Vrienden en feestjes


Er was kaviaar, er was champagne, er was tiramissu en tussendoor ook hoofdgerecht en daarvoor uiteraard nog soep, kortom er was veel en het was reuzelekker !
Er waren cadeautjes, er waren grappen, er werden veel foto's genomen, er werd serieus gepraat, er werden nonssens verteld.

Mijn vrienden dus.

Op naar het volgend feestje deze avond. Andere mensen, andere omgeving, en nu-al-zeker-weten totaal andere stijl. Andere leefwereld. Andere soep, andere toostjes, andere cadeautjes en andere grappen en gesprekken.

Maar zeker ook mooi.

Ook vrienden dus.

Best Wishes for Mapendo

Tussen alle kerst-en nieuwjaarskaartjes zat vandaag een brief uit Bukavo, Rwanda. Een met de hand geschreven enveloppe, ik wist onmiddellijk van wie die afkomstig was.
Twaalf jaar geleden deed ik mijn eerste financiële adoptie. Eerlijk gezegd maakte het mij niet uit naar wie het geld exact ging, als mensen er maar baat bij hadden.

Het zal zoiets zijn als je eerste kleinkind, die 'oudste' blijf je bijzonder volgen. Ieder jaar krijg ik een foto van Mapendo, ondertussen al een serieuze jonge vrouw geworden. Vroeger kreeg ik ook rapporten van haar schooldirecteur. Het herinnerde mij aan de rapporten van mijn ouders, want ze kreeg ook punten op "wellevendheid" en "sociaal gedrag".

Mapendo begint haar brief met dank. Iedere keer weer voel ik er mij wat verlegen om. Want het geld dat per dag naar haar gaat is nog niet eens een halve krant hier.
En voor haar maakt het toch alle verschil. Ze zit ondertussen in het hoger onderwijs en wordt leerkracht. Op het einde vermeldt ze nog even dat de situatie in haar land verbeterd is.

Mooi is dat.

De (taal)strijd om het publiek

Op één woord na hoorde ik volgende gelijklopende uitdrukkingen op de VTM en op VRT. Aan u de keuze van wie welke zin is !

Het openbaar vervoer is een valabel alternatief.
Het openbaar vervoer is een goed alternatief.

Het zal wel niet toevallig zijn !

still frustrated


De vakantie is zo kort dat ik mij verplicht voel mijn nachten in te korten om zo meer te kunnen doen, lezen dus. Erg veel profijt heb ik er niet van, want zelfs met het beste boek durf ik wel weer in slaap te vallen als ik de voorbije nacht maar 4 uurtjes slaap heb gehad.

Frustratie alom, om alles wat ik nog wil doen, concreet : lezen, schrijven, werken aan een nieuwe website (de problemen met Flash-objecten hebben me wat gedemotiveerd, ik zal weeral hulp moeten vragen en daar ben ik niet goed in !), verder moet ik ook de eerst komende maanden wat zien te organiseren en ... zoals het een jaareinde past, voor mezelf duidelijk maken welke doelen ik de volgende 3 maand gerealiseerd zien. Geen eindejaarsfenomeen dus hier, maar een driemaandelijkse evaluatie en bijsturing.

Massa's tijd tekort.
Langzaam besef ik ook dat ik nooooooooit alles zal kunnen doen wat ik nog wil doen. Dat er altijjjjjjjjjd tijd te kort zal zijn.
Zijn we even optimistisch, niet ?

Onromantische gedachte ?


Ieder jaar vloek ik als ik merk dat ik alweer door de helft van de kerstvakantie zit en er nog neits gebeurd is van wat ik wou 'zien te gebeuren'. De feestdagen vragen zoveel energie en tijd dat de andere dagen er precies worden door opgeslorpt.

Een echte feester ben ik niet. Voor mijn part mocht men van Kerst en OudEnNieuw één feest maken. En het liefste op zaterdag of zondag, zodat de andere dagen niet geheel verbleken en ik mezelf niet continu moet afvragen welke dag we nu eigenlijk zijn.

