gesmolten tijd

Ik zie mijn buurvrouw de laatste weken meestal in horizontale positie. Ik ben wel wat gewoon van haar, gezien haar interesse voor lichaamswerk e.d. maar nu ligt ze meestal als door de bliksem geslagen op haar handdoek in het gras. Op haar buik. Armen vooruit als gaf ze zich over voor een priesterwijding.
Geen druppeltje energie. Plof, in het gras.

De warmte zorgt wel voor meer eigenaardige taferelen. Hier in het Leuvense huis - overmaat van ramp - werken ze tijdens het bouwverlof wel. Toch officiëel. Om 7 uur begint het gedreun hier al. Maar de ernst van de noeste werkers (die ze echt wel zijn) daalt evenredig met het stijgen van de temperatuur. Aanvankelijk zagen ze de lol er nog van in en organiseerden gezamenlijk een barbecue als middagslunch. Een barbecue van metsers, tegelaars, sanitaire werkers allemaal gewapend met hun frigobox in de tuin. Later gaven ze zelfs dat op, keerden zich in de spelonken van dit oude ex kloostergebouw : de kelders en verborgen gangen.

Het lijkt wel alsof de tijd zelf gesmolten is. Niets staat nog echt op uur en niemand haalt het in zijn hoofd zich op te jagen. Iedere voetstap gebeurt langzaam. Er wordt meer gedronken dan gepraat. Water !
Het bed wordt bemind en vervloekt. Het is te warm maar toch is iedereen moe.

Ik blijf vrolijk zingen en genieten van ijsjes en vakantie.
Laten ze mij in de winter maar uitlachen omdat ik bibber en beef bij de minste kou !
In deze temperaturen voel ik mij als een vis in het water. Helemaal mijn biotoop !
Voor mijn part mag het altijd zo'n weertje zijn. Ik hoef geen koele kelders, barbecuetjes of tapijtjes op het gras.

Ik ben in volle actie !

Rijk

Noem mij gerust sentimenteel. Nu en dan kan iets mij onverwacht ontroeren. Een lief gebaar, een wonder in de natuur.
Vandaag, tijdens het afwassen was het een andere emotie : dankbaarheid.
Het is warm buiten, heel erg warm. Toch hoeven we maar een draai aan de kraan te geven en we hebben stromend water. We kunnen onder de douche zoveel we willen. In vele huistuintjes staan zwembaden van formaat.

Ik herinner mij verblijven in chique hotels waar toch met aandrang gevraagd werd zuinig met het water om te gaan. Wat wij 'zuinig' noemden ('s morgens en 's avonds een korte douche ipv een uitgebreide of een bad) vonden zij nog altijd pure verspilling. Landen waar flessenwater moeilijk verkrijgbaar was en het meeste water vervuild.

Straks neem ik nog een korte douche. Dankzij zoveel regen - die ik meestal niet verwelkom - kan ik nu zo genieten van al die frisheid.

Wat leven we in een rijk landje !

To see and not to see


In de vakantie hebben we wat in te halen : alle films die we wilden zien maar waar we niet toe kwamen. Zo zagen we het teleurstellende Munich maar waren we weer zeer tevreden over The Constant Gardener. Wel in de bioscoop en zeer aan te bevelen was dan weer de film United 93. Een aangrijpende film die toch alle sereniteit behoudt. Het had sensationeler gekund maar de film probeert gewoon te registreren. Chaos, verbijstering, ongeloof "we hebben al jaren geen kapingen meer gehad" en het trieste besef van mensen die weten dat ze willens nillens de dood tegemoet gaan.
Een beklijvende film omdat de zinloosheid en machteloosheid troef is. Hier kan je niets op zeggen.

In de videotheek proberen we ook wat moois mee te graaien maar dat viel tegen. Wellicht weten we er te weinig van af. Uitzondering was het eerste seizoen van 4400 dat hier toevallig belandde. In twee dagen hebben we de pilot en de overige 5 afleveringen gezien en kijken nu al uit naar het tweede seizoen dat voor een zacht prijsje al in de rekken ligt. Collega's hadden ons al eens verteld over de seriemarathons die ze hielden, tijdens de lunchpauze worden wel eens hele dozen DVD's uitgewisseld. Lost en 24, alle nog te verschijnen reeksen zijn al van handen gewisseld bij de collega's.
Ik vrees dat wij de volgende serieslachtoffers zijn.
Terug op het werk introduceren wij 4400.

