Geen school

Onze kinderen kregen vandaag het bericht dat ze niet naar school hoefden. Het zou ook moeilijk worden zonder bussen in Vlaams-Brabant. Ze amuseerden zich dan maar in onze tuin !

Gelezen en (niet) goedgekeurd

"Klara zegt nee" is het boek dat al een jaartje 'te lezen' ligt. Vorig jaar leek het alsof de tweede oorlog en de situatie van joden hierin me bleven achtervolgen. Wereldoorlog II of het lot van de joden leek wel altijd een zij- of hoofdthema. Meestal wel goede boeken, maar het verklaart wel waarom ik 'Klara zegt nee', een tijd heb laten liggen.
Toch verschilt dit boek van vele 'klassieke' verhalen. Het verhaal gaat immers over Klara die de concentratiekampen overleeft en terug aan haar leven kan beginnen. Kan, want of ze wil is niet zo duidelijk. Klara 'zegt' nee en 'is' ook in vele gevallen nee. Het is een thema waar ik nog nooit over nagedacht heb of gelezen : hoe het is om als te leven als overlevende van een concentratiekamp. Veel over die kampen staat er niet in, maar wel genoeg om nu en dan te huiveren en te beseffen dat er ook zoiets als zielsmishandeling bestaat, naast alle fysieke mishandeling.
Een aanrader in het genre, maar geen vrolijke literatuur !

Soazig Aaron, Klara zegt nee, 2005

Sedert ik de blog van 'Het Grote Verlangen' volg heb ik altijd al eens het boek, waarop de titel van de blog trouwens gebaseerd is, willen lezen. Dat heeft lang geduurd maar een paar weken geleden heb ik dan eindelijk het laatste blad gelezen.
Fijn detail, het boek werd mij niet enkel via internet aangeraden, het werd mij ook via een soort internetboekruil aangeboden. Dankjewel !



Het boek heeft de AKO literatuurprijs gewonnen en wekte grote verwachtingen bij me op, maar ik moet zeggen dat ik er mij doorheen heb moeten worstelen. Toch kan ik begrijpen dat het in een bepaalde tijd wel 'hoogtij' was en misschien ook voor een bepaald publiek. Mijn grootste worstelen met het boek was de naar mijn mening afwisselende kwaliteit. Soms las ik pareltjes van bladzijden, dan leek het alsof er gewoon fabrieksgewijs verder geschreven werd. Het thema van het boek is natuurlijk zeer groot en herkenbaar : verlangen en hoe herinneringen ons verlangen kleuren en omgekeerd : het het verlangen onze herinneringen kleurt.

"Alleen de herinnering is gebleven", zei ze, "en de herinnering is niet genoeg, de herinnering is een groot verlangen". (blz. 15)

"Met het verlaten van het huis waarin men opgroeide," zei hij, "met de scheiding van de jeugd, groeit het verlangen naar dat huis, naar die jeugd, want tijdens de odysee wordt één ding duidelijk: men raakt zijn onschuld kwijt. Is een hap genomen uit de appel van de boom van kennis, en die kennis is het andere, kennis die men nog niet bezit... is die hap genomen dan heeft men het paradijs verlaten en is terugkeer onmogelijk. De gelukzalige staat van kennisloosheid komt nooit meer terug. Men bezit door eerst te verliezen". 

De titel van het boek is dubbel : enerzijds verwijst het naar het verlangen van het hoofdpersonage om zijn kindertijd te herconstrueren (hij heeft zo goed als geen herinnering aan die tijd), alswel het verlangen van ieder (volwassen mens) naar de 'paradijservaring' toen alles nog complexloos en zorgeloos was, of althans in onze gedachten. Een samenvatting van het boek vind je hier.

Marcel Möring, Het grote verlangen, 1993

Op naar een heel ander en vooral lichter boek dacht ik en koos resoluut voor één van mijn favoriete schrijfsters Amélie Notomb. Het verhaal begint explosief : een man stapt de luchthaven binnen met het doel een aanslag - nee, geen terroristische ! - te plegen. Waarom hij dat doet, kom je langzaam te weten en typisch bij Notomb is de zwarte humor. Je kan niet anders dan glimlachen bij zoveel ellende die je leest.

Zoals gewoonlijk leest het boek als een trein en ga je al uitzien naar het moment dat je verder kan lezen. Een boek waarvan ik denk dat het werkelijk voor iedereen een leuk boek is. Geen zware filosofie, herkenbaarheid in het onalledaagse en natuurlijk, een schitterende pen. Mocht je écht niet weten wat onder de kerstboom gelegd, dan zal dit bij iedere lezer goed scoren. Dik is het ook al niet !

Amélie Notomb, De winterreis, 2009

Een mens leest al eens iets

I have found that most people

are about as happy

as they make up their

minds to be.

Abraham Lincoln

Lang leve de stempels.

