Van Blogger naar Wordpress

De wereld van Kaat is verhuisd naar www.dewereldvankaat.be

Deze site wordt automatisch doorverwezen binnen 2 seconden. 

Hello there

Wijsheid van Krznaric, De Wonderbox

All the light we cannot see

Soms mispak je aan een boek, louter en alleen omdat iedereen er zo lovend over lijkt en omdat het zelfs dikke prijzen heeft gewonnen. 

All the light we cannot see, van Antony Doerr was er zo eentje. Ondanks alle lofprijzingen kon ik maar niet in het verhaal komen. Missschien komt het omdat het het zoveelste oorlogsverhaal was - er zijn limieten ! - maar waarschijnlijk ook omdat de auteur het nodeloos ingewikkeld maakte. 

Er zijn drie verhaallijnen, dit van de jonge Duitse Werner, die ingelijfd wordt als radiotechnicus bij het Duitse leger, dit van Marie Laure, een jong blind Frans meisje dat met haar vader uit Parijs vlucht omwille van de oorlog. En tenslotte het verhaal van Sergeant Major Reinhold von Rumpel, een zieke Duitser op zoek naar een diamant die de bezitter het eeuwige leven zou schenken. 

Hier en daar zijn nog uitstapjes naar andere verhalen (de vriendschap tussen Werner en Frederick), de relatie tussen Werner en zijn zus Jutta , maar die zijn nergens uitgediept. Het zijn uitstapjes die geen echt doel hebben. 

Om het nog ingewikkelder te maken zijn die verhaallijnen niet chronologisch. Bij ieder hoofdstuk moet je dus ook even zien of we nu nog voor de oorlog, dan wel middenin de oorlog zitten of in de eindfase waar Duitsland zich moet terugtrekken. 

Met meer dan 500 bladzijden te gaan was het dus een kwestie van volhouden. Ik dacht : misschien komt het nog, maar het werd alleen maar vreemder. 

Smaken verschillen, da's duidelijk ! 

Anthony Doerr, All the Light we cannot see, 2014 (?), 531 pagina's
Vertaald in het Nederlands onder de titel : Als je het licht niet kan zien. 
Ik heb zelf de Kindle-editie gelezen. 

De lente hou je ook niet tegen

Toen ik zondag mijn duurloopje liep kon mijn geluk niet op. In korte broek ! In T-shirt ! En heimelijk genieten van de eerste katjes aan de bomen, voelen dat het toch gaat gebeuren : lente ! 

Van het werk thuiskomen en merken : hé, er is nog altijd daglicht ! Turen naar de tuinmeubels en denken 'zou ik ?'. 

De lente is vol belofte. 

Laat ons 's avonds aub gerust

De meeste secundaire scholen in Vlaanderen - althans dat denk ik - beschikken tegenwoordig over een digitaal platform. In veel scholen is dat Smartschool, maar de werking van al die platformen is wellicht overal een beetje hetzelfde.

De scholierenkoepel waarschuwde terecht voor een te intens gebruik hiervan. Laat ons 's avonds aub gerust, was hun stelling en ik kan ze volledig begrijpen.

Omgekeerd - van de kant van de leraar dus - is het net hetzelfde. Leerlingen blijven 's avonds en in het weekend doorvragen. Vragen die niet gesteld zijn in de les komen netjes in mijn berichtenbox terecht. Excuses en hele uitleggen waarom de taak niet zal afgeleverd worden. " Ik had u toch gemaild" zeggen (sommige) leerlingen dan. Of : "U heeft geen antwoord gemaild op mijn vraag, dus ik kan de toets niet maken". 

Het werkt langs beide kanten. Niet enkel tussen leerlingen en leerkrachten trouwens, maar ook tussen collega's. Het werk gaat gewoon door : 's avonds, in het weekend, je moet veel ruggegraat hebben om niet te antwoorden op (werk-)vragen die in een pre-digitaal tijdperk tijdens de werkuren en op de werkvloer zouden worden gesteld.

Ik ben geen voorstander van Smartschool voor leerlingen. Leerlingen zitten al 7 uur op school.
Meer dan genoeg. Als ze ons zoeken weten ze ons wel te vinden. En wij hen.

Lopen tussen de beesten !

 

Voor dit weekend stond er een training van 12 km op het programma. Het hele weekend stond echter in het teken van 'hard werken' en gisteren had ik dan ook taak na taak afgevinkt, kwestie dat het een beetje vooruit zou gaan.

Ondanks het feit dat het een duurloop was (zonder stress voor snelheid !), had ik toch de indruk dat ook dit een taak was die ik moest 'afwerken'. Tot ik mij de Zoorun in Lommel herinnerde : vrij aanvangsuur en lopen tussen de dieren ! Die 'loop' zag er al heel wat aantrekkelijker uit ! Deze morgen vertrok ik dan ook richting dierentuin Lommel. 

Uit niets bleek dat het pas de eerste keer was dat ze de loop organiseerden. Er waren parkingwachters en van ver stond de weg naar de ZooRun aangegeven. De inschrijvingen verliepen vlot en er was een bagagedepot voorzien. Geen startnummers maar een gekleurd armbandje naargelang je afstand, 5, 10 of 15 kilometer en nee, géén rondjes. 

De informatie die op de website stond was heel correct, ik liep grotendeels op onverharde grond (60 %) en single track (10 %) en maar een beetje (10%) op verharde weg. Voor mij leek het bij tijden meer op een veld- of trailrun dan wel een gewone loop. Bij tijden zakte ik tot boven mijn enkels weg in de modder, maar dat kon de pret niet derven. 

 Door de 'vrije start' was dit voor mij een prima oefening om mij 'af te schermen' van medelopers. Tijdens gewone wedstrijden brengen ze mij in de war, ik wil precies altijd ergens aan hangen of inhalen terwijl het toch belangrijk is dat ik mijn eigen tempo loop en niet bijna doodval de laatste kilometers. De vrije start zorgde er ook voor dat er nooit echt veel volk tegelijk liep, want er was best veel volk komen opdagen, meer dan voorzien denk ik - er waren toch geen goodybags meer op het einde en ik had er héél veel zien staan ! 

Het laatste stuk had ik het lastig. We gingen over de 10 km (dus geen exacte afstand) en de paar bruggen en het manoevreren in modder begonnen hun tol te eisen.  Die laatste kilometer liep ik tussen de leeuwen en zag ik nog zijdelings een panter naar mij kijken alsof ik een happige brok was en dat deed me toch nog die laatste kilometer volhouden om niet te stappen. Dat was even wel verleidelijk, zeker toen de apen show gaven en er vele gewone bezoekers gewoon op de weg stonden. 

Deze loop heeft mijn weekend toch nog goed gemaakt. Ik vind de formule super en ik hoop dat ze het volgend jaar opnieuw zullen doen, al besef ik dat ze maar een beperkt aantal lopers zullen aankunnen, vooral voor het stuk dat door de zoo gaat. 

Prestatiegewijs ben ik content, want ondanks het feit dat de loop zwaar was (door de ondergrond, de bruggen, de vele draaien en hoeken) heb ik dezelfde gemiddelde snelheid gehaald als voorgaande duurloop en dat terwijl er hier en daar stukjes waren waar je verplicht was om te stappen wilde je niet in een modderbad terecht komen. Hier zit een contente loper !

