Bezoek

Nog net geen mei en toch al bezoek van een naar verluidt zeldzame meikever. Met uitroeiing bedreigd en nu toch al twee exemplaren gezien op één week tijd.

De eerste zag ik op het feestje van de landbouwers, ik veronderstelde dat-ie ook uitgenodigd was, kwestie van het heerschap daar van gespreksstof te voorzien.

Maar vandaag, op zondag, was er eentje op bezoek bij ons. Hij rustte uit op de courgetteplant en was zich van onze nieuwsgierige blikken niet bewust.

Drie jaar onder de grond heeft hij geleefd, en nu eindelijk het licht tegemoet.

"Hij gaat sterven", zei het liefje-dat-veel-van-beestjes-weet.

"Hoezo ?" antwoordde ik in een verzuchting dat het al sterven genoeg was geweest.

"Zijn taak is volbracht."

"En dat is ?"

"Voortplanting".

De net-nog-niet-meikever bewoog traagjes onder ons alziende oog. Tot hij weer 'in slaap' viel. Of... gewoon stilletjes stierf.

Zien we straks zijn kroost ?

Ongehoord.

Het lentekind heeft het niet gehaald.
Om gruwelijke redenen van ziekte.
Niet welkom in de zomer, de herfst een utopie.
Hij is zachtjes heengegaan, klinkt het.
Maar geen mens die zegt waarnaartoe en wij blijven verweesd achter.

Zijn foto, omringd met tientallen kaarsjes die woorden voorstellen die we niet hebben.
Zijn foto die straalt van jeugdigheid, enthousiasme, 'we-gaan-ervoor'.

"Ons waarom blijft ongehoord", las de directeur.

Ongehoord is zijn dood.

de lente barst van het leven



Dit weertje is één-en-al genieten. Genieten van de tuin, genieten van de blote benen, fietsen, wandelen, terrasjes en sandalen.

Het hele weekend was bijna volop genieten.


Bijna. Maar niet. Want ik heb weet van een lentejongen die vecht voor zijn leven.
Een jongen die nog als de knop van een bloem tot bloei moet komen.


Ik wens hem de kracht van de lente toe, de zachtheid van een lentebries, het zachte licht 's morgens dat doorbreekt.

Je leeft in onze gedachten.

We doen verder

Gisteren niet op de Start-to-Run training geraakt en het daarom op een wel heel plezante manier ingehaald. Met persoonlijke coach Evy Gruyaert tussen mijn oren en aangepaste muziek lukte het zelfs beter dan in groep. "Je bent er bijna, nog een halve minuut, enzovoort..." Kaat met de MP3-speler op het hoofd, zweet zweet puf puf maar toch lekker genietend.

De grens tussen plezier en afzien is klein.
Maar daar zijn woorden voor, niet ?

Voor wie liever alleen loopt
Podcast Start-to-run ; ik heb voor het downloaden naar mijn (gewone) MP3 speler Juice gebruikt.

Je hebt zo van die dagen ...

Omschrijven kan ik ze niet, maar het liefste heb ik ze achter de rug.
Op zo'n dagen hou ik van dergelijke citaten :

Het zij opgemerkt dat dat soort mensen naar hun lot kijkt waarop de
meesten gewoonlijk naar een regenachtige dag kijken.

&

Zijn leven regende voor zijn ogen omlaag, een rustig
schouwspel.

Beide citaten komen uit Zijde van Alessandro Baricco
Zelfs de tekening op de kaft past bij mijn dag !

Dank aan T. voor dit boekje als geschenk !

Gelezen

De laatste twee boeken die ik gelezen heb waren ... vreemd. Zo vreemd zelfs dat ik - vooral bij het eerste - begon te twijfelen aan mijn intellect. Ik had nu en dan moeite met volgen. "De voeten van Abdullah" (Hafid Houazza) is een reeks vertellingen/herinneringen over Marokko.
Nu zijn die verhalen bij tijden zo sterk dat mijn ogen wel eens knipperden. Een moslimland en zoveel bizarre seksuele belevenissen in een strenge gemeenschap ?
Het lijkt alsof de verhalen kleine schilderijtjes zijn, in een tijdloze omgeving waar alles gebukt gaat onder de warmte en de leegte.

