bastaardengeltjes

Hoewel het in kerkelijke kringen advent is en de kersttijd daarmee officieel begonnen is, is er van kerstsfeer ten huize Kaat nog niet veel sprake. Het lijkt nog op gang te moeten komen.  Gisteren alvast voor 2 euro (!) allerlei kerstfiguurtjes gekocht in de kringloopwinkel. Ik weet geenszins wat ik er mee ga aanvangen, maar ze zijn leuk. Twee dozen die hier een tweede leven beginnen.
De engeltjes zijn bastaardengeltjes, want hoewel ze mee in de doos zaten behoren ze er duidelijk niet bij, gemaakt van iets keramisch en met de hand geschilderd. De ene engel al slechtgezinder dan de ander !

Efteling

In sommige winkels lijkt het wel de Efteling !

Milleniumstudent

Ik vind het toch een beetje angstwekkend : dat het (heel wat) studenten niet meer lukt om lange tijd aandachtig te zijn. En nog angstwekkender : dat men aan de KULeuven zoekt naar nieuwe manieren om les te geven zodat ze die aandacht weer krijgen. Angstwekkender ++ : dat de proffen hun lessen maar interessanter moeten maken. 

Waarom vind ik dat zo angstwekkend ? 

• Omdat ik denk dat vele beroepen een lange concentratie vragen. Stel u zich maar een chirurg voor die zich niet langer dan tien minuten kan concentreren. Of een vrachtwagenchauffeur. Of een kok. Dat loopt gegarandeerd mis. 
• Angstwekkender : dat men zoiets aanvaardt en impliciet zegt : wij zullen ons dan maar aanpassen. Met andere woorden : blijkbaar is het not done om voor langere tijd aandacht te vragen. Waar zijn die universiteiten bang voor ? 
• Angstwekkender ++ : het moet allemaal interessant zijn.
  Waarom ? Wie heeft dit als hoogste goed gepromoveerd ? Wat voor gebrek aan realiteitszin is dit nu ? Zal de huisarts zeggen : uw geval is niet interessant, mijn aandacht verslapt. Of de bankier : leningen zijn niet interessant. Stel u voor dat u aan uw werkgever zegt : dat verdient mijn concentratie niet, dat is geen interessante taak.
  Trouwens, het zou wel eens kunnen dat wat u interessant vindt, ongelooflijk saai is voor uw buur op de bank. Privéles dan maar ? 

Natuurlijk, het is een gegeven. Het is niet zo dat die studenten plots zo geworden zijn. Wij hebben ze zo gemaakt ! Dat durf ik toch met bijna 20 jaar onderwijservaring zeggen. Het is altijd maar makkelijker, aantrekkelijker geworden voor de leerling. Leerlingen verwachten entertainment. Hoe langer hoe meer gaat het ook over 'onderwijs op maat' : steeds meer leerlingen krijgen bijzondere begeleidingsplannen waardoor het hen minder moeilijk wordt gemaakt. Grenzen worden continu aangevochten en bevraagd. 

Scholen, onderwijzers, leraars : ze kennen allemaal het spook van procedures en aanvechtingen. Het is nu aan de school om te verantwoorden waarom een cijfer laag is, of een leerling een onvoldoende heeft; en niet omgekeerd. 

Ik hoop dat men daar niet aan toe geeft. Durf iets van jongeren te verwachten ! Durf te zeggen dat er een tijd is van aandacht, en een tijd van ontspanning. Dat er niets mis is met een beetje discipline, of aandacht, dat je echt niet dood gaat van dingen te doen die je niet graag doet of die je niet interessant lijken. Eén : misschien zijn ze bij nader zicht toch interessant en twéé : je ontkomt er niet aan. Wie volwassen wordt zal sowieso geconfronteerd worden met het leven zelf : bij tijden interessant, bij tijden saai. Wie ooit een job of kinderen krijgt zal van het leven zelf leren dat het niet altijd interessant is. En bovenal : dat dat geen ramp is. 

