inschuiven, al die mensen met hun kloppende harten die erin zullen schuiven ; er is plaats voor hen gemaakt door andere mensen ; die nu god weet waar naar toe zijn en diezelfde plekken nog maar enkele uren tevoren verwarmden.

Ali Smith, Hotel Wereld, p. 14

Deze paperback is een aanrader voor iedereen die op hotel is. Een goed verhaal en je ziet eens achter de schermen van een hotel, want je meteen heel anders naar het personeel doet kijken ! Een dun en licht boekje ook, neem je gewoon overal zo mee ! (De Slegte, € 2,99)

terug

Ik denk dat ze me hier echt weg willen en als 'zij' het hotel**** niet is, dan zijn het hogere machten ! De voorbije nacht leek ik wel in een ritmische oorlogszone te slapen. Tegenover het hotel is een grote discotheek en donderdagnacht is voor het jonge Barcelonavolkje zeker de nacht om stilaan het weekend in te dansen. Van de muziek hoorde ik niets, gelukkig, van de beats des te meer, alsof het hotel met bommen bestookt werd en nu en dan lichtjes op zijn voegen beefde. De laatste keer dat ik naar mijn uurwerk keek was het half vier, geen Leuvense reglementen hier die een limiet op de feestvreugde zetten !
Goed. Ontbijt dan. Ik meld mij aan "2117" en de dame zegt doodsimpel : u hebt al ontbeten. Ik twijfel even aan het juiste nummer, denk nog eens goed na en zeg opnieuw "2117" en in één keer mijn naam die ze hier toch niet kunnen uitspreken. Ze kijkt me recht in de ogen en schudt opnieuw het hoofd als ze naar haar lijstje kijkt. "Dat ben ik", zei ik, en wijs haar mijn naam aan. Ze laat me binnen. Geen dubbelgangster te zien daar aan het ontbijt.

Koffie gaan halen (ze serveren hier geen koffie, wat resulteert in lange rijen voor de 2 machines) en een tafeltje veroverd. Geloof het of niet : soms is het wachten, al is mij dat nog nooit overkomen, het voordeel van een vroege vogel te zijn ! Ik zet de koffie op tafel en zet ook nog eens ostentatief mijn tas op de stoel, want soms is het personeel hier zo ijverig dat ze al afruimen voor je echt ontbeten hebt. Dat is mij gisteren overkomen !

Goed. Ik neem een bordje en steek 2 sneetjes brood in de toaster. Het is er zo eentje met een rollende band. Ik wacht en wacht : geen sneetjes meer te zien. Ik kijk het gapende ding aan en zie dat mijn sneetjes brood ergens achteraan zijn blijven steken. Ik probeer het nog es met andere broodjes en weer van hetzelfde. Ik ben ook niet zo gek om mijn vingers in een broodrooster te steken, honger of niet. Dan maar op naar de zoetigheden. Omdat het de laatste dag is trakteer ik mezelf met een gevulde koek, helemaal in de suiker gerold en gevuld met vanillepudding. Eigenlijk wil ik toast, denk ik nog, maar goed. Eindelijk arriveer ik aan mijn tafeltje. Laat de koffie aub nog warm zijn. Gelukkig : de koffie smaakt ! Een hap in de koek leert me dat ze hier ook weten wat een diepvries is : de vulling is nog bevroren. De temperatuur mag buiten dan wel oplopen, ik ga geen bevroren koek opeten ! Maar mijn geringe honger is ondertussen gestild. Laat ons zeggen : de goesting is over.

Terug naar mijn kamer alwaar ik tot 12 uur mag blijven. Een van de liften doet het niet wat resulteert in wachtrijen. Geweldig ! Alsof we voor een of andere kermisattractie wachten ! Nergens staat een aanduiding 'trap', tot ik denk dat de nooduitgang wellicht de trappenhal verbergt. Bingo ! Ik loop de trappen op naar mijn kamer, meteen goed voor een sportieve uitdaging. Laat ik maar mijn koffer maken om straks naar het vliegveld te gaan.
Ik glijd de kaart (sleutel) door het aparaatje en krijg iedere keer een rood lichtje te zien. No acces. Oef, naast mij is het kamermeisje bezig. Heb ik iets fout gedaan ? "Reception" zegt ze. "kan jij me dan niet helpen ?", vraag ik, totaal geen zin hebbend in een tweede fitnessoefening, want de lift doet het nog altijd niet. "Reception", antwoordt ze, het lijkt wel een automaat. Had ik gevraagd 'vind je het hier fijn', had ze wellicht ook 'Reception' geantwoord.

