Snif !

Een griep kan echt wel alles lam leggen.
Ik heb zelfs de energie niet om de pc op te zetten...

wachten tot het overgaat dus.

Snif !

fijn


Ik geniet zo erg van de vakantie dat ik niet eens besef dat ze op haar laatste beentjes loopt. Tijdloos voel ik mij.
Margret Albright is een vriendin geworden, nieuwe woordenschat (PHP) nestelt zich in mijn hersenbanen.
Lekker koken voor vrienden : gevulde boekweitpannenkoeken. Beginnen met ontbijt in "Het Dagelijks Brood".

Ik hoef niet in Frankrijk te wonen om mij God te voelen...

Ik wil terug, ... terug naar de kust !

Zonder liefde warme liefde
Waait de wind de stomme wind
Zonder liefde warme liefde
Weent de zee de grijze zee
Zonder liefde warme liefde
Lijdt het licht het donk're licht
En schuurt het zand over mijn land
Mijn platte land mijn Vlaanderland (J. Brel)

Het was, of vrij vroeg of vrij laat thuis komen gezien we zowel de ring van Gent als die van Brussel moesten passeren. De keuze viel dus op vroeg, dus ook : vroeg het bed uit om nog een blitz-bezoek te brengen aan Calais en even verder op Cape Griz Nez.

Over mijn verblijf - waarover later zeker nog verslag - kan ik maar één ding kwijt : het was héérlijk ! Logies bij alleraardigste mensen in een klein pension, lekkere verse broodjes en een gekookt eitje bij het ontbijt, de zon die zich van begin tot einde liet zien, al schuurde wind onze wangen.

I love it !

carnaval in Aalst

Nooit gedacht dat ik er zo zou van genieten, maar behalve de vriesvoeten was de carnavalstoet in Aalst toch echt wel "plezant".

Oprechte bewondering ook voor de zovele "Aostenars" die waarschijnlijk maanden, zoniet een jaar op voorhand zijn samengekomen om te werken, te herwerken, te repeteren, te vergaderen enzovoort. Dat moet wel een sociaal volkje zijn !

De stoet hebben we jammergenoeg niet tot het einde toe gezien. De koude was te snijden. Gelukkig deed het warme gezelschap de koude voeten nu en dan vergeten.

Maar wat we gezien hebben (en dat was toch heel wat) verdient alvast een dikke proficiat !

Paniek


Plots krioelde het hier van de brandweermannen en politie die het domein maar niet binnengeraakten en in paniek waren omwille van de grote zwarte rook die geen van ons had gezien.
Chaos tot en met, geen brandalarm (???) maar strikte orders als : je gaat niet mee binnen.

Ik had net Bart De Pauw aan het filmen in de stad gezien en vroeg mij even af of dit ook tot de opname behoorde maar nee hoor, na nader onderzoek bleek er een scheur in de verwarmingsketel te zitten en deed de schoorsteen het ook al niet.

Genoeg om nog meer naar water (zee) te verlangen maar toch met een bang hartje terug de eigen woonvertrekken te betreden.

Wij wonen in een oud klooster dat omgebouwd is en waar het heerlijk wonen is.
De rust - midden in de stad - is hier blijven hangen dank zij de grote binnentuin en boomgaard. Ik ben ontzettend gehecht aan de plaats, maar woon er nu toch even met een bang hartje !

We zijn er helemaal klaar voor !


Het stapeltje boeken ligt klaar, het lijstje vakantie-genieten ook.
Het is nog net te vroeg om naar zee te vertrekken.

Maar ik ben er helemaal klaar voor.

Klaar om gewoon weg te genieten van tijd.
Klaar om nu en dan te werken, maar op beperkte tijden.
Klaar om vrienden en familie te ontmoeten.
Klaar om uit te waaien, om poëzie te lezen, om de krant uitgebreider te lezen.

Klaar voor uitgebreid ontbijt. Klaar om kaartjes te schrijven.
Klaar om zonder stress nog wat code bij te schrijven voor de nieuwe homepagina.
Om vers brood te bakken en mij te verdiepen in nieuwe recepten en drankjes.

Klaar voor herbronning.

Leve de vakantie !

Tijd, waartoe dient het ?