Anderzijds, eenmaal kerst voorbij is het grootste deel van het werkjaar voorbij, het mag dan in getal (maanden) niet zo zijn, wat inspanning betreft is het wel zo. Dus op naar de zomervakantie ?

Overdreven, ik weet het.
En volgend jaar wordt mijn wens al vervuld... zo lang duurt dat !
Dubbelzinnig als ik ben zie ik toch al weer uit naar het feestje met vrienden op dinsdagavond, de oudejaarsparty op ... woensdagavond ... het feest op ... nieuwjaarsdag... ai ai ai ...

melig

Twee wandelingen in Bornem (Branst) omdat ik niet kiezen kon tussen de Scheldewandeling van 4 km en de 7 km in 'bosrijk gebied'. In de wandelgids staat dat Bornem "futuristische woningen" heeft, geen idee wat ze daar mee bedoelen, maar dat er menig eigenaardig architecturaal talent te zien was, lijdt geen twijfel, al haalt geen enkel bouwwerk het natuurlijk op moeder natuur...
Kwestie van melig te zijn op tweede kerstdag ...

De conditie lijkt niet vooruit te gaan. Ondanks het hardlopen, het zwemmen en het wandelen. Snif !

aan ieder een heerlijke kerstdag !

weeral de laatste ...

... om kerstboodschappen te doen. Hopelijk zijn er nog cadeautjes over ...


... en eten ook, want ik ben de kookprinses. (ai ai ai)

autobiografie

Begonnen aan Karen Armstrongs 'Wenteltrap' , het vervolg van 'Door een nauwe poort'. Het zijn autobiografische verslagen van een grote vrouw. Door een nauwe poort ging over haar intrede en verblijf in het klooster in de jaren 60 en eindigt met haar uittrede. Geen zoeterigheid noch bitterheid, maar het verslag van een intelligente vrouw op zoek naar zingeving.

De Wenteltrap gaat over haar 'opnieuw in de wereld zijn', hoe moeilijk ze aansluiting vond bij een wereld die op een 6-tal jaren extreem was veranderd. Iedereen kwam plots op voor zijn mening, autoriteit werd openlijk in vraag gesteld, seks was vrij en zelfs in de Kerk waaide een wind van vernieuwing. (citaten)

Ik geniet van het boek en 'in de verte' is het herkenbaar. Zes jaar op een strenge katholieke school hebben bij mij ook z'n sporen achtergelaten. Zo wist ik op mijn 18de niet eens om te gaan met jongens en was ik geoefend in het gehoorzamen aan gezag. Zeg maar : bang gemaakt. Nu ben ik al lang niet meer zo gehoorzaam meer, maar de verwijtende vingertjes van de zusters zijn er nog altijd, of lees : veel dingen doe ik uit volle overtuiging maar toch nog vervolgd door een duister schuldgevoel dat ik alleen in de donkere tijd van het internaat kan terugplaatsen.

Later leerde ik paters kennen, mannen van formaat. Hun zicht op de wereld stond in schril contrast met dat van de zusters. Het waren intellectuelen met uitgesproken en dikwijls elkaar bevechtende meningen. Tegenover de brave gehoorzame homogene groep van zusters waarin ik was opgegroeid leerde ik hier de rebelse intellectuele mannen kennen die hun idealen in de wereld wilden brengen ipv er voor te bidden binnenskamers.

Armstrong, ondertussen internationaal gewaardeerd om haar kennis over de wereldreligies en haar pleidooi voor interreligieuze dialoog, zegt dat ze ergens altijd non gebleven is. Zoals ik weet dat wat ik ook geloof en niet geloof, vooral die paters altijd in mijn bloed zullen blijven zitten.
Believe it or not.

Passie

Boekenpagina is bijgewerkt ...

Ik ben best jaloers. Merk het steeds meer.
Het overkwam mij deze avond dus opnieuw, terwijl ik een concert van het koor Capella di Voce , een koor onder leiding van Kurt Bikkembergs bijwoonde.

