laatste jaar Leuven ?

Nu ik na buitengewoon veel moeite mijn "credits" goedgekeurd heb gekregen, ben ik er al niet meer tevreden mee. Het voordeel van vrij student te zijn : ik pik gewoon mee wat ik leuk vind en de rest laat ik vallen. Anderzijds : bij mijn weten is er nog nooit een studentenkaart gecontroleerd tijdens een les. Zou ik het wagen ? Fundamentele wijsbegeerte, het lijkt mij een mooie herhaling van wat ik ooit als vak al moest studeren.

Het academiejaar is duidelijk begonnen. Een drukte in Leuven waarvan je je afvraag waar al die mensen 's avonds naartoe gaan. Hebben die allemaal slaapplaats ? Barst de stad niet langzaamaan uit z'n voegen ?

Maar meteen ook de luxe van het Stuk-programma, een Uur Kultuur, de zovele lezingen en activiteiten die deze universiteitsstad rijk is. Wat zal ik dat missen volgend jaar (The Big Move !) Anderzijds zal het ook genieten zijn van het dorp waar ik wonen zal, waar de tijd ongeveer altijd gelijk is en vooral door seizoenen bepaald. "Leuven is niet ver weg", zegt mijn liefje dan, maar het is niet hetzelfde. Een dik kwartier in de auto, de onmogelijkheid om hier parkeerplaats te vinden...
Terwijl we nu op tien minuten beslissen of we ergens heen gaan en gewoon de handtas nemen en te voet weg zijn. We kunnen met hartelust blijven hangen in een restaurantje of café, we zijn nooit ver heen.

Dus, ik moet er dit jaar nog van profiteren.
Doen !

Religie

Ik ben steeds meer geïnteresseerd in religie. Niet de religie zoals ik ze zowat overal en dagelijks tegenkom : reiki, rebirthing, bloesem en universele energie. Dat zijn nog bruggen te ver en ik weet ook waarom. Mijn eigen religie heet immers Rationaliteit. Zij zien mij als ongelovige.
Ik meende lang dat die religie sinds de Verlichting en de democratisering van het onderwijs zowat common sense was, maar nee dus.

Dit weekend las ik met veel verwondering (Knack 31/8) dat in Antwerpen, er studenten biomedische wetenschappen zijn die het darwinisme weigeren te aanvaarden. "Uit een dom wezen kan nooit een slim wezen ontstaan".

Religie kan ver strekkende gevolgen hebben en dat verbaast mij steeds meer. In een boek over Abraham, las ik volgend citaat :

Mohammed dacht niet dat hij een nieuwe godsdienst stichtte maar dat hij het eeuwenoude geloof in een god herstelde. Hij verklaarde ook dat hij het ware geloof aan de Arabieren bracht die, anders dan hun buren in de vruchtbare gebieden in het Midden Oosten hun profeet nog moesten krijgen. "Ik zie de islam als een reformatie binnen de context van het monotheisme", zie Bill Graham, hoofd van de leerstoelgroep Midden Oosterse Talen in Havard

Over Jezus, die andere stichter, wordt ten treure benadrukt dat hij een jood was, vertrouwd met de joodse religie en niet mals over wijze waarop deze religie misbruikt werd. Was hij eveneens een hervormer ? Een hervormer van wie op z'n beurt ook weer door latere figuren misbruikt werd als middel tot macht ?

De kracht van religie blijft mij mateloos fascineren. Ik besef dat rationaliteit ook een manier is om de wereld te ordenen, dat niet alles in categorieën van rationaliteit kan gezet worden, al zijn begrippen als solidariteit, zorg voor schepping in the long run misschien wel heel rationeel.

Dit weekend was ik te gast op een doopsel. Beide ouders zijn heel muzikaal en zongen Gods zegen over hun kind.

When you sleep may His angels watch over you ;
when you wake, may He fill you wit His Grace.

Ik zag de liefde van deze ouders, dat kleine wicht dat niet wist wat haar overkwam maar heerlijk lachte en kraaide.
Zij was ooit niet en draagt nu een naam, een toekomst.