Boek gelezen dat de klassieke grenzen van timemanagement ver overstijgt.
Waartoe dient het managen van je tijd, van knapper en vlugger werken ? Brengt het je levensvreugde en wat doe je met de vrijgekomen tijd ?
Is hetgeen je met die tijd doet wel hetgeen je echt wil doen ?
Kunnen daar ook vragen over gesteld worden ?

De meeste boeken gaan efficienter werken, wat is het doel ? Waarom ga je vlugger werken ?

Het boek gaat ook niet enkel over het plannen van een maand of een jaar, maar over het in vraag stellen van je hele verdere toekomst. Wat wil je bereiken met de handelingen die je nu stelt, met het werk dat je nu doet ?
Welke toekomst zie je voor ogen ?

Wil je die toekomst wel ?

Vragen over de verre toekomst stel ik mij weinig. Ik geloof dat wanneer je goed in het heden zit, ook de toekomst beloftevol is.
Anders is het met enkele vriend(inn)en die in een situatie verzeild geraakt zijn waar ze wel degelijk 'goed werken' maar die hun persoon geen deugd doet. Ze zijn talentvol en naar buiten toe zijn het sterke medewerkers, maar hun hart ligt ergens anders.

Uit het de situatie van vandaag stappen om te beginnen aan een nieuwe toekomst.

Want de tijd is kort.
Het leven kostbaar.

100 procent



Eindelijk staat de nieuwe site die ik gemaakt heb voor het werk online en wel met anderhalve maand vertraging.
Die vertraging is te wijten aan een verkeerde instelling : 'ik zet ze pas online als ik er 100 procent tevreden over ben".
Maandag realiseerde ik mij dat dit in de eeuwigheid nog niet het geval zou zijn en troostte mij met de gedachte dat sites nu eenmaal dynamisch zijn en sowieso toch altijd moeten bijgewerkt worden.

De site is gemaakt met Dreamweaver en Flash lonkt al verliefd en wil ook iets beginnen. Eerste doel is nog : content (geleverd) en gebruiksvriendelijker maken.

Het mailtje van mijn baas was alvast een hart onder de riem : het ziet er zeer goed uit !

Joepie !

frustratie



Mijn leven lijkt een continu gevecht tegen de tijd en vermoeidheid. Bij collega's lijkt het al hetzelfde, maar toch ...
Ik wil zoveel doen, het hoofd barst van de plannen, ik heb werklust met hopen maar de contouren van de werkelijkheid houden mij tegen.

Frustrerend.
Nu en dan denk ik de oplossing gevonden te hebben : meer sporten, gezonder eten, het zou meer energie moeten brengen.

jammer genoeg kosten ook juist deze dingen weer ... tijd.

Deze avond naar "De Laatste Show".
Tom wil rijden, zou hij het erg vinden als ik tijdens de rit nog wat werk ?
Een chauffeur zoals ministers die hebben zou ook wel handig zijn ;-)
Een een privé-jet en zo'n transportsysteem waar je gewoonweg "Beam my up, Scotty" moet zeggen.

Inefficient

Gisteren (zondag dus) moesten we werken. Geen kat die dat leuk vindt. Maar ja, wat doe je ?
Deze morgen zoveel meer collega's ziek.

Het beste bewijs dat je niet zomaar mensen kan optrommelen om altijd maar meer en meer te werken. Op een bepaald moment lever je alle extra's toch weer in.

Diegene die er wel zijn, mopperen en zijn moe.
Inefficient dus. Wat ook de nobele motieven mogen zijn.

Valentijnse pannenkoeken


Ondanks de waarschuwingen voor teveel CO2 en de aanmoedigingen om thuis te blijven en fysieke inspanningen te vermijden trokken wij toch richting Vlaamse Ardennen om er deel te nemen aan de geutelingfeesten.



Een wandeling die tot de beste van dit jaar mag gerekend worden :

"vanuit het hoog gelegen Elst (95m), via het liefdesnestje van Panamarenko, naar de diepte van Boembeke (35m). En in een boogje zo naar de voet van de Berendries, een eindje langs de loop van de Bovenzwalm, met vistrap. Grotendeels verharde kronkelwegen van 1 spoor breed door het landschap. "

Geutelingen zijn een soort pannenkoek, gebakken in steenovens. Ze zijn vrij dik en heeeerlijk !

De avond zette zich in onder het teken van Valentijn. Peter Evrard bleef in mijn hoofd zingen...