Jaren muziekschool en koorscholing achter mij gelaten en dus behoorlijk cultuurbarbaar wat koormuziek betreft, kreeg ik deze avond waarlijk kippenvel en dat terwijl ik niet eens zo'n emo-vrouw ben. Voeten op de grond, denk ik dan maar.

Jaloers was ik op die vrouwen die deel uitmaken van dat wondere geheel dat muziek heet, en dat louter doen door hun stem te gebruiken. Ze doen het met het gemak van een huisvrouw die tijdens haar afwas staat te zingen, maar wat er uitkomt is hemels, zo on-aards zelfs dat zelfs de grootste agnost meteen zekerheid over een god heeft.

Jaloers omdat je de passie in iedere noot hoort. Het gaat hen zo gemakkelijk af omdat ze het zich zo eigen hebben gemaakt. Jaloers kan ik zijn op C., omdat hij - welliswaar soms als een bezetene - kan opgaan in het tekenen, ontwerpen, bedenken ... Ik kan met grote ogen kijken naar de sportman en sportvrouw, die elke dag trainen alsof ze niet anders doodgaan.

Zelf heb ik best wat passies die er mogen wezen en waar ik enige tijd kan in op gaan en gaandeweg heb ik al heel wat kunde opgedaan. Maar nooit die "constant" enkelvoudige focus, die heb ik niet. Die ogen die maar één ding zien, gisteren, vandaag en morgen. Die eten, bewegen, denken in één richting.

Ik heb veel passies.
Wat meteen alles verklaart. Passie in meervoud is een contradictie.

Weg met die troep !

Terwijl mijn zusje al jarenlang droomt van een GPS in haar auto, gaat de vader van Britney (nee, niet Spears) mijlen verder : via een tag in het GSM-toestel van dochterlief kan hij op z'n GSM scherm (met GPS uiteraard) exact zien waar dochterlief zich bevindt.
Technologie die vroeger alleen in handen was van de CIA en natuurlijk James Bond is straks te koop bij Vandeborre, aan scherpe prijs !

Gedaan dus met smoesjes als : ik heb groepswerk in de bibliotheek.
Het lijkt mij dat jongeren tegenwoordig behoorlijk braaf én materialistisch zijn, maar dit zou alvast mijn antwoord zijn : weg met die troep ! Weg met die GSM !

Nathan krijgt alvast al mijn sympathie : "Cellphones would lose their appeal if they became tracking devices," said Nate Bingham, 16, of Seattle. "I think if your parents really care that much they should just put a leash on you."

Liefst dan zo eentje met uitrekbare lijn...

Voorlopig (nog zeer summier) Medialijstje van 2003

Beste serie van het jaar : 24

Muzikale ontdekking : Jack Johnson

strafste boek : Noam Chomsky, Het ware gelaat van Uncle Sam

...wordt aangevuld...

kerststress


Het feesten is daadwerkelijk ingezet. Kerstontbijt, kerstdinner, eindelijk toch de kerstlampjes bovengehaald (het was er toch nog niet van gekomen !), ik beschik al over een kleine collectie kerstkaarten.
Allemaal vroeg naar mijn gevoel, maar plots zal het daar toch weer zijn : Kerst.

Met kinderlijke opgewondenheid ben ik bezig aan de cadeautjes. Ik snap de betovering niet van dit ritueel, maar zie wel dat het bij de mensen rondom mij toch lichtjes in de ogen bezorgd. Blijkbaar zijn ze allemaal origineel bezig, want ze glunderen als ze me zeggen wat me te wachten staat.

... dit kan alleen maar de kerststress opdrijven natuurlijk, maar ach wat, ook dat is part of the game !

jong en wild


In mijn werken met jongeren valt het mij steeds meer op hoe overbezorgd de ene groep ouders is en hoe onbezorgd veel andere ouders zijn. Overbezorgdheid vertaalt zich dikwijls in paniek wanneer het kind niet aan de verwachtingen voldoet, lees : rustig, sociaal vaardig, mondig maar niet arogant, zelfstandig maar niet individualistisch, ijverig maar niet streverig. Allemaal termen waar veel over te discussiën valt, want waar ligt de grens ?
Ongerust maak ik mij over de vele jongeren die test op test (moeten) ondergaan tot ze uiteindelijk een label krijgen : NLD, ADHD, autistisch (of autististisch neigend), discalculie, dyslectisch, enzovoort.