Deze blog staat ook op mijn sportblog. 

Het pijnlijke besef #boostyourpositivity

Normaal heb ik het niet zo moeilijk om iets te schrijven, maar toen de uitdaging luidde om iets over 'ontspannen' te schrijven of wat mij onstpant,  begon ik bijna te panikeren.

Wat betekent dat woord ?

Tot mijn pijnlijke besef moet ik zeggen dat ik dat 'verloren' ben : het gevoel echt te ontspannen, met een leeg hoofd rond te lopen.

Mijn hoofd is nooit leeg. Ik zie overal mogelijkheden maar spijtig genoeg ook dingen die beter kunnen. En dan denk ik : als ik nu eens dit of dat ... Voor veel zaken kan ik de lat gewoon niet 'laag' leggen en zeg ik al 'ja' voor de vraag gesteld is. (Het nee leren zeggen is dus niet eens aan de orde).

Het besef dat ik, indien ik morgen 48 uur per dag zou hebben dit nog niet genoeg zou zijn voor alles te doen wat ik nog wil (en moet) doen, kan mij ronduit triestig maken.

Ik weet ook dat dat gaat mislopen. Dat wordt mij al eens gezegd. Door mensen die mij graag zien. Die met mij werken. Die mij een beetje volgen. Zo van 'ik maak mij wat zorgen' of 'misschien moet je toch een beetje minder werken', maar dat heeft bij mij de tegengestelde reactie, dan denk ik 'oei, ik doe het zeker niet goed genoeg', of 'ik moet toch wat letten op mijn lichaamstaal, dat mensen dat niet gaan denken'. Of "niet onnozel doen Kaat !'.

Ik ben in hart en nieren een work-alcoholic en dat is niets om fier op te zijn. Want als ik bijvoorbeeld op vakantie ben in het buitenland en niet veel 'kan' doen, dan denk ik toch projecten uit en word ik zenuwachtig van 'niet productief zijn'. Vakanties zijn per definitie actief : er moet veel gesport worden, gelezen en bezocht. Jaja, onrust noemen ze dat. En dat is zo. Diepe onrust.

Mijn lief, die kan in een zetel zitten met de gazet en onnozele dingen lezen zonder naar de klok te kijken. Met een kop koffie. Ik word er zenuwachtig van. Maar ik ben er ook jaloers om. Heel erg zelfs.

In één of ander Jommekesboek las ik  héél lang geleden dat er een soort machine of techniek was om je hersenen 's nachts uit te zetten. Man, dat zou wel een goede uitvinding zijn voor mij (tenzij ze mijn hersenen dan stelen, zoals gebeurde in het boek, zoveel herinner ik er mij wel van).

Ik ben veel bezig met productiviteit en efficiëntie, met automatisering (indien mogelijk) e; al heeft het mij veel geleerd, ik merk ook dat het mijn leven teveel heeft ingenomen. Zo gaat het lezen van boeken via percentages op Kindle en niet via pagina's. Ik heb 'doelstellingen' : zoveel moet ik gelezen hebben. Hetzelfde met sporten : ik durf het product (cijfer !) wel eens belangrijker vinden dan de ervaring zelf.

Ontspanning. Ha, ik word er zenuwachtig van. Het gedacht alleen al.

Oeps ! Niet zo positief ! Maar soms heeft een mens een schop onder zijn ... nodig, en dàt is alvast wel positief !  Goed dat jullie mij nog eens goed wakker schudden !

Tien shortcuts voor productiviteit ! #boostyourpositivity

Shortcuts om het leven makkelijker te maken en te chaos te overzien ! Schitterend opdracht !

1. Eenvoud loont
   Hoe minder spullen hoe minder je moet opruimen. Het lukt me niet altijd maar wanneer ik op het punt sta van iets te kopen vraag ik mij onmiddellijk af waar ik het zal laten en hoeveel opruimwerk/schoonmaakwerk er in steekt.
   Het neemt niet weg dat ik nog altijd veel te veel spullen heb, maar minder is zeker minder werk. Vergaren (voor 'ooit eens' ) betekent gegarandeerd stress.
2. Bespaar jezelf stress door routines
   Van Obama wordt gezegd dat hij maar 2 kostums heeft : grijs en blauw en dat hij dat bewust doet omdat hij geen tijd wil steken in het 'beslissen' wat hij zal dragen.
   Voor vrouwen misschien moeilijker, maar in principe gaat dat op voor alles. Beslissingen nemen vraagt energie en tijd, en soms is het makkelijker om je keuzes te beperken.
   Weekmenu's zijn daar een voorbeeld van, je hoeft niet elke dag om te gaan met de vraag 'wat gaan we eten', laat staan nagaan of je er het gerief voor hebt. Zelf gebruik ik die om reden nummer 3 niet, maar ik plan wel grotendeels mijn week in het weekend, ook wat de taken betreft. Ik weet waaraan ik toe ben en hoeveel tijd ik er voor nodig heb. Omdat het ongeveer iedere week hetzelfde is, gaat het vanzelf. Ik stel me daar geen vragen (meer) bij.
3. De grootste tijdbesparing : eten op het werk
   Het moet natuurlijk kunnen, maar sedert het lief en ik dagelijks warm op het werk eten, merken we dat we gigantisch veel tijd uitsparen. Geen keuzegedoe en ook geen boodschappen, geen afwas. We dachten dat het een dure onderneming zou zijn, maar uiteindelijk zijn we goedkoper af omdat we minder boodschappen doen en minder in huis halen. Wat je over hebt moet je tenslotte ook op de een of andere manier verwerken (vraagt tijd en organisatie).
4. De mandjes
   Iedereen in het huis heeft hier een mand op naam. Een kleine rieten mand. Spullen die ik vind van iemand in het huis gaan in de mand en vervolgens gaat de mand naar de kamer/bureau van de betreffende persoon. Ik ben van het stoute type : ik durf ze daar te legen in hun kamer, op een hoopje. Ervaring leert dat ik anders de manden niet terugzie. Het opruimen van de eigen kamer moeten ze zelf doen.
5. Zet uw internet af 
   Ik gebruik Freedom, (ook voor Windows !)  maar er zijn ook andere programma's. Ongelooflijk hoeveel tijd ik daar al mee gewonnen heb ! Maar ook : internettijd is nu geen gestolen tijd meer en gebeurt niet meer tussendoor. Dat hoort ook bij "Doe 1 ding en 1 ding alleen" (zie 8)
6. Zet bij takenlijstjes een tijd die je aan de taak wil besteden. (zie ook 7)
   Voor mij is dat gigantisch belangrijk omdat ik de neiging heb dingen te grondig te willen doen of plots veel te veel hooi op mijn vork neem en de tijd uit het oog verlies waardoor iets dat vol goede wil begonnen was, eindigt in een lege kast en een overvolle vloer. Ik zet bijna altijd een keukenwekker (of de digitale versie) op  en bepaal hoeveel tijd ik in iets wil steken. Het voordeel is dat dit motiverend is voor de meest vervelende klussen :  het geeft mij moed (er komt een einde aan) en zorgt dat ik er mij niet in verlies. Meteen is ook de angst 'veel te groot werk' en het argument  'daar heb ik geen tijd voor' overwonnen.
7. Remember The Milk
   houdt al mijn taken bij en telt ook op hoeveel tijd ik nodig zal hebben vandaag. Soms merk ik dat ik totaal onrealistisch ben. Dan schuif ik door of schrap ik gewoon de taak.
8. Stel prioriteiten en doe 1 taak tegelijk
   Soms besteed ik een halve dag aan allerlei kleine onbelangrijke taakjes. Dat geeft mij het gevoel dat ik heel erg bezig ben (stel u voor, 15 taken gedaan !) maar eigenlijk heb ik niets belangrijks gedaan. Daarom bepaal ik iedere dag (in mijn geval meestal in het weekend voor de komende week) welke taken ik zéker af wil hebben. Het getal is nooit hoger dan 3. De belangrijke taken zijn dan gelukkig gedaan.
9. Het leven is niet alleen maar werken en taken doen
   Het huis kan hier zot draaien, op gezette tijden nemen we beiden tijd voor onszelf,  (alleen) maar ook samen. Ons welbevinden en onze relatie is meer dan samen lijstjes afwerken. Wij zetten hiervoor expliciet tijd 'vast'. Dat kan een uur zijn maar ook een hele dag. Geen schuldgevoelens hierover. Kwestie van geen huishoudburn-out te krijgen.
10. De GTD 2 minuten regel
    Wat je in 2 minuten kan doen moet je onmiddellijk doen. Eenvoudig en o zo efficiënt !