Wonder vind ik dat. Die handjes, die teentjes, die volle overgave.
Wonder dat mij bij religie brengt waar geen rationaliteit tegenop kan.

de plagen van de VS

In lang vervlogen tijden dacht men dat de goden de hand hadden in natuurfenomenen. Thor sloeg zijn hamer langs het hemelgespante en het regende dat het goot. Dankuwel Thor voor de verzekering van een goede oogst.
De Hebreeën zagen de kikkers, muggen en zelfs hagel over het machtige Egypte komen en zagen dat als van Gods hand. Het zelfzekere Egypte met zijn almachtige goden zou buigen voor de God van Abraham, Jacob en Isaak.
Katharina, Rita, als woeste godinnen razen ze over de Verenigde Staten.
Een paar millenia geleden zou dat geïnterpreteerd worden als waarschuwing voor de almacht van de VS.
Ik hoop dat niemand het nog zo 'verkoopt' en dat de aandacht gaat naar de mens die gewoon met z'n geliefden een gelukkig leven wil opbouwen.
Tenslotte, er zijn geen goden in de kosmos.

De vermoeidheid overwinnen

De laatste weken geniet ik weer met volle teugen van mijn werk. Ik voel : dit wil ik echt doen, ik voel mij als een vis in het water. Gisteren ging ik nog naar de bib en kwam met een karrevracht vakliteratuur terug. Nog veel ambitie dus !
Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik veelal doodmoe thuis kom. Die vermoeidheid toont zich nooit op het werk, maar eenmaal thuis lijk ik de klop van de hamer te krijgen, alsof ik de enigszins stresserende omgeving nodig heb om goed te presteren. Ook in het weekend kan ik volledig van de kaart zijn, plots zijn de deadlines ver weg (toch minstens 48 uur) en slaat de vermoeidheid hevig toe, terwijl ik in de weekend net ook wel eens andere dingen wil doen zoals lezen, uitgebreid koken en dus niet na 2 bladzijden lezen in slaap vallen.
Is het een gebrek aan fitheid ? Is het de aankomende herfst ?
Ik gok op het eerste. MyAsics herinnert er mij aan dat ik dit nog moet doen :
11 minuten hardlopen;
3 minuten rustig aan dribbelen, wandelen of hardlopen;
11 minuten hardlopen
Het lijkt niet zoveel maar o zo vermoeiend.
Terwijl ik anderzijds weet dat sporten juist energie geeft.

Toch de twijfel : zal ik nog meer vermoeid geraken of krijg ik juist meer energie ?
Vanwaar komt al die vermoeidheid trouwens ?

Op naar de loopschoenen en geen excuses. Desnoods wandel ik die 25 minuten.
Alhoewel, zou het zo erg zijn ?

Volwassen worden

Ze waren weer met velen, de jongelui die al vroeg (het is pas de 17de) het nieuwe kot willen intrekken. De auto's volgeladen, net zoals ik ze in juli had zien vertrekken. Het zijn de eerstejaars, overduidelijk. Ze zien er nog jong en fris uit en wandelen in de namiddag met ma en pa over de Bondgenotenlaan om de laatste boodschappen te doen.
Bij de inschrijvingen zag ik een tijd geleden tot mijn grote verwondering dat er nog wel degelijk ouders zijn die hun kinderen, die ondertussen wel kiesgerechtigd zijn, inschrijven voor eerste kan. Een overijverige moeder antwoordde netjes op alle vragen. Dochterlief wil die richting en zit daar op kot. Geen dochter te bekennen zelfs.
Ik heb dat nooit gekend. De hulp van mijn ouders tijdens mijn studentenleven bleef beperkt tot het financieel bijdragen (dank u wel !) en af en toe de auto eens lenen wanneer er 'grote stukken' moesten vervoerd werden. Ze voerden me voor de rest wel netjes naar het station. Of ik studeerde, wat ik hier deed, wat ik at of wie ik kende, ze hebben er zo goed als nooit naar gevraagd.
Nu zie ik hier al jaar na jaar hoe ouders week na week zoon- of dochterlief met de auto komen brengen, vergezeld van een frigobox met bereid eten. Niets beter dan moeders keuken. Soms wordt die frigobox wel eens verwisseld met allerlei schoonmaakproducten. Moeder kuist.
Beide zaken zouden een regelrechte afgang geweest zijn in mijn studententijd.
Maar tijden veranderen. De binding tussen de ouders en kinderen lijkt sterker, de gang naar zelfstandigheid bij de jongere minder. Ook Alma krijgt steeds minder volk over de vloer. Men eet liever gezellig thuis op kot, het vervangend nest.

