Frustratie op de laatste dag

... op aanraden van Asfaltkonijn besloot ik gisterenavond een domeinnaam én (eigenlijk overbodige, maar altijd handige) webspace te kopen bij B-one. Ik bekijk alles rustig, vul mijn visagegevens in ... druk op het knopje "aankoop" en hup, het scherm vernieuwt gewoon : dus opnieuw de vraag om mijn creditcardgegevens in te geven. Ik denk, héla, geen twee keer en wacht op een mogelijke bevestigingsmail.
Die komt er niet. Ook deze morgen niet.
Dan maar gebeld naar Visa, of dat geld van mijn rekening is of zelfs geregistreerd is als betaling. Zij zeggen me van niet : ik kan de aankoop gerust opnieuw doen...
Dus vandaag tik ik weer netjes mijn aangevraagde domeinnaam in, creditcardgegevens ... druk vervolgens op het knopje "aankoop" en huppeldepup, weerom hetzelfde liedje : opnieuw vraagt hij mijn creditgegevens.

Voorlopig zal het dus nog even het moeilijke KULeuvenadres blijven...

Het was een prachtig jaar !

Het was het jaar waarin

het duidelijk werd dat ik de rest van mijn verder leven wil doorbrengen met mijn liefje !

we begonnen zijn aan onze bouwplannen

evenwicht werk en leven bereikt is

ik een zwaar ongeval had en het even leek alsof het niet in orde zou komen...maar

bovenal heel gelukkig was

Ik ben dankbaar om

de warmte en vriendschap van zowel vrienden als familie, als collega's

de geboorte van Barbara, een nieuwe generatie in onze familie

mijn herstel na mijn ongeval, het had veel erger kunnen zijn

Wat mij bijblijft van 2005 is

De miserie van mensen in de door natuurrampen getroffen gebieden, het leek/lijkt niet op te houden

Het groeiend wantrouwen tussen het westen en een deel van de islamitische wereld

Het conservatisme en de hoogmoed van de VS

De opeenvolgende overwinningen van Tom Boonen

Het generatiepact en de grote onduidelijkheid in de Belgische politiek, de wegdeemsterende identiteit van de regeringspartijen

...

Dit wordt 2006 voor mij

het jaar van wellicht veel bouwzorgen

maar ook het jaar om het nieuwe huis te bewonen

het samenwonen met mijn lief !

nog meer genieten van mijn werk, het gaat altijd beter

en als er al voornemens zijn

opnieuw mijn passie voor lopen opnemen, als ik eenmaal begonnen ben is het niet meer zo moeilijk, het is vooral weer beginnen !

nog selectiever televisie kijken en nog meer lezen

mij verdiepen in de kookkunst (die mij niet ligt)

veel etentjes organiseren, investeren in kwalitatief social life, bovenal de vrienden

blijven opletten zodat het evenwicht leven/werk behouden kan blijven

blijven wandelen en genieten van de natuur

Wanneer ik dit lijstje bekijk, dan merk ik tot mijn grote verbazing dat alle grote dromen in mijn leven verwezenlijkt zijn : Een man om van te houden, een fijn huis om in te wonen, werk- en financiële zekerheid (altijd handig), lieve en betrouwbare vrienden door de jaren heen....

Zal mijn leven nu saai worden ?
Als ik het zo bekijk, wel ongelooflijk voorspelbaar.

Het zal dus nu en dan gekruid moeten worden met enig avontuur !

Nieuwe Kaat in 2006

... nieuwe domeinnaam (suggesties voor hosting welkom !)
... nieuwe domicilie
... nieuw huis
... en nog veel groot nieuws... ! (later !)

Citaat

De politicus die alle taken naar de school doorschuift, is een luie politicus. Als je de maatschappelijke opdracht van de school overschat, kweek je alleen maar gefrustreerde leraren. De school is niet goed voor elk lek dat ouders laten ontstaan. (...)
Waar het om gaat is meer zuurstof in het onderwijs blazen, zodat de teamleden zich kunnen concentreren op de kern van hun vak.

W.D.B. van de
OCNV(Nederlandse tegenhanger van het Vlaamse COC), met excuses voor al deze afkortingen, maar voluit geschreven klinkt het nog erger !

