Ergernis

Dankzij de deskundigheid van veel anderen ben ik grotendeels, zo niet geheel, gevrijwaard van pop-ups. Behalve die van ilead - itrack, die blijven maar komen.
Kotsbeu ben ik het.
Een kleine speurtocht op het net leerde mij dat het door de Nedstat teller komt.
Met andere woorden : het kleinnood staat nota bene op mijn site !

Omdat ik de eventuele lezers niet wil tergen, vliegt de teller er af. Mijn server telt zelf, dus als ik het echt wil weten hoef ik maar in te loggen op de configuratie van mijn server.

Geef toe, heel ergelijk is dat toch !

Nog niet verhuisd

Veel herkenbaars gelezen in de Eetclub. Een jong paar ruilt het stadsleven voor het plattelandsleven. De angst voor een 'saai' leven zit er dik in. Ondanks veel moeite verliezen ze hun stadse vrienden en gewoontes. De afstand is te groot.
Hun angst wordt werkelijkheid : ze settelen zich en hebben het over hun baan en kinderen. De wereld is ineens kleiner geworden.

Dan maar op zoek naar nieuwe vrienden, en die vinden ze in het boek ook. Het zijn eveneens ex-stadse mensen die al evenveel schrik hebben om 'gewoontjes' te worden, om de 'drive' te verliezen. Maar de 'eetclub' blijkt een verzameling van succesrijke mensen te zijn die allemaal een plaats in een blaadje verliezen. Knappe echtgenoten, schitterende kinderen, passionele relaties, of samengevat : The Perfect Housewifes.
Dat is althans de schijn, want wanneer één iemand zelfmoord pleegt (of is het moord) en later nog iemand het leven laat, blijkt zoals veel dat schijn bedriegt.

Tot hier het boek dat ik in één ruk heb uitgelezen.

Ook ik verhuis naar het 'den buiten'. Ik heb meer dan tien jaar in Leuven gewoond, met een rijke tussenstop in hartje Antwerpen (heerlijk !) en een stuk studententijd heb ik in Gent doorgebracht. Allemaal plaatsen met een heel ander leven dan in het Hagelandse dorp waar ik heen ga.

Vroeger zag ik daar dik tegenop. Het liefje zei dan : ach, Leuven is maar twintig minuutjes rijden, en we blijven trouwens werken in de rand van Leuven... je bent er zo. Maar ik weet wel dat eenmaal thuis je 's avonds niet meer impulsief de auto neemt voor een voorstelling of een terrasje. Het is gewoon te ver.
Ik zal mijn 'stadsleven' moeten organiseren. Nu geniet ik eender wanneer ik zin heb van de bibliotheek, duik er in tijdschriften en kranten en blijf meteen eten in het restaurant. Ik lees de krant op café met een kop koffie in plaats van de krant te kopen. Zal ik daarvoor naar Leuven rijden ?

Nee dus. Toch palmt het nieuwe huis - waar we nog niet wonen, maar bijna, bijna ! - mij langzaam in. Zo vind ik het heerlijk dat we een grote tuin zullen hebben. Dat ik gewoon mijn kop koffie kan meenemen op het terras. Ik geniet van de ruime kamers, zeg maar gewoonweg dat het zo'n groot huis is : in Leuven is dat moeilijk te vinden en zeker al onbetaalbaar.

Voor het saaie leven, zoals in het boek besproken, heb ik geen angst. Mijn huisleven doorbrengen tussen de plantjes en de keuken vind ik geen kwalijke zaak. Taarten bakken en receptjes uitproberen (eindelijk een grote keuken) zie ik niet als minderwaardig. Tegenover de anonimiteit van de stad staat het 'we kennen elkaar' van het dorp. Een opgestoken hand, een knikje bij de bakker.
Bovenal is het er ook rustig en stil. Het lijkt alsof het leven in dat Hagelandse dorp minder snel gaat. Of het zo is, weet ik niet. Er lopen alleen niet zoveel mensen rond, er zijn minder auto's, minder winkels, minder lawaai (in al zijn vormen), minder reclame, kortom : minder bedrijvigheid.