Vandaag las ik in een krant hoe studenten het psychisch steeds moeilijker blijken te hebben.
Soms vrees ik dat we in een overbezorgde cultuur terecht gekomen zijn. Ouders zijn o zo bezorgd om hun kinderen (en ik zou wellicht niet anders zijn) en willen ze het liefst zo dicht mogelijk bij hen houden, hen beschermen voor alle mogelijke kwaad en ontgoochelingen. Wie zo grootgebracht wordt moet wel angst hebben voor de grote wereld en zal inderdaad weinig zin hebben om het nest te verlaten. Zie maar naar het grote aantal volwassen kinderen dat nog thuis blijft wonen.
Ik zie het ook bij mijn vrienden, hoe heel erg bezorgd ze zijn om hun kinderen. Je kind al dan niet naar school laten fietsen is voor vele ouders een vraag die hun hart vult met twijfel en schuldgevoel.
Toch moet je ze eens loslaten, denk ik dan. Anders krijg je bange en onzekere kinderen, of juist al te zekere kinderen omdat ze altijd zijn beschermd.

Zeer kwetsbaar zijn ze wanneer ze uiteindelijk toch op eigen benen moeten staan.

Het literaire stokje

Boekenkast aan het opruimen, tijd om het literaire stokje van Tom over te nemen...

Hoeveel boeken heb je in je boekenkast staan?
Ze kunnen er niet meer in en zitten daarom ook in dozen. Gelukkig is er bij ons nieuwe huis heel veel plaats voor boeken voorzien, zodat we er tenminste kunnen van genieten. De boeken die wil in rekken staan, staan in dubbele rijen, grosso modo zullen het er een kleine 1000 zijn.

Wat is het laatste boek dat je hebt gekocht?
Ik veronderstel dat ik 3/4 van alle boeken die ik lees, leen uit de bib, zeker als het over romans gaat. Het laatst gekochte boek is 'Loopgids voor vrouwen'. Ik heb heel wat loopboeken, ik lees er telkens in als ik weer overenthousiast ben of juist alle motivatie om weer te lopen mis. Werkt altijd.

Welk boek lees je nu?
Beroepshalve lees ik momenteel Praten met kinderen en jongeren in crisissituaties, life space intervention. Voor pure gezelligheid en heel leuk om lezen : De Larf, over kinderen en metamorfose, van M. Dekkers. Nu kinderen plots een belangrijke rol in mijn geëindigd vrijgezellenleven spelen verbaas ik mij over deze wezentjes. Ik ben het dan helemaal eens met Dekkers : kinderen zijn totaal andere wezens. En met hem verwonder ik mij over de infantilisering in de volwassenenwereld. Hoeveel van mijn medeburgers willen niet het liefst terug naar moeders buik ? Dat manifesteert zich in allerlei therapieën en theorieën, maar bovenal in een immens verlangen naar de (vervlogen) kindertijd.
Zelf heb ik er geen last van. (Oef !)