(kerst-)vakantiejob

De hele nacht gedroomd dat ik een moord op een jonge striptease aan het oplossen was. Het is eens iets anders.
Het was mij barre ernst, ik voerde het forensisch onderzoek uit alsof ik een ware pro was. Deze morgen bij het ontbijt had ik mijn nieuwe theorie al klaar. De hoteleigenaar bleek verschillende keren gelogen te hebben, o.a. over hoe goed hij Kelly kende. Haar vriendin deed alsof ze vriendinnen uit een ver verleden waren maar ze droegen beiden dezelfde armband met inscriptie, doe je dat, als je elkaar al jaren niet meer gezien hebt ? .


Genoeg vragen dus om vandaag nog een rondje CSI te spelen. Want dat bracht de kerstvakantie ook meeOm het allemaal nog echter te maken kreeg ik ook het boek over de forensische wetenschap bij CSI, het leest als een trein en ... doet mij nog meer geloven dat ik mijn roeping gemist heb !

kleine goden

Onlangs had ik een moeder op gesprek die doodop was. Gewoon : uitgeblust. Toen het gesprek een beetje verder ging bleek dat ze doodmoe was van het grote feest dat ze voor haar zoon's verjaardag had gegeven, (en dat hij niet leuk vond), dat de kerstvakantie volgepland was met kinderuitstappen en dat ze al jaren toverkunsten moet doen om haar agenda aan te passen aan de autoritjes die zoon (en dochter) nodig hadden voor de vele activiteiten die ze hadden als muziekschool, voetbal enzovoort. Zelf werkte ze fulltime, 'want kinderen kosten veel geld'.

De vrouw was uitgeput, dat zag je zo. Toen ik even opperde dat ze misschien ook wel voor zichzelf mocht opkomen en haar hele leven niet in functie van de wensen van haar kinderen moest laten bepalen keek ze mij verontwaardigd aan.
Het zijn wel kinderen ! Het mocht niet in vraag worden gesteld.

Ik zag haar zoon die verveeld naar mij keek omdat het gesprek met zijn mama nu nog niet afgelopen was. De moeder stapte op en de zoon vervoegde haar.

"Gaan we nu naar de Fnac dat nieuwe spel van playstation halen ?", hoorde ik de zoon zijn moeder vragen. Hij trok aan haar arm.
De moeder glimlachte.
Ze glimlachte naar haar kleine god voor wie ze haar leven geven wou.
Doodop of niet.

Ik zag haar buitengaan en hoopte dat de jonge god (en zus godin) zich niet zouden ontpoppen in jonge dictators.
Ik zag de jongen en dacht aan enkele jonge mensen in Leuven, afgestudeerd en zonder werk. De mama zorgt nog evengoed voor hen (wassen, kuisen) maar zij zijn zelf het noorden kwijt.

Ze vinden hun weg niet, zijn gefrustreerd en het ontbreekt hen aan ondernemingszin.
De grote wereld lijkt in niets op de wereld die ze kenden.
De ouders vinden het doodjammer. Als ze konden, solliciteerden ze in plaats van hun kind.

Christmasblues...

 
 

Kerstzenuwen

Deze morgen werd ik wakker met een lichte zenuwachtigheid. Geheel niet mijn stijl, zeker al niet omdat vandaag op het werk alleen maar Kerstontbijt, Receptie, Kaas&Wijn op het menu staan. Niet bepaald stresserend dus.
Maar ook zonder kalender weet ik dat het morgenavond Kerstavond is en dat ik, hoe goed georganiseerd ook, nog voor de voorgerechtjes moet zorgen, het dessert en dat ik achter liefje aan moet zitten om hem nog eens te herinneren aan zijn deel van de cadeautjes, administratieve verplichtingen (papieren !) die voor de kerstvakantie in orde moeten zijn, en dat het huis-in-staat-van-verbouwing toch nog moet worden schoongemaakt.

Erg van mezelf vind ik het, maar deze morgen dacht ik : ik wou dat het al voorbij was. Kerstdag ! What the hell is wrong with me ?

Maar als morgenavond het haardvuur brandt, we samen aan tafel zitten, het glaasje wijn in onze hand, terwijl de kaarsvlammetjes in onze ogen flakkeren, zal ik weer helemaal vol contentement zijn.

Tja, niets voor niets.