Noemen ze dat niet volwassen worden : het leven aankunnen in al z'n facetten en geen excuses zoeken ? 

hier over de milleniumstudent :

• GvA
• Knack

wandeling in mijn dorp

wat ik voel is toch niet uit te leggen

Ons Lien had als opdracht voor het vak godsdienst een folder over troost te maken. Troost. Eergisteren werd onze mama begraven en Liens opdracht bleef in mijn hoofd zitten. Ik kwam tot de conclusie dat troost niet bestond. Troost is onmogelijk. Troost brengt niemand terug.
Empathie dan maar. Inlevingsvermogen. Dan moet je je al kunnen voorstellen wat het is om je moeder te verliezen. Een afschuwelijke gedachte. Ik zag het aan mijn liefste, dat hij dacht aan zijn moeder, wat het zou zijn als zij zou sterven en ik zag alweer verdriet. Want dat inleven bracht bij hem enkel verdriet, wat nog es gekoppeld werd aan mijn verdriet. Het deed mij besluiten dat ook empathie in deze onmogelijk was. Net als troost. Want geen twee moeders zijn gelijk, geen twee kinderen kennen hetzelfde verhaal, zelfs al gaat het om dezelfde moeder. We schrappen dus

• troost
• empathie 

Praten dan ? Maar hoe ? Een heel leven dat voorbij gegaan is, mijn leven met haar. Twee levens dus. Met licht, met duister, met hoogtepunten, met dieptepunten. Waarover zou ik moeten praten ? Over één ding misschien : dat Alzheimer een vernedering van het leven is, dat het de dood rekken is. Dat het niet menswaardig is dat iemand zoveel pijn moet lijden maar niet kan communiceren, dat ik daar behoorlijk kwaad om ben. 

Ik schrap dus 

• praten

Want zoals Lien in haar folder schreef  : Nee, nu even niet praten, wat ik voel is toch niet uit te leggen. 

14 jaar en zo wijs. 

Hieronder een stukje uit de folder. 

"Books for me have always been a way to escape. I now consider reading a good book a sacred indulgence, time alone to be any place I choose. It is my absolute favorite way to spend time."

—  Oprah

De Koranroute

"Als het westen steun geeft, ontwikkelingshulp, legt het wel economische verplichtingen op, maar geen democratische. Is dat nu zo moeilijk ? De geldkraan dichtdraaien als er binnen de drie jaar geen geloofwaardige democratische hervormingen uitgevoerd worden, als de situatie inzake mensenrechten niet verbetert. En dat is nochtans broodnodig. Want je kunt wel over de Axis van het Kwade spreken, en er met wapens tegen vechten. je kunt Saddam Hoessein verslaan (...). Maar wat jullie niet kunnen is beletten dat er een nieuwe Saddam Hoessein opstaat, een nieuwe Bin Laden. Zolang er geen democratie is, geen staat met degelijke civiele instellingen, zullen dat soort lieden steeds meer macht en invloed krijgen" 

"Als een vis aan de haak wordt geslagen, zal hij zicht proberen los te spartelen - wat een natuurlijke reactie lijkt te zijn. Wij echter, dromen van een steviger haak. Wij zijn geneigd een politieke dictatuur te ruilen voor een nog grotere dicatuur, waarin de burger nog minder zeggingskracht heeft : die van God." 

 Ibrahim (uit Egypte)  tegen Rudi Rotthier (mei - juni 2002)

Rotrhier R., De Koranroute, 2005 (5de druk) p. 229-230

in de wachtzaal ...

slaapliedje

Koppen : megadiscotheek voor Tweens

Ik zag het in Koppen : de megaparty voor tweens.
Hier waart ook een lieflijke dochter rond de naam tween waardig, en wat een geluk : ze kiest nog liever 10 keer Chiro dan 20 keer zo'n party.
De reportage was niet diepgravend. Wie gaat er naar toe ? Welke marketing ? Het werd bijna voorgesteld als de normaalste zaak van de wereld. Een mens moest zich bijna schuldig voelen als hij vond dat megadancings en uitgaan tot 1 uur op je twaalfde niet aan de orde is.
De haren ten huize Kaat rezen nog meer ten berge toen dit bijna als een 'educatief project' werd voorgesteld : een 'inleiding' in het discoleven, en dat het zonder alcohol ook kon. Ze zullen het misschien niet graag gehoord hebben, de organisatoren, het meisje dat zei 'met alcohol ben je toch iets losser'. Ik hoop dat het stoere praat was.