Terwijl ik dit schrijf merk ik dat ik best wel een boek zou kunnen schrijven vol tips. Maar wat voor de ene persoon werkt, werkt mogelijk niet voor de andere. Ik vind het vast een schitterend initiatief, want het zit 'm dikwijls in kleine veranderingen die een heel verschil maken. Dus ben ik benieuwd naar al jullie tips !

Guilty Pleasure #boostyourpositivity

Alsof er maar één guilty pleasure is, ik zou een hele lijst kunnen maken ! 

Soms zet ik de doos gewoon in een verre kast om de 20 seconden regel te gebruiken, al houden 20 seconden me niet tegen ! 

(*) De 20 secondenregel stelt dat je aan verleidingen kan weerstaan als je ze niet in je onmiddellijk buurt zijn. Wie bijvoorbeeld eerst de trap op moet om dààr zijn chocolade te vinden, is meer geneigd om het maar zo te laten. Tip uit het boek Will Power, The Owners Manual van Frank Martela

In afwachting

Straks gaan het lief en ik op vakantie. Straks, dat is nog niet meteen, maar ook niet zo ver weg. Ik merk dat ik daar heel erg kan naar uitzien. Tijd hebben voor elkaar. Genieten van de natuur, gewoon maar weg van alles. 

Naar verluidt (wie is dat dan, wie heeft dat gezegd en op basis waarop ?) heeft een mens iets nodig om naar uit te zien en ja, zo ben ik wel. Maar het hoeft ook niet al te ver in de toekomst te liggen.

Tot gisteren iemand zei - het doet er niet toe wie of in welke context - dat ik mijn pensioen misschien niet eens haal. Het zette mijn neus wel onmiddellijk terug op de feiten. Net zoals dat gebeurde toen lang geleden mijn liefste stierf en nog geen half jaar geleden een dierbare vriend. Dan besef ik : het kan zo gedaan zijn. Met wie ik liefheb, of simpelweg ook met mezelf. 

En dan vraag ik mij af - dat doe ik wel regelmatig - of ik mijn tijd en energie wel goed besteed. Wat tijd is tenslotte leven. Je kan niet leven buiten de tijd. Dan zie ik soms hoe mensen (mezelf inclusief !) zich zorgen maken over dingen die niet eens belangrijk zijn, of elkaar stresseren met dingen die, in het licht van een heel leven, misschien helemaal niet waardevol zijn. 

Ik merk dat ik vaak wacht. Op het weekend. Op de vakantie. Op andere tijden. Soms ook op dromen die nooit zullen zijn. 

Het leven is geen generale repetitie, nog zo'n cliché, maar het is wel zo. 

Bovenstaande foto is gemaakt tijdens een weekendje Middelkerke met het lief. Het was niet eens goed weer en we logeerden in een miniscuul apartementje. Zalige herinneringen heb ik er aan, de zee, het lief, het wandelen. Het was een dag zonder wachten en helemaal in het nu.
Dat mensen "zomaar" konden spelen met hun vliegers, dat het niet productief hoefde te zijn, dat ze er eigenlijk niets mee bereikten, dat het puur voor het plezier was, of misschien omdat ze gewoon graag in de wind speelden. 

Dat is toch iets wat ik nog moet leren. 

Het spelen in het nu. 



De tekst op de foto komt (denk ik) uit een of ander tijdschrift, maar ik ken de auteur niet en weet zelfs niet of dit een gedeelte van de tekst is of helemaal. Ik heb hem ooit overgeschreven in mijn dagboek zonder bronvermelding. 

Gelezen en aan te raden !

School
Kindergarten is all about learning which parts of you are welcome at school and which are not.
(p. 26)

Taal
Language does this to our memories— simplifies, solidifies, codifies, mummifies. An oft -told story is like a photograph in a family album; eventually, it replaces the moment it was meant to capture.
(p. 48)

Language is such an imprecise vehicle I sometimes wonder why we bother with it.
(p. 85).

Emotie en rationaliteit
Emotion and instinct were the basis of all our decisions, our actions, everything we valued, the way we saw the world . Reason and rationality were a thin coat of paint on a ragged surface.
(p. 92)

School
Years before, I’d figured out that school went best when I didn’t draw attention to myself, but knowing this and accomplishing it were two different things.
(p. 115)

Opgroeien / gezin
“You know how everything seems so normal when you’re growing up,” she asked plaintively, “and then comes this moment when you realize your whole family is nuts?”
(p. 130)

Geld
So many problems, however infinitely varied they first appear, turn out to be matters of money.
(p. 228). 


Toch wel een aanrader, dit boek. De eerste 75 bladzijden moest ik wat 'volhouden', maar eenmaal je in het boek thuis bent, leest het als een vaart.

Rosemary groeit op als 'zus' van een evenoude chimpansee. Haar vader is professor psychologie en in hun huis wonen verschillende doctoraatsstudenten die het gedrag van de aap versus het even oude kind, observeren. Rosemary ziet Fern als haar 'zus', en dat zal haar de rest van haar leven tekenen. 



Fowler, Karen Joy (2014-03-06). We Are All Completely Beside Ourselves. Profile Books. Kindle Edition. 

In de krant, in de boekskes

Zalig is dat, zo'n zondag waarop je rustig de kranten en de achtergebleven tijdschriften kan doorbladeren. Nu en dan lees ik iets waarvan ik denk : zo is het ! Of : dit zou ik ook gezegd kunnen hebben. Of juist het omgekeerde : iets shockerend, iets waarvan ik denk 'eu' ?'