En wat zit er morgen in de tas voor sommige collega's ? Onverantwoord zoet. Met alle miserie van de laatste tijden heeft menig collega al eens moeten inspringen voor mij.
Eerst had ik kaartjes geschreven tot ik merkte : dat is nog helemaal niet goed. Oftewel : ik hou het nog altijd geen kwartier vol, het vasthouden van een pen. Dat gaat wat worden met de kerstkaarten !
Dus geen fijne motoriek met kracht (zoals het vasthouden van een pen) hier maar 'plof' met die stempel.

Goed dat mijn zusje mij voorziet van al dat nuttigs !

Kerstsfeer

Minder kerstversiering dan vorig jaar en wellicht heeft dit er iets mee te maken. Maar toch, we zijn er aan begonnen ! Nu de kerstkaartjes nog ...

voor de studerende mens

Er zijn er hier twee die heel hard werken en lang achter hun bureau zitten, dus zal ik ook es mijn best doen voor dit volkje !

Appelcrumble, altijd lekker en zeker warm in dit koude weer.
Ik heb verschillende gerechten maar vind deze combinatie toch de beste
- appels (of ander fruit)
- rietsuiker
- speculoos
- bloem
- boter

Niet meer en niet minder. Ik doe dat tot ik een bal kan maken van het deeg (met speculoos en al), Ik leg de deeg onderaan, appeltjes erop en nog wat gekruimelde speculooskoekskes.
Maar het kan ook anders, alles door elkaar of zo. Het lukt gewoon altijd en 't is op voor 't koel kan krijgen.

Op 200 graden bak ik dat, 25 minuten. De foto is van 'voor' den bak !

het hoeft niet puriteins

Omdat ik via Facebook een paar berichtjes kreeg over voorgaand artikel toch even mijn mening over spelling. Het is maar een mening, niet meer en niet minder.

Ik hou ontzettend veel van taal in al haar vormen maar het hoeft ook niet puriteins te worden. Als mensen via mail, blog of Facebook spelfouten maken of dialect schrijven, dan vind ik dat niet erg. In mijn vriendenkring wordt ook zelden correct Algemeen Nederlands gesproken, terwijl diezelfde vrienden dat in hun job wel doen. Ik heb vrienden in de media en vrienden die een organisatie vertegenwoordigen en als die dat doen, dan doen ze dat ontzettend knap vloeiend en correct alsof ze nooit iets anders doen.
Het klinkt allemaal heel natuurlijk maar ik weet dat er inspanning achter zit, tot logopedie toe om de juiste klanken te vormen.

Het is hun job. Het is een deel van hun job.
Dat geldt ook voor journalisten of mensen die als vertaler voor een televisiezender werken. Als het daar fout gaat, vind ik dat erg, niet alleen omdat het hun job is, maar ook omdat hun taal zich, door hun job, richt tot iederéén en niet tot een kleine groep die een eigen taaltje spreekt.

Maar verder vind ik het allemaal niet zo erg. Omgekeerd, door het 'world wide web' lees ik ervaringen van mensen die ik anders nooit zou leren kennen. Zij brengen hun eigen expertise binnen of  kijk op dingen. Sommige mensen doen dingen met taal die ongelooflijk creatief zijn en buigen nogal wat taalregels naar hun creativiteit. Denk maar aan sommige cabaretiers.

Andere mensen verkrampen gewoon als ze plots alles heel correct doen.
Of ze zwijgen uit schrik om fouten te maken. Dat is pas erg.

Te snelle journalistiek

Net hier gelezen in De Standaard Online, naar aanleiding van 'God en klein Pierke' dat vandaag werd uitgezonden. Ai.

voor de kids en echtgenootje

ontbijtlectuur

 "If we treat people as they are, we make them worse.
If we treat people as they ought to be,
we help them become what they are capable of becoming.”
Goethe

Een mens leest al eens iets bij z'n ontbijtkoffie.

hoe overleef ik de winter ? (1)

bastaardengeltjes

Hoewel het in kerkelijke kringen advent is en de kersttijd daarmee officieel begonnen is, is er van kerstsfeer ten huize Kaat nog niet veel sprake. Het lijkt nog op gang te moeten komen.  Gisteren alvast voor 2 euro (!) allerlei kerstfiguurtjes gekocht in de kringloopwinkel. Ik weet geenszins wat ik er mee ga aanvangen, maar ze zijn leuk. Twee dozen die hier een tweede leven beginnen.
De engeltjes zijn bastaardengeltjes, want hoewel ze mee in de doos zaten behoren ze er duidelijk niet bij, gemaakt van iets keramisch en met de hand geschilderd. De ene engel al slechtgezinder dan de ander !

Efteling

In sommige winkels lijkt het wel de Efteling !