Bij de screening van de jongeren valt het mij (en mijn collega's) steeds meer op dat de groep jongeren die 'gewoonweg jongere' zijn, steeds kleiner wordt.

Veel van de jongeren waarmee ik werk krijgen extra gespecialiseerde hulp. Omdat ze in volle (persoonlijkheids-)groei zitten is echter moeilijk te achterhalen wat eigen aan de groei is of wat structureel is.

Jongeren lijken altijd maar homogener te moeten zijn, alsof er maar één soort jongere OK is.

Het verontrust mij meer dan een beetje en ik vraag mij af of de gevolgen van die hulp niet dikwijls contraproductief zijn. Je zal als jongere maar van je ouders te horen krijgen dat je zoveel maandenlang bij de psychiater, de sociaal assistent, of erger nog : residentiëel moet worden opgenomen voor een half jaar.

Dan lijken mijn eigen jeugdervaringen er eentje van volle vrijheid : onnozelheid, onrust, innerlijke problemen, eigenlijk werd het allemaal aanvaard. Ging je over de schreef dan moest je de gevolgen dragen. We waren jong en wild. En al bezorgden we menig leerkracht en ouders problemen, niemand vond ons tenminste problematisch.

horrorervaring

Eigenlijk moet ik nog wat kwijt over die tocht zaterdag. Momenteel probeer ik weer in loopconditie te raken en om blessures te vermijden staan op de training ook fikse wandelingen.

Dat de wandeling om 16 uur begon had mij al moeten waarschuwen, de meeste beginnen immers om 7 uur 's morgens. Ik schreef mij in, niet eens wetende waar ik echt mij bevond, maar geheel vertrouwend op de pijltjes. Na een dik half uur wandelen bevond ik mij in een bos in het pikdonker. Van pijltjes was al geen sprake meer en aangezien het ook nog eens verschrikkelijk regende waren er geen mensen voor of achter mij die mij konden helpen. Geheel uit het donker verscheen een man in zwarte plunje en een doodskop. Ik liep wat vooruit - niet goed wetende wat er gaande was - struikelde over een skelet en zag voor mij een lijkkist.

Toen pas had ik door dat dit geen gewone tocht was. Ik hoorde huilende wolven en krijsende vrouwen, op band natuurlijk, maar omdat ik alleen was en vooral omdat ik niet wist waar ik mij bevond, zat de schrik er wel goed in. De schrik vooral van het verdwalen in een pikdonker bos.

Sommige kilometers waren rustig, al was heel Scherpenheuvel-Zichem medeplichtig, want achter de vensters zag je monsters en spoken en menig pop ging opgeknoopt aan het huis, overal hingen zwarte vlaggen. Zo lang er huizen waren, was ik safe.

Maar de laatste kilometers waren opnieuw door heuvels bossen en bevolkt door jongelui die zich gespecialiseerd hadden in het opschrikken van mensen.

Omdat dit een low impact training was had ik geen hartslagmeter aan, maar low impact was die wandeling voor mijn hart zeker niet meer !

De ethiek van het risico

Voor mij betekent de ethiek van het risico het vermogen om steeds weer durf te tonen, ook al roept alles om ons heen op tot een passieve houding. De maatschappij legt ons heel strikte gedragsregels op, elke dag meer. In de moed om die regels te overtreden zit nu juist het risico van werkelijke kennis, die altijd een breuk met traditionele en verouderde denkpatronen veronderstelt. (...)