• oud-idool Queen-gitarist Brian May : 

"We will rock you" moest volgens de wetten van de fysica worden opgenomen. "Ik wou geen steriel studio-effect. Ik vroeg me af : hoe komt het geluid van een massa mensen die met de voeten stompen op je af ? Ongelijk, omdat het geluid van de eerste rijen je sneller bereikt dan dat van de laatste. In de opname dreunden we met onze voeten op oude bouwplaten, met ongelijke tussentijden".  dS Magazine 7 februari 2015

Genieten want : dat wetenschap overal terug komt.
Herkennen omdat ik ook moeilijk kan zijn voor mijn collega's en bovenal voor mezelf.  Op sommige zaken kan ik o zo moeilijk toegeven. Het moét juist zijn. Ik kan er mijn collega's soms de oren mee afzagen. Gelukkig heb ik het niet altijd. Het zou geen leven meer zijn. Perfectionisme, niet waar ? Stond dat niet in mijn brief aan mijn zestienjarige zelf ?

• Freya Van den Bossche, politica

"Heel wat mensen zijn meer begaan met gebrek aan tijd dan met het gebrek aan geld". 
"...Want we worden steeds rijker, maar niet gelukkiger. Er is meer onbehagen dan ooit. Meer kinderen zijn depressief, meer mensen plegen zelfmoord, meer mensen hebben een burn-out. Een samenleving die vooruitgang enkel definieert in termen van economische groei maakt niet gelukkiger." dS 7 en 8 februari 2015

Het zijn niet echt originele gedachten, maar het is iets waar ik wel wakker durf over te liggen. Ik zie heel wat mensen in mijn omgeving die moeite hebben om het hoofd boven water te houden omdat ze het gewoon niet gebolwerkt krijgen. Ouders met kleine kinderen, dat komt nu en dan in de krant, maar eigenlijk komt het overal voor. Niet genoeg tijd om het werk af te krijgen, niet genoeg tijd voor (al dan niet hulpbehoevende) familie, niet genoeg tijd om bijvoorbeeld simpelweg de dingen die je doet goéd te doen. Met alle frustratie vandien. 

18 wijsheden voor een 16-jarige #boostyourpositivity

1. Droom groot
   Bedenk dat grote dromen uit kleine stappen bestaan en ze juist daarom haalbaar zijn. Laat je niet ontmoedigen door wat het 'moet' worden, maar ga stap per sta en hou je droom voor ogen.
2. Het hoeft niet perfect. Voldoende is ook goed. Durf je af te vragen wat 'genoeg' is. Het hoeft niet altijd meer, beter, hoger, sneller ... te zijn.
3. Laat je niets wijsmaken, je kan nooit goed doen voor iedereen. Nooit of te nimmer. Er zullen altijd wel mensen zijn die vinden dat het niet goed is.
4. Hou vrijheid hoog in het vaandel : probeer vrij te zijn van wat anderen van je denken, van wat je status zou moeten zijn, van wat 'er' verwacht wordt.
5. Hecht niet aan geld en hou het tegelijk in het oog. Zorg dat je genoeg hebt om te voorzien in wat je nodig hebt en hou rekening met een dip. Geld op zich is echter geen doel.
6. Vergelijken is een garantie voor frustratie.
7. Durf te falen en leer eruit
8. Omring je met positieve mensen, investeer er in op allerlei manieren, laat energievreters los. Op alle niveau's. Draag zorg voor wie je lief is. Zij zijn de uiteindelijke rijkdom van het leven.
9. Stel je zelf altijd in vraag en maak tijd om na te denken. Voor je het weet hebben andere mensen voor je gedacht, of zelfs de hele wereld. Maak jezelf niets wijs. Durf in de spiegel kijken.
10. Leef volgens je prioriteiten. Het leven is kort. Te kort. Alles zal niet lukken. Dat is ook niet erg.
11. Er zullen altijd tijden van lijden en verdriet zijn, van frustratie en ontgoocheling. Dat is eigen aan het leven. Als je dat aanvaardt wordt het makkelijker.
12. Wees niet afhankelijk van anderen : je hoeft hun bevestiging niet te krijgen. Geloof in jezelf. Breng jezelf nooit in situaties die je dwingen om ontrouw te zijn aan wat je zelf gelooft.
13. Zoek idealen waarvoor je je kan inzetten en die je niets voor jezelf op brengen. De wereld beloont je. Breng warmte, vriendschap, wees lief, tegen ieder wezen. Pay it forward.
14. Dankbaarheid is een grote kracht.
15. Koester je (goede) herinneringen. Ze zijn altijd bij je.
16. Draag zorg voor je lichaam, door voldoende beweging. Geniet van de natuur.
17. Draag zorg voor je geest : lees en verras je eigen geest, leer nieuwe dingen en nieuwe mensen kennen.
18. Wees niet bang. Alles komt in orde. 

Ik schreef het hier zomaar op en ik moet onmiddelijk toegeven dat ik er niet echt diep heb over nagedacht maar toen ik éénmaal aan het schrijven ging lukte het mij ook zo. Ik vraag mij af of ik mij trouwens aan die zelfgeschreven wijsheden hou. 

Het fijne van de opdracht was dat ik mij plots ook realiseerde dat ik wijsheid 'verloren' ben. Zo durfde ik in 'jongere jaren' meer dan nu, trok ik met een rugzak naar Harlem New York met de gedachte dat de wereld mijn thuis was en het daar allemaal wel zou meevallen. Als ik iets verloren heb - en het is zeker méér dan iets - dan is het toch wel lef. 

Misschien moet je jong zijn om lef te hebben. Of gewoon op een 'oude' dag beslissen : foert ! En er gewoon voor gaan ! 

Waar het in het leven om draait #Boostyourpositivity

Niet echt origineel, maar ik kan er wel boeken over schrijven en ik kan het natuurlijk ook zingen. 

Ik heb zelfs nog eens mijn communieversie opgezocht en dat was zoiets in de zin van 'al sprak ik alle talen, al had ik alle kennis, als ik de liefde niet heb ben ik niets'. 

Voilà zie. Daarmee is meteen ook het geheim van mijn leven prijsgegeven. Zomaar op deze blog. In tijden van verdriet, in tijden van geluk, in mijn meest zotte momenten en in mijn meest wanhopige : het zijn de mensen om mij heen die mij graag zien die het voor mij maken. Grote liefde, kleine liefde, mensen die kort mijn leven passeren en andere die het al lang bewonen. Ze zijn mij dierbaar. 

En zelf graag zien, ja ook dat. Iemand anders graag mogen zien.
Klinkt allemaal super melig, maar 't is wel van dat : zonder liefde, tja, wat dan nog ? Wie zijt ge dan nog ? Waartoe dient het dan allemaal ? 

Onlangs stond ik nog stil bij dat boek van Beertens met de titel 'Eén mens is genoeg', en toen dacht ik : ja, da's waar, zolang er toch maar één mens is die in u gelooft en die u zomaar graag ziet, dan kunt ge verder. Eén mens. 

Maar ik toost hier op mijn lief en op mijn vrienden ! Min moaten, Flip Kowlier. 

Lievelingsfoto van mezelf #boostyourpositivity

Een late foto, ja. Want ik zat er wel mee. Foto's van mezelf op het internet, daar doe ik niet aan. Om allerlei redenen. Maar goed, positivity is wél een prima reden om toch een uitzondering te maken. 

