Gelezen en goedgekeurd

Hoe ik dom geworden ben by Martin Page
My rating: 4 of 5 stars


Antoine had altijd het idee gehad dat hij zou oud was als een hond. Toen hij zeven was, voelde hij zich versleten als iemand van negenenveertig, op zijn elfde had hij de desillusies van een ouder man van zevenenzeventig. En nu, op zijn vijfentwintigste, nam Antoine, in de hoop op een wat aangenamer leven, het besluit om zijn brein in het doodskleed van stompzinnigheid te hullen. (p.7)


Zo begint het boek 'Hoe ik dom geworden ben' van Martin Paige, een grappig en ernstig boek tegelijk. Na een mislukte poging om alcoholicus te worden en het ook als zelfmoordenaar niet kunnen waarmaken, besluit Antoine, het hoofdpersonage dat dom-zijn het enige is dat zijn leven kan redden. Na het lezen van het boek zou je bijna denken dat hij gelijk heeft !


Ik ken een hoop stompzinnige mensen die zich nergens van bewust zijn en barsten van de zekerheden en de vooroordelen, volslagen idioten die gelukkig zijn ! Ik krijg vast een maag zweer en heb al een paar grijze haren ... Zo wil ik niet meer leven, ik kan niet meer. Na mijn geval nauwgezet bestudeerd te hebben ben ik tot de slotsom gekomen dat mijn maatschappelijke onaangepastheid aan mijn vitrioolachtige intelligentie te wijten is. Ze laat me nooit met rust, ik beheers haar niet en ze verandert me in een naargeestig, gevaarlijk, onrustbarend, door mijn gekwelde geest bezeten spookkasteel. Ik spook in mezelf rond. (p. 63)



View all my reviews

PAIGE M., Hoe ik dom geworden ben, Wereldbibliotheek 2003, 126 blz.

verkocht aan ... The Bridge

Dit weekend gratis bij de weekendkrant De Morgen en nu al meteen de hele reeks gekocht. Schitterend !

Gratis dvd-box 'The Bridge' met afleveringen 1 en 2 from De Morgen on Vimeo.

Gelezen en afgekeurd

De erfenis by Connie Palmen
My rating: 1 of 5 stars

Te verwachten van Palmen : een ideeënroman. Centraal staat de figuur van Charlotte Inden die een laatste grote roman wil schrijven en daarvoor Max inhuurt als 24-uurs secretaris om haar hierbij te helpen. Inden lijdt immers aan een terminale ziekte. Haar roman wordt een 'commentaar op haar tijd' en dit aan de hand van de boeken die ze in haar leven heeft geschreven. Veel verhaal hoef je niet te verwachten, wel veel gesprekken tussen Inden en Max en bijgevolg veel gedachten over romans en het schrijversschap. Het boek stelde me teleur.

View all my reviews

Meer lezen over dit boek kan hier

Gelezen en goedgekeurd

De dood van Ivan Iljitsj by Leo Tolstoy
My rating: 3 of 5 stars

Toch iets meer verwacht van deze grote schrijver. Het boek gaat over de dood en het ziekteproces van Ivan Iljitsj en de zinloosheid van ziekte en pijn. Gelezen in 2 dagen, vlot geschreven.

View all my reviews

gelezen en goedgekeurd

De leukste boeken zijn diegene die me in mijn hoofd de ganse dag bijblijven en waarvan ik al uitkijk naar het moment het verder te mogen lezen. 

"Het aapje dat geluk pakt" van Arnon Grunberg was er zo eén. Een meeslepend verhaal over Warnke die op de Nederlandse ambassade in Lima werkt en helemaal in de ban geraakt van de Peruaanse Malena. Na zijn ontmoeting met haar ziet hij zijn hele vorige leven als een vergissing. "Alles gaat om gewild worden en alle pijn begint waar het gewild zijn ophoudt". 