Toch weet ik zeker dat ik het leven in Leuven ook zal missen.
Maar ach, twintig minuten rijden, dat moet toch lukken ?

Boys and their toys

Ik soes nog wat in bed.
"Zal ik jou een stevig ontbijt maken ?", vraagt hij, "Eieren met spek" ?
Ik kijk hem van onder het dons aan en zeg : "Spek met eieren ! Je kan evengoed mijn maag bombarderen !"
En terwijl ik langzaam de trap af ga, hoor ik hoe hij in de keuken al bezig is met zijn eigen, stevige ontbijt.
"Je bent zo wakker, staat er iets te gebeuren ?"
Meestal sta ik het eerste op en moet ik mijn ochtendelijke energie wat bedwingen omdat hij nog niet wakker is.
"Ik heb beslist ! Nu weet ik het zeker !" zegt hij lachend.

Ik heb geen seconde nodig om uit te zoeken waarover het gaat. Ongeveer alle 'computerboekjes' zijn hier de laatste weken uitgeplozen, tabellen zijn opgemaakt, voor en tegens afgewogen : hij wil een nieuwe computer.
Sedert de nieuwe Settlers op de markt is, gaat het niet meer uit zijn hoofd.

Alsof ik nog overtuigd moet worden somt hij de voordelen op: wat ik allemaal niet zal kunnen spelen op die nieuwe computer, want hij zal in de mediaruimte staan en niet op zijn bureau.
Ik ben echter geen gamer. Verleiding zit er niet in.

"Zal jij dan van die mannen worden die de hele avond achter de pc zitten ?" vraag ik hem plagend. "Word ik een pc-weduwe ?"
"Je kan meespelen". "In een netwerk".

Ik glimlach. Het is duidelijk wat de Sint brengen zal voor hem.
De Settlers. De PC.
En ik gun het hem van harte.

Boys and their toys...

Spreken over religie is gevaarlijk

De oogst van een paar daagjes ziek zijn : ik weet nu wie Martha Stewart is en zie er naar uit haar citroensoufflé te maken, ik heb Oprah gezien en het boek 'Mijn Vrijheid' van Ayaan Hirsi Ali is uit.

Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. Het eerste deel vertelt over de culturen van de verschillende landen waarin ze woonde : Somalië, Saudi-Arabië en Kenia. Ze probeert het te vertellen vanuit de visie die ze toen had op dingen. Zo werd ze herhaaldelijk geslagen en vastgebonden door haar moeder, werd ze - tegen de zin van ahar vader in - besneden en zag ze hoe haar broer, als enig mannelijk lid van het gezin (vader was weg) niets moest doen en veel meer te zeggen had.
Ze leert christenen kennen en ze gaat naar debatten van De moslimbroederschap die predikt tegen al wat en wie niet moslim is en waar gehamerd wordt op de gedragscode van vrouwen, wat samengevat kan worden als 'onderwerping' aan de man.

Ayaan is kritisch maar wil toch een goede moslima zijn: niet uitdagen, geen dingen doen die verboden zijn. Door haar contact met christenen op de middelbare school en Anglisaksische literatuur leert ze echter dat er ook een andere wereld is : die van de romantische liefde (ipv de uithuwelijking), een wereld van democratie en een wereld waar genieten mag : ook van je vrouw-zijn en je seksualiteit.

Wanneer ze, om een geregeld huwelijk te vermijden, in Nederland asiel krijgt is ze verwonderd dat het daar allemaal zo goed draait. Dat er mensen zijn die je helpen, dat ze aardig zijn en dat ze - ondanks het feit dat ze zowat alles doen wat niet mag van de islam - toch niet in chaos leven en de hellepoorten niet openstaan. Ze is verwonderd dat, wanneer ze voor het eerst zonder hoofddoek rondloopt, dat mannen haar nauwelijks zien en gewoon verder doen met wat ze bezig zijn.