Milleniumstudent

Ik vind het toch een beetje angstwekkend : dat het (heel wat) studenten niet meer lukt om lange tijd aandachtig te zijn. En nog angstwekkender : dat men aan de KULeuven zoekt naar nieuwe manieren om les te geven zodat ze die aandacht weer krijgen. Angstwekkender ++ : dat de proffen hun lessen maar interessanter moeten maken. 

Waarom vind ik dat zo angstwekkend ? 

• Omdat ik denk dat vele beroepen een lange concentratie vragen. Stel u zich maar een chirurg voor die zich niet langer dan tien minuten kan concentreren. Of een vrachtwagenchauffeur. Of een kok. Dat loopt gegarandeerd mis. 
• Angstwekkender : dat men zoiets aanvaardt en impliciet zegt : wij zullen ons dan maar aanpassen. Met andere woorden : blijkbaar is het not done om voor langere tijd aandacht te vragen. Waar zijn die universiteiten bang voor ? 
• Angstwekkender ++ : het moet allemaal interessant zijn.
  Waarom ? Wie heeft dit als hoogste goed gepromoveerd ? Wat voor gebrek aan realiteitszin is dit nu ? Zal de huisarts zeggen : uw geval is niet interessant, mijn aandacht verslapt. Of de bankier : leningen zijn niet interessant. Stel u voor dat u aan uw werkgever zegt : dat verdient mijn concentratie niet, dat is geen interessante taak.
  Trouwens, het zou wel eens kunnen dat wat u interessant vindt, ongelooflijk saai is voor uw buur op de bank. Privéles dan maar ? 

Natuurlijk, het is een gegeven. Het is niet zo dat die studenten plots zo geworden zijn. Wij hebben ze zo gemaakt ! Dat durf ik toch met bijna 20 jaar onderwijservaring zeggen. Het is altijd maar makkelijker, aantrekkelijker geworden voor de leerling. Leerlingen verwachten entertainment. Hoe langer hoe meer gaat het ook over 'onderwijs op maat' : steeds meer leerlingen krijgen bijzondere begeleidingsplannen waardoor het hen minder moeilijk wordt gemaakt. Grenzen worden continu aangevochten en bevraagd. 

Scholen, onderwijzers, leraars : ze kennen allemaal het spook van procedures en aanvechtingen. Het is nu aan de school om te verantwoorden waarom een cijfer laag is, of een leerling een onvoldoende heeft; en niet omgekeerd. 

Ik hoop dat men daar niet aan toe geeft. Durf iets van jongeren te verwachten ! Durf te zeggen dat er een tijd is van aandacht, en een tijd van ontspanning. Dat er niets mis is met een beetje discipline, of aandacht, dat je echt niet dood gaat van dingen te doen die je niet graag doet of die je niet interessant lijken. Eén : misschien zijn ze bij nader zicht toch interessant en twéé : je ontkomt er niet aan. Wie volwassen wordt zal sowieso geconfronteerd worden met het leven zelf : bij tijden interessant, bij tijden saai. Wie ooit een job of kinderen krijgt zal van het leven zelf leren dat het niet altijd interessant is. En bovenal : dat dat geen ramp is. 

Noemen ze dat niet volwassen worden : het leven aankunnen in al z'n facetten en geen excuses zoeken ? 

hier over de milleniumstudent :

• GvA
• Knack

wandeling in mijn dorp

wat ik voel is toch niet uit te leggen

Ons Lien had als opdracht voor het vak godsdienst een folder over troost te maken. Troost. Eergisteren werd onze mama begraven en Liens opdracht bleef in mijn hoofd zitten. Ik kwam tot de conclusie dat troost niet bestond. Troost is onmogelijk. Troost brengt niemand terug.
Empathie dan maar. Inlevingsvermogen. Dan moet je je al kunnen voorstellen wat het is om je moeder te verliezen. Een afschuwelijke gedachte. Ik zag het aan mijn liefste, dat hij dacht aan zijn moeder, wat het zou zijn als zij zou sterven en ik zag alweer verdriet. Want dat inleven bracht bij hem enkel verdriet, wat nog es gekoppeld werd aan mijn verdriet. Het deed mij besluiten dat ook empathie in deze onmogelijk was. Net als troost. Want geen twee moeders zijn gelijk, geen twee kinderen kennen hetzelfde verhaal, zelfs al gaat het om dezelfde moeder. We schrappen dus

• troost
• empathie 

Praten dan ? Maar hoe ? Een heel leven dat voorbij gegaan is, mijn leven met haar. Twee levens dus. Met licht, met duister, met hoogtepunten, met dieptepunten. Waarover zou ik moeten praten ? Over één ding misschien : dat Alzheimer een vernedering van het leven is, dat het de dood rekken is. Dat het niet menswaardig is dat iemand zoveel pijn moet lijden maar niet kan communiceren, dat ik daar behoorlijk kwaad om ben. 