Net hiervoor heb ik een boek gelezen van een Arthur Japin, waarvan ik eerder al in één ruk "Een schitterend gebrek" gelezen had en momenteel ook in zijn dagboek bezig ben. Het boek 'De grote wereld" vertelt het verhaal van Lemmy, een dwerg die aanvankelijk, door de opvoeding van zijn ouders en opgegroeid in een 'dwergdorp' dacht dat lange mensen de minderheid waren. Wanneer hij tot de ontdekking komt wie hij is en wat hij doet (zijn kleinheid aanwenden als entertainment) worstelt hij enorm met zijn identiteit en aanvaarding van wie hij is. Verder vertelt het boek over de dwergdorpen die er vroeger, al dan niet als amusementsparken geweest zijn en de pijnlijke confrontatie met de beleidslijnen aangaande dwergen onder het nazisme. 

Ondertussen heb ik mij ook  aangemeld bij Goodreads, maar nog geen echt inzicht hoe het werkt. Het zou mij zeker boeien te lezen wat anderen lezen en boeiend vinden. 

#wijvenweek 6 : niks multi-taks, leve mindfullness !

Ik ben tegen multi-tasken. U doet wat u wil, maar voor mij mij hoeft het niet. 

Jaja, het multi-tasken zat er bij mij zo ingebakken dat ik het met kookwekker en al heb moeten afleren. Werkelijk waar. Begon ik aan een werkje, dan was mijn aandacht afgeleid en deed ik weer snel iets anders tussendoor, en terwijl ik dat andere deed, zag mijn oog weer een andere uitdaging en ga zo maar door. Honderd dingen tegelijk en veel stress het resultaat. Vele werken 'lopende' en geen 'eindigend'.

Dus ben ik fier ... dat ik niet meer multi-task, of liever dat ik al het mogelijke doe om mijn aandacht op één ding, te richten. Zij het in conversaties, zij het in simpel afruimen, zij het in intellectueel werk. En ik moet zeggen : het geeft rust in het hoofd, focus op één ding, alle aandacht bij het hier en nu en niet het 'ook dat nog' en 'ja dat'. Ik heb het echt afgezworen. 

Methode Kaat bestaat uit 2 stappen  : plannen en een kookwekker. Zo kan er op mijn programma een half uur keuken opruimen staan. En dan probeer ik dat echt in een half uur, wat niet klaar is in mijn geschatte tijd is niet klaar, al ben ik ondertussen een aardige goede schatter geworden. Zo'n methode heeft veel voordelen. Ten eerste is er een eindduur aan het werk. Ik kan er misschien tegenop zien tegen het opruimen van de keuken, het duurt een half uur. Dan is het gedaan. Ik ben vrij van zorgen van andere dingen, die staan immers op mijn planning en komen evengoed aan de beurt. 

Wat mij ook geholpen heeft is daadwerkelijk tijd in te plannen voor mezelf. Want het is verleidelijk om altijd bezig te zijn, ik kan mij nog altijd schuldig voelen dat er 'nog zoveel te doen is', maar troost me dan met 'al zoveel uur gericht gewerkt'. Het is erg dat een mens (ik dus) zich moet getroosten met gedaan werk alvorens tijd voor zichzelf te nemen. Maar hé, hier werkt het.  Planning en afbaking. Prioriteiten en afwisseling.

Maar geen multi-tasking dus. 

#wijvenweek 5 : het gevaar aan teveel zelfcensuur

Ik ben ervan overtuigd dat de wijvenblogs, maar ook andere, vol censuur staan. Werkelijk waar. Ik gun het u zeker en vast : dat multi-creatieve leven, die stralende echtgenoot, uw voortreffelijke kookkunsten en die moestuin die rendeert, maar u bent toch niet allemaal multi-getalenteerd, de zon schijnt toch niet voortdurend op uw stukje tuin en ik geloof er niets van dat uw kinderen u nooit de kast in jagen.

Zo hier ook. Het zit hier vol zelfcensuur. Wat u leest is goedgekozen, het stukje dat u mag lezen, maar het gevloek en het gesakker schrijf ik zelden neer. De terziele (?) gegane blog 'Door een roze bril' zei het treffend : het (blog-)leven gezien door een roze bril.