Voor mij is een vorm van politiek bedrijven als je op alle mogelijke manieren benadrukt dat men het leven met overgave moet leven, dat eenieder verantwoordelijk is voor zijn eigen lot en dat je die verantwoordelijkheid op niemand kunt afschuiven, dat een schrijver, hoe beroemd ook, niet belangrijker is dan een kokosverkoper of een politieagent die op straat over je veiligheid waakt, hoewel hij dat misschien wel vergeet en zich belangrijker voelt dan wie ook. Voor mij is politiek bedrijven bijdragen aan het veranderen van wat ik de 'academie' noem, de conventionele, verkalkte, bureaucratische kennis, die de pretentie heeft de enige wijsheid te zijn. De macht van de bevoorrechte klasse. Creativiteit moet weer alle kans krijgen, de gewone man moet een stem krijgen, er moet een einde komen aan het bestaan van gepriviligeerde kennis van mensen die met hun titels en indrukwekkende staat van dienst denken dat ze hun cultuur aan de rest kunnen opdringen.

uit Juan Arias, Paolo Coelho, Bekentenissen van een pelgrim, Arbeiderspers 2002

breaking news from a broken country

Geen Sunday House and Garden vandaag terwijl de zondaagse schoonmaak verliep, het programma werd immers onderbroken door "Breaking News" : Prime Minister affirms caputure of Saddam Houssein".

De situatie is niet zwart/wit. Het is niet toevallig dat de VS juist in Irak binnengevallen is en kost wat kost de dwarsliggende Saddam Houssein wegwilde terwijl diezelfde VS in andere staten dictaturen steunt. Anderzijds, je moet wil blind zijn te denken dat Houssein zijn handen in onschuld wast.

Wat mij het meeste dwarszat was de manier van berichtgeving. Ik was afgestemd op BBC en het victoriegekraai was overdonderend. Het nam mythische vormen aan, net zoals Houssein geen mens meer was maar zoiets als het universele kwaad, bijna over wonnen door het universele goed. Later stemde ik af op CCN : caught as a rat. Niets menselijks meer aan.

Je hoort het mij niet opnemen voor Houssein. Bij lange niet. Maar in een verhaal van een land waarin zoveel mensenleed is past geen victorie. Nooit. Alleen de inzet voor een betere toekomst.

"May God bless the people of Iraq and may God Bless America" eindigde Bush zijn speech. Laat God er maar buiten beste President Bush. We zien genoeg wat oorlog voeren in naam van een god kan doen.

Hier geen winterblues


Naar verluidt had Charles Dickens last van de winter, het duister leidde hem naar regelrechte depressies. In een tijd zonder straatverlichting, waarin donker werkelijk aardedonker was, ging Dickens zijn stemmingswisselingen te lijf met een fikse wandeling van om en bij de twintig kilometer. Desnoods doolde hij van zonsopgang tot zonsondergang rond door
velden en bossen. Hij was ervan overtuigd dat de buitenlucht zijn sombere gedachten zou verjagen. Zelfs bij bijtende kou, bij hevige sneeuwval of bij plensbuien verplichtte hij zichzelf tot zijn dagelijkse wandeling.

Deze namiddag rijd (!) ik richting Scherpenheuvel-Zichem, nee, NIET omdat ik hoop dat vrome devotie even werkzaam is als een fikse wandeling, maar wél om deel te nemen aan de aldaar georganiseerde wandeling van ... 10 km. Bewegen moet, en nu ik al in zalige vakantiestemming ben is het eindelijk tijd om er volop van te genieten. De regen kan mij niet deren, zo lang het niet echt stormt.

In het artikel van De Standaard Magazine staat verder dat beweging preventief werkt tegen depressie. Geen schrik hier van depressie, maar wel de sterke overtuiging dat bewegen (of sporten) nog altijd de leukste drugs is. Lekker zweten, al dan niet in gevecht met de natuurkrachten, je hart eindelijk weer eens vrij laten om volop te pompen. Scherpenheuvel, here I come !

Vakantie !

Nou ja, op anderhalve dag werken na, waarvan eentje er dan nog begint met een fantastisch kerstontbijt en eindigt met een kerstreceptie. Kwestie van geheel in de sfeer te komen natuurlijk !

