spijt

Tegeltjes uitbreken. Dat was het werkje van de voorbije zondag. Ouderwetse tegels die flink wat geld zouden opbrengen als we ze zouden verkopen. Behoorlijk oud en net iets te ouderwets naar onze smaak.
Toch hebben we ze voorzichtig een voor een uitgelicht en liggen ze nu op grote stapels te wachten op een nieuw doel, of in het ergste geval, de puinhoop.
Ik wil ze graag recupereren, maar met die recuperatiegedachte valt het niet altijd mee. Meestal is het een plus-budget, zoals we al merkten bij ons dak, dat ook al van die lekkere ouderwetse pannen had en weer en wind had doorstaan. Zo'n pannen maken ze niet eens meer, maar omdat het gebinte van ons dak aan vernieuwing toe was, werd ons fijntjes duidelijk gemaakt dat recuperatie duurder is. De oude pannen moeten dan immers voorzichtig een voor een beneden gestapeld worden en dezelfde weg in kleine hoeveelheden terug naar boven.
Jammer.

In de stallingen die wij geïntegreerd hebben in onze woning hebben we ook prachtige plafonds laten bepleisteren, al was die bakstenen plafond nog zo mooi en 'doen ze het zo mooi niet meer'. Maar één ruimte met een prachtige bakstenen plafond en de andere helft gepleisterd was ook geen zicht.

Later zullen we vast spijt hebben van een aantal ingrepen, van authentieke elementen die we niet gespaard hebben. De waarheid is dat we dikwijls voor het prijskaartje in combinatie met het gemak gegaan zijn. Recupereren vroeg meestal veel meer handwerk en het comfort was minder dan de huidige materialen die veel praktischer zijn.

Onlangs werd ik gelukkig heel erg getroost door onze tegelaar toen ik vroeg waar we het afvoerputje voor het water zouden zetten.
"Maar mevrouw, op zo'n tegels ga je toch geen emmers water gieten ? Een swiffer is genoeg, dat houdt schoon gelijk niets".

Ik hoop dat het mij kan troosten.

tekens

Er staan madeliefjes in de tuin. Helemaal fris in lentekleed. Iets verderop staan krokussen. Hebben die twee elkaar ooit eerder al ontmoet ? Of hielden ze voor hun geboorte ondergrondse onderonsjes ?
Madeliefjes en krokussen.
Nog net geen november en 22 graden.

Of zoals een collega het zei : de tekenen zijn niet gunstig voor deze wereld.

Ondanks de madeliefjes.

Ik word er helemaal vrolijk van !





Echt de moeite om de man even te bezoeken !

Trappist

Bert Claerhout, ex-journalist bij De Standaard en hoofdredacteur van Tertio vertrekt naar Marokko. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij daar 3 maanden lang wil samenleven met Trappisten, geheel in armoede. Marokko, Trappisten en een omgeving van armoede. Het is een sterk trio. Voor Trappisten hoef je immers niet eens zo ver te gaan. Een paar uurtjes rijden en je bent in het overdonderend mooie Orval waar de paters je gastvrij ontvangen en waar je zonder problemen kan logeren in het gastenkwartier. Letterlijke lijnen over de grond scheiden het gebied van de gasten en de bezoekers. Hoe gastvrij ze ook zijn, ze willen hun leven van gebed en rust ook beschermen, net zoals ze omgekeerd het strenge regime van zwijgen niet voortdurend willen opleggen aan hun gasten.
Maar in Orval blijf je in België en blijf je in een rijke cultuur, hoe sober de paters er ook leven.
Waarom helemaal naar Marokko ? Blijkbaar zoekt de uitdaging en bovenal de confrontatie.

Rust en stilte zoekt hij, en volgens het interview in De Morgen is hij niet de enige. "Wat mij verrast, is dat heel wat mensen zeggen dat ze ook zoiets willen doen, maar dat ze nog te veel gebonden zijn aan hun gezin en werk."

Kloosters zijn vrij open dezer dagen. Wie echt een maand wil meeleven en gemotiveerd is kan dat zonder veel problemen. Bij de Jezuieten - die niet bepaald gekend zijn om hun zwijgen - kan ieder die het wil, een maand in stilte én begeleiding leven. Zoeken naar wat leeft diep in het hart, mogelijk het leven opnieuw oriënteren of verdiepen.

In boeddhistische landen is het heel gewoon. Mannen gaan er voor een jaar - of ze getrouwd zijn of niet - naar het klooster. Niet de paar uitzonderingen, gewoon 'de meeste mannen', als logische stap in hun leven. SOmmigen blijven, de meesten gaan.

Ik denk dat het iedereen goed zou doen. In rust en stilte de dingen op een rijtje zetten. Leven in stilte. Niet afgeleid door televisie en radio, nieuwsberichten en internet. Geen emailverkeer, geen bazen boven je hoofd, geen verwachtingen maar gewoon diep in je hart gaan leven.
Ik zou het willen maar word vast al nerveus na drie dagen zonder digitaal confort. Misschien krijg ik wel regelrechte heimwee.