Ingewikkeld

Dat de aankoop van een huis met verbouwingswerken zo ingewikkeld was, had ik mij niet kunnen voorstellen. De staat speelt werkelijk hide and seek. Enerzijds moet je van alles betalen, anderzijds zijn er heel wat subsidies. Betalen is nooit een problemen, de fiscus vindt je wel en o wee als er iets niet klopt. Maar wegwijs raken door de reglementering van de subsidies is een andere zaak. De regelgevingen verschillen dan nog per gemeente, provincie, sommige zaken worden bepaald door het gewest, andere zijn weer federaal.
Ik denk echt dat veel mensen van alles mislopen waar ze wel degelijk recht op hebben, en nog erger : wij zullen zo'n mensen zijn.
Je zou al bijna je job halftijds moeten staken om je met de opvolging van papieren en werken bezig te houden.
Ondanks dat we nog maar in het "papieren" stadium zijn hou ik mij vast aan het beeld dat ik voor ogen heb van onze nieuwe thuis. Het is maar goed dat je weet dat het 'voor altijd' (of toch heel lang) zal zijn. De werken zijn één ding, maar de 'papieren' zijn al minstens zo erg !

Even frustratie ventileren !

Pesten op het werk

Een aantal jaar geleden werd ik, naar aanleiding van de nieuwe wetgeving, "aangeduid" als bemiddelingsfiguur inzake 'pesten op het werk'. Ik mocht meteen, samen met een collega, enkele studiedagen volgen.

De wet is er gekomen naar aanleiding van de zelfmoord van een postbeambte. De verontwaardiging was groot dat zoiets mogelijk was.
Toch blijf ik met de vraag zitten of zoiets juridisch op te lossen is.

Vooreerst is er de bewijslast. Dikwijls gaat het over interpretaties, het gewicht dat aan kleine gestes en gebaren wordt gegeven. Zelden of nooit gaat het over echt zichtbaar criminele feiten als stelen of fysiek pijnigen. Voor de ene een grapje, een opmerking, de vrijheid van meningsuiting, voor de andere kwetsend. Soms gebeurt het ook heel fijntjes : minachting, sociale uitsluiting, zorgen dat de andere net niet krijgt wat hij wil. Probeer de twee partijen maar op dezelfde lijn te krijgen !

Veel moeilijker wordt het wanneer het om een ondergeschikte gaat versus iemand die hoger op de bedrijfsladder staat. De baas blijft de baas, geen enkele wetgeving die dat verandert. Nu is die baas niet per definitie de "kwaaie gast", maar wel diegene die mee interpreteert, ook als het over een kwestie tussen twee collega's gaat.
Komt er inderdaad een onderzoek, dan wordt "het slachtoffer" op dat moment wel heel erg beschermd maar komt er een enorme stress over het bedrijf. Iedereen voelt zich geviseerd, heeft een mening voor of tegen, begint te twijfelen aan de waarde van zijn daden en woorden. "Als je daar al niet tegen kunt", "Het is toch zo", "Mag ik mijn gedacht niet meer zeggen", "Hij doet toch ook van alles".
En de boot is vertrokken om nooit meer met alle manschappen te haven binnen te varen. Verdeeldheid troef.
Wanneer dergelijke spanningen in de juridsche sfeer moeten worden gebracht is het hek van de dam.
Het vertrouwen is geschonden en meestal kan niets het (vermeende) lijden nog goed maken.

Blijft de vraag natuurlijk of het dan maar zo gelaten moet worden.
Ik vrees het ergste.

Tenslotte is er de rol van de bemiddelaar. Dat hij er 'middenin' zit kan alleen betekenen dat hij zich dik in nesten werkt. Je kan het nooit goed door voor iedereen. Dus daar sta je dan, met al je goede bedoelingen.

herkend


Dat het op deze blog zo stil is, heeft zeker te maken met de gebeurtenissen van vorige maandag. Er was al geen geschenk te bespeuren in de Carré, maar zelfs al was het zo, dan is het toch een beetje een vergiftigd geschenk. Het nieuws heeft zich immers tot in de geledingen van mijn collega's genesteld (tel maar op, een kleine honderd !) en dan nog de 220 jongeren waar ik direct mee werk en die mij allemaal goed kennen.
Dus is het gebeurd, 's morgens vragen ze mij uit. Of wanneer er iets gebeurt vragen ze of ik er iets ga over schrijven. (Of juist niet).
Al die aandacht is geen goede zaak.
Ik durf al bijna niet meer schrijven.
Dus zal ik het hier een tijdje heel heel kalmpjes aan doen, tot de storm bezoekers geluwd is en ik weer mijn ding kan doen.
Of ik begin gewoon een nieuwe blog met een nieuwe naam en vraag aan Clickx om mij nooit of te nimmer meer ergens te vermelden.

