In Godsnaam

Twee jaar geleden heb ik geboeid de afleveringen van in Godsnaam gevolgd. Ik was verwonderd wat mensen uit naam van religie - welke ook - allemaal doen. Hoe ze hun hele leven soms compleet 'omslaan' en dingen doen waar ik niet bijkan.

De aflevering over het slotklooster in Brecht was mij ook bijgebleven. Herkende ik daar immers niet één van die zusters ? Was die niet een paar jaar ouder dan ik ? Het bleek te kloppen. Mijn reisgids in Israël bleek nu zuster te zijn in een slotklooster.

In 2012 is Annemie Struyf blijkbaar teruggegaan naar het klooster en heeft ze een week met de zusters samengeleefd. Ze heeft deze stille mensen ronduit van alles gevraagd. Nu moet ik zeggen, mijn interesse was gewekt, want ik kan mij weinig levens voorstellen die zo haaks staan op dat van mij (en vele anderen) dan die van die zusters.

Het boek heeft een diepe indruk gemaakt op mij, en ik heb me dan ook lang afgevraagd waarom.

Eenvoud en focus
Wat mij opvalt bij die zusters is eenvoud in al zijn betekenissen. Zij spreken zelf over 'weinig prikkels' en over 'over geprikkeld worden' als ze buiten het slot zijn. Daar waar ik met honderden dingen bezig ben, lijkt het alsof zij eigenlijk maar met één ding bezig zijn (voor hen is dat gebed). Ik vind dat best confronterend. Ik zou best ook méér gefocust willen zijn en mijn hoofd niet in allerlei richtingen willen draaien, anderzijds weet ik dan ook niet of ik het allemaal niet oersaai zou vinden.

Geen prestatie
Eigenlijk willen die zusters niets echt verwezenlijken, behalve het uitdiepen van hun relatie God, maar ik denk niet dat ze dat als een prestatie  willen zien. Ze hebben geen doelstellingen in hun hoofd, en lijken ook geen plannen te hebben. Ik kan mij zo'n leven niet voorstellen. Iedere dag heb ik allerlei doelstellingen in mijn hoofd en ik probeer - thema van dit jaar - zoveel mogelijk mijn comfortzone uit te breiden en grenzen te verleggen. Dat zorgt voor stress, maar ook voor voldoening. Het lijkt alsof hen dat vreemd is.

Omgaan met tijd
Ik herinner me een fragment waarin Struyf voorstelde dat iets ook 'sneller' kon op een andere manier, waarop de zuster antwoordde 'waarom zou het sneller moeten gaan ?'. Ze doen alle dingen 'op hun tijd', en 'met de tijd', en niet 'tegen de tijd', ook als het gaat om huishoudelijke werkjes. Dingen die gedaan moeten worden (strijken, was plooien, etc.), daarvan denk ik altijd : hoe kan ik het ze snel mogelijk voor elkaar krijgen ? Of liever : hoe kan ik het zo efficiënt mogelijk doen ?
Ik las een fragment over lezen en daar raadde de zuster aan om 'zo traag mogelijk' te lezen om de tekst binnen te laten komen. Ik lees gigantisch snel en lees als 'informatie ophalen' : mijn ogen lezen en scannen een tekst naar structuur en verbanden. Alleen als ik poëzie lees, probeer ik mezelf te verplichten om traag te lezen.
Tenslotte is hun tijd zeer geritmeerd. Ik moet zeggen dat mij dat wel aantrekt. Hier is het dikwijls iedere dag een gepuzzel.

Lezen
Ik mag dan al snel lezen, ik lees ook graag en volgens mij kan lezen je leven veranderen en voeden. De zusters lezen ook iedere dag op vaste momenten. Het is iets wat ik ook probeer te doen, om toch iedere dag te lezen. Ik lees zowel fictie als non-fictie, bovenal als doel om mijn wereld groter te maken, om bij te leren, om uitgedaagd te worden, in vraag gesteld te worden.

In die zin was dit een goed boek. Dit boek daagde mij uit en heeft me toch dichterbij een nieuwe wereld gebracht.

Wat ik mij niet heb afgevraagd is of het zinvol is wat die mensen doen. Ik denk dat het mensen zijn met een droom en dat de manier waarop zij leven de manier is waarop zijn hun droom over hun leven waarmaken. Ik vind dat mensen best 'andere paden' mogen betreden, niet iedereen hoeft hetzelfde te doen.
Ik heb bewondering voor iedereen die 'er voor gaat', wat dat ook is, of het met 'een heel leven is', of 'met grote inspanning' al dan niet gecombineerd met een gezin.

Ik vond het een fijn boek, juist omdat die mensen zo totaal anders leven dan wat ik ken. Toch lijken ze allesbehalve ongelukkig. Wellicht is wie zijn droom volgt, gelukkig, wat dat ook moge zijn.

Annemie Struyf, In Godsnaam, Terug naar het slotklooster, Lannoo 2012

Brain Dump

Ik hou al zo lang ik het mij kan herinneren een dagboek bij. Eerst in oude agenda's die mijn ouders kregen van de bank (toen nog grote) later in mooie notitieboeken.
Met de komst van de computer werd het allemaal digitaal en gebruikte ik WORD en later Google Docs en zijdelings kwamen daar ook de blogposten bij, maar dat zijn geen echte dagboeken, dat is iets anders !

