Allemaal ziek

Negen criteria zijn er die bij borderline passen, 5 ervan zijn voldoende om van borderline te spreken. 

Aan de hand van deze criteria, toont Dirk De Wachter, psychiater, aan dat eigenlijk de hele maatschappij aan borderline lijdt. 

In het net bekeken boekenprogramma van de VPRO hoorde ik hoe De Wachter bij dit idee gekomen was. Als psychiater gaf hij heel wat lezingen over borderline. Hij deed dit voor niet-gediagnosticeerde mensen, 'normale' mensen zo u wil. Toen hij de kenmerken van borderline besprak, kreeg hij steeds meer herkenning vanuit zijn publiek. 'Dit herkennen wij ook'. Een tegenslag, het niet meer functioneren kan er voor zorgen dat de ene wél en de andere niet in de psychiatrie belandt. 

De Wachter vertelde verder over de intolerantie. Het is alsof er een 'normaliteit' bestaat en wie niet aan die normaliteit voldoet, wordt doorverwezen naar een hulpverlener, waar er (te) dikwijls medicatie wordt opgestart. In dit verband maakt De Wachter zich ook zorgen over allerlei labeling/medicamentisering van jonge kinderen. 

Volgens De Wachter is er zeer zeker een verband tussen onze (westerse) maatschappij en de grote groep mensen die het moeilijk heeft om nog mee te kunnen en die psychische problemen heeft. 

De criteria van borderline (vgls De Wachter)

1. verlatingsangst
2. instabiele en intense relaties
3. onaangepaste agressie
4. identiteitsstoornissen
5. affectlabiliteit
6. impulsiviteit
7. voorbijgaande, stressgebonden paranoïde dissociatiessymptomen
8. automutulatie en suïcidaliteit
9. zinloosheid en leegte

Het is een boek waar ik wat ongemakkelijk van werd maar toch grotendeels moest beamen. Waar zijn we mee bezig ? Moet dit allemaal ? Wat doen we onszelf en elkaar aan ? 

En waarin ligt de hoop ? 

Zoals ik het las, in de hechting, wie zich verbonden weet (en zijn hart ook al eens kan luchten bij een ander),  staat sterker. Hechting verleent identiteit en geeft zin. Hechting staat tegenover extreem doorgedreven individualiteit en extreme (keuze-)vrijheid. 

Hoopgevend is De Wachter in zijn boek niet. Hij signaleert meer dan hij hoop geeft. Maar zijn boodschap is wél duidelijk : zoals het nu gaat draaien we allemaal door. 

Dirk De Wachter, Borderline Times, het einde van de normaliteit 2013 (9de druk)

beetje zen

Ik ken welgeteld één volwassene die nu en dan puzzelt. Ik dacht : daar heb ik nooit het geduld voor. En waarom zou ik zoiets doen ? 

Op een toevallige manier kwam hier een puzzel terecht, een 3D puzzel, nog iets anders dan de gewone 'legpuzzel', maar weer dacht ik dat daar niets aan was. Dus lag hij maar op een tafeltje te verpieteren. 

In een verloren ogenblik ging de doos toch open wilde ik wel eens weten hoe dat in elkaar zat. Er werd een muurtje gebouwd. Ik liet de puzzel voor wat hij was en merkte dat ik, iedere keer ik passeerde, verder bouwde.... tot ik tijdens een weekend compleet de tijd uit het oog verloren was en meer dan anderhalf uur had gebouwd. 

Zo puzzelen (ik blijf het - wellicht verkeerdelijk - associëren met kinderen) is niet bijzonder hip of vrolijk, maar ik ondervond wel één ding : ik ging er volledig in op en vergat alle tijd. Helemaal geconcentreerd 'bouwen', 'zoeken', ... in plaats van 'het geduld niet hebben' bleek ik er helemaal rustig van te worden. De gedachten op één ding gericht. En zo ontstond, geheel onverwacht, de Mont Saint Michel. Hier geldt echter dat het proces leuker is dan het resultaat. 't Is niet dat er kunst gemaakt is of de relativiteitstheorie weerlegd. Misschien is ook dat het ontspannende eraan : 't is niets. 't is gaat niet om het resultaat. 

Hij blijft nog even staan en dan gaan de stukken weer de doos in, mag hij 'verzonden worden' naar de enige volwassene die ik ken die puzzelt. 

liefdesgedicht

Iedere dag poëzie lezen, of filosofie, dat was de raad van Antoon Vandevelde in 'Dat heet dan gelukkig zijn'.
Filosofie lees ik wel meer, maar poëzie, dat was lang geleden.

Als wij dan liefhebben, liefhebben

tussen veel papier, holle mannen en metaal,

laten wij dan liefhebben zoals mij goeddunkt:

liefhebben met de rust van de onrust, niet

die van routine, elkaars ogen verliezen

en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan

het land in, de streling van onbekende struiken

ondergaan, de wind proeven op een steeds andere tong,

de maan zien en de zon in een kaartloze baan. 