Zie hier het verdict van boekendokter Thomas Blondeau :
Anno Nu worden er speciale party’s georganiseerd voor 12 tot 15-jarigen in megadiscotheken door mensen die deze groep willen laten kennismaken met het uitgangsleven.

Ach, wat nobel. Er mag niet gerookt of gedronken worden en er zijn stewards die moeten zorgen dat er niet nog kleinere kindjes van komen. Dat is geen kennis maken met het uitgaansleven. Dat is geld aftroggelen, ouders met dilemma’s opzadelen en zorgen dat pubers bedreven worden in drank naar binnen smokkelen.

Wie op die leeftijd wil weten wat er gebeurt in de arena van het nachtleven, kan beter ‘Millie’ lezen van de Britse schrijfster Helen Walsh (1977). Walsh heeft een verleden van hoeren en snoeren, en handelt in autobiografische bumperstickerteksten als: ‘Ik nam eerder XTC dan ik menstrueerde.’ En ‘Toen ik zestien was regelde ik in Barcelona prostituees voor hoerenlopers.’ ‘Millie’ werd een vervolg genoemd op ‘Trainspotting’ vanwege de rauwheid ervan. Maar waren de junkies nog tragikomisch, dan is seksroofdier Millie alleen maar grimmig. Ieder kiest zijn eigen vergif en voor Millie is dat seks met mannen en vrouwen, tieners en hoeren. Nog geen twintig zoekt ze vergetelheid in de cafés en clubs van Liverpool.

U bent meteen ontnuchterd. 

Lezen op vakantie in Nederland

Twee boeken aan het lezen hier in Nederland. No Plot No Problem is het boek dat achter de NaNoWirMo staat, ofwel the National Novel Writing Month, waarbij het zaak is om in één maand een novelle van 50 000 woorden te schrijven. Kwantiteit boven kwaliteit is de leuze en vooral : waar een deadline is, komt resultaat. Het probleem van een schrijver in spe is niet het gebrek aan talent, maar wel het gebrek aan deadline, aldus Baty.


Ik wil er mij ook wel eens aan wagen, aan het schrijven van zo’n boek. Gehele pretentieloos overigens, want ook dat is de bedoeling van het hele project : je onderdompelen in de wereld van het schrijven en iedere dag je aantal woorden produceren, zodat je een maand lang in je boek gaat leven. De ervaring is belangrijker dan het resultaat.

Aangezien ik iemand ben die graag met woorden speel, kan mij dit wel bekoren.


Het tweede boek dat ik hier lees is de Koranroute van Rudi Rotthier. Echt ver ben ik nog niet, maar nu en dan blijven er toch al gedachten hangen. Er zijn twee redenen waarom ik graag lees : om geheel weg te zijn van de wereld en mij te verliezen in een (liefst spannend) verhaal en/of om de wereld beter te verstaan. Goede boeken doen altijd beide, zij het ene meer dan het andere. De Koranroute is trouwens geen fictie, het is een soort reisverslag.