Een heel ander - maar ook vreemd - boek is dan weer "Vreemde Ogen" van Alissa York. Het is een historisch roman die vertelt over een familie en de beginjaren van het mormonisme. De herinnering aan een bloedbad is de rode draad door het verhaal. Het boek ademt leegte en kost-wat-kost vasthouden aan geloof. Geen van de vrouwen is gelukkig of heeft een eigen wil. Enkele dragen een diep geheim. Het einde is abrupt en onwaarschijnlijk.
Nu en dan wordt het verhaal vanuit een letterlijk vogelperspectief verteld : vanuit de hoogte gezien door een rondvliegende zwarte vogel.
Een eigenaardig boek, maar het heeft mij wel het een en ander over de Mormonen en hun geschiedenis geleerd. En ook : meer dan 1 vrouw voor een man : dat moet mislukken !

Start to run - already frustrated !!!





Vandaag begint het dus echt. Liefje huppelt al door het huis.
Wat een gedacht. Bij 26° beginnen met lopen ! Door de verhuis vind ik ook mijn helemaal-op-maat-loopschoenen niet.

Ik zal nog veel motivational talk nodig hebben !


Update : Drie kwartier voor de start van Start to Run huppelt het liefje niet meer door het huis maar is er van overtuigd dat we de weg naar het terrein (7 km x 2) per fiets moeten afleggen. Ik zucht en puf dat dit misschien wel van het goede teveel is, maar zijn optimisme kent geen grenzen. Frustrated Kaat ook koppige Kaat (ik zal mij niet laten kennen !!!) de fiets op. Heuvel op heuvel af (waar is mijn geliefd plat West-Vlaanderen ???). Tot overmaat van ramp rijd ik tot drie keer fout (woon hier pas) en is het liefje al uit het zicht. 5 minuten voor de looptraining kom ik met een rode kop aangefietst, een hele groep fitte mensen tegemoet.
Vooraan begint (???) de overoptimistische man (die van de blote benen en sportbeha's) met een opwarming die ik het best kan omschrijven als een minuut acrobatisch-lopen-met-risico. Het is een mengeling van lopen, huppelen, het imiteren van molenwieken, maar dan wel met meer dan 80 mensen opeen gepakt.
Dat was dus het opwarming. Voor mensen zonder conditie dus. (ha !)
Gelukkig heb ik het er zonder blauwe plekken vanaf gebracht.

Daarna begon de eigenlijke looptraining volgens Mieke Boeckx.
Wonder boven wonder ging dat altijd maar béter. Dit wil zeggen : de eerste minuut aan een stuk lopen viel mij zwaarder dan de laatste 3 minuten aan een stuk lopen. In een ver verleden nog veel gezwommen én gelopen herinnerde ik mij weer dat ik een Diesel ben. Ik moet op gang komen. Ik kom traag op gang en durf het daarom ook wel opgeven.

Soit. Hier zijn we dus. Na de eerste looptraining. Bezweet en morgen zeker en vast met spierpijn. We keep on going !

1 jaar !

Getrouwd !
... en het is nog altijd feest en genieten !
Dankjewel mijn liefje !

mannen !

Laat ik een schatting maken. Met 80 mensen zaten we daar op de info-avond van start to run. Sommigen al heel sportief gekleed, anderen, zoals wij - duidelijk tussen twee tuinkarweien door.
Ook geschat : zo'n 6-tal begeleiders.

Na de nodige acknowledgements van de diverse participerende groepen, begon de echte info. Als 'voormalig' loper heb ik weet over de noodzaak van goede loopschoenen en ken ik zelfs mijn pronatiegraad. Ik weet dat het belangrijk is om te drinken en dat vrouwen een goede sportbeha moeten dragen. Niets nieuws onder de zon.

Toch liep er iets mis in de informatie-overdracht. Zo erg zelfs dat ik mij steeds kleiner, dikker, zwaarder, lomper, zonder conditie enzovoort ging voelen.