Wat zijn de laatste 5 boeken die je gelezen hebt?
Zwijgen, van Joshua Sobol. Een joodse jongen voelt de besnijdenis zo traumatisch aan dat hij besluit nooit meer te spreken. Het is een eigenaardig verhaal, want je leeft/leest in het hoofd van de jongen. Zijn zwijgen is protest om allerlei redenen. Soms wordt het hem bijna te sterk en wil hij spreken, maar iedere keer opnieuw blijft hij bij zijn besluit.
De Damascuspoort van Robert Stone. Ook al een boek dat zich in Israël afspeelt. Je leest/leeft 600 bladzijden lang in het broeierige Jeruzalem met al zijn religies en sektes. Tussendoor wordt er nog een aanslag voorbereid. Omdat ik jaren geleden in Israël vertoefde was dit boek precies een terugkeer naar het land dat ik nog altijd mis. Een land en volk dat mij ook mateloos intrigeert.
Er was ook de Da Vinci Code van D. Brown. Heel erg spannend in het begin maar het eindigde op een sisser. Toch de moeite om er eentje te lezen van hem. De rest laat ik aan anderen over.
Hygiëne van een huurmoordenaar en Angst en Beven van A. Nothomb. Echte literatuur is dat, het beste van dit hele lijstje. Deze madam verdient terecht de hoogste literaire onderscheidingen !

Welke boeken hebben een speciale betekenis voor je?
Er zijn een aantal boeken die ik als mijn persoonlijke bijbel koester. Het eerste is De gebroeders Karamazov, van Dostojewski. Voor mij de eerste kennismaking met de mens in al zijn schitterende en donkere kanten. De mens als gepassioneerd en niet enkel rationeel wezen.
De bloei van het leven, van Simone de Beauvoir. Zij bracht veel op gang bij mij. Een ware crisis zelfs. Opgevoed in een katholiek milieu en overtuigd van de zinvolheid van alles, naïef tot en met, zette zij mij met de voeten op de aarde, leerde mij wat maatschappelijk engagement is en ... dat vrouwen 'gemaakt' worden. In zekere zin was zij voor mij diegene die mij mijn vrouw-zijn deed ontdekken. Haar minnaar en vriend Sartre las ik ook. Met hartstocht zelfs. Je l'ai : la Nausséé !
In duizend zoete armen van Etty Hillesum koesterde ik als tegengif, in een wereld van jodenvervolging zag deze vrouw het schone in alles, verdiepte zich in literatuur maar bovenal : stond boven allerlei cliché's en maatschappelijk moeten. Ze durfde grenzeloos beminnen en stelde zichzelf en het leven altijd in vraag. Haar hartstochtelijke liefde voor het leven en de mens waren mij zeer genegen.
Tenslotte het dagboek van S. Kierkegaard. Rebellerend, filosoferend, een buitenbeentje, durfde in te gaan tegen de heersende christelijke moraal en deed zijn ding.
Vijf boeken van sterke mensen die ik - als er een hemel bestaat - heel erg zal danken om het testament dat ze mij lieten.

Tenslotte gooi ik er hier nog een vraagje bij :
Welke boeken zou je willen gelezen hebben ? Ik vind het jammer dat ik niet meer filosofie gelezen heb. Ooit ging ik op in de boeken van Wittgenstein, maar dat is zo lang geleden dat ik zelfs de titel niet meer herinner. Kant zou ik ook willen lezen, maar of dat lukt zonder goede begeleiding ?
Ik wou ook dat ik meer thuis was in de metafysica en de kenleer.

Het stokje ... geef ik door aan Buffie...

Opnieuw aan het werk

We zijn weer begonnen ! Eigenaardig hoe dit opnieuw beginnen de alledaagse dingen weer in een nieuw perspectief zet : de 'vrije' tijd wordt onmiddellijk in een tijdseenheid gezet, de geest houdt zich weer bezig met morgen, iets wat ik in de vakantie vergeten was.
Tien minuten pauze met een stuk fruit wordt meer gesmaakt dan in de vakantie.
In het hoofd allerlei plannen en ook het sterke voornemen om het werk niet de overhand te laten nemen. Ik denk dat ik er dit jaar zal in slagen.
De vaste overtuiging met de fiets naar het werk te gaan en alzo alvast dat minimum aan beweging te hebben.
Blij terug onder het jonge volkje te zijn. Ze waren doodmoe vandaag. Door ons ?
Na 9 weken vakantie en zorgeloos leven uiteindelijk ook diep gelukkig dat ik dit werk mag doen. Ik doe het graag. Het geeft mij veel kansen, het is sociaal en verrijkend.
Blije Kaat dus.