Lezen op vakantie in Nederland

Twee boeken aan het lezen hier in Nederland. No Plot No Problem is het boek dat achter de NaNoWirMo staat, ofwel the National Novel Writing Month, waarbij het zaak is om in één maand een novelle van 50 000 woorden te schrijven. Kwantiteit boven kwaliteit is de leuze en vooral : waar een deadline is, komt resultaat. Het probleem van een schrijver in spe is niet het gebrek aan talent, maar wel het gebrek aan deadline, aldus Baty.


Ik wil er mij ook wel eens aan wagen, aan het schrijven van zo’n boek. Gehele pretentieloos overigens, want ook dat is de bedoeling van het hele project : je onderdompelen in de wereld van het schrijven en iedere dag je aantal woorden produceren, zodat je een maand lang in je boek gaat leven. De ervaring is belangrijker dan het resultaat.

Aangezien ik iemand ben die graag met woorden speel, kan mij dit wel bekoren.


Het tweede boek dat ik hier lees is de Koranroute van Rudi Rotthier. Echt ver ben ik nog niet, maar nu en dan blijven er toch al gedachten hangen. Er zijn twee redenen waarom ik graag lees : om geheel weg te zijn van de wereld en mij te verliezen in een (liefst spannend) verhaal en/of om de wereld beter te verstaan. Goede boeken doen altijd beide, zij het ene meer dan het andere. De Koranroute is trouwens geen fictie, het is een soort reisverslag.

Voorlopig ben ik met de schrijver nog altijd gestationeerd in Marseille, en wel in de achterbuurten. Het gaat er slecht aan toe met de jongeren uit de achterbuurten. Er heerst onveiligheid, chaos, geweld, er wordt niet of weinig naar school gegaan. Eén van de geïnterviewden verwondert zich over het nihilisme van de jongeren. Gevangenis, het kan hen niet (meer) schelen. Ze willen niets, of vernieling. “Soms denk ik : vele migranten willen gediscrimineerd worden. Dat is hun reden van bestaan. Als ze de discriminatie verliezen, verliezen ze hun eeuwige excuus” (zegt de geïnterviewde jongere) en ook ‘Als ik dan jongeren hoor klagen over discriminatie in Frankrijk denk ik : liever gediscrimineerd met goede voorzieningen dan verkommerend en ziek onder golfplaat. Trouwens, discriminatie speelt zich vaak ik de hoofden af. Discriminatie is er natuurlijk wel, maar je kunt die ook als een te overwinnen weerstand beschouwen, als is war je zelf sterker van wordt. Niet iets om eindeloos over te zeuren’.

Het is een interessante gedachte : het verbinden van 'excuus' met 'identiteit' en dan de reactie van de geïnterviewde, dat wat je tegengaat ook als uitdaging kan gelden. Je hoeft er niet naar Marseille voor te gaan. Sommige mensen nestelen zich in het excuus om stil te staan, anderen pakken de uitdaging aan en doen iedereen versteld staan.