Kwam het door de ietwat macho-achtige types, die 'terzijde' over hun marathonervaring spraken en nu en dan opmerkingen lieten vallen in de zin van 'lopen is leuk om naar de vrouwen te kijken ?'. Kwam het door de dokter die plots een uiteenzetting deed over MBCT, een therapie met wijsheden uit het oosten, die volgens mij niets te maken had met het lopen zelf ?
Kwam het door het bijna uitsluitend mannelijk begeleidingsteam dat bleef hameren dat zelfs de vrouw met de slechtste conditie het aankon ?

Het liefje, (man dus) kon met alle grapjes over vrouwen lachen en merkte niets van de continue seksistische en paternalistische opmerkingen van de mannelijke begeleiding.
Voor mij vielen de woorden 'vrouwen', 'mooie blote benen', 'het gewicht van de borsten' ietwat teveel.

Met bevende (bedekte !) beentjes zal ik maandag beginnen.

Contrast


Het liefje wou mij gisteren het huis uit. Wegens 'hoogdag'. Lees : De Ronde van Vlaanderen. Voor hem zowat het (sportief ?) hoogtepunt van het jaar, al zegt hij dat ook bij een heel aantal andere koersen.
Soit. Hij geloofde niet dat ik de hele tijd stil zou kunnen zijn (gelijk heeft hij) en hij vreesde dat ik op de spannendste momenten plots een inval zou hebben aangaande de inrichting van onze tuin. Goed. Hij gewonnen. Geen zin hier om naar al die tweewielers te kijken.

Het werd, in voorbereiding van de volgende week te beginnen start to run, een wandeling in Tongeren. Ik zette er flink de pas in zodat de hartslag naar omhoog ging, het lichaam gezond ging zweten en ik al mijn spieren in werking zette ! Het was weerom een heel mooie wandeling : langsheen de Romeinse muren, maar ook door bosachtig gebied.

Rond drie uur had ik de wandeling er al op zitten. Veel te vroeg om al huiswaarts te keren. Want thuiskomen midden in de 'finale' zou zeker niet gepast zijn.

Dus stapte ik verder naar de Gevangenis van Tongeren. Nog geen twee jaar gesloten en nu tijdelijk opgesteld voor het publiek. Van het zonnige buiten en genieten van het wandelen naar de duisternis van kleine cellen en elk gebrek aan een glimpje 'buiten'. Ik kreeg het er echt benauwd. Verrast was ik door de beperkte ruimte van de cellen, 2,8 x 2,5 m, maar daar moesten dan ook twee bedden in (zie foto), een tafel, een lavabo, een televisie en moesten de weinige bezittingen van de gevangenen worden gestockeerd. Tot overmaat van ramp 'woonden' ze daar met z'n drieën, zodat er altijd iemand op de grond moest slapen. Nog altijd hing er een soort gebakken lucht van teveel mensen op elkaar zonder frisse lucht.

Overal getuigenissen van gevangenen. Rustige getuigenissen. Over het leven. Weinig tot geen excuses gezien of gevoelens van boosheid. Veel gelatenheid.

Voor het eerst vraag ik mij af of zo'n straf werkelijk helpt. Je berooft iemand van zijn vrijheid, dat is één. Maar je dwingt hem ook om omstandigheden te leven die een mens niet echt menselijker of rustiger maken. Als afschrikmiddel kan het zeker tellen.

Na een uurtje stond ik weer buiten. Onder de stralende zon.
"Zou ik nog ergens heen gaan ?" vroeg ik mezelf af. Met de luxe van iemand die over vrijheid beschikt.

Zalig Pasen* !

* geen idee wat de tekst op de affiche betekent ...

We gaan beginnen/we zijn begonnen !

Als het kriebelt moet je .... sporten ! Na een jaar verbouwingen (laat ons hopen dat dit 'spieropbouwend is) zijn we weer actief lid van onze wandelclub ! We bladeren op internet waar het te doen is, trekken onze wandelschoenen aan en hup weg zijn we. Zondag kozen we nog voor de 5 km, vandaag werden we met 6,4 km verwend door het prachtige Haspengouw.

Dit alles ter voorbereiding van het 'grotere' werk : onze deelname aan start to run. Ik heb jaren geleden (en spreekwoordelijk : kilo's geleden) gelopen en heb heimwee naar deze prachtige sport. Ik herinner mij van de vroegere trainingen dat het vooral een kwestie van langzaam doorzetten was, en met manlief aan mijn zijde én de goede begeleiding van de stedelijke sportdienst mag dit eigenlijk niet mislukken.