Drie weken lang ! Zalig ! Stapels boeken 'liggen' mij hier al te verleiden om mij naast hen neer te vlijen, grote mannen en vrouwen (!), Literaire wandelingen in Brussel (in het spoort van Marx en Baudelaire), eindelijk weer eens goed door kunnen sporten, zonder intervallen van meer dan een week. Zalig zalig zalig.

De mannen in mijn leven

Ik zit nog even vast aan de man denk ik. Paolo Coelho is dat dus. Enkele jaren besloot hij in een keer zijn leven te vertellen om dan weer tientallen jaren te zwijgen.
Een leven dat inderdaad leest als een roman : zijn bangelijke kennismaking met zwarte magie die hem bijna in de afgrond stort, drugs, een ontvoering door de Braziliaanse guerillia, de lange weg van bezinning naar Santiago de Compostella.

In het inleidend hoofdstuk bleken we alvast gemeenschappelijke (literaire) vrienden te hebben. Henry Miller en Leonardo Boff. Is dat toeval ? Of voelen mensen die zich tot dezelfde personen aangetrokken voelen zich ook tot elkaar aangetrokken ?
Zowel Miller als Boff is lang geleden voor mij. Maar toch. Het waren goede vrienden, goede reisgezellen.

Moet ik mij zorgen maken dat het altijd mannen zijn die totaal niet conventioneel zijn en menig maatschappelijke grens doorbroken hebben ? Dwarsliggers bijna ? Door sommigen verguist ?

"Het verhaal van een man die altijd op zoek is naar de waarheid en zichzelf.", staat op de flap.

Herkenbaar dus.

Vverlangen


Het boek bezorgde mij rillingen en nu en dan moest ik eens diep ademen. De eerste 100 bladzijden van Elf minuten las ik met de nodige inspanning. Het verhaal leek vol cliché's te zitten : Braziliaanse schone denkt in Europa een fortuin te verdienen als danseres en blijkt in de prostitutie terecht te komen.
Geen slecht verhaal maar toch ook niet pakkend.

Maar langzaam verlaat de auteur 'het verhaal' en laat hij Maria aan het woord, Maria die in haar puberteit al besloten had nooit meer verliefd te worden, want dat betekent alleen pijn. Met een innerlijk harnas rond het hart lukt die prostitutie dan ook zonder problemen.

Tot ze iemand ontmoet die seks maar saai vindt. Tot hier blijven de cliché's aanhouden, maar dit is dan ook het laatste. Want gaandeweg vraagt Maria zich af wat seks eigenlijk is, en gaat een wereld binnen die haar lange ervaring van prostitué ver te boven gaat.

Op de achterflap staat : Ware seksulaiteit kan slechts bereikt worden door een romantische terugkeer naar de waarden van hart en ziel.
Het klinkt prekerig zoals het daar staat. Het klinkt hoogdravend.

Maar wie het boek leest ontdekt een Maria die van vlees en bloed is, met verlangens en Verlangens en bovenal met de moed ze te leven.

oergevoel


Deze morgen wist ik het weer en ik had het nog al gedacht : ik wil minstens mijn oude dag aan zee doorbrengen. Ik weet echt niet wat het is, maar waar ik ook ga, ik 'kick' op de zee. Niet dat ik er zo lang ben of zo, maar iedere keer ik ze terug begroet (ok, nu mag iedereen hardop lachen met het volgende) is het alsof er een soort oergevoel terugkomt. Water dat naar water trekt.

Het was bijzonder rustig aan de kust, in Nieuwpoort eigenlijk zelfs te rustig, heel wat handelaren hadden er hun jaarlijks verlof.
Dus heb ik de meeste tijd in Oostende doorgebracht, maar dat was toch gauw een uurtje 'trammen' heen en weer.

Had ik toch ook weer dik geluk met zo'n mooi weer ! Stralende hemel ! Alleen de militaire oefeningen (ik dacht dat er een nieuwe Invasie was) lees : geweerschoten helicopter versus militaire basis, waren er teveel aan.