Ik schrap dus 

• praten

Want zoals Lien in haar folder schreef  : Nee, nu even niet praten, wat ik voel is toch niet uit te leggen. 

14 jaar en zo wijs. 

Hieronder een stukje uit de folder. 

"Books for me have always been a way to escape. I now consider reading a good book a sacred indulgence, time alone to be any place I choose. It is my absolute favorite way to spend time."

—  Oprah

De Koranroute

"Als het westen steun geeft, ontwikkelingshulp, legt het wel economische verplichtingen op, maar geen democratische. Is dat nu zo moeilijk ? De geldkraan dichtdraaien als er binnen de drie jaar geen geloofwaardige democratische hervormingen uitgevoerd worden, als de situatie inzake mensenrechten niet verbetert. En dat is nochtans broodnodig. Want je kunt wel over de Axis van het Kwade spreken, en er met wapens tegen vechten. je kunt Saddam Hoessein verslaan (...). Maar wat jullie niet kunnen is beletten dat er een nieuwe Saddam Hoessein opstaat, een nieuwe Bin Laden. Zolang er geen democratie is, geen staat met degelijke civiele instellingen, zullen dat soort lieden steeds meer macht en invloed krijgen" 

"Als een vis aan de haak wordt geslagen, zal hij zicht proberen los te spartelen - wat een natuurlijke reactie lijkt te zijn. Wij echter, dromen van een steviger haak. Wij zijn geneigd een politieke dictatuur te ruilen voor een nog grotere dicatuur, waarin de burger nog minder zeggingskracht heeft : die van God." 

 Ibrahim (uit Egypte)  tegen Rudi Rotthier (mei - juni 2002)

Rotrhier R., De Koranroute, 2005 (5de druk) p. 229-230

in de wachtzaal ...

slaapliedje

Koppen : megadiscotheek voor Tweens

Ik zag het in Koppen : de megaparty voor tweens.
Hier waart ook een lieflijke dochter rond de naam tween waardig, en wat een geluk : ze kiest nog liever 10 keer Chiro dan 20 keer zo'n party.
De reportage was niet diepgravend. Wie gaat er naar toe ? Welke marketing ? Het werd bijna voorgesteld als de normaalste zaak van de wereld. Een mens moest zich bijna schuldig voelen als hij vond dat megadancings en uitgaan tot 1 uur op je twaalfde niet aan de orde is.
De haren ten huize Kaat rezen nog meer ten berge toen dit bijna als een 'educatief project' werd voorgesteld : een 'inleiding' in het discoleven, en dat het zonder alcohol ook kon. Ze zullen het misschien niet graag gehoord hebben, de organisatoren, het meisje dat zei 'met alcohol ben je toch iets losser'. Ik hoop dat het stoere praat was.

Zie hier het verdict van boekendokter Thomas Blondeau :
Anno Nu worden er speciale party’s georganiseerd voor 12 tot 15-jarigen in megadiscotheken door mensen die deze groep willen laten kennismaken met het uitgangsleven.

Ach, wat nobel. Er mag niet gerookt of gedronken worden en er zijn stewards die moeten zorgen dat er niet nog kleinere kindjes van komen. Dat is geen kennis maken met het uitgaansleven. Dat is geld aftroggelen, ouders met dilemma’s opzadelen en zorgen dat pubers bedreven worden in drank naar binnen smokkelen.

Wie op die leeftijd wil weten wat er gebeurt in de arena van het nachtleven, kan beter ‘Millie’ lezen van de Britse schrijfster Helen Walsh (1977). Walsh heeft een verleden van hoeren en snoeren, en handelt in autobiografische bumperstickerteksten als: ‘Ik nam eerder XTC dan ik menstrueerde.’ En ‘Toen ik zestien was regelde ik in Barcelona prostituees voor hoerenlopers.’ ‘Millie’ werd een vervolg genoemd op ‘Trainspotting’ vanwege de rauwheid ervan. Maar waren de junkies nog tragikomisch, dan is seksroofdier Millie alleen maar grimmig. Ieder kiest zijn eigen vergif en voor Millie is dat seks met mannen en vrouwen, tieners en hoeren. Nog geen twintig zoekt ze vergetelheid in de cafés en clubs van Liverpool.

U bent meteen ontnuchterd. 

Lezen op vakantie in Nederland

Twee boeken aan het lezen hier in Nederland. No Plot No Problem is het boek dat achter de NaNoWirMo staat, ofwel the National Novel Writing Month, waarbij het zaak is om in één maand een novelle van 50 000 woorden te schrijven. Kwantiteit boven kwaliteit is de leuze en vooral : waar een deadline is, komt resultaat. Het probleem van een schrijver in spe is niet het gebrek aan talent, maar wel het gebrek aan deadline, aldus Baty.