Dus lente : here we come !

Blauwe plekken

Het is een fenomeen dat zich niet alleen in de jeugdbewegingen voordoet, maar ook op scholen. Terwijl vroeger een onvoldoende voldoende was op thuis ook nog eens een bijkomende verbale ouderlijke afstraffing te krijgen, moeten leraars zich nu minutieus verantwoorden wanneer ze zoon- of dochterlief met een buis naar huis durven sturen. Als er al niet met de Raad van State gedreigd wordt. Van de andere kant vinden diezelfde ouders het dan weer niet meer dan normaal om jeugdbeweging of school in te schakelen als veredelde kinderoppas waar moeder of vader ze dan wel komt oppikken als het hen enigszins uitkomt.

Yves Desmet in De Morgen, 3 april 2007

Jammer genoeg kan ik dat alleen maar bevestigen. Een vriend hoogleraar vertelde mij dat het zelfs aan de universiteit, zij het in beperkte mate, ook het geval is. Moeders en vaders die de hoogleraar in kwestie willen spreken en verantwoording willen om het zwakke resultaat (daarbij niet denkend dat de oorzaak misschien wel bij de student ligt).

Ooit zag ik in een schoolagenda de opmerking van een ouder : wij zijn niet akkoord, ons dochter komt niet naar de strafstudie. Zonder vraag om uitleg.

(Veel) Ouders verwachten veel van hun kinderen en gaan er van uit dat die kinderen aan die verwachtingen kunnen voldoen. Wanneer dit niet het geval is moet de oorzaak zeker buiten het kind of de ouders gezocht worden.

Yves Desmet spreekt in zijn artikel over een mentaliteit van 'wispelturige consument-aandeelhouder'. Ik vrees dat hij gelijk heeft.

Dikwijls opper ik de gedachte om ouders een 'contract' aan te bieden in de zin van : wij bieden dit en dat aan en verwachten dit en dat van de ouders. Zouden ouders dat 'nemen' ? Sommige zeker wel. Er is een grote groep ouders die wel achter duidelijke afspraken staan. Er zijn ouders die zelfs discipline toejuichen.

Alleen kan dit niet wanneer een (kleine ?) groep ouders dit steeds weer aanvecht. Als leerkracht word je moe.

Het erge is dat leerkrachten op termijn bureaucratische juristen worden : alles op papier. Want wanneer straks die ouder je aanvalt kan je het maar beter op papier hebben.

Ik las verder in de krant dat kinderen het recht hebben op blauwe plekken.

Ik vind dat een knappe symboliek. Kinderen hebben recht op blauwe plekken, op slechte toetsen, recht op deugnieterij, recht op straf. Ze moeten niet perfect zijn.

Ik heb schrik voor de-in-de-watten-gelegde-generatie die er aan komt. De 'mama-hotel'-generatie die in hun ouders de beste advocaten vinden.

Ooit staan ze in de 'grote wereld'. Zullen ze weerbaar genoeg zijn ?

Of simpelweg verschrompelen ?

Meisjeskamer

Zo noemt mijn liefje mijn kamer annex bureau.
Meisje of vrouw ? vraag ik vertwijfeld.
'Vrouwelijk' antwoordt hij.

Ondertussen is hij druk bezig met het inrichten van zijn kamer annex bureau.
Ik vraag mij af of het een stoere jongens-, pardon, mannenkamer wordt.
"Ik hou het basic", zegt hij.
Hij zoekt in de schuren of er nog schatten te vinden zijn. De meer-dan-80-jarige dame die deze boerderij voor ons bewoonde liet immers ook nog een kleine inboedel na. Wij verhuisden die in allerijl naar de bijhorende schuren en nu en dan diept liefje daar weer iets op.
"Ho, ik heb een schilderij gevonden," zegt hij, "dat ga ik boven mijn zetel hangen".
Ik zie een landsschapsschilderij met daarop in de verte een paar oude boerderijtjes.
"Voila, nu is de sfeer helemaal goed", zucht hij tevreden.

Is dit nu mannelijk ?