Hoe ouderwets ben ik/zijn wij ?


Het vriendje en ik gaan volgende zomer samenwonen. Momenteel wonen we allebei op onze eigen stek, ik in het bruisende Leuven, hij op het platteland (waar iedereen iedereen kent).
Op zich is dat allemaal niet veel bijzonders, tenminste dat vind ik, maar de mensen in onze omgeving denken er wel heel anders over.
Zo keken ze bij de bank op toen we zeiden dat we niet samenwoonden. Alsof je moet samenwonen alvorens je een huis koopt.
Van vrienden en vriendinnen krijg ik dikwijls de commentaar of ik mijn 'stadse vrijgezellenleven' niet heel erg ga missen. Ik reis graag, nodig graag vrienden uit, ga graag uit, doe gewoon graag mijn ding.
En je gezellige woonst ? Dat ga je toch missen ? En kunnen we dan nog komen ?
Mijn vriend moet er wel schrikwekkend uitzien.
Alsof samenwonen zou betekenen dat ik plots alles moet opgeven. Het vriendje en ik zijn oud en wijs genoeg om te weten dat je elkaar kan verstikken, dus ja : als ik op reis wil (met of zonder hem) dan kan dat natuurlijk nog en jawel zeker zullen er nog veel vrienden en vriendinnen uitgenodigd worden om te komen eten, zal ik nog altijd uitgaan, soms met hem, soms zonder hem.

Deze morgen - we zitten in een ware zwangersschapsepidemie op het werk - zei een collega me : tja, de roddel gaat dat je zwanger bent.
De zoveelste keer.
Ben ik zo verdikt ?
Ik denk van niet, maar blijkbaar volg ik niet helemaal het pad zoals andere mensen dat voor ogen hebben.

Als we eenmaal in het huis wonen komt zeker de vraag "En wanneer trouwen jullie ?". Of is dat niet meer in ?

Soms kan ik het allemaal niet meer volgen.
Gelukkig doe ik gewoon mijn ding. Hij het zijne, en veel gelukkig samen !

Site van het jaar

Ik ben een fan van Wereldkeuken. De combinatie van foto en tekst is geslaagd en de foto's prikkelen altijd mijn nieuwsgierigheid. Het 'oog' dat Herman heeft, doet mij dingen zien die ik zelf niet zou opmerken.
Dus was ik gisteren, bij de uitreiking van de blog van het jaar, stille (en later luidruchtige) supporter van deze Leuvenaar. Dikke dikke proficiat Herman met je 'goud' !
Dat ik überhaupt zelf in die lijst van de 50 genomineerde geraakt was, is mij een raadsel, maar net als Asfaltkonijn viel ik ongeveer omver toen ik mijn naam daar als tweede hoorde afroepen. Was dit waar ? Een grap ?
Ik heb immer geen ambitie met deze site en al helemaal niet om zilver binnen te halen. Alleen het zusje en het liefje wisten van de stemming af en hebben daadwerkelijk ook gestemd. (Mercikes !). Misschien heeft mijn zus haar talent voor marketing gebruikt en moet ik haar richting kijken, wie weet...

Hoe dan ook, het leukste stuk van het verhaal was wel de autorit huiswaarts. Wereldkeuken en Asfaltkonijn zaten zonder vervoer en tja, Kaat is ook van Leuven, dus met z'n allen (en onze grote 'awards') in mijn kleine autootje. Bleek dat we elkaar kenden uit een duister verleden. Met z'n vijven in het kleine autootje gepropt (het vriendje kwam supporteren !) bleven we op de A12 uitvissen hoe zo'n resultaat nu mogelijk was, gaven we commentaar op het feestje in de Carré (waar ik nog nooit geweest was, dus weer een ervaring rijker), en huppelden we van de A12 over de E19 naar de E314. Ik kreeg plots nachtmerries over konijnen die over het asfalt joegen en mogelijk hun dood zouden vinden door mijn overvolle autootje. Ik had schrik voor het jonge wild in mijn auto.

Uiteindelijk leidden ze me tot op een donkere plek in Kessel-Lo, in de diepte van de nacht op een lege parking met desolate winkelkarretjes. Het resultaat zie je bij 't Konijn.