Eén van de redenen is immers ook onzekerheid. Misschien zelfs virtuele verlegenheid. Foto's van mezelf op het internet posten. Hmm  ?  

Als er al een beste foto zou bestaan van mij, dan is het zeker deze niet. Hij scoort wel gigantisch hoog wat 'geluk' betekent, want deze foto, tja, die doet mij nu nog vollen bak glimlachen. 

Ik deed er immers mee aan mijn eerste echte triatlon. (1/8ste voor u zich illusies maakt). En voor u denkt,  daar gaan we weer : ik was de laatste. En ook al was het niet mijn laatste triatlon, het was wel de allerbeste.

Ik ben geen snelle loper. Ik kon toen nog maar amper crawl zwemmen. Ik heb klop gekregen van ongeveer iedereen in het water. Ik ben gedoubleerd tijdens het lopen. (Er waren twee rondes). De grote man Marc Van Herremans (organisator) moest wachten op mij voor hij de winnaar kon afroepen, want zo sportief zijn ze daar wel, de wedstrijd is pas afgelopen als de laatste binnen is. 

De voorlaatste was iets sneller dan ik, maar ook niet zoveel sneller. Het was dikke fun. Het was afzien en genieten tegelijk. 

Maar bovenal was het een overwinning op al mijn vooroordelen (ik ben te dik, niet fit genoeg, te oud, te weinig getraind, te stram, te ... te ... en ga zo maar door). 

Yep, this girl can ! Positivity rules ! 

Geen tijd om ziek te zijn

Ik keek mijn collega aan en forceerde mijn gezicht in een plooi en kon nog net de woorden 'wat zie jij er slecht uit !' inslikken. Het leek alsof er aan zijn gezicht getrokken was. Misschien kwam dat door één of andere zwelling. En die kleur, dat was er ook niet naar. Dat was allesbehalve gezond. 

Hé, hoe gaat het ? 
probeerde ik opgewekt. Ik keek niét naar zijn gezicht maar zogezegd geïnteresseerd naar de valven al waar de 'Belangrijke Berichten' te lezen staan. 
Ik merkte hoe hij zijn hoofd naar mij toe draaide en keek dus vanuit mijn ooghoeken en wachte op een antwoord, maar er kwam niet veel uit. 
Ik heb geen stem, zei hij. 
Hola ! Zei ik, nu wél pal in zijn gezicht kijkend, dat gaat wat worden straks, met die leerlingen ! en met schurende stem zei hij
'Ik ben gisteren naar de dokter geweest en die heeft mij een week thuis geschreven'. 

Ik zag een zweetdruppeltje over zijn linkerslaap glijden. Langzaam. Het vroeg al mijn aandacht maar dat leek mij wéérom zo onbeleefd, dus ik richtte mijn aandacht terug naar de Belangrijke Berichten. 

"Waarom ben je niet thuis gebleven ? ", vroeg ik, wat naderhand toch een beetje indringing in zijn privacy was. 

Ik heb er geen tijd voor - weer dat schriele stemmetje - ik heb al mijn uren nodig om mijn jaarplan af te krijgen. 
Wiskunde ! Wiskunde is belangrijk, dacht ik. 

en ook : wat een wereld is dit. Een zieke leraar voor de klas met amper stem. 

Het is maar dat ik wéét dat hij niet de enige is. Die niet durft thuis blijven, om het jaarplan, om de reactie van de collega's, om allerlei redenen.
Ziek op het werk. Het kan niet gezond zijn.

Schuldgevoelens over het thuisblijven. Hij is niet de enige. 

De 100 (bange) dagen

Voor wie denkt dat 'grote kinderen' minder zorgen betekent : ik dacht het niet ! Lig je van een kleintje nog wakker omdat het om de zoveel tijd voeding nodig heeft of toch verdacht stil ligt in de wieg, dan lig je van een tiener wakker omdat die juist niét in zijn bed ligt en je je afvraagt of hij dat bed nog gaat vinden. 

De 100-dagen dus. Of Chrysostomos zoals ze dat hier zeggen. Met een bang hart zie ik het tegemoet. De dochter. Nog net geen achtien. 

Donderdagmiddag stoppen de lessen en gaat het feest - dat de hele nacht doorduurt - in. 

Enig idee wat je gaat doen ? vraag ik. 
Wij zijn holbewoners, zegt ze me, en ik verzwijg de vragen die door mij heen gaan. 
- Gaat ze zich warm genoeg aankleden ? (Nee dus)
- Goed dat het winter is, dan zal ze toch wel iets aanhebben. (Ik durf niet denken aan de zomerse editie van 'gekleed als een holbewoner'. 

Heb je nog iets nodig, vraag ik ? 
Ze antwoordt dat ze al een knuppel heeft - die zal gebruikt worden - ik zeg niets. En verder trekt ze haar plan. 

Heb je vrijdag les, vraag ik, bezorgd dat ze toch op een deftig uur in bed ligt dan. 
- We moeten om 8.30 uur op school zijn, maar er is niet echt les. 
- Oei, da's vroeg, zeg ik, veronderstellende dat er een fuif zal zijn
- Niet erg, zegt ze, we steken door, gaan gewoon van de fuif naar school 

Ik kijk naar de vader die niets zegt. 

Tussendoor praten we over die 100-dagen. Manlief en ik. En ook wat met  de collega's op het werk
- Hoe weet je eigenlijk hoeveel je mag drinken ? 
- Ervaring, zeggen mijn collega's, je moet ooit eens goed zat en ziek worden en dan weet je het. 
Het stelt mij alles behalve gerust. 

In gedachten zie ik een hele bende zwetende halfdronken jongeren dansen die uiteindelijk uitgeput op één of andere vloer eindigen. Kramp in mijn hart. 

Waren we bij zoonlief ook zo ongerust ? Nee, zegt de man, en hij oppert zijn bezorgdheid om de eerbaarheid van de dochter. Drank, nachten doorsteken, jongens en meisjes, hij moet er geen tekeningetje bij maken. 

Wanneer we er met haar over praten dan 'is alles al geregeld' en wordt er aan de traditie niet geraakt. Tussen de lijnen door horen we 'Dit is mijn leven, gun me het plezier'. 

En dat doen we natuurlijk. Dat wij ongerust zijn daar heeft ze geen oren naar. Wie achttien is, is onoverwinnelijk, de Grote Wereld kan niet snel genoeg open gaan. Let the party begin, zou de slogan van haar 18de verjaardag kunnen zijn. 

We houden ons hart vast. 

This girl can !

Als ik loop zweet ik. En niet een beetje. Mijn haar wordt bij tijden kliedernat, al een reden op zich waarom ik een pet draag. 
Bij tijden ziet mijn hoofd als een rode tomaat en kijken niet sportende mensen naar mij alsof ik een doodswens heb. 

 Als ik in Runnersworld blader - heel graag trouwens - dan vind ik daar glimlachende lopers, misschien staat er in de tekst iets over afzien maar dat zie ik niet op hun gezicht. Rode tomaten vind je er ook niet. Runnersworld of andere sites of tijdschriften: dat zijn altijd gespierde mensen. Ik heb ook spieren. En vet ook. Volgens BMI normen niet teveel, maar volgens lopersnormen véél te veel. En laten die looptenues nu dikwijls nogal strak zitten. Het is niet dat daar veel te verbergen valt. Reken daarbij dat lopen ook een gevecht is met zwaartekracht en je ziet het al van hier : er beweegt meer dan alleen maar mijn benen en armen. 