Het liefste werk ik in WORD omdat dat mooi te lay-outen is en dat ik daar foto's en al kan bij zetten. Alleen ... die lay-out werkt ook tegen mij. Want het is tijdrovend, en ik lijk wel een verhaal te 'construeren', niet dat het niet waar is wat ik schrijf, maar het is gepolijst, het staat mooi in alinea's, en het is allemaal heel logisch en redelijk opgebouwd. Als braindump kan dat eigenlijk niet echt tellen.

Tot ik een paar weken geleden het project 750 words vond : met als doelstelling om iedere dag 750 woorden te schrijven, wat ongeveer overeenkomt met 3 A4 bladzijden. Het is volledig privé en je kan er zo goed als niets in opmaken, wat voor mij alleen maar een voordelen heeft.

Ik gebruik het nu regelmatig en sta zelf te kijken over hoe makkelijk ik blijkbaar 3 bladzijden vol schrijf. Ik doe het 's avonds als echte "Brain Dump" : alles wat nog in mijn hoofd zit laat ik er zo uit, zowel gedachten over de voorbije dag als dingen waarvan ik denk 'ho, morgen misschien'. Teruglezen heb ik nog niet gedaan, maar uit ervaring weet ik dat het soms fijn is om eens te lezen hoe het was een jaar geleden.

En met een leeg hoofd is het soms makkelijker slapen !

Klik hier om er ook aan te beginnen

Kerstvakantie met boeken

Allerlei voornemens voor het nieuwe jaar - al moet ik daar nog eens goed over nadenken, maar eentje is alvast duidelijk : méér lezen, zowel fictie als non-fictie. Het lief en ik waren op citytrip en traditiegetrouw werden deze vakantiedagen gevuld met bezoeken aan boekenwinkels en het vele lezen op het gehuurde appartement. Raar dat dat op vakantie gemakkelijk lukt, we zitten dan allebei uren met onze neus in een boek. Thuis gebeurt dat ook, maar we worden sneller afgeleid en er is altijd wel werk dan wenkt. Het boek 'Filosofie voor het leven' van Jules Evans heb ik in een ruk uitgelezen. In tegenstelling tot de meer theoretische filosofische boeken die ik normaal lees, was dit eerder een 'praktisch' boek, zo'n beetje in de lijn van Alain de Botton. Het boek verbindt de ideeën van de filosofen uit de oudheid met hedendaagse levensopvattingen. Het meest opmerkelijk vond ik de vele linken tussen filosofie en psychologie, vooral de richting van de cognitieve gedragspsychologie (Aaron Beck) die stelt dat onze emoties het gevolg zijn van onze overtuigingen. Een echte aanrader !

Door het boek van Jules Evans werd ik herinnerd aan de School of Life van Alain de Botton, ik wou dat er zoiets in het Leuvense bestond - gelukkig geeft de School of Life tegenwoordig ook boeken uit. Met het nieuwe jaar in het vooruitzicht koos ik voor een boek van Philippa Perry met de uitdagende titel 'Bij je verstand blijven". Het boek steunt voornamelijk op psychologie en neurologie. Ik herinner me de vier gebieden die van belang zijn bij iedere verandering : zelfobservatie, contact met andere mensen, stress en je eigen verhaal. Zelfobservatie moedigt de lezer aan om tijd te nemen nu en dan je leven van op afstand te zien, en er bij stil te staan. Mindfullness of bezinnend leven zeg maar. Een mens wordt gevormd door de relaties die hij met andere mensen heeft, zeker in de jonge jaren, je leert van anderen, spiegelt je aan anderen. Bij het hoofdstuk stress houdt Perry een pleidooi voor positieve stress : durf je comfortzone te verlaten. Dat betekent stress, maar niet zoveel stress dat je er onder gebukt gaat. Tenslotte - en dat ligt vrij dicht bij wat de cognitieve psychologie zegt, ook al gaat ze daar niet echt op in - is het goed om bij je eigen verhalen stil te staan. We hebben allemaal verhalen over wie we zelf zijn, hoe ons leven in elkaar zit, verhalen over anderen. Die verhalen bepalen in grote mate ons denken, handelen en voelen. Maar het zijn in zekere zin ook 'maar' verhalen, ze kunnen eenzijdig zijn, fout, en bovenal : je kan eigen verhalen maken. 

Het zijn boeken die mij uitdagen en mij andere dingen laten zien. Ze doen me nadenken, vergroten mijn kijk op de wereld, stellen mijn eigen ideeën in vraag en dagen mij uit. Toch grote verdiensten ! 

Tenslotte heb ik deze week vakantie ook doorgebracht met Karin Fossum. Maar liefst 3 boeken heb ik gelezen van haar. Ik ben grote fan van haar geworden. Het eerste boek dat ik van haar las maakte grote indruk op mij, ook al was het geen thriller. De volgende 3 waren alle

drie thrillers die mij 's avonds vroeg naar bed lokten omdat ik toch maar wou verder lezen. Ik las

De waarschuwer

Kwade wil

Zwarte seconden

Deze drie boeken behoren alledrie tot de reeks van inspecteur Sejer. Ik vond alle boeken echt goed, maar wie er eentje wil 'proberen' raad ik "zwarte seconden" aan, die schiet er misschien net ietsje boven. 

Voila, dit was de oogst van anderhalve week kerstvakantie. De feestdagen zijn gepasseerd en hopelijk brengt dat nieuwe tijd om nog meer te lezen. De kerstfeesten hebben alvast voor een nieuwe oogst boeken gezorgd, waarvan een paar echte voltreffers. Dankjewel !