Het was een leuke avond. Jammer genoeg heb ik weinig andere bloggers gezien, uit verlegenheid had ik mij wat teruggetrokken (een mens is sterker op z'n blog) en een tip aan Clickx : geef de bloggers gewoon een hoekje zodat ze elkaar makkelijker kunnen ontmoeten en gebruik een groter lettertype op de naamplaatjes.
Over de Clickxmedewerkers inderdaad niets dan lof. Het zijn vriendelijke gasten, spontaan en zonder enige pretentie.
Het feestje mocht dan niet echt culinair zijn, van het optreden van de neo-Jackson-Fives (hun echte naam ken ik niet) kon ik wel genieten. Goede muziek, ambiance.

Merci aan de mensen die voor mij gestemd hebben. Nogmaals een dikke proficiat aan Herman en 't Konijn, en zeker ook proficat aan de andere 47 genomineerden. Aan alle andere bloggers : het gaat om het bloggen en niet om de lijstjes.
Maar dat wist u natuurlijk al lang.

Onze nieuwe buurt

Gisteren hebben we ons nog eens bezonnen over onze bouwplannen. Letterlijk dan. We hopen ten laatste in april te beginnen zodat we nog een beetje van de zomer kunnen inpikken. Het gaat over een boerderij die zo goed als helemaal 'gestript' wordt en werkelijk alles wordt vernieuwd : water, electrictiteit, tot nieuwe buitenmuren, enfin, the whole nine yards zeg maar.
Bij de aankoop van een huis ken je natuurlijk nooit het huis helemaal dus 'dwaal' ik nu en dan eens door de nu nog gure en koude ruimtes en projecteer er mijn fantasie op. Tot nu toe geen verrassingen.

Toen ik gisteren naar huis reed zag ik wel iets anders. In onze (toekomstige) straat heerst immers een ware kerstmislichtjes-epidemie. Ik weet niet wie er begonnen is, maar het is ongelooflijk hoeveel rendieren, lichtjes, zonnen, sterren, kerstmannen enzovoort er in onze (en alleen in onze !) straat staan. Alle huizen lijken zo weggeplukt uit een Stock-Americain catalogus.
Sommigen doen het sober aan, anderen houden wellicht de hele straat wakker.

Zou dan van ons, als nieuwe buren, ook verwacht worden ?

Lang leve het wielrennen !

Je kunt dus oefenen voor geluk, wat niet wil zeggen dat je geluksgevoel helemaal maakbaar is. Ik heb bijvoorbeeld een tekort aan een die stoffen. Na enkele dagen rust voel ik me wegzakken door een tekort aan serotine. Dat kan opgelost worden door Prozac te slikken, wat ik ook jaren gedaan heb omdat ik niet beter wist. Maar toen ontdekte ik wat wielrennen met me deed, en leerde mijn gemoedstoestand en energieniveau te manipuleren. Door te wielrennen kan ik mezelf in een roes fietsen die soms dagenlang blijft hangen.

Marc Van den Bossche, in een interview met Jeroen Versteele, De Morgen 7/12/2005

En ja, ik voel mij ook weer wegzakken, dus dringend die fiets op !
Lopen kan ook natuurlijk ! En het boek bestel ik ook !

Three burials of Meliquiades Estrada

We zien beiden graag film maar het vinden van een goede film is niet zo simpel.
Omdat we zoals alle Belgen druk bezig zijn vinden we het jammer om onze tijd te verspillen aan slechte films, en die zijn er net in de meerderheid.
Bij commerciële complexen als Kinepolis (die technisch en wat zitconfort betreft duidelijk de beste zijn) komen we steeds minder aan ons trekken. Het is zo'n consumptie, alsof er films aan de lopende band gemaakt worden volgens een vast procédé. Dan maar het CinemaZed of de Studios in Leuven. CinemaZed loont altijd de moeite, maar die zijn de laatste tijd thematisch (holebi-festival, kortfilm) zodat de 'gewone' film er bij inschiet.
Dan maar naar de Studios waar we onder de indruk waren van Tommy Lee Jones 'Three burials of Melquiades Estrada'. Jones kan meer dan alleen MIB, hier speelt hij overtuigend de rol van Pete die zijn belofte aan zijn vriend Melquiades nakomt, bij zijn dood zal hij hem begraven in zijn thuisdorp in Mexico.
De film levert prachtige beelden op van de grensstreek USA en Mexico. Het verhaal is niets anders dan Pete die de moordenaar van Melquiades verplicht mee te gaan op deze tocht door het dorre landschap van deze streek. Langzaam verandert ook deze 'moordenaar' en dringt de vergelijking met The Mission zich op. Ook hier komt een man (gespeeld door Robert de Niro) tot inkeer wanneer hij na de moord op zijn broer gaat leven bij het volk dat hij vroeger opjoeg als slaven.
Een langzaam, goed en stevig verhaal zoals je dat bij de Latijns-Amerikaanse schrijvers kan vinden. Een en al vertelling.