All I can say is
Thank you for making it all
For making it beautiful

Een dankjewel is vandaag wel op zijn plaats.....

En toen waren we weer samen....


Vrienden uit de studententijd die ik sedert lang niet meer gezien had. Op zich : nog niets veranderd. De humor, de fonkeling in de ogen, de referentiepunten als Orval en "Jan Stas", ze leefden nog.

Foto's werden boven gehaald, herinneringen aan uitstappen. Heimwee naar de studententijd ? Ik weet het niet. Het was vast een mooie tijd, maar misschien kies ik uiteindelijk toch voor deze tijd : verantwoordelijk voor mezelf, weten waar ik sta, geen honderden verwachtingen van buitenaf boven mijn hoofd. Helemaal voor alles zelf kunnen kiezen.

Het enige wat ik misschien wel mis van vroeger is het toekomstperspectief. De illusie was groter. In realiteit is het toekomstperspectief nu veel, veel breder. Maar de illusie toen was veel groter.

één kopje koffie !


Sedert ik een expressomachine heb begrijp ik dat er zoiets bestaat als koffiefanaten. Dronk ik vroeger amper een kopje per week, nu wil ik de dag niet meer zonder beginnen.
Het grappige is dat ik die expressomachine juist gekocht heb omdat ik zo weinig koffie dronk en je met dergelijk aparaat gemakkelijk één kopje koffie zet.

Nu stoom ik bij ieder kopje de melk (lekker schuimig) en als ik zin heb leg ik er nog een laagje cacao op.

.... voel mij helemaal prinses !

Kwetsbare jongeren


Plots nam de moeder van S. mijn hand en vertelde me op fluistertoon : ik maak mij zorgen om Steven. Hij heeft geen vrienden op school en dat voor een eerste middelbaar. Het is hem onmogelijk om zich te binden aan iemand. Hij ziet niet in dat andere kinderen ook graag eens aandacht krijgen. Uit zichzelf zal hij geen interesse tonen voor iemand anders, al zal hij wel vol overtuiging zijn eigen werk presenteren.

Ik zag de jongen spelen en om aandacht vechten. Ik zag hoe hij bij het kleinste conflict fysieke kracht gebruikte. Ik herinnerde mij dat ik ooit een hele dag op uitstap was met Steven. Hij praatte de hele dag door en maakte diep indruk op mij. Ondanks zijn jonge (12 j.) leeftijd, leek ik met een wandelende encyclopedie rond te lopen. Hij ratelde aan een stuk door.

Ik wil nog dit, ik wil nog dat, het moet zus, het moet zo. Het was beangstigend. Ik zag de onrust in deze jongen en dacht aan Pieter-Jan bij wie het Aspergersyndroom gediagnosteerd was : eenzijdige interesse, hoge intelligentie, maar dwalend in zichzelf en een wereld waarin hij niet thuiskwam.

Vroeger had ik wel eens de indruk dat jongeren geproblematiseerd werden, dat iedere oneffenheid gelabeld moest worden, dat in onze 'maak jezelf maatschappij' het labelen een manier was om te aanvaarden dat de werkelijkheid niet perfect was.

Na zoveel beroepsjaren zie ik het aantal jongeren dat echt in de problemen zit ieder jaar stijgen en het valt niet meer te ontkennen dat er bij heel wat jongeren inderdaad problemen zijn : agressie, gebrek aan empathie, sociale vaardigheid, driftig, het zichzelf niet kunnen organiseren. Het lijkt een structureel gegeven.

Van waar komen ze ? Jongeren die aan NLD, ADHD, Asperger enzovoort lijden ? Waren ze er vroeger niet of zagen we het niet ?
Is er iets misgelopen in onze manier van omgaan met jongeren ? Is het de druk van de maatschappij ? Welke milieufactoren (in alle betekenissen van het woord) spelen ?

Ik zie alvast dat heel wat jongeren zich niet thuis voelen bij zichzelf en nu en dan ... stap ik met een ongerust hart het bed in.

Terug uit Amsterdam


Ik ben niet gauw onder de indruk te brengen van een beetje regen, maar toen we richting Amsterdam reden, leek het wel alsof we een orkaan tegemoet gingen.
We zullen er maar het beste van maken, zuchtte ik in mezelf, en stelde meteen voor dat we zouden beginnen met een koffie om eventuele plannen bij te stellen.
Eenmaal in Amsterdam hebben we nog welgeteld een half uurtje regen gehad. Het eerste halfuurtje en daarna klaarde het op dergelijke wijze op, dat we zelfs prachtig zonlicht hadden voor onze foto's.