Via hard werken en studie kan ze werken voor een denktank waar ze zich aanvankelijk voornamelijk met migratie en integratie bezig houdt. Langzaam stelt ze vragen bij haar eigen religie en cultuur. Die kritische zin kost haar familiebanden en uitstoting. Ze stelt de islam verantwoordelijk voor heel wat onrecht en vindt dat Nederlanders er te gemakkelijk mee omgaan en liever het potje gedekt houden.

Het is het jaar van 11 september in NY en ze gelooft niet wat ze hoort als Nederlandse vooraanstaanden wijzen op socio-economische en politieke motieven en zwijgen over de islam. Haar bestaan wordt bedreigd. Theo van Gogh wordt vermoord.

Het boek heeft mij dagen in de ban gehad. Religie is één van mijn studiegebieden maar ik ben - net bijna iedereen wellicht - opgevoed en doordrongen van de gedachte dat je respect moet hebben voor elke religie. Ik geloof dat trouwens nog steeds. De vele boeken die ik gelezen heb hebben mij ook geleerd dat religie een zeer moeilijk begrip is : verweven met cultuur en tradities, interpretaties, en bijna altijd met duizend gezichten.

Ik heb geen enkele zin om iets van dat respect af te doen.
Maar het boek onderstreepte voor mij wel het volgende : respect voor iemands religie betekent niet kritiekloos zijn. In het Westen is dat voor de eigen religie heel aanvaard. Je kan christen zijn en openlijk tegen de Kerk of de paus pleiten. Niemand zal dat raar vinden. Niemand verdedigt nog de kruistochten en iedereen geeft toe dat er in naam van het christendom veel onrecht is gebeurd.

Maar over andermans religie ? Ik vind het moeilijk om er iets over te zeggen. Omwille van het respect en de veelomvattendheid van het begrip.
En toch, enige kritische zin, zou dat niet mogen ?

Moeilijk

Wanneer Bea thuiskomt van school is er niemand in het huis. Haar beide ouders hebben een goede job. Ze vertelt me dat ze dikwijls honger heeft om 16 uur, en dat er gelukkig yoghurt in de frigo staat.
Ze heeft de computer voor zich alleen, de telefoon en ze heeft veel chatvrienden en vriendinnen. Soms doet ze haar huiswerk, maar alleen als ze er zin in heeft.
Wanneer ze baalt, legt ze zich languit in de zetel en diept de chips uit haar boekentas die ze met haar zakgeld kocht. Van vier tot acht meester over de televisie !

In haar hoofd is het een en al verwarring. Ze pubert in stilte. Ze is voorbeeldig maar weet zich geen weg te banen in het leven van een tiener tussen de jongens die ze enerzijds stom vindt maar wie ze anderzijds wil behagen.
Ze verveelt zich stierlijk.

Ik vraag haar of ze het niet erg vindt om iedere dag zo lang alleen thuis te blijven. Nee, zegt ze, de voordelen van hierboven opsommend.

Er wordt wat afgevloekt in mijzelf : waarom laten die ouders dat kind zo lang alleen ? Is dat wel verantwoordelijk ? Waarom denken ze enkel op zichzelf ?

Tot ik probeer mezelf in de plaats van die ouders te stellen. Ik weet welk werk ze doen. Goedbetaald (maar dat is geen schande) maar ook uiterst creatief en boeiend. Een job waar je om 17 uur moeilijk de deur achter je bureau kan dichtslaan. Een job waar teamwerk belangrijk is, een jong bedrijf dat nog ontzettend veel groeipotentiëel heeft. Ze hebben een job waar ze zich kunnen in uitleven en die een stuk zelfrealisatie is.

Ten koste van ?

Ik ben blij dat ik niet voor dergelijke dillema's sta. Ik ben gelukkig in mijn job en zie er ook zelfrealisatie in. Ik kan er mijn 'ei' in kwijt.
Alleen is mijn job (toevallig ?) kindvriendelijk. Er worden nooit lange uren van mij verwacht. Ik heb veel vakantie.

Zou ik een boeiende carrière opgeven voor mijn kinderen ? Zou ik het moeten doen ipv mijn echtgenoot, om zo aan het klassieke beeld van de moeder/vrouw te voldoen ?