Wij hebben er alvast veel van genoten....

Prijzen in Cannes : Beste Scenario, Beste Acteur
Prijzen Gents Filmfestival : Beste Film

Sinterklaasje was hier !

... en de Sint bracht 365 liefdesbriefjes mee voor 2006 !

Schattig !

Gaat u fluitend naar het werk ?

Indien wel, dan hoort u bij de gelukkige 15% van de (werkende) bevolking. Blijkbaar is voor velen het horen van de wekker op maandag morgen behoorlijk stresserend : een nieuwe werkweek komt er aan, willen of niet.
Waarom zo'n weerzin tegen werken ? Zelf heb ik er (meestal) geen last van, maar 85 procent dus wel.
Twee filosofen, Hannah Arendt en Peter Sloterdijk geven elk hun verklaring (Filosofiemagazine 2/2005). Volgens Arendt ligt het aan het werk zelf : dat kàn (zeg wel kàn) ons reduceren tot een extensie van een machine. Een intelligente robot zeg maar. Peter Sloterdijk zegt onomwonden dat het aan de mens ligt : hij is een verwend kind !
Het bracht hier al enige discussies op, want binnen onze vriendenkring zijn er enkele die hards tegen werk. Wij, het vriendje en ik dus, begrijpen dat moeilijk, omdat je, wanneer je je buiten het arbeidsproces zet (door uitdrukkelijk niet deel nemen) je in zekere zin ook buiten de maatschappij zet, tenzij je werk dient om voor een ander te zorgen (kinderen, ouderen). Het gaat hier niet om het tijdelijk onderbreken van het werk maar om een principekwestie : het werk ontvluchten en zo lang mogelijk niet werken.
Nu en dan opteer ik dat dat alleen maar mogelijk is (in onze verzorgingsmaatschappij) omdat juist velen wél werken (dus ook met inbegrip van die 85% mensen die het tegen hun zin doen), maar dat willen ze niet geweten hebben.
Soit, ik hoopte bij Arendt en Sloterdijk enkele goeie argumenten te vinden die een pleidooi zouden inhouden voor het werk als deelname aan het maatschappelijk proces.
Dat is niet geheel gelukt.

Arendt deelt het actieve leven in drie soorten en (niet onbelangrijk !) alle drie zijn nodig om een volwaardig actief leven te leiden. Het eerste noemt Arendt arbeid : de louter fysieke arbeid die wordt verricht om in de biologische behoeften te voorzien. De arbeid hoort hier bij het huishouden. Het is arbeid die nodig is om te overleven en ook het dierenrijk kent deze arbeid.
Vervolgens spreekt Arendt over werk. Dit resulteert in houdbare gebruiksgoederen en hierin toont de mens zich als de homo faber. Omdat hij zijn goederen moet verkopen (of betaald wordt voor het maken), wordt hij mogelijks gereduceerd tot een koper/verkoper van zijn producten of zijn (ver-)koopkracht. Hoe groter die reductie wordt aangevoeld, hoe weerzinwekkender wellicht het geluid van de wekker 's morgens. Door de wegwerpmaatschappij en de druk op consumptie, wordt dit gevoel alleen maar versterkt. De mens wordt zelfs slaaf van zijn arbeid en consumptiedrang.
Tenslotte onderscheidt Arendt de actie. Hier krijgt de mens de kans zijn uniciteit te tonen. In zijn spreken en schrijven. Politiek zou bij uitstek zo'n actie zijn. Ik veronderstel dat ze Marx hierin volgt en het heeft over scheppende arbeid, arbeid waarin de mens 'schept' in plaats van maakt, waarin creativiteit zeer belangrijk is.