Maar hé, ik loop graag. (Bij tijden). Tomaat of geen tomaat. Maar hé, who cares ? Ik loop ! Ik zwem (daar kunt ge ook al niet echt veel verbergen !). Daarom vind ik dit filmpke geweldig ! Ode aan alle sportende vrouwen ! Laat u niets wijsmaken over hoe je er uitziet, tomaat of kreeft. Just do it ! Enjoy !

Deze blog verscheen ook op mijn sportblog. 

De week in beelden

Het lijf

De beelden van de week zijn allemaal variaties op één thema : het lijf dat niet meewou. Het begon met een geblokkeerde schouder. En vervolgens een geblokkeerde heup. Dat laatste minder erg dan het eerste, maar toch.

Twee dagen later kwam daar een heuse griep bij. Dubbel voor hetzelfde geld ! Joewie !
Er viel dus niets te doen. Behalve veel lezen en de Economie van de Zakdoeken een duw geven.

Het huis

Ik had het voortdurend kou, ondanks de temperatuur van zo'n 21 graden hier. Dus pakte ik een zeteltje en verhuisde het tot bij de radiator. Ook om naar buiten te kunnen kijken. Hoe zielig kan een ziek mens zijn ? Wel, het kan écht nog zieliger ! Manlief zag het zeteltje staan en zit er nu hele uren te lezen. Alsof hij daar niet kon opkomen ! 

Troost

Liters thee, dat ook.  Maar gelukkig ook veel gelezen. Misschien het enige voordeel aan ziek-zijn. 

Ik hoop dat het jullie beter gaat ! 

Eén mens is genoeg

Hierboven

"Voor ons moeder was het als huiswerk maken, wie goed bad, kreeg veel punten, zoiets, die met de meeste punten vloog direct de hemel in. Op de vraag hoe dat zat met de sukkelaars die niet goed konden rekenen of schrijven, had ze nooit een antwoord. Stonden die voor de rest van de eeuwigheid in de hoek ? Zo wreed konden ze hierboven niet zijn, zei Louis". 

Gebroken hart

"Als ge met twee weent, valt ge allebei van de wereld. Maar altijd brak mijn hart. Het is raar hoe dikwijls uw hart kan breken en ge toch niet doodgaat."

Slapeloosheid

"Het zijn de nachten die het zwaar maken. Ik doe mijn ogen dicht en het licht gaat al aan in mijn kop. En dat licht is zo fel dat mijn ogen vanzelf weer opengaan en ik naar het donker begin te staren. In feite staar ik naar niks, want er is niks te zien. Niet om uit te houden is dat. De ene mens staat op en loopt rond, de andere neemt pillen, een derde telt schapen, een vierde begint te bidden. Ik blijf liggen en tel de schapen."

Zot worden

"Ge kunt van veel dingen zot worden, zeiden ze in het gesticht. Meestal voelt ge het aankomen. En soms kunt ge het tegenhouden. Wij gaan u leren hoe."

Els Beerten, Eén mens is genoeg, 2014, 256 blz.

Ontzettend graag gelezen, vandaar 4 sterren.  Mijn review vind je hier. 

(Mijn) format : Kindle (hier te koop)

Doodgewone dingen

Lilith heeft een heuse rubriek in De Standaard Magazine alwaar mensen vertellen over de doodgewone dingen die hun hart laten zingen. En kijk zie, ze nodigt uit om ook virtueel mee te doen. 

Dit is mijn lijstje :

• Met weinig volk in het zwembad het zonlicht zien spelen op de bodem van het bad. Het staat hoog in mijn lijstje van alledaagse dingen die mij diep gelukkig kunnen maken.
• Guilty Pleasure : een nieuw figuur van Playmobil, ook al zijn mijn kinderen ondertussen veel te oud.  Het bestond nog maar net toen ik klein was en dat heb ik altijd vreselijk gevonden, dat zo'n schoon speelgoed er toen nog niet was. Dus nu en dan koop ik zo'n surprise. Omdat leeftijd een state of mind is.
• Helemaal verdwijnen in een boek en een paar uur van de wereld zijn. Vrienden worden met de personages en doen alsof ik ook meedoe, in dat boek. Al was het maar als toeschouwer en mens aan den toog. Helemaal in het verhaal zitten.
• Zien dat de weegschaal lief tegen mijn is al heb ik dat niet verdiend. Glimlachen dan. Er bestaat zoiets als barmhartigheid en oeverloze vergiffenis (voor al dat zoet).
• De zon en het licht dat overvloedig overal schijnt. Winter, zomer, het maakt niet uit. De wereld is plots lichter en het hart minder zwaar. Iedereen is op slag veel mooier.
• In de kringloopwinkel iets vinden dat ik al jaren wou maar dat toen te duur was of onvindbaar. En het daar nu zien pronken. Alsof er zoiets bestaat als lotsbestemming.

Ook meedoen ? Schrijf het postje en zend je link in de comments van Liliths bericht. 

De week in beelden

De week zat barstensvol. Met twee werkdagen die duurden van 7:50 tot na 20 uur hadden zowel het lief als ik het wel gehad. 12 uur op het werk, tussen het volk en er het verstand maar bij houden. 

Het hele weekend viel dus zowat in duigen. Soms is een mens gewoon te moe. We troosten ons met etentje in Hasselt en een koffie in de Kringloopwinkel. Want de kringloopwinkel heeft daar een echt café, geen zelfbediening (die ook op prijs gesteld wordt) zoals in vele kringloopwinkels, maar een café met een toog waar je zelfs cappuchino kan bestellen en daarmee meteen het goede doel tweevoudig steunt. (Kringloop én Fair Trade !). Een mens zou voor minder blijven hangen daar. 

Ik liet het lief zitten in het café (hij dommelde nota bene wel in slaap zeker ?) en ging op schattenjacht. Je weet nooit, in zo'n winkel. En zo zag ik bovenstaande kopjes. Ik vind ze één en al vrolijkheid uitstralen en ik zag ze zo al in onze keuken. Niet allemaal, zo'n dingen koop ik maar per twee, kwestie van bij iedere koffie te kunnen kiezen. Maar hoe verleidelijk ook, ik liet ze staan, niet voor de 70 cent maar wel omdat hoe meer spullen hoe meer opruimen betekent. Soms, heel erg soms hou ik dat nog eens in gedachten. 

Maar snuisteren in zo'n winkel blijft een belevenis. Al is het maar omdat ik daar dingen zie die ik anders niet tegenkom. Kleerkasten met problemen bijvoorbeeld. Ze zijn daar wel eerlijk in die winkel. 

Woensdag had ik mijn 'om de zoveel maanden' afspraak met een vriendin. We zaten samen op kot, dus reken maar uit hoe ver dat terug gaat. En nee, ze is niet ingetreden in één of ander klooster, ze had gewoon een gigantisch goed idee voor een bistro en wel de Engelenburcht in Tildonk. Het Ursulinenklooster is daar geretaureerd en er is nu een restaurant - denk vooral aan de refter van Harry Potter, majestieus ! - en een bistro.