Ho, wat ben ik blij dat ik dit niet moet 'oplossen' !

Toen ik later Bea's moeder hoorde over haar dochter zei ze, geheel zonder aanleiding. "Ik weet dat ik te weinig tijd heb voor Bea. Ik weet dat ik haar onvoldoende volg. Het gaat gewoon niet. Niet om Bea, maar het werk vraagt zoveel dat het altijd in mijn hoofd zit. Ik moet wel. Kan jij een beetje voor Bea zorgen ?".

Het lukt niet altijd

Mijn hele blog moet - wegens allerlei werken, al dan niet geslaagd - opnieuw geüploaded worden.
Krijg ik al de hele tijd deze boodschap :

Server Error
The server encountered a temporary error and could not complete your request.
Please try again in 30 seconds.

Voorlopig dus een blog met beestjes.

een nieuw leven

Ik vind mijn leven best leuk. Ook al zit ik momenteel met een 'infectie op de luchtwegen' en stel ik het nemen van de trap momenteel gelijk met de beklimming van de Kilimanjaro. Geen lucht ! Willen puffen maar niet kunnen.
Het schijnt de tijd van het jaar te zijn.

Het weze zo. Ik ben ook stemloos, en in mijn job valt dat dik tegen. Naar verluidt zie ik er ook niet zo goed uit, kan je plooien van vermoeidheid in mijn gezicht zien en zijn mijn ogen waterig.

Maar niet zo in mijn Second Life. Want momenteel ben ik daar een echte City Chick met een taille waar Barbie het nakijken heeft. Ik beweeg mij op 'ons' virtuele eilandje en probeer een praatje te slaan met andere 'newbies'.
Het lijkt een beetje op de Sims, maar nu ben ik 'echt' (what's in a name ?) en de anderen ook. Ik kan zelfs relaties aangaan. Als die andere tenminste ook wil. (Ik wil niet !)
Ik kan geld verdienen. Echte dollars zelfs.

In principe ben ik er nooit alleen want er zijn altijd wel een paar duizend mensen ingelogd, net zoals in Leuven ook een paar duizend mensen rondlopen.
Ik ben ingelogd uit interesse. Het intrigeert mij : alsof er een parallele wereld bestaat waarin mensen enkel virtueel leven en kunnen zijn wie ze willen.
Pardon. Niet helemaal. Want de 'chats' zijn 'real' en je kan wel het een en ander aan elkaar breien, je blijft toch altijd jezelf. Zo kom je er trouwens net zo goed mensen tegen die graag eens hun frustraties uitkafferen op een toevallige voorbijganger.
Ik vraag mij af of deze virtuele maatschappij zich op termijn verder zal 'beschaven'. Zullen principes als recht en democratie ook virtueel 'uitgewerkt' worden ?

Je zal mij nog een tijdje in Second Life vinden omdat ik de technologie prachtig vind. Maar al bij al is mijn 'First Life' veel te boeiend om hier veel tijd te verdoen. Liever alles 'live', ik zie liever een gezicht, hoor liever een lach.

Een derde van de 'players' zou verslaafd zijn aan Second Life. Dat geeft toch te denken... Zouden die allemaal ontevreden zijn met hun leven ?
Anderzijds : in mijn Second Life zie ik er momenteel heel goed uit, heb ik stem, geen last van infecties, moet ik niet schoonmaken, kan ik vliegen, durf ik parachute springen, loop ik in de zee, ben ik astronaut in opleiding ... ... ...

Excuses

Beste Jobe*,

een tijdlang geleden heb je me een berichtje gestuurd of ik jouw blog wou opnemen in mijn lijstje. Natuurlijk !
Tussen verhuizen en verbouwen door ben ik echter jouw blogadres verloren.
Stuur je me nog eens een seintje ?

Dan probeer ik het - het boekje met wachtwoorden van o.a. Bloglines zit in een verhuisdoos - zo snel mogelijk in orde te maken !

By the way : ik vond je blog best interessant !