Ik wil er mij ook wel eens aan wagen, aan het schrijven van zo’n boek. Gehele pretentieloos overigens, want ook dat is de bedoeling van het hele project : je onderdompelen in de wereld van het schrijven en iedere dag je aantal woorden produceren, zodat je een maand lang in je boek gaat leven. De ervaring is belangrijker dan het resultaat.

Aangezien ik iemand ben die graag met woorden speel, kan mij dit wel bekoren.


Het tweede boek dat ik hier lees is de Koranroute van Rudi Rotthier. Echt ver ben ik nog niet, maar nu en dan blijven er toch al gedachten hangen. Er zijn twee redenen waarom ik graag lees : om geheel weg te zijn van de wereld en mij te verliezen in een (liefst spannend) verhaal en/of om de wereld beter te verstaan. Goede boeken doen altijd beide, zij het ene meer dan het andere. De Koranroute is trouwens geen fictie, het is een soort reisverslag.

Voorlopig ben ik met de schrijver nog altijd gestationeerd in Marseille, en wel in de achterbuurten. Het gaat er slecht aan toe met de jongeren uit de achterbuurten. Er heerst onveiligheid, chaos, geweld, er wordt niet of weinig naar school gegaan. Eén van de geïnterviewden verwondert zich over het nihilisme van de jongeren. Gevangenis, het kan hen niet (meer) schelen. Ze willen niets, of vernieling. “Soms denk ik : vele migranten willen gediscrimineerd worden. Dat is hun reden van bestaan. Als ze de discriminatie verliezen, verliezen ze hun eeuwige excuus” (zegt de geïnterviewde jongere) en ook ‘Als ik dan jongeren hoor klagen over discriminatie in Frankrijk denk ik : liever gediscrimineerd met goede voorzieningen dan verkommerend en ziek onder golfplaat. Trouwens, discriminatie speelt zich vaak ik de hoofden af. Discriminatie is er natuurlijk wel, maar je kunt die ook als een te overwinnen weerstand beschouwen, als is war je zelf sterker van wordt. Niet iets om eindeloos over te zeuren’.

Het is een interessante gedachte : het verbinden van 'excuus' met 'identiteit' en dan de reactie van de geïnterviewde, dat wat je tegengaat ook als uitdaging kan gelden. Je hoeft er niet naar Marseille voor te gaan. Sommige mensen nestelen zich in het excuus om stil te staan, anderen pakken de uitdaging aan en doen iedereen versteld staan.

Herinneringen koesteren

Volgens Gretchen Rubin in het Geluk Project is één van de manieren om je leven gelukkiger te maken, het koesteren van herinneringen. Ze heeft natuurlijk gelijk, de herinnering aan iets heerlijks doet deugd. Alleen werkt dat geheugen niet altijd even goed en moet je je herinneringen soms echt 'opzoeken' of je moet al herinnerd worden aan je herinneringen !

Voor de Insiders mocht ik experimenteren met Abelli fotoboeken en ze mogen me daar meteen tot hun klanten rekenen. Ik maak immers heel graag foto's en laat ze bijgevolg ook afdrukken... waar ze vervolgens in een doos terecht komen om ooit eens te plakken of in een foto-album te schuiven. Nu weet ik dat dat laatste niet zo'n werk is, maar hé, het komt er niet van.

Zuslief maakt altijd van die fotoboekjes, maar ondanks het feit dat ik toch een beetje computervaardig ben zag ik daar heel erg tegenop. Door het Insidersaanbod had ik geen excuus meer, en dat is meteen te merken want ik heb maar meteen drie producten bij hen besteld.

Zoals je ziet heb ik ongeveer in alle formaten iets besteld. Mijn favoriet is het middelste formaat. Dat is een echt boekje met foto's van zo'n 10 centimeter op 15. Het kan iets kleiner zijn. Het past gewoon overal en je ziet de foto's nog goed. Het onderste is natuurlijk 'mooier' dat is een groot fotoboek (iets groter dan A4 formaat) maar dat heeft weer meer kans om in de boekenkast te belanden. Het bovenste boekje is in een soort accordionformaat. Het zijn dus een rij foto's onder elkaar. Hier vind ik ze net iets te klein maar wel ideaal om bijvoorbeeld je kroost in je handtas te hebben. Ik heb er een Ikeapotloodje bijgelegd om zo visueel al enig idee te geven over de formaten. Er zijn er trouwens nog andere.

Duur is het niet en eerlijk gezegd : tot mijn grote verwondering. Mijn lievelingsboekje (het middenste) kost (zonder korting) om en bij de 10 euro. Maar hé, jullie kennen mijn emailadres (of via reacties). 25 procent korting !