Foto's nemen van mensen die aan het eten zijn vind ik erover, maar zo'n toiletdeur (nee, er was verder niemand aanwezig), dat moet toch kunnen. Een echte aanrader is het daar ! Wij bezochten de bistro en namen de dagschotel. Schoon, schoon schoon is het daar, ge moet hier maar eens zien !

De week in beelden - hoe ik deze week probeerde te overleven

Ik ben het jaar niet goed begonnen. Het is een beetje alsof ik de trein gemist heb of misschien zelfs op de verkeerde trein zit.

Het hele thema deze week was bijgevolg 'overleven'. Ik heb alles uit de kast moeten halen om te overleven. Dat had allemaal te maken met het werk waar het totaal niet wou vlotten.

de ondragelijke lichtheid van het bestaan 

Er zijn dagen dat ik er goed tegenkan en er zijn andere dagen dat het mij 's morgens al de moed ontneemt. Files. En dan spreek ik niet over de Brusselse Ring of zelfs de ring van Leuven, maar een simpele provinciale weg waar alle mensen natuurlijk hetzelfde moment dezelfde richting uitmoeten. 

50 minuten voor 25 kilometer. Het kan mij misschien troosten dat het met het openbaar vervoer meer dan 2 uur per rit zou zijn. 

Zelftroost

Teruggekomen van het werk leek mijn lichaam één stuk beton. Alles zat vast. Het hoofd zat onder hoogspanning en dat was nog maar de eerste dag.

Ik besloot om naar 'de zolder' te trekken en alles eens goed uit te zweten in de sauna. Ondertussen kijkend naar een serie die mij toeliet om het verstand op nul te zetten.
Het lichaam was mijn dankbaar. En ik de sauna. Moet ik meer doen !

Dit was het beste gedacht van de week. Gaan zwemmen. Lopen is ook goed, maar zwemmen, daar word ik helemaal zen van. Muziekje op en er is alleen nog 'ik en het water'. Zwemmen heeft een gigantisch kalmerend effect op mij. Dat ik een hele baan voor mij alleen had maakte natuurlijk ook veel goed. Het zwembad zelf was al de rust zelve. En nee, dat is bijlange niet overal zo. 

Schuldig 

En natuurlijk ben ik in de val getrapt van menig gestresseerd mens : eten ! Zoet ! Dubbele val trouwens, want ik heb mij helemaal laten gaan door het ingrediënt 'havermoutvlokken' alwaar het duiveltje in mij zei 'dat gaat hier supergezond zijn'. Jaja, je moest maar eens zien hoeveel (witte !) suiker daar in zit.  Ik durf al niet meer op de weegschaal te staan ! 

Soms vraag ik mij af : ben ik nu de enige die bij tijden overspoeld word door stress en de vraag 'is dit alles ?'  Volgend week hopelijk beter ! 

Boeken van 2014

Dit zijn de boeken die ik in 2014 gelezen heb !

Als Goodreads het allemaal goed geteld heeft zijn er dat 30 !

Top 3 fictie

1. Stefan Brijs : Post voor mevrouw Bromely.
   Heel goed geschreven en een sterk beeld over wat de oorlog betekende voor gewone mensen. Een meeslepend verhaal ! Mijn review vind je hier.
2. John Boyne, De witte Veer : ook al over de oorlog, of beter : over vriendschap en verraad.
   Mijn review vind je hier.
3. Dave Eggers, De cirkel, omdat het mij ogen (nog meer) opende. Komen we in een maatschppij waarin privacy niet meer bestaat en alles en iedereen openbaar is ? 

Top 3 non-fictie

1. Stephen Covey : prioriteiten. Ik zou het ieder jaar opnieuw moeten lezen ! Hier vind je mijn review.
2. Stephen Covey : De 7 eigenschappen van effectief leiderschap
3. Skidelsky : Hoeveel is genoeg ? Omdat ik mij steeds meer vragen stel bij 'nog meer econmische groei', nog meer consumptie, nog meer verdienen, .... ten koste van wat ?

Top 3 slechtste boeken

1. Donna Tart, het puttertje. Een kanjer van een boek, een verhaal dat blijft dwalen. 
2. Dave Eggers, Wat is de Wat. Zelfde reden als hierboven 
3. John Williams : Stoner : geen vaart, misschien te weinig heroïsch, misschien gewoon te triestig. 

Het meest bizarre boek

staat niet op de lijst van 2014 omdat ik op het eind van het jaar nog maar aan pagina 750 zat en er nog 250 te gaan had ! 

• Murakami, 1Q84 : vreemd, vreemd vreemd. En toch blijf ik verder lezen. Meer dan 1000 bladzijden ! 

De meeste boeken heb ik gelezen op een E-reader en ik blijf een zeer grote fan ! 

Week in beelden

Het lijf 

In mijn zoektocht naar gezonde fastfood : de banaenhavermoutcake ! Heel erg tevreden over, ik gooide eieren, melk, zelfrijzende bloem, havermoutvlokken, suiker en een snuifje zout allemaal samen in een kom tot ik een mengsel had 'dat er op trok'.  Met maten en gewichten heb ik dus niet gewerkt. Hoe dan ook : dit is een terugkomer ! Prima om mee te nemen naar het werk !

Afzien

Afzien is zeker een te groot woord, maar ik heb het niet op de winter en zeker al niet op z'n korte dagen. Gelukkig gaat dat veranderen, de dagen gaan weer lengen ! 

Uitstap

We waren van plan om naar de Winterefteling te gaan en zijn uiteindelijk bezweken voor Winteravonden in Bokrijk. Op de site ziet het er heel goed uit maar wij waren niet zo enthousiast, ondanks het feit dat we verder wel fans zijn van Bokrijk.  Laat ik mij nooit meer ompraten door het lief ! 

Verder was het een kalme week die ik vooral doorbracht met veel lezen. Pikkety en Haruki Murakami. Ik denk samen goed voor meer dan 1600 bladzijden, dus ik ben er nog wel even zoet mee. 

Het lief begon het jaar met een waar affront. Gelukkig kon hij er (naderhand) toch mee lachen ! 

Mijn 12 beste productiviteitstips

Onderstaande tips hebben de tand des tijds en vooral alle mogelijke verleiding weerstaan. Voor mij werken ze. Eén ding hebben ze gemeen : ze zijn supereenvoudig en overal toepasbaar.

1. Beter 10 kleine taken dan 1 groot
   Deze is vooral een aanrader voor taken die je niet zo graag doet. De meeste van mijn taakjes zijn 10 minuten, met een maximaal van 30 minuten.
   Voorbeeld : elke dag 10 minuten bureaurafel opruimen. Niet meer en niet minder. Evenals elke dag 10 minuten de keuken opruimen. Het is niet dat ik reikhalzend uitzie naar opruimen. 10 minuten is behapbaar en zelfs al heb ik helemaal geen zin, ik kan mijzelf wel overtuigen om een vervelende karwei toch 10 minuten te doen. Hetzelfde met onkruid wieden. Dan maar elke dag 10 minuten (in de zomer dus !).  Bedenk maar eens hoeveel voldoening dat geeft : weer een taak afgevinkt, een vervelende zelfs !
   