En of ik dat fout vind ? Totaal niet. Slecht nieuws genoeg al. Maar er zit ook wel een serieus vrouwenrisico' in. Want als we allemaal ons leven voorstellen als super dan verbleekt menig ander leven.

Maar goed, het is veralgemening. Er zijn mama's bij die al eens durven zuchten over hun kinderen. (Hip hip hoera voor het realistisch moederbeeld), die durven zeggen dat ze niet van plan zijn om voor het moederschap alles te laten varen en al eens egoïstisch durven zijn. Er zijn er die durven zeggen : van een carrière heb ik gedroomd en ontdekt hebben dat het niet hoefde.

Dus dames, liever niet al te veel zelfcensuur. Alle begrip, mislukkingen hoeven geen honderd paar ogen. Maar laat ik ook zeggen dat ik écht blij ben als een getalenteerd  iemand terug werk gevonden heeft en gewoon zichzelve zelf blijft.
En dat er ook wel eens mensen sukkelen met hun gezondheid, hoe alert ze er op hun blog ook uitzien en hun slaapritme mij soms doet denken dat ze supermensen zijn.

Kijk, in alle eerlijkheid. Die blogs roeren me. Dan denk ik : da's ook maar een mens. Een schoon mens, dat wel, want ze worstelt en staat weer op, vandaag gaat het goed, morgen minder, maar we doen toch maar in schoonheid door.

#wijvenweek 4 : dromendag

Mijn droom sluit naadloos aan bij 'Mijn Gedacht' van gisteren. Namelijk : opnieuw studeren. Nu hoeft dat niet eens een onhaalbare droom te zijn, Jess en Odile doen er bij hun job nog een opleiding (met succes) als bachelor bij en gaan nog zwemmen, fietsen, lopen (dus triatlon) én hebben een lief. Geen excuces dus dat een bachelor niet te combineren zou zijn met een stevige job. En zij doet dat nog eens met een heel gezin erbij !  Proficiat voor deze dames !

Mijn droom - als ik mij dan toch geheel mag laten gaan - is echter tijd vinden om enkel en alleen te studeren. Om er nog boeken te kunnen bijlezen, om te babbelen met studenten wat zij er van vinden, om van 's morgens tot 's avonds een hoofd gevuld te hebben met studie. Om heerlijk weg te kunnen zijn van de wereld.

Maar het hoeft dus niet bij een droom te blijven. Misschien wordt dit de optelsom ; Mijn gedacht + mijn  Droom = mijn toekomst !

#wijvenweek 3 : mijn gedacht zie

Ik pleit onmiddellijk schuldig : aan het gedacht dat ik ga verkondigen heb ik zelf nog geen concrete stappen gezet. Ik zie het wel in mijn omgeving maar bij mij blijft het bij denken. Voilà, u weze gewaarschuwd.

Mijn gedacht is zo simpel als iets : we werken allemaal teveel. We zouden allemaal minder moeten werken zodat we meer tijd hebben voor elkaar, voor onze kinderen, voor de natuur, voor vrijwilligerswerk, kortom voor het leven !
Ik zie zoveel spanning in mijn eigen leven en dat van anderen, relatieproblemen die toch dikwijls het gevolg zijn van stress om het werk en een gebrek aan tijd. Mensen lijken niet meer toe te komen aan zichzelf (lees : ik), aan rustig genieten van wat is, van elkaar. Er moet gewerkt worden en dat werk wordt altijd maar meer.
Herstructureringen in bedrijven (ik las er op mijn werk ook zo eentje) betekenen meestal gewoon dat er meer werk door minder mensen moet gebeuren. Hoe lang kan dat potje nog vol ?