De software is ook niet moeilijk. Ik sta nogal huiverig  tegenover het downloaden van programma's, maar Albelli laat je de keuze. Je kunt het ook via het web doen zonder download. Moeilijk is het ook niet, omdat er sjablonen zijn en je altijd precies ziet het het eruit zal zien. Ik geef je wel de tip om je altijd te vergewissen van het formaat, want soms lijkt het groter/kleiner op je pc dan het in werkelijkheid zal zijn. Hulplijntjes zorgen er ook voor dat je foto's prima kan positioneren.

Dus hé ja, doen gewoon. Hier het adres : http://www.albelli.nl/

Het Geluk Project (1)

Andere mensen cultiveren ongelukkig zijn als manier om anderen te chanteren. Ze klampen zich vast aan hun ongelukkig zijn omdat ze anders de speciale aandacht kwijt zijn waarvan ze verzekerd zijn door hun ongelukkig zijn. 

G. Rubin, Het Geluks Project, p.200 (2010) 

achterop hinken

... staat hopeloos achter met 'actualiteit lezen', dus hopen kranten, tijdschriften en vakliteratuur.
Dat van die boeken, dat valt nog mee ;-)

Het lief en ik

Vandaag een vrije dag : 'facultatieve vrije dag' heet het officieel, en ik heb er heel hard naar uitgezien. 3 dagen aan een stuk 'vrij'. Bovenaan het lijstje stond : tijd met het liefje. Voor buitenstaanders lijkt het misschien eigenaardig, wij werken immers samen en zijn in vergelijking met andere koppels ontzettend veel tijd samen.
Het heeft voordelen : veel hoef ik niet uit te leggen over mijn werk, we hebben dezelfde collega's en omdat we ook hetzelfde werk doen begrijpen we elkaars stress en vreugde.
Maar als we niet opletten worden we gewoon 'heel goede collega's', of 'goede ouders', of 'goeie huishouders' (als zo'n woord al bestaat), want we zijn een goed 'team', maar hé, een relatie is geen kleine firma die vooral moet functioneren, als koppel moet je toch ook gewoon zijn en genieten van elkaar.

Soms is dat moeilijk. Voor alle koppels denk ik. Want er is zoveel te doen en buiten het werk hebben we elk onze projecten waar we graag aan bezig zijn. Als we niet goed opletten wordt het ook alleen maar dat : elkaar steunen in wat we doen.

Gisteren zijn we dan maar op wandel geweest. Vroeger deden we dat vaker, en toen was het vooral uit sportieve overwegingen. Maar nu we beiden veel intenser sporten kunnen we wandelingen van 10 km moeilijk als een sportieve prestatie beschouwen. Integendeel, we worden zelfs verleid om onmiddellijk te denken : zouden we die tijd niet beter besteden aan iets dat meer 'rendabel' is : lopen, fietsen, zwemmen ?
En daar komt het duiveltje dus weer tevoorschijn. Rendabel ! Het is een Kaat-eigen duiveltje. Want zelfs op een wandeling wil ik toch graag goed 'doorstappen' en 'we gaan toch niet voor de kortste afstand zeker ?'

Wandelen is goed voor de relatie. Het lief deed weer gek vanaf de eerste kilometer. Onnozele grapjes, danspasjes, plagerijen. Tijdens zo'n wandeling komen de meest absurde onderwerpen aan bod. Dingen die me plots te binnen schieten. Zo legde het lief mij iets ingewikkelds uit over wielrennen waar ik geen snars van begreep maar het was aandoenlijk om de passie te zien waarmee hij het deed.
Ik deed een poging om iets te uit te leggen (dat ik gelezen had) over het verschil tussen mannen en vrouwen. Hij luisterde geboeid, maar ik vrees dat hij er al evenmin iets van begreep als ik van het wielrennen.

Maar het was goed zo. Wandelen door het bos met m'n liefste naast me.
Count your blessings.

Ieder mens moest zo nu en dan een 'facultatieve vrije dag' krijgen !

kalenderwijsheid

Zolang je wil blijven wij je bent,

alles bij het oude houden en geen risico's wenst te nemen,

is het per definitie onmogelijk om te groeien.