Ik ben wel helemaal opgepept ! De energie is er weer en ik heb me WEERAL voorgenomen dat het nooit meer zo lang zal duren. Tenslotte is de zee, waar je ook woont in België, ALTIJD dichtbij.

En voor zo'n effect ... !

Genieten, genieten, genieten, genieten


Dag begonnen met diepe reiniging van het gezicht, kortweg een 'scrub', en verder genoten van de aromatherapie waar ik geheel onkundig in ben maar die ik op aanraden van zuslief toch geprobeerd heb ... heerlijk heerlijk. Wat een weekend ! En dat duurt nog tot dinsdagavond !

Vanavond wokschotel bij familie (die, vanuit Leuven gezien niet ver van zee wonen) morgen fikse wandeling ...

Ik raad het iedereen aan ...

Geen idee of ik overal aan een internetverbinding zal raken ...
maar weet je, ... ik vind het niet eens erg ...

Verslag volgt sowieso.

Growing through changes

Ozzy and Kelly Osborne

Het werken voor dit kalenderjaar zit er bijna op. Mij wachten nu 4 vrij kalme weken.
Ik heet ze welkom. De herfst was behoorlijk zwaar.

Nu komt er, nog even voor de het laatste restje werk : daagjes aan zee (Nieuwpoort) en een hotelletje aan de dijk, met fitnessruimte, proeven van gastronomische maaltijden, wandelen aan zee, 's morgens joggen op de dijk.

Tussendoor naar een sauna, een koffie drinken in een overdekt terrasje met de krant, brieven schrijven in plaats van mails.

Hopelijk ook genieten van een glimp zon.

Een hond zou het plaatje compleet maken. Lang wandelen en spelen met de hond.
Iemand die een beestje teveel heeft voor een paar dagen ?

over alles een boek


Soms brengt een blog onverwachte verrassingen met zich mee. Mijn blogje van gisteren bracht een paar vrienden tot een gesprek over ouders.
Mijn idee dat iedereen behalve ik ouders zonder zorgen heeft is dus fout. Dat heb ik wel geleerd.

Het deed deugd. Deugd om zorgen te delen. Deugd dat ook anderen zich zorgen maken in hun ouders en dat ze ook geen pasklare antwoorden hebben.

Iemand vroeg me waarom ik erover schreef op het internet, of dat bewust was.
Ja dus. Stap een boekenwinkel binnen en je vindt er talrijke boeken over hoe om te gaan met je kinderen als je problemen hebt, over hoe om te gaan met je partner. Het is een markt. Niemand kijkt je aan als je zegt dat je je niet zeker voelt over je relatie of de manier waarop je je kinderen aanpakt.

Maar over ouders ? Of dat kinderen voor hun ouders moeten zorgen ?
Het zit nog in de taboesfeer. Terwijl het met de vergrijzing en de vorderende medische wetenschap er niet beter zal op worden.

Ik wou het gewoon even ten berde brengen ...

wachtzaal


Ik had haar aan de lijn en ze huilde. Iemand had mij al verwittigd dat ze in paniek was : een brief had haar helemaal van streek gemaakt. Ik zei haar : maar je geen zorgen, je hoeft helemaal niet naar de dokter. Toen ik het drie keer gezegd had klaarde haar gemoed als een klein kind, er is weer voor gezorgd : grote dochter zegt dat het niet hoeft.
Alzheimer : die ontzettende onzekerheid, het continue gevoel dat je het in deze wereld niet meer redt als er niet heel wat mensen voor je zorgen en je ook emotioneel ondersteunen.

Als kleuter hoorde ik in de school verhaaltjes over boze rijke kinderen die hun moeder in een bejaardenflat lieten. Nooit een verhaal gehoord over de moed van die kinderen om dat te beslissen. Ook in mijn omgeving, waar praten over ernstige zaken wel degelijk mag, hoor ik bij niemand verhalen in deze zin. Alle moeders en vaders van de hele wereld lijken kerngezond, actief, genietend van hun pensioen.