Voorlopig ben ik met de schrijver nog altijd gestationeerd in Marseille, en wel in de achterbuurten. Het gaat er slecht aan toe met de jongeren uit de achterbuurten. Er heerst onveiligheid, chaos, geweld, er wordt niet of weinig naar school gegaan. Eén van de geïnterviewden verwondert zich over het nihilisme van de jongeren. Gevangenis, het kan hen niet (meer) schelen. Ze willen niets, of vernieling. “Soms denk ik : vele migranten willen gediscrimineerd worden. Dat is hun reden van bestaan. Als ze de discriminatie verliezen, verliezen ze hun eeuwige excuus” (zegt de geïnterviewde jongere) en ook ‘Als ik dan jongeren hoor klagen over discriminatie in Frankrijk denk ik : liever gediscrimineerd met goede voorzieningen dan verkommerend en ziek onder golfplaat. Trouwens, discriminatie speelt zich vaak ik de hoofden af. Discriminatie is er natuurlijk wel, maar je kunt die ook als een te overwinnen weerstand beschouwen, als is war je zelf sterker van wordt. Niet iets om eindeloos over te zeuren’.

Het is een interessante gedachte : het verbinden van 'excuus' met 'identiteit' en dan de reactie van de geïnterviewde, dat wat je tegengaat ook als uitdaging kan gelden. Je hoeft er niet naar Marseille voor te gaan. Sommige mensen nestelen zich in het excuus om stil te staan, anderen pakken de uitdaging aan en doen iedereen versteld staan.

Herinneringen koesteren

Volgens Gretchen Rubin in het Geluk Project is één van de manieren om je leven gelukkiger te maken, het koesteren van herinneringen. Ze heeft natuurlijk gelijk, de herinnering aan iets heerlijks doet deugd. Alleen werkt dat geheugen niet altijd even goed en moet je je herinneringen soms echt 'opzoeken' of je moet al herinnerd worden aan je herinneringen !

Voor de Insiders mocht ik experimenteren met Abelli fotoboeken en ze mogen me daar meteen tot hun klanten rekenen. Ik maak immers heel graag foto's en laat ze bijgevolg ook afdrukken... waar ze vervolgens in een doos terecht komen om ooit eens te plakken of in een foto-album te schuiven. Nu weet ik dat dat laatste niet zo'n werk is, maar hé, het komt er niet van.

Zuslief maakt altijd van die fotoboekjes, maar ondanks het feit dat ik toch een beetje computervaardig ben zag ik daar heel erg tegenop. Door het Insidersaanbod had ik geen excuus meer, en dat is meteen te merken want ik heb maar meteen drie producten bij hen besteld.

Zoals je ziet heb ik ongeveer in alle formaten iets besteld. Mijn favoriet is het middelste formaat. Dat is een echt boekje met foto's van zo'n 10 centimeter op 15. Het kan iets kleiner zijn. Het past gewoon overal en je ziet de foto's nog goed. Het onderste is natuurlijk 'mooier' dat is een groot fotoboek (iets groter dan A4 formaat) maar dat heeft weer meer kans om in de boekenkast te belanden. Het bovenste boekje is in een soort accordionformaat. Het zijn dus een rij foto's onder elkaar. Hier vind ik ze net iets te klein maar wel ideaal om bijvoorbeeld je kroost in je handtas te hebben. Ik heb er een Ikeapotloodje bijgelegd om zo visueel al enig idee te geven over de formaten. Er zijn er trouwens nog andere.

Duur is het niet en eerlijk gezegd : tot mijn grote verwondering. Mijn lievelingsboekje (het middenste) kost (zonder korting) om en bij de 10 euro. Maar hé, jullie kennen mijn emailadres (of via reacties). 25 procent korting !

De software is ook niet moeilijk. Ik sta nogal huiverig  tegenover het downloaden van programma's, maar Albelli laat je de keuze. Je kunt het ook via het web doen zonder download. Moeilijk is het ook niet, omdat er sjablonen zijn en je altijd precies ziet het het eruit zal zien. Ik geef je wel de tip om je altijd te vergewissen van het formaat, want soms lijkt het groter/kleiner op je pc dan het in werkelijkheid zal zijn. Hulplijntjes zorgen er ook voor dat je foto's prima kan positioneren.

Dus hé ja, doen gewoon. Hier het adres : http://www.albelli.nl/