In de verre reizen die ik alleen gedaan heb (maar nooit langer dan een kleine maand duurden) heb ik geleerd dat het echt goed is om soms 'helemaal alleen' te zijn. Alles krijgt een ander perspectief. Omdat je niet denkt in termen van werk of mogelijke werkrelaties kan je de andere meer onbevangen tegemoet treden. Omdat je niet alles alleen kan oplossen (zeker op een ander continent) met je wel contact leggen met mensen die heel anders zijn dan je gewoon bent.
Dus ja, ik wil ook wel "zoiets".

Beste Bert, ik wens je alle goeds toe, daar in Marokko !

Dag van de leerkracht

Een VTM-ploeg streek neer in onze school met een knappe BV. Maar of wij, het onderwijzend personeel, ook maar iets gemerkt hebben van de dag van de leerkracht ?
Aanvankelijk dachten we nog dat de manden heerlijk fruit in de leraarskamer een fijne manier was om ons 'in de bloemetjes' te zetten, maar later bleek dat onze collega jarig was. Dankjewel Gie.

En aan mijn lieve leerlingen en ouders van leerlingen toch dit : voor mij hoeft het niet, de dag van de leerkracht. Als ik aan jullie denk, dan is het met warmte en een glimlach, want dag in dag uit geven jullie mij altijd gelegenheid om te lachen. Jullie hebben veel humor en soms vraag ik mij zelfs af hoe jullie dag volhouden met 7 uur les per dag !
Natuurlijk zitten er onder de engeltjes ook 'bengels', maar over het algemeen bezorgen jullie mij een jaar door dag van de leerkracht !

Dus al heb ik van onderstaand enthousiasme niets gemerkt, toch bedankt !

Via de publicaties van Klasse worden in Vlaanderen een miljoen ouders, leerlingen, directies en collega's gestimuleerd en opgeroepen om op De Dag van de Leerkracht een eigen manier te zoeken om hun waardering te uiten. In tientallen scholen worden de leerkrachten verrast met een ontbijt door ouders en leerlingen. Elders zijn er feestjes of worden een aantal taken voor enkele uren door ouders en leerlingen overgenomen. Uit onderzoek blijkt hoe belangrijk "waardering" is voor een maatschappelijk beroep als dat van leerkracht. De waardering die leerkrachten krijgen van ouders, leerlingen, collega's en de brede samenleving is vaak de drijvende kracht achter hun blijvend engagement. De meeste Vlamingen erkennen dat het beroep van de leerkracht "veeleisend" is en "sterk veranderd". 80 % van de Vlamingen merken op dat "de opvoedende taak van de leerkracht groter is geworden", vooral omdat de samenleving steeds ingewikkelder wordt en omdat de ouders minder tijd aan hun kinderen kunnen besteden.

Te gek !

Bij De Standaard zat vandaag een interessante bijlage (Te Gek) over geestelijke gezondheidszorg. Het initiatief van de vzw Sint-Annendael Grauwzusters Diest wil met deze campagne bouwen aan een positieve beeldvorming rond psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg.
Ik denk dat het de hoogste tijd is om dat te doen. Ik geloof dat iedereen in zijn omgeving wel mensen kent met wie het echt niet goed gaat. Sommige mensen raken niet uit hun verdriet of voor anderen slibt het leven gewoon dicht. Er heerst een groot taboe op. Je moet immers altijd presteren en je down (het woord depressief is pas een taboewoord !) voelen wordt zelden getolereerd.
Vrouwen zitten hier dan nog in het voordeel.

Ik ken heel wat mensen die een of andere vorm van begeleiding gevolgd hebben, van maandenlange opname tot jarenlang wekelijkse gesprekken. Tegendraads wil ik zeggen dat ik dat moedig vind. Het is moedig om je hand uit te steken naar ander wanneer de hele wereld signalen geeft dat je je plan moet trekken.
Moedig is het als je durft te zeggen dat sommige dingen zwaar vallen, dat je het niet voor elkaar krijgt.

Depressie rukt steeds verder op naar een hogere plaats in de rangschikking van de meest voorkomende aandoeningen.
Ik droom van een arbeidsmilieu waarin preventie zich niet enkel beperkt tot fysieke veiligheid maar ook vertaling kent in een preventief beleid aangaande geestelijke gezondheidszorg. Ik droom van een werk waarin het werken aan teambuilding, een positieve sfeer, een emotioneel veilig kader, werkpunten zijn, iets wat de werkgever elke dag op zijn agenda staan heeft. Het zal sowieso een winstsituatie zijn.

Wanneer er geen plaats is voor gesprek, waar mensen altijd meer belast worden en er nooit of nauwelijks naar hen geluisterd wordt, haken mensen af. Ze gaan op hun eiland wonen en worden nog kwetsbaarder. Hetzelfde geldt trouwens voor families en oppervlakkige vrienden. Je mag precies niet zeggen dat sommige zaken moeilijk gaan, terwijl dat nog niet eens betekent dat je plots niets meer kan.

Ik zie het dikwijls.
Ik vind het zo jammer.

Daarom : niks te gek !