Meestal is mijn moeder helder. Eenzaam wellicht, maar toch helder. Ze pluist de krant uit van a tot z en ze ziet uit naar de hoogtepunten van haar dag : de dame die haar de warme maaltijd komt brengen, de krant, de soaps 'Familie' en 'Wittekerke' en als afsluiter van de dag : De Laatste show. Haar voorverwarmde bed.

Maar nu en dan loopt het dus fout, is de paniek groot, en is ze totaal reddeloos.
Een bejaardenflat ziet ze niet zitten. Het is voor haar als een wachtzaal op de dood, een gevangenis met goede catering, een eindeloze dag.

Wie zal zeggen wie gelijk heeft ?

Beste Kim,

laat het jou en iedereen duidelijk zijn : wat jij ook beslist (naar de Olympische Spelen gaan of niet) het is jouw beslissing en volg die dan ook.
Kies je voor geld : doe dat dan. Wil je de Spelen : doe dat dan.
Heb je gewoon geen zin ? Ook dat is je goede recht.

Ooit was er de kwestie of je al dan niet in België wou blijven omwille van het fiscaal klimaat. Kijk : je bent geen nationaal bezit, maar een vrije vrouw. Ik vind het spel nog altijd zeer mooi en ik zal echt niet minder voor jou supporteren als je plots een andere nationaliteit hebt.

Wat het BOIC betreft : laat Kim de vrijheid ! Als ik de kranten mag geloven zijn jullie meer dan redelijk geweest in de voorstellen, maak er geen knieval van.

In deze dagen van herinnering aan zovele Aidsslachtoffers in de hele wereld is het een beetje zielig dat sport zo belangrijk geworden is dat men bereid is tot grove onderhandelingen om iemand nog een beetje rijker te maken. Of jijzelf dat nu bent, of de sponsors, het maakt niet uit.

Je mag best fier zijn op je prestaties en als sponsors je dik willen betalen daarvoor, dan is dat ook prima. Ze zullen wel niet verliezen aan jou, zo slim zijn ze wel.

Dus beste Kim, doe waar voor je staat en win er geen doekjes om.
Durf te zeggen waarvoor je kiest.

Je beslissing is genoteerd.

fit en gezond (???)


Ik las laatst in een boek (ik lees teveel bedenk ik net) dat als je binnen de 20 minuten niet in slaap valt, je maar beter opstaat tot je de slaap weer voelt.
Zou het ? Ik heb de 20 minuten al lang overschreden...

Vorige week op restaurant met vriendin K. die ik al een goed jaar niet gezien had. Ze was maar liefst 10 kg vermagerd zei ze, maar ik moet bekennen dat ik haar niet eens meer gezien had sedert de 10 kg bij, zodat het voor mij een beetje dezelfde verschijning bleef als in mijn herinnering.

K. gaat tegenwoordig naar een diëtiste die haar verantwoord met haar lichaam leert om te gaan. Vandaag een boek gelezen over gezond leven en ouderdomskwalen en het rapport dat ik krijgen zou is een zware onvoldoende. Als ik het zo allemaal lees dan is de kans dat ik aan een hart- of vaatziekte bezwijk als ik ouder ben best wel groot. Sedert de dood van mijn vader heb ik zowel de aandacht voor sport als voor gezonde voeding laten varen. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen.

Vandaag dus toch weer gaan lopen en ook hier kreeg ik de rekening gepresenteerd : een hartslag van 170 oftwel totaal geen conditie.

Ik kan nog denken : mij gebeurt niets, ik ben gezond en ik voel mij ook zo, maar ik zie het gebeuren in mijn omgeving, bij vijftigers : een eerste hartaanval, een alarmerend hoog choresterolgehalte bij oudere zus, Alzheimer bij mijn nog levende moeder.

Alzheimer ? Het wordt niet veroorzaakt door slechte voeding en gebrek aan beweging, maar het omgekeerde vermindert de kansen om Alzheimer wel degelijk.
Wanneer ik mijn moeder zie, haar angsten, haar afhankelijkheid, haar verwarring, ... dan weet ik onmiddellijk dat ik zo niet wil worden.

Geef toe, je zou voor minder wakker liggen ...