Peter Sloterdijk meent dat de weerzin tegen werken niet komt uit geestdodend werk (want er is nog nooit zoveel vrije tijd geweest waarin een mens zich ook kan verwezelijken en ook in veel werk kan men zichzelf verwezenlijken) maar wel uit de verwennerij waarin een mens opgroeit. In onze verzorgingsmaatschappij komt alles naar ons toe ne het lijkt alsof de moeite die we moeten doen om iets te bereiken, steeds "zwaarder" wordt, terwijl het historisch gezien altijd makkelijker is.

Aan wiens kant ga ik staan ? Bij beiden. Bij Arendt heb ik de sympathie voor het scheppende versus het mogelijks mensonterende werk als mensen radertjes worden in grote gehelen waar ze geen zeggingsschap hebben en geen creativiteit kunnen tonen. Kijk maar welke sectoren het meest moeite hebben met een verlenging van hun loopbaan, het zijn meestal niet meest creatieve sectoren, en dat is begrijpelijk.
Anderzijds kan ik grotendeels achter Slotendijks visie staan. Volgens mij hoort werken tot de condition humaine. Een mens moet werken net zoals hij moet eten. Of sterker nog : hij moet werken omdat hij moet eten.
Een mens werkt omdat hij afhankelijk is van zijn medemens (je kan zelf niet alles) en die medemens afhankelijk van mij (ik kan dingen die andere mensen niet kunnen). Of zeg maar het klassieke : steentje bijdragen.

Dus heb ik het steeds moeilijker met mijn vrienden die alle mogelijke manieren zoeken om te ontsnappen aan werk en morgen hun wekker niet op 7 uur moeten zetten omdat ze werk zinloos vinden en zich liever bezig houden met "zelfontplooiing", vriendschap en andere waarden.
Alles heeft een materiële basis en als jullie er zelf niet voor zorgen dan moeten anderen dat doen, met of zonder zin. Of anders gezegd : anderen zorgen voor jullie, jullie keuze is géén indviduele keuze, ze heeft gevolgen voor de maatschappij.

Morgen ga ik gezwind weer naar het werk. Misschien het eerste uur nog niet fluitend, misschien zelfs de hele dag niet fluitend, maar na afloop van de dag, toch met een gevoel van voldoening. Ik heb mij steentje bijgedragen.

weg met de winterblues !

 


Ik hou niet van de winter. Vroeger had ik een vriendin en die was zo dol op kerst dat ik een embargo op Kerst moest zetten. Geen kerstliedjes, geen kerstbomen, geen sterren in de nacht voor de advent. Kaarsjes konden nog net.

Ondertussen ben ik ook door de microbe gebeten en haal ik de winterse gezelligheid - commercieel of niet ? - in huis. Woensdag de eerste kerstkrans gemaakt en aan de deur gehangen, vandaag een zak vol boeken over "kerststukken met natuurlijke materialen" uit de bib. En hier en daar natuurlijk kerstvriendjes zetten. Schitterende sterren, kaarsjes in allerlei kleuren. Zalig is dat.
Het doet me de duisternis van de winter vergeten en al verlangen naar de lange feesten met geliefden rondom lekker eten.

Zàààààlig !

PS : de schemering op de foto is weer zo'n truukje van picasso. Voor iemand die niets van foto's afweet en totaal geen zin heeft om zich in een programma te verdiepen verdient dit toch (weeral !) een pluim !
(Het programma wel te verstaan !) 

Sinterklaasje

Papa, er is een kindje in mijn klas en die was bij zijn grootouders en heeft op zolder allerlei speelgoed gevonden precies zoals hij gevraagd had aan de Sint.

Stilte aan tafel. Hoe moeten we daar op reageren ?
Lien keek ons aan op zoek naar instemming, instemming op haar verwondering, niet over het speelgoed dat daar lag, maar dat het "precies was zoals hij gevraagd had".

We zouden wel een kijkje in haar hoofd willen nemen om te weten wat ze denkt. Later vertelde haar oudere broertje ons dat ze niet was opgehouden met doorvragen, waarop broerlief, amper een paar jaar ouder, diplomatisch antwoordde dat de Sint niét bij de grootouders komt. Die zorgen daar zelf voor.

Vanavond heeft ze haar schoen gezet en moest ze 'toevallig' een paar keer naar beneden komen : iets vergeten, nog iets drinken enzovoort.

Ze is duidelijk op onderzoek.
Zou hij deze nacht komen ?