Dus mijn gedacht is : we werken met z'n allen teveel. En als we allemaal een beetje minder werken, dan is er meteen ook werk voor de zovelen die werk zoeken.
En ja, dan verdienen we minder. Maar dat laatste is geen simpele rekensom van zoveel minder verdienen, want werken kost ook geld : vervoer, kleren, sociale verplichtingen, kinderen naar de opvang.We zitten alsmaar meer en bewegen alsmaar minder. Uit tijdsgebrek kopen we ons broodjes en gaan uit eten. Tijd om te bewegen, om de fiets te nemen, om zelf te kopen, wie weet, zelf groenten te kweken ?
Dus ja, we gaan minder verdienen, maar krijgen we er niet meer voor terug ?

Zal ik het binnenkort niet langer bij denken over dit thema houden ?

#wijvenweek 2 Guilty pleasures en kleine kantjes

Laat ik moedig beginnen met de kleine kantjes en minder moedig door er maar ééntje te melden. Daar gaan we : ik ben de vrouw in huis. Ik ben de manager, de projectleider, de financieel beheerder, de huishoudcoach, en zet daar maar nog een paar flinke woorden achter : het  huis is van mij ! 
En voor u denkt dat het echtgenootje de zieligste man is ter wereld : hij vindt het best. Maar hij is dan ook lief. Of te toegeeflijk. Ik ga over de volle bekentenis hier : de meubels heb ik gekozen en ze staan zoals ik ze wil. Nu vindt het lief het allemaal oké en we komen nogal overeen in onze smaak, maar als ik eerlijk ben schuif ik iedere gedachte aan vernieuwing van zijn kant toch wel lichtjes opzij als het mij niet helemaal schikt.

Dus voila, ik heb bekend. En wat die guilty pleasures betreft : geef mij maar een goede kop koffie. Een echt goeie dan, liefst van al van een goede koffiebar, ik snap helemaal waarom ze van koffie 'bakkie troost' zeggen !

#wijvenweek 1 : the would be beauty queen

Ha, een beautyqueen in 't diepst van mijn gedachten ? Wel ja, in mijn gedachten wel. Want ik geef hier al onmiddellijk toe, hier wordt wél make up gekocht, zij het uit pure verleiding omdat die dingen nu eenmaal schoon gemaakt zijn en meestal in mooie doosjes zitten en de kleuren mij zonder problemen verleiden.

En ja, ik geef toe,  het is ook de idee erachter die mij verleidt. De gedachte dat ik een echte madam ben. Of tenminste kan worden. Zo kan ik al helemaal wegdromen bij de gedachte dat ik zo helemaal tussendoor in een gesprek mijn lippen tuit en de lippen even stip, om de volmaakte glimlach te toveren. In mijn dromen doe ik dit met hetzelfde gemak als - ik zeg maar iets - het snuiten van mijn neus.
Maar u hoort mij al komen, ik bak er niets van, als ik mijn lippen stift dan is het resultaat hetzelfde als een kleuter die met vetkrijtjes op de spiegel een figuur tekent, dan heb ik lippen als ware ik lid van een of andere Afrikaanse stam. Nee, ik zie er niet uit.

Dus ligt al dat klein gerief daar te blinken, en te verouderen natuurlijk, want zoiets blijft niet goed. Ik moet het dan meestal met  spijt in mijn hart weggooien, wéér een illusie minder. Gelukkig dat het meestal bij de Hema blijft.

Nagellak. Kijk, dat durf ik nog wel eens gebruiken. Maar dan niet eens een opvallend kleur, geen rood of bordeaux voor mij, maar onopvallend wit of doorzichtige glans - een mens zou zich afvragen waarom het nog nodig is - kwestie van mijn gevallen carrière als picasso te verdoezelen. Kleuren binnen de lijntjes lukt me amper - letterlijk en figuurlijk - dus tja, dat met die nagels lukt met een 'net voldoende', maar dan enkel en alleen omdat het niet zo opvalt, dat wit of doorzichtig.

Wat mijn haar betreft ben ik helemaal à la Zusjesenzo, daar moet geen tralala bij komen. Wassen en zelfs aan de stok drogen ! En dan moét het juist vallen, of niet, maar toch deftig. En laat dat laatste nu eens een succesverhaal zijn. Want kijk, wie veel sport staat veel onder de douche, dat haar moet allerlei shampoo's, zweet en chloor doorstaan, dus gaan we er toch geen verschroeiend hete haardroger op zetten zeker ?
Kort en gemakkelijk.