Kaat.

* ik denk dat dit je (blog-)naam was. Het leek er toch heel erg op...

Update : Ik heb Jobe gevonden !

Attent





"Mag ik deze bon van de Colruyt ?", vroeg Lien, nadat ze het speelgoedboekje van deze winkel druk had bekeken. Ze wou, geïnspireerd door het boekje, aan haar brief naar de Goede Man beginnen.
"Heb je die ergens voor nodig ?" vroeg ik.

"Voor de Sint."
"Dan heeft hij korting"

Lezen

Nu en dan trekken het liefje en ik de stad in om een voorraad boeken te kopen. Aangezien we al een half jaar 'in verhuis' wonen en het dus in onze kleine tijdelijke studio met beperkte middelen moetendoen kunnen we niet eens meer genieten van onze eigen boeken die ongeduldig wachten om terug de boekenrekken te vullen. Zoveel gemis moet gecompenseerd worden, denken we beiden, want zonder boeken is het leven maar eenzaam.
Zijn laatste exemplaar is "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers. Hij heeft er nog niet veel over verteld, maar ik wacht in spanning. Zelf heb ik net Imprimatur van Monaldi & Sorti achter de rug. Een lijvig boek dat zich in de 17de eeuw situeert en niet toevallig begint op een 11de september. Het boek werd goed gemarketeerd, waarschijnlijk zelfs in het zog van de Da Vinci code, maar beide auteurs verliezen zich toch nu en dan in al te veel details en het schilderen van de historische achtergrond. Gelukkig vind ik dat laatste geen probleem en lees dus met genoegen over de 17de eeuwse geneeskunde en voedingsgewoonten.
Mijn liefde voor historische romans moet het echter delen met nog wat andere liefdes, en eentje daarvan is mijn belangstelling voor (auto-)biografieën.
Mijn Vrijheid van Ayaan Hirsi Ali is adembenemend. Hoe kan iemand in zovele werelden overleven en integreren ? Het leven van Ali leest razendsnel. Ik ben niet voldoende op de hoogte van haar politieke ideeën om een oordeel over haar te vellen als politica, maar ze krijgt van mij toch het label van een Grote Madam.
Het boek is voor mij een bewijs over hoeveel kracht in een mens kan zitten, hoeveel overlevingsdrang, strijdvaardigheid en idealisme.
Van Time Magazine kreeg ze een vermelding op de lijst van de 100 meest invloedrijke personen. Haar boek laat mij zeker niet onberoerd.

Het stapeltje boeken dat ik deze vakantie gekocht heb lonkt naar me als geen ander.
Jammer dat de vakantie voorbij is...

proximusblues

Een paar maand geleden kreeg ik van Proximus volgende promotie : 300 SMS'jes per maand voor 3 euro. Nou ben ik niet zo'n sms-er, en hoe ik mijn duimen ook pijnig, een gemiddelde van 10 sms'jes per dag is niet realistisch. Kort samengevat : ik liet mij vangen. Tot daar aan toe niets aan de hand : ik had maar moeten rekenen.
Op het eind van de maand had ik nog zo'n 260 SMS'jes over. Financieel niet zo verstandig, dure SMS'jes zelf.
Tot ik ontdekte dat ik ook via www.proximus.be berichtjes kon sturen. Geen geprutst meer met die toetsen. Manlief kon er maar wel bij varen. Eindelijk kon ik eens gebruik maken van al mijn sms'jes !
Tot ik - weerom een maand later - al die SMS'jes wél op mijn factuur aangerekend zag. Van Proximus kreeg ik volgende verklaring toen ik om tekst en uitleg vroeg :

Geachte mevrouw,
Wij danken u voor uw e-mail. Deze sms bonus is alleen geldig voor sms'en verstuurd vanop uw gsm. Wij danken u voor uw begrip en wensen u nog een prettige dag toe.

Vriendelijke groeten

Dimitri C.
Customer Service Assistant
PROXIMUS - Klantendienst

Onderaan stond nog eens reclame voor de sms-jes via hun website.

Dure grap is het.