   
2. Focus op 1 ding, 1 doel
   Ik ben zeer snel afgeleid, zeker als het om vervelende taken gaat zijn er altijd (leukere) dingen die belangrijker lijken. Het opruimen in de keuken is dan ook : aanrecht en tafel, niets anders. Het opschonen van mijn e-mail is deleten en in juiste mappen steken, en niet antwoorden of lezen.
   
   
3. Zet regelmaat
   Vele kleintjes lopen op tot één groot, zowel in het voldoen van de taak als in het verwaarlozen van de taak. Het opruimen van mijn bureau(-tafel) gebeurt elke dag. Voor sommige taken heb ik een wekelijkse of zelfs maandelijkse herhaling. Ik gebruik daarvoor een schitterende app die mij bij de les houdt.
   
   
4. Zorg voor afwisseling
   Toen ik mijn bezorgheid uitte aan een vriend van mij omdat hij volgens mij - hij was CEO van een groot bedrijf - geen onstpanning had, zei hij me 'mijn ontspanning zit in de afwisseling'. Je kan van je werk ook soms afwisseling maken. Papieren ordenen is een verademing na een intellectuele inspanning. Als ik de hele dag druk bezig geweest ben met mensen kan ik, omgekeerd, gelukkig zijn dat ik eens in alle stilte mijn hoofd kan gebruiken om te studeren.
   
   
5. Voorzie voor alles hoeveel tijd je er zal aan besteden
   In principe is dit een tip die dicht samenhangt met nummer 1, al kunnen natuurlijk niet alle taken herleid worden tot 10 à 30 minuten (al neemt volgens mij je rendement wel af als je te lang met hetzelfde bezig bent, alsook je focus, waardoor je misschien wel bezig bent met dingen die je doel (punt 2) niet waren).
   Voor mij is dit heel belangrijk omdat ik niet zo tijdbewust ben. Of het nu om een taak van 10 minuten of om eentje van een uur gaat, met de klok voor mij én een goed geformuleerd doel, weet ik wat ik in die tijd wil bereiken. Daardoor word ik minder afgeleid. Het verplicht mij ook tot realisme, want ik ben dikwijls zo naïef van te denken dat ik zeeën van tijd heb.
   Opnieuw : ik gebruik daarvoor  weeram diezelfde prachtige app.
   
   
6. All work and no play makes Jack a dull boy
   We leven niet om te werken. Dat is althans mijn opvatting. Maar wie niet oplet werkt gewoon de hele tijd want er is altijd wel iets te doen en het kan altijd beter. Daarom : plan ook wat je graag doet en gebruik dezelfde principes. Zet er tijd op en zet voor jezelf scherp wat je wil doen met die vrije tijd. In mijn geval is sporten en lezen evengoed een "taak". Het zijn dingen die ik belangrijk vind. Het helpt ook om evenwicht te vinden. Ik heb zelfs zoiets als 'sociaal leven' als taak !
   
7. Plan per week en niet per uur
   In zekere zin plan ik per dag, maar ik zet nergens dat ik op dit moment dat ga doen. Er zijn teveel zaken waar je geen controle over hebt en dan is je hele planning op zeep. Ik kan door die geweldige app wel kiezen of ik een week- dan wel een dagoverzicht wil. Wat ik niet gedaan heb die dag, verhuist gewoon naar de volgende dag. (jaja, opnieuw dankzij die app !)
   
8. Vraag je bij alles af wat je prioriteiten zijn
   Dit is misschien nog het allerbelangrijkste en ik geef toe dat ik hier nog niet zo goed in ben. Sommige mensen zullen vinden dat handdoeken gesstreken moeten worden, of lakens, maar is het wel je tijd waard ? Dit is nog een onschuldig voorbeeld, bij mij is het dikwijls de grens tussen 'meer dan goed genoeg ' en 'perfect'. Of in sommige gevallen merk ik dat ik toch veel tijd in de vorm steek terwijl het overduidelijk is dat van mij vooral inhoud gevraagd wordt (die ik ook geef, maar ik steek ondertussen toch wel veel tijd in de vorm ook).
   Is wat ik doe, wel hetgene dat ik wil doen ? Is dat wel mijn taak ? Is het gerechtvaardigd dat ik er zoveel tijd in steek ?
   
   
9. Durf te kuisen in verplichtingen / gewoontes
   Dus ook in sociale contacten en gewoonten waar er zonder dat je er erg in hebt, veel tijd in kruipt. Voor Facebook gebruik ik Waste no time, waardoor ik maar 10 minuten per dag op Facebook kan.  Je kan het aanpassen naar wat eigen voorkeur. Ik maak ook gebruik van Freedom, waardoor gewoon je hele internet platligt. Wastnotime doet de job echter even goed.
   
10. Ga ten rade bij anderen hoe zij het voor elkaar krijgen
    Zelfs al neem je niets over, het zet je eigen tijdsgebruik in vraag. Ik ben zelf een gigantische fan van Stephen Covey en dan vooral van zijn boek prioriteiten, waarin hij stelt dat het niet gaat om zoveel mogelijk in zo weinig tijd te doen maar wel om die dingen te doen die je echt wil doen. Hij maakt in zekere zin ook geen onderscheid tussen privé en werk, wat ik geweldig vind. Tenslotte wil je ook een goede echtgenote (echtgenoot), vriend, moeder, etc. zijn en zou het heel triestig zijn dat je éérste/enige prioriteit je werk is en de rest daaronder lijdt.
    Tik het woord 'lifehacking' in en je staat versteld van de goede tips.
    
    
11. Durf niets doen
    Nog eentje waar ik het moeilijk mee heb in een tijd waarin alles rendement moet hebben. Op zondag durf ik soms wel enige tijd lummelen en dus alle tips die hier boven staan compleet overboord gooien. Ik durf dan te zappen of gewoon in mijn hangmat te liggen. Ik durf lui zijn. Volgens mij is daar niets mis mee voor zover het een keuze is. Naar verluidt lag Descartes tot de middag in zijn bed en kreeg daar z'n beste gedachten.
    
12. Een app helpt
    Er zijn vele apps en ik heb er al vele gebruikt voor lange en voor korte tijd, betalend of gratis maar voor mij is Remember The Milk de beste app. Ten eerste geloof ik in het devies van David Allen (Getting Things Done) dat je een dumplaats nodig hebt voor alles wat in je hoofd komt. Dat kan bij RTM. Je kan elke taak van een begin- en einddatum voorzien, maar ook van allerlei tags (om taken te bundelen) en van tijd. Dat laatste is voor mij belangrijk. Als ik zie dat er op mijn daglijst (bovenop mijn tijd op mijn werkplaats) nog 5 uur taken staan, dan weet ik dat dat onmogelijk is. Er is integratie met Evernote - Gmail, Gmail Tasks enzovoort. Ik kan de lijst raadplegen op al mijn aparaten. Het systeem kan zelfs de hele manier van GTD integreren, iets wat ik niet gedaan heb wegens volgens mij te ingewikkeld. 

En aangezien ik graag lees/hoor hoe anderen het doen, ben ik heel gelukkig als je een postje laat met jouw tips of een verwijzing naar je blog/een URL.  Dankjewel !