Verschillende mensen, verschillende ideeën, zo is het, en ik vroeg mij af of het zou lukken om er een leuke uitstap van te maken die voor ons drie interessant was. Ja hoor ! Dankzij C. weet ik weerom dat Dries Van Noten echt wel mooie dingen maakt, en zou ik mij beslist te buiten zijn gegaan aan een hanger van Ann De Meulemeester ware het niet dat deze prijzen, ondanks de 50 procent reductie nog altijd ver boven de meeste gewaagde uitspatting lagen.
De prijzen bedierven echt de pret, want met zo'n hoogte kun je je zelfs geen dromen permitteren. De spiegel zou mij trouwens toch onmiddellijk ongelijk geven, want die (bloedmooie) zaken zijn echt wel ontworpen voor een maat 34-36.
Snif !

Het was heel lang geleden dat ik in Amsterdam was geweest en wat mij opviel was wel dat het toch een relatief kleine stad is. Je kon lekker alles te voet doen, en dat was wel meegenomen.

Bij het bezoek aan het joods-historisch museum, vroeg ik mij vooral af waarom het voor kinderen zo lekker interactief is en voor volwassenen niet. Leren is leren, nieuw is nieuw, dus deden wij lekker aan alle opdrachten mee.
Ik zag er ook enkele originele schriftjes van Etty Hillesums dagboek. Tastbaar dicht dus. Een vrouw die zoveel indruk op mij gemaakt heeft... en dan, die klein frêle schriftjes vol gedachten ...

Tov !

Verborgen boodschap van deze log : let us meet at four. Hmmm... kan nog lukken !

leve het weekend !

Amsterdam, here we come !

Gewapend met de capitoolgids en vergezeld van lieve vrienden, het kan niet meer stuk !

Such a waste day

Vandaag komen in het Leuvense alle geledingen van ons werk en collega's van 'op een ander' samen. Wij zijn al met 70, maar tel daar gerust maar een 400 tal mensen 'van de buren' bij. En die moeten allemaal samen vergaderen. Allemaal dik tegen hun zin. Allemaal praten over onderwerpen waarvan ze de zin om over te vergaderen, niet inzien.

Nu nog hopen dat de koffie lekker is ...

Excuses om te shoppen

Het is een investering voor mijn werk

ik verkoop het later wel weer

Kwaliteit/goed gereedschap is noodzakelijk/veiliger

Ik bereid mijn verzameling uit

Het zal later nog meer waard zijn

Ik kan toch geen armzalige indruk geven, wat mij omringt moet mijn succes onderstrepen

Het is een goed boek (de bibliotheek)

Als ik mezelf niet verwen, doet een ander het ook niet

Dit moet je gewoon hebben, dat koop je één keer in je leven

Het is niet voor mezelf, maar voor een ander (cadeautjescultuur)

Het is zo goedkoop dat het gewoon idioot zou zijn het niet te kopen

Ik verdien het na zo'n hard werk/moeilijke periode

Bovenstaande excuses komen gedeeltelijk uit Karstens boek, maar het kostte mij totaal geen moeite om ze uit te breiden... ! Enig denkwerk zou de lijst trouwens nog langer maken !

Zijn vrouwen meer onderhevig aan shoppingskoorts dan mannen ?

Vrouwen vinden shopping merkelijk leuker dan mannen en doen het dan ook meer. Maar mannen kijken dan wel veel minder naar de prijs en kunnen zich helemaal verliezen in gereedschap. Voor heilige koe auto is voor veel mannen geen cent teveel.

Wie een echtelijke ruzie rond koopgedrag wil beslissen kan best ten rade bij Carien Karsten : Shoppen, de lust, het lijden en de lol.

Initiatie snooker


Dat snooker belangrijk is ten huize van vriendin W., hoeft geen woorden. Eenmaal het huis binnen kan je niet naast de gigantische snookertafel kijken. Dat ik dergelijke meubel nog nooit in levende lijve gezien had, durfde ik niet zeggen, maar toen manlief terugkwam van zijn Snookeravond kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.