Oftewel : alles behalve een beautyqueen.

Wijvenweek onbekend of nog meer wijven lezen ?  Lees hier !

een moestuin als verjaardagscadeau

Ja, de vingers kriebelen hier ook, en na enkele succeservaringen wou ik ook wel een groententuin. Alleen, hoe begin je eraan en vooral : waar eindigt dat ? Want om een moestuin aan te leggen à la Madamme ZsaZsa, dat is wel heel schoon, maar ik vrees dat ik zoveel vierkante meters niet de baas kan. Laat staan de invasie van slakken kan tegenhouden.

Dus kwam daar toch de oplossing letterlijk in de brievenbus : de vierkante meter moestuin op pootjes ! Op pootjes betekent meteen dat ik niet hoef te bukken, want ik kan dat wel sportief zijn en mijn rugspieren goed onderhouden, voorkomen is nog altijd beter dan genezen ! En die slakjes die moeten nu eerst over steentjes om vervolgens al een poot te vinden en dan nog de lange weg boven te kruipen. Ze moeten er iets voor doen !

Een vierkante meter moestuin en ook meteen een plan : zoiets als een handleiding dus :

Deze week worden de eerste zaadjes geplant, nee nog niet in de moestuin, maar in kasjes, om gewoon in de keuken te groeien en zeker al niet getormenteerd te worden door slakken, katten, zware regen en wat nog meer. Zaadjes als in de couveuse dus ! 

goed voor de relatie

Goed voor de gezondheid, goed voor lichaam en geest, goed voor de relatie. Wandelen !
We houden het klein en makkelijk : bewegwijzerd en niet te lang. Deze wandeling had 3 varianten, een hele korte, een middellange en eentje van  9 km. Wij deden zo'n dikke 6 km. De wandeling loopt door natuurgebied en heidelandschap. Het deden wel bijna even lang over het zoeken naar het beginpunt (met de auto, foei !) dan de wandeling zelf. Tip aan Dienst Toerisme : in plaats van 'kruispunt weg zus en weg zo' te geven gewoon een adres geven, ingeven op de GPS en voor iedereen vindbaar !

Hier meer info over de wandeling

Verdriet

Verdriet heeft een warme kern, waarin een mens zich kan nestelen. Elke traan is een cocon waar je in weg kunt kruipen. Je kijkt erdoor naar buiten op de zee van troosteloosheid rondom, zonder er al in onder te gaan. Dat gevoel probeer je te rekken. Ronddobberen voelt zoveel veiliger dan zwemmend de kant proberen te bereiken. Binnen in de zwaarte klinkt ook ergens muziek en vrolijkheid; juist daar, warm als herinnering. Daar wordt gezongen en gedanst, niet uit vreugde maar uit noodzaak. Gemis en hoop vallen er, heel even, samen. Verloren gaan kan zo vertrouwd voelen ! 

Arthur Japin, Zoals dat gaat met wonderen, Dagboeken 2000-2007

met volle glimlach

Kijk, wij wisten het, dat het vandaag complimentendag was. Maar toen, in ons gesprek gingen we volgende uitdaging aan : geef jezelf luidop 5 complimenten. Kijk, dat ging al niet zo vlot !

Toch raar, dat het geven van complimenten aan anderen makkelijker is. Zijn we dan zo streng voor onszelf ? Zien we de ander gemakkelijker met mildere ogen dan onszelf ?

Hoe dan ook, ik kreeg vandaag een boel complimentjes. Het werd een speels element de hele dag door op het werk : grappige, uitzinnige, diepe, en buitengewone complimenten.

Je moest ons eens zien glimlachen !

Maar het knapste is toch dit - gekregen via vriendin E. ,  :

Het duurt even maar wedden dat je glimlacht ?