W. Dyer 

vakoverschrijdende eindtermen

Ik las het net in de Standaard. Er komt een vak bij voor leerlingen uit het middelbaar onderwijs. Mediawijsheid. Maar laat u niets wijsmaken. Het is geen vak. Het komt bovenop de rest. 'Vakoverschrijdende eindtermen' noemen ze dat.
Zo komen er wel om de paar jaar een pak bij. Gezondheidseducatie, verkeerseducatie, ICT-vaardigheden, basis economie en ga zo maar door. Niets tegenop natuurlijk. Dat zijn belangrijke zaken.
Maar wat de achterliggende filosofie van vakoverschrijdende eindtermen is, tja, dààr heb ik dus wel iets tegen.
Het zit zo, ieder 'normaal' vak heeft een jaarplan per vak. Daar staat in wat een leerling op een jaar moet gezien hebben. De overheid heeft dat zo geregeld zodat er geen tijd verloren gaat en dat een leerling een logisch curriculum opbouwt. Kwestie dat  zaken op elkaar verder bouwen en niet eindeloos herhaald worden. Kwestie dat leerinhouden passen bij de leeftijd van de leerling. Efficient.
Maar blijkbaar vindt diezelfde overheid dat er nog massa's tijd over is om andere dingen te leren. Omdat ze niet meer kan rekken aan de 32/34 uur kan ze geen ander vak invoeren zonder te raken aan een bestaand vak. Dus ... de vakoverschrijdende eindtermen !
De school moet maar zien dat die OOK gerealiseerd worden.
Dus worden de leerlingen nog meer belast. Het moet nog haastiger gaan.
Het wordt er letterlijk bijgepropt.
Dat je maar zoveel kan doen in 50 minuten wordt er niet bijgezegd. Dat je niet steeds meer en meer kan doen zonder aan kwaliteitsverlies te doen vergeten ze. Kwaniteit ! Als het maar in orde is ! Als ze er maar 'iets' van gezien hebben.

Versnippering en kwalitietsverlies alom !

je bent je geschiedenis niet

Ik las ergens dat je niet je 'story' bent. Daarmee werd bedoeld dat je identiteit niet samenvalt met wat je meegemaakt hebt. Ik vind dat een zeer terechte gedachte, maar een mens is ook geen leeg blad.
Daarom zou ik het willen verbreden. Je bent niet wat je meegemaakt hebt, maar waar je voor gekozen hebt.
Daar zit meer vrijheid in. Dat geeft mij de kans om mijn identiteit te vormen.
Soms sla ik al eens de bal mis, en probeer dat dan de klasseren als herinnering, 'gedachte' en uitdaging.
Uitdaging om deel uit te maken van een ander verhaal.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe groot die vrijheid wel is. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ook besef dat ik soms te lang bij een verhaal ben blijven hangen, te lang mezelf geïdentificeerd met 'wat ik meegemaakt heb'. Iedereen heeft zo'n verhalen. Verhalen die je liever niet had meegemaakt, gewild of ongewild. Verhalen die anderen je aangedaan hebben of waar je zelf in ben beland.
Daarom ben ik niet zo'n voorstander van allerlei cursussen en levensfilosofieën die maar blijven hameren op het verleden. Het verleden is gedaan. Het is mijn keuze om er al dan niet te blijven leven.

alleen in Sevilla

Hotel waar ik te gast ben

Ik ben hier dus alleen. Lees : zonder man en kinderen. Voor mijn vrienden geen verrassing, maar voor anderen wel. De virtuele wereld, weet je wel.
Het gekke is dat ik het soms niet onomwonden zeg. Op facebook bijvoorbeeld. Dan plaats ik wel berichtjes over mijn ervaringen hier, maar wie snel leest heeft niet door dat ik hier alleen ben. Omdat mensen nu eenmaal 'met het gezin' op vakantie gaan.
Wel wij dus niet altijd.
Voor ik het liefje kende reisde ik ieder jaar ver weg, lang en verschillende keren per jaar. Wij zijn laat, lees maar heel laat, getrouwd en hadden beiden een naar maatschappelijke normen lang vrijgezellenleven achter de rug, een leven waarin we alletwee onze weg gevonden hadden. Of anders : we zijn niet samen gaan leven omdat we ons leven leeg en zinloos vonden.
Wanneer twee mensen met een lang "eengezellen" leven gaan samenwonen is dat niet simpel. We waren beiden zelfstandig en veel vrijheid gewoon en hadden elk onze gewoontes. Maar bovenal : we waren gewoon om tijd alleen te zijn. Veel tijd.
Toen de oude boerderij binnenstebuiten werd verbouwd was dit één van onze vragen aan de architect : elk een ruimte voor onszelf. Daar genieten we nog altijd heel erg van. Die van mijn man is een puinhoop (hij leest dit blogje toch niet ;-) er liggen kabels en electronische dingen waarvan ik denk dat ze uit Star Wars komen. Hij heeft stapels papieren en stapels lege mappen (om die papieren ooit es in te sorteren). Hij kweekt vissen. En top of the bill : hij verandert nu en dan de inrichting van zijn kamer. Stijlloos en zeer onpraktisch vind ik het, maar hé, verder dan een blikje werpen doe ik niet (want de 2de stoel ligt altijd vol rommel). Voor ons is het een manier om elkaar ruimte te geven.
Net zoals ik nu in Sevilla ben. Vroeger was de reizigersmicrobe heel sterk en moést ik liefst naar de andere kant van de wereld en liefst zo basic mogelijk reizen. Dat is ondertussen wel veranderd. Na India werd ik een op en top gesettelde mens die comfort wil. Zoals internet op het hotel bijvoorbeeld en ik kan het al waarderen dat er geen beestjes in de badkamer zijn !