Belgisch Finalist Peter stak zijn enthousiasme niet onder de tafel, en daar volgde een ware initiatie voor Kaat !

Toen ik na een half uurtje uitleg zelf een balletje mocht leggen, bleek dit veel moeilijker dan verwacht. Zo is het mij onbegrijpelijk hoe 'snookermannen' geen vijfvoudige hernia oplopen, beginnend in de rug en zeker nog eentje in de nek. Ten tweede moet je om te snookeren alle wetten van fysica van buiten kennen, plus massa's wiskunde. Net als schaken moet je ongelooflijk vooruit kunnen denken en moet je zelfs een beetje gemeen zijn : de bal zo weten te positioneren dat de andere het heel moeilijk krijgt om de juiste bal te raken.

Geen spek voor mijn bek dus. Ik ben al blij dat ik weet dat je altijd met de witte bal moet beginnen. Maar toch : respect voor alle snookeraars !

loodjes

Tom heeft gewerkt aan een nieuwe weblay-out, en hij mag er wezen. Ondertussen heb ik allerlei ontwerpen gemaakt voor een nieuwe site (voor mijn werk), hij is gezien en goed bevonden, maar nu moet 'de inhoud' er nog op. Niet dat die inhoud niet voor handen is, maar eenmaal het grafische werk voorbij was de uitdaging eraf en ik heb geen zin meer om allerlei gegevens in te voeren. Operationeel is hij in principe wel, hij staat onder test online en al, maar ach, het ontbreekt mij aan de goesting om er verder mee te doen. De spreekwoordelijke laatste loodjes, vrees ik.

Op het werk lunchvergadering en de ernst was ver te zoeken. Alle voorstellen die op tafel lagen hebben we zo de vuilbak in gegooid. Wellicht uit vermoeidheid en uit de angst voor de sowieso extreem drukke weken die komen. Nog een keer tien voorstellen goedkeuren betekent dat er nog eens aan tien projectjes gewerkt moet worden.

Het bracht ons tot al even zinloze gesprekken : "het moet licht worden", zei een collega, we beginnen hier al 's nachts (op post om 7.30 u), "we moeten warm eten krijgen op de personeelsvergadering ipv koude schotel, het is te koud buiten .... "Frietjes !" zuchtte een ander.

Het verslag van de vergadering luidt als volgt :
Probleemanalyse : wegens mentale oververmoeidheid zagen wij onszelf niet in staat tot het fatsoenlijk beoordelen van maar één voorstel.
Directe noden : licht, warmte en eten.

Ik vraag mij af wat het zou geweest zijn mocht onze baas er toevallig bij geweest zijn. ... Alhoewel, ... hij zag er ook al zo bleekjes uit !

Dat heet dan gelukkig zijn ...


Sommige mensen in mijn omgeving lukt het het niet om gelukkig te zijn. Ze kijken rond zich heen en hebben het gevoel continu te falen, altijd net te laat te zijn, de trein gemist te hebben.
Het eigenaardige is dat er niet onmiddellijk een concrete reden te bedenken is. Ze zijn niet ziek, niet arm, niet a-sociaal en hebben heel wat potentie in zich.

Bij Berheim en Heylighen kreeg ik zicht op 'geluk' en weet ik meteen ook waarom ik gelukkig ben : goeie relaties en bovenal het gevoel richting te kunnen geven aan mijn leven. I'm the captain of my ship. Storm, hagel of zonneschijn, ik heb nog altijd het gevoel dat de koers uiteindelijk door mij bepaald wordt.

Veel mensen hebben dat gevoel echter niet. Zo ken ik een oudere vrouw die bij het minste in paniek raakt ; ze heeft het continue gevoel dat alles haar overkomt en dat ze totaal afhankelijk is van de goodwill van anderen. Aangeleerde hulpeloosheid, heet dat.

Twee groepen honden in twee gesloten kooien, beiden krijgen electrische schokken. De eerste groep kan niets doen, de tweede kan - via een handeling - de schokken laten ophouden.
Vervolg : twee groepen honden in twee open kooien, beiden krijgen electrische schokken. De eerste groep blijft in de kooi, de tweede springt er gewoon uit.

Ik geloof dat mijn oudere buurvrouw in de eerste kooi zit, wachtend tot iemand haar er uithaalt. Jammer is dat.