De prins op het witte paard

Weerom geven wij ons over aan het ritme dat het weer ons oplegt. Plannen als fietstochten van 30 km worden uitgesteld en ook van onze wandelhobby komt niet veel terecht. We vrezen zelfs voor de Vierdaagse, waar we een heel jaar naar uitzien. De berichten van de Vierdaagse van Nijmegen, met 2 doden, maken ons niet echt enthousiast, al hadden we al besloten om de 4x 16 km te doen in plaats van de 4 x 32.

Dus gebeurt er niet veel. We verblijven in ons Leuvense huis al waar we deze morgen al sterke gesprekken hadden over leven en levenszin. Waar willen we naar toe ? Ook weerom over het vrijgezellen leven. Met meer dan tien jaar ervaring in het singleleven wil ik niet horen dat het zo simpel is om een lief te vinden. En adverteren dan, zegt mijn echtgenoot-die-nooit-om-een-lief-verlegen-zat. Dan zit je meteen in het goede milieu. Mannen genoeg, zeker weten ?

Maar ik verdedig vriendin B. Dat wij vrouwen complexer in elkaar zitten. Dat we het misschien wel besterven. Dat wij niet zo overlopen van zelfvertrouwen. Dat we wel heel graag een man willen (wilden) maar niet zo wanhopig wilden zijn om te 'adverteren'. Want zo klinkt het ons nog altijd een beetje (onterecht trouwens) in de oren : onszelf aanbieden. We vergeten daarbij natuurlijk dat het van beide kanten komt, het aanbieden én de mogelijke risico's.

B. en ik, we zijn beiden opgegroeid met de idee dat de prins op het witte paard wel komt. Ouder geworden beseften we dat het wel eens een onknappe knecht op een ezel kon zijn, maar soit, hij zou sowieso komen. We zouden hem tegenkomen. Wij moesten niet op zoek, we zouden hem wel herkennen als het zover was.

Maar soms komt hij niet. Ik heb jaren met die prins onder mijn ogen geleefd en pas na uitvoerige liefdesverklaringen van zijn kant gemerkt dat hij er was. Hoe blind kan een mens zijn ? En hoe slaagde ik er toch maar in enerzijds een liefje te willen en er anderzijds als de dood voor te zijn ?

Soit. Voor mij liep het goed af. De Witte Prins is ondertussen mijn echtgenootje die in de keuken een maaltijd maakt voor ons.
Maar nog niet iedereen heeft zijn prinsje gewonden. Ik heb meer vrienden en vriendinnen die niet liever willen dan voor hun prinsje of prinsesje te zorgen en lief te hebben.

Waarom is het zo moeilijk ?

Bangelijk


Het is bangelijk warm maar het went. Ik ben een zomerkind. Zeker weten. Liever deze warmte dan winterse kou, zelfs al zijn het tropische temperaturen. Tenslotte leven we in een land waar airco en ventillatoren bestaan en zorgt onze goeie Belgische banksteen voor enige afkoeling en dan spreek ik nog niet van het zalige zwembad in de tuin.

De voorbije dagen heb ik weer doorgebracht in het goede gezelschap van een boek. De voorbije weken had ik de Standaardthrillerreeks gevolgd en Verloren Dochter (D. Lehane), Het Heksenmasker (M. Walters) en De Toevalsfactor (L. LaRosa) gelezen. Knappe boeken maar ze kunnen niet tillen an de spanning van John Connolly's "Engelen der Duisternis". Een kleine 400 bladzijden dik, niet simpel, maar meer dan de moeite waard. Het verhaal speelt zich af in de VS waar de lijken van een uitgestorven religieuze gemeenschap gevonden zijn. Ze blijven jaren terug allemaal vermoord. Van de leider is geen spoor.
Een dokter van een abortuskliniek sterft, een jonge vrouw die een studie deed naar religieuze gemeenschappen wordt dood in haar auto aangetroffen. Het wemelt in haar auto van dodelijke spinnen.

Geen boek voor arachnafoben, al is het geen horror.