En laten de vrienden snel verouderen, worden

tot waardevolle verhalen, en die meter aarde

is slechts vruchtbaar waarop wij gaan. 

Remco Campert, gelezen in "Geen dag zonder liefde", Honderd jaar Nederlandse Liefdespoëzie uit noord en zuid.

Dat doet goed !

De wereld draait door

Gisteren vertelde iemand mij het volgende :

"Ja, ik heb koorts. Ja, ik ben ziek. Maar ik kan niet thuisblijven, ik moet dat werk hier afmaken. Dus ben ik gisteren naar de dokter geweest en heb ik hem gezegd 'ik ben ziek maar kan niet rusten, geef me straffe medicamenten.'
En nu werken ze nog niet ! 

Het erge is dat ik dat wel meer hoor/meemaak. Mensen die ziek zijn (koorts !) en toch op de werkvloer staan. Sommige mensen zullen oordelen dat dit vergaand verantwoordelijkheidsgevoel is (tegenover wie/wat ?). Ik blijf het uitermate raar vinden. Wie ziek is moet genezen. Wie ziek is kan niet blijven presteren alsof er niets aan de hand is.

Maar het lijkt dus de meest gewone zaak van de wereld te worden. Ziek zijn en blijven werken.

Tot mensen crashen natuurlijk. En dat gebeurt ook. Dat zie ik ook om mij heen.
En weer kijkt niemand om.
Alsof het de gewoonste zaak is.

Minimalisme

"Minimalisme lijkt op het eerste gezicht alleen maar te gaan over minder : minder spullen, minder gejaagdheid, minder zorgen. Maar in essentie draait het om meer : meer ruimte, meer tijd, meer bewust leven."

Sam De Kegel in Knack Weekend 20 maart 2013 

 

 

Dat heet dan gelukkig zijn (1)

Net geluisterd (via deze link) naar de 4de aflevering van 'Dat heet dan gelukkig zijn', een radioprogramma van Pat Donnez en Dirk De Wachter. Gastspreker deze keer was economist en filosoof Antoon Vandevelde. 

Op het eind van het progamma gaf de gastspreker zijn 3 do's and don'ts mee wat betreft gelukkig zijn. 

Hier zijn ze 

1. Leef vanuit overvloed, niet vanuit schaarste.
   Ik veronderstel dat hij daarmee bedoelt dat je beter aandacht hebt voor wat is en niet voor wat niet is. 
2. Wees dankbaar
   In principe vind ik dat niet eens zo 'anders' dan het eerste, wordt, wie vooral aandacht heeft voor wat is, niet per definitie dankbaar ? Misschien niet. 
3. Maak iedere dag tijd voor fysieke en spirituele oefeningen.
   Hij haalt mooie voorbeelden aan, hardlopen, yoga, poëzie lezen of wat filosofie. 

Punt nummer 3b maakt deel uit van mijn 'voornemens voor 2013' : meer lezen. Ik denk dat iedere vorm van lezen (als je gevarieerd leest, fictie en non-fictie), je blik verruimt. Nu heb ik altijd al veel gelezen, maar hoe meer ik lees hoe meer ik ook wil lezen en hoe verrast ik dikwijls ben. Er zijn boeken die echt mijn ogen openen, andere waarin ik gewoon ontspannend vertoef. 

Als sporter hoef ik niet meer overtuigd te worden van het belang van fysieke oefeningen, maar ik vind het wel fijn dat hij behalve hardlopen ook iets over yoga zegt. Ik vind het altijd spijtig als mensen fysieke activiteit enkel en alleen linken aan lopen of intensieve sporten. Ik doe aan verschillende sporten (waaronder ook lopen) maar ben bovenal een pleitbezorger voor 'bewegen'. Een fijne wandeling doet ook deugd, evenals een rustige fietstocht. 

Jack Reacher en Konrad Sejer

Van Karin Fossum terug naar Lee Child, van een vrouwelijke auteur naar een mannelijke, van Europa naar de V.S. en dat is merkbaar.

Karin Fossum had mij met het laatste boek ontgoocheld. "Een andere voorkeur" gaat over een pedofiel, en de auteur lijkt meer aandacht te hebben om zich te verdiepen in de geest van een pedofiel dan wel een goed verhaal neer te zetten. De titel "een andere voorkeur" is ethisch ook niet geheel neutraal, het gaat hier over iets anders dan een voorkeur voor cappuccino versus, zeg maar caffe latte !

Dan maar terug naar Lee Child, heel iets anders. Spannend geschreven maar door en door Amerikaans, Jack Reacher die het recht in eigen (geweldadige) hand neemt en het dorpje ontdoet van een hoop schurken.
Toch leest het snel en ontspannend, prima bedlectuur !

Lee Child, Jachtveld

Karin Fossum, Een andere voorkeur