Dus hop : trappen af naar de receptie. Laat ze daar aub niet zeggen dat ik volgens de computer al uitgecheckt ben, want HIER staat het levende bewijs dat dat NIET zo is ! Oef, geen probleem. Trappen weer op en weer voor de kamerdeur het gestuntel met de kaart. Weer het kamermeisje met brede glimlach naar mij : " Reception", zegt ze, en steekt haar duim omhoog. Het werkt. Oef ! Ik ben in mijn kamer !
Zie je wel, alles schreeuwt dat ik naar huis moet.

Alleen reizen

Vele van mijn reizen heb ik alleen gemaakt. Ook de grote in Azie. En dus ook dit kleintje. Vorig jaar in India en Nepal was ik bij een groep. Een vrij losse evenwel, want het principe van Koning Aap is enkel vervoer en logies, de rest moet je zelf weten. Maar het was al genoeg om te weten dat ik liever alleen reis.

Soms vraag ik mij af of het een afwijking is : de behoefte om alleen te reizen. Maar goed, ook dezer dagen geniet ik van het alleen zijn. Misschien omdat ik het anders zelden ben en is dat op z'n tijd wel es luxe.

Alleen op reis - waar ook - voel ik mij zo licht als een veertje. Het lukt mij zonder problemen om te versmelten in het land en alles wat er rond mij gebeurt. Mindfullness of zo noemen ze dat zeker, en dat zou wel kunnen, want ik heb immers geen zorgen of bekommernissen, ik moet alleen maar 'zijn' en aangezien - even filosoferen - ik niet niet kan zijn, resulteert dit in het gevoel zo licht als een veertje te zijn en totaal zorgeloos ook.

Zo heb ik van slenteren en zwerven een tweede natuur gemaakt. Ik kom buiten in het hotel, neem al dan niet een metro en stap lukraak ergens uit. We zien wel waar we uitkomen. Soms speel ik spelletjes met de huizenblokken : 2 naar het noorden, 2 naar het westen, 2 naar het noorden, eentje oostwaarts. Dan maak ik door mijn wandelgangen tekeningetjes in de stad. Ik kom daardoor op onvermoede plaatsen en wijd ik mij meteen aan mijn geliefde hobby : bankjes zitten. Soms ga ik al eens een gesprek aan met iemand of iemand anders doet dat met mij. Een alleenzaat die een half uur op een bank zit roept blijkbaar vragen op, of boezemt vertrouwen in. Kinderen bijvoorbeeld. Die spelen en blijven plots voor je staan en kijken je aan alsof ze iets nieuws ontdekt hebben. Dan trek ik een gekke snoet. Het voordeel van vrouw te zijn natuurlijk, want de moeders kijken me vriendelijk aan en beginnen soms een praatje.

Eergisteren werd er gedanst op straat. Het waren oudere mensen en een paar muzikanten. Ze walsten. Ze hadden meteen een respectvol publiek. Ik stond ook te kijken, tot een man, die wel de tweelingsbroer van Toots Tielemans kon zijn, me bij de arm nam en uitnodigde om mee te walsen. Een prachtige trage stijlvolle dans. Alleen heb ik er niet veel van gebakken, op uitzondering van veel glimlachen om zoveel gebrek aan stijl van mijn kant natuurlijk.

Vandaag is het echter al mijn laatste dag in Barcelona. Dit reisje was een soort troostreisje omdat ik uiteindelijk niet naar Iran vertrokken ben. Manlief is thuis en amuseert zich kostelijk. De berichten die ik van hem hoor zijn allemaal o zo boyish dat het aandoenlijk is : dat hij vissen gekocht heeft ! En een aquarium ! En dat hij buiten aan het boren en kloppen is (wat breekt hij af ?). En dat hij nieuwe gerechten uitprobeert. Dat hij bij La Mama is blijven kletsen. En dat de vakantiedagen allemaal te kort zijn !

Liefje en reizen gaan niet zo goed samen. Zo zijn we deze vakantie een paar daagjes op citytrip geweest en hield hij het na een overigens schitterende dag, al voor gezien. Figuurlijk. Want hij bleef nog de overige dagen voor mij. 'Ik kijk wel naar de Tour hier, ga jij maar lekker in de stad'. Het bed was te klein, de kamer te horig, het eten te saai. Het was kortom : niet thuis. Want mijn lief is een huisduifje.

"Maar ik mis je wel hoor", zegt hij aan het eind van het gesprek. "Ik ook", zeg ik, en ben blij dat hij zo goed klinkt.