Het boek ligt nog even op tafel. Iedere keer ik een boek uit heb wil ik het even 'bijhouden', alsof ik het leven van die mensen heb gedeeld en nog een tijdlang hun foto's als herinnering wil bijhouden.

Ingebakken seksisme ?

Ik heb lang gedacht dat ik het niet was, dat ik evengoed dingen aankon als een man. Dat moest in zekere zin ook, want ik ben lang als single door het leven gegaan en was verplicht om helemaal voor mezelf te zorgen.
In noodgevallen kon ik altijd mijn oudere broer bellen maar verder zorgde ik ervoor dat ik alles netjes alleen kon. Ik heb nooit gedacht dat iets te zwaar om tillen was, of dat het geen vrouwenwerk was. Het was MIJN werk, dus moest ik er voor zorgen. Wie anders zou het doen ?

Sedert het echtgenootje in mijn leven kwam is dat toch veranderd. (Shame on me !) Zo vindt hij dat vloeren schuren zijn werk is. Laat hem maar proberen, dacht ik, dat houdt-ie toch niet vol. Maar hij hield vol en nu eu... vind ik het normaal dat hij het doet.

De bouwwerken brengen veel sloopafval met zich mee en dat moet allemaal worden opgeruimd. Vroeger zou ik zonder nadenken mij in het werk gestort hebben. Nu ook trouwens, maar hij beweert dat het zware fysieke arbeid is. Hij beweert dat zijn spieren groeien (???) van al dat werk. Hij geniet (???) van het zweet dat zijn noeste arbeid bewijst.

Zal ik je komen helpen, vraag ik hem, niet al te enthousiast.
Wil je ? zegt hij.
Eu ja, natuurlijk.
Maar heb jij dan geen dingetjes te doen, jouw dingetjes ?
Met 'jouw dingetjes' bedoelt hij alles van tijdschriftjes lezen tot de strijk, tot opruimen, tot boodschappen doen, tot en met zelfs flaneren in de stad. Zo'n goeie man heb ik dat hij dat allemaal als 'mijn dingetjes ziet'.

Ik voel mij schuldig want nu ben ik echt wel 'het vrouwtje' en hij 'dé man'.
Als ik niet ga helpen moet ik echt wel 'onderdoen'.
Dus ik hou het midden.

Ik heb nog heel veel te strijken, zeg ik.
Wetend dat hij daar een hekel aan heeft.

Mijn dingetjes.

Afkicken !

Het is vakantie, 9 weken lang. Niet-te-geloven ! Voor mij en het echtgenootje ! Eerste vakantie als echtpaar.
Ik heb het (nog !!!???) moeilijk met afkicken, vooral mijn onhebbelijke gewoonte om lijstjes te maken blijft hardnekkig. Zo wil ik van alles plannen. Werk notabene ! Een ander mens zou uitstapjes plannen, maar ik heb de slechte gewoonte om 'vrije tijd' te definiëren als 'de tijd die overschiet', ondanks allerlei goede adviezen dat je ook 'vrije tijd' moet plannen en dat ik best wel weet dat je altijd kan werken, altijd kan klussen.

Zo waren we gisteren voor het eerst een hele zondag zonder werkverplichtingen. Een beetje langer geslapen, wandelingetje in Wolvertem (gloeiend heet). Toen we terugkwamen rond een uur of 17 vond ik het welletjes geweest en zocht naar werk. (????). Een hele dag zomaar genieten, dat kan toch niet ?
Dus reed ik richting wassalon (defecte wasmachine is de oorzaak) en bracht er maar liefst 2 uurtjes door.
Thuisgekomen dacht ik : dat kan toch niet, op zondag ook al werken. Want ik wou ook nog de hele strijk erdoor.
Dillema !
"Zullen we nog wat fietsen ?" zei hij.
"Ok, een kortje dan".
We fietsen op het Dijlepad dat onbekend was en genoten van het prachtige landschap en de schaduw in het bos. Bijna 2 uur lang.
Toen we in bed lagen zei ik : "Ik heb toch een beetje gewerkt hé, vandaag ? Ik heb toch flink de was gedaan enzo ?".
Schuldig als ik mij voelde voor zoveel vrije tijd en simpelweg genieten.

Ik moet nog heel, heel veel afkicken...