En of ik het liefje en de kinderen dan niet mis ? Ja, echt wel. Maar door hier alleen te zijn - of ergens anders - kan ik mij ook volledig onderdompelen in deze cultuur en wereld. Ik ken hier immers niemand. Het is één van de grootste voordelen van alleen reizen. Je moet wel mensen leren kennen. Toen ik in China was heb ik een tijdje opgetrokken met een Amerikaanse die daar ook (alleen) was. In Bali heb ik met een net getrouwd koppel Denen gereisd, we deelden vervoerskosten. Hier in Sevilla heb ik de eerste dag mijn weg gezocht samen met een Japanse die hier ook haar eerste dag was. Ze studeerde klassieke gitaar en las de stadskaart 10 keer sneller dan ik !

Alleen reizen is ook een prima manier om eens te bezinnen. Klinkt nogal, zoals vroeger op school 'op bezinning gaan'. Maar toch. De afstand in kilometers is ook een goede manier om van op afstand naar dingen in het leven te kijken. Ik denk dat dat sowieso voor vakantie geldt. Straks begint er een nieuw werkjaar. Wat wil ik en wat wil ik niet ? Ik ben een prille veertiger - en vind dit de schitterendste leeftijd - en heb de luxe dat zoveel mogelijk is. Ik moet mij niet meer bewijzen in mijn werk en de relatie zit ook wel goed, dat weet ik ondertussen ook wel, het wordt trouwens bevestigd door mijn 'gemis' hier in Sevilla.

Loslaten. Het kan zo'n deugd doen. Om dan straks, als ik weer thuis ben, te omhelzen, 'vast te pakken'.
En ho, dankbaar te zijn ook, want dat het niet evident is allemaal, dat zie en hoor ik ook als ik hier rondloop.

Ik wens het iedereen toe, zo'n vakantiemoment. Al is het vanuit je tuin onder een boom of op een bankje in het park.


O, voor ik het vergeet : manlief en ik houden er o zo van om samen, in Vlaanderen,  op citytrip te gaan !

kaat geniet in Sevilla!

virtuele wereld

Daarnet mijn lijst met feeds uitgedund. Eigenlijk ging dat vanzelf, want heel wat bloggers lijken er mee gestopt. Het hoogtepunt van de blogs lijkt voorbij. Zelf ervaar ik dat ook : facebook is een geduchte concurrent : het gaat sneller, veel sneller. Maar het is ook korter en kwalitatief meestal minder. Een beetje zoals SMS-taal versus volledige zinnen.
Wanneer ik eens heel hard aan het fantaseren ben - bij voorkeur in mijn hangmat onder een lauw zonnetje - dan vraag ik mij af of er ooit een generatie komen zal die moeite heeft met menselijk contact. Dat is niet helemaal uit de (zonnige) lucht gegrepen, ik ken heel wat jongeren/kinderen die vlotter zijn in het chatten dan wel in de rechtstreekse sociale omgang. Soms lijkt het zelfs of de computer een verlengstuk van het lichaam is.

Nu gaat het niet enkel om die jongeren. In familiekring ben ik het beste op de hoogte van wat er speelt onder de jongere generatie. 'Hoe weet jij dat allemaal ?' vraagt oma, opa, mensen met tijd en één en al aandacht voor hun kleinkinderen. "Facebook", antwoord ik dan, waardoor familiebijeenkomsten bij voorbaat al vijgen na Pasen lijken.

Ho, dat internet, die computer. Ik zou 'm ook niet graag missen. Ik hou toch behoorlijk wat contact met mensen. Oppervlakkig ? De meeste. Maar dat is het 'm juist, oppervlakkigheid is een voorwaarde tot dieper contact. Tenslotte ga je toch niet onmiddellijk heel serieus worden ? En contacten groeien toch ? Sommige blijven oppervlakkig, uiteraard, ik zou zelfs niet anders willen. Mensen waarop ik altijd kan rekenen als ik een bak- of kookprobleem heb. Of die mij goede boeken aanraden. Of die experts zijn in hun vakgebied. Die zijn allemaal maar een klik weg.

Ik hou van die virtuele wereld. En ook van de 'echte'. Of beter. Ik hou van alles waar leven in zit !

Met iPhone 4 verandert de spelling

We stonden er alle twee dwaas naar te kijken. Dat kan toch niet ? Of kennen we onze spellingsregels zo slecht ?
Het lief suggereerde nog dat iPhone zoiets opzettelijk zou doen. Maar waarom ? Anderzijds, het kan toch niet dat ze zoiets niet gezien hebben  ? Of is het een verborgen reclamestunt, om zo in de krant te komen ?
Vreemd toch ...

Goesting

Verleidelijk. Maar niet onneembaar ! Gewoon even